190/270, -15

Powinien był się tego spodziewać: że nie znalazła się w Gwardii bez powodu, że miał przed sobą przeciwniczkę silną, prawdopodobnie silniejszą od niego. W dodatku z jakiegoś powodu nie był w stanie dać z siebie wszystkiego; być może starał się za bardzo, świadomy pozycji, w jakiej się znajdował. Brakowało mu pewności siebie, której nabrał w Klubie, miał problem ze skupieniem myśli, może nie dopisywało mu również szczęście - nie wiedział. Widział za to, jak jego własne zaklęcie odbija się od niezwykle silnej tarczy, a zaraz za nim mknie następne, równie potężne, co noże, które odebrały mu sporą część sił. - Protego Horribilis - spróbował po raz drugi, mentalnie przygotowując się już na szok związany ze znalezieniem się w epicentrum eksplozji.

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 73

80/270, -50

Miał wrażenie, że świat na moment się wokół niego zatrzymał: błysk tarczy dał nadzieję, rozmytą niemal natychmiast przez uciekający spod nóg grunt i siłę uderzenia, która odebrała mu dech. Wyleciał w powietrze, gdzieś w międzyczasie ugodzony ognistą kulą, która wypaliła piekący ślad na jego ramieniu - by kilka nienaturalnie długich sekund później uderzyć z mocą o ziemię, nierówną, poszatkowaną przez eksplozję. Rzucał to zaklęcie już wcześniej, i robił to niejednokrotnie - w Klubie Pojedynków i poza nim - nigdy jednak nie padł jego ofiarą; teraz czuł się, jakby towarzysząca wybuchowi energia rozerwała go na maleńkie kawałki, bolał go każdy centymetr ciała, nie mógł oddychać; w uszach mu dzwoniło, przez dłuższą chwilę nie słyszał nic, nad sobą widząc jedynie wirujące szaleńczo chmury, raz po raz przecinane odległym grzmotem. Zrobiło mu się niedobrze, powstrzymał jednak odruch wymiotny, z trudem i powoli podnosząc się do pozycji siedzącej, by następnie dźwignąć się na nogi. Chwiejnie, w ustach miał krew - którą nieelegancko splunął na ziemię. - Nie przebierasz w środkach - powiedział zachrypniętym głosem. Pojedynek był przegrany, wiedział o tym doskonale - Justine praktycznie zmiotła go z pola walki, nie dając mu szansy na wyprowadzenie ataku - ale być może o to właśnie chodziło; o pokazanie mu, że nie był niepokonany. Nabranie pokory też było ważną lekcją. - Lancea - rzucił, nie zamierzając jeszcze położyć się i poddać, walczył do końca - nawet jeśli ów koniec majaczył mu już przed oczami.

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 23

Ze spokojem obserwowała jak, jej zaklęcie uderza w miejsce w którym stał, wyrzucając go w górę i zmieniając płaszczynę wokół. Bombarda była silnym zaklęciem, do tego niosącym też zniszczenia w otoczeniu. Jednak wybrała to miejsce nie bez powodu. Nie ruszyła się nawet o milimetr patrząc jak siada, a potem dźwiga się z trudem na nogi. W tym stanie, nie wiele był w stanie już zrobić. Słowa, które wypadły z jego ust sprawiły, że uniosła brew.
- Oczywiście, że nie. Walczę tak, jak robiłabym to podczas prawdziwej walki. - odpowiedziała spokojnie mrużąc lekko oczy. Deprimo, Inendio, to nie były łatwe uroki, ale spodziewała się więcej. Kolejny rzucony urok pomknął, nie mając szansy w nią trafić. - Popraw obronę. - stwierdziła, wiatr zawiał wokół niej unosząc jasne kosmyki. Uniosła dłonie by założyć je za uszy. Bez niej, łatwiej było dać się trafić. Czasem jeden urok mógł zaważyć na wszystkim. - Uroki są mniej agresywne od czarnej magii. Może wolałbyś spróbować z nią? - zapytała obracając w palcach różdżkę. Zmarszczyła brwi przez chwilę się wahając. - Chcesz spróbować jeszcze raz? - zapytała układając znów lewą dłoń na biodrze, ciekawa, czy nie odmówi.

Nie lubił przegrywać. Porażka smakowała popiołem, cuchnęła rdzawym odorem krwi, paliła w płucach jak dym, wdychany zbyt długo i zbyt intensywnie. To nie był pierwszy raz, kiedy rzucono go na kolana, pojedynek z Benem skończył się równie szybko; zdarzały mu się też inne, bardziej zaskakujące, jak ten z Florence, w którym znacznie przecenił własne możliwości, ale żadna przegrana nie przytępiała tego paskudnego i płonącego gorącem na twarzy uczucia, że w pewien sposób zawiódł. Nie ją, ale siebie, godziny wyrzeczeń i ćwiczeń; gdyby na jej miejscu stał którykolwiek z Rycerzy Walpurgii, już byłby martwy - pokonany tak łatwo i szybko, jakby w ogóle nie stawiał oporu.
Skinął głową w odpowiedzi na jej słowa, częściowo dlatego, że wciąż miał trudności w znalezieniu własnych; tak, wiedział, że nie powinien był się powstrzymywać, i tak, zdawał sobie sprawę, że jego obrona pozostawiała wiele do życzenia. Gdyby chciał, mógłby pewnie znaleźć na to co najmniej kilka wymówek - ale zmiął je wszystkie w ustach, to nie była na nie pora. Wróg nie będzie ich wysłuchiwał.
Wyprostował się, gdy z jej ust wypadło kolejne zdanie, i uniósł spojrzenie, skupiając wzrok na jej twarzy. Sprawdzała go, testowała? Tym razem nie musiał jednak zastanawiać się nad odpowiedzią. - Nie - odparł prosto, może odrobinę za szybko. - Nie praktykuję już czarnej magii. - Nie wdawał się w wyjaśnienia, nie tłumaczył: że ta najmroczniejsza z dziedzin, choć potężna i dająca niemożliwe do zastąpienia poczucie siły, przez długie miesiące wyniszczała go od środka, odbierając coś od niego za każdym razem, kiedy po nią sięgał. Skłamałby, mówiąc, że czasami nie odczuwał pokusy - ciągnęło go do niej jak alkoholika do ognistej whisky, obrał jednak inną ścieżkę, i nie mógł pozwolić sobie na skręcenie w inną drogę. Już nie. - I - tak - odpowiedział na drugie pytanie, kiwając głową. Chciał spróbować raz jeszcze, chciał próbować tak długo, dopóki nie będzie w stanie spojrzeć na przeciwnika bez wstydu - i bez strachu, którego tak bardzo nienawidził.

Wygrała, ale to zwycięstwo wrzuciło w jej głowę jedynie więcej pytań, na które nie potrafiła odnaleźć jeszcze odpowiedzi. Stała, obserwując go ze zmrużonymi oczami. Wielu nie doceniało wagi obrony przed czarną magią, ale to ona pozwalała ustać. Może pokonanie przeciwnika było mozolniejsze, ale jeden zły krok, niepewny ruch, mógł przyczynić się do zakończenia życia. Popełniała błędy, magia potrafiła zawieść ją w najtrudniejszych momentach, Choćby całkiem niedawno, przy spotkaniu z Sigrun, czuła, ze do teleportacji zabrakło jej naprawdę niewiele i zdawała sobie sprawę, że uratował ją tylko dziwaczny zbieg przypadków. Przypominała jej o tym drewniana proteza, która stała się na razie jej codziennością. Nie skarżyła się - straciła nogę, mogła stracić o wiele więcej. Rejestrowała małe gesty, wyprostowane plecy na pytanie, które rzuciła, spojrzenie, które skierował w jej stronę. Skinęła jedynie głową na wypowiedziane przez niego słowa.
- Expecto Patronum. - formuła zaklęcia płynnie wydobyła się z jej ust. Szkupiła się na śpiewie i kształcie feniksa. Na świetle w ciemności, rozpraszającym mrok. Na sile i nadziei i na mocy zaklętej w dźwiękach. Różdżka wskazywała Percivala, bo chciała by jej posłaniec przywrócił mu utraconą siłę i wyleczył obrażenia. - Zaczynasz. - stwierdziła raz jeszcze.

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 84

248/270

Domyślał się, co mu proponowała, ale i tak prawie się cofnął, kiedy lśniąca sylwetka patronusa zbliżyła się do niego, by następnie wniknąć wewnątrz, napełniając go ciepłem, siłą i cofając osłabienie. Do tej pory spoglądał na tę niezwykłą moc jedynie z boku, widział Alexandra rzucającego bliźniacze zaklęcie w Stonehenge; teraz miał okazję odczuć je na własnej skórze, a to uczucie - trudne do opisania, ubrania w słowa - wywołało w jego umyśle falę pytań. Niewypowiedzianych, zdawał sobie sprawę z faktu, że była to jedna z tajemnic Zakonu Feniksa - i to taka, której z całą pewnością nie mieli zdradzić łatwo. Nie jemu, nie teraz, może nigdy.
Skinął głową w odpowiedzi na krótkie polecenie, cofając się o kilka kroków. Życie rzadko prezentowało drugie szansy, on miał jednak do nich szczęście: dostał ją od Bena, teraz na pewien sposób dawała mu ją również Justine, a chociaż sama okazja nie była gwarantem niczego, to nie miał zamiaru jej zmarnować. - Lamino - wypowiedział płynnie, próbując zwrócić jej własną broń przeciwko niej, mając nadzieję, że tym razem jego własny atak nie wróci z powrotem do niego.

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 79

1/4 wykorzystane moce zakonu

Jaśniejący koziorożec pomknął w kierunku Percivala, obserwowała jak wnika w niego, dodając sił, które odebrały jej własne zaklęcia. Chciał zawalczyć raz jeszcze - dobrze. We wcześniejszym starciu pokazał niewiele. Chyba sam był tego świadom, sięgając po zaklęcie, od którego ona zaczęła ich pierwszą walkę. To pomknęło w jej stronę w zawrotnym tempie. Widziała, jak silne jest. Stanęła przed wyborem, który miał zadecydować o wszystkim. Mogła sięgnąć po patronusa, ale czy zrobiłaby to normalnie podczas walki? Na początku starcia? Czy zatrzymała jego moc i umiejętności na sytuację w której będzie jedyną nadzieją. Znała odpowiedź. Zacisnęła lekko zęby.
- Protego Horribilis. - wypowiedziała płynne, skupiając się na ruchu nadgarstkiem. Jeden mały błąd mógł zaważyć o wszystkim.

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Udało się, tarcza zalśniła przed nią, wchłaniając rzucone w jej stronę zaklęcie. Dobrze, w końcu sięgnął po coś mocniejszego. Wcześniej zdawało jej się, że powstrzymuje siebie, pilnuje odruchów wiedząc, że obserwuje każdy ruch i każdy wybór. Musiał do tego przywyknąć, tak miało pozostać. Nie ufała mu i zamierzała patrzeć na ręce.
- Lamino! - wybrała dokładnie ten sam urok wskazując go różdżką. Przez chwilę myśląc nad zmianą, którą jednak zostawiła na ten moment.

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 31

248/270

Być może było to tylko jego wrażenie, ale moc patronusa zdawała się przywrócić mu więcej, niż tylko wyczerpane krótkim starciem siły; jego następne zaklęcie było silniejsze, mniej zachowawcze - pomknęło też do celu, by zatrzymać się tuż przed nim, wchłonięte przez potężną tarczę. Przyglądał jej się przez moment, to właśnie to chciał osiągnąć, to dlatego ćwiczył - by być w stanie wznosić wokół siebie bariery, o które skruszą się ataki przeciwnika.
Tym razem nie musiał; noże wyczarowane przez Justine go minęły, dając mu szansę na ofensywę. Zanim zaatakował, zawahał się tylko na sekundę. - Fulgoro - wypowiedział, pewnie, stanowczo, pamiętając, że jeszcze chwilę temu sama próbowała sięgnąć po ten urok.