0/205 <3

Sfrustrowana niecierpliwość szybko została zastąpiona krótkimi wybuchami skrajnych emocji; ukłucia poddańczej dumy z mocnych klątw, mknących w jej stronę, niszcząc i podpalając wszystko, co napotkały na swej drodze, oraz skrajnej wściekłości - na szczęście niemożliwej do okazania. Nie próbowała się już bronić, była za słaba a drżąca dłoń ledwie trzymała różdżkę, nieprzydatną wobec ogromu zbliżającej się w jej stronę magii. Najpierw usłyszała potężny huk, a dopiero kilka nieznośnych sekund później poczuła ból, obezwładniający, całkowity, łaskawie odbierający jej całkowicie przytomność szybciej, niż mogłaby zdać sobie sprawę ze swojego tragicznego położenia. Nie widziała rozpadającej się areny, nie czuła odłamków przecinających jej ciało ani płomieni, szybko pełzających po dole czarnej szaty. Osunęła się gdzieś na ziemię, bezwładnie, a krew z rozoranego kamiennym odłamkiem ramienia zaczęła skapywać na brudną od pyłu podłogę.

Stał - i patrzył, cofnął się jeszcze dwa kroki, kiedy zasłonił twarz przed podmuchem uderzenia; trafiło w niego kilka odłamków, nie widział momentu, w którym Deirdre osuwa się na ziemię, w ruiny wysadzonej areny - szare kłęby kurzu unosiły się nad drewnianymi odłamkami zajętymi ogniem. Ukłonił się, kończąc pojedynek - i zszedł bokiem areny, zatrzymując się w pół kroku do wyjścia, oglądając się przez ramię. Deirdre, powtórzył jej imię w myślach, unosząc spojrzenie na wejście, którym winny wejść odpowiednie służby; znajdowała się w dobrych rękach, ale zawsze mogła znaleźć się w rękach - powinien dopilnować, że zajmą się nią odpowiednio dobrze i odpowiednio szybko, traktując jej przypadek priorytetowo. W Klubie ciągle ktoś mdlał, ale nie zawsze była to kochanka wpływowego człowieka, podszedł bliżej gruzów, ostrożnym, nieśpiesznym krokiem - wcześniej w kłębach unoszącego się dymu i tak by nic nie dostrzegł. dopiero po chwili dostrzegł jej smukłe ciało otulone tlącą się ogniem czarną szatą. Ramię potrzebowało natychmiastowej interwencji. Wsunął ramiona pod jej szyję i kolana, odrzucając ranną rękę na zewnątrz, zdrową przez własny bark, była lekka, podniósł ją jak lalkę, bezwładną i potarganą. Wraz z nią skierował się do wyjścia, pozostawiając za sobą dogasające zgliszcza, nie oddając jej w ręce medyków napotkanych po drodze - zaniósł do punktu medycznego, gdzie upewnił się, że będzie miała opiekę, na którą zasługiwała dodatkową monetą.

/zt x2