First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Historia miała to do siebie, że w każdej dekadzie dzieliła kobiety na przeklęte półwilim genem i te, które na ten gen spoglądały z zazdrością i zawiścią, w myślach życząc skręcenia kostki podczas piqué manege; a ona nigdy dotąd nie spotkała się z tak... Ciepłym przyjęciem. Z wypowiedzianym na głos komplementem zamiast urywanych półsłówek i spojrzeń rzucanych kątem oka, ostrych jak brzytwy kuchennych noży do krojenia mięsa. Nawet nie miała pojęcia, że wdzięczny uśmiech na jej twarzy rozszerzył się i odsłonił oba rzędy jasnych zębów, gdy patrzyła na płomiennowłosą Weasleyównę. W oczach zamigotała poruszona inspiracja.
Odważyła się sięgnąć do dziewczątka, oczarowana każdą piękną (och, co to była za odmiana!) myślą wsuwającą się do głowy, a których słodyczy nie pamiętała od bardzo długiego czasu. Niegdyś towarzyszyły jej codziennie, od świtu do późnych godzin prób baletowych, a nawet i dłużej, do chwili klamry przymykającej świadomość tuż przed zaśnięciem. Ostatnio jednak było z tym gorzej. W Tower obumarły, uśpione w hibernacji. W niepewnym, ostrożnym geście miękkich palców ujęła przegub jej nadgarstka i splotła z nią palce, w piersi zatrzepotał wzruszony oddech.
- Masz rację, ze wszystkim oprócz tych mil... Niebo styka się dzisiaj z z leśnym mchem i wszystko oblewa słońce, i jakoś tak mi lżej, kiedy tu przed tobą stoję, chociaż, wiesz, myślałam, że będzie inaczej. Tylko nie miej mi tego za złe - przyznała z zakłopotanym rumieńcem, czująca się w potrzebie nazwania tej ulgi przed Nealą. Przed tą niesamowitą młodą damą. Powinna wiedzieć, że promieniała nie tylko czerwienią włosów, ale i ciepłem, które zachęciło Celine do podświadomego rozluźnienia mięśni. Teraz rzadko kiedy pozwalała sobie na to w otoczeniu nieznajomych, nie z własnego wyboru. Tower odcisnęło piętno na wrażliwej psychice do takiego stopnia, że pokryło trucizną każdą sferę życia, w tę międzyludzką pchając nieufność i truchlenie, szczególnie gdy zostawała z kimś sam na sam. Tak jak teraz, tutaj, z panną Weasley. Ale żołądek przestał już boleć z nerwów, oddech nieco spowolnił i nie słyszała w uszach szumienia własnej krwi. - Wierzysz w przeznaczenie? - zapytała ciszej, z nieodgadnioną nutą melancholii zakradającą się do głosu. Sama od dawna w nie nie wierzyła. To niemożliwe, żeby przeznaczeniem jej tatka było umrzeć w ten sposób, z rąk tamtych ludzi, okrutnych, sterowanych dłonią pociągającą za sznurki tysiąca marionetek. Potworów.
Puściła wówczas dłoń Neali i odsunęła się od niej, oferując krótki, smutny i wymuszony uśmiech, choćby tylko po to, żeby odegnać od siebie samej kaskadę obmywających ją myśli, które nie prowadziły do niczego dobrego. Celine wiedziała, że zadra w sercu nigdy nie zniknie. Nie znikną tęsknota i wyrzuty sumienia, a zostaną z nią na zawsze. Tak to już było; uczucia przylepiały się do niej jak miód do nagiej skóry i niechętnie odchodziły w niepamięć. Ciężar śmierci Egertona Lovegooda nigdy nie zmaleje.
- Dzięku... - urwała, żeby wypuścić z płuc zaskoczony wydech. Tym razem to Nela zdecydowała się ująć jej dłoń, na co półwila nie była przygotowana i serce odruchowo zagalopowało w piersi, zanim przypomniała sobie, że przecież już zna jej dotyk. Jej jaśniutką, usłaną piegami skórę, które faktycznie znaczyły ją jak gwiazdy. - Dziękuję - poprawiła się i zerknęła w dół na ich ręce, zupełnie jakby wzniecony przez dziewczynę gest był inny od poprzedniego. Może naprawdę tak było. Nie, na pewno tak było. Rudzinka dotknęła ją z własnego wyboru, nieświadoma fantomowego robactwa kłębiącego się pod skórą półwili, więziennej przeszłości, grzechów, których dopuszczała się z cudzego wyboru i przymusu. Gdyby wiedziała, pewnie nigdy nie zbrukałaby się takim dotykiem. Kto wie, czy brud nie przechodził z jednej kobiety na drugą jak choroba?
- To musiało być miłe, prawda? Nauka ze starszym bratem. Wyobrażam sobie. Był surowy czy rozpieszczał cię pochwałami za każdy postęp? - podjęła, z zadowoleniem odnotowując fakt, że drogę z domu przez ogrody udało jej się pokonać płynniejszym krokiem, zwinniejszym, a przede wszystkim wytrzymalszym niż zrobiłaby to w kwietniu. Już nie potrzebowała przystanków co jakiś czas, nie na tak krótkie dystanse. Wodziła spojrzeniem po kwiatach i grządkach, zanim powróciła nim do twarzy nowej koleżanki. Wiosna bardzo do niej pasowała. - Gdzie dotąd byłaś najdalej? Przepraszam, nie chcę być wścibska, ale to imponujące - coś w jej wcześniejszych słowach o cieniach padających tam, gdzie świeciło słońce przyprawiło półwilę o szybsze bicie serca. Od października bała się nawet własnego cienia, nie mówiąc już o innych, nawet tych metaforycznych. Chciała zapytać o Devon, o to, co dokładnie się tu działo, co złego i co dobrego, ale nie zdobyła się na odwagę. - Ja? - zdumiała się, po czym znów uśmiechnęła na chwilę. - Nie, nic z tego... Nie umiałabym chyba odnaleźć się w takim siodle, nigdy nie próbowałam - wyjaśniła Celine i, tknięta pomysłem, sięgnęła nagle do kieszeni płaszcza, żeby wysunąć z niego różdżkę. Dlaczego nie wpadła na to wcześniej?
Po prawej stronie na ich dróżce dojrzała klomb kolorowych kwiatów i ławkę pod zakrzywioną wierzbą, w kierunku której delikatnie pociągnęła Weasleyównę. Na moment mogły zboczyć z kursu, prawda? Najwyżej przeproszą Bibi i Montygona za dłuższe oczekiwanie, jednak coś podpowiadało jej cichym szeptem, że raczej będzie warto.
- Mówiłaś, że zawsze chciałaś mieć takie włosy - zagadnąwszy Nealę usiadła na ławce i postukała wolną dłonią w miejsce obok siebie, prosząc tym samym, by dziewczyna je zajęła, jeśli miała ochotę. Jeśli się nie brzydziła. - Chodź, spróbujemy. Jest takie zaklęcie. Co prawda nie rzucałam go całe wieki, ostatnim razem jeszcze... Och, dawno temu, ale pamiętam, że nie jest trudne. Chciałabyś? - w jej głosie wybrzmiała przyjemna melodyjność, łagodna sympatia, chęć sprawienia jej przyjemności. Za to, że Neala jako pierwsza sprawiła przyjemność jej samej. Za to, że okazała się dobrą duszą. Za to, że wyprowadziła ją z domu na połacie skrzącego się zielenią ogrodu i pozwoliła jeszcze swobodniej odetchnąć, bez wyrzutu, poza kurczącymi się na gardle ścianami wspomnień. Za gościnność i za uprzejmość. Za poczucie bezpieczeństwa. I za każde piękne słowo, jakim podbudowała dziś półwilę.

Zaśmiałam się krótko odrzucając głowę, kiedy wyszło na to, że dojść do zdania jednego nie możemy. Nie chciałam się wykłócać dalej, ale w środku wiedziałam doskonale. Serce kurczyło się w ukłuciu zazdrości rozpływając jedynie nad pięknym doskonałym, które stało przede mną właśnie. Ale nic zrobić się nie dało z tym właśnie. Być sobą mogłam jedynie, nikim więcej ponad to. A bycie mną do łatwych nie należało kiedy uświadamiałam sobie, jak wiele zaskakujących i pięknych dziewczyn wokół mnie było. Z zazdrością nic zrobić nie mogłam poza akceptacją. Nikt pierwszą mnie nie wybierze kiedy obok stać będę czy egzotycznej Sheilii i Eve, czy wróżkowej Celine czy Anne. Tak już było. Poza tym i tak mi nie zależało, żeby ktoś brał i mnie wybierał bo postanowiłam już sobie wcześniej wszystko. Tak było dobrze, jak było.
- Inaczej? - zapytałam bez zrozumienia opuszczając głowę i przekrzywiając trochę na bok głowę. Nie wiedziałam co inaczej mogło być, ale zdawało się, że to inaczej w niedobrym tego słowa znaczeniu miała. - Tu zawsze w ten sposób. - nachyliłam się lekko. - Chyba że wujaszek Dim ciocię z równowagi wyprowadzi. - wyprostowałam się rozciągając usta w uśmiechu. Trochę strzelając, bo ze słów nie wywnioskowałam niczego konkretnego. A wuja dzisiaj i tak większość dnia w stajni spędzał, więc nie było co się przejmować czymś, co mogło nie nadejść wcale. Poza tym na rozzłoszczoną wujkiem ciocię mógł pomóc tylko wuja. Tak się sprawy miały od zawsze. Kolejne pytanie sprawiło, że oderwałam od niej na chwilę wzrok zerkając na sufit i wydymając usta.
- Wierzę. - odpowiedziałam jej, żeby westchnąć zaraz. - Ale przez większość czasu go nie znoszę. Szczerze wierzę, że razem z wszechświatem i losem za rozrywkę uznają życie moje okrutnie komplikować. Wtedy najpewniej najlepiej się bawią. - splotłam dłonie przed sobą. - Czasem jednak dają dnie takie jak ten. Pełne niespodziewanego piękna. - wzruszyłam łagodnie ramionami. Bo to, że za przeznaczeniem nie przepadałam, to nie od dziś wiedziałam. Ale czasem, czasami, pomiędzy uprzykrzaniem mi raz po raz życia zdawałam się dostrzegać światło. Momenty, które warto było przeżyć albo zapamiętać. Ludzi, którzy stawali na mojej drodze i którym wiele zawdzięczałam i od których wiele się uczyłam. Znikający uśmiech nie umknął mojemu spojrzeniu, dlatego sama nie spytałam. Zostawiłam przeznaczenie, tam gdzie wcześniej było. Wolałam na miłe tematy rozmawiać dziś, chciałam żeby dobrze czuła się będąc tutaj i ze mną.
- Nie dziękuj. Za co nie masz.- odpowiedziałam jej jedynie usta rozciągając w głębokim uśmiechu na chwilę rząd zębów pokazując witając na chwilę w kuchni żeby sytuację całą przedstawić i pociągnąć za sobą Celine na dwór. Jak pięknie brzmiało jej imię, jak powiew świeżego wiatru pachnącego lasem. Kolejne pytanie sprawiło, że uniosłam dłoń by podrapać się po nosie.
- Brendan wymagający jest. Ale nie ze złośliwości a troski. Coś zrobiłeś albo źle, albo dobrze. Czasem przy odrobinie szczęścia zaskakująco dobrze. Ale na laurach - tak mówił - nie można było spoczywać. Lubię kiedy się uśmiecha, choć światu rzadko pokazuje tą twarz. Tak sądzę. - przyznałam zwalniając trochę kroku, żeby łatwiej zastanowić mi się było. - zadbał o to, żebym wiedziała to, co potrzebne. - uniosłam dłonie żeby zapleść je za głową a głowę zadrzeć do góry. - Teraz mogę tylko spróbować go nie zawieść - gdziekolwiek nie jest. - przyznałam, nie wypowiadając na głos bolących myśli. Tego, że z każdym mijającym dniem coraz bardziej realne staje się to, że może już nie wrócić. Czy powiedziałam mu, że moja miłość dla niego wieczną jest, gdy wyjeżdżał? Nie byłam pewna już. Zamrugałam kilka razy skupiając się na kolejnym pytaniu. - Nie wszędzie konno się opłaca, ale po Devon jeździłam z wujostwem na jesieni. Byłam też w Somerset, Dorset i Kornwalii. Imponujące? - powtórzyłam po niej wydymając lekko usta. Naprawdę takie było? Jakoś nie byłam o tym za mocno przekonana. Bo co niby w tym takiego imponującego być mogło? - Dlaczego? - zapytałam więc przekrzywiając głowę i spoglądając na nią. A kiedy przyznała że nigdy w sidole nie była zatrzymałam się nagle łapiąc za jej dłonie obie z rozszerzonymi oczami w nagłym olśnieniu. - Koniecznie odwiedź mnie w tygodniu. Z Jamesem zabawniej jest niż z wujem a zna się i kocha konie. - zaproponowałam więc jej chwilę później obserwując jak na ławce siada na co bez zrozumienia patrzyłam do chwili aż w nią nie postukała sugerując bym obok usiadła. Co zrobiłam w kilku krokach znajdujące się przy niej.
- Chciałam. - przyznałam szeptem cicho, jakby to zdrada była teraz dla tych, które miałam na głowie, bo teraz inne od wcześniej jakoś przez aure się zdawać zaczęło. Kiedy mówiła dalej moje oczy rozszerzały się w zdumieniu i zaskoczeniu. Zaklęcie? Chyba o nim czytałam, ale nie miałam odwagi by po nie sięgnąć sama. Serce załomotało mi okropnie. - Chciałabym! - powiedziała podnosząc się z ławki robiąc gwałtownie kilka kroków. - Ale też się boję! - przyznałam nie potrafiąc opanować kłębiących się emocji. Bo teraz kiedy przed tym już stałam, przed możliwością taką właśnie czułam jak mnie wewnętrznie rozdziera. Byłam dumna z tego kim byłam. Dumna z włosów, które odziedziczyłam po tacie którego nie znałam i z przynależności do Weasleyów, a jednocześnie zawsze tak piękna jak Celina by być marzyłam. Blond włosy najpiękniejsze mi się zdawały zawsze. Mieniły się niczym złoto najszczersze, skarb, którego natura nie każdego chciała obdarzyć. Przygryzłam wargę robiąc kilka kolejnych kroków. - Agh… - wypuściłam z ust tupiąc nogą i łapiąc się za głowę, pociągając włosy rude. - Zróbmy to! - zdecydowałam, siadając z powrotem, ledwo w miejscu jednym pozostać mogą. Trudno, niech się dzieje. Nie ten odważny, kto strachu nie czuł a kto działać mógł mimo niego, prawda Eileen? Tak mówiła wcześniej. Więc zadziałam. Martwić się będę potem, chociaż nie było o co przecież. Chciałam tego. Chciałam mieć włosy złote.

Miło było wyobrażać sobie wiecznie panujący spokój w Ottery St. Catchpole. Nawet wizja wujka umykającego przed kobiecą patelnią przy rodzinnej sprzeczce wydała się Celine niezwykle ujmująca i zastanowiła się, czy Neala też postrzega to w ten sposób - jako szczęście w nieszczęściu. Bo chociaż nie miała rodziców, jej opiekunowie byli ciepli, tak bardzo barwni, zażyli; to wynikało także z opowieści Yvette, która, pewnie w próbie uspokojenia zdenerwowanej kuzynki, uchylała rąbka tajemnicy o tej gałęzi Weasley'ów, okraszając wszystko anegdotkami przeżytymi lub zasłyszanymi. Uśmiech dziewczyny był zaraźliwy; znów zakradł się na wargi nieświadomej niczego półwili i rozsunął je w wyrazie podszytego zazdrością zachwytu. Szczęście w nieszczęściu, naprawdę! Ona również po utracie obojga rodziców została wepchnięta w kanwy przewrotnego losu, ale nie wiedziała jeszcze jak powinna się z tym czuć, ani czy dobrze postąpiła decydując się na zamieszkanie z Elriciem. Jej bratem. Krwią z tej samej krwi, gęstszą, prawdziwszą. Rozrywały ją sprzeczne emocje: miłość i zdrada, gorycz na kłamstwo, zagubienie, bo to, w co wierzyła, nagle okazało się ułudą.
- Aż tak? - zagadnęła na wyznanie o kapryśnym przeznaczeniu. Rozmowa stawała się coraz swobodniejsza, żelazne hamulce leciutko już odpuszczały, rozwiązując język. Była ciekawa swojej młodziutkiej rozmówczyni, komplikacji, która ta przeżywała każdego dnia, planów i niespełnionych marzeń, wszystkiego, co czaiło się pod kopułą rdzawych, ślicznych włosów. - Zawsze myślałam, że ono nie istnieje, wiesz? Przeznaczenie. Chociaż czasem mam wrażenie, że coś przesuwa nas jak pionki na szachownicy, a pionka nikt nie pyta gdzie chciałby pójść, co przeżyć. Ale sama w nie nie wierzę. Nie mogłabym - wyznała Celine z cichym westchnieniem. Cały kwiecień smakował takim przewrotnym zrządzeniem losu, dopóki nie podjęła decyzji, nie poprosiła o spełnienie obietnicy, trochę z ciekawości, a trochę chyba z czystego masochizmu przebywania w elricowym domu, gdzie każdego dnia musiałaby zderzać się ze świadomością tego, co przed nią zatajono. Co wuj przed nią - nimi - zataił, tatko przecież nie wiedział. Przyjrzała się Neali, ciekawa, czy ta się zgodzi, czy jej postrzeganie pionków okaże się inne.
Tym bardziej ugodziły w nią rodzinne myśli przy rozmowie o Brendanie, bracie tego uroczego dziewczątka, surowym, opiekuńczym, chyba jak każdy starszy brat. Elric też taki był, nie, bywał. Troszczył się zawsze, ale z surowością miał problem, od dzieciństwa pozwalał jej na zbyt wiele; wtedy bez zawahania wchodziła mu na głowę, dziś za to przepraszając, przy każdej wyimaginowanej oznace, że przekraczała granice.
- Ładnie o nim mówisz - stwierdziła, podniosłszy spojrzenie z ziemi. Celine lubiła patrzeć jak buty niknęły w soczyście zielonej trawie, jej źdźbła muskały materiał i mogła wyobrażać sobie, że stawała się jednością z glebą w pewien magiczny sposób. Jak jej przodkinie, wile hasające wśród dziczy, piękne i niosące przekleństwo. Wróciła wzrokiem do Neali, do jej twarzy wygrzewającej się w słońcu, wystawionej wprost do jego opiekuńczych promieni, w których blasku piegi przypominały drobinki złota na jasnej skórze. - Nie mieszka tu z wami? - zapytała o Brendana. Gdziekolwiek nie jest brzmiało posępnie, dlatego głos półwili zadrżał niepewnie, na język już cisnęły się kolejne przeprosiny, ale przełknęła ich gorycz, z trudem. - Mój... brat - zaczęła, żeby jakoś rozładować swoje napięcie - a jednocześnie historia Neali, jej wylewność i szczerość, zachęcały do odwdzięczenia się tym samym. - Przez wiele lat nie wiedziałam, że nim jest. Znałam go wcześniej, od dzieciństwa w Dolinie i wspólnych zabaw, które musiał dzielnie znosić, ale o tym, kim jest dla mnie, tak naprawdę, dowiedziałam się niedawno - opowiedziała jej powoli, dłońmi znów mnąc materiał peleryny. Jej żołądek zaplątał się w supeł, brwi zmarszczyły delikatnie. Chyba pierwszy raz mówiła o tym na głos dopiero co poznanej osobie - i choć może powinna być ostrożniejsza, zachować wszystko w absolutnym sekrecie, tak miała wrażenie, że Neala nie była typem osoby wbijającej nóż w plecy. Bo i do czego mogły jej się przydać te informacje? Jaką wartość mogły mieć dla kogokolwiek innego niż bliska rodzina? Bała się, ale nie tego, co pomyśli Weasley. Bała się - wszystkiego. Myśli, że dotychczas żyła w farsie zafundowanej przez jakąś odgórną siłę, właśnie przeznaczenie. Że to śmiało dobrać się ze szponami do pamięci jej tatka i spróbować wyrwać go z jej serca, skoro już go zabiła. Celine pokręciła głową, znów westchnąwszy, tym razem dłużej, ale jeszcze ciszej. - Życie bywa takie dziwne. Czasem podobne historie opowiadają książki i człowiek myśli sobie, że też chciałby przeżyć takie emocje, a potem... - plotła dalej, obnażała się przed Nealą, serce, duszę, strzępki tego, o czym mówiła mało komu. Nie w próbie wzbudzenia współczucia, a w przeczuciu, że Weasley była kimś, kto zrozumie. Skąd to przeświadczenie? Brało się znikąd, ale było silne, silniejsze niż strach przed nią jako obcym.
Na szczęście przygody na końskim grzbiecie nieco rozpogodziły rozważania półwili, przyjrzała się towarzyszce, łagodniejąc w poprzednim przygnębieniu tak, że nie zostało po nim prawie nic, i uniosła dłoń do twarzy, przykładając palec wskazujący do swojego policzka.
- To dalekie podróże, jeszcze na stworzeniu, któremu musisz ufać, a ono musi ufać tobie. Dlatego mi to imponuje. Tyle godzin w siodle - i tyle godzin poświęconych na wzbudzenie przyjaźni konia - odpowiedziała bez zawahania - na powrót spokojnie, melodyjnie. Szczerze. Mogłoby się wydawać, że na zewnątrz, tu i teraz, nie nosiła w sercu śladów okropieństw doświadczonych w Tower, choć te zawsze były tam obecne, wepchnięte w tkanki jak ciernie zwiędłych dzikich róż. - Bardzo chętnie, tylko... Nie będę wam przeszkadzać? - zdziwiła się Celine; Celine przyzwyczajona do myśli o byciu kulą u nogi, Celine przekonana o tym, że z nią zabawnie być nie mogło, bo melancholia przeważała swobodę szalonej rozrywki. Może Neala zapraszała ją tylko z uprzejmości?
Bitwa tocząca się w głowie rudowłosej dziewczyny przywodziła na myśl Beauxbatons. To, jak wtedy podobne decyzje wydawały się być wielkiej wagi, największej, a każde niepowodzenie równało się końcu świata i piskowi przed lustrem oraz stłumionym śmiechom dochodzącym zza pleców. Przyglądała się jak Neala miota się w swoim pragnieniu i wątpliwościach, nie przekonywała jej, a pozwoliła samej podjąć decyzję, z różdżką trochę nerwowo obracaną w dłoni. Propozycja była porywcza, wypłynęła z ust samoistnie, bo co jeśli coś pójdzie nie tak? Magia półwili wciąż była kapryśna - przez traumę i strach, którym reagowała na wspomnienia z aresztu, na widok mierzonego w nią drewna i zaklęć uderzających w ciało, zostawiających tam siniaki. Ale to nie było Tower, już nie. Tylko ogród w Ottery St. Catchpole, a Neala nie była strażnikiem. Kiedyś musiała się przemóc.
- Jak ci się nie spodoba, zaraz je odczarujemy - obiecała z uśmiechem maskującym poddenerwowanie. Celine odetchnęła głęboko, po czym niepewną dłoń uniosła do góry, krańcem dotknąwszy pukla z boku głowy koleżanki. - Gotowa? - zapytała w ostatniej możliwości wycofania się z niewinnego przedsięwzięcia i znów zmarszczyła brwi, lekko przygryzając dolną wargę. - Capillus.

Przeznaczenie z nas drwi, więc zamiast skupić się na blondzie...
k1 - znów dostrzegam kątem oka klomb, na którym wcześniej skupiłam uwagę, i mimowolnie zachwycam się fioletowawymi kwiatami; twoje włosy zmieniają kolor na lawendowy
k2 - na myśl znów przychodzi mi Beauxbatons, błękit tamtejszych ścian, podkreślający biel marmurów; twoje włosy zmieniają kolor na błękitny
k3 - zwracam uwagę na rumieńce na twoich policzkach, są śliczne, w słońcu różowe; twoje włosy zmieniają kolor na intensywny róż
k4 - chociaż bardzo próbuję, nie mogę nie skupiać się na zielonych liściach nad naszymi głowami; twoje włosy zmieniają kolor na zielony
k5 - za naszymi plecami widzę chmurę w kształcie królika pędzącego po polanie, urzeka mnie to; twoje włosy zmieniają kolor na biały
k6 - jest blisko, ale nie tak blisko, jak bym chciała; twoje włosy zmieniają kolor na soczysty żółty

Nie powiedziała o jakie inaczej jej chodziło, a ja nie pytałam. Musiało być inne od tego zastanego, jak bardzo nie byłam pewna. Ale choć ciekawość zawsze zżerała mnie za bardzo powoli uczyłam się, że nie wszystko trzeba wyciągnąć siłą. Wzruszałam więc ramionami na to, uznając, że widocznie to nie czas, bym dowiedziała się jednego czy drugiego, jedynie zgrywając taką super i niewzruszoną. Nawet, jeśli wszystko i tak zachodziło w mojej własnej duszy, której nie byłam w stanie okłamać. Uśmiech mi trochę przygasł kiedy do tego przeznaczenia całego wróciłyśmy.
- Yhym, dokładnie tak. - potwierdziłam dla potwierdzenia tego jeszcze biorąc i głową kiwając w tym potwierdzeniu całym właśnie. Wysłuchałam tego, co mówiła marszcząc lekko brwi. Chwilę milcząc kiedy użyła analogii odnoszącej się do szachów. Ale te nie do końca mi chyba pasowały, nie całkiem. Zaplotłam dłonie przed sobą, unosząc na chwilę głowę, żeby w niebo spojrzeć. - Może w szachach, ale jest gra w której każdy ma potencjał, by stać się najsilniejszą na planszy figurą. - przesunęłam tylko spojrzenie na nią, rozciągając w uśmiechu usta. - Musi jednak najpierw do tego dojść. - opuściłam też głowę. - Nie wiem, czy da się wygrać z przeznaczeniem, ani czy od dawno zapisano gdzieś mój los. Ale obu im wypowiedziałam wojnę, nawet jeśli nic tym nie zmienię. - przyznałam Celine, rozciągając usta w uśmiechu. Co z tego, jeśli nawet moim przeznaczeniem było te wojnę przeznaczeniu wypowiedzieć. Póki działałam w zgodzie z własnym sumieniem, póty miałam być zadowolona i winić mogłam tylko siebie. Na zadane pytanie pokręciłam przecząco głową.
- Musiał wyjechać, dlatego jestem tutaj a nie z nim. Możliwie, że nigdy już nie wróci. - przyznałam a uśmiech zszedł mi z twarzy kompletnie. Choć wewnątrz nadal tliła się nadzieja, nie było go już zbyt długo. A to coraz mocniej nasuwało pewną myśl. Myśl, której nie chciałam wypowiedzieć na głos by przez moje słowa nie stały się rzeczywistością.
- Zmienia to coś dla ciebie? - zapytałam teraz splatając dłonie za plecami i marszcząc lekko brwi. - Moi przyjaciele, moi kuzyni są dla mnie ważni jak bracia i siostry, choć nie łączy nas ta sama krew. - dodałam, zerkając w jej stronę. - Nie cieszysz się? - zapytałam przekrzywiając odrobinę głowę w bok obserwując jej śliczny profil. Oh, gdybym mogła tak piękną być życie z pewnością byłoby łatwiejsze. Kiedy z jej ust wypadły kolejne słowa spojrzałam przed siebie marszcząc lekko brwi. Cóż, książki zazwyczaj kończyły się happy endem. Wielką wygraną dobra nad złem, złączoną rozłączoną wcześniej miłością. - Mama mówiła, że na koleje losu nie ma silnego. Zamiast rozpaczać nad tym, co stracone z siłą kolejny krok powinno się stawić. Ale ja już się tymi kolejami też zajmę. - zmarszczyłam na chwilę brwi lekko niezadowolona. - Lubisz książki? - zapytałam, bo ja uwielbiałam zanurzać się w powieściach, które świat całe przedstawiały nowy i nieznany. Gotowy do zbadania i odkrycia.
- Lubię z nimi rozmawiać, zdają się mnie rozumieć. - przyznałam rozciągając usta w uśmiechu, kiedy temat zmienił się i zahaczyliśmy o coś bliskiego mojemu sercu. Bibi i Montygon nie oceniali a w mądrych oczach widniało zrozumienie, mimo, że czasem pewnie nie nadążały za potokiem moich słów. - Przeszkadzać? - powtórzyłam, żeby zaraz pokręcić głową. Zaśmiałam się lekko odrzucając głowę. - Będziesz głównym punktem przecież. - oznajmiłam z przekonaniem nie przestając się uśmiechać. - Jimmy pomoże nam jak go poproszę. - uniosłam rękę i podrapałam się po boku nosa. - Chociaż jak ostatnio poprosiłam by nauczył Roratio to myślał, że chcę by przyzwoitką naszą został. - wywróciłam oczami niezadowolona tym faktem. - No, ale z tobą tak nie uzna. Nie byliśmy z Roratio... wiesz. - wyjaśniłam jeszcze w chaosie tej opowieści krótkiej - a może relacji bardziej.  Do tej pory nie potrafiłam zrozumieć skąd on to wziął i jak na to wpadł. Ale zostawił temat bo coś innego ważniejszego było. Włosy. Nigdy sama się nie odważyłam. Trochę ze strachu a trochę z tego, że marzenia mogą się okazać wcale nie tak piękne jak się wydawały.
- D-dobrze. Tak. - zgodziłam się, zasiadając obok, biorąc wdech i przymykając powieki w oczekiwaniu. Czując tylko jak serce szaleńczo łomocze mi się w piersi. To miało się właśnie stać. To dzień ten był. Wiedziałam już od dawna, że piękność ze mnie żadna, ale może włosy by mi pomóc mogły trochę choć? A jak nie wyjdzie, to zmienić zawsze można było. Zaklęcie cofnąć czy coś. A kiedy zaklęcie padło, jeszcze kilka sekund miałam zamknięte oczy szukając w sercu odwagi, żeby oko wziąć i uchylić trochę. A później je uchyliłam jedno, żeby zerknąć w dół. Ale to co zobaczyłam sprawiło że otworzyłam też drugie. Złapałam kosmyk w palce podsuwając wyżej z niedowierzenia nie mogąc nic z siebie wydusić.
Różowe. RÓŻOWE. One były różowe. Na wschód słońca za wcześnie było jeszcze. Musiałam zobaczyć całość tego jednego byłam pewna.
- Wróćmy, potrzebuję lustra. - szepnęłam, łapiąc Celine za rękę i w szybkim chodzie ruszając do domu. Milcząc skupiona na drodze. W końcu popychając drzwi i wchodząc na korytarz, przystając przy lustrze. - Oh. - zaskoczone wypadło z moich ust kiedy tak patrzyłam na siebie. - Celine, jednak… - zaczynałam, już powiedzieć miałam, zdążyć nie zdążyłam jednak.
- Do kuchni, obie! - głos cioci z przerwał mi wołając nas do kuchni. Zerknęłam na jasnowłosą nimfę wysuwając się naprzód, bo ciocia na zadowoloną nie brzmiała. I wtedy się w niej znalazłam, a oczy skupiły się na mnie. A cioci to właściwie się rozszerzyły, a wygląd jej twarzy sprawił, że nie byłam pewna, czy zła jest czy nie jest. W strachu nad jej słowami nie zauważyłam, że ledwie rozbawienie powstrzymuje by pedagogicznie się ze mną wziąć i obejść.
- Neala… - zaczęła a ja zrobiłam krok ku niej prędki.
- To tak na chwilę tylko! Chciałam zobaczyć, wiesz piękną być raz choć… - zaczynałam tłumaczyć, ale ciocia mi przerwała zanim rozkręcić się zdołałam.
- Tydzień Neala - oznajmiła a ja spojrzałam na nią i zamrugałam dwa razy w niezrozumieniu a potem na Celine powtarzając po niej. Że tydzień, że jak? Że tydzień co. - Tydzień zostaniesz w tym kolorze, może to próżność twoją choć trochę utemperuje.
Te słowa wydały mi na twarz prawdziwe przerażenie, które widoczne było od razu. Otworzyłam usta i zamknęłam kilka razy.
- Ciocia, proszę, n-nie. - szepnęłam czując że łzy mi spływać zaczynają. Uniosłam dramatycznie rękę do czoła. - Specjalnie rujnujesz mi życie ciocia. - szepnęłam z przejęciem, ale ciocia niewzruszona była i wyjść nam kazała. Więc nie pozostawało nic jak jej słuchać. Powłóczyłam nogami do salonu, opadając dramatycznie na kanapę. Różowy był najgorszy dla mnie. W różowym najbardziej źle mi było nad czym zawsze mocno ubolewałam. A teraz na głowie go miałam. - Co ja teraz zrobię, Celine? Raz być ładna chciałam. - zapytałam z przejęciem unosząc rękę i układając ją na czole. Tydzień to wieczność trwała, a najgorsze było że ciocia nie pozwoli w domu mi zostać cały. Wręcz przeciwnie pewnie znajdzie mi zajęcie i chodzić za własne błędy płacić kazać będzie. Marny żywot mój był. Zdecydowanie nie lekki. Jak trudy jego miałam znieść dumnie teraz?

| wyrzuciłam trójkę

Brwi Celine przysunęły się do siebie na dźwięk tych słów, gdy głowa - zmęczona huraganem emocji, lękiem, wstydem, wyciszonymi teraz do delikatnego szumu gdzieś za plecami - zaczęła je analizować, przyswajać, rozumieć. To prawda, na szachownicy każdy pionek mógł otrzymać szansę wzniesienia się na wyżyny, ale czy to odbierało mu trudów bycia poruszanym za sprawą cudzej ręki, intencji? Tego nie była pewna.
Zamilkła na chwilę, walcząc z obezwładniającą chęcią zamknięcia Neali w ramionach, przyciśnięcia jej do serca, które, jak górskie echo, powtórzyło śpiewny lament, jakim podszyte było jej wyznanie o bracie, którego porwały dalekie podróże. Wichry zaniosły go gdzieś daleko poza zasięg wzroku tej ślicznej dziewczynki, a żal pozostawiony tam, gdzie powinien dziś stać Brendan, zgęstniał na tyle, że nie sposób było go nie zauważyć. Nie poczuć. Półwila opuściła głowę, aż w końcu wezbrała w niej odwaga - potrzeba - i ułożyła dłoń na ramieniu Weasleyówny. Palce opadły tam tak łagodnie, jak gdyby były zagubionym w locie motylem, przysiadającym na minutę odpoczynku.
- Na pewno wróci - obiecała Celine, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że nie miała w sobie mocy ani możliwości, by naprawdę jej to przyrzec. A jednak poczuła, że musiała to zrobić. Że te słowa, tandetne i puste, mogły coś zmienić. Wyobraziła sobie, jak w Ottery St. Catchpole otwierają się drzwi i nagle wkracza przez nie Brendan Weasley z oczami dzikimi od tęsknoty, z rękoma wyciągniętymi w stronę siostry, i mimowolnie spojrzała na próg, jednak drewno ani drgnęło. Nikogo tam nie było. Żadnego ducha. - Przyciągniesz go tutaj z powrotem; może zgubił się jak ten bohater z książek? Odyseusz? Pamiętam, że bogowie byli na niego źli, skazali go na tułaczkę - ale udało mu się trafić do domu, w końcu - mówiła troskliwie. Ale czy aby na pewno było to trafnym pocieszeniem? Dziesięć lat, tyle zajęło Odysowi dotarcie do Itaki, a kiedy już do niej wrócił, nie był sobą - z Brendanem jednak będzie inaczej. Musiało być! Stanie przed Nealą taki jak kiedyś, z bliznami trudów podróży, pełen miłości i opowieści o przygodach, które będzie opowiadał jej do snu. Kąciki ust Celine uniosły się na chwilę w czułym uśmiechu, zanim ten zbladł, a ona odsunęła się o krok, splotła dłonie za plecami i westchnęła ciężko; kwestia Elrica, kwestia rodziny, to dalej było świeże, wbite w serce jak grot zatrutej strzały; wciąż przecież nie potrafiła tego zrozumieć. Kłamstwa ciągnącego się dekadami, zdrady matki, która w jej wyobrażeniu była najwspanialszą kobietą na świecie, zmarłą jedynie przez bolesny kaprys przeznaczenia. Gdy znów spojrzała na Nealę, w jej oczach było coś niewypowiedzianego, nieokreślonego; może pragnienie, by opowiedzieć jej wszystko od początku do końca, a może po prostu kolejna dawka zgryzoty, o której nie chciała dziś myśleć.
- To nie tak, że się nie cieszę, tylko... - urwała, umilkłszy na moment, jakby próbowała dać sobie czas na zebranie przemyśleń; ale to na nic. - Sama nie wiem, Nela - wydukała wreszcie. - Kochałam go od zawsze i to się nie zmieni, zmienia się tylko to, że żyliśmy w kłamstwie. Co jeszcze jest przed nami ukryte? Przed nim, przede mną? Za ile lat znów się czegoś dowiemy? To znaczy, że mój tata nie był moim tatą, ale przecież nim był, będzie zawsze! Mam w głowie taki mętlik - przyznała, samej nie wiedząc kiedy ciężar rodzinnej spowiedzi prześlizgnął się przez język i wydostał na światło dzienne, wnikając w powietrze między nimi, dławiąc nim Celine, metaforycznie, choć płytki oddech już przyspieszył, a policzki pokryły się pierwszym smagnięciem utrapionego różu. Weasley była mądra ponad swój wiek, to nie ulegało wątpliwościom; była też dobra, coś w jej aurze zapewniało, że nie skrzywdziłaby muchy, coś sugerowało, że nie wyśmieje, a zrozumie. - Przepraszam, nie powinnam cię tym obarczać - dodała po chwili. Nawet jeśli podświadomie czuła, że Neala była kimś, przy kim jej sekret byłby bezpieczny, nic nie usprawiedliwiało jego wypowiedzenia kilkanaście minut od pierwszego poznania; nie kiedy przed momentem dziewczynka wyznała, że zmagała się z potencjalną utratą brata, podczas gdy Celine takiego zyskała, chętnie lub wręcz przeciwnie.
- Lubię - przytaknęła, wdzięczna za zmianę tematu; wcześniej założone za plecami dłonie powędrowały do twarzy, płynnym gestem ocierając policzki, choć nie skapnęła na nie żadna łza, były przyjemnie suche - a z popiołów zagubionego smutku powstał subtelny uśmiech. - Romanse najbardziej. Takie z dobrym zakończeniem, gdzie dwa serca zaczynają bić jednym rytmem. A ty? - spytała ze szczerą ciekawością.
Pasowały do niej powieści przygodowe z silną, samodzielną bohaterką przemierzającą świat na grzbiecie zaufanego wierzchowca. Wojowniczką szerzącą sprawiedliwość, a ukracającą zarazę niecnych występków. - Był zazdrosny o tego chłopca? - spytała, nim zdążyłaby ugryźć się w język - ale podskórnie czuła, że gdzieś pod warstwą chaotycznych wyrywków historii krył się jeszcze nieodkryty, piękny romans rodem z książek, o których wcześniej mówiła. - W takim razie byłoby mi bardzo miło do was dołączyć, chociaż chyba wolałabym po prostu popatrzeć jak ty jeździsz... - dodała z nutą przestrachu przed perspektywą własnego pojawienia się w siodle.
A potem doszło do tragedii, do magicznego kaprysu, którego Celine nie była w stanie powstrzymać, gdy magiczna wiązka dosięgnęła włosów Neali i przeinaczyła wszelką intencję na... róż? Ale jak to?! Przecież tylko na moment przyjrzała się jej zaaferowanym rumieńcom, to nie tak, że powtarzała w myślach, by rude kosmyki nasyciły się podobnym kolorem. Wyglądała teraz jak kwiatek - bez zielonej łodygi, lecz z opadającymi w dół różowymi płatkami, które w połączeniu z bladą skórą dodawały jej przedziwnego błysku, niekoniecznie dobrze zmieszanego. Półwila aż upuściła różdżkę, kiedy oddech zamarł jej w piersi i przykryła dłońmi usta rozwarte w niemym krzyku; czarne drewno wylądowało na ławce z łoskotem.
- O matko - wydusiła przestraszona. Teraz Neala na pewno ją znienawidzi! Wyrzuci, ukarze, poskarży się ciotce, która na dodatek zerwie z Yvette wszelkie kontakty. - Ale przecież... Przecież ja nie chciałam, miały być inne! - pisnęła, zdążywszy tylko w ostatniej chwili chwycić różdżkę, zanim koleżanka - jeszcze, a może już nie? - porwała ją ze sobą do domu, gdzie wszystko zadziało się tak szybko, że Celine niemal nie była w stanie rozgraniczyć warstw słów, ich prawdziwości i zlęknionego wyobrażenia. Tydzień. Tydzień z efektem zaklęcia, które przecież każda czarownica, każda prócz niej najwyraźniej, byłaby w stanie naprawić; półwila jęknęła ze zgrozą i zatrzymała się w drzwiach do salonu, patrząc na pogrążoną w utrapieniu Nealę, jakby ta miała za moment przemienić się w akromantulę i pożreć ją żywcem. - Przepraszam. To moja wina. Wszystko moja wina - kajała się kruchym szeptem, z pochyloną głową i drżącymi wargami. Co ją podkusiło?! Doskonale wiedziała, że jej magia działała od wielkiego dzwonu, wciąż zbyt przytłoczona traumą doznaną w areszcie Tower of London, a mimo to spróbowała sprawić Neali przyjemność i jedynie dolała oliwy do ognia. Celine nieśmiało postąpiła krok do przodu. - Ale nie jest tak źle. To znaczy... Moim zdaniem i tak wyglądasz ładnie. Nieprzeciętnie, jak kwiat. A kwiaty przecież są piękne - wymamrotała, pozwoliwszy sobie opaść na krawędź fotela i podnieść wzrok na Weasley, przyjrzeć się jej dokładniej. Odcień skóry może i nie był najłaskawszy w zestawieniu z różem, ale to nic; półwila kochała wszystko, co było inne. - Masz jakiś kapelusz? - zapytała nagle, jakby przytomniejąc. - Jak nie chcesz tak chodzić tydzień, Merlinie, naprawdę cię przepraszam, to... Możesz nosić kapelusze. Albo chustki. Mam ich sporo, nawet przy sobie mam jedną, możemy schować pod nią włosy i... I nikt się nie dowie - tkwiła już na granicy łez, granicy między otchłanią paniki, a próbą naprawienia swojego błędu, który odbił się rykoszetem wprost w złaknione metamorfozy serce nowo poznanej dziewczyny. Wszystko było nie tak. Miała stać się półwilą, a teraz leżała na kanapie i wydawało jej się, że uroda przemknęła jej koło nosa. - Chodź, Nela, pokaż mi swoje wszystkie kapelusze. Zaradzimy coś na to. Zobaczysz, zaradzimy - przekonywała ją w płonnej determinacji, zanim przygryzła lekko dolną wargę, nerwowo, może ze wstydem. - Chociaż jak dla mnie jesteś piękna...

Może żadna decyzja nie była całkiem nasza, ale ja o swoją walczyć zamierzałam tak czy siak. Czy to miało jakąś szansę na powodzenie czy też nie. Zamierzałam zmienić swoje przeznaczenie i nie poddać mu się. Przynajmniej nie bez walki. Ale pozostawił jego temat, nadal mnie drażniło, choć czasem dawało mi coś, czego się nie spodziewam.
Kwestia Brendana nie była lekka. Ile już minęło kiedy widzieliśmy się ostatni raz? Zdecydowanie dawno - dawniej niż bym chciała. Tęskniłam za nim, za jego powagą i mądrością. Spokojem i rozsądkiem, których mnie brakowało tak często. Przesunęłam głowę żeby spojrzeć na rękę na ramieniu, a później unieść wzrok by natrafić na Celine oczy. Na pewno wróci. Właśnie nie na pewno, Celine. W tym był problem, że mój brat walczył z potworem o wielu twarzach. Kolejne słowa uniosły moje brwi na chwilę a wspomnienie Odyseusza sprawiło że rozchyliłam usta, żeby po krótkiej chwili wypuścić z nich powietrze. Odwróciłam spojrzenie jeszcze chwilę milcząc. - Brendan zna drogę. - zapewniłam ją spokojnie. Nie mogłam poddawać się irracjonalnej nadziei. Powinnam być gotowa na to, co najgorsze, choć póki nie było pewności, potwierdzenia, ciągle miałam wrażenie że czekam. Czekam na moment w którym się dowiem w którym serce rozpadnie mi się na drobne, kiedy uświadomię sobie, że zostałam sama całkiem. - Jeśli nie wraca, to dlatego że nie może. - oznajmiłam i choć słowa brzmiały pewnie, to ten jeden raz wolałabym, żebym to nie ja miała rację. - Nie martw się Celine, od dawna jestem świadoma, że może stać się najgorsze. - odwróciłam na nią spojrzenie unosząc wargi łagodnie, choć w uśmiechu nie było radości a bardziej zapewnienie. Wysłuchałam uważnie tego, co miała do powiedzenia na temat brata świeżo odkrytego marszcząc brwi trochę.  Milczałam chwilę na tyle długo, że Celine przeprosić zdążyła. Pokręciłam głowę. - Przy mnie możesz mówić co myślisz i na co masz ochotę. - zapewniłam ją spokojnie. Uniosłam rękę odgarniając kilka kosmyków. - Sens jest myślą zadręczać się, że może nie wiesz wszystkiego? - zapytałam przekrzywiając lekko głowę. - Twój tata zawsze będzie twoim tatą. W tej kwestii zawierz sercu, nawet jeśli biologia twierdzi inaczej. Choć odczucie, jak myślę zdrady, pewnie nie jest przyjemne. Ale  tego czego nie wiesz, nie odkryjesz póki ktoś ci nie powie. Zawieszać się w przerażonym oczekiwaniu, doszukując się tego co ukryte tylko będzie ciążyło ci na sercu. - wzruszyłam lekko ramionami. - Moja mama zawsze mówiła, że we wszystkich da się odnaleźć odrobinę dobrego. - odwróciłam trochę głowę, żeby spojrzeć na nią i posłać w jej kierunku uśmiech. Mogłam tylko sobie wyobrażać jak to jest, jak się odnajduje - czy dostaje - brata utraconego, który zawsze był obok.
- Hm… - zastanowiłam się unosząc rękę, żeby palec wskazujący obić kilka razy o dolną wargę. - Chyba każde. - przyznałam po krótkim marszczeniu brwi i zastanawianiu się. - Jest tyle światów do okrycia i bohaterów to poznania, że byłabym niezadowolona i niesprawiedliwa kierując się tylko w jedną stronę. - orzekłam z całą pewnością odpowiadając uśmiechem na uśmiech. Uśmiech mi jednak spełzł i zastąpiło go zdziwienie a ja zrobiłam się cała czerwona na słowa, które wypowiedziała Celine. Coś uderzyło mi w klatce. Zamrugałam kilka razy trochę czując się zagubiona.
- Z-zazdrosny o Roratio? - powtórzyłam po niej marszcząc brwi. Pokręciłam zaraz energicznie głową. Zaśmiałam się krótko jakby dopiero teraz rozbawiona. Jimmy na pewno nie był zazdrosny. Coś źle wydedukował i tyle, nic więcej. Nie byłby przecież o mnie. - Roartio to mój kuzyn. Poza tym, Jimmy ma żonę, duszę bratnią. - wyjaśniłam Celine, czując nadal paląca czerwień na szyi. - Piękną jak noc w letnią porę. - zapewniłam rozciągając usta w uśmiechu, choć czułam, że ciężko mi się te usta układają teraz. - Nie mógłby być. - powiedziałam, zerkając krótko w jej stronę. Marszcząc brwi, warga drgnęła mi lekko. Niby dlaczego miałby? O mnie? Początkowy szok minął, pokręciłam głową do siebie, powstrzymując prychnięcie. Dobre sobie. - Może pojedziemy w trójkę? Jimmy upilnuje, żebyś nic sobie nie zrobiła. - zapewniłam ją wiedząc, że jeśli chodziło o konie, Doe naprawdę wiedział co robić. A ja mu ufałam.
A potem, potem wszystkie moje nadzieje okazały się płonne. Powinnam od razu wiedzieć, że los z przeznaczeniem zrobi wszystko, żebym nawet na chwilę nie mogła cieszyć się pięknym kolorem. Wróciłyśmy do domu, bo musiałam to całe zobaczyć, ale chyba ciocia dostrzegła nas przez okno, bo zaraz zawołała do siebie obarczając wyrokiem. Jednego byłam pewna - serca nie miała. Ani trochę. Tydzień?! Tydzień z różem na głowie. Tragedia, kompletny, całkowity koniec.
Opadłam zrezygnowana na fotel przyjmując dramatyczną pozę, dokładając rękę do czoła i przymykając powieki. Cierpienie wymalowało moją twarz, przynajmniej miałam nadzieję, że dobrze wszystko wygląda. Znaczy ja nie wyglądałam dobrze, ale poza. - To nie twoja wina, Celine. - szepnęłam z przejęciem, ale i pewnością. - Winna jest bez serca ciocia i głupie przeznaczenie. - mruknęłam odciągając bez energii dłoń od twarzy i przekręcając się trochę. Złapałam za kosym i podsunęłam go pod nos zawieszając wzrok na różowym kolorze. - Kapelusz? - powtórzyłam po niej, przesuwając błękitne w kierunku jej twarzy unosząc brwi odrobinę. Podciągnęłam się do góry siadając jakoś prościej słuchając jej propozycji, żeby zapleść dłonie na kolanach i pokręcić ze smutkiem przecząco głową. - Nie mogę. - szepnęłam cicho nie podnosząc się z miejsca. - Nawet najpiękniejsze nie skryją tego co się stało całkiem. A ja wstydzić się twoich dobrych chęci nie zamierzam. Z dumą poniosę karę, ten wielki ciężar na ramionach moich. - uniosłam brodę, choć ta się zatrzęsła. Wiedziałam, że ciocia i tak do ludzi będzie kazała mi pójść. Najbardziej nie chciałam taka iść do Jamesa. Ale to też było raczej nieuniknione. Na kolejne słowa pokręciłam głową. - Nie jestem, nie byłam i nie będę. - wzięłam głęboki wdech i uniosłam rękę powstrzymując ją od razu. Przenosząc na nią niebieskie spojrzenie. - Nie zaprzeczaj. Proszę. - bo wiedziałam, że taka była prawda. A tak piękna jak ona, nigdy nie będę. Co zazdrością w sercu rozlewało się strasznie. Chciałam tylko raz, tylko na chwilę i proszę swoje chcenie dostałam. Ale to nic, dam radę, przetrwam, przeżyję. - Nie martw się, Celine. To tylko włosy. - powiedziałam, ale broda mi zadrżała tak czy siak odrobinę. No niepocieszona nie byłam, ale starałam się brodę wysoko trzymać przez resztę wizyty. Właściwie, to ją polubiłam.

| zt x2

noc 12/13 maj

Cieszyłam się, że Leonie została ze mną na dłużej niż na jedną wczorajszą noc tylko. Wdzięczna byłam za każdą chwilę, którą przychodziło nam razem spędzać - bo tych chwil nie było wcale dużo. Wymienianie listów - choć pięknych i kontentujących, nijak się miało do tego, gdy ktoś znajdował się obok. Chciałam też, żeby mogła trochę odetchnąć tutaj - w Devon, bo wiedziała że na co dzień pewnie jej ciężko. Więc cały dzień wypełniłyśmy snuciem opowieści i rozmowami ale nie poruszając tych, które mogłoby przynieść na serce ciężkość. Właściwie, to miałam szczęście, że miałam wokół siebie tyle dusz dobrych.
No i w czasie tych rozmów od słowa do słowa do wniosku żeśmy wzięły i doszły jednego. Dwóch właściwie pierwszym był taki, że muszę zagłębić się we wróżbiarstwo trochę, to łatwiej będzie mi na tą wojnę z przeznaczeniem i losem iść. A drugą, że plan na noc zrobił nam się już całkiem konkretnym. Trzeba było tylko poczekać, aż cale domostwo nie pogrąży się we śnie na tyle głębokim, by nikogo nie obudziło głośniejsze szurnięcie czy powiedzenie czegoś cicho. Leżałyśmy w moim - ale nie moim - łóżku, wyczekując odpowiedniego momentu. Niby już do spania całkowicie gotowe.
- Chyba już. - szepnęłam w końcu cicho, przesuwając na Leonie spojrzenie nie ruszając się od razu, jeszcze chwilę kontrolując ciszę, która wypełniała cały dom. W końcu odsunęłam kołdrę schodząc z łóżka powoli, jakby nie chcąc by skrzypnęło nawet trochę. Włożyłam stopy w łapcie poganiając ją ręką. Nic nie mówiąc. Nasza misja właśnie się zaczynała. Musiałyśmy zakraść się do kuchni po potrzebne rzeczy, a potem bezszelestnie wyjść na dwór. Znalazłyśmy już wcześniej w ciągu dnia odpowiednie miejsce, zaraz pod domem - trochę nieszczęśliwie pod oknem kogoś innego niż moim, ale moje nie nadawało się wcale do tego. Naciągnęłam sweter na ramiona i podałam drugi Leonie. Na dole został koc, który miałyśmy wziąć ze sobą. Nacisnęłam powoli klamkę wstrzymując oddech w oczekiwaniu i nadziei że głosu żadnego nie wyda. Nie wydała na szczęście, więc kolejny cel - kuchnia - był już bliżej i bardziej zauważalny. Oczy po takim czasie przyzwyczaiły się do mroku. A ja znałam dość dobrze to mieszkanie. Leonie miała poczekać przy wejściu kiedy ja zgarniałam to co wymieniła wcześniej, czując jak ekscytacja mnie prawie rozrywa od tego wszystkiego. I od emocji i od mimowolnego wstrzymywania powietrza. Serce zabiło jeszcze mocniej, kiedy zmieniałyśmy buty, a Leonie przekręcała zamek i naciskała klamkę. Na chwilę wtedy zamarłam, nasłuchując czy nie pojawiają się kroki, ale żadnych nie było. W końcu poczułam chłodne majowe powietrze, a kiedy zamknęłyśmy za nami drzwi wzięłam głęboki wdech w płuca.
- Faza pierwsza za nami. - powiedziałam do niej, pozwalając by ona szła pierwsza na miejsce z kocem, które zostały w korytarzu. - Oh, Leonie, ekscytacja się tak we mnie wywraca, że cud jakiś że tak cicho funkcjonować umiem. - przyznałam jej szeptem zgodnie z prawdą.

Czuła się lżejsza, spokojniejsza niż jeszcze kilka dni temu; czas spędzony u Neali pomógł jej oderwać myśli od wojny, uciszyć nieco targający nią codziennie niepokój – bo chociaż zdawała sobie sprawę, że w gruncie rzeczy nic się nie zmieniło, a walki w całym kraju toczyły się nadal, to tutaj łatwiej było o tym zapomnieć: ze ścian nie łypały na nią listy gończe ani propagandowe plakaty, a ogrodem nie przechadzały się patrole magicznej policji. Do Londynu miała wrócić jutro, w poniedziałek czekały ją kolejne zajęcia na magomedycznym kursie – póki co jednak o tym nie myślała, zbyt skupiona na zupełnie innej kwestii.
Nasłuchiwaniu.
Miękka ciemność nocy otulała ją jak ciepła kołdra, którą naciągnęła po samą szyję – w razie, gdyby ktoś postanowił przyjść powiedzieć im dobranoc. Wpatrując się w jasną plamę sufitu, starała się odliczać w myślach kolejne mijające minuty, ale pogubiła się już przy drugiej; oczekiwanie sprawiało, że wydłużały się niemiłosiernie – miała wrażenie, że leżały już tak długo, że za chwilę doczekają poranka – ale gdy już miała o to zapytać, dotarł do niej szept Neali. Obróciła głowę, żeby odnaleźć ją wzrokiem, wstrzymując oddech; na pewno?, zapytała spojrzeniem, ale ciszy wciąż nic nie zakłócało – więc najostrożniej, jak tylko potrafiła, wysunęła z pościeli, cichutko opuszczając stopy na dywan.
Serce zaczęło bić jej mocniej, gdy wciągała przez głowę sweter i wysuwała spod niego potargany trochę warkocz; założyła luźny kosmyk włosów za ucho, czując wkradające się pod skórę wątpliwości. Czy na pewno powinny? Pomysł, żeby przywołać ducha i spróbować uzyskać od niego odpowiedzi na nurtujące je pytania (wiedziała w końcu, że Neala chciała oszukać los, żeby uniknąć czyhającego gdzieś za rogiem zakochania; ją samą też dręczyły kwestie, które mogłaby wreszcie rozwikłać) jeszcze parę godzin temu wydawał się doskonały. Rzucony mimochodem, gdzieś w środku rozmowy, bardzo szybko rozrósł się do rozmiarów realnego planu; planu, który właśnie – choć nie mogła w to uwierzyć – miał zostać wcielony w życie. – Powoli – szepnęła, przyglądając się w napięciu, jak Neala naciska klamkę. Wyszła za nią po cichu, stąpając na palcach i pilnując, żeby przypadkiem na nic nie nadepnąć; w uszach słyszała dudnienie, dom jednak zdawał się spać – nie przeszkadzając im w dotarciu do drzwi wyjściowych.
Czas dłużył jej się w nieskończoność, gdy czekała, aż Neala wróci z kuchni; rozglądała się nerwowo w ciemności, zastanawiając się, co by powiedziała, gdyby nagle przyłapał ją któryś z domowników. Mama zamordowałaby ją, gdyby narobiła wstydu przed Weasleyami, sama też chyba by tego nie zniosła – dlatego starała się ze wszystkich sił nie wydawać żadnego dźwięku, przez chwilę próbując nawet nie oddychać, ale szybko zrozumiała, że jej się to nie uda. Ledwie słyszalny szelest sprawił, że serce podskoczyło jej do samego gardła, ale z półmroku wyłoniła się Neala – odetchnęła więc z ulgą. – Masz wszystko? – zapytała szeptem, dopiero potem odwracając się w stronę wyjścia, żeby nałożyć buty.
Wątpliwości wróciły razem z podmuchem chłodnego, wieczornego powietrza, które – połączone z pulsującą w żyłach ekscytacją – pozbawiło ją resztek senności. Otuliła się mocniej swetrem, idąc po mokrej od rosy trawie na wybrane wcześniej miejsce, mimowolnie się uśmiechając. – We mnie też – przyznała, otwierając szerzej oczy. – Serce mi tak bije mocno, że przez chwilę się bałam, że ktoś je tam usłyszy – przyznała, zatrzymując się, żeby się rozejrzeć. – Tutaj będzie dobrze? – upewniła się, kontrolnie zerkając na Nealę. – Muszę usypać krąg z soli, mam nadzieję, że wystarczy. – Trochę miała swojej, ale niewiele; wyciągnęła ostrożnie papierowy woreczek z kieszeni swetra, uważając, żeby nie rozsypać ani odrobiny – wiedziała, że przerwany krąg miałby opłakane w skutkach konsekwencje, o których nawet nie chciała myśleć. – Zapalisz świece? – Potrzebowały trzech, rozstawionych dookoła.
Wypuściła powoli powietrze, starając się uspokoić nerwy. – Jesteś pewna, że powinnyśmy? Co, jak narobi hałasu? – zapytała, rozglądając się. Nigdy wcześniej nie przyzywała duchów, znała jedynie teorię – nie miała więc pojęcia, czego powinna się spodziewać. Obawiała się, że duch przybędzie rozgniewany tym, że zakłócają mu spokój, ale z drugiej strony – miały tylko parę pytań; nie miały zamiaru go przecież dręczyć.

| mam ze sobą halit x1 ze swojego wyposażenia

Oh, jakże moja dusza rozedrgała się w samym pomyśle, który pojawił się i został między nami podczas rozmów tak przyjemnie ważnych i tych mniej. Cieszyło mnie, że Leonie postanowiła zostać dłużej. Że mogła, że chciała. Tęskniłam za nią - odkąd wyprowadziłam się do Ottery miałam dla nas jeszcze mniej czasu. Wiadomym było, że nie mogę pojawić się w Londynie - a ona sama, miała swoje własne zobowiązania. Chociaż martwiłam się co dzień strasznie na każdą chwilę którą spędzała w tym przeklętym mieście. Wolałabym, żeby się stamtąd wyniosła. Możliwie jak najszybciej. Ale wiedziałam, że czasem nie jest to tak proste. Życie nigdy nie było do końca. Tutaj, przynajmniej na chwilę mogła odetchnąć.
Zakładałam sweter, czując jak nie jestem w stanie ustać w miejscu a moje stopy mimowolnie odbijają się od podłoża. Ale właściwie pięty nie dotykały desek, żeby przypadkiem nie zrobić jakiegoś hałasu. Podekscytowanie wypełniało mnie całą.
- Powoli. - powtórzyłam szeptem po Leonie, czując jak serce właściwie zatrzymuje mi się na moment w którym naciskam na klamkę. Zaraz potem ruszyło znów - okropnie szybko, szaleńczo, jakby nie chciało się zatrzymać w ogóle. Ruszyłam pierwsza po schodach na dół. Znałam ten dom już na pamięć, nauczyłam się go przez ten czas. A później rozstałyśmy się na chwilę, kiedy przesuwałam się po kuchni w poszukiwaniu wszystkich potrzebnych rzeczy. Halit miałam już w kieszeni, pochodził z mojej własnej kolekcji i nie spodziewałam się, że weźmie i się tak szybko przyda. - Tak myślę. - odszepnęłam przyjaciółce, czując przyjemne mrowienie w ciele. Robiłyśmy coś szalonego. Ekscytującego. Może nie jakoś strasznie zabronionego, ale jednak, coś bez zgody cioci i wujka. Ale młodości, dodaj nam skrzydeł! Czy jakoś tak kiedyś przeczytałam. Dużo jeszcze czasu będziemy miały żeby żałować prawda? Włożyłam buty pilnując, żeby niczego nie upuścić. Wyszłyśmy na dwór kierując się w wybrane wcześniej miejsce - ale nie potrafiłam zbyt długo milczeć dzieląc się własnymi odczuciami szeptem. Zduszony śmiech wydostał się przez usta do których zaraz przytaknęłam z przerażeniem rękę żeby wziąć i się uciszyć.
- Tak, tak. Tutaj idealnie. - zapewniłam ją po cichu, zatrzymując się obok. Wzięłam wdech, czując jak przebieram nogami w miejscu w radości przepełnionej ekscytacją. - Nie wierzę, że naprawdę to zrobimy. - szepnęłam do niej. Rozglądając się wokół. Noce, były zawsze ciche. Ale cisza była dla mnie znajoma - choć może na zaznajamiają z ciszą nie wyglądałam. - Oczywiście. - zgodziłam się, unosząc rękę żeby wziąć i zasalutować. Podeszłam do pierwszej ze świec kucając przy niej. - Oh, gorzej nie będzie - zapewniłam ją spokojnie, unosząc wzrok, żeby wywrócić lekko oczami. - Zgonimy na ciekawość i potrzebę odkrywania świata a później z dumą przyjmę na barki karę. Wszystko wezmę na siebie, gdyby coś. - zapewniłam przyjaciółkę rozciągając usta w uśmiechu. Nie musiała się obawiać, byłam gotowa - wiedziałam też już, że każda decyzja i działanie miały swoje konsekwencje, ale nic nie mogłam poradzić na to, że byłam głodna świata i chciałam go spróbować jak najwięcej. - Chcę znaleźć podpowiedź, jak stawić czoła przeznaczeniu. Wierzę, że na pewno się da. - mruknęłam marszcząc brwi odrobinę. - Szkoda, że nie byłam w Hogwarcie na tyle długo, by móc chodzić na lekcje wróżbiarstwa. Wtedy mogłabym choć tak spoglądać w przyszłość i odpowiednio przeciwdziałać. - mruknęłam przesuwając się do kolejnej ze świeczek. Skupiłam się na tym, żeby ją też wziąć i zapalić odpowiednio. - Wtedy może wyczytałam wcześniej że... ugh... James zawoła na MOJĄ imprezę nie tylko Leona ale i Roratio. - mruknęłam pod nosem zduszonym szeptem unosząc odrobinę głos, a kiedy płomień i na tej się pojawił przesunęłam się do ostatniej uważając, żeby przypadkiem nie stanąć tam, gdzie nie powinnam. - Znawca życia i miłości się znalazł. Z tymi swoimi tezami, że nie da się wybrać czy się zakocha czy nie. Bzdura wierutna. - mruknęłam marszcząc nos lekko w rozdrażnieniu. Zraz jednak wypuściłam powietrze podnosząc się do pionu. Wzięłam wdech w płuca - tak na uspokojenie i spojrzałam ku niej. - Co dalej? - zapytałam. - Oh, właśnie, to ten? - zapytałam wyciągając z kieszeni halit i podając go Leonie.

| przekazuję halit x1 Leonie

14 września

Słońce było w połowie drogi do zenitu, kiedy zjawił się w Ottery. Jego przyjemne promienie przedarły się już przez poranne mgły, zaczynajac osuszać trawę po porannej mżawce. Nie paliło mocą lata, ale wciąż dawało przyjemne ciepło otulające poczuciem bezpieczeństwa zamiast palącego żaru lecącego się z nieba. Po wejściu na teren domu Weasleów skręcił ze ścieżki prowadzącej do drzwi, kierując się od razu na lewo. Krople wody zalegały jeszcze na źdźbłach trawy, mocząc mu w marszu nogawki, ale nie wiedział ile czasu Neala będzie potrzebować na zebranie się — a biorąc pod uwagę, że bądź co bądź była damą, zakładał, że raczej sporo. Czy była już po śniadaniu? Czy musiała wrócić na obiad? Czy miała jakieś obowiązki, z których musiała się wywiązać w międzyczasie? Z pewnością, musieli jadać posiłki razem, szczególnie w niedzielę. Idąc tu założył spory zapas czasu, zapobiegawczo. Nie spieszył się; śpiew ptaków towarzyszył mu w ostatnich kilkunastu metrach. Trzymał się z dala od okien, raczej przemykając między drzewami i wysokimi krzewami niż z dumą przechadzając się lekko nadpalonym słońcem trawnikiem. Wiedział pod którym oknem należy stanąć, a w kieszeni ciążył mu cały arsenał drobnych żołędzi zebranych po drodze, ale kiedy stawił się w odpowiednim miejscu, jakiś dreszcz niepokoju przebiegł mu po plecach. To nie były godziny jego pracy, to nie był nawet dzień, w którym ktokolwiek mógłby się tu spodziewać. Jego obecność była więc może dziwna i niepokojąca, a napewno nietypowa, tym bardziej, że postanowił się z nią kryć zamiast zastukać koładką w duże drzwi. Ktoś mógłby go przyłapać, ktoś mógłby dopisać jego obecności niecne plany. Jej brat mógłby przetrzepać mu skórę, a wolał unikać są,ego jego spojrzenia. Straciłby pracę, dostałby wciry. Po chwilowym zawahaniu i bardzo pobieżnym przemyśleniu wszystkich za i przeciw i tak sięgnął do kieszeni po jeden z orzechów, zamachnął się i rzucił nim w okno sypialni Neali, licząc, że stuknięcie sprowokuje ją do podejścia do okna. Żołądź poszybował w powietrze ze świstem i uderzył lekko w szybę, po drodze tracąc nieco pędu. Wpatrywał się w okno, choć odbijało się w nim niebieskie niebo był pewien, że gdyby ktoś tam sta,ł dostrzegłby ruch, zmianę. Nic się jednak nie zadziało. Sięgnął po kolejny pocisk, który lekko obrócił w szczupłych, długich palcach i ponownie, w ten sam sposób — z odpowiednim zamachem spod drzewa, rzucił nim w okno jej pokoju.
Może nie było jej tam, ale gdzie mogła być o tej porze jak nie u siebie ze stertą książek? Czy mogła pić z ciotką herbatę? Odwiedzać krewnych? Była niedziela przed południem, może miała obowiązki, którym musiała sprostać. Mimo to, zakładał, że jeśli wciąż dochodziła do zdrowia, powinna odpoczywać. Nerwowo przemknął wzrokiem po oknach w pobliżu, jak spodziewał się tam ujrzeć twarz jej brata z zimnym, morderczym spojrzeniem wlepionym prosto w niego. Nie dostrzegł jednak nikogo, a w oknie wciąż nie dostrzegł ruchu. Dopadło go lekkie uczucie zawodu. Marcel miał próbę, powiedział mu jednak gdzie się wybiera i zaprosił do dołączenia, kiedy znajdzie trochę wolnego. Ostatecznie mogli we dwóch odwiedzić okoliczną plażę. Poza zawracaniem rudowłosej głowy miał do wyboru samotne tułanie się po Londynie, co przegrało z pierwszą opcją już w przedbiegach. Westchnął i sięgnął po orzech od razu, już bez zwłoki i namysłu rzucając go w stronę okna.

Coś obiło się o szybę mojego okna. Mimowolnie drgnęłam unosząc wzrok znad notatek żeby spojrzeć na nie, ale musiało mi się przesłyszeć. Na pewno się przesłyszałam. Może to tylko gałąź ruszona wiatrem uderzyła w nie. Skupienie Neala, powinnam się skupić, nad tym, czego się uczyłam. Nie miało znaczenia, jaki był dzień tygodnia, anatomia nadal pozostawiała przede mną niezliczenie wiele tajemnic - a im szybciej je wszystkie poznam, tym lepiej będę w stanie pomagać przecież, nie? Tak. Pochyliłam się nad opasłą księgą, spisując kolejną notatkę. Czasu tylko pozornie przecież miało się wiele. Bo nie dobrze wykorzystany zdawał się po prostu uciekać przez palce. Więc dobrze było wiedzieć, dokąd chce się dotrzeć. Wtedy od razu jest jakoś łatwiej. A mi pomagał Ted, mówił na czym się skupiać i w którą stronę mocniej patrzeć, których zaklęć uczyć się najpierw.
Kolejne uderzenie, sprawiło, że zawisłam z piórem w górze, moje brwi zmarszczyły się mocniej. Zamarłam tak, dłonie działały mi już lepiej, pisałam jakoś - choć koślawo bardzo. Ale teraz, zawieszona w geście nawet nie zauważyłam jak atrament skapnął wprost na pergamin tworząc kleks, bo moje oczy wpatrywały się w okno spod zmrużonych powiek. Nie zauważyłam go - tego co uderzało chwilę później ponownie, ale pewna byłam jednego - to z całą pewnością nie była gałąź. Drgnęłam przytomniejąc trochę, czując jak serce mi obiło się mocniej. Zerknęłam na pióro, które odłożyłam, a potem na pergamin który zaplamiłam mamrocząc pod nosem, ale podnosząc się, żeby zmierzyć się z oknem. Podeszłam nie do końca pewna tego, co spodziewam dostrzec zaraz za nim, ale uderzające raz za razem coś w okno było po prostu irytujące - a z pewnością miało stać się za chwilę, jeśli będzie trwało. Sięgnęłam do klamki, pociągając za nie, wyglądając na zewnątrz, najpierw rozglądając się przed sobą, żeby dopiero po chwili dostrzec kątem oka to, co nie pasowało do zieleni pode mną. Przesunęłam tam tęczówki, prosto na Jima znajdującego się na dole. Moje brwi najpierw uniosły się w zdumieniu.
- Jim? - zapytałam przekrzywiając lekko głową. Zmrużyłam na chwilę oczy, by na usta wpłynął po krótkiej chwili uśmiech. - Wystraszyłeś mnie tro-rochę. - powiedziałam do niego wychylając się trochę, opierając ostrożnie na rękach w obawie, że mógłby mnie zawieść. Mówiłam już trochę płynniej, choć nadal organizm szybciej mi się męczył. Rozejrzałam się wokół, spoglądając na chwilę na drzewo. Marszcząc brwi, powoli łącząc kropki, cóż, to on musiał czymś rzucać innej opcji nie było. Bo o to, że po prostu stał pod oknem nie anonsując swojej obecności ani trochę go nie podejrzewałam. - Wiesz, że mooogłeś zapukać normalnie? - upewniłam się, marszcząc odrobinę brwi, nie bardzo rozumiejąc, czemu właśnie tego nie zrobił. Ale zaraz pomyślałam, że może coś się stało w niedziele nie widywaliśmy się raczej - cóż, trudno było się mu dziwić, skoro przychodził tutaj w niemal każdy inny dzień. Ale jednak problemy ściągnął nagminnie - on i Marcel zresztą też. Fakt że był bez niego, też zdawał się niecodzienny jak na fakt, że miał wolne. - Stało się cooś? - zapytałam tak żeby uspokoić serce swoje bardziej niż trochę. Z nim i z Marcelem do końca nigdy wiadomo nie było, z piętra nie widziałam dokładnie ale nie wydawał się rannym czy po bójce.

Kiedy oko w końcu się otwarło, uniósł wzrok ku górze i wyszczerzył się radośnie — zastał ją w domu, pomimo wczesnej pory nie wydawała się ani zaspana, ani szczególnie zajęta. Przytknął palec do ust, chcąc dać jej znać, by nie zdradzała jego obecności. Było już za późno, wyraźnie wskazała na jego wizytę. Nie chciał być przyłapany przez jej wuja — mawiała, że to ciotka jest gorsza, ale naiwnie wierzył, że starsze kobiety łatwiej było przekonać do siebie czarującemu chłopcu, którym kiedyś potrafił być. Może dziś też by umiał, gdyby próbowała wytargać go za uszy. Na pewno nie chciał być przyłapany przez jej brata aurora, który wydawał się być straszakiem większym niż wilcze stado poruszające się w okolicy wypasu owiec dla pasterza. Gorączkowo rozejrzał się po oknach, kiedy mówiła tak beztrosko i bez obaw. Nie musiała się bać. On — miał czego. Uparcie milczał, rozglądając się dookoła, aż w końcu powiódł ku niej wzrokiem znów. Wyglądała znacznie lepiej, powoli dochodziła do siebie. Zgodnie z tym, co mu wyznaczono, od końca sierpnia przychodził do pracy jeszcze wcześniej i kończył o wiele później. W domu nikt na niego nie czekał, nie spodziewał się protestów i oburzenia ze strony Marcela. Starał się dopełniać swoich obowiązków tak, by jej brat był zadowolony, by móc zmazać z siebie pierwsze nieprzychylne wrażenie. Z tego samego powodu nie chciał mu dziś wchodzić w drogę. Przez to ni miał zbyt wielu szas, by się z nią widzieć. Patrzył na nią z dołu, a gdy zyskał już milczącą pewność, że nie nakrzyczy na niego przez ten felerny sposób komunikacji postanowił rzeczywiście zdradzić jej cel swojej dzisiejszej wizyty. Czy mógł drzwiami? Nie mógł, i w tym tkwił cały problem. Nawet gdyby do niego wyszła, nikt nie zezwoliłby jej na więcej. Sam był starszym batem, był tego pewien. Westchnął ciężko, patrząc na nią z dołu i pokręcił głową. Nie, nie mógł zapukać normalnie. Przytknął znów palec do ust, nie chciał kłopotów. Skupił na niej wzrok i gdy był pewien, że ona koncentrowała się na nim, zrobił krok spod drzewa, by lepiej go mogła widzieć i zadarł mocniej głowę. Wskazał w siebie dwoma kciukami, a potem na nią dwoma palcami wskazującymi, by w następnej chwili dłonie ułożyć równolegle względem siebie i poruszać nadgarstkami jak w trakcie trzymania wodzy przy konnej jeździe. Koniec swej sekretnej wiadomości zwieńczył ostatecznie szerokim uśmiechem, po chwili nieco malejącym, by stał się najbardziej czarujący, na jaki sądził, że było go stać. Na tym jednak nie poprzestał. By rzeczywiście poprawnie zrozumiała jego intencje — a o pomyłkę nie trudno — sięgnął do kieszeni po pergamin owijający niewielki kamyk, zwinięty sznurkiem, by ten pozostał w środku krótkiej wiadomości. Musiał być wystarczajaco ciężki by doleciał w wyznaczone miejsce — gdyby Leonora była tu dziś z nim, podleciałaby na parapet, ale została w Londynie. Musiał sobie radzić bez niej. Uniósł zawiniątko na wysokość twarzy, by Neala je zauważyła i wpierw zasymulował rzut w okno, chcąc by się nieco odsunęła od niego, a potem zrobił lekki zamach i rzucił kamienną wiadomością w otwartą wnękę. Świstek pergaminu kiepskiej jakości zawierał kilka słów zapisanych ewidentnie w pośpiechu i na kolanie.
Piknik? Przygotuję ci konia. Zdążysz na obiad.
Patrzył na nią z dołu, unosząc brwi z wyraźnym, niecierpliwym wyczekiwaniem. I nie zamierzał na tym poprzestać, jeśli chciała nakarmić go tanimi wymówkami.

To, że pod moim oknem stał Jim było pewne - za długo już go znałam, żeby pomylić go z kimś innym. Uniosłam brwi kiedy przytknął palec do ust, zaraz je marszcząc trochę. Że cicho chciał żebyśmy byli? Nie bardzo rozumiałam po co konkretnie. Przekrzywiłam lekko głowę. Ale właściwie jak mieliśmy dojść do porozumienia jakiegoś nie mówiąc nic kompletnie? Nie miałam na razie pojęcia. Wypowiedziałam więc kolejne słowa, wychylając się trochę mocniej do dołu i ściszając głos trochę. Nie mógł? Brwi zmarszczył mi się znów na trochę. Wywróciłam oczami kiedy przytknął palec do ust, ale skinęłam po chwili głową. Dobra, spróbuje na te migi jakoś może nam pójdzie. W ciszy obserwowałam kolejne działania Jima, to jak podchodzi bliżej, jak wskazuje na siebie a potem na mnie, a potem uformować dłonie w coś w rodzaju trzymanie wodzy. Że ja i on i konie? Przejażdżka? Tak, chyba? Ale jak chciał tego dokonać, nie mówiąc o tym nikomu. Zmarszczyłam brwi trochę zastanawiając się, wydymając usta odrobinę, obejrzałam się za siebie, na anatomiczne atlasy przy biurku, cóż, uczyć się miałam, ale w sumie to przecież trochę powietrza dobrze mi zrobi, nie? Wróciłam niebieskimi tęczówkami do niego, powoli skinając głową. Niech będzie. Spojrzenie przesunęłam na to, co trzymał w ręce i kolejne działania. Skinęłam głową ponownie, odsuwając się od okna przez które po chwili wleciał kamień. Kucnęłam obok odwiązując sznurek wstając razem z wiadomością. Piknik? Zerknęłam na Jima. Przygotuje mi konia. Zmarszczyłam brwi trochę. Zdążenie na obiad było całkiem obiecujące. Zmarszczka pogłębiła mi się na czole. Przekrzywiłam głowę. Uniosłam palec żeby dać mu znać, żeby poczekał chwilę - bo przecież chciał żebym nie mówiła. Wróciłam się do biurka przy którym nakreśliłam słów kilka owiniętych w ten sam kamień. Nie byłam pewna czy da się tak jak chciał. Bo jak zamierzał przygotować mi konia niezauważenie? Lista pytań które spisywałam zaczynała rosnąć coraz bardziej i bardziej. Jedno za drugim właściwie ale w końcu westchnęłam, to rozmawianie na migi było bez sensu w ogóle, średnio mi szło a na pytania na migi mi chyba wszystkie nie odpowie. Bo miałam sie wymknąć, czy powiedzieć cioci że wychodzę? Wymykanie się nie było w moim stylu w ogóle. Jak na przejażkę i zdąże na obiad, to czy wziąć jakąś przekąskę? I gdzie pojedziemy, albo pójdziemy w ogóle? Westchnęłam nad samą sobą zganiatając pergamin i wrzucając do kosza. Wzięłam kolejny na którym skreśliła, tylko kilka słów. Podeszłam do okna, pokazując mu podobne zwiniątko, spuszczając je w dół. Pytanie na nim było tylko jedno: Masz plan? Zejdę na dół. Bo jeśli miał to nie było na co czekać. I nie wiem po co pytałam w ogóle, bo tylko uniosłam palec do góry, nakazując mu żeby na mnie zaczekał. Sama ruszając do wyjścia. Wuja i Brendana nie było chyba w ogóle. Ciocia była w salonie. No powiedziałam jej, że idę się przejść żeby nie szukała mnie ogólnie, ale że daleko nie pójdę obiecałam. Wsunęłam buty w płócienną torbę wzięłam trochę ciasta i dwa jabłka i wyszłam za dom poszukać Jima w miejscu w którym był chwilę wcześniej.
- Zabieranie konia, to chyba nie najlepszy pomysł. - powiedziałam mu na wstępie, przekręcając głowę. Ale wargi mimowolnie rozciągnęły mi się w uśmiechu. - Cześć. - przywitałam się.

Jej nietęga mina, pionowa zmarszczka pomiędzy brwiami nie wróżyły zbyt dobrze, ale nie kręciła głową, śląc mu definitywnej odmowy. Nawet jeśli byłą niepewna, nawet jeśli głosem rozsądku mu odmówi gotów był przecież nakłaniać ją dalej — co mogło jej się stać? Przy nim przecież nic, nie pozwoliłby jej skrzywdzić, a burę od ciotki przecież mogła przeżyć. Nie sądził, by groziło jej więcej niż jemu, a nawet bezmyślnie i nieco lekceważąco zakładał, że to on miał naprawdę wiele do stracenia przy tym. Brak niechęci mógł być jednak dobrym znakiem, pomyślał po chwili zastanowienia — z tą miną i tą zmarszczką też jakoś sobie poradzi. Kąciki ust drgnęły mu lekko, mimo wszystko, gdy ona pozostawała skupiona i analizowała wszystko on gapił się na nią z dołu bezczelnie i uśmiechał jak mysz do sera. Jeśli myślała o tym, że trudno mu będzie w ten sposób uprzejmie odmówić, miała rację. Właśnie dlatego zjawił się tu tak zamiast słać Leonorę nim w ogóle wyruszył z Londynu. Pokiwał głową, choć jej zwłokę odebrał jako gotowość do działania, dlatego wycofał się z powrotem pod drzewo i oparł o jego pień, rozglądając wokół, czy nikt w pobliżu nie postanowił zainteresować się jego obecnością tutaj. Nie znał zwyczajów jej rodziny na tyle, by móc przewidzieć, kto w którym pomieszczeniu mógł go dostrzec, dlatego liczył, że dziewczyna pośpieszy się, nim ktokolwiek postanowi zaczerpnąć świeżego powietrza i uchylić okna. Nie zobaczył jej jednak na dole, lecz w ognie. DOstrzegłszy wiadomość westchnął — więc czekały ich negocjacje. Podszedł bliżej i podniósł kamień z ziemi, który rzuciła, rozwinął pergamin. Pachniał maciejką. Rozwinął go i przeczytał wiadomość, lecz nim zdążył spojrzeć w górę, nie było jej już. Wycofał się więc znów pod drzewo, kawałek pergaminu wpakował zmięty do kieszeni i oparł się o pień. Czy miał plan? Absolutnie żadnego. Nie był nawet całkiem pewien dlaczego pozwolił swoim nogom się tu przywlec choć rozsądek wyraźnie podpowiadał, że nie było to ani właściwe ani mądre. Nie wiedział ile jej to zajęło, wydawało mu się, że mgnienie oka kiedy ją zobaczył ponownie z lekką materiałową torbą. Odepchnął się nogą od drzewa i wyprostował.
— Cześć — odpowiedział, szczerząc się. — Może nie, mogę wziąć cię na barana, jeśli wolisz mnie od Montygona — mruknął, wzruszając ramionami wymownie. Był pewny, że mógłby ją i tak tam zanieść bez problemu. Czuł tez, że propozycja była niepotrzebna, widział już, gdy szła do niego, że nie miała problemów z chodzeniem. Rzadko jednak ją ostatnio widywał. — Pogoda jest ładna, chyba nie planowałaś spędzić całego dnia w książkach? Przejdziemy się nad rzekę? — spytał zachęcająco. Rzeka Otter najładniejsze brzegi miała tuż przy ujściu do morza, ale na tyle często bywał w okolicy by wiedzieć, że od czasu do czasu jej brzegi się bardziej rozlewały, tworząc kamienisto-piaszyste plaże. — Jeśli masz wrócić do formy potrzebujesz ruchu, a nie siedzenia w zamknięciu. Ten twój uzdrowiciel ci tego nie powiedział? — zdziwił się sztucznie, jego głos zabarwił się nutą ironii. Cofnął się już i ruchem dłoni wskazał jej kierunek drogi.

Mimowolnie moje usta uniosły się by niemal w lustrzanym uśmiechu unieść moje własne wargi na wyszczerz Jima. Miał dobry humor. Lubiłam wiedzieć go takiego. Swobodnego, może nawet szczęśliwego - mimo wszystko. Oczy nadal miałam podkrążone, ale mówiłam już płynniej. Swobodniej. A ciało słuchało się dużo lepiej niż wcześniej. Nadal czułam konsekwencje wszystkiego tego, co się zdarzyło, ale z każdym mijającym dniem było ich coraz mniej. Jakby widomo tego co się zdarzyło, było jedynie echem wszystkiego. Zaśmiałam się lekko z rozbawieniem. Wiedziałam, że żartował. Nie to, że wątpiłam że mógłby - pewnie by mógł siłę miał. - Lubię kiedy ktoś mi czasem odpowiada. - przyznałam więc, nie przestając się uśmiechać. Montygon tylko słuchał, czasem zarżał, ale zdań całych nie składał. - Ale myślę, że dam radę sama. - orzekłam, choć było jasne że nie zgodzę się na żadne na barana. - Przynajmniej na razie. - później też nie, ale tam. Padające pytanie sprawiło, że odsunęłam od niego tęczówki spoglądając na jasne niebo nad naszymi głowami. Mimowolnie przygryzając policzek od środka. Przyłapana. I widać to było po mnie na pierwszy rzut oka. - Planowałam. - przyznałam się więc wracając tęczówkami do Jima, bo udawać nie miało sensu. Uniosłam rekę, żeby podrapać się po policzku. - W książkach i pomóc potem cioci w domu. - taki miałam plan na dzisiaj zanim się pojawił. Nie miałam jakoś zbyt mocno rozrywkowego życia. Znaczy no bo co innego bym miała robić? Gdyby nie wojna, może rzeczywiście bym się gdzieś przejechała, ale sama trochę się bałam, nie chciałam narażać się niepotrzebnie. Z Jimem nie miało mi nic grozić, ale i tak wolałam nie odchodzić zbyt daleko - tak dla pewności. - Ale pogoda faktycznie jest ładna. - zgodziłam się spoglądając znów na niebo, poprawiając płócienną torbę na ramieniu. Padająca propozycja sprawiła że spojrzenie wróciło na swoje wcześniejsze miejsce, tęczówki przesunęły się po jego twarzy. Nad rzekę? Wydęła usta, teatralnie zastanawiając się nad propozycją, choć właściwie skoro już zeszłam i wyszłam, to jaki sens był zastanawiać się w ogóle? Wargi rozciągnęły mi się w uśmiechu, a jeszcze nim odpowiedziałam cokolwiek - a właściwie, że jasne, pewnie, chodźmy, czemu nie, to wypuścił pomiędzy nas nas kolejne stwierdzenia - a może zachętę. Uniosłam jedną z brwi do góry. Wywróciłam oczami.
- Podszkoliłeś się ostatnio w teechnikach rechabilitacji dla tych nieeszczęśliwie pożartych przez rybę. - zauważyłam prezentując mu zęby w uśmiechu, a kiedy wskazał kierunek po prostu ruszyłam w tamtą stronę.
- Wszystko w porządku? - zapytałam w końcu spoglądając w bok, na niego. Nie wyglądał jakby było coś nie tak, ale moje sumienie kazało mi zapytać - tak na wszelki wypadek. Mógł ze mną pogadać gdyby chciał. Splotłam dłonie przed sobą, nie bardzo potrafiąc znaleźć im miejsce, na nadgarstku niezmiennie miałam bransoletkę, którą mi dał. - I co z tym planem? Jaakiś masz? - zapytałam, bo w sumie zeszłam, zanim w ogóle zdążyłam zobaczyć co na te migi mi z tego okna pokaże.