Pojawiła się na arenie nieco wcześniej, wchodząc na podest spokojnie, bez pośpiechu, pozornie spokojna i wręcz znudzona - serce jednak biło jej wyjątkowo szybko, pobudzane zarówno podekscytowaniem jak i niepokojem. Gdy ujrzała nazwisko swego przeciwnika, w pierwszej chwili uśmiechnęła się z niedowierzaniem, w drugiej odruchowo wyprostowała plecy, przejęta zdenerwowaniem podobnym temu, jakie ogarniało ją przed ważnym egzaminem. Po raz pierwszy miała stanąć przeciwko swojemu mentorowi, nauczycielowi; komuś, kto wprowadził ją w świat potęgi, i choć nie mieli dzisiaj wypowiadać szeptem czarnomagicznych inkantacji, to i tak czuła, że staje przed sporym wyzwaniem. Rosier biegle posługiwał się zaklęciami, które ona ledwie poznała; święcił triumfy na arenie, na której ponosiła sromotną porażkę, najpierw z Borgią, potem ze szlamą. Wzdrygała się wewnętrznie na samą myśl. Musiała dać dziś z siebie wszystko, pokazać, że pilnie przykładała się do nauki, także sztuk niekoniecznie zmysłowych i strasznych. Wiedziała, że Rosier nie będzie traktował jej ulgowo i ona także nie zamierzała ograniczać swych możliwości - zdawała sobie jednak sprawę, że w porównaniu z Tristanem, są one raczej zawstydzająco słabo. Mimo tego dzielnie wkroczyła na arenę, odpinając broszę podtrzymującą pelerynę. Spłynęła ona z ramion, odsłaniając prostą, czarną suknię, zapiętą pod szyję, nieograniczającą ruchów. Włosy związała w warkocz; stała tutaj jako rywalka, nie jako podwładna, ale i tak czuła się więcej niż nieswojo - na szczęście przykrywając to dość obojętnym wyrazem twarzy. Znikającym dopiero w momencie, w którym na arenie pojawił się Tristan. Uśmiechnęła się krótko, przelotnie, odrobinę prowokująco, wytrzymując jego spojrzenie, po czym skłoniła odrobinę głowę. Zbyt słabo, by można było uznać to za pełnoprawny ukłon, lecz na tyle uprzejmie, by nikt nie wyrzucił jej za drzwi za nieokazanie odpowiedniego szacunku.
- Caeruleusio - powiedziała spokojnie i cicho, unosząc po raz pierwszy różdżkę. Czuła się dziwnie, niepewna i zadowolona, podekscytowana i przejęta dyskomfortem. Nigdy wcześniej go nie zaatakowała; kłóciło się to z szacunkiem, którym go darzyła i z zasadami ich relacji. Chciała wygrać ten pojedynek - lub chociaż pokazać, że jest wytrzymała, przyswajając wykładane jej lekcje.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 27

Deirdre. Choć mógł się tego spodziewać, oboje przecież od dawna brali udział w tych zmaganiach, to nigdy nie zastanawiał się, jakie to będzie uczucie stanąć na arenie naprzeciwko niej  - naznaczone nutą dumy i smakiem mentorskiej ciekawości, jego podopieczna znacznie urosła w siłę, odkąd pomógł jej wzlecieć na wyżyny po raz pierwszy. Dziś mieli stanąć naprzeciw sobie w czystym, sportowym pojedynku - bez podstępu, bez niedozwolonych ruchów, bez czarnej magii. Test umiejętności, okresowy sprawdzian postępu, to nie był tylko sport: życie rzucało im pod nogi wyzwania, którym musieli sprostać. Mogli sobie nawzajem pomóc, wynajdując luki w obronie; mógł zwrócić większą uwagę na technikę jej ataku. Stanął naprzeciw niej na arenie wyprostowany, przez moment utrzymując kontakt wzrokowy, wodził spojrzeniem wzdłuż smukłości jej szyi i ramion, za płachtą opadającej szaty, wreszcie, wzdłuż linii ust i prosto w czarne jak noc źrenice. Wiedział, że nie oczekiwała od niego, że będzie ją oszczędzać - nie miał też zamiaru tego robić. I wiedział również, że sama Deirdre da z siebie wszystko - być może nawet go zaskakując. Kiedy nadszedł czas ukłonił się zgodnie z manierami - bez niedbałości, ale i bez przesadnej usłużności, mocniej zaciskając palce wokół rękojeści różanej różdżki, bez zbędnych słów, których w tym miejscu wypowiadać nie powinno. Prowokujący uśmiech Deirdre wydawał się być uroczą obietnicą. Niemal w tym samym czasie, w którym cisnęła promień zaklęcia, wysunął się w przód, wypowiadając inkantację:
- Lamino - ostro, ze zdecydowaniem, stanowczością i chłodną kalkulacją, również nie podnosząc głosu; powietrze gęstniało.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 85

Promień zaklęcia Deirdre świsnął obok jego ramienia, niecelnie; zaczarowane ostrza mknęły w jej kierunku, a Tristan nie chciał zwalniać tempa: choć urok, po które sięgnął, był brutalny, to dobrze wiedział, że jego kochanka nie lubiła delikatnego traktowania w żadnym znaczeniu tego słowa. Nie zwlekał, z doskonale wyprostowaną postawą i dłonią mocno ściskającą różdżkę, jeszcze nim zdążyła zareagować, wyszeptał formułę kolejnego zaklęcia:
- Fulgoro - unosząc wzrok lekko ku otwartemu sklepieniu, przez które mógł do wnętrza areny wpaść grom; pokaż, co potrafisz, moja piękna Czarna Orchideo. Panował nad swoim głosem, ale nie było to sztuczne - jeszcze nie odczuwał poddenerwowania, bardziej ciekawość, jej umiejętności, siły, pokazu.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 65

Pierwsze zaklęcie boleśnie ją zawiodło; lodowy podmuch, zamiast zmrozić jego dłoń, uniemożliwiając kontratak, uderzyło gdzieś w bok, mknąc ponad jego ramieniem. Niedobrze. Ponosiły ją emocje; trzymała je na uwięzi, spokojna, z łagodną, obojętną twarzą, lecz w środku igrały skrajne uczucia. Może sama sabotowała zaklęcie, nie chcąc skrzywdzić swojego protektora, może jednak obawiała się skrzywdzić go w jakikolwiek sposób. Niezadowolona ścisnęła mocniej różdżkę, oczekując następnej klątwy - na szczęście niecelnej, zaklęcie uderzyło w ścianę, lecz inkantacja nie została zapomniana. Chciał porazić ją najsilniejszym zaklęciem - dobrze. Nie traktował jej łagodnie, nie chciała litości ani miłosierdzia; traktowała pojedynek jako kolejną lekcję, tym razem ujętą w przyzwoite ramy.
- Protego Maxima - zareagowała odruchowo, mając nadzieję, że uda się jej obronić. Tarcze nie były jej najmocniejszą stroną, ale ćwiczyła je przecież w ostatnim czasie nieustannie.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 72

Udało się; sekundę po wypowiedzeniu zaklęcia, przed Deirdre zmaterializowała się silna tarcza, pochłaniająca równie mocne zaklęcie Tristana. Nie wykazała oznak zdziwienia, musiała choć pozornie pokazać pewność siebie, niezłomność i opanowanie - wewnętrznie była jednak mile zaskoczona. Opłacało się przykładać do obrony, do ksiąg, sugerowanych przez Rosiera. Nigdy nie przyznałaby mu racji, ale wewnętrznie skłaniała się ku nigdy niewypowiedzianemu podziękowaniu. Nie marnowała jednak czasu, musiała wykorzystać chwilową dobrą passę i liczyć na to, że ta nie opuści jej aż do końca spotkania. Poddanie się nie wchodziło w grę; Tristan nigdy nie traktował jej ulgowo, ale po raz pierwszy mógł ujrzeć w niej prawdziwego przeciwnika. - Everte Stati - zadeklamowała zdecydowanie, ponownie unosząc różdżkę.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 47

Kącik jego ust uniósł się lekko w górę, kiedy przed Deirdre zmaterializowała się silna, bardzo silna, tarcza; magiczna powłoka wchłonęła błyszczące noże z łatwością - dobrze, Deirdre. Bardzo dobrze. Niegdyś - podobnie jak zresztą on sam - lekceważyła konieczność szlifowania defensywy, ale zawsze była pilną i zdolną uczennicą. Również z tego powodu nie lekceważył jej na arenie, Czarna Orchidea urosła w siłę i stała sie przeciwnikiem, którego nikt nie powinien już lekceważyć. Bez wątpienia wciąż słabszym od niego, ale to nic: wciąż mogła go zaskoczyć, a on - nie zamierzał wypuścić jej stąd bez przekazania lekcji, czym jest walka z niebezpiecznym przeciwnikiem. Atak z góry się nie powiódł, wywołanie gromu było trudnym, ale nie niemożliwym zadaniem; jeśli jednak niebo pozostało mu nieprzychylne, poszukał pomocy w posadzce:
- Glacius - wyszeptał wciąż cicho, głucho, przecinając zalęgłą między nimi ciszę kolejną ostrą inkantację z zamiarem zamrożenia posadzki pod jej stopami.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 85

Inkantacja Deirdre wybrzmiała, lecz zaklęcie go nie sięgnęło - Tristan nie zwlekał, ponownie musiał wejść w szybką ofensywę, która nie pozwoli jego przeciwniczce na skupienie, koncentrację ani skuteczną reakcję. Potrafiła już dużo - i mogła nauczyć się jeszcze więcej, ponownie sięgnął po trudną inkatancję:
- Lamino glacio - cicho, z wilczą cierpliwością, ze stanowczością i chłodnym wyrachowaniem, choć wydawało się, że miał nad nią lekką przewagę - była to przewaga czysto pozorna, której szala mogła się odwrócić z łatwością. Wiedział, że słyszy wypowiadane przez niego nazwy uroków i wiedział, że jeśli jej nie zranią - to z całą pewnością przynajmniej rozwścieczą, potrzebowała tego.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 56