First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Gabriel Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 98

--------------------------------

#2 'k15' : 15

Ależ była głupia, że tu przyszła. Jak mogła sądzić, że sobie poradzi w miejscu tak niezbadanym i związanym z legendami o strasznych wydarzeniach mających tu miejsce? Tylu bardziej utalentowanych czarodziejów i czarownic przed nią nie zdołało wykraść sekretów Hotelu Transylvania - a jej miałoby się powieść? Ona i Charlene nie zostały stworzone do walki. Nie miały w sobie umiejętności bojowych choćby za grosz! Ich miejsce było w bibliotece, przy kociołku, na sali chorych. Miały służyć społeczeństwu, Zakonowi Feniksa, swoją wiedzą i umysłem.
Była zbyt delikatna, za miękka, aby przetrwać starcie z Hotelem Transylvania. Wszystkie pułapki, w które naiwnie wpadła, obdzierały Poppy z niejakiej odwagi, wprawiały w drżenie, przyśpieszały bicie serca. Z każdą chwilą bała się coraz bardziej, traciła spokój i rozsądek; przestała wierzyć, że odnajdzie tu sekrety pradawnych alchemików już kilka kwadransów temu, teraz chciała się jedynie stąd wydostać. Zamek musiał wyczuwać jej strach, karmić się nim - i postanowił zabawić się z nią naprawdę okrutnie.
Wejrzał w serce panny Pomfrey, poznał największe lęki i smutki, które je dręczyły. Postawił na drodze uzdrowicielki wilkołaki - wierzyła, że są prawdziwe, słyszała przecież legendy o tym, że niektórym nie udawało się opuścić Hotelu. Zostawili tu na zawsze. Zamek stał się ich grobem.
Czy tak miało być i w jej przypadku?
Czuła niemal fizyczny ból, kiedy patrzyła na pogrążone we śnie wilkołaki. Wiedziała, że jeśli się przebudzą - zginie. Zginie, choć nie było w niej nienawiści wobec nich. Zginie, choć szczerze współczuła im tak okrutnego losu. Pamiętała ból Charlesa, pamiętała niesprawiedliwość, która go dotykała - i chciała wierzyć, że w przypadku tych dwóch jest podobnie.
Starała się przejść do drzwi bezszelestnie, lecz skronie pulsowały bólem po spotkaniu z zegarami; szumiało jej w głowie, stawiała kroki chwiejnie i nieopatrznie nadepnęła na suchą gałązkę.
Trzasnęła wyjątkowo głośno.
Natychmiast usłyszała za swoimi plecami warkot; wilkołaki natychmiast zerwały się do biegu, a Poppy nie uczyniłaby z przerażenia kroku do przodu, gdyby tylko Charlie nie pociągnęła jej za rękę. Zaczęła biec za przyjaciółką, czując na karku wilkołaczy, cuchnący oddech, choć miała wrażenie, że zaraz upadnie... Krzyczała, płakała, łzy przysłaniały jej obraz, nie wiedziała nawet gdzie biegnie.
- Zostawcie mnie, proszę, zostawcie mnie... - łkała; całe życie przeleciało jej przed oczyma, sądziła, że zaraz zginie, przygotowywała się na ból, na pazury wbite w plecy, gdy...
Wypadły z Charlene przez drzwi wprost na korytarz, który je do Hotelu Transylvania wprowadził; rozchyliło się przejście, wpuszczając do środka promienie porannego słońca. Poppy, wciąż drżąc, obejrzała się za siebie - nie było tam krwiożerczych bestii. Nie było już nikogo, ale to wcale nie uspokoiło uzdrowicielki. Zerwała się na nogi, złapała Leighton za rękę i wybiegła z zamku, wciąż łkając.
- CHARLIE, CHARLIE, NIC CI NIE JEST? - krzyknęła, kładąc na dłonie na policzkach alchemiczki, na jej głowie i ramionach, jakby potrzebowała sprawdzić empirycznie, czy na pewno jest żywa, cała i zdrowia. - Och, dziękuję Ci, tak ba-bardzo Ci dzię-dziękuję, gdyby n-nie ty zgi-zginęłabym tam - szlochała uzdrowicielka, biorąc Charlene w ramiona; to ona potrzebowała tego uścisku bardziej, niż młodsza przyjaciółka. - T-tak ba-bardzo się ba-bałam o n-nas - nie potrafiła powstrzymać słowotoku. Chyba nigdy nie była tak rozhisteryzowana jak teraz. - To było takie stra-straszne... Och Merlinie, Morgano i wszyscy uczeni... C-co ja sobie myślałam...
Były już bezpieczne. Nic im nie groziło, ale emocje buzujące w Poppy wciąż były tak silne, że musiało minąć trochę czasu, nim dojdzie do siebie.
Potrzebowała filiżanki melisy. Albo solidną dawkę eliksiru uspokajającego.
- Wra-wracajmy do domu, Charlie, bo ja chyba zaraz padnę tu na za-zawał... - zaszlochała żałośnie.
Odchodząc nawet nie obejrzała się za siebie.

| zt

Charlie poruszała się cicho i ostrożnie, stawiając krok za krokiem niemal bezszelestnie. Była dość zwinna, choć nie tak, jak w kocim wcieleniu. Niemniej jednak nie chciała zostawić Poppy samej, a druga czarownica nie mogła zmienić się w zwierzę. To uzdrowicielka wykonała fałszywy ruch, następując na gałąź chwilę przed dojściem do drzwi. Trzask wydawał się w tym pomieszczeniu bardzo głośny, a śpiące istoty uniosły łby i spojrzały na nie połyskującymi w półmroku ślepiami. Charlie niewiele myśląc pociągnęła Poppy za sobą, ciągnąc ją w stronę drzwi. Szarpnęła za klamkę i w ostatniej chwili wydostały się z polany z wilkołakami. Choć stworzenia mogły być tylko iluzją, nie mogły ryzykować spotkania z nimi.
Nie wiedziała, że Poppy miała już bolesne doświadczenia w związku z wilkołakami, i że ten widok przywoływał dawne smutne wspomnienia. Charlie nie miała, może dlatego mimo targającego nią strachu udało jej się nie wykonać żadnego fałszywego ruchu. Zachowała dość trzeźwego pomyślunku, by szarpnąć Poppy za rękę i wybiec z pomieszczenia.
Dopiero kiedy drzwi zatrzasnęły się za nimi Charlie zaczerpnęła głębszy oddech, czując jak serce wali jej mocno w piersi, a plecy zalewają zimne poty. Jej ręce mocno drżały, podobnie jak nogi. To nie było i na jej nerwy. Była alchemikiem, naukowcem, nie dla niej były przygody i eksplorowanie niebezpiecznych miejsc. Wolała siedzieć nad kociołkiem lub z książkami, w suchym i bezpiecznym miejscu, z dala od wilkołaków, agresywnych zbroi i innych zagrożeń.
Okazało się, że wybiegły wprost do korytarza, w którym zaczęły swoją przygodę z hotelem. A przynajmniej tak jej się wydawało, że to jest to samo miejsce. Drzwi na końcu korytarza uchyliły się nieznacznie i mogła dostrzec łunę blasku świtu wlewającą się przez nie. Czy to było wyjście, czy może kolejny pokój zawierający w sobie jakieś pułapki? Nie wiadomo, ale obie czym prędzej pobiegły w tamtą stronę, woląc nie sprawdzać, czy jeśli zostaną tu jak słońce wzejdzie całkiem, utkną tu na kolejny rok. Szybko przekroczyły drzwi, wydostając się na zewnątrz i opuszczając Hotel. Wciąż padało, ale – wyszły. Udało im się uciec w jednym kawałku.
- Ciii, spokojnie – przemówiła, widząc że Poppy była jeszcze bardziej roztrzęsiona od niej. – Nic mi nie jest. Skończyło się na strachu. – zapewniła ją starannie. Uśmiechnęła się blado, choć jej oddech oraz bicie serca wciąż były przyspieszone, ale powoli zwalniały. Przygarnęła Poppy do siebie, odwzajemniając uścisk i zapewniając tym samym, że tu jest. – Już chyba po wszystkim. Wyszłyśmy – dodała z ulgą. Bo choć niczego nie znalazły, to w tym momencie najbardziej cieszyła się z tego, że żyły i wyszły w całości. – Miałaś rację, chyba trochę przeceniłyśmy nasze możliwości... – Ale przynajmniej już wiedziały, co tam jest. Zawsze to jakieś nowe doświadczenie, a kiedy strach i emocje opadną, na swój sposób pewnie je doceni. – Tak, wracajmy do domów. Już nic tu po nas.
Chciała znaleźć się daleko stąd. Uścisnęła Poppy raz jeszcze i chwyciła ją za rękę. Przez jakiś czas szły razem, do momentu póki nie musiały się rozdzielić, aby wrócić do swoich domów.

| zt.

Kłamstwem byłoby powiedzenie, że nie czuł szumu krwi w uszach wzmaganego szelestem Dementorzych peleryn, które w dziwny sposób pomimo chlupotu rwącego strumienia były nienaturalnie wyraźne. Wiodły za sobą ponure wspomnienia wrażeń ze Stonhenge. Trzymał go jednak w ryzach rozsądek, a to zdecydowanie nie był czas i miejsce by go tracić. Musieli uciekać. Drogę ucieczki mieli jedną - nie było tu nad czym się rozwodzić. Dźwignął kobietę i pociągnął ją przed siebie zamykając ten dwuosobowy pochód. Nie wstydził się i nie miał sobie za złe, że być może wywarł na niej presję by pomimo lęku z którego zdawał sobie sprawę ruszyła przed siebie wytyczając szlak przez runiczne paliki unoszące się nad wodą. Przeszli bezpiecznie docierając do kolejnych drzwi za którymi...wrócili do korytarzu od którego rozpoczęli swą podróż. Teraz prowadził ich jednak ku wyjściu. Snop jasnego światła wkradającego się przez uchylone drzwi wabił, a pianie zwierzęcia poganiało. Kolejny wyścig z czasem. Tym razem dla odmiany nie o powietrze, a wolność. Chwycił ją za rękę, ramię by ułatwić oraz pośpieszyć jej krok. Miała obcasy, była osłabiona, czas im się kończył. Mogli jednak zdążyć, musieli. Skamander pchnął drzwi chcąc znaleźć się na zewnątrz. Nie sam.

[bylobrzydkobedzieladnie]

[bylobrzydkobedzieladnie]

| Wykorzystane kości: 10, 2, 3, 8
[bylobrzydkobedzieladnie]

Może Michael odważy się kiedyś spytać Marcellę jak odbierają to kobiety, ale dla niego śpiew syreny był niesamowitym doznaniem. Oszołomiony, nie zwrócił uwagi na kłebiące się fale. Nie zrobiło mu się nawet przykro, że syrena nie lubi rock-and-rolla. Liczyła się tylko ona, jej piękno, jej śpiew. Pomyślał, że dawno nie dotknął w taki sposób kobiety, nie był z nikim od Astrid, a syrena była taka piękna...
...a potem nakryła go wzburzona fala. W przyszłości nie będzie żałował tego, że był świadkiem syreniego śpiewu. W końcu przeżył. Będzie jednak z przerażeniem wspominał słoną wodę w krtani i płucach, a także ciągnący go w dół wir. Otrzeźwiony rwącym nurtem, otworzył oczy, próbując wypatrzeć pod wodą Marcellę - bez skutku. Z jego ust wydobyło się kilka bąbelków, a potem głucho uderzył o posadzkę.
Skrzywił się, siadając powoli. Bolały go plecy. Czy taka była cena za chwilę piękna i zapomnienia?
Łup. Policjantka spadła obok niego.
-Marcella? - odezwał się z mieszaniną niepokoju (nie połamała się?), ulgi (chyba żyła!) i poczucia winy (wydawało mu się, że w próbie z syreną zawiódł o wiele bardziej niż ona). Miał też nadzieję, że Figg nie rozniesie po Ministerstwie plotek o jego fascynacji rybimi ogonami, o ile uda im się stąd wyjść. Chociaż w sumie wolałby plotki o syrenach niż goblinkach.
Rozejrzał się po sali - oczywiście mieli pecha upaść na twardy marmur. Szybko wypatrzył kolejne drzwi. Wstał i podał Marcelli rękę - jeśli przyjęła pomoc, poszli do wyjścia ramię w ramię. Przeczucie mówiło jednak Michaelowi, że w tym hotelu nic nie jest proste.
-Dziwny obraz... - mruknął. Podniósł rękę, chcąc sprawdzić, czy na pewno za obrazem nie ma drzwi ani ukrytego przejścia...i ze zdziwieniem zauważył zmarszczki, na własnej dłoni. Zmarszczył brwi, spojrzał na Marcellę i opadła mu szczęka.
Chyba nikt nigdy nie patrzył na pannę Figg z takim rodzajem zdziwienia i dziwnej fascynacji. Michael w żaden sposób nie był w stanie wytłumaczyć sobie tego, że...
...twoja twarz! - zwrócił uwagę koleżance. -Postarzałaś się. -wyjaśnił jakże taktownie i zerknął z powrotem na obraz.
-...a oni wysysają naszą młodość! - zawyrokował, z narastającą paniką. Instynkt mężczyzny alfa kazał mu rozszarpać obraz na kawałki, ale chyba nie odzyskałby w ten sposób utraconego wigoru. Jego wzrok padł za to na farby, a potem puste oczodoły trupów.
Porwał za pędzel, chociaż ostatnio trzymał go w dłoni na zajęciach plastyki w mugolskiej szkole podstawowej, i przyłożył go do miejsca, w którym powinny być tęczówki.
-To wygląda jak łamigłówka, albo niedokończony obraz! Spróbuj z drugim trupem! - mieli w końcu dwie pary oczu do namalowania. Zdawał sobie sprawę, że jego pomysł brzmi trochę nonsensownie, ale miał nadzieję, że Marcella zrozumie.

brak biegłości malarstwa i zręcznych rąk

The member 'Michael Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 24

Chrapanie, które rozchodziło się w pomieszczeniu, wprowadzało ją w nastrój, który nie był jej za dobrze znany. Strach nie był czymś, co towarzyszyło jej specjalnie często, jednak teraz Esther z pewnością mogła przyznać się do tego, iż obawiała się śpiących na ziemi wilkołaków, których wielkie, włochate cielska unosiły się i opadały rytmicznie wraz z ich oddechami. W blasku księżyca mogła wyłapać ich ostre pazury i potężne szczęki, które bez wątpienia byłyby w stanie rozszarpać ją w mgnieniu oka. Nie chciała wyobrażać sobie tego, co mogłoby się stać, gdyby zwierzęta - czy mogła w ogóle tak je nazwać? W końcu nie były ani zwierzętami, ani ludźmi, będąc zawieszonymi gdzieś pomiędzy - nagle się obudziły. Wiedziała jednak, że gdyby cokolwiek złego miało się im przydarzyć, naprawdę żałowałaby, iż przygoda jej i Caley zakończyła się tak szybko. Coś podpowiadało jej, że miały jeszcze wiele przed sobą i Esther wolałaby być obecna, by tego wszystkiego doświadczyć.
Zanim zdążyła tak naprawdę ruszyć przed siebie, poczuła jak jej towarzyszka ściska jej dłoń, przejmując dowodzenie i prowadząc je obie w stronę drzwi. Uśmiechnęła się lekko, zarówno na jej słowa i oburzony ton, jak i na całą sytuację, w której się znajdowały. W całym swoim życiu nie spodziewała się, że kiedyś przyjdzie jej stawać niemalże twarzą w twarz z wilkołakami, będąc z własnej woli uwięzioną w tajemniczym hotelu.
Przez moment myślała, że niemalże im się udało. Drzwi znajdowały się na wyciągnięcie ręki i wystarczyło jedynie kilka kroków, by obie mogły bezpiecznie znaleźć się po drugiej stronie. Chociaż chwila zwątpienia sprawiła, że nagle zmuszone były przystanąć w miejscu, gdy jedno ze stworzeń zamachało uszami, być może wyczuwając nagły ruch w pomieszczeniu, żaden z wilkołaków nie podniósł się z ziemi, a one były w stanie kontynuować przeprawę. Wtedy jednak, ku ich nieszczęściu, stopa Esther stanęła na suchej gałęzi, która złamała się z głuchym trzaskiem. W tamtym momencie dźwięk ten wydawał się być o wiele głośniejszy, niż w rzeczywistości. Kobieta zamarła w miejscu, przełykając ślinę i odruchowo ściskając dłoń Caley mocniej, jakby liczyła, że jakimś cudem powstrzyma to atak wilkołaków, które teraz podnosiły się z ziemi i zmierzały w ich kierunku. Minuty zdawały się uciekać coraz szybciej i każda z nich jak na zawołanie rzuciła się w bieg w stronę drzwi, które jak na złość zdawały się wcale nie przybliżać. Esther słyszała za plecami dyszenie stworzeń i musiała włożyć wiele wysiłku w to, by nie obejrzeć się przez ramię na obraz, który rozgrywał się za nią. Los zdawał się jednak sprzyjać im o wiele bardziej, niż mogło się wydawać i po chwili, która wydawała się być nieskończonością, obie kobiety dopadły drzwi i przekroczyły próg, zatrzaskując je za sobą i tym samym odgradzając się od wilkołaków.
- Nieustraszone... - powiedziała, próbując złapać oddech i jednocześnie wydając z siebie krótki, melodyjny śmiech. Serce niemalże podeszło jej do gardła i miała wrażenie, że dłonie wciąż lekko się trzęsły, gdy oglądała się dookoła po pomieszczeniu, które stanowiło ich kolejne zadanie.
Przed sobą miały pomieszczenie wypełnione metalowymi zbrojami, z których część wyglądała tak, jakby mogła spokojnie rozgościć się w domu pani Trelawney. Inne, w szczególności te, które pozbawione były niektórych części, wyglądały dość przerażająco, z pustymi oczodołami wpatrującymi się w niewidoczny punkt. Widok przypominał Esther cmentarzysko, na którym ktoś wykopał szczątki i rozrzucił je wokoło. Nie była pewna, czy wszystko to wzbudzało w niej strach, chociaż na pewno odczuła pewien rodzaj nostalgii, myśląc o niechcianych i porzuconych obiektach. Być może pośród porzuconych rycerzy odnalazłaby się znakomicie?
Nie do końca wiedziała jednak, czego wymagało od nich to konkretne pomieszczenie. Odpowiedź na pytanie otrzymała jednak w chwili, w której odwróciła się do drzwi, którymi tam weszły. Drogę zastąpiły jej dwie potężne zbroje, w metalowych dłoniach trzymające miecze, które wyglądały na równie ostre jak kły wilkołaków. Niemalże w tym samym momencie, w którym zbroje zamachnęły się na obie kobiety, uwagę Esther przykuły dwa miecze wbite w kamienną posadzkę. Bez zastanowienia chwyciła jeden z nich, usiłując obronić się przed ciosem. Kątem oka zauważyła Caley, która chwyciła drugi z mieczy. Najwyraźniej tym razem musiały wywalczyć swoją przepustkę do wolności.

|brak biegłości

The member 'Esther Trelawney' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 92

--------------------------------

#2 'k15' : 3

Niebezpiecznie rozsypująca się w sercu Anastasii "pustka", wzmagała stan roztrzęsienie, chwiejnie utrzymywanego w całości. Czuła się tak, jakby ktoś powtórnie wrzucił ją do przeszłości i na nowo kazał przeżyć krytyczne wydarzenia, które wciąż jawiły się dla niej horrorem. Mijający czas zatarł większość wrażeń, ale w spotkaniu z powtórzoną rzeczywistości, wszystko stało się o wiele bardziej żywe, niż chciałaby przyznać.  Przytomność, którą się wykazała, nie należała w zasłudze do niej samej. Zmuszona do działania, przywrócona do racjonalności z pomocą swego towarzysza. I tylko ściśnięty jeszcze zbyt mocno wstyd, gasił jej słowa, że tak łatwo odrzuciła logikę na poczet własnego przerażenia. Anthony miał rację i krukońska wersja jej samej, była mu wdzięczna za metaforyczny, zimny kubeł wody, który jej zaserwował. Ścigający ich dementorzy napełnili ją innym rodzajem strachu, przepychając ten, któremu poddała się niedawno. Tonęła. Zbyt długo.
rok. Jeden, drugi i kolejny. Liczyła, oznaczała w pamięci pospiesznie dostrzeżone runy i stawiała niebezpiecznie, chwiejne kroki. Wybijany rytm za nią świadczył, że mężczyzna podążał za nią. Ale trzepotanie serce nie urwało się, zupełnie, jakby oczekiwało kolejnej porcji lęku, która nie mieszcząc się - rozlałaby się impulsem przez całe, przemoczone ciało. Tym jednak razem drżała z prawdziwego chłodu - Nie będę - Przetarła bladą dłonią i tak rozmazaną pomadkę na ustach, czując się - zupełnie pustą, gdy w końcu dostrzegła uchylone drzwi do rzeczywistości. Czuła się przeraźliwie zmęczona i obolała, ale bez sprzeciwu dała się pociągnąć w kierunku wyjścia. Światło poranka, tak jak w jej wizjach, wieściło nadejście końca... koszmaru. Czy aby na pewno? Z zamczyska miała zapamiętać nie tylko obezwładniający strach, ale i chłodną siłę dłoni, która popchnęła ją do przodu.
Dziękuję.

zt x2?