Loch Morar

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 94

Przygwożdżona do ściany Caley wyciągnęła rękę na lewo, by dotknąć ciemniejszych, matowych kamieni, w którym wyżłobiono kilka znaków. Gdy przyjrzała im się uważniej, dostrzegła, że są podobne do tych, które ujrzeli na kamiennym portalu prowadzącym do ukrytego zamku. Czarownica nie miała jednak pojęcia o runach i nie potrafiła ich rozpoznać. Jej zaklęcie przyniosło oczekiwany efekt: urok ustał, a ona upadła nagle na ziemię, była jednak dość zwinna, wylądowała pewnie na nogach i zachowała równowagę. Mogła swobodnie się poruszać. Matthew, który postanowił zbadać ścianę z boku stanowiska alchemicznego także zwrócił uwagę na wyżłobione w kamieniu znaki. Wydawało mu się, że lekko lśniły. Ułożenie kresek nic mu jednak nie podpowiadało, tak jak i Caelanowi, który postanowił dołączyć do zbiegowiska pod ścianą. Żadne z ich trójki nie potrafiło rozpoznać runy.
W chwili, gdy Magnus ponownie zdematerializował się, szkaradna istota zawyła gniewnie, a jej krzyk rozbuchał płomienie jeszcze mocniej - wzniosły się aż pod sufit, całkowicie odgradzając drogę ucieczki. Kiedy Matthew rozglądał się gorączkowo, próbując znaleźć podpowiedzi, zwrócił uwagę, że za płomieniami wyraźnie coś lśni.
Zacharemu nie powiodło się cofnięcia ataku choroby Edgara. Zamiast wątroby wciąż miał drugą trzustkę, krwotok wewnętrzny się wzmagał, a mężczyzna czuł ból coraz dotkliwiej - mimo to zdecydował się podjąć próbę dialogu. Szkarada zaczęła powoli schodzić ze ściany, skradać się ku niemu jak pająk, aż wreszcie stanęła przed nestorem rodu Burke. Mógł dokładniej przyjrzeć się jej twarzy: ciemnym dziurom, w których lśniły czerwone oczy, gnijącej skórze, białym larwom wyłażącym z ran.
- Jedno z was - odpowiedziała mu istota, zniekształcony, przerażający głos brzmiał nisko i męsko. - Jedno z was musi tu zostać, albo nigdy stąd nie wyjdziecie - w tonie głosu szkarady zabrzmiała złośliwa uciecha.
Gdy dostrzegła, że Caelan i Matthew badają ścianę w rogu komnaty, poruszyła się niespokojnie i wykonała krótki gest dłonią; nóż Botta, dotychczas wiszący w powietrzu pomknął w kierunku mężczyzn, świsnął koło jego ucha i z dużą siłą wbił się w ścianę.


| Czas na odpis to 48h.

Magnus może zdematerializować się w dowolnym miejscu w komnacie i nie jest to akcją..

Przez wzgląd na krytyczny sukces Magicus Extremos wzmacnia także rzucającego.

Magicus Extremos Caelana - Zachary, Caley, Magnus, Matthew, Edgar, Caelan 7 3/3

Żywotność istoty: ∞/∞

Informacje:

Mapa:

Magia zakorzeniona głęboko w nim zdawała się uśpiona i nieskora do współpracy, której tak oczekiwał, od kiedy znaleźli się w tym miejscu. Przekonanie, że zwodziła go jego własna moc, dar, którym chełpił się odkąd postawił pierwsze kroki, tłumił w sobie i spychał na dno, mimo wszystko próbując zachować spokój oraz opanowanie. Dwa filary pracy uzdrowiciela zawsze mu towarzyszyły i nie wyobrażał sobie, by kiedykolwiek miały zniknąć. Utrzymywały go nieustannie w całości, nie pozwalając zapaść się w piaszczyste odmęty, którymi był otoczony, które wprawiały go w nieustanne drżenie powracającej gorączki. Powstrzymanie jej nadal stanowiło ważny cel, lecz nie mógł myśleć o sobie. Widział, jak Edgara pochłaniał ból związany z czymś równie przerażającym, sprowadzającym nad grobową deskę i to jemu pragnął ulżyć w pierwszej kolejności.
— Pyrexia — wypowiedział cicho formułę zaklęcia odwracającego zmiany, pełen determinacji, by teraz jego próba odniosła choć mierny skutek. Bolała go jego własna niemoc i pragnął jej jak najszybciej, jak najskuteczniej zapobiec, jednocześnie ignorując obrzydliwą istotę chylącą się nad jego pacjentem.
— Czym jesteś? — zapytał równie cicho, odnajdując w sobie siłę, żeby spojrzeć na to coś, co zdawało się uwięzione tak samo jak oni.

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 52

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Zaklęcie zadziałało; w momencie, w którym usłyszała swoje imię wypowiedziane przez brata, udało jej się odkleić od ściany i opaść na podłogę bez żadnego uszczerbku. Różdżkę trzymała w pogotowiu, lecz nie odnajdywała w pamięci zaklęcia, które mogłoby im teraz pomóc – atakowanie maszkary nie było dobrym posunięciem w momencie, gdy ta zdecydowała się wreszcie przemówić. Jej złowroga i złośliwa wróżba spowodowała, że Caley ukradkiem zerknęła na Caelana – oboje wiedzieli, że żadne z nich nie zostawi drugiego w potrzebie, dlatego Goyle nie przejęła się słowami istoty. Wyrzucając sobie nieznajomość Run, zwróciła się do Edgara:
- Czy to te same znaki, co na początku? Może to jest odpowiedni moment na użycie krwi? – miała na myśli oczywiście fiolkę podarowaną nestorowi na początku wyprawy.
Nie chciała stać bezczynnie i przyglądać się temu, jak inni próbują odnaleźć wyjście z sytuacji lub odczytać skomplikowane symbole. Podeszła do stanowiska alchemicznego i zaczęła przeszukiwać je skrupulatnie, mając nadzieję na odnalezienie znajomego eliksiru bądź choćby składników, które pozwoliłyby jej wykonać prostą miksturę na zbicie gorączki – borykali się z tym problemem już od samego startu, podejrzewała więc, że mimo rzucanych zaklęć ich sytuacja w drodze powrotnej może nie być zbyt obiecująca. Chciała zabezpieczyć się na każdy możliwy sposób, dlatego po przetrząśnięciu stanowiska alchemicznego przeszła ostrożnie na drugą stronę pomieszczenia z zamiarem pomyszkowania w kredensach; chciała odnaleźć cokolwiek, co mogłoby się im przydać w dalszej drodze.

| spostrzegawczość I

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 18

- Nic z tego nie rozumiem... - nerwowo wybełkotałem widząc koślawe linie, których nie potrafiłem ułożyć w żadne słowa. Żłobienia nie miały nic wspólnego z żadnym mechanizmem. Przynajmniej tego nie dostrzegałem. Nie wiedziałem jak mógłbym pomóc przyciskanym do ściany czarodziejom. Na szczęście ich próby wyślizgnięcia się z okazały się skutecznie, a we mnie utwierdziło się przekonanie, że te wszystkie fruwające rzeczy to jest sprawka poczwary. Nie wiem, jak, lecz zdecydowanie używała magii nie używając różdżki. I była czymś więcej niż potworem - podeszła do Edgara i mówiła, a dźwięk jej głosu zjeżył włos na karku nie mniej niż świt noża koło ucha. Nie powiem zamarłem na chwilę. Nie wydawała mi się kimś, czy czymś z czym mógłbym się mierzyć. Dziwne runiczne coś było dla mnie zagadką nie do przeskoczenia - Za coś migocze... - sapnąłem cicho do najbliższych mi czarodziei którzy po mojej minie mogli domyślić się że idę to sprawdzić. Wyciągnąłem nóż ze ściany zaciskając na nim mocniej dłoń tak, jakbym spodziewał się kolejnej samowolki z jego strony i wymijającym, powolnym krokiem zmierzyłem wzdłuż ściany na drugi koniec pokoju w stronę połyskującego w przejściu za płomieniami czegoś.
- Subeo! - poruszyłem różdżką przyśpieszając kroku z zamiarem wskoczenia w utworzone w ogniu przejście. Zdawałem sobie sprawę, że kapryśność magii doskwierała i wykazywałem się zuchwalstwem ruszając przed siebie na równi z błyskiem wypuszczonego zaklęcia z drugiej strony możliwość zyskania oparzeń i utrata brwi wciąż brzmiała mniej źle niż wciśniecie w ścianę lub nafaszerowanie brzuszka zastawą stołową.

The member 'Matthew Bott' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Czuł się coraz gorzej, ale czemu się dziwić skoro nie miał jednego organu. Do tego miał wrażenie jakby dostał gorączki, chociaż rzadko mu towarzyszyła podczas ataków choroby. To nie był jednak czas żeby się na tym skupiać, dookoła zbyt wiele się działo. Nie podziękował Zachary'emu za zaklęcie, chociaż był za nie wdzięczny - był pewny, że za parę minut po prostu padłby na chłodną posadzkę. Zamiast tego odruchowo zrobił krok w tył, kiedy zmora postanowiła do niego podejść. Z bliska wyglądała jeszcze paskudniej. Dokładnie widział larwy żyjące w jej oczodołach, a jej głos przyprawił go o gęsią skórkę. Mimo wszystko nie odwrócił wzroku. Czym była? - Po co ci ktoś z nas? - Żeby zabić? Przecież mogła to zrobić już dawno temu, nie musiała tak długo czekać. Zerknął na Caley, kiedy wspomniała coś o runie. Musiał tam podejść i ją zbadać, ale nie mógł mieć pewności czy przedziwna zmora nie postanowi go zaatakować. W końcu powoli się wycofał, nie spuszczając jej z oczu, aż nie dotarł do Caley. Nie mógł się do końca wyprostować, wciąż czując dyskomfort przez chorobę, ale uniósł głowę przyglądając się runie. Na pewno gdzieś już ją widział.

Badam runę!

The member 'Edgar Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 21

Choć dopadł do ściany i zaczął ją z uwagą badać, niewiele mu to dało; to tylko zirytowało go jeszcze bardziej. Zauważył co prawda jakiś znaczek, enigmatyczny układ kresek, jednak nic on mu nie mówił. Nigdy nie zainteresował się runami - może był to błąd, może nie - nie był więc w stanie pomóc z zagadką kamiennego muru. Obejrzał się przez ramię, nie chcąc spuszczać towarzyszącej im zmory z oka na dłużej niż to konieczne - i uczynił to w samą porę, by zauważyć jak ta stoi zdecydowanie zbyt blisko lorda Burke'a. Wtedy też maszkara przemówiła, a na twarzy Goyle'a pojawił się ledwie widoczny grymas obrzydzenia; zwykle był oszczędny w mimice, lecz na wdzięki tego stwora nie mógł pozostać obojętnym. Z rozmyślań wytrącił go nóż wbijający się w ścianę, przy której nadal się znajdował. Zacisnął mocniej palce na różdżce, zgrzytnął cicho zębami. Najchętniej zaatakowałby to coś dopóki było rozkojarzone, wciąż pamiętał jednak, jak skończyły się zakusy Botta, albo co stało się z Caley i Magnusem.
Wymienił z siostrą porozumiewawcze spojrzenia; roszczenia maszkary były idiotyczne. Inną sprawą był fakt, że nie mogli wiedzieć, do jakich wniosków dojdą pozostali. Wytypują jedno z nich i zostawią na jej łaskę? Nie sądził, osłabianie i tak nadwątlonej już wyprawy było nierozsądne. Spojrzał na odchodzącego Botta, powoli analizując jego słowa. Migocze? Gdzie dokładniej? Dopiero po chwili zrozumiał, że zmierza on ku rozbuchanemu pod sufit płomieniowi - i najwyraźniej nie ma zamiaru się przed nim zatrzymać.
- Subeo - spróbował również, celując różdżką w ogień. Miał nadzieję, że zmora nie postanowi ich za to ukarać.

The member 'Caelan Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 15

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Zdematerializował się w idealnym momencie; zdążył jeszcze złapać spojrzenie czerwonookiej maszkary skierowane wprost w niego, po czym rozpłynął się w obłoku czarnego dymu. Mimo uwagi, jaką został obdarzony na razie był względnie bezpieczny, w tej formie nie mogła do dopaść ani ugodzić. Nie zamierzał oczywiście pozostawać bezcielesny w nieskończoność, ale wykorzystał ten dogodny fakt na szybki rekonesans po skromnym pomieszczeniu. Obadał ścianę, nad którą pochylali się Caley i Edgar, faktycznie dostrzegając podobieństwo wyżłobień na kamieniach do znaków na portalu, przez który przybyli. Runy pozostawały dla Magnusa czarną magią, lecz przecież mieli przy sobie specjalistę; wierzył w umiejętności Burke'a, samemu mogąc przydać się jedynie jako siła... wykonawcza. Pertraktacje z potworem nabrały rozpędu, zaś on całkiem sprawnie mielił językiem, jak na bezrozumną bestię. Rowle nabierał coraz więcej wątpliwości, jednak wyłonił się z dymu, jak najdalej od maszkary, mocno ściskając różdżkę w dłoni. Rozmawiali, lecz potworowi te negocjacje prędko mogły się odwidzieć.
-Sugeruję ciągnąć słomki. Ten kto wybierze najkrótszą, zostaje. Edgar, Zachary i ja oczywiście nie bierzemy w tym udziału, bo jesteśmy lordami - zaszydził, bo roszczenia stworzenia były co najmniej śmieszne - może załatwimy to w inny sposób. Czy jest coś, czego potrzebujesz? - zapytał twardo, doświadczenia z poprzednich wypraw nauczyły go, że gadające istoty posiadały zadziwiający potencjał handlowy i potrafiły wytargować sobie swój faktyczny cel. Póki nie kolidowało to z ich zamiarami, mógł więc przystać na ewentualne żądania, jeśli nie, cóż, znał zaklęcie.
-Niech ktoś zatrzyma tego durnia - prawie złapał się za głowę, widząc, jak Bott dziarsko ładuje się w płomienie, nic nie robiąc sobie z przyszłych poważnych obrażeń. Nie obchodziła go śmierdząca skóra wyrostka, niech sobie z nią robi co chce, w stanie względnie nienaruszonym i tak dużo warta nie była, lecz obecnie, co przyznawał z ogromną niechęcią, potrzebowali go - subeo - warknął gniewnie, celując w miejsce, w jakie Bott postawił swoje stopy, licząc, że zdąży, zanim tamten skończy jako grzanka.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 6

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Dreszcze wprawiały ciało Zacharego w coraz silniejsze drżenie, nie tylko przez chłód podziemi marznął, przede wszystkim przez narastającą gorączkę. Odnalazł w sobie jednak dość sił, aby pomóc Edgarowi. Zaklęcie uzdrowiciela cofnęło zmiany jakie zaszły w organizmie lorda Burke. Druga trzustka znów stała się wątrobą i funkcjonowała tak jak powinna. Czarodziej poczuł się lepiej.
Wzrok czerwonych ślepi przeniósł się na Zacharego. Szkarada nie udzieliła jednak odpowiedzi, zamiast tego zanosząc się zniekształconym śmiechem, pobrzmiewającym echem w uszach czarodziejów, którzy rzucili się w stronę drzwi z zamiarem utworzenia przejścia w płomieniach. Ani Matthew, ani Caelanowi, ani Magnusowi nie udało się ugasić choć częściowo ognia. Pierwszy był najbardziej w wodzie kąpany i tak pewny własnego powodzenia, że niemal wbiegł w płomienie - te jednak odrzuciły go z dużą mocą. Matthew był pewny, że ujrzał w nich psi pysk, obnażający wściekle kły.
Szkarada spojrzała na Magnusa, silącego się na dowcipy w nieciekawej dla wszystkich sytuacji, a gnijącą twarz wykrzywił pełen szyderczości wyraz.
- Twojej duszy - odparł mu męski głos,
Caley gorączkowo zaczęła przeszukiwać stanowisko alchemiczne. Na stole stało kilka słojów i pudełek, przykrytych grubą warstwą kurzu, jednakże gdy przetarła je dłonią, zdążyła odczytać kilka nazw ingrediencji, napisanych wykaligrafowanym pismem. Niektóre nie nadawały się do użytku, spleśniały, bądź zgniły, jednakże z nasion ligustra, kruchych gałązek wierzby, ususzonych liści dębu, zębów druzgotka i rogu byku można było jeszcze zrobić użytek.
Edgar zbliżył się do kamiennej płyty, w jego oczy natychmiast rzuciła się połyskająca runa, jako specjalista w swym fachu - rozpoznał ją bardzo szybka. Runa oznaczała klątwę Poltergeista. Wiedział już więc czym jest szkaradna istota. Nieczystym bytem, nie w pełni duchem, ale z pewnością nie człowiekiem. Władająca prymitywną magią, pragnąca jedynie krzywdzić i dręczyć. Klątwa była aktywna od wieków, a pragnienie krwi poltergeista narastało z każdym rokiem - powinien był się pośpieszyć, jeśli chciał ich uwolnić od jego obecności.
- Cóż wyrabiasz?! - wrzasnął męski głos, a szkarada machnęła ręką - okrągły stół poderwał się z miejsca i zaczął pędzić w kierunku lorda Burke, z zamiarem przygwożdżenia go do ściany.

| Czas na odpis to 48h.

Klątwę można zdjąć zgodnie z mechaniką ich łamania. ST wynosi w tym przypadku 65

Żywotność istoty: ∞/∞

Informacje:

Mapa: