Tor wyścigów konnych Royal Ascot

Dyplomacja była sztuką zjednywania sobie serc. Słodką grą słów, w której na końcu powinno znajdywać się dwóch zwycięzców. Pełna kurtuazji i dwuznaczności, nie wybaczała prostych potknięć. Każda osoba niegodna tego zadania była wyłapywana, przywitana milczeniem. Dyplomacja obejmowała całość działań strategicznych i wykonawczych, które na celu miały kształtowanie postaw społecznych zagranicą. Tworzono pewną wizje sukcesu, teorie zwycięstwa, która miała zaistnień w opinii publicznej sąsiednich państw. Czasem przybierała wielkości wielkie, walczyła o brytyjską rację stanu; czasem w mniejszej formie uprawiana była, by wzmocnić pozycje rodu.
Wiedział o przyjeździe Leopolda von der Ostena od tygodnia, w kuluarach ministerstwa słychać było o niemieckim przedsiębiorcy, którego skarbiec skrywał wiele złotych argumentów. Strona niemiecka starała się, by przyjazd odbył się bez żadnych niebezpieczeństw i trwóg. Zadanie wyjątkowo trudne do zrealizowania w kraju pochłoniętym wojną domową. Zawieszanie broni było jedynym możliwym momentem, w którym postulat bezpieczeństwa mógł zostać rozpatrzony. Dla niewinnych dusz pytaniem pozostawała czemu von der Osten zdecydował się na przyjazd do Anglii, która nie mogła nawet rozgościć go w pełni brytyjską gościnnością. Prawdą pozostawało, że zarówno wojna i pokój mogły stanowić zarobek. Wojna nie będzie trwać wiecznie, w pewnym momencie zostanie zakończona, a wtedy trzeba będzie odbudować kraj. Według nowej wizji; nowy świat, o który tak wielu przelało krew. Będą potrzebne pieniądze, a możliwości były tak duże, że szaleńczy inwestorzy odwiedzali Anglie w momencie zawieszenia broni. Czasem wysyłali swoich przedstawicieli, jeśli byli odważniejsi lub bardziej zdesperowani, sami przyjeżdżali. Nie wiedział jeszcze, do której grupy powinien przypisać von der Ostena, to miała odpowiedzieć mu dzisiejsza wyprawa. Znalazł go w grupie bankierów, lobbystów i prawników, wszyscy, którzy mieli coś do powiedzenia znaleźli się tego dnia na torze. Ludzie pod tym względem byli prości, pragnąc pieniędzy, potrafili przełamać wszelkie zasady społeczne, by móc postawić się w lepszej pozycji, dosłowny klub piranii na jego oczach. Nie mając zamiaru brać udziału w farsy, przywitał się i zaprosił von der Ostena na kolacje do ich posiadłości. Nigdy nie powinno się minimalizować czynnika własnego terenu. W znanej sobie scenerii i konwenansach każda oferta jaka padnie z ich ust będzie urodziwsza. Jeśli Leopold wiedział, jaki przywilej go spotkał, to wiadomo było, gdzie go będzie można odnaleźć wieczorem.
Czując, że wypełnił swój posłańczy obowiązek, skupił się na głównej atrakcji dnia. Nie był wybitnym jeźdźcem, było to pokłosie dorastania na terenie miejskim, pozbawionym leśnych elementów. Lubił jednak rywalizacje, posmak zwycięstwa i dobrą dozę hazardu. Przyglądał się prezentowanym stworzeniom, doskonale zdając sobie sprawę z marności swej wiedzy. Nigdy nie poświęcał uwagi przedmiocie jakim była opieka nad magicznymi stworzeniami w szkole, zawsze będąc przekonanym o niepotrzebności jej w życiu codziennym Croucha. Nie było żadnej dumy w braku wiedzy, lecz potrafił zaakceptować pewne swe wady. Jego uwaga została jednak odciągnięta od wyścigów, a zamiast tego skupiła się dobrze znanej mu personie. Kiedy pierwszy raz poznał Babette Fawley wydawała mu się zaskakująco obca, była jedną z nielicznych młodych arystokratek, która nie uczęszczała do Hogwartu. Co więcej, z tego powodu nie była również bliską koleżanką Leny, a miał czasem wrażenie, że każda arystokratka była jej najlepszą przyjaciółką (tak naprawdę rzadko która była nawet sojuszniczką). Przez to była trochę nieznajoma, zadziwiające jak na szlacheckie nazwiska. Spędzał jednak wystarczająco dużo czasu wśród Fawleyów, by zaistniała między nimi relacja nieprzychylności, która nigdy nie przynosiła mu żadnych niekorzyści. Jej ojciec zawsze go uwielbiał; stare serce mają zaskakującą miękkość, jeśli tylko stworzy się odpowiedni powód w umysłach, jego nazwisko musiało być wystarczające.
– Lady Fawley, wyglądasz czarująco jak zawsze – przywitał się, lekko skłaniając głowę, jak zawsze pełen kurtuazji. Wpisane było to w całe jego jestestwo, schemat zachowań mocniejszych niż wszelkie odczucia. – Łączenie obowiązku z przyjemnością. Nawet polityka lubi czasem zmienić scenerie.
Czy było lepsze miejsce na jej uprawianie niż wśród tłumów bogaczy, którzy cierpieli na wojnę, choć często nikogo nie tracili i nie zaznali głodu. Za to zawsze pragnęli więcej, wręcz naturalnie wyciągający dłonie po nowe.
– Czy masz zamiar dzisiaj obstawiać? – zapytał, przystając w grzecznościowej odległości od niej. Oparł dłonie o barierkę, ponownie przyglądając się stworzeniom. Będzie to doskonały sposób, by stracić galeony, lecz zarazem nie było wyścigów bez hazardu. Proste, idealne połączenie.

Istniał pewien romantyczny sentyment części brytyjskich elit wobec Francji. Ich długowiecznego wroga, który obecnie próbował grać rolę przyjaciela. Obserwowanie, zainteresowanie i co najgorsze, wzorowanie się na przykładach ich południowych sąsiadów było plagą. Niektórzy sądzili, że wypowiedzenie przez nich kilku słów po francusku, powodowało, że ich poziom inteligencji diametralnie rósł, jedynie szkoda, że magia nie osiągnęła jeszcze owych możliwości. Owe osobniki nie wiedziały nawet, co chcą przekazać, bezsensowność ich myśli wypełniała całe zdania. O ile doceniał wkład w sztukę oraz militaria, nie uważał, żeby dobrym pomysłem było wysyłanie dzieci do ich szkół. Babette, angielska dama, została skażona francuską myślą edukacyjną. Mogła z tym walczyć, próbować zaprzeczyć, lecz wpływy narzuconego systemu nie pozostawią jej wolnej przez długi czas.
Hogwart był najlepszą szkołą magii na świecie. Pomimo gwałtownych zmian nawiedzających placówkę, obciążenia latami bierzmem liberalnej polityki względem różnych mieszańców, zapomnieniem podstaw skąd się wywodzi. Wszystkie mary, które nawiedzały szkołę zostały jednak zażegnane, Hogwart przetrwał wszelkie próby zniszczenia instytucji od środka, również obce dyrektury. Każdemu brytyjskiemu czarodziejowi powinno zależeć na dobru szkoły, był to ich skarb, dobro społeczeństwa. To właśnie w szkole istniała możliwość poznania swoich pobratymców, stworzenie hierarchii, znalezienie swoich kręgów. Powinni wszyscy kultywować Hogwart, doceniać jego piękno i historia, zachłysnąć się jego brytyjskością. Rodzina Babetty zrobiła jej krzywdę, pozbawiając ją tych wszystkich możliwości.
– Zdecydowanie bezpieczniejsza pozycja – stwierdził z delikatnym uśmiechem, gdyż nie mógł wyobrazić sobie panny Fawley z aktywnym uczestnictwem w wyścigu, dosiadając jednego ze krnąbrnych stworzeń. Jeźdźcy powinni być lekcy, ale warunkiem niezbędnym do wygrania wyścigu było utrzymanie się w siodle. Stworzenia często były butne, zestresowane i nie ułatwiały pracy dżokejów. Nie rzadko wielkie wypadki zdarzały się w czasie zawodów. – Kobieca intuicja brzmi prawie jak opinia ekspercka w tej dziedzinie. Będzie musiała nam wystarczyć.

Nie spodziewał się dużych sukcesów na tym polu, lecz nie zamierzał dzielić się swoją niewiarą w owy pomysł, sam nie oferował lepszej wiedzy. Skazani byli na bytowanie z swoją niewiedzą, tracąc galeony na swe frywolne wybory. Posiadał wystarczająco duży majątek, by na takie marnotrawstwo móc sobie pozwolić, nawet jeśli wychowywany był w surowym szacunku do zarobku i pracy. Tym bardziej odrażającym przykładem był dla niego ojciec, uosobienie wszelkiej mierności i pazerności. Z wielkimi wydatkami, miałkością charakteru i brakami w inteligencji – antyteza Croucha. Zacisnął mocniej dłonie na barierce, rozglądając się uważnie. Było to idealne wydarzenie, by jego macocha zawitała w swojej promiennej postaci. Na razie jej nie dostrzegał, musiała być zajęta trajkotaniem w ich domu. Poświęcił więc swoją uwagę Lady Fawley, oddając się ich grze, że potrafią znieść swoje towarzystwo. Im dłużej jednak słuchał współrozmówczyni tym bardziej pojmował jej nikłe doświadczenie w temacie. Nie, kobieta intuicja zapewne nie będzie wystarczająca, by nie wyjść stratnym.
– Uważasz więc, że nazwisko nie stanowi wystarczającej wizytówki? – zapytał, lekko inicjując wyzwanie w swym głosie. Kim byłaby Babette Falwey bez swojego nazwiska? Kolejną panną, o łagodnym usposobieniu i gołębim sercu, której najważniejszą funkcją w ich społeczeństwie było samo bycie. Barty byłby nikim, a droga do bycia kimś byłaby wysłana trudami, których pojąć nie mógłby żaden szlachcic. Nie był pewien czy Babette miałaby jakąkolwiek szanse. Krew, nazwisko, płeć – w takiej kolejności wyceniany był każdy. Gdzie stawiało to ich?

W czasie konfliktu zbrojnego nie można było pozostać neutralnym. Zwłaszcza takiego, który przybrał ramy wojny domowej. Wtedy krzyki poszczególnych stron przybierały na sile, trzeba było obstawić swojego konia. Dla Crouchów wybór był oczywisty, zawsze utożsamiali się z polityką Czarnego Pana, konserwatywną wizją społeczeństwa. Od wieków ostrzegali przed niebezpieczeństwem mugoli, lecz ich głosy były niewysłuchane lub lekceważone, co tak potężny ród przyjął z wyraźnym niezadowoleniem. Głoszone przez nich tezy były spotykane z ogłuszającą ciszą, preferowano niebezpieczny status quo, który kiedyś musiał zostać zniszczony, gdy eskalacja stała się preferowanym rozwiązaniem. Wojna domowa, co do zasady, nie była najlepszym momentem w historii żadnego kraju. Prawdą pozostawało jednak, że rewolucje i procesy państwotwórcze często były krwawe i tyrańskie, żądające ofiary w ramach zapłaty za przyszłość. Tylko historia opowie jaka była ostateczna cena. Gdyby wystarczająco szybko wprowadzano zmiany, nie popełniono jawnych błędów to może wojna nie byłaby konieczna, ale pozwolono by druga opcja urosła na zbyt potężną. Teraz było jednak za późno, o wiele za późno. Gdy był młodszy zaskoczył go ruch rodu Fawley, kiedyś jawnie neutralnych, lecz obecnie solidaryzujących się z wizją Czarnego Pana. Czy była to lekcja sztuki przetrwania czy prawdziwa zmiana poglądów? Mógł tylko się domyślać z ciekawością przyglądając się im poczynaniom. W końcu kto raz zaznajomił się z nagłą zmianą stron, może to zrobić ponownie. Chwiejność ludzkich charakterów, zwłaszcza artystów, nadal pozostawała nierozwiązywalną zagadką.
– Dokładnie te same? – upewnił się, opierając się ciałem o barierkę. Oh, równości wobec prawa i dostępu do szans. Cała rewolucja, która działa się w ich kraju miała sprawić, że dokładnie różne możliwości będą dla poszczególnych grup. Każdy z urodzenia będzie mieć naznaczony sufit, możliwość, po którą będzie mógł sięgnąć. Wszystko to, przy wyczuwalnej wierze, że potencjał osób z szlachetną krwią był większy. Czym był jednak potencjał, jeśli nie włożyło się w niego pracy? – Oczywiście, że mówimy o koniach. W końcu nawet u nich znajdziemy nieudanych przedstawicieli linii?
Niestosowane pytanie tliło się na jego języku, lecz lata praktyki pozwoliły mu zachować je dla siebie. Hector Fawley wspominany był jako marny minister, upadły i wyśmiany. Czy był on udanym Fawleyem czy antytezą tego, do czego dążyli? Każda rodzina miała swoich przedstawicieli, o których istnieniu wolałaby zapomnieć, nakazać historykom wymazać ich z ksiąg i udawać, że nigdy nie zaznali oni swego miejsca w rodzinnym portrecie. Wychowując dziecko nigdy nie możesz mieć pewności, jakiego człowieka zastaniesz, gdy dorośnie. Możesz poświęcić wszystko, lecz nadal znaleźć w potomku zdrajcę. Czy mogło być coś gorszego niż wiarołomstwo potomka? Pozwolił się jej zbliżyć, lecz sam kontrolował odpowiednią odległość między nimi. Nie wypadało, by dwoje szlachciców pozbawionych obecności przyzwoitki spoufalało się przyjaźnie, nie w tak publicznym miejscu. Słuchał uważnie jej słów, gdy dzieliła się obcą dla niego wiedzą. Mały uśmiech krążył po jego twarzy, zwodniczy i mirażowy, choć zawierający nutkę szczerości.
– Pieniądze wydają się całkiem istotnym elementem hodowli koni. Nie każdego będzie stać na najlepsze konie, żaden trening tego nie naprawi – zauważył z czystego pragnienia zmuszenia jej do większego wysiłku, lepszego argumentu. Był w jego próbach entuzjazm dyskusji, pewne sprawdzenie, a również niemożność do prostego poddania się. Musiał przyznać, że Babette wiedziała o wierzchowcach o wiele więcej niż on, co nie było sztuką trudną (z powodu jego wybitnych braków), lecz wartą zauważenia.
– Dobrze, zrobimy tak jak zaproponowałaś, lady Fawley – oznajmił, ostatecznie oddając jej pole do decyzji. Niech ma swój triumf, chwilę zwycięstwa. Czasem trzeba odpuścić jedną bitwę, by móc wygrać wojnę, a naukę rezygnacji w odpowiednim momencie dawno pojął. – Który wierzchowiec wygra?
Nie spuszczał z niej z wzroku, ciekawość świeciła się w jego oczach. Proste pytanie, Lady Fawley, niech twoja kobieta intuicja poprowadzi ich do zwiększenia zysku.

Trudnym było do określenia czy poglądy reprezentowany przez Pannę Fawley były idealistyczne czy defetystyczne, gdyż biegły na granicy możliwości, czasem delikatnie ją przekraczając. Uśmiechnął się szeroko, prawie wydobył się z niego śmiech, lecz ujarzmił go w ostatnim momencie. Śmierć była nieistotna, pewna i bezwzględna. Dopadnie każdego, niezależnie od majętności, moralności i powinności, czyha na niewłaściwy krok. Poświęcając jej czas ludzie tracą koncentracje na istotniejszej kwestii jaką było życie. Nie miało się wpływu na śmierć, ale można było decydować o swoim losie za czasów, gdy mocne serce bije jeszcze w klatce piersiowej, a płuca napełniają się powietrzem.
– Mając odpowiednie nazwisko, nawet będąc nikim będziesz znaczyć więcej niż niejedna perła. Dodatkowo zanim zaznasz dobrodziejstw śmierci czeka Cię sto lat życie, tego Ci przynajmniej życzę – odpowiedział kręcąc delikatnie głową, artyści i ich nieustające poczucie końca. Pełni emocji i strachu, przelewający swe niespokojne wrażenia na płótno, dzieląc się fobiami i natręctwami artysty. Wojna nie dodawała optymizmu, zapewniała trwogę dnia codziennego, widmo zbliżającego się końca. Musiał to być dla nich doskonały czas, otoczeni przed inspirującą beznadzieję losu. Milczał przez chwilę, kalkulować czy słowa formujące się w jego krtani winny powitać ten świat. Obecnie były tylko jego, lecz potem będą należeć do wszystkich. – A jakbym miał brudną, mugolską krew? Co wtedy?
Powiedz, Babette, żyłby jeszcze? Jakie sukcesy byłyby jego autorstwa? Może przeżycie do tego momentu lub zaskakująca zdolność do przewidywania wywołująca prędką emigracje. Gdyby był szlamą zrobiłby wszystko, by się stąd wydostać. Cóż za niekomfortowa myśl, będąc arystokratą nie wyobraża sobie życie nigdzie indziej. Byłby przegranym, niezdolnym do żadnej szansy w tym kraju. Brak przyszłości, perspektyw i jakiekolwiek nadziei na zmiany, a mimo to walczyli zajadle jak psy. Przegrywają wojnę, lecz nadal zażarcie biją się o śmierć. Trzeba było uciekać dawno temu, obecnie nie ma już dla nich miejsca w ich społeczeństwie. Kwestią otwartą pozostawało czy istniał świat, w którym to się zmieni. Byli jednak głupi i naiwni, jak świnie wysłane na rzeź. Jego wzrok nadal badał jej twarz, wyczekiwał reakcji, pożegnania się z maską. Babette był artystką, a jej oczy były niezwykle ekspresywne. Wyrażały wszelkie smutki, szczęścia i żale, błękitne wrota duszy. Jej twarz przybrała oblicze smutku, lecz to w oczach można było odczytać najwięcej. Nieudani przedstawiciele linii, jakże ciekawa rzecz by się nią strapić.
– Jakże pesymistycznie. Gdyby tak było, to nie osiągnęliby żadnych sukcesów. Czasem uda im się wygrać – stwierdził lekko, nadal bacznie się jej przyglądając. Każdy miał swoje koszmary, małe tragedie skrywane w lordowskich posiadłościach. Zaginięcie jego matki obiegło całą Wielką Brytanie, a Prorok przez tygodnie wspominał o jej osobie. Ten trup był znany i głośny, choć nie było pewności jak blisko pierwotnej definicji był. Każda rodzina posiadała swoje małe sekrety, których bała się wydostania. Szlachcianka miała swoje słabości, powinna skrywać je za wszelkimi kotarami myśli jakie znajdzie.
– Masz rację, o pieniądzach myśli się przed i po wyścigu. Spodziewam się, że w czasie jego trwania za dużo się nie myśli – rzekł, podążając wzrokiem za wybranym przez nią stworzeniem. Drobnym, mniejszym od reszta, co nie napawało optymizmem, lecz pozostawała tylko akceptacja wyboru. Zawołał jednego z pracowników, który przyjął jego zakład, z wyraźnym uśmiechem zachwalając wybór. Obserwował, jak zaczęli wprowadzać zwierzęta do boksów, niektóre z nerwowością uciekające przed zadaniem. Szybko doszedł do wniosku, że owa przyjemna zabawa dla samych istot pozostawała katorgą. – Ciężko będzie o tym zapomnieć.
Odwrócił się w kierunku toru, wyczuwalna była napięta atmosfera w powietrzu. Wszyscy oczekiwali na start, każda zbliżająca ich minuta podnosiła ciśnienie wszystkim tym, którzy postawili dzisiaj swoje pieniądze. Lekka adrenalina, jakże przyjemna zabawa i konkurencja tak nieroztropna, że lepiej, by ją przemilczał na jutrzejszej kolacji.

Relacje międzyludzkie w ich świecie zawsze miały w sobie szczyptę fałszu. Nieprawdziwości, która kazała kwestionować każde słowo i reakcje. Skoro samemu kłamało się z naturalnością, normalizując oszustwo, jak można było spodziewać się prawdy od innych? Wychowywał się wśród ślizgonów, nauka kłamania wyssana była z mlekiem matki i dokształcana wśród pokrewnych, zielonych dusz. W każdym uśmiechu, zbyt idealnym by prawdziwym, kryła się pułapka. Klątwa intymności, bliskości i przyjaźni, zawieszenia konfliktu. Nie wierzył w prawdziwą przyjaźń między ślizgonami, choć zarazem cechowała ich lojalność, dziwnie pojmowana solidarność. Tylko wąż zrozumiałby skomplikowanie relacji panujących wśród swoich współtowarzyszy.
Porada brzmiała jak hasło podawane jego siostrze przez matrony rodu. Uśmiechnij się szerzej, działa to rozczulająco na ludzi. Wydajesz się szczęśliwa j pogodna, taka nieskomplikowana. Ciekaw był czy Babette również była adresatem podobnych treści, przesiąknięta kodeksem szlachetnych dam. Może sama nie zdawała sobie sprawy z własnego wyuczenia, choć zarazem buntowała się przeciw niektórym zaleceniom. Nie skomentował jej słów, pozwalając jej wierzyć we własne słowa. Jego zadaniem nigdy nie było łamanie serc, lecz władanie umysłami, a do tego potrzebne były inne narzędzia. Choć Ci którzy posiadają serca, mają łatwiejszą drogę do umysłów, ludzkie organizmy były ze sobą niezwykle połączone. Emocjonalni idioci, tak czuło lubił o nich myśleć.
Śledził uważnie jej słowa, próbując pojąć w tyradzie konkluzje, do której dążyła.
– Po wydziedziczeniu tracą nazwisko, które było ich tarczą ochronną, zgadza się – osoba po wydziedziczeniu zdecydowanie znaczyła mniej niż perła z ulicy, ale było to naturalne rozwiązanie, dla osób, które przeciwstawiły się rodzinie. Wtedy znaczyło się nic, jeśli atakowało się własną krew. Miał wrażenie, że mówili podobne rzeczy, lecz wyciągali z nich zupełnie inne wnioski i tutaj nie dało się stworzyć pomosty łączącego. Pozwolił jej trwać w swej wizji, nie mając żadnego powodu, by zjednywać sobie jej osobę. Wycena ważności pozostawała taka sama: krew, nazwisko, płeć.
– Przegrywają wojnę, to podsumowanie ich możliwości – historia była pisana przez zwycięzców i z ich perspektywy. Istotny był tylko potencjał militarny, on dyktował ich świat. Przegrani musieli pogodzić się z prastarym zwyczajem, że świat o nich zapominał. Zbrodnie i bestialstwa zostaną wybaczone, wymazane z kart, jeśli triumf przyjdzie o świcie. Nie znał żadnego mugola, nie zwykł zagłębiać się w ich świat. Stanowili niebezpieczeństwo, lecz nadal ich możliwości były mniejsze. Inaczej sama wojenka rozgrywałaby się w inny sposób. – Magia to całkiem istotny element naszego świata, wręcz najważniejszy.
Nigdy nie rozmawiał z mugolem i tylko garstkę widział na oczy. Nie mógł pojąć jak te słabe istoty radziły sobie na ziemi, tak łatwo przecież dotykały ich choroby i inne nieprzyjemne przypadki. Na pewno intensywnie się rozmnażali, było ich coraz więcej na świecie.
Ponownie skupił się na wydarzeniach rozgrywanych na torze. W końcu to jego pieniądze zaraz mogły rozpłynąć się w powietrzu, wraz z nadziejami na dobry wynik. I to był moment, gdy lady Fawley stwierdziła, że nastał jej czas. Doprawdy, nie chciała zobaczyć swojego triumfu? Może jednak sama w niego nie wierzyła. Pożegnanie było krótkie, równie szybko co jej wyjście. Wszystkie oczy skierowane były na wyścig, który właśnie się rozpoczął. Z oddali zobaczył, że Leopold van der Osten idzie w jego kierunku, z wyraźną misją na twarzy i w chodzie. Czasami się wygrywa, czasem przegrywa. Dobrze, że rzadko kiedy poznaje smak tego drugiego.