Wgapiła się w oczy kobiety jakby chciała wyczytać z nich prawdę, ale szczerze wątpiła, że właśnie ją usłyszy. Była podejrzliwa. Dla Black nie do pomyślenia byłoby, że żona Percivala Notta nie miała pojęcia o jego planach. Przecież Isabella musiała cokolwiek podejrzewać, domyślać się. Nie była pustą damą, miała swój intelekt, musiała wiedzieć. Uczucie współczucia mieszało się z kompletnym brakiem zaufania. Chociaż brat Aquili, Alphard, traktował Carrow z sympatią, to jednak tym razem miała wątpliwości wobec jego osądów. Czy na pewno żona zdrajcy sama nie była zdrajczynią? Nigdy w życiu nie wypowiedziałaby tych podejrzeń głośno, nie traktowała ich nawet zbyt poważnie. Jej umysł miał to do siebie, że potrafił analizować sytuację zbyt szczegółowo, wyciągając czasem zbyt daleko idące wnioski. Ale co jeśli...

- Tak, masz rację - odpowiedziała na zapewnienia kuzynki o jej bezpieczeństwie. - Ojciec też tak mówi, więc o nic się nie obawiam.
Ojciec zakazał jej jedynie chodzenia po zmroku po niepewnych dzielnicach. Sam mówił, że w mieście wszyscy byli po ich stronie, że każdy doskonale zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji i samo jej nazwisko miało ją ochronić przed każdym złem tego świata. Ufała mu. Była Blackiem. Co takiemu Blackowi miało stać się w jego własnym mieście, w środku Londynu? Oczywiście tylko do zmroku i tylko w tych dobrych dzielnicach.

rozliczony
Nie była pewna znaczenia tego wszystkiego, nie chciała ryzykować kolejnych słów, które mogłyby zostać odebrane źle, a już zwłaszcza po jej ostatniej wypowiedzi. Niewypowiedziane myśli dręczyły najbardziej, a każde słowo które nie padło z jej ust było głośniejsze niż jakikolwiek szum w tej drogiej restauracji.

Ostatnie czego by chciała to by Alphard miał jej cokolwiek za złe. Dziwiła się nawet, że sam nie przedstawił Melisande co może wyglądać dobrze w oczach pani matki. Ale widocznie, pisane im było to spotkanie. I tak niedługo będą musiały żyć pod jednym dachem Grimmauld Place 12. Przyszłość zdawała się byś tak świetlana. Prawda?

Ojciec był dość przewidywalny. Działał wedle ściśle ustalonych własnych schematów, podpartych wieloletnim doświadczeniem zarówno w Ministerstwie Magii, jak i w rodzinie Blacków. Każdy ród miał swoje zwyczaje, tak samo jak każdy członek danego rodu. Pollux Black był skupiony na rodzinie tak samo mocno jak na komentowaniu sytuacji politycznej i gospodarczej w której znalazła się Anglia. Sojusz z Rosierami miał w końcu ziścić się dzięki małżeństwu Alpharda i Melisande, a prawdopodobnie nikt nie był z tego tak dumny jak jego własny ojciec. Aquila doskonale zdawała sobie z tego sprawę i ta myśl trzymała ją jedynie przy poczuciu jak potrzebne było to wydarzenie, niezależnie od tego jak bardzo trudny był pobyt w Château Rose.

rozliczony
Miłymi były słowa którymi Craig karmił Aquilę, choć ta nie była w stanie domyślić się co rzeczywiście drzemie w jego sercu i czemu je wypowiada. Był inny niż takim jakim go zapamiętała. Zapewne wydarzenia z ostatnich lat odbiły się mocno. Wszechobecne widmo śmierci, ciągłe zmiany w świecie i stres który ostatecznie potrafił dobić najsilniejszych mężczyzn. Szaleństwo w oczach miał dalej, pożoga drzemała w tych źrenicach. Jednak coś jakby z nich uleciało przez ten czas kiedy się nie widzieli, a w Lordzie Burke więcej było zrozumienia i ciepła niż kiedyś. Ciekawe zjawisko.

rozliczony
Grobowce były piękne i choć miały w sobie dużo zimna i mroku, to jednak ukrywane pod nimi tajemnice stanowiły o wielkości, a ta otoczka jedynie dodawała smaku goryczy i chęci poznania. Sztylet znaleziony pod grobem przodka zapewne skrywał jednak coś więcej niż tylko opowiastkę, nie mógł być zwykłym żartem.

rozliczony
Po raz trzeci powtórzyła ten sam utwór, czytając te same nuty i uderzając w te same klawisze, coraz bardziej nabierając pewności, że są one poprawne i mają sens. W miarę upływu czasu melodia zaczynała nawet mieć sens i brzmieć coraz bardziej jak rzeczywisty utwór, a nie tylko dziecięca zabawa z pianinkiem.

Rozproszona przez kelnera, oburzona brakiem kawioru, nie mogła jednak skupić się dalej. Kto to widział, aby takich gości jak ona, jak jej towarzysz, nie potrafiono obsłużyć z należytym szacunkiem. Niemal śmiała się nerwowo na każde kolejne słowo lorda Shafiq, które ten kierował do kierownika sali, była absolutnie oburzona i nienawidziła tego miejsca i tej chwili. Chciała zjeść kawior.

rozliczony
Do czego mógłby jej się przydać taki Wroński? Nie prowadziła żadnych nielegalnych interesów, nie oszukiwała, nie potrzebowała charakteru który wykona za nią czarną robotę. Takie rzeczy nie były zresztą dla niej. Ciche szepty na salonach, otwarte i żywe dyskusje na temat tradycji nie współgrały z knuciem, to należało do mężczyzn z jej rodu. Z drugiej strony ochrona mogłaby być opłacalna, nikt tak naprawdę nie wiedział jakie czasy ich czekają. Chociaż wszystko wskazywało na to, że wygrana w tej straszliwej, lecz potrzebnej wojnie, leżała po stronie szlachetnie urodzonych czarodziejów, to jak wiele razy już w historii ich świata, szala przechylała się na drugą stronę? Ostatecznie przecież nie zawsze wygrywało dobro.

Aquila być może spojrzałaby łaskawszym okiem na Wendelinę, gdyby nie list od Primrose, otrzymany zaledwie miesiąc temu. Przyjaźniły się niemal od zawsze. Stanowiąc wraz z Evandrą Rosier, niegdyś Lestrange, trójcę w Hogwarcie niemal nie do zdarcia, zawsze trzymającą się razem. Słowa przyjaciółki opisujący lady Selwyn nie były wszak przyjemne. Zarzuciła ona podobno rodowi Burke marazm, podobno oceniała wygląd ukochanej Prim niepochlebnymi spojrzeniami. Aquila nie miała najmniejszego powodu by nie ufać osobie tak bliskiej jej sercu. Już w liście widać było jak bardzo wyprowadziło ją to z równowagi. Jak więc sama mogła zaufać rudowłosej, skoro ta w ten sposób potraktowała jej ukochaną przyjaciółkę?

Obawy ustępowały gdy tylko wzrok Aquili mierzył wzdłuż i wszerz kamień który się przed nią znalazł. Kamień był piękny, ale to myśl, że mógł on być specjalnie dla niej rozpalała w dziewczynie wyobraźnie. Na wygłoszona możliwość jakoby kamień został sprowadzony specjalnie dla niej, Aquila speszyła się, a krótki rumieniec zalał jej blade policzki. To nie mogło być tanie, a już na pewno nie było nieprzemyślane, przecież taki wniosek był absolutnie logiczny. Nie zamierzała bazować na zwykłej intuicji, robiła to zresztą bardzo rzadko, a tu potrzebne były raczej zimne kalkulacje i surowe wnioski, chociaż na takich w tej chwili ciężko było jej się skupić. W czasie gdy kobieta wstawała od stołu i powoli odgarniała włosy szlachcianki ta zdążyła już dokładnie przemyśleć swoje pragnienia.

rozliczony
Wren Chang oznajmiła koniec kąpieli co wywołało lekki szok na twarzy dziewczyny. Zabieg miał trwać 20 minut, a tymczasem wydawało się jakby spędziła w wannie zaledwie 3. Widocznie w doborowym towarzystwie czas płynie o wiele szybciej. Tematy które dziś przedyskutowały jeszcze na długo zaburzały myśli dziewczyny. Aquila zgięła kolana i przytuliła się do nich opierając na nich twarz. Krew powoli zniżała swój poziom, aż w końcu w balii nie została ani jedna kropla, jedyne te które zdążyły lekko odbarwić ciało szlachcianki.

Wrońska wydawała się zrozumieć jakie zależności występują w oryginałach i falsyfikatach, ile czasu trzeba na to poświęcić i jak wiele energii kosztuje dobre zbadanie dzieła. Była inteligentną kobietą, miała to spojrzenie. Lekko zadziorne, pełne ambicji i takiej pewności siebie. Aquila lubiła takie spojrzenia.

opowiadanie pracowe
To zapewne też nie miało okazać się przydatne. Wielka czarownica, która stworzyła zaklęcie zapomnienia nie mogła przecież mieć wiele wspólnego z krwią mugolek. Jej wizerunki często przedstawiały ją jako starszą kobietę, wyraźnie zmęczoną przez swoje lata. Nawet jeśli Caramilla ją znała to z pewnością nie chciała jej pomóc. Często to jednak wrogowie stanowili lepszy trop niż przyjaciele.

Nawet przez chwilę zrobiło jej się przykro, nie chciała, aby Celine posmutniała, a słowa, które padły z jej ust były gorzkie, odbierające nadzieje. Nie wycofała się jednak z nich. Jak ktoś, kto nie żyje, mógł być szczęśliwy? Black wiedziała, że kiedyś też odejdzie, każdy kiedyś musiał odejść. Coś jednak w głębi duszy kuło ją i nie pozwalało odejść. Piekące poczucie niesprawiedliwości tego świata. Alphard nigdy nie powinien odejść, była w stanie za niego poświęcić dziesiątki innych. Kolejne pytanie wybiło ją z rytmu. Nie spodziewała się go, nie z jej ust.

Nie, żeby kiedyś Aquili to szczególnie przeszkadzało, ale teraz ściśnięty z nerwów żołądek wydawał się wykręcać na drugą stronę. Napije się potem, alkohol uśmierzał ból. Cygnus miał do tego niezwykły talent, potrafił przed siostrą rozwinąć wizje świata, w którym ona odniesie sukces, jakiego tak bardzo pragnęła. Dodawał wiary w siebie i swoje możliwości, chociaż te przez ostatnie wydarzenia zostały zachwiane. Uśmiechnęła się ledwie blado, wdzięczna za ciepłe słowa. Czas przed pogrzebem był wyjątkowo trudny, do niczego nie miała już głowy.

To przeszłość miała znaczenie, bo można było wyciągać z niej wnioski. Jednak ta dawna, ta zakopana pod kurzem starych wieków - ta była bezpieczna. Przeszłość dnia wczorajszego, w którego trakcie jej własny rodzony brat zrobił coś tak chorego... To musiał zakopać głębiej, wykopać temu wspomnieniu grób i nigdy więcej do niego nie powrócić. Oddać te myśli i wyrzucić je głęboko na dno morza, by utonęły.

OPIS

Jak to nic? Przecież coś było na rzeczy, coś zupełnie nie tak i chociaż Aquila nie była w stanie rozpoznać, z czym wiąże się stan służki, coś musiało się z nią dziać. Jeśli Celine udzieliła się atmosfera panująca na Grimmauld Place, jeśli to w ten sposób mała Lovegood przeżywała żałobę po zmarłym lordzie Alphardzie to musiała być nawet bardziej wrażliwa niż na pierwszy rzut oka było widać. O ile oczywiście, to było powodem. Aquila nie wyobrażała sobie zresztą żadnego innego, cóż niby mogło takiego dziać się w umyśle tej biednej baletnicy w dniu takim jak ten, dniu poprzedzającym pogrzeb Blacka?

Trzymając się brata, pozwalając sobie na tę chwilę zawahania, obdarzyła ostatni raz spojrzeniem grobowiec Alpharda. On najmocniej w świecie bał się, że jego bliscy się od niego odwrócą. Teraz jednak oddawali mu cześć nie tylko Blackowie, ale także jego przyjaciele, współpracownicy i inni, którzy walczyli wraz z nim o dobro tego świata.

Dzisiaj Craig Burke potwierdził, że należy do nich. Sama nie była pewna, dlaczego dokładnie ją to interesuje. Właściwie mógł być to efekt zwykłej chęci poznania, wśbiskości, którą zwykła określać ładnym słowem ciekawość. Zawahała się więc na chwilę, przed udzieleniem odpowiedzi.

OPIS

Aquila uśmiechnęła się nieco na entuzjastyczny głos zegarmistrza. Zbyt prosta była to chwila, zwłaszcza gdy on nie zdawał sobie sprawy, z kim tak naprawdę rozmawiał. W pewien sposób jednak, nawet ją rozbawił. Zwykle Ci gorzej urodzeni nie rozmawiali tak chętnie, ale pan Waffling wydawał się być pochłonięty, gdy opowiadał o swoim ojcu, Jeanie Paulu. Nawet miło im się rozmawiało. Kiedyś jeszcze tu wróci, podywagować o historii.

Nie mogła pozwolić sobie na zaburzenie stosunków z Selwynami. Nie były pozytywne, ale istniała przecież ciągła gra pozorów. Tam samo zresztą jak z Rosierami, przy czym z nimi akurat miało dojść do politycznego sojuszu podpartego ślubem Alpharda i Melisande. Teraz wszystko wisiało na włosku, a cała nadzieja opierała się na Cygnusie i Rigelu. Sama Aquila nie myślała nawet o własnym ślubie, chociaż w głowie wciąż miała kuzyna Prim, Craiga. Teraz jednak przywdziewała czerń, nie było mowy o kroku na przód. Nie było również gdzie iść. Przecież ciągle łudziła się, że się zakocha, że ten ślub nie będzie krokiem politycznym, że będzie miłością. Jutro jednak mogła wstać i dowiedzieć się, że została przeznaczona choćby kuzynowi nestora Rosierów. Cała nadzieja w Cygnusie i Rigelu...

Tymczasem Celine postanowiła osłodzić jej wszystko, prezentując żywego i prawdopodobnie prawdziwego kota. Aquila powróciła szybko myślami do kotów Craiga, które miała okazję poznać miesiąc temu, gdy jeszcze wszystko wyglądało inaczej. To słodkie wspomnienie teraz było zbyt odległe, by mogła powrócić do tamtych beztroskich emocji. Dwoma rękoma wyciągnęła małego białego kotka, sadzając go sobie na kolanach. Mruczał. Ohhh...

Nie skomentowała też tego co młoda Cordelia mówiła o prawie, wiedząc, w jaki sposób prawo się ustanawia. Nie jest to kwestia zasad moralnych, te bowiem miały inny wymiar w przypadku innych jednostek. Cały wic polegał na tym, aby odpowiednio kreować ich odbiór w społeczeństwie. Zabijanie nie było legalne, ale przecież ochrona wartości ich świata była priorytetem dla wszystkich mężnych czarodziejów, a jeśli to musiało wiązać się z unieszkodliwieniem złych ludzi, to było to społecznie akceptowalne, a nawet pochwalane.

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

Równie dobrze jednak nadawało się na spotkanie takie jak to, nieco bardziej biznesowe. Black nie miała wybitnego umysłu kobiety biznesu, dopiero uczyła się odpowiednich zależności, jednak na czymś znała się doskonale, a tym czymś był Londyn. Stolica była specyficzna, zwłaszcza, gdy jeszcze przeciskał się przez nią tłum mugoli. Teraz było czyściej, swobodniej, bezpieczniej.

OPIS

OPIS

Złożyła jeszcze na jej czole delikatny pocałunek. Pocałunek, który świadczyć miał, że jest obok, że wciąż się nie rozpadły, że trwały tak, odporne na wszystkie zawieruchy, odporne na ten okropny los, który nie oszczędzał ich. Nagle...

Spojrzała jeszcze z lekkim uśmiechem na dziewczynę, wciąż panując, by w miejscu publicznym w trakcie żałoby, nie było widać na jej twarzy rozbawienia. Black widziała w niej potencjał, odpowiednio ukierunkowany, może kiedyś mogłaby zostać nawet poważną artystką, której obecność będzie uświetniać szlacheckie przyjęcia. W tym świecie jednak jeden błąd mógł skutkować absolutną katastrofą dla Sheili Doe.

Została tam sama. W środku dnia, w Londynie. To jej miasto, ale... Wewnętrzny strach pozostał. Nie zamierzała się, póki co ruszyć z miejsca, wciąż trzymając różdżkę w pogotowiu, jakby bandyta planował wrócić. Gdy tylko na horyzoncie pojawił się pierwszy patrol policji, ruszyła z miejsca w ich stronę, aby poprosić o odprowadzenie do domu. Po powrocie będzie miała wiele pracy... Co by tu z Tobą zrobić, Marceliusie Carringtonie? Oby tylko go złapali. A Celine... Aquila chciała odpuścić, pozwolić sobie zapomnieć, licząc, że ta nigdy już się nie odezwie. Cóż, szkoda...

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS

OPIS