Korytarz w lewym skrzydle

The member 'Kenneth Fernsby' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76

– Otis – odparł malarz, wspierając się barkiem o boczną część obrazu, tuż obok ramy. – Otis Lockhart, słońce. Największy malarz wszechczasów, rewolucjonista! Laureat nagrody Amandy Philips za najbardziej czarujący portret dekady, wynalazca… och? – Otis rozejrzał się skonsternowany, jakby nagle przypomniał sobie o istnieniu problemu w postaci zbiegłego ptactwa. Potarł nerwowo kark dłonią, bezradnie wzruszył ramionami; cała duma i pycha nagle uleciała, porwana przez wiatr sawanny.
– Wszystkie te stworzenia miały swoje klatki w mojej chatce, w obrazie na korytarzu. Ale cóż, nigdy nie namalowałem tym klatkom zamków, więc gdy tylko poszedłem odwiedzić koleżankę uwięzioną w samotnym obrazie w wieży astronomicznej…
Otis bezradnie wzruszył ramionami, a na sugestię proszenia o pomoc nauczycieli aż się cały zmarszczył i skrzywił.
– Żeby mnie już całkiem puścili z torbami? Żeby wystawili mój wspaniały pejzaż na śmietnik? – Malarz przytknął dłoń do czoła w dramatycznej pozie. – Nie, nie, nauczyciele to ostatnie czego mi teraz trzeba. Zresztą, są zapewne zajęci katastrofą w gabinecie dyrektora i skrzaciej kuchni. Bo widzisz, paw to nie było jedyne zwierzę, które siedziało w tamtej chacie… – Otis zaśmiał się nerwowo, powachlował dłonią.
Paw przyglądał się tej rozmowie z umiarkowanym zainteresowaniem kogoś, kto woli oglądać własne pióra niż angażować się w cokolwiek innego. Wyciągnięta przed siebie różdżka Deirdre nie zrobiła na nim wrażenia, ptak rozpostarł skrzydła i machnął nimi parę razy. Trudno było domyśleć się o co może mu chodzić.
Pojawienie się kolorowej, lśniącej kuli początkowo go wystraszyło, a z obrazu dotarł do Deirdre pomruk dezaprobaty. Paw jednak uspokoił się po chwili i ciekawsko zbliżył w kierunku uczennicy. Najpierw krok, później drugi; ostrożnie, powoli. Brak gwałtownych ruchów i głośnych hałasów sprzyjał rozbudzaniu ciekawości w namalowanym zwierzęciu, a sprytny pomysł Deirdre sprawił, że paw zbliżył się do obrazu i znów zamachał skrzydłami. Dziób sięgnął kolorowej kulki, ciemne oko rozbłysło od bliskości barw…
…a do Deirdre dotarły odgłosy, które trudno byłoby przypisać zamkowej zawierusze. Ktoś coś mówił o kryształowych piórach, inny głos doceniał smak sorbetu, a jeszcze inny rozpływał się nad kształtem ciastka. W myśli czarownicy powoli wkradła się pamięć o prowadzonym życiu, o pozycji namiestniczki. Lewe przedramię zapiekło…

Magia wypełniająca malowane pawie nie nadała im materialnej struktury – czar spowalniający zdołał wpłynąć na zwierzęta i zmusić je do opadnięcia, ale zaczarowane lasso przywołane przez Mildred i Hypatię – choć uformowane zręcznie i poprawnie – nie zadziałało tak jak powinno. Świetliste nici przeleciały przez ptaki i rozpłynęły się w chwili zetknięcia z kamienną posadzką.
Paw, do którego zbliżył się Mitch, przestraszył się. W spowolnionym tempie rozłożył skrzydła, gotów wznieść się do lotu i uciec, kłapnął także ostrzegawczo dziobem, ale czarodziej znajdował się poza jego zasięgiem.
Rzucone przez Melisande zaklęcie nie zadziałało do końca tak, jak powinno: wzbijający się do lotu paw zrobił się jeszcze bardziej powolny, jakby ospały, zachwiał się na nogach, ale nie upadł, wciąż poddany efektowi arresto momentum. Wyglądało na to, że zwierzę zasypia w połowie bardzo powolnego upadku.
Zaklęcie wypowiedziane przez Kennetha sprawnie zmodyfikowało tor opadania drugiego pawia, a sprytny pomysł czarodzieja okazał się strzałem w dziesiątkę – magia czaru splotła się ze strukturą malowanego ptaka, pozwalając mu na nieznaczne sterowanie ptakiem; “nieznacznie” było jednak tym, czego w tej chwili potrzebowali.
Paw – choć wybitnie niezadowolony – gładko wtopił się w płótno obrazu, trafił na łąkę, tuż obok gęsi i numerologa. Ten ostatni pokiwał głową z uznaniem, przygładził siwą brodę palcami.

W tym samym czasie Bartemius i Evandra odkryli istnienie skrzata domowego. Jego sen – choć twardy i spokojny – został przerwany gdy tylko uczniowie wymienili między sobą pierwsze słowa; stworzenie błyskawicznie zerwało się do siadu, przetarło wielkie oczy brudnymi dłońmi.
– Aj! Aj! – jęknął skrzat na widok dwójki czarodziejów i zaraz złapał leżącą nieopodal brudną paletę po farbach i uderzył się nią w głowę. – Zła Farbka! Zła! Nie wolno spać na warcie! Pan będzie niezadowolony!
Nim jednak stało się coś jeszcze, Evandra mogła poczuć przedziwne łaskotanie rozchodzące się przyjemnym echem po całym ciele, a otaczająca ją rzeczywistość skromnej chatki wyraźnie przerzedła i zblakła. Krzyki skrzata przycichły, odpłynęły gdzieś na dalszy plan, a do arystokratki dotarły głośne brawa i westchnienia pełne zachwytu…

Rozrywkę kontynuujecie tutaj.

Adriana Tonks