Hotel Transylvania

Nie miała pojęcia jak opisać to uczucie. Syrena zaczęła śpiewać i nagle cały świat ograniczył się wyłącznie do jednego dźwięku. Czuła, że tonie w nim. Zamknęła oczy i miała przed sobą jedynie twarz kobiety ze zdjęć. Cudowną, słodką twarz młodej, ślicznej Lowri, śpiewającej swojemu dziecku kołysankę. Chciała utonąć w tej wizji. Zapamiętać twarz matki pełną ciepła i miłości, matki za którą tęskniła i z którą myślami chciała być blisko. Syreni śpiew wyrażał tęsknotę za najcudowniejszymi emocjami, za ciepłem, za chwilą ukojenia.
Ta chwila trwała niby wieki. Jednak rozpłynęła się w uderzeniu morskiej fali, zmywającej wszelkie uczucia. Tonęła, znów porwana przez wir, próbowała wydostać się, machając rękami tam, gdzie wydawało jej się, że jest góra. Jej ręce słabły. Nie bała się wody, nigdy nie myślała, że będzie się tego bała, jednak ponownie zmroziło ją zimno. Bała się słabości, tego, że nie da rady. I teraz spadała. Ponownie pokonana.
I upadła. Na plecy, aż poczuła, jakby coś jej się tam przestawiło. Jęknęła pod nosem, przekręcając się na bok, jednocześnie ukazując, że jest całkiem żywa, choć niekoniecznie cała. Tylko fakt, że znów jej ubrania były przemoczone wskazywał na to, że ta chwila była zupełnie prawdziwa. - Jestem tu...
Uniosła spojrzenie na Tonksa i skorzystała z pomocy. Nie przeszło jej ani przez chwilę przez myśl, żeby tego nie zrobić, w końcu on tutaj był mężczyzną. Próbowała wypaść z amoku, który zafundowało jej uderzenie o posadzkę.
Weszła do kolejnego pomieszczenia zaraz za Michaelem. Rozejrzała się zaskoczona. Przecież nigdy nie malowała, nie miała pojęcia jak mogłaby rozwiązać taką łamigłówkę! Pędzel miała w dłoni może ze dwa razy w życiu, kiedy jako dziecko grezmoliła po ścianach. Kiwnęła głową do mężczyzny i poszła za jego radą. Chwyciła za pędzel i spróbowała chociaż zrobić cokolwiek z tym obrazem. Widziała, że on też się starzał, choć przecież sama nie mogła ocenić własnego stanu. Ale rozumiała, że czuje się słabiej... Wzięła głęboki wdech. Właśnie poczuła jakby mogło ulecieć z niej życie.

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 9

Wstrzymał powietrze, niepewny jaką decyzję podejmie strażnik. Z dwojga złego, lepiej zginąć w bibliotece, nawet tak niecodziennej, niż we wnętrznościach jakiejś bestii.
Tak się jednak nie stało, Artur poczuł chłodny przedmiot na swojej dłoni. Złoty łańcuszek, z na którym chybotał się niewielki kluczyk. Klucz do wolności.
- Chodźmy stąd, Eleanoro - polecił ostrożnie. - Dziękujemy za gościnę - pożegnał się, zastanawiając się czy rzeczywiście to coś odnajdzie ich kroki.
Regał odsłonił drzwi, drogę ucieczki z biblioteki. Nie trzeba było im dwa razy powtarzać, szybkim ruchem otworzył przejście, znikając w znajomym korytarzu. Przywitał ich chłód, znaleźli się w lodowym korytarzu. Artur nie miał już głowy do podziwiania niezwykłej architektury, wyprawa przerodziła się w pasmo porażek, dokładnie jak przy ostatniej anomalii. Chciał się stąd jak najszybciej wyrwać.
- Na jakiś czas mam dość zagadek - stwierdził, ruszając do wyjścia.
Przez szum deszczu przebiło się pianie koguta, zapowiadające rychłe zniknięcie zamku. Tym razem Hotel Transylvania zwyciężył, zazdrośnie strzegąc swoich sekretów. Nie wiedział jak poradzili sobie inni śmiałkowie, ale raczej sam niechętnie będzie wspominał o swoich poczynaniach, mając w pamięci jak bardzo nieudana była to próba. Ostatnio wiele rzeczy mu nie wychodziło, od ważnych po błahe, zupełnie jakby świat postanowił powolutku go złamać. Zadrżał, obawiając się przyszłości, która mogła się okazać znacznie bardziej bolesna.
- Może to nie działo się naprawdę, tylko w naszych głowach? - zasugerował, próbując wyjaśnić brak obrażeń po takich przygodach. Co jeśli Hotelu Transylvania tak naprawdę nie było, a jedynie jakaś moc poraziła ich przed iluzją, zsyłając koszmary?
Wyszli przez uchylone drzwi, żeby zobaczyć pierwsze promienie słońca, które przebijały się przez ulewę. Sycili oczy tym widokiem, chyba jeszcze nigdy wschód słońca nie wyglądał tak odprężająco... o ile udało im się wyjść z "Hotelu Transylvania", bowiem równie dobrze mogli dalej tkwić w pułapce umysłu.

Przez jakiś czas wirowalismy w korowodzie śmierci i w porównaniu do poprzednich przeszkód, które stawiał przed nami hotel Transylwania, ta podobała mi sie jakos bardziej. Tylko towarzystwo mogłoby być jakieś bardziej żywe. O wtedy to chyba nawet mógłbym tu zostać! W każdym razie dopadliśmy w końcu do drzwi, tym razem wyskakując na pusty korytarz. Czy to nie ten sam, przez który trafiliśmy do pierwszego pokoju? No nie wiem, wszystkie wyglądają podobnie. W sensie ogólnie korytarze. Grzmot przeszył powietrze, a zaraz za nim ciszę przerwało także pianie koguta; błyskawica rozświetliła ciemne pomieszczenie. Oho, na nas chyba pora, jesli nie chcemy stać sie częścią tego niezwykłego, aczkolwiek faktycznie trochę przerażającego miejsca.
- No i po nocy duchów - wzruszam lekko ramionami, a ze wciąż trzymam Gwen w ramie, to nucę pod nosem pam pa ram pam i wciąż poruszając sie tanecznym krokiem ruszam wraz z nia do wyjścia, gdzie juz za moment zniczy nas siarczysty deszcz, nie zostawiajac w płaszczach nawet suchej nitki, nawet jednego włosa na głowie!
- Wcale nie było aż tak strasznie - stwierdzam ze śmiechem - Do zobaczenia w przyszłym roku upiory, duchy, wilkołaki, szkielety i nawet te dziwne rośliny! - takimi oto słowami żegnam straszny hotel, łapie pannę Grey za rękę i wybiegam wraz z nią w ten rześki, wyjątkowo mokry poranek. Strugi deszczu obmywają nasze zmęczone twarze, z mojej zmywając wymalowany przez Bertiego makijaż. Teraz to sam pewnie wyglądam jakbym powstał z grobu, ale Ernie widział mnie juz w dużo gorszym stanie, a to z nim, podróżując Błędnym Rycerzem, bede wracał do Rudery, gdzie być może juz czekają opowieści z krypty rzucane na wiatr przez wszystkich domowników; ostatecznie większość z nas wzięła dzisiaj udział w tej niecodziennej zabawie, będąc gośćmi zaczarowanego hotelu. W głowie rodzi sie jedno pytanie, czy każdy wróci zyw, czy może od tej pory spotykać sie będziemy raz do roku w progach tajemniczego pensjonatu?

/zt

Przez kilka pierwszych chwil miała wrażenie, że wszystko przebiega po ich myśli. Skradały się, trzymając za ręce i uważnie stawiając każdy krok; moment nieuwagi mógłby kosztować je naprawdę wiele, bo na dobrą sprawę żadna z nich nie wiedziała dokładnie, czy iluzje Hotelu Transylvania nie są aby aż nazbyt realne. Caley co jakiś czas zerkała przez ramię na swoją partnerkę, a przemierzając leśny pokój w ciszy czuła wyraźniej przyspieszone bicie swojego serca. Spokój nie mógł jednak trwać długo, a jeden ze śpiących wilkołaków zastrzygł nagle uszami. Wbrew wszelkiemu instynktowi, Goyle przystanęła na moment, naiwnie wierząc w to, że bestia za chwilę ziewnie i będzie kontynuować swoją drzemkę, ta jednak otworzyła oczy i wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Czarownice ruszyły pędem do drzwi, które przecież wcześniej znajdowały się tak blisko, a teraz Caley miała wrażenie, że dzielą ich od nich mile. Niemalże czuła już ostre pazury zaciskające się na swoim ramieniu, słyszała wściekłe ujadanie potworów tuż nad swoim uchem, dlatego do tej kakofonii dźwięków szybko dołączył jej własny krzyk. Wrzeszczała co sił w płucach nawet wtedy, gdy dobiegły wreszcie do portalu i cudem tylko przeskoczyły go, unikając pożarcia.
Blondynka oparła się na ścianę, oddychając ciężko. Ręce jej drżały i dopiero po chwili była w stanie podnieść głowę i upewnić się, że jej towarzyszka jest cała i zdrowa. Gdy jednak pierwszy strach przeminął, uczucie dziwnej satysfakcji po ucieczce rozlało się po organizmie Goyle, powodując nawet lekki uśmiech w odpowiedzi na rzucony przez Esther komentarz.
Gdy wróciły do siebie, miały chwilę na rozejrzenie się dookoła i dostrzeżenie, że las dawno już zniknął, a kolejny pokój okazał się być zbrojownią. Caley nigdy nie była wielką fanką rycerzy, oczywistych względów swoją fascynację z lat dziecięcych oddając piratom, ale atmosfera tego miejsca była złowrogo-interesująca nawet jak dla niej. Wydawało jej się, że spod przyłbic zerkają na nich dziwne istoty, a część uzbrojenia była ewidentnie żywa… zwłaszcza ci dwaj, którzy zdecydowali się na nich zamachnąć.
Kątem oka zauważyła, że Esther chwyciła miecz, sama bez zastanowienia zrobiła więc to samo, usiłując sparować nadchodzący cios.

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 82

Podjęta próba z pewnością nie była spektakularna. To głównie działania Gabriela, o ile niespodziewane, sprawiły, że obraz kliknął głucho, odskoczył, coś drewnianego zaskrzypiało za jego powierzchnią - i pozornie wyglądająca ściana, na której znajdowało się malowidło, otwarła przed nimi uformowane z farb drzwi. Gdy wyciągali ku nim dłoń, gdy otwierali je przed sobą szerzej, skóra dłoni stopniowo wydawała się nabierać rumieńców, naciągała się ponownie, stworzone przez wyssaną energię zmarszczki zanikały pod wpływem odwrotnego działania procesu; włosy odzyskały swoją błyszczącą, zdrową barwę, rozluźniło się gardło. Struny głosowe znów nabrały dawnej elastyczności, melodia głosu przybrała formę młodzieńczą, tę wciąż dla nich prawidłową. Elyon poczuła, jak zanika ból mknący gdzieś w dół kręgosłupa, jak może znów wyprostować plecy bez grymasu bólu i strzyknięć w stawach, szczególnie w okolicy kolan: odetchnęła zatem z uglą, gdy jej forma w pełni powróciła do stanu sprzed kilkunastu minut.
Byli co prawda wciąż mokrzy, ale dudniąca za kolejnymi wrotami pogoda wydawała się ku temu jak najbardziej odpowiednia: siłą rzeczy musieliby zmierzyć się z hulającym po londyńskich przedśmieściach deszczem, nawałnicą, jaka rozpętała się niedawno. Zatrzymali się na chwilę w przejściu; nieopodal, na jednym z leciwych, hebanowych wieszaków pozostawili swoje peleryny, niepewni, czy w ogóle będzie dane im po nie wrócić - Elyon sięgnęła zatem po swoją i powoli narzuciła materiał na ramiona, rzemyk pod szyją wiązała w niedbałą kokardę. Jej dłonie wciąż wydawały się drżeć po ostatnich doświadczeniach.
- Co było dla ciebie najgorsze? - zapytała w końcu, przerywając ciszę, choć jej spojrzenie nie powędrowało jeszcze w kierunku Gabriela. Zastanawiała się, czy będzie chętny podzielić się wrażeniami, czy może nie powinni rozmawiać wcale, a jedynie rozstać się w ciszy i w samotności przemielić to, czego doświadczyli. - Mnie chyba najbardziej przestraszyły duchy w jadalni, na samym początku. Ich upór, oderwanie od rzeczywistości, to jak zarzucali nam kłamstwo. I... To jak ciągnęli nas za sobą. Okropne, prawda? Nigdy nie chciałabym powrócić po śmierci - wyznała cicho. O ile mogłaby marzyć, że uczyniłaby to Cecily, o tyle przybranie duchowej formy bez niej na ludzkim padole... To po prostu mijało się z sensem, z jej niewypowiedzianym nigdy pragnieniem.
Dziwnie milcząca, jakby przygaszona, zatrzymała się w progu otwartych drzwi Hotelu. Krople deszczu ginęły w coraz większych kałużach, poszarzałe niebo poranka przecinane były błyskawicami, głuchym echem niosły się ich grzmoty. W pewien sposób była to odpowiednia sceneria do ich odejścia z nawiedzonego, owianego złą sławą miejsca.
- Mimo wszystko chyba dobrze nam poszło - dodała jeszcze, myśl oparła na fakcie, że do domów mogli powrócić o własnych siłach, w jednym kawałku. Nie czekała ich wizyta w szpitalu świętego Munga, nie musieli zażywać okropnych eliksirów przywracających zdrowie, a co najwyżej mogli odwiedzić magipsychiatrę i porozmawiać o nadmiernie częstych zamachach na ich życie tej nocy; na to jednak pisali się świadomie, wkradnąwszy się na teren Hotelu. - Wracajmy już.

| bardzo dziękujemy!

- Nie ma szans. Możesz udawać słabą i kruchą, ale mnie nie oszukasz panno Waffling, jeszcze nas oboje stąd wyprowadzisz. - stwierdził tonem pewnym, znów się szczerząc, choć mimo wszystko trzymał ją przy sobie i raczej za sobą chował, kiedy sprawdzał, co może być dalej. Nawet jeśli na miotle mógł wyglądać przy tym niezdarnie, nie wyglądało jakby się tym przejmował.
- Praca zespołowa i talent, któremu zaprzeczać chyba nie wolno. - potwierdził, podnosząc się przy pomocy swojej miotły. Opanował to już nawet nieźle i nawet raczej się nie wywracał, jeszcze trochę i stwierdzi że wygodniej mu z jedną nogą niż z dwiema.
- Taa... - i jego mina lekko zrzedła. Martwe ciała wywoływały w nim dyskomfort, przerażały, starał się jednak nie okazywać tego nadmiernie i po prostu nie tracić Clary z zasięgu rąk, by wydostać się stąd jak najszybciej.
Nie było to łatwe - manewrować między trupami, poruszać się w ich rytmie, nadal zawisając na miotle. Brak stopy odbijał się na nim, był koszmarnie niewygodny, nic jednak na to nie poradzi, w sumie to nawet mroczniej dzięki temu chyba wyglądał, choć w tej chwili chciał jedynie oddalić się od szkieletów, które wprawiały go w kiepskie samopoczucie. Trzymał więc Clarę mocno, nie chcąc jej wypuścić, w końcu się jednak udało.
Odetchnął z ulgą, spojrzał na Waffling tym razem już nie tak rozbawiony, bardziej zmartwiony w co ją władował. Cieszył się jednak, że mają to za sobą.
- Widzisz? Jesteśmy niepokojani. - uśmiechnął się może nie bez takiego przekonania, jednak z uporem by przejść ten budynek przy zdrowych zmysłach. Ludzie robią to w końcu rok w rok, czyż nie?
Choć zapach nie wskazywał na nic lepszego. Wilgoć i zgnilizna. Zaczął się rozglądać, zaciskając jedną dłoń na miotle, drugą trzymając wciąż dłoń Clary. Dziwny szelest dobiegł do niego dopiero po chwili, a zaraz potem dostrzegł aparaturę, której kompletnie nie rozumiał, przynajmniej w pierwszej chwili.
Z mechanizmu zaczęły jednak wydobywać się rośliny, a te stworzyły labirynt. Zapach był za to coraz bardziej drapiący, oczy zaczęły łzawić. Trucizna?
Spojrzał na Clarę z niepokojem i myślą, w co on ją do cholery władował, nie tracił jednak rezonu, zaczął się przyglądać tabliczkom. Numerologia była jedną z tych dziedzin w których bez większego trudu odnajdował logikę.
- Damy radę, byle spokojnie. - stwierdził, nie widząc innej możliwości. - Spójrz, te są podobne, różnica jednej cyfry, a ta cyfra... nie jest tam? Może miałoby sens się nią kierować. - zasugerował. Clara była w tej dziedzinie niewątpliwie lepsza, wspólnymi siłami się stąd wydostaną.


brak spostrzegawczości, numerologia na I