First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Jedno było pewne – Jarvis miał zasnąć w ułamku sekundy, zaraz po tym jak przekroczy próg Gawry i rzuci się na łóżko.
Atrakcji na jarmarku było mnóstwo. Bodźców, które go otaczały, jeszcze więcej. Tłumy ludzi, radosne krzyki dzieci, śmiechy dorosłych, intensywne zapachy, migające światła. Oczy Jarvisa już chyba na stałe przyjęły wielkość złotych galeonów, żeby wszystko zarejestrować. Chciał odhaczyć absolutnie każdą atrakcję, nawet jeżeli nie była przeznaczona dla dzieci (Ale jak to nie mogę?), ale najbardziej chciał pójść na jarmark. Obiło mu się o uszy, że można tam kupić w s z y s t k o, i choć jego głowa nie mogła pojąć co to tak naprawdę znaczy, musiał to zobaczyć na własne oczy.
– Tato, zobacz! – Krzyknął, wskazując dłonią na pulchnego mężczyznę, który sprzedawał hodowlane dwurożce. – Kupimy? – Zerknął z nadzieją na ojca. To miał być dopiero początek długiej litanii próśb. – O, a zobacz tam, tam! Widzisz? – Podskoczył z emocji na widok kolorowych świergotników, które niemo otwierały dzioby, wyraźnie wydając z siebie niesłyszalne dla nikogo melodie. – Kupimy? – Po chwili Jarvis znowu się zapowietrzył i zaczął przeciskać się przez tłum do wypatrzonego przez siebie stoiska, zapominając o towarzyszącym mu ojcu. Drobne ciałko sprytnie omijało powolnie wędrujących ludzi, czasem na siłę przeciskało się łokciami, aż w końcu stanął przy stoisku starszej kobiety, która sprzedawała hipogryfa. Zwierzę przestało lizać trawę, uniosło dość spory łeb i zaczęło podejrzliwie spoglądać na Jarvisa. – A co to? Hipo-gryf? Słyszałem o nich, tata mi opowiadał – powiedział, nawet nie wiedząc czy ojciec zdążył go dogonić czy utknął gdzieś w tłumie przechodniów. Zawiesił wzrok na stworzeniu, podziwiając jego wielkość i majestat, grube pazury wbijające się w ziemię, niemal lśniący dziób, i hipnotyzujące spojrzenie. – A można dotknąć? A dlaczego nie? Ale ja... proszę? – Ze wszelkich sił próbował urobić staruszkę, żeby pozwoliła mu pogłaskać hipogryfa. Kobieta nie dawała się namówić, twierdząc, że to niebezpieczne, ale Jarvis jakoś jej nie wierzył.

Serce mi rosło na widok radosnego podniecenia, które tak wyraźnie odbijało się w szeroko otwartych oczach Jarvisa. Przyzwyczajony do naszego stosunkowo cichego zakątka lasu, do towarzystwa zwierząt oraz odwiedzin – może i częstych, wciąż jednak tylko odwiedzin – u dziadków czy ciotek, wyraźnie promieniał w gąszczu festiwalowych atrakcji, twarzy, czerpiąc pełnymi garściami z oferowanej przez obchody Lughnasadh beztroski. Wcale nie byłem zdziwiony, gdy zaproponował wyprawę na jarmark; przecież to jeszcze lepsza okazja do zapoznania się z egzotyką, z tym, czego na co dzień nie mógł oglądać, dotykać, wąchać. Problem polegał na tym, że mały może i miał krótsze nogi, ale śmigał wśród tłumów szybciej ode mnie; zwinny i drobny, przeciskał się między kolejnymi czarodziejami z łatwością, o której ja mogłem jedynie pomarzyć. Raz po raz prosiłem, by zwolnił, nie oddalał się zbytnio, jednak słowa te musiały wpadać jednym uchem, a wypadać drugim. – Wiesz, co się mówi o dwurożcach, hm? Że zjadają mężczyzn o dobrych sercach, więc może i ten jegomość wygląda całkiem sympatycznie, ale pewnie zacząłby nas podskubywać przy pierwszej lepszej okazji – odparłem w reakcji na pytanie młodego, mając nadzieję, że w ten sposób ostudzę jego zapał. Nie żebym wierzył w te opowieści o dwurożcach, choć z drugiej strony nie miałem do tej pory okazji przekonać się o ich prawdziwości – lub wprost przeciwnie – na własnej skórze. Zahaczyłem wzrokiem o rogaty łeb zwierzęcia, przesunąłem nim dalej w poszukiwaniu buzi Jarvisa, ten już jednak gnał dalej, zachwycając się kolejnym magicznym stworzeniem. Słodka Helgo, miej mnie w swojej opiece, a najlepiej i zupełnie przy okazji magicznie pomnóż zawartość mej sakiewki, bym mógł spełnić każde marzenie syna. Inna sprawa, że część z tych zachcianek nie wytrzymywała próby czasu, odchodziła w niepamięć po kilku minutach czy nawet sekundach...
...pozostawało mi łudzić się, iż tak samo będzie w przypadku wypatrzonego gdzieś z boku jarmarku hipogryfa. Naprawdę? Dlaczego nie od razu akromantula? Albo mantykora? Może też ją gdzieś tutaj znajdziemy? Kiedy dogoniłem Jarvisa, ten już rozmawiał z wiekową właścicielką dostojnego zwierza. Na moje szczęście kobiecina wykazała się większym rozsądkiem niż mój potomek, bo stanowczo trzymała go na dystans, nie pozwalając, by naruszył przestrzeń podopiecznego. – Hej, młody. – Dłoń wylądowała na ramieniu chłopca. – Nie uciekaj mi tak, inaczej będę musiał załatwić jakiś sznurek i nas ze sobą związać – rzuciłem w formie żartu, choć w sumie, może to nie był taki zły pomysł, powinienem go rozważyć. – Dzień dobry pani – przywitałem się ze staruszką, posyłając jej przepraszający uśmiech. Z jednej strony doskonale rozumiałem rozemocjonowanie młodego, karmiłem się nim, z drugiej – obca kobieta mogła nie mieć ochoty na dbanie o zdrowie i bezpieczeństwo cudzych dzieci. – Pięknego ma pani hipogryfa. W jakim jest wieku? – zagaiłem, upewniając się jednocześnie, że syn jest tuż przy mnie, nie planuje wymknąć się do niewątpliwie niebezpiecznego stworzenia. – Są niezwykle honorowe i dość łatwo je urazić, wiesz? Dlatego bezpieczniej będzie nam go podziwiać z pewnej odległości – zwróciłem się znów do małego Sykesa, próbując jednocześnie ocenić wyraz chłopięcej twarzy; odpuści, nie odpuści? Zacznie tupać nogą? – Wydawało mi się, że słyszałem kawałek dalej szczekanie, możemy poszukać jego źródła – podrzuciłem jeszcze w formie dodatkowego rozpraszacza. Psidwaki nie powinny urwać nam głów nawet gdyby miały zły humor, taka ich niewątpliwa zaleta.

– Na pewno dałoby się go wytresować! Tak jak garboroga! Mogliby razem mieszkać. Tatooo? – Chłopiec potrafił sobie zracjonalizować każdy pomysł, który pojawiał się w jego głowie. Nie widział absolutnie żadnego problemu w zakupie dwurożca – tak jak nie widział żadnego problemu z hipogryfem. Owszem, zwierzę było duże, ale przecież las też taki był. Co stało na przeszkodzie, żeby wybudować duży wybieg? A może z pozoru mały, ale powiększony magią? Przecież dzięki magii można było wszystko (poza mnożeniem jedzenia, o czym ostatnio boleśnie się dowiedział, kiedy skończyły się ciasteczka). Jarvis równie dobrze znalazłby sposób na przetrzymywanie smoka, a nawet olbrzyma!
– Ale tato, zobacz! Hipogryf! – Niecierpliwe ciałko aż podskoczyło z wrażenia. Stworzenie zachwycało swoim majestatem, a sierść i pióra wyglądały na takie mięciutkie, że Jarvis ostatkiem sił powstrzymywał się przed pobiegnięciem do hipogryfa. – Co to znazy honorowy? – Zmarszczył czoło; zawsze tak robił, kiedy czegoś nie rozumiał. Nie lubił, kiedy tata czegoś mu zabraniał. Pewnie bardziej by się zezłościł i nalegał na bliższe spotkanie z hipogryfem, gdyby nie to, że na jarmarku działo się tak dużo innych rzeczy. Rozpraszacz w postaci psidwaków w zupełności wystarczył – młody Sykes momentalnie zapomniał o hipogryfie i podążył z ojcem w stronę psidwaków. – A przygarniemy psidwaka? Psidwaki nie potrzebują dużo miejsca, prawda? Mógłby spać ze mną w łóżku! I bawiłbym się z nim codziennie – rozpoczął kolejną tyradę, kiedy jego oczom ukazało się stoisko z loterią. Zauważył poruszenie wśród kolejkowiczów, którzy co i rusz klaskali z radością i odbierali coś od pracujących tam pań. – Chodź, chodź, zobaczmy jeszcze co tam jest! – Tym razem nie wyrwał się przodem tylko złapał ojca mocno za nadgarstek i pociągnął za sobą. A kiedy dotarł do stoiska z loterią, rozdziawił buzię i zrobił długie łaaaaaał.
– Tato… – zaczął niepewnie, widząc przed sobą koszyk z pieniędzmi. – Weźmiemy udział? Proszę, proszę, proszę! Na pewno można wygrać coś fajnego! O, spójrz na ten latawiec! Proszę pani, czy on płonie? Bo wie pani, że feniksy potrafią płonąć? – Zaczął zagadywać pracowniczkę stoiska, której na szczęście nie zdawało się to przeszkadzać. – Ciocia mi kiedyś o tym opowiadała. A ty, tato, wiedziałeś? Chciałbym też tak umieć latać wysoko jak feniks… – rozmarzył się, spoglądając na niebo, na którym wciąż majaczyła niepokojąca spadająca gwiazda. Ileż on by dał, żeby tak do niej dolecieć i na niej usiąść! Jak na tym hipogryfie… – A wrócimy potem jeszcze do hipogryfów? – Niezawsze był taki gadatliwy jak dzisiaj, ale ilość nowych bodźców w otoczeniu pobudzała go bardziej niż zwykle. Gdy tylko wróci do domu, zaśnie w ułamek sekundy.

| stąd

Ruszył w stronę drugiej grupy szybkim krokiem, raz po raz przechodząc do truchtu; czuł się zmęczony, rzucone zaklęcia odzywały się w jego mięśniach znajomą ociężałością, która zwykła towarzyszyć mu po czarodziejskich pojedynkach, poza tym – mijały kolejne godziny bez snu, poprzedniej nocy nie zmrużył oka. Stan, w którym się znajdował, balansował na granicy pomiędzy pobudzonym adrenaliną zaalarmowaniem, a wkradającym się w zmysły rozproszeniem, wiedział jednak, że nie było czasu na odpoczynek. Musiał pomóc z rannymi, a później wrócić do Tonksa i reszty.
Jako pierwszą dogonił kobietę (Iris), której imienia wciąż nie znał, od razu dostrzegając, że starała się przetransportować nieprzytomnego chłopaka, który był nie tylko od niej większy, ale na pierwszy rzut oka również cięższy. Przerwany czar sprawił, że jego ciało opadło na wilgotny piasek, przykucnął więc bez zastanowienia, żeby wsunąć ręce pod jego kolana i łopatki, i dźwignąć go z ziemi. Był wysoki, ale szczupły, powinien być w stanie podnieść go pomimo zmęczenia; prostując się, wypuścił z płuc powietrze, napinając jednocześnie wszystkie mięśnie – pilnując, żeby plecy nie wygięły się w łuk. – Pomogę – zapewnił już po fakcie, przenosząc wzrok na łagodną, ładną twarz kobiety. Przelotnie, chwilę potem przyspieszył kroku, żeby zrównać się z Justine i towarzyszącym jej uzdrowicielem (Tedem), bezwiednie rejestrując, że przemieszczali się w kierunku jarmarków. Czy może: tego, co z nich pozostało. – Jaki jest plan? – zapytał, zakładając, że jakiś z pewnością mieli; ich krzyki mu umknęły, znajdował się wtedy zbyt daleko, by być w stanie je usłyszeć. – Czego potrzebują? – rzucił, nie kierując tych słów do nikogo konkretnego; nie miał pojęcia na temat magicznej medycyny, samodzielnie potrafiąc stwierdzić jedynie, że dzieciaki wyglądały nie najlepiej, choć starał się nie spoglądać na przeraźliwie bladą twarz Neali – ani nie zastanawiać, w jaki sposób znalazła się w tej sytuacji. – W mieszkaniu mam zapas eliksirów, na wzgórzu zostawiłem Wichroskrzydłego – dodał, mógł teleportować się do Plymouth w każdej chwili – lub zabrać stąd kogoś na grzbiecie hipogryfa. Decyzję pozostawiał jednak im, zdając sobie sprawę, że była jedną z tych, których nie ośmieliłby się podjąć samodzielnie – o ile nie musiał.

| niosę Freddiego (sprawność?)

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 45

Wszystko, co miał, to nadzieja na to, że jednak ktokolwiek tu będzie, że uzdrowiciele, o których mówiła młoda sanitariuszka, będą jeszcze na miejscu, że nie wezwie ich nikt inny, że nie było tak źle, jak być mogło - tylko to miał. Rozglądał się bacznie - po namiotach zmiecionych z plaży, po resztkach kramów, po rozrzuconych wszędzie kryształkach, wisiorkach, puzderkach i przeróżnych zdobieniach. Było pusto i zdawało mu się, że ta pustka pożera jego ostatnią nadzieję drobina po drobinie, jak zabiera mu szansę na uratowanie Neali, tamtego chłopaka i, czego bał się najbardziej, siostry. Liddy tam była. Liddy tam była. Ilekroć słyszał to w głowie, robiło mu się niedobrze. Brnął przed siebie, przewijając nogami tak szybko, jak tylko był w stanie, wciąż trzymając za sobą nieprzytomne ciało Neali. I w końcu zobaczył majaczące przed nimi sylwetki.
- HALO! TUTAJ! - wydarł się silnie, czując jak głos grzęźnie gdzieś na strunach. Musiał odkaszlnąć, odchrząknąć, nim kontynuował. - POTRZEBUJEMY POMOCY, BŁAGAM! MAMY TU TRÓJKĘ ZATRUTYCH DZIECIAKÓW! BŁAGAM! - lewą dłonią machał w stronę poruszających się przed nim sylwetek. To równie dobrze mogli być tamci nieprzychylni mu mężczyźni, którzy kręcili się przy Iris, przecież potem stracił ich z oczu, ale nadzieja była silniejsza niż strach. Obrócił się za siebie, sprawdzając, kto do nich dołączył, potem znów na kilka sylwetek przed sobą, ale ostatecznie zdecydował się na pochwycenie propozycji mężczyzny, nie tracąc jednak nadziei, że ludzie przed nim odpowiedzą na jego wołanie o pomoc. - Potrzebujemy eliksiru oczyszczającego z toksyn, trzech porcji i to na już. Masz je na stanie? Powstrzymamy z Just obieg trucizny jeszcze na chwilę, ale obawiam się, że bardziej im to zaszkodzi niż pomoże. Jeśli ich nie dostaną... - zerknął na Just, potem znów na pomagającego im mężczyznę. Nie chciał mówić, ale jego oczy, przerażone i lśniące, mówiły wszystko.
Wychylił się lekko, żeby sprawdzić, co z Iris. Iris. Liddy. Litości. Litości, Merlinie.

Sytuacja z sekundy na sekundę wydawała się być coraz trudniejsza, bezustannie podchodząc do granicy, do której przekroczenia nie mogli dopuścić. Zaklęcie wzmacniające siłę głosu nie zadziałało — ale to, znów, nie sprawiło, że straciła ducha. Pragnęła krzyczeć tyle, ile tylko miała sił w płucach, nawet, jeżeli miała stracić głos na następne kilka dni. Pluła sobie w brodę, że nie potrafiła w sposób inny, niż mozolne przemieszczanie młodego chłopaka pomóc potrzebującym. Po wszystkim, jeżeli oczywiście będzie jakieś po, poprosi Teda o krótki kurs, chociażby naukę podstawowych zaklęć z zakresu leczniczej magii.
Wydawało się jednak, że jej wykrzykiwane marzenia o pomocy wreszcie znalazły adresata. Pojawienie się Percivala przyjęła z olbrzymią ulgą i jeszcze większą radością, która odbicie — póki co — odnalazła wyłącznie w ciemnych oczach kobiety. Oto nadszedł wybawiciel, przynajmniej z części opresji, tej najpilniejszej.
— Nawet pan nie wie, jak bardzo jestem wdzięczna — odpowiedziała mężczyźnie już ciszej, odgarniając z twarzy mokre strąki włosów, po czym ruszyła równo z nim. W wyczekiwaniu i zgodzie z jego pytaniem, spojrzała na Teda i Justine, oczekując od nich jakiejkolwiek informacji, chociażby wskazówki. Teren jarmarku pozostawał zbyt rozległy, aby mogli dokrzyczeć się do kogoś, poza i tak potrzebującymi czarodziejami. Samo przechodzenie pomiędzy tym, co jeszcze dobę temu było tętniącym życiem symbolem lata, miłości i pokoju, co dziś zostało obrócone w popiół i ruinę, wiązało gdzieś na dnie jej brzucha potężny węzeł. Ale nie mogła sobie pozwolić na odpoczynek, nie teraz.
— Oczyszczający z toksyn? — powtórzyła po Tedzie, upewniając się, najpewniej przed samą sobą, że dobrze zrozumiała. Eliksir oczyszczający z toksyn, eliksir oczyszczający z toksyn. Nie było czasu do stracenia. — Pobiegnę przodem i postaram się znaleźć pomoc — zaoferowała; mobilicorpus mógł przesuwać ich tylko w wolnym tempie, Percival z kolei już mierzył się z wysiłkiem przeniesienia dorosłego mężczyzny. Ona, uwolniona od tegoż ciężaru, mogła jeszcze coś zdziałać, przynajmniej tak jej się wydawało.
Jak pomyślała, tak też zrobiła — ruszyła ostrożnym biegiem przed siebie, starając się nie poślizgnąć na błotnistej nawierzchni.
— Mamy trzech umierających, potrzebują pilnej pomocy! — wrzasnęła w biegu, ręce z zaciśniętymi pięściami poruszały się zamaszyście, jakby miały dodać jej pędu; potrzebowała każdego wsparcia, była wyczerpana. — Eliksir oczyszczający z toksyn, trzy sztuki na już! — dodała, gdy zbliżyła się do pierwszej, większej grupy ludzi. Limonkowe kitle uzdrowicieli z Munga byłyby przydatne w ocenie profesji członków tłumu, szukała ich odruchowo, choć niewiele miała na to nadziei — deszcz spadających gwiazd miał miejsce nagle, poza tym kto pracował w Londynie, ten zazwyczaj nie świętował w Dorset. Jedną z rąk wreszcie wpakowała w kieszeń sukienki, wyczuwając w niej znajomy kształt ministerialnej odznaki Niuchacza. Jeżeli będzie trzeba — zarekwiruje te eliksiry, siła wyższa.

| biegnę co sił w nogach do najbliższego zgromadzenia

The member 'Iris Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 44

Z nieprzytomnym młodzieńcem na rękach szło mu się gorzej, potrzebował chwili, żeby przyzwyczaić się do nowego środka ciężkości, starał się jednak ignorować ból w napiętych mięśniach i pot spływający po karku - gdy przyspieszał kroku, żeby zrównać się z uzdrowicielem i Justine. Wysłuchał uważnie słów tego pierwszego, bez trudu składając je w całość, no tak - wystarczyło zaledwie parę chwil, żeby od wyziewów ramory zakręciło mu się w głowie, nie było nic dziwnego w tym, że trójka dzieciaków mierzyła się z zatruciem. Czy posiadał miksturę, o której mówił Ted? Nie był pewien, na pewno miał trzy fiolki antidotum, które - zawinięte ostrożnie w miękki materiał i schowane na dnie kufra - od dawna już czekały na użycie. Przywiózł je z wyprawy, na której mieli pochwycić jadowitego żmijozęba peruwiańskiego - podejrzewał, że skoro miały pomóc zneutralizować smoczy jad, to mogły poradzić sobie również z tym pochodzącym z ryby. Czy w istocie tak było - musiał ocenić uzdrowiciel, z bliska widział sine policzki chłopaka - raczej nie mieli czasu na zgadywanie. - Mam jakieś antidotum na rzadkie trucizny - przytaknął, zatrzymując się. Drobna kobieta, która wcześniej niosła młodzieńca, pobiegła po pomoc, Percival się więc zatrzymał uznając, że kogokolwiek wołała - przyprowadzi go tutaj. - Nie ruszajcie się stąd, teleportuję się do Plymouth i wrócę - tak szybko, jak będę w stanie - dodał, po czym schylił się, żeby ostrożnie ułożyć chłopaka na piasku. Jarmark wyglądał na pusty, to miejsce wydawało mu się równie dobre, jak każde inne. Rozejrzał się dookoła, szukając charakterystycznych punktów odniesienia, żeby łatwiej było mu wrócić później dokładnie w ten sam punkt - albo jakiś mu najbliższy.
Wziął głęboki wdech, starając się uspokoić przyspieszone po szybkim marszu tętno, cofnął się o krok - po czym obrócił się na pięcie, skupiając się jak najmocniej na celu, którym były tyły kamienicy mieszczącej w sobie Menażerię Woolmanów - a dokładniej podwórze pomiędzy tylnym wejściem do budynku, a przybudówką.

| próbuję przenieść się tutaj

Straciła pewność w działaniu, czy wiarę w samą siebie? Nie była pewna, czuła jedynie gorycz na języku, kiedy z coraz większym wysiłkiem stawiała kroki przed siebie. Zdawała sobie sprawę, że obecność czarnej magii odcisnęła się na jej skupieniu, wiedziała też że użyła już dużo magii. Jeśli nie chciała przeciążyć się jak Binnis powinna być ostrożna. Nie odpowiedziała z początku Percivalowi który pojawił się obok. Sytuacja z chwili na chwilę zdawała się coraz bardziej beznadziejna, a ona obawiała się, że sięgając po patronusa wyrządzi jedynie większą krzywdę - ale czy mieli jeszcze jakieś inne wyjście? Ted odpowiedział, zanim ona się za to zabrała. Nie złapała spojrzenia Teda w tym momencie je ignorując - to, co chciał powiedzieć było jasne. Jeśli ich nie dostaną umrą. Ułożyła ciało Liddy na ziemi, przerywając zaklęcie, potakując jedynie głową. Kobieta pobiegła przed nich, w tym momencie pozostanie w miejscu wydawało się rzeczywiście dobrym pomysłem. Ale nie mieli żadnych gwarancji, że grupa do której pobiegła Iris mogła pomóc - ani czy Blake miał odpowiednie eliksiry. Liczyła że wiadomość dotarła do Playmouth, ale i tu nie wiedzieli, czy otrzymają eliksir na czas. Wzięła wdech w płuca. Zerknęła na chłopaka, potem Liddy, a później rudowłosą dziewczynę. Musiała wybrać, kogo zabije, czy komu pomoże? - Rzucę patronusa. - powiedziała w końcu spoglądając na Teda. Zgubna szansa, czy ostatnia nadzieja? Trudno było jej powiedzieć. Ale to co widzieli wokół nie napawało optymizmem w poszukiwaniu pomocy. Potrafił zregenerować ciało teoretycznie był więc w stanie im pomóc. Musieli działać, chociaż spróbować bo oczekiwanie na pomoc, która mogła nie nadejść z góry skazywała ich na porażkę. Walczyła już na tyle długo, by dobrze poznać możliwości własnego ciała. Decyzja została podjęta. Wzięła wdech w płuca skupiając się na znajomym kształcie feniksa, na melodii, która prowadziła ją nie od dzisiaj, która napełniała odwagą i niosła ukojenie, była swoistego rodzaju hymnem. - Expecto Patronum. - wypowiedziała w końcu płynnie, skupiając się na myśli, która zawsze jej towarzyszyła, która niosła nadzieję, dokładnie to, czego potrzebowali teraz w zamiarze mając użyć leczącej mocy patronusa na znajdującej się na ziemi obok Liddy. Chcąc oczyścić jej ciało z trucizny i zregenerować to, co ta zdążyła już uczynić przez czas w którym znajdowali się w żołądku ramory.

próbuję użyć leczniczej mocy patronusa na Liddy

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 89

--------------------------------

#2 'k8' : 2, 4, 8, 1, 5, 7, 5, 4, 4, 8, 8, 5

Percival bez trudu pomógł nieść bezwładnego młodzieńca, prędko zrównując kroku z Tedem i Justine, gdy Iris pobiegła przodem. Tereny jarmarku były zrujnowane, choć nie zmiotło go bezpośrednie uderzenie samej gwiazdy ani jej odłamka, wicher i siła uderzeniowa kolejnych eksplozji pozostawiły po sobie niewyobrażalne zniszczenia, a straszliwa fala naniosła kolejne szkody. Gdzieniegdzie leżały rozciągnięte poszarpane materiały namiotów, pod nogami leżały porozrzucane i zniszczone zapasy zgromadzonego jedzenia, sprzedawanych rękodzieł, w błocie pobłyskiwały nawet pojedyncze monety świętujących czarodziejów, ale nikt ich nie zbierał. Po straganach zostały tylko rozmoknięte fragmenty desek, chaotycznie rozrzuconych po rozległym polu. Wszędzie rozciągało się błoto, zmieszane z krwią i morską wodą, zroszone łzami nielicznych tych, którzy - nie dowierzając - pocieszali się wzajemnie. Na poboczu ktoś ciągnął niebieskawe ciało w kierunku sterty podobnych, oko Iris wypatrzyło sylwetkę uzdrowiciela. Nie miał na sobie kitla charakterystycznego dla świętego Munga, główna czarodziejska placówka pozostawała w rękach wroga - nie brakowało jednak oddanych służbie medyków, którzy nieśli pomoc wszędzie tam, gdzie była potrzebna. O tym, kim był, świadczyło to, czym się zajmował, pochylony nad młodym mężczyzną manewrował różdżką nad jego nogą. Złamana kość piszczelowa przedarła skórę i wysunęła się na zewnątrz ciała. Był to czarodziej młody, o twarzy wyraźnie zmęczonej - zapewne pomagał tu już od jakiegoś czasu. Za nim, pod przewróconym pniem, siedziało czterech kolejnych oczekujących pomocy. Między nimi krzątała się jeszcze dwójka, chłopiec i dziewczyna, zbyt młodzi, by nazwać ich uzdrowicielami, choć wystarczająco zawzięci, by wziąć ich za adeptów tej trudnej sztuki. Gdy Iris do nich podeszła, dziewczyna sprawdzała - pod światło - zawartość jasnobłękitnej fiolki, a młokos czyścił obkrwawione szmaty.
- Ha! Tylko trzech? Gratuluję! - ozwał się na jej słowa, nieco zgryźliwie, bardziej doświadczony uzdrowiciel, nie podnosząc głowy znad pacjenta. Mógł być równolatkiem Teda. Usta młodszej dziewczyny zbiły się w wąską kreskę w reakcji na słowa swojego mentora, ale też nie odsunęła się od zadań - żadne z nich nie miało czasu na zwłokę. Jej oczy rozszerzyły się nieznacznie, gdy usłyszała żądanie. - Mamy jeden - przyznała z wahaniem. - Ale jeśli wam go dam... - Obróciła się przez ramię, spoglądając na pacjentów pod pniem, medykament musiał być przeznaczony dla któregoś z rannych. W istocie, jeden z mężczyzn ze zrezygnowaniem opuścił głowę. - Wiem, że pewnie macie ważniejszych ludzi, ale... To konieczne? - spytała, widocznie gotowa ulec pod autorytetem Ministerstwa Magii.
- Ani mi się waż! Te ważniaki mogą sobie załatwić własne leki - zawarczał uzdrowiciel. Dziewczyna wahała się - widocznie. - Zabierzcie swoich do Plymouth, waszych przyjmą w sanatorium. Tym ludziom nikt nie pomoże, jeśli ich tu zostawimy! - burknął, gdy silne zaklęcie - powoli - zaczęło przesuwać pękniętą kość piszczelową. Chłopiec porzucił szmaty i runął do pacjenta, z ust którego wydarł się bolesny krzyk - i całą swoją sylwetką naparł na jego ramiona, żeby powstrzymać go od niekontrolowanego ruchu.
- Znam tą małą - ozwał się na wydechu, spoglądając na grupę, od której się odłączyła. - Nosi paczki dla ważniaków, dostarczyła nam trochę zaopatrzenia od Niuchaczy. Ta druga jest od Weasleyów, były razem na festiwalu. Trzeci był z nimi, ale nazwiska nie kojarzę. Też robi dla Ministerstwa? - spytał, bez przekonania.
- Więc tracicie tutaj czas! - zawarczał uzdrowiciel, gdy kość mężczyzny wróciła na właściwe miejsce. Wyglądało na to, że zgodnie z poprzednimi domysłami, jak i słowami dziewczyny, z którą rozmawiał Ted, uzdrowiciele pomagający przy rannych na miejscu też potrzebowali pomocy.
- Mamy świstoklik do Plymouth - ozwała się niepewnie dziewczyna. Obejrzała się niepewnie przez ramię na uzdrowiciela, ale nie słysząc z jego strony sprzeciwu, jęła mówić dalej: - Tam, w pieńku - wskazała brodą kierunek. - Ta wbita siekierka. Jest silny, weźmie całą grupę. Przeniesie pod drzewo w ogrodach szpitala - zapewniła.

Percival bez przeszkód przeniósł się na tyły Menażerii Woolmanów - wiedział, że nie będzie mu trudno odnaleźć swoich kompanów. Zrujnowany krajobraz jarmarku stanowił teren, na którym trudno było się zgubić.

Przed Justine ponownie objawił się jej patronus, wrócony z drogi, czy zdążył już przekazać wiadomość - nie mogła wiedzieć. Ściągnął na siebie uwagę nie tylko stojącego obok Teda, ale i zgromadzonych przy Iris czarodziejów. Majestatycznie rozłożył imponujące skrzydła, płonące biało-błękitnym ogniem, nim opadł lekko na bezwładne ciało Liddy i wniknął w nie swoją jasną, dobrą mocą. Czarownica mogła dostrzec, jak złowrogi ślad po oparzeniu na jej biodrze, odsłoniętym przez podarte ubranie, a pozostawiony przez cienistą istotę, zanika, bladnie, nie pozostawiając po sobie najmniejszej blizny. Dziewczyna nie przebudziła się, ale jej skóra lekko się zarumieniła. Moc patronusa najwyraźniej wyszarpała dla niej więcej czasu - dla niej i tylko dla niej, a czas nie przestawał przesuwać się do przodu. Zarówno Ted, jak i Justine, zdawali sobie sprawę z tego, że każda kolejna chwila mogła doprowadzić do większych zniszczeń w organizmach cudem odnalezionych młodych ludzi.

Na odpis macie czas do środy, godziny 20. Możecie wykonać do trzech akcji rozłożonych na dowolną ilość postów, a w razie potrzeby zwrócić się o post uzupełniający. Percival, możesz swobodnie poruszać się po własnym domu, teleportacja konieczna do powrotu jest akcją.

Żywotność:
Percival: 275/290 - 10 - psychiczne, 5 - zatrucie
Justine: 175/220 - 40 psychiczne, 5 zatrucie; kara do rzutów: -10
Iris: 157/207 - 10 psychiczne, 20 - tłuczone, 10 - zatrucie; kara do rzutów: -10
Ted: 191/211 - 10 - psychiczne, 10 - zatrucie

Energia magiczna:
Percival: 24/50
Justine: 8/50
Iris: 42/50
Ted: 31/50

Ten widok zostanie z nią na długo, jeżeli nie na zawsze — tak samo jak zniszczenia, które widzieli z Tedem od razu, jeszcze w nocy. Zniszczone zapasy, potracone przedmioty, które przed całym chaosem musiały do kogoś należeć, to też odbijało się jaskrawo w pamięci kobiety, pamięci, do której będzie musiała wrócić, gdy okaże się, że z tą trójką wszystko w porządku. Najgorsze było to błoto, rdzawe od krwi i dodatkowo rozwodnione morską wodą. Czy tak wyglądała kara, którą zamierzał im wymierzyć wszechświat? Czy to ludzka chciwość i pycha ściągnęły na nich katastrofę? Tego nie wiedziała, nie miała nawet ochoty próbować się domyślić.
Zatrzymała wzrok na mężczyźnie, który ciągnął potrzebującego, na kości wystającej z nogi, kolejny raz tego dnia zmuszając się do przełknięcia śliny i resztek treści żołądkowej, które podchodziły jej do gardła. Dobrze było odwrócić wzrok, dostrzec jeszcze dwójkę młodych ludzi. Pomogą, na pewno pomogą... Zapewniła się w myślach, chcąc dodać sobie więcej odwagi przed nieuchronną konfrontacją.
Konfrontacją, która w tych warunkach okazała się być trudniejsza, niż się spodziewała. Słowa uzdrowiciela sprawiły, że sama zacisnęła mocno szczękę, nie mogąc od razu odnaleźć skutecznych argumentów. Życie ludzkie było wartością nadrzędną, każde. I całą czwórką wykonywali tutaj swoją pracę. Niuchacze nie zwykli wyrywać ostatnich fiolek eliksirów z potrzebujących rąk. Jednakże wrażliwa postawa dziewczyny sprawiła, że to na niej skupiła swój wzrok.
— Czego potrzebujecie? — zamiast odnosić się do rozkazującego usposobienia uzdrowiciela, spytała o potrzeby, choć równie dobrze sama mogła sobie odpowiedzieć: wszystkiego. — Wrócę tu i dostarczę, co tylko się da, ale oni nie mają dużo czasu. Połknęła ich ta ryba, która wisiała na niebie. Gniła, gdy udało się nam ich wyciągnąć. Jeden już odszedł... — chciała też przedstawić uzdrowicielowi, że znajdowali się nie tylko w patowej, ale i niestandardowej sytuacji. — Jeżeli nie eliksir, to chociaż zaklęcie. Coś, co im kupi trochę czasu... — choć jej głos mógł drżeć już z samej desperacji, teraz pozwoliła mu na to z premedytacją. Do ciemnych oczu napłynęły łzy, drżąca dłoń przytknięta została do bladej twarzy, gdy odwróciła się w kierunku grupy, od której się oddzieliła.
— Znasz? — spytała, od razu obdarowując uwagą chłopaka. Im dłużej mówił, tym bardziej miękły jej kolana. Jedna z Sów i ktoś od Weasleyów. Co takie dziewczęta robiły w towarzystwie kogoś, kto wyglądał jak tamten opryszek? — Ja jestem Niuchaczem, potrafię się odwdzięczyć — wtedy dopiero pokazała własną odznakę. Nie sądziła, żeby na mentorze odniosło to zamierzony skutek, ale może zadziała na jego pomocników. Może to ich opinia wpłynie na to, jak potoczą się dalsze losy powstałej naprędce grupy ratunkowej.
— Dziękuję, naprawdę bardzo dziękuję — zdążyła jeszcze podejść do dziewczyny z intencją uściśnięcia jej dłoni, ale jeżeli te miała zajęte — chociażby eliksirami czy innymi przyrządami, uściskała ją w przepływie nagłej euforii. Ostatnim momencie, przed ponownym biegiem do pozostałych.
— Prędko, tam jest świstoklik do Sanatorium, powinien zabrać nas wszystkich! — sapnęła zmęczona, gdy raz jeszcze zatrzymała się przy opryszku. — Nie mamy czasu, tutaj czeka ich tylko śmierć! — ponagliła, kierując różdżkę jeszcze raz na ciało młodego chłopaka. — Mobilicorpus — i jeżeli zaklęcie przyniosło skutek, chciała przejść z nim do miejsca, w którym znajdował się świstoklik.

| 1. wracam do grupy, 2. k100 na mobilicorpus na Freddy'ego, 3. (jeżeli uda się mobilicorpus) idę z nim do świstoklika

The member 'Iris Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 15

| tu jest pierwsza część posta i stąd przychodzę

Rzeczywistość znów zawirowała mu przed oczami, kiedy podeszwy mokrych butów zderzyły się z grząskim piaskiem; wylądował na nogach miękko, choć ciężko - zmęczenie coraz mocniej dawało mu się we znaki, musiał włożyć więcej niż zwykle wysiłku, żeby utrzymać koncentrację. Rozglądając się, zorientował się od razu, że zniosło go nieco w bok - ale niezbyt daleko, niewielką grupę czarodziejów dostrzegł bez trudu, rozpoznając najpierw wyższą sylwetkę uzdrowiciela, a później jasne włosy Justine.
Pobiegł w ich stronę truchtem, dołączając do pozostałych później niż młoda kobieta (Iris); zanim jeszcze się odezwał, przeniósł wzrok na trójkę nieprzytomnych dzieciaków, czy zdążył na czas? Jego serce zabiło nierówno na widok sinych policzków Neali, jej bladość zdawała się wyjątkowo intensywna w zestawieniu z ognistą barwą przyklejonych do skóry włosów.
- Znalazłem - oznajmił na wydechu, zatrzymując się i sięgając do sakiewki; woreczek z ciemnego materiału wyciągnął w stronę uzdrowiciela, zdając sobie sprawę, że to on miał najlepiej wiedzieć, czy i w jaki sposób podać młodziakom eliksiry. - Mam nadzieję, że to te właściwe - dodał niepewnie, nie znał się na tym kompletnie; potrafił korzystać z mikstur bojowych, i to całkiem nieźle - ale w przypadku leczniczych zawsze zdawał się na innych. - Mogę zrobić coś jeszcze? - zapytał, nie usłyszał wcześniejszych słów Iris, nie wiedział jeszcze, jaki był plan.

| przekazuję Tedowi antidotum na niepowszechne trucizny (3 porcje, stat. 21)