Wybrzeże

The member 'Randall Lupin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 43

Spetryfikowany więzień był szansą Gabriela na podniesienke się z podłogi co zresztą zrobił chociaż nie mogło to być łatwe, kiedy nadal z jego nogi sączyła się krew. Podniósł się i zacisnąl rękę na rożdżce, mieli tylko powtórzyć to, co zawsze robili podczas naprawy anomalii.

/wstaje i rzucam na metodę

The member 'Gabriel Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 89

Zamarłem, nie wierząc we własne szczęście. Zakonnicy ocaleli, przynajmniej część. Nie żywiłem do nich urazy, moje życie było niewiele warte w porównaniu z ich misją, wiele od niej zależało. Chwilowo czułem tylko ulgę.
- To naprawdę wy... a reszta? - zapytałem łamiącym się głosem, nie mogąc zapanować w pełni nad mową. - Perseus Avery - poinformowałem zwięźle Sama, czując, że każda chwila jest na wagę złota. - Nie wiem, ocknąłem się opleciony przez gałęzie w tamtym pomieszczeniu. - Wskazałem za siebie. - Nikogo nie widziałem i ocknąłem się bez różdżki... - poinformowałem, czując bolesne ukłucie wstydu. - Dziękuję, naprawdę, ale mam coś mocniejszego, potrzebowałem tylko chwili spokoju od tych pnączy, żeby skorzystać z czegoś mocniejszego - oznajmiam, ale nie kryję wdzięczności propozycją podzielenia się ekwipunkiem. Nie przyjmuję maści z wodnej gwiazdy, zamiast tego piję swój eliksir wiggenowy. Odsuwam się po tym kilka kroków, nie chcąc zawadzać przy próbie okiełznania anomalii.

| zażywa swój Eliksir wiggenowy (stat. 29, moc = 103)

.... mistrz gry przez przypadek usunął wam znowu posta

ale odzyskał część dla tych, co nie odpisali (dzięki sophia!!!):

Jessa odnalazła własną różdżkę w czterech posiadanych przez Sophie - mogła ją odebrać - kiedy je wyjęła, Artur z kolei potrafił wyłapać wzrokiem czwartą: należała do niego.
Sophia i Samuel połączyli siły, by zaatakować kwiat; skierowali w jego stronę najczystszą białą magię, która dotąd okazywała się najskuteczniejszą bronią w walce z anomalią. Kwiat niewątpliwie był jej efektem, gdy białe wiązki jęły kumulować się wokół niego, wyprostował swoje rozłożyste płatki - jak realny byt - wstrząsnął nimi, po czym wypluł z siebie gęstą czarną maź, którą zabrudził twarze tak Samuela, jak Sophii. Nic nie wskazywało na to, by substancja była szkodliwa. Kwiat wydał z siebie dziwny jazgot, aż w końcu ustąpił - zaczął się marszczyć, tracił sprężystość, usychał. Wydawał się nie mieć w sobie życia, jednak tak długo, jak długo wciąż był połączony z wijącymi się po tym miejscu pnączami, nie mogliście mieć pewności.
Jessa przywołała swojego patronusa, świetlisty pies okręcił się wokół niej i pognał korytarzem za drugą z czarodziejskich sylwetek. Przebiegł nad jego głową - mężczyzna na moment zamarł, wpatrując się w obiekt a chwilę później zebrał się i pobiegł za nim, w dal, wkrótce znikając wam z oczu. Jessa poczuła szarpnięcie charakterystyczne dla anomalii - a korytarz nagle stał się zimniejszy, ciemniejszy i głośniejszy niż dotąd; usłyszeliście wrzaski i dźwięczenie kajdan więźniów, którzy byli już martwi, poczuliście obecność dementorów, których już tutaj nie było, a swąd zgnilizny zastąpił smród niemytych od dekad przepoconych ciał odbywających tutaj karę czarnoksięzników, którzy dzisiaj - po kataklizmie - byli już w większości martwi.
Artur zażył eliksir wiggenowy. Znał podstawy anatomii, były to jednak wyłącznie podstawy, podczas gdy tak silny medykament wymagał obszerniejszej wiedzy. Nie mógł mieć pewności, czy mikstura zadziała na rodzaj zadanych obrażeń, ani w jakim tempie - przy podobnych dolegliwościach - eliksir powinien być podawany, nie wiedział również, ile dokładnie łyków - ani jak dużych - powinien wypić. Największa rana, ta na ręce, zaczęła się zasklepiać, jednak Artur nagle poczuł silny ból żołądka, a chwilę potem - mdłości.







Jessa: 216/236 (15 - poparzenia, 5 - psychiczne)
Anthony: 208/249 (15 - poparzenia, 10 - tłuczone, 5 - cięte, 11 - rozszczepienie, zerwana skóra z lewej dłoni), kara -5
Sophia: 184/244 (35 - poparzenia, 10 - tłuczone, 5 - cięte, 10 - osłabienie); kara: -10
Randall: 167/232 (60 - tłuczone, 5 - cięte); -10; -15 do zaklęć wymagających u]celowania ( złamany oczodół, wylew krwi do oka)
Gabriel: 190/240 (10 - tłuczone, 40 - zatrucia); -10
Samuel: 193/266 (10 - tłuczone, 5 - cięte, 28 - szarpane, 15 - tłuczone, 15 - poparzenia); kara: -10
Artur: 87/242 (50 - cięte, 30 - tłuczone, 60 - szarpane, 15 - zatrucia); kara: -40

Samuel wykorzystana moc Zakonu 1/5

mistrz gry subtelnie przypomina, że termin na odpis nie jest terminem, w którym należy zacząć odpisywać. jeżeli odpiszecie szybciej, ruszymy do przodu szybciej

Uformował wiązkę białej magii w wyuczony sposób rozpraszając oraz wypierając anomalię. Po chwili nie było już bestii, a więzień nabrał pierwotnych, bardziej ludzkich kształtów. Pnącza cofnęły się, niepokojąca roślina zapadła się w sobie, jej serce ustało tocząc dziwnego rodzaju wydzielinę.
- Powinniśmy ruszać nim się zregeneruje - anomalia. Nie mogli myśleć o tym, że się jej w tym miejscu pozbyli. Od dłuższego czasu wiedzieli, że schemat naprawy jedynie ją wyciszał, a kto wie jak szybko proces ponownego ożywienia przebiegał w miejscu będącym sercem anomalii - Tonks - podał czarodziejowi z torby maść z wodnej gwiazdy - Zrób z tego użytek- zalecił. Podarowałby eliksir i Randalowi, lecz posiadał jedynie jedną fiolkę. Na chwilę obecną mobilność wydała mu się istotniejsza - Na końcu korytarza widziałem rozwidlenie. Piers prawdopodobnie udał się schodami w dół. Widziałem to w rozdarciu czasoprzestrzeni - chyba musieli temu zawierzyć - Nie traćmy czasu - ponaglał  kiedy to już zostawił plamę z ruchomych piasków za sobą. Następnie zgodnie ze swoją zapowiedzią ruszył dalej w głąb korytarza poszukując przejścia na niższe kondygnacje. Wytężał wzrok, starał się obserwować okolicę i pozostawać w czujności.
Poczuł na plecach po raz kolejny powiew chłodu. Poruszył różdżką sięgając po beztroskie wspomnienia w celu uformowania Patronusa mającego strzec tyły.
- Expecto Patronum

|przekazuję Gabrielowi: Maść z wodnej gwiazdy (1 porcja, stat. 29)
|Pierwsza akcja: k100 spostrzegawczość; druga akcja: k100 patronus st35

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 13

--------------------------------

#2 'k100' : 38

--------------------------------

#3 'Anomalie - Azkaban' :

Ciało więźnia zesztywniało, zastygło w bezruchu. Jedyne co musiał zrobić to odepchnąć go od siebie co też zresztą zrobił. Człekokształtna istota leżała więc spetryfikowana, nie zdając sobie sprawy z tego co się tak właściwie stało. Okazało się, że tkana białymi nitkami magia - bo tak obrazował to sobie Gabriel - doprowadziła do chwilowego, częściowego ustabilizowania sytuacji. Cienie z wilczymi pyskami rozpłynęły się w powietrzu dokładnie w ten sam sposób, w jaki się pojawiły. Zapewne zdobyłby się na odpowiedź Skamanderowi, ale jedynie skinął mu głową. Oceniał stan swojej nogi, czy był w stanie chodzić. Na szczęście Anthony pośpieszył mu z pomocą. - Dzięki - odpowiedział, przejmując maść od towarzysza, której sporą ilość nałożył na miejsce krwawiącej rany, mając nadzieję, że ta zacznie szybko działać, w końcu musieli ruszyć do przodu. Nieprzyjemny chłód znowu przeszył jego ciało, a nieprzyjemne ciarki przeszły wzdłuż kręgosłupa. Czuł, że świetlisty sokół go opuścił.
Kiedy już maść znalazła się na jego ranie, zwrócił się do ducha chłopca. - Widzisz Johnny, chyba sobie poradzimy. To jak, pójdziesz z nami? - zwrócił się do malca. Starał się nie dopuszczać do siebie myśli jak okrutny los spotkał Johnny'ego i inne dzieciaki, które padły ofiarą Grindelwalda - jak na przykład Piers, którego teraz mieli szukać. Zacisnął palce na różdżce. Być może jeszcze jeden świetlisty obrońca przyda im się do ochrony. Postarał się odegnać złe myśli, zanim aura Azkabanu na dobre zainfekuje jego umysł. - Expecto Patronum - wypowiedział formułę zaklęcia, chcąc po raz kolejny przywołać świetlistą postać sokoła, który tak jak poprzednio zabezpieczałby ich przed obecnością dementorów i być może innych stworzeń, które nie byłyby skore do interakcji w obliczu czystej, białej magii, jaką emanowały patronusy. Gabriel ruszył dalej, oglądając się na ducha chłopca, który towarzyszył im przecież przez cały czas. Może on był ich przewodnikiem?

The member 'Gabriel Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 76

--------------------------------

#2 'Anomalie - Azkaban' :

Nie jestem w tym momencie zbyt pożyteczny, ale powiedzmy, że coś tam dołożyłem do tego procesu naprawy anomalii. Nawet jeśli jest to czymś przerażająco niewielką pomocą. Staram się o tym nie myśleć i koncentruję się na istotniejszej sprawie, czyli na tym, czy to w ogóle działa. Okazuje się, że owszem. Cienie znikają, ten przerażający, agresywny więźnio-potwór zaczyna wyglądać jakoś tak lepiej. Znaczy, bez szaleństw, ale mimo wszystko lepiej. Z niepokojem zerkam na pulsujące pnącza i cudaczny kwiat, który po dłuższej chwili dokonuje żywota. Przynajmniej na razie. Ten sposób nie gwarantował trwałej reparacji wykrzywionego czarną magią światem. W przeciwnym razie nie byłoby nas tutaj, nie bylibyśmy potrzebni. Tak jak ofiara z tych biednych dzieci.
- To biegnijmy - zgadzam się, niestety. To jednak nie czas na prywatne niesnaski, trzeba ruszać i działać. W międzyczasie zastanawiam się, czy jakikolwiek eliksir z mojego ekwipunku jest mi w stanie teraz pomóc, ale niestety nie. Dlatego koncentruję się na dotarciu do celu kiedy podążam za wszystkimi. Przy okazji rozglądam się wszędzie dookoła, chociaż w moim przypadku to dość daremne próby; głównie koncentruję się na pozostałych zmysłach, takich jak słuch i węch, bo w moim przypadku akurat mają one więcej sensu. Tak jakby. Nie zastanawiam się nad tym. Po prostu skupiam się wreszcie na rzeczywistości, bo ostatnio jestem coś mocno zaplątany.

Spostrzegawczości, ekhm, próbuję

The member 'Randall Lupin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 28

Powoli powracała jej jasność umysłu; patronus wyłonił się z różdżki i pognał w jeden z korytarzy, prowadząc ich do Piersa. Niestety nie tylko ich. Gdy odnaleziony Artur zdradził im personalia nieznajomego, Jessa zacisnęła pięści. Na zebraniach Zakonu wystarczająco nasłuchała się o Averym i jego zdradzie, by podejrzewać teraz, że nie może mieć dobrych zamiarów. Nie mógł dotrzeć do Piersa pierwszy, a Diggory właśnie ustawiła to za punkt swojego honoru. Efekty uboczne rzucenia zaklęcia po raz kolejny udowadniały im, że nie jest to miejsce dla dziecka.
Spojrzała szybko po twarzach towarzyszy, otwierając torbę z opisanymi eliksirami.
- Częstujcie się – zaoferowała, jednocześnie samej chwytając w dłoń małą buteleczkę eliksiru kociej zwinności. Odkorkowała ją i wypiła zawartość; nie zwracała większej uwagi na smak, gdy w grę wchodziło bezpieczeństwo Piersa - Musimy odnaleźć go pierwsi.
Miała nadzieję, że uda jej się pobiec za patronusem wystarczająco szybko, by chociaż dogonić przeciwnika. Wiedziała, że reszta członków wyprawy podąży za nią, lecz każda przewagę, jaką tylko mogli zdobyć, należało wykorzystać. Ruszyła w pogoń za jaśniejącym psem, licząc na to, że kwestią sekund jest skorzystanie z uroków zażytego eliksiru.

| zużywam porcję eliksiru kociej zwinności (stat. 20) i biegnę za patronusem

Nawet mdlące stęchlizna powietrze Azkabanu nie było w stanie zdusić ciepła, które zatliło się w tym samym momencie, w którym skupili moc białej magii, na tętniącym mrocznym "życiem" anomaliowym kwiecie. Nie było w tym błogiego spokoju, który towarzyszył pierwszym patronusem, a maggi pełnej energii, potężnej, która potrafiła rzucić się na kotłującą złowieszczo ciemność.
kwiat usychał, nabrzmiałe czernią płatki marniały, czarne pnącza marniały i Skamander wiedział, że własnie pozbawiali je energii. Plunięcie, które uderzyło go w twarz, tylko na moment zamroczyło spojrzenie - Obrzydlistwo - zacisnął usta, nie pozwalając, by zgniła maź dostała się na język. Przetarł twarz rękawem płaszcza, zbierając zawartość, zamierając, gdy rzeczywistość powtórnie otoczyła ich znamionami przeszłości. Umarli więźniowie, zaciskająca żołądek woń stęchlizny i zapachów, których źródła znać nie chciał. Tak jak poprzednimi razami, wizja zniknęła po chwili, na powrót poruszając wskazówkami czasu.
- Kto?... - echo imienia i powtórzonej na głos tożsamości zdrajcy, wywołało w Samuelu nagły, gniewny impuls. Perseus Avery. Nędzna kreatura, która wykorzystała naiwność zakonu (co on sam miał w głowie, żeby uwierzyć w jego dobre intencje?). Odwrócił się w stronę, w której widział ukrywający się cień - Ta gnida jest tutaj? - skwitował cicho, do siebie, przypominając sobie pospiesznie rozmowę z dawnym Selwynem i jego relacji z 'wizyty" w Azkabanie. Czy nie mówił o nim?Postawił pierwszy krok przed siebie. Zanim to jednak uczynił, spojrzał na ginący na ich oczach, mroczny kwiat. Wyciągnął siekierkę, którą wcześniej wsunął za pas i z zamachem ciął pnącza otaczające schnący fragment anomalii, bardziej w gniewie, niż z precyzją. Niezależnie od efektu, odsunął się, chowając narzędzie na swoje miejsce, potem nachylając się obok Artura i chwytając go za ramię - Wstawaj, ruszamy - wiedział, ze był ranny, ale patronus wyznaczył im kierunek, za którym musieli podążyć. Gdzieś ta, wciąż ukrywał się Piers, a widok zdrajcy, który wyrwał się za świetlistym patronusem, nie napawał go dobrymi przeczuciami. Ruszył pospiesznie w stronę, w która jako pierwsza wyrwała, przytomna już Jessa. Kuzynka na pewno ruszyła tuż za nim.

rzut na siłę ciosu siekierką - jeśli nie jest potrzebny, to można zignorować.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 19

ANTHONY, RANDALL, GABRIEL - post uzupełniający

Kot Anthony'ego wraz z sokołem Gabriela ponownie uderzyły w korytarz za wami, niewątpliwie strzegąc waszych tyłów. Korytarz znów - przynajmniej na jakiś czas i przynajmniej pozornie - wydawał się bezpieczny. Tonks poczuł jednak szarpnięcie charakterystyczne dla anomalii: coś przedarło się przez osłonę, która go chroniła; choć zdołał wywołać patronusa, towarzysząca rzuconemu zaklęciu anomalia miała pozostawić po sobie ślad. Poczuł ból - upadł - nie mogąc wyprostować rannej nogi, a gdy sięgnął ku niej z zamiarem posmarowania skóry maścią, mógł dostrzec czarne smugi lśniące pomiędzy czerwienią krwi, ropnie, które nagle wytworzyły się w ranie, dziwne podrażnienie; tak Gabrielowi, jak Anthony'emu mogło się ono skojarzyć z zakażeniem - choć było to zakażenie magiczne, mające swoje pochodzenie w czarnej magii, a konkretniej - anomalii, która zaatakowała Gabriela. Orzeźwiająca maść przyniosła pewną ulgę, zranienia zdawały się zasklepiać w oka mgnieniu - ale ból pozostał, podobnie jak wykwit coraz mocniej odznaczającego się sińca zbierającego się w tym miejscu pod skórą. Nie było to stłuczenie, w jego nodze kiełkowały zalążki sinicy. Dłuższa ekspozycja na czarną magię może ją rozwinąć, bliskość czarnomagicznej anomalii miała szkodzić Gabrelowi z każdym kolejnym krokiem. Grupa ruszyła korytarzem dalej, śladem chłopca, którego dostrzegł wcześniej Skamander - eliksir kociego wzroku pozwolił mu prowadzić pozostałych, jednak bez jego oczu Gabriel i Randal nie mogli dostrzec zbyt wiele, coraz mocniej pogrążając się w ciemnościach.
Duch został w tyle, jego niematerialne ciało pobłyskiwało na tle waszych świetlistych patronusów. Unosił się wysoko nad ziemią, spoglądając na was smętnym wzrokiem.
- Ale w wyborze drogi ucieczki to nie jesteście najlepsi, co - zagaił tylko, kiwając przecząco głową na pytanie Gabriela, po czym rozmył się w powietrzu.
Czarne pnącza wciąż wiły się pod waszymi nogami, Anthony dzięki wypitemu eliksirowi, mógł zauważyć, że im dalej odchodzili, tym wydawały się żwawsze: ich sieć przypominała żyły opinające ciało, jakim był Azkaban; zator, który wywołali, zasuszając kwiat, musiał oddziaływać na pnącza znajdujące się mu najbliżej - i epatował dalej, pozbawiając żywotności kolejnych pędów.
Nie tylko ciemność, ale i ból w oku nie pozwalał Randallowi się rozejrzeć, jednak dzielny auror był w stanie zogniskować myśli na tyle, by wsłuchać się w dźwięki tego miejsca. I w istocie usłyszał kroki, dużo kroków, nabiegających w waszym kierunku z głębi tego miejsca. Nim jednak zdołał zareagować - coś wypadło z ciemności prosto na niego. Obcy, mężczyzna, zapewne, zaklął siarczyście głosem, którego żadne z was nie było w stanie rozpoznać - a jednak głosem zaskakująco trzeźwym w tak dramatycznych okolicznościach i na tle innych żywych istot, które przyszło im tutaj spotykać. Nie próbował jednak atakować, odsunął się i usiłował przemknąć bokiem, przemieszczał się jednak powoli. Przyjrzeć mu się bliżej w ciemnościach mógł tylko Anthony: był to młody, wysoki ciemnowłosy mężczyzna, który wydawał się równie mocno ranny, co przerażony. Poza nim to miejsce wydawało się puste; nie słyszeliście krzyków niedobitych więźniów, nie czuliście już chłodu dementorów, a wielość rozwidleń czyniły z tego korytarza istny labirynt.
Wyłącznie Anthony był w stanie dostrzec, że ciągnące się w dół schody, po których zbiegł Piers, kończyły się solidnymi dębowymi drzwiami. Zza których dobiegał hałas: kroki, bieg, coraz głośniejszy - zbliżał się do was.

Eliksir kociego wzroku lada moment przestanie działać.

Możecie wykonać w tej turze jedną lub dwie akcje w jednym lub dwóch postach, jeśli potrzebujecie posta uzupełniającego mistrza gry - zgłoście się po niego. Nie obowiązuje was już mechanika poruszania się podczas pojedynku.


Jessa: 216/236 (15 - poparzenia, 5 - psychiczne)
Anthony: 208/249 (15 - poparzenia, 10 - tłuczone, 5 - cięte, 11 - rozszczepienie, zerwana skóra z lewej dłoni), kara -5
Sophia: 184/244 (35 - poparzenia, 10 - tłuczone, 5 - cięte, 10 - osłabienie); kara: -10
Randall: 167/232 (60 - tłuczone, 5 - cięte); -10; -15 do zaklęć wymagających u]celowania ( złamany oczodół, wylew krwi do oka)
Gabriel: 190/240 (10 - tłuczone, 40 - zatrucia); -10
Samuel: 193/266 (10 - tłuczone, 5 - cięte, 28 - szarpane, 15 - tłuczone, 15 - poparzenia); kara: -10
Artur: 87/242 (50 - cięte, 30 - tłuczone, 60 - szarpane, 15 - zatrucia); kara: -40

Samuel wykorzystana moc Zakonu 1/5

mistrz gry subtelnie przypomina, że termin na odpis nie jest terminem, w którym należy zacząć odpisywać. jeżeli odpiszecie szybciej, ruszymy do przodu szybciej