[bylobrzydkobedzieladnie]

Wiedziony wspomnieniem, w którym ostatni raz dane mu było ujrzeć żywą i prawdziwą Solange, Cassius przemierzał uliczki przedmieścia Londynu. Był niczym tropiciel polujący na swą zwierzynę, choć w tym wypadku, uświadomiwszy obie absurd sytuacji, to on był ofiarą wchodzącą prosto w pułapkę. Nie przeszkadzało mu to jednak w podążaniu wzdłuż kolejnych zabudowań, aż dotarł tam, gdzie przekonanie kazało mu stwierdzić, że budynek zamieszkiwała czarująca towarzyszka z Winiarni.
Nigdy wcześniej nie zastanawiał się nad tym, gdzie panna Baudelaire spędzała noce i uciekała przed życiem publicznym. Informację tę uważał za zbędną, dopóki nie zapragnął przekonać się, czy podjęte przez nią wyzwanie nie zostało porzucone. Myśl związana z niepewnością tego, co mógł zastać w środku, wprowadzała Cassiusa w ekscytację podejrzanego pochodzenia. Nie lubił przecież stawać przed czymś, co nie było pewne. Nade wszystko lubował się w sytuacjach jasnych i klarownych dla niego. Swojego rozmówcę mógł pozostawić w niewiedzy, by w trakcie rozmowy przejąć kontrolę i poprowadzić całość konwersacji w taki sposób, ażeby to jego było na wierzchu. Jednakże w przypadku rozmów z Solange, ciało jego ogarniała lekkość, podczas której nie odczuwał potrzeby dbania o szczegół, który tak często przywiązywał jego uwagę.
Abstrahując jednak od tego, co miało dopiero nastąpić, Cassius nie czuł jakichkolwiek oporów, przekraczając granice terenu. Pozostawał lordem, który stąpał niczym po swoim, podążając drogą prowadzącą do pracowni. Nie znalazłby jej w żadnej innej części budynku. Przeczucie upewniało go całkowicie, że pracowała nad jednym ze swoich projektów i nie zamierzał ulec pomyłce. Przekonanie zapuszczało coraz głębsze korzenie w umyśle wraz z każdym krokiem stawianym ku właściwym drzwiom. Dopiero metaforyczne starcie się z powierzchnią drewna ściągnęło go na ziemię. Cała buta i dostojność ustąpiły miejsca eleganckiej powadze i spokojowi nakrywających entuzjazm podszyty niezaspokojoną ciekawością.
Po raz pierwszy zawitał w progu prywatnego miejsca Solange. Klamka ustąpiła pod lekkim dotykiem, a zawiasy poinformowały właściciela o przybyciu gościa. Powoli wkroczył do środka, dając Solange chwilę na to, by mogła go przywitać jak przystało na damę, za którą ją uważał i którą przecież była. Nie zastał jednak nikogo w środku i z zamyślonym wyrazem twarzy powędrował do kolejnych, uchylonych drzwi, otwierając je. Jego oczom ukazało się zaplecze wypełnione tym, co niezbyt kulturalnie nazywał śmieciem, lecz wzrok sam powędrował w stronę odkrytych pleców panny Baudelaire. Obserwował nikłe ruchy, sycąc się nimi niczym najlepszym alkoholem, pozwalając jej omotać go swoim czarem i pięknem. Nie miał na to najmniejszego wpływu. Przy niej jego wargi wykrzywiały się w uśmiech, którym raczył bliskich liczonych na palcach jednej ręki. Mimowolnie odliczył ich wszystkich, prostując kolejne palce na powierzchni drzwi, delikatnie stukając opuszkami w drewno. Z pewnością nie zwróciła uwagi na te drobne dźwięki, lecz to w niczym nie przeszkadzało. To do niego należał – jak zawsze – pierwszy krok.
— Nie widzę tu pomarańczy... Solange — odezwał się cicho, pragnąc wyrwać ją ze skupienia, werbalnie domagając się, by to jemu i tylko jemu poświęciła swoją uwagę. Był przecież kimś, kogo potrzeby należało zamienić w przyjemność.

Wargi same uformowały się arystokratyczny uśmiech pełen wspomnienia z ostatniego spotkania. Nie myślał o niczym innym. Niemalże z rozrzewnieniem wspominał spotkanie sprzed kilku dni w Winiarni, odczuwając swobodę, której brakowało mu w codziennych sytuacjach; a rozmowy z Solange nie należały do tej kategorii.
— Może — odparł krótko, opierając się o framugę drzwi. Posłał jej przy tym jedno ze swych sztandarowych spojrzeń. Oceniał ją w każdy znany mu sposób bez najmniejszej krępacji. Musiała dostrzec to wszystko, co widział za każdym razem. Chciał, by zdawała sobie sprawę z władzy, którą mu odbierała, a którą miała obowiązek mu zwrócić. Ten, jeden z niewielu, powodów trzymał go na dystans od uroku, który wokół siebie roztaczała. Nie mógł pozwolić, aby jakakolwiek kobieta zawładnęła jego poukładanym(choć może nie dokładnie w tej chwili) życiem. Był lordem i to on, Cassius Nott sprawował władzę absolutną. Inny stan rzeczy nie miał prawa istnieć, choć w obecności Solange był niczym mgła utrudniająca poruszanie się. Przy niej dostrzegał mniej detali otaczającej go rzeczywistości i, choć myśl ta powinna go przerażać, czuł się absolutnie rad, że nie musiał dbać o wszelkie konwenanse. Szczególnie teraz, kiedy znalazł się w jej intymnym zaciszu. Oczywiście nie oznaczało to, że pozwoli sobie na więcej, niż pozwalała mu etykieta. Wciąż był spętany kajdanami arystokratycznych zachowań, lecz nie odczuwał ich ciężaru. Były mu niemal szczęściem, iż posiadał umiejętności, które dawały mu szacunek i posłuch pośród innych. Niemniej jednak odnosił wrażenie, że Solange nie zwracała zbytniej uwagi na to, jak się zachowywał, ale na słowa, które w jej kierunku czynił.
— Wierzę — na słowo, odparł, pomijając część absolutnej prawdy, która istniała w jego życiu. Pragnął widzieć efekty, nie czcze gadanie. Pięknymi słowami mógł mamić i obiecywać złote góry, jednak to czyny pozwalały ujrzeć wszystko jasno i przejrzyście. — Nawet widzę — rozejrzał się po zapleczu — że poważnie podchodzisz do stawianych ci wymagań. — Celowo zrobił krótką pauzę w swojej uzupełniającej odpowiedzi, pragnąc podkreślić słownie to, jak doceniał trud, który wkładała w spełnienie jego niewypowiedzianej zachcianki. Sam przed sobą przecież nie przyznał, że granatowa marynarka uszyta w innym miejscu niż Dom Mody Parkinsonów to coś, czego pragnął i potrzebował niczym powietrza.

Zaśmiał się bezgłośnie, obserwując Solange przechodzącą przez drzwi. Mając ją tak blisko siebie nie sposób było nie poczuć powiewu ciepłego powietrza wypełnionego jej naturalnym zapachem. Nozdrza wypełnione wonią niemal zacisnęły się od nadmiaru rewelacji targających całe ciało. Cassius jednak pozostał arystokratycznie spokojny i zadowolony ze złożonej wizyty. Czuł się niczym na prawdziwym salonie w czasie jednego ze spotkań, kiedy dawał upust swoim towarzyskim zasadom i był duszą towarzystwa. Nie zawsze przecież stał z boku i spojrzeniem odpychał od siebie ludzi. Niemal widział siebie, jak krążył pośród wieszaków niczym między lordami i damami zgromadzonymi w konwersujące grupy. Nie umiał odnieść tego, jak Solange wskazywała dłonią na gotowe kreacje do wizyty w sklepie. To było zupełnie inne i należało tylko do niego. Chęć zawładnięcia pomieszczeniem wzrosła jeszcze bardziej, gdy jego spojrzenie spotkało się z granatowym materiałem marynarki. Błysk w oku był aż nadto widoczny i przez moment można by odnieść wrażenie, że Cassius stał się dzieckiem pragnącym nowej zabawki. Ale tylko przez bardzo krótka chwilę, bowiem jego twarz nie wyrażała niczego więcej niż zadowolenie, gdy nonszalancko odsunął się od otwartych drzwi i pokonał te kilka kroków, zbliżając się niebezpiecznie blisko Solange.
— Pozwolę sobie zatem wyrazić nadzieję, że ślepota nie sięgnęła twoich oczu — powiedział półszeptem, nachylając się i spoglądając w jej oczy. Zaraz równie szybko wycofał się na nieco bezpieczniejszą pozycję, nie chcąc słyszeć bicia jej serca ani nie pozwalając, by ona usłyszała jego. Zręcznym ruchem dłoni ściągnął marynarkę przewieszoną przez ramię
Mnąc delikatnie materiał w dłoni, przymknął powieki. Nie czuł upływu czasu, sycąc się miękkością na opuszkach palców. Musiał jednak rozłożyć całość, co uczynił z wielką niechęcią, aby móc porównać zawartość szkicu, który widział w winiarni.
— Jest... wyjątkowa — niemal wymamrotał, chowając w sobie inne słowa, których pragnął teraz użyć. Nie mógł przecież tak po prostu ulec zachwytom pospólstwa. Nie byłby sobą, gdyby wyraził absolutną aprobatę. — Ale to jeszcze nie to. Z pewnością wymaga jeszcze kilku poprawek. Nie chcemy przecież, żeby zniszczyła się przed pierwszym czyszczeniem. — Ciemnie spojrzenie Cassiusa błysnęło wyzwaniem, które ponownie rzucał przed Solange. Tym razem jednak sprawa, w jego mniemaniu rozchodziła się o zupełne nic. Ale czy rzeczywiście?

Przez krótki, bardzo krótki moment sycił się niepowtarzalną reakcją Solange. Miał nad nią władzę, którą z łatwością mógłby wykorzystać, obracając stworzoną komitywę w proch. Mimo wszystko nie był w stanie znieść myśli, iż miałby utracić to wszystko, co działo się, kiedy posiadał wyłączność jej uwagi. Niewątpliwie stałaby się tragedia, lecz nie był pewien, które z nich poniosłoby większe konsekwencje. Ludzkie życie stawało się wyjątkowo kruche, gdy w dłoni dzierżyło się różdżkę, a na skinienie dłoni posiadało jednostki gotowe wprawić machinę niszczącej plotki w ruch. Byłby w stanie to uczynić; uczciwie przyznawał sam przed sobą, że potrafiłby tego dokonać, przekonując się o własnym szaleństwie. I nie odczułby choćby cienia żalu czy skruchy.
— Moja — powtórzył za nią, choć nie do końca świadomie wypowiedział to słowo. Z jednej strony na pewno dotyczyło to marynarki, którą uszyła dla niego Solange, lecz z drugiej głos Cassiusa niewątpliwie podsiany był czymś, co powinno sugerować, że swą odpowiedź kierował w jej stronę. Nie miał jednak pewności, co obrać za prawdę, a co za złudzenie wyobraźni i lekkich myśli.
Mimo tak niepożądanej bliskości innej osoby, ciepło roztaczające się wokół Solange przynosiło dziwny spokój, który koniec końców przyprawiał o irytację. Nie dał jednak tego po sobie znać. Zachował kamiennie zadowolony wyraz twarzy, podążając spojrzeniem za dłońmi wędrującymi po materiale. To wszystko, o czym mówiła, nie niosło dla niego większego sensu. Po prostu wodził wzrokiem, wysłuchując jej słów, a nawet epitetów, że nader często otumaniał się papierosami. Jednakże żadna z tych rzeczy nie miała znaczenia, gdy poczuł obcy dotyk na skórze. Miękkość skóry Solange w pierwszej chwili przeraziła go. Sparaliżowała. Nie był w stanie uczynić czegokolwiek; ledwie zmusił się do powstrzymania odruchu gwałtownego wciągnięcia powietrza w płuca. Jego własna dłoń niemal płonęła, jakby sparzył się gorącym żelastwem albo wrzątkiem i nie mógł zareagować inaczej, niż naturalnie wybrnąć z całej sytuacji. Żadna z gwałtownych reakcji nie była na miejscu. Właściwie w tej konkretnej chwili nic nie znajdowało się tam, gdzie być powinno. Myśli Cassiusa wywróciły się do góry nogami, a on jednak pozostał poważny; jedynie znajomy Solange błysk w spojrzeniu uległ subtelnej, prawie niezauważalnej zmianie. Stał się odrobinę bardziej stalowy.
— Jak sobie życzysz — odparł nieco oszołomiony, dziwiąc się słabości własnego głosu. Był cichy, jakby zdolność wydawania z siebie dźwięków zniknęła w mroku, a mimo to nadal stanowił ton charakterystyczny dla pewnego siebie lorda, jakby pojawiająca się nagła gwałtowność zmian w sytuacji między nim a Solange nie była niczym wielkim. Coś takiego mogło przecież wydarzyć się dosłownie wszędzie, a wtedy Cassius zgromiłby wzrokiem ofiarę i nie puścił tego wypadku płazem. Teraz jednak zdołał się wyprostować i wręczyć Solange marynarkę, by z wrodzoną elegancją rozpiąć guziki czarnego, obszernego płaszcza. Nieco wolniej przystąpił do odpięcia guzików marynarki, wszak było ich tak niewiele i zostawszy w ciemnoszarej koszuli w zielone prążki, wyciągnął prawą dłoń przed siebie.
— Powinnaś pomóc mi ją ubrać — rzucił krótko, kpiąco unosząc kąciki ust do góry. — Mógłbym przez przypadek uszkodzić jeden z tych eleganckich szwów.

Przez tę krótką chwilę był marionetką w rękach Solange. Usłużnie, bez najmniejszego słowa sprzeciwu spełniał jej polecenia, kiedy nadszedł moment przymierzenia marynarki. W milczeniu pozwolił na wykonanie wszystkich poprawek, myślami błądząc w zakamarkach pełnych wspomnień związanych z ojcem. Lekcja wymierzona w Sherwood wyryła się w pamięci jednym zdaniem. Tą jedną radą zdefiniowała całe jego życie. Według niej podążał każdego dnia. Unikał wszystkiego, co mogło go zranić, wszak najprostsze i najbardziej błahe zranienie potrafiło sprowadzić na niego śmierć, o czym wiedział jedynie ojciec. Nie sądził, by matka została poinformowana o okrutnej prawdziwe, choć pozostawała niezwykle sprytną kobietą i dowiadywała się wszystkiego, co uznała za istotne. Jeśli rzeczywiście miała aż tak wielkie pojęcie o jego życiu, był jej niezmiernie wdzięczny za fakt, że nie prowokowała rozmów i zwierzeń. W istocie, mimo choroby, zachowywała się jak na damę przystało, a Cassius odnosił złudne wrażenie, iż tradycja w znacznej części przypadków traciła na znaczeniu. W podobny sposób myślał o Solange. Nie postrzegał jej jako kogoś, kto przestrzegał wytycznych nakreślonych wieki temu. Była w dziwny sposób niezależna i tym samym jednocześnie Nottowi imponowała, jak i wprawiała go w zdumienie i odrazę. Przywoływała w jego kierunku sprzeczne emocje, które w całości zachowywał dla siebie. Nie musiał wiedzieć, jakie rozterki targały jego życiem, skoro w tej chwili liczyła się marynarka uszyta specjalnie dla niego.
— O czym myślisz? — spytał, podchwytując jej słowa. Mimo zdecydowanie zbyt bliskiego kontaktu z jej ciałem, zachowywał powagę, przywołując na twarz nic innego aniżeli arystokratyczny uśmiech. Tkwił niczym statua, pozwalając jej na dokonanie poprawek. Z pewnością tego dotyczyła jej myśl, choć chciał wiedzieć, co dokładnie przemykało jej przed oczami. Niezręczne milczenie nie było tym, czego oczekiwał po dzisiejszym spotkaniu. Znał Solange dostatecznie długo, aby wiedzieć, że nie będzie mu dłużna wobec żadnej z uszczypliwości, choć w ostatnim czasie ilość wymieniany inwektyw zmalała wprost proporcjonalnie do ilości wspólnie wypitego wina. Niewątpliwie zasługa leżała po stronie alkoholu, jak i swobodzie, którą magicznie zyskiwał w towarzystwie panny Baudelaire. Jednak odnosił złudne wrażenie, iż nie była to prawdziwa wolność, skoro w pewnym sensie nadal otaczał się konwenansami nadającymi rytm każdemu spotkaniu.

Skinął w milczeniu głową, odtwarzając z pomocą wyobraźni po kolei każde ze spotkań, które miały miejsce w ostatnim czasie. Oczywiście ostatnie, naprowadzone słowami Solange, wybiło się ponad pozostałe. Każdą chwilę spędzoną kilka dni temu Winiarni pamiętał jak przez mgłę otaczającą jej osobę. Potrzebował dłuższej chwili, by przypomnieć sobie słowa, które wtedy padły. Spotkanie to zapamiętał jako miłe wspomnienie odrywające go od ponurej rzeczywistości. Nie dbał o detale tworzące to zdarzenie, lecz o obecność tego, kto zadbał o panujący wtedy nastrój.
— To było miłe spotkanie — odparł cicho, przelotnie zerkając na zgrabne dłonie spoczywające na jego torsie, poświęcając nieco więcej uwagi wyrazowi twarzy ich właścicielki. W przypadku kogoś innego, kogoś zwykłego, natychmiastowo przywróciłby dystans odpowiadający towarzyskiemu komfortowi, jednakże coś w spojrzeniu Solange mówiło mu, że uczynienie czegoś takiego zostałoby odebrane jako afront; nie przyszedł do niej przecież po to, by dawać jej powody do zrezygnowania z wyzwania. Ostatecznie przekonał się, że tak bliski kontakt z kimś innym nie zawsze musiał kończyć się źle.
Postąpił, jak poprosiła, wszak nie było to dla niego niczym nowym. Tyle razy zjawiał się na przymiarkach, by nowa szata czy jakikolwiek inny, istotny element odzienia idealnie pasował do jego sylwetki, że właściwe było skojarzenie do manekina na wystawie sklepowej. tym razem jednak mógł bez przeszkód sprawdzić to, jak materiał układał się podczas wszelkich niezbędnych ruchów. Żadne zagniecenie czy nadmiar materiału przy pochyleniu nie mogły istnieć, dlatego bez krępacji wyciągnął przed siebie ramiona, obserwując obsuwające się rękawy; w końcu koszula musiała wystawać dokładnie dwa cale.
— Jest... dobrze — odezwał się z nieznaczną aprobatą, nie chcąc przesadnie egzaltować rzuconego przezeń wyzwania. Wiedział jednak, że Solange nie była typową arystokratką, która piałaby zachwyty, słysząc tak skromny awans. Oszczędność słów Cassiusa stanowiła pewien wyznacznik zachowania. Im mniej dosadnie i kwieciście określał konkretne sytuacje, tym były dla niego bardziej istotne. W drugą stronę, wygłaszając porywającą perorę zapewne chciałby urazić odbiorcę, a wprawianie Solange w negatywne emocje nie było tym, czego oczekiwał.
Zdejmując marynarkę z wbitymi szpilkami krawieckimi, przeszedł na środek pomieszczenia, z uwagą obserwując elementy wystroju. Poświęcił nieco dłuższą chwilę własnemu odbiciu w lustrze, które z większej odległości wyglądało dużo lepiej, niż widywał samego siebie w trakcie porannej lub wieczornej toalety. Nieco stracił na swoim uroku, spędzając tak wiele czasu z dala od ludzi, jakby byli oni jego życiodajną siłą, jakby rzucił na nich czarnomagiczną klątwę, która wzmacniała go, kiedy przebywał między nimi; jakby ustalał nowe zasady pożycia publicznego, naginając je na własną korzyść.
— Wszędzie obowiązują jakieś zasady — odpowiedział, nie przerywając obserwacji zawartości wieszaków. Dostrzegał dostatecznie dobre tkaniny, by ktoś zapragnął się w nie odziać, jednak to, co z nich powstało absolutnie nie było godne jego szlacheckiego rodu. Mimo to pozwolił Solange stworzyć coś tylko dla niego i był zadowolony. Zastanawiał się, jak do tego doszło i nie potrafił stworzyć dostatecznie realnej odpowiedzi. Każda z prób kończyła się bezdusznie fantazyjnym kłamstwem.

Pomieszczenie przeciął tak obcy Cassiusowi odgłos jego własnego śmiechu, jakby należał zupełnie do innej osoby. Śmiał się w ten sztucznie prawdziwy sposób przez chwilę, nawet wierzchem dłoni otarł łzę rozbawienia, która nawet nie zaszkliła się w błyszczącym spojrzeniu; a chwilę później jego twarz przybrała śmiertelnie poważny wyraz, gdy podjął kontynuację tematu.
— Wszędzie obowiązują nas konwenanse. Wszędzie — odparł, dobitnie akcentując ostatnie słowo, posyłając jej gromiące spojrzenie. — Bez względu na to, czy jesteśmy sami, czy przebywamy pośród innych czarodziejów bądź czarownic zawsze, ale to zawsze gramy według wcześniej ustalonych zasad. Czyni nas to ludźmi, najpotężniejszymi istotami władającymi tym światem. Wyzbycie się jakichkolwiek reguł uczyniłoby z nas zwierzęta, które kierują się jedynie instynktem samozachowawczym. Bylibyśmy bestiami zabijającymi bez najmniejszych skrupułów wszystko, co stanęłoby na drodze naszemu instynktowi. Nasz świat, nasza cywilizacja nie miałaby prawa istnieć, a ty i ja... nie moglibyśmy prowadzić tej uroczej konwersacji. — Uniósł kąciki ust w cynicznym uśmiechu, ujmując sedno tego, do czego dążył. I wiedział, że miał całkowitą rację. Nikt nie wmówiłby mu, że może być inaczej. Nie istniała w świecie siła, która zniszczyłaby wszystkie panujące reguły, choć – jak zdołał już doświadczyć – co i rusz gromadziły się jednostki pragnące zachwiania filarów rządzących czarodziejską społecznością. Ich upadek doprowadziłby do zniszczenia świata czarodziejów, do ujawnienia ich istnienia ślepym i rządnym potęgi mugolom. Szlamy w żaden sposób nie zasługiwały na dzielenie choćby cala świata, do którego rościły sobie prawa. Ich miejsce było pośród najgorszego z gatunku będącego chorobą tego świata. Nie mieli prawa zatruwać skąpanej w pięknej tradycji czystości krwi społeczności, do której Cassius należał. Solange powinna to wiedzieć, powinna mieć świadomość, że ta zasada istniała od samego początku, była filarem ich świata, a jej sprzeniewierzenie przynosiło nieuchronną zagładę.
Napiął delikatnie mięśnie, czując jej bliskość. Mimo uniesienia związanego z łamaniem zasad nie uczynił jednak nic, by zapobiec niechcianemu kontaktowi. Świadomie pozwalał łamać jej prawa, które ustanowił w swoim życiu, modląc się w duchu, żeby nie sprowadziła na siebie zagłady. Zniszczenie tak osobliwego piękna było złem, które był w stanie wyrządzić, gdyby zagrażało jego bezpieczeństwu. Teraz jednak tkwił w sytuacji, w której pragnął jak najmniejszych szkód i, choć nie był do końca przekonany co do prawidłowości czynu, podjął decyzję przynoszącą spokój.
— Owszem, wygrałaś. Gratuluję, Solange — rzekł z nieco większą swobodą. — Jednak za wszystko należy zapłacić odpowiednią cenę. Podaj swoją — dodał, rzucając jej śmiałe spojrzenie, jakby po raz kolejny tego dnia rzucał jej wyzwanie. Nie był jednak przekonany, iż sytuację tę należało rozpatrywać w takich kategoriach. Zyskał zadowolenie, za które należało uiścić stosowną zapłatę. Przysługa w tym wypadku nie wchodziła w rachubę.