First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Diana Crouch' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 39

W momencie, w którym znajduję się już prawie na nogach, czarna mgła opada i dostrzegam koło siebie mężczyznę, którego często widywałam z Cezarem. To również i on pierwszy przybył na ratunek damie, nie-damie, co pewnie jest z rodzaju damy to się bawimy. W okół siebie jednak słyszę krzyk, palącego się barmana i nie wiem, co zrobić – ugasić jego czy może pomóc temu koło, którego jestem. Nie wiem, czy potrafiłabym ugasić palącego się człowieka, wybieram Paddiego, jako że podróżując z Evelyn wielokrotnie ważyłam eliksiry uzdrawiające lub używałam często zaklęcia cucącego albo niwelującego siniaki bądź zadrapania. Takimi byliśmy fajtłapami, zachwycającymi się widokiem gór we Francji, zamkami w Szkocji czy ciepłej Afryki.
Nie podnoszę się z klęczek, sprawdzam młodzieńcowi puls, a kiedy upewniam się, że żyje, rzucam na niego dwa zaklęcia, Terramia. Chciałam na ciebie Paddy, jeśli wciąż byś się nie budził (w końcu zemdlałeś wcześniej niż za sprawą zaklęcia barmana, polegającym na porażeniu prądem), wypowiedzieć dodatkowo „Clavum”, a jeśli wszystko by poszło dobrze, zupełnie jak w szalonych podróżach, rzuciłabym również „Episkey”, cobyś nie musiał chodzić poobijany, ale nie mogę więcej niż jednego zaklęcia na post to rzucam tylko to pierwsze, najwyżej się nie obudzisz i umrzesz śmiercią straszną.

The member 'Linette Greengrass' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 72

Tym razem nie usłyszałam nic, co by wskazywało na to, że moje zaklęcie jakkolwiek podziałało. Diana zaczęła nawoływać znajomych, a ja miałam zamiar pacnąć się w czoło i zatkać jej usta. Przecież mogli na słuch mniej więcej określić, w którym miejscu jesteśmy i zaatakować obszarowo ten teren. Było by już po nas.
- Nie krzycz tak, Diana - powiedziałam ciszej. - Nie puszczę, spokojnie.
Trzymałam ją dopóki czarna mgła nie zaczęła ustępować. Na jej miejscu pojawił się lód na ziemi, który z lekka uniemożliwiał normalne utrzymanie się na nogach. Wraz z zanikiem mgły zauważyłam Deimosa i Linette niedaleko siebie, Tristian stał tuż obok nas, tak samo jak ojciec. Towarzysz Tristiana natomiast leżał na ziemi, nie wiedziałam czy jest nieprzytomny czy stało mu się coś poważnego. Do tego wszystko zagłuszały krzyki palącego się barmana. Nie wiedziałam co zrobić, czy pomóc jemu czy skupić się na czymś innym. W między czasie Diana podziękowała mi jeszcze za pomoc. Uśmiechnęłam się do niej delikatnie i kiwnęłam lekko głową.
- Nie ma za co - odpowiedziałam. - Trzeba mu pomóc.
Widząc, że dziewczyna wpadła na ten sam pomysł skierowałam różdżkę w stronę pożaru. Najlepsza byłaby w tym wypadku woda.
- Aqua Eructo - rzuciłam inkantację.
W między czasie spoglądałam na papę czekając na jego reakcję. Byłam pewna, że skoro już to przedstawienie się skończyło, to zaraz zabierze mnie do domu. Byle szybko, póki nie zleciała się tu cała rzesz reporterów z Proroka i Czarownicy.

The member 'Rosalie Yaxley' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 82

Padraiga za dobrze nie znał prócz tego, że był kelnerem w Wenus i rozpoczął całe to zamieszanie, dwójka prowodyrów, która tutaj weszła, była mu już całkowicie obca - swoją drogą, gdzie w takich chwilach podziewali się aurorzy? pewnie szwędali się w bezpieczniejszych miejscach, niepokojąc porządnych ludzi - zaś o barmanie wiedział jeszcze mniej, niż o pozostałej trójce. Jedno jednak wiedział: nie mógł pozwolić się rozprzestrzenić pożarowi na resztę sali. Dym kąsał i krztusił, Fortinbras powoli zaczął się wycofywać. Jeśli nie uda się zatrzymać ognia, powinni przecież wydostać się stąd jak najszybciej - albo chociaż zanim naprawdę zaczną się dusić. Nie zapominał, że znajdował się tutaj z trzema młodymi panienkami, a co gorsza, była tutaj również Rosalie - o Tristana i Deimosa, jak sądził, martwić się nie musiał. Jego córka dość zwracała uwagę strojem - pożar niebawem winien przyciągnąć kogokolwiek z tej skandalicznej restauracji -  a tedy już się jej nie upiecze. Miał nadzieję, że nogi panny Greengrass w razie czego skupią na sobie większą uwagę.
- Defodio - powtórzył ostatecznie za bratankiem, celując w sufit nad barem, uznając jego pomysł za niegłupi. Nie był dobry w urokach, lecz po czarną magię sięgać nie chciał - nie przy córce.

The member 'Fortinbras Yaxley' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 40

W pomieszczeniu robiło się coraz jaśniej; mgła praktycznie przestała już istnieć, zaś trawiący kontuar ogień rozświetlał bar pomarańczowym blaskiem. Barman nadal wył wniebogłosy, miotając się niedaleko stojących tam arystokratów. Jednak najwidoczniej los tym razem się do nich uśmiechnął, ponieważ - mimo niezbyt rozważnego tkwienia w tym samym miejscu - żywa pochodnia nie sięgnęła żadnego z nich.
Tristan próbował skupić się na rzucanym zaklęciu, lecz panujące dookoła zamierzanie musiało go rozproszyć; sufit ani drgnął, lecz może to i lepiej, biorąc pod uwagę, że zarówno młody Rosier, jak i jego kuzynki, stali tuż obok. Również podjęta przez Fortinbrasa próba zakończyła się niepowodzeniem - i chwała Merlinowi, że młode panienki pośpieszyły im z ratunkiem, bo co prawda zaklęcie Diany nie wpłynęło na płomień tak, jakby tego chciała, gdyż zamrożenie jego powierzchni nie mogło przynieść większych efektów, lecz rzucone przez Rosalie Aqua Eructo zaowocowało pojawieniem się potężnego strumienia wody, którym zaczęła gasić rozprzestrzeniający się szybko ogień. Nie było jednak wątpliwości, że przydałaby się jej pomoc, jeśli chciała nad nim w pełni zapanować - lub warto byłoby rozważyć prędką ucieczkę z miejsca wypadku, by nie spłonąć czy nie udusić się gryzącym dymem.
Zaklęcie Linetty przywróciło Padraigowi przytomność, przez co nie musiał on umierać śmiercią straszną - nadal pozostawała jednak kwestia trzymającego go (coraz słabiej) napastnika. Oboje leżeli na podłodze, zaś nieznajomy obejmował swym ramieniem szyję Fitzgeralda, próbując używać go jako żywej tarczy. Zarówno on, jak i jego towarzyszka nie byli zdolni do walki, przynajmniej chwilowo.
Podłogę nadal pokrywa warstwa lodu, nadtopiona jedynie w okolicy kontuaru; wyjście z baru jest już całkowicie widoczne. Pod sufitem zaczął kłębić się czarny, duszący dym, zaczynający przeszkadzać w oddychaniu.

| Kolejka: Padraig, Fortinbras, Rose, Linette, Diana, Deimos, Tristan.

Nie musiał niczego widzieć, aby poczuć, iż nie udało mu się zablokować ciosu mężczyzny, że przeciwnik okazał się silniejszy. Tępy ból zaczął prędko rozchodzić się po jego głowie, pulsując i spychając w otchłań nieświadomości. Omdlał zupełnie nie po męsku i przez jakiś czas błądził w ciemności, zbawczej psychozie i własnych rojeniach, gdzie nie próbował go dopaść oszalały czarodziej z podłą wiedźmą. Nie miał pojęcia, co było impulsem, lecz w pewnym momencie drgnął, przywrócony do przytomności. Zarejestrował, iż to Linette udzieliła mu pomocy – gdyby mógł, kiwnąłby jej głową w podzięce, lecz ramię napastnika zaciskające się na szyi Pata skutecznie mu to uniemożliwiły. Mężczyzna nie odciął mu jeszcze całkowicie dostępu do tlenu, lecz blondyn łapczywie łapał powietrze, jednocześnie krztusząc się czarnym, gryzącym dymem kłębiącym się pod sufitem. Czyżby tak właśnie przyszło mu skonać? Głupia śmierć, zwłaszcza że gdzieś tam znajduje się Evandra… I też może grozić jej niebezpieczeństwo. Wystarczyła tylko myśl o panience Lestrange, by Paddy zmotywował się do działania. Wolną ręką wyjął skrytą za pazuchą szaty różdżkę i pod niewygodnym kątem wycelował w duszącego go mężczyznę.
- Everte stati – zawołał, licząc że uda mu się odciągnąć od siebie, a przy okazji również unieszkodliwić sprawcę tego całego zamieszania.

The member 'Padraig Fitzgerald' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 80

Zaklęcie nie wyszło  - trudno, choć Fortinbras czuł się zobowiązany pomóc bardziej, nie miał nigdy duszy bohatera. Wciąż drący się barman, miast litości i współczucia, wzbudzał w nim obawę - że przebiegnie przez kontuar, rozprzestrzeniając ogień dalej. Nie był w stanie mu pomóc. Woda wyczarowana przez Rosalie pomagała, ale za mało, żeby przerwać tę farsę - musieliby jej pomóc. Lecz czy mieli na to czas? Krztusząc się, trzymając się stolików, usiłował prześlizgnąć się w stronę córki, by wraz z nią, zabierając ją choćby i siłą, opuścić to pomieszczenie - nie miał zamiaru zgrywać bohatera, narażając przy tym Rosalie, a ktoś w tej cholernej restauracji niewątpliwie zauważy w końcu pożar i zapobiegnie dalszemu rozprzestrzenianiu się, gryzący dym coraz bardziej go niepokoił, płomienie też z każdą kolejną chwilą wydawały się coraz to bardziej szalone  - ale miał nadzieję, że zdołają dojść do wyjścia, nim również korytarz zajmie się ogniem. Czy naprawdę nie mieli tutaj skrzatów, żeby się tym zajęły?!

nie wiem, czy muszę rzucać na ślizganie się po lodzie, więc rzucam!

The member 'Fortinbras Yaxley' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 49

Byłam przeszczęśliwa, kiedy okazało się, że moje zaklęcie się powiodło. Czarny dym już prawie całkowicie opadł i było widać wyjście. Z mojej różdżki lała się woda, szybko jednak okazało się, że będę potrzebować pomocy, aby ugasić cały ogień. Czy tylko ja wpadłam na to, by po prostu zalać ten ogień i tego człowieka wodą? A mój papa i Tristian bawili się celując różdżką w sufit. Może to i lepiej, że im nie wyszło? Kiedy już miałam prosić Dianę, aby mi pomogła, podszedł do mnie ojciec. Chwycił mnie, w tym samym momencie moje zaklęcie przestało działać i oboje zaczęliśmy poruszać się w stronę wyjścia. Pora było się wynosić. Nie chciałam zostawić Diany i Linette samej, ale miałam nadzieję, że i Tristian i pan Carrow zajmą się nimi należycie. Ja nie bardzo miałam cokolwiek do powiedzenia w tej kwestii. Ślizgając się po lodzie wraz z ojcem powoli przedostawaliśmy się w stronę wyjścia. Prawdę mówiąc, na upartego nawet lądując na ziemi mogliśmy się prześlizgnąć na kolanach. Ja i tak byłam w tak potwornym położeniu, że chyba nie zrobiłoby mi to różnicy.

/Ekhm, to ja w sumie też rzucę, żeby nie było czy coś ;P

The member 'Rosalie Yaxley' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 93

Miałam nadzieję, że Deimos odciągnie nieznanego mi mężczyznę, gdy będę ratować Padraiga, ale niestety miliłam się, więc zaklęcie musiałam rzucić z odpowiedniej odległości, coby nie stała mi się również krzywda. Po poziomie rzucanych zaklęć to szczerze wątpiłam, że ktokolwiek znał tu się choć odrobinę na magii leczniczej. Sama robię wybuchy w kociołku, ale przynajmniej udaję ich celowość. Chociaż w sumie mamy tu raptem starego mężczyznę, co jedno nogą w grobie powinien być i jego chrześniaka, co bawi się ze smokami, którego kuzynka mówi do jednorożków oraz znajomego tego od smoków, który jest kelnerem w restauracji mojego byłego narzeczonego, no i jest też Diana, kuzynka tego od smoków (ten Tristan to prawdziwy nie-alien) i właściwie nie wiem, co robi, ale przynajmniej udaje się jej rzucać zaklęcia, bo chyba w ogóle ich nie rzuca albo może po prostu znowu jestem zbyt skupiona na sobie, co chyba jednak można mi wybaczyć, próbuję tu przeżyć.
- Drętwota – mówię, celując w obiekt ataku również i Pata. Jestem zwolenniczką ludzie dla pokoju i za kilka lat z pewnością zostanę hipisem, latającym po lsd w parkach tudzież skacząc na woodstocku, ale teraz nie liczy się nic poza instynktem przetrwania. Wszyscy łapią się za ręce, za ramiona, a ja nawet nie mam kogo za nogę złapać, więc przynajmniej spróbuję uratować siebie i Padraiga. Może zaciągnie u mnie dług wdzięczności i dostanę coś ładnego na urodziny. Jakie szczęście, że przyjmuję prezenty przez cały rok!