Wioska Whalley

Drewno jęczało i trzeszczało, osypujący się tynk tworzył białą, wirującą ospale chmurę pyłu. Drobiny wciskały się do oczu i nosa, oblepiały gardło, osiadały na języku, utrudniając oddychanie. Ciemne wstęgi starożytnej magii wspinały się po ścianach, coraz wyżej i wyżej, jakby chcąc dosięgnąć powstałych w suficie pęknięć i wniknąć w nie, rozsadzić od środka dla czystej uciechy.
Igor, doskonale świadomy podejmowanego ryzyka, zdecydował się na teleportację. Skupiona przez niego magia wydawała się stabilna, a przywołane w myślach wspomnienie domu jasne i pewne. Trzask teleportacji rozległ się dokładnie w tym samym momencie, w którym z sufitu oderwał się blok cegieł zespolony cementem. Niewiele brakowało, a skończyłby z rozłupaną czaszką.
Gdy czarodziej pojawił się paręnaście metrów od Przeklętej Warowni, mógł wyraźnie poczuć rwący, ostry ból w łokciu ręki wiodącej. Różdżka sama wysunęła mu się z palców, a ponowne sięgnięcie po nią zdawało się całkowicie niemożliwe – przy każdym ruchu łokieć eksplodował nową falą bólu. Ten wspinał się po kończynie w górę, mrowił w barku, odzywał się nieprzyjemnym uczuciem ciągnięcia i dziwnej niestabilności w zranionej kończynie. Igor nie posiadał rozległej wiedzy w temacie ludzkiej anatomii, ale nawet znane mu podstawy sugerowały jak najszybsze unieruchomienie ręki w celu ograniczenia dalszych szkód wywołanych rozszczepieniem i wezwanie profesjonalnej pomocy. Jeśli tak uczynił, medyk wyjawił mu pełną diagnozę: doszło do zerwania torebki stawowej i ręka będzie przez pewien czas niesprawna, choć po otrzymaniu pomocy i stosowaniu się do zaleceń magomedyka – wróci do pełni władzy bez skutków ubocznych.
Zaklęcie Elviry skutecznie przyspieszyło jej ruchy, a nagły ruch ręką wydobył z tchórzofretki przeraźliwy, bolesny pisk. Żył, miała co do tego pewność, choć trudno było określić czy obecność Cienia i starożytnej magii nie wyrządziła mu żadnej krzywdy.
Dom wciąż drżał, trząsł się i kruszał, po zniknięciu Igora cienie jakby straciły zainteresowanie, a gdy padła komenda Elviry – rozlały się w bezkształtną masę po całym domu, spowijając go w całunie pyłu i przerzedzonej ciemności. Elvira zwinnie wypadła przez drzwi wejściowe, a sugestywny huk za plecami uświadomił jej, że ucieczka była wyliczona co do sekundy. Zaraz po niej strop częściowo się zawalił, zagradzając drzwi i korytarzyk w którym jeszcze chwilę temu stał Igor. Ze swojego miejsca na podwórku Elvira mogła dostrzec, jak ciemna mgła spowijająca całą bryłę budynku stopniowo ustępuje i zanika, a prawdawna moc, jeszcze chwilę temu tak doskonale wyczuwalna, rozchodzi się po okolicy leniwym echem krwawej przeszłości i jękliwym dźwiękiem podzwaniających łańcuchów.

Igor, Twoja teleportacja powiodła się, ale przypłaciłeś to 60 punktami zdrowia ze względu na bezpośredni stan zagrożenia i powstałe w jego wyniku rozszczepienie (rzut na rodzaj obrażeń). Torebka stawowa stawu łokciowego ręki wiodącej uległa zerwaniu, tworząc tym samym ranę I stopnia i skutecznie uniemożliwia Ci dalsze trzymanie różdżki do momentu otrzymania pomocy medyka. Rana będzie się stopniowo goić, ale przez cały fabularny miesiąc będą dokuczać Ci bóle w łokciu, opuchlizna będzie schodzić stopniowo, razem z powstałym krwiakiem, ponadto ręka przez parę pierwszych dni powinna być unieruchomiona. Do momentu całkowitego wyleczenia obowiązuje Cię modyfikator -10 do wszystkich rzutów (czary, wykonywanie trudniejszych czynności przy użyciu zranionej ręki).
Elvira, opuściłaś dom zanim runął, zatem nie znajdujesz się już w sytuacji bezpośredniego zagrożenia. Możesz teleportować się w dowolne miejsce i tym samym także zakończyć wątek. Jeśli zdecydujesz się podjąć działania dotyczące Hopkirka i go odczarujesz - Mg prosi o informację i oznaczenie.
Ogmios idzie spać, a Mistrz gry nie kontynuuje rozgrywki.

Adriana Tonks

Prawie spodziewała się kolejnej porażki; prawie spodziewała się iskier z jej własnej różdżki, które ją podpalą, kolejnych języków ognia, połamanego drewna, drzazg wchodzących pod paznokcie, wszelkich najgorszych scenariuszy, które mogłyby potwierdzić jak przeklęta stała się w ostatnich tygodniach. Ale być może nawet łut nieszczęścia miał swoje granice, być może odzyskała wreszcie choć część sił w zetknięciu z namacalną groźbą śmierci - a być może nośnikiem jej klątwy był sam Igor? Ale tego nie śmiała jeszcze podejrzewać, nie tak wcześnie. Wiedziała jednak, że nie odpuści, dopóki nie dowie się, co ją w ten sposób osłabiło. To nie mógł być brak praktyki; nigdy tak naprawdę sobie nie odpuściła.
W szybkich susach przeskoczyła ponad wystającymi kawałkami drewnianej podłogi, potłuczonymi fragmentami porcelany i plamami krwi i czarnej plazmy - świat rozmywał jej się na krawędziach, migotał ciemnym szkarłatem, jej zaklęcie zadziałało, ale zdołało również potrójnie zakręcić jej w głowie. Cienie uspokoiły się, być może zaspokojone, a być może w końcu korząc się przed jej rozkazem. Nie śmiała jeszcze przypisywać sobie tych zasług, czuła przed nimi respekt, lęk, ale i przemożne pragnienie, by spotkać ich więcej, dowiedzieć się więcej i w końcu - może, któregoś dnia - nad nimi zapanować.
Nie dziś.
Hopkirk piszczał przeraźliwie w jej garści, więc poluzowała ścisk, by nie połamać mu kruchych żeber. Oboje wydostali się na zewnątrz w ostatniej chwili, pozostawiając za sobą ruiny, smród śmierci i wznoszące się w niebo strużki pyłu i dymu. Nie było żadnej wątpliwości, że zarówno Madelyn jak i wszyscy inni, którzy mogli znajdować się w środku, byli już straceni. Drżące futro i wilgoć na jej palcach pozwoliły mniemać, że rozumiał to też Hopkirk. Czy tchórzofretki w ogóle mogły płakać? A może była to krew?
Zaklęła pod nosem, odgarniając z czoła spocone kosmyki włosów. Przyspieszony oddech wyrywał się z jej płuc z rzężeniem, bólem, cierpkim posmakiem zawodu i zdrady.
Ten pierdolony Karkaroff.
Uniosła wzrok do nieba i zamknęła oczy, próbując odzyskać panowanie nad rozbieganymi myślami, nad falą emocji wstrzymywaną ledwo sztucznie wzniesioną tamą.
Z wioski dobiegały krzyki i nawoływania; hałas i dym przyciągały uwagę ludzi. Nie mogła zostać tu dłużej.
Po kilku kolejnych sekundach zwłoki skupiła się i teleportowała do domu.

/zt