Zagajnik

Czyżby wuj Eddard zawarł pakt z diabłem? Pogoda była idealna! Po jasnym niebie leniwie przepływały niewielkie chmury, podczas gdy na twarzy czuło się przyjemne grzanie słońca. Archibald obserwował z rozbawieniem jak lekki wiatr tarmosił misternie ułożoną fryzurę Lorraine, ostatecznie uwalniając jeden niesforny kosmyk. Odkąd rozpoczął się festiwal, nie wydarzyło się nic strasznego. Ani w Zakonie, ani w szpitalu, ani w domu. Archibaldowi wdał się ten sielankowy nastrój i od kilku dni żył w kolorowej bańce, która w końcu pękła na widok tak wyprowadzonej z równowagi Lorraine. Co on sobie myślał? Że całe zło tego świata nagle wyparowało? Poczuł złość na samego siebie i cały ten festiwal - uśpił jego czujność, przez niego naprawdę uwierzył, że wszystko jest w porządku, a przecież nic nie było w porządku. Każde jej słowo coraz bardziej wyprowadzało go z równowagi - nie mieściło mu się w głowie, że nawet tutaj... Odruchowo rozejrzał się po zagajniku, chociaż wiedział, że mężczyzna musiał już stąd zniknąć. Może go minął, może nawet zamienił z nim kilka słów, nie będąc niczego świadomym? - Zapamiętałaś jak wyglądał? Wyróżniał się czymś? - Odnalezienie go na terenie festiwalu nie będzie prostym zadaniem, pewnie już zniknął z terenów Dorset, ale nigdy nie zaszkodzi spróbować - szczególnie, że jawnie prowokował Lorraine. Bezczelny, arogancki... Archibald rozejrzał się jeszcze raz, choć tym razem w poszukiwaniu Zakonników: paru ich tutaj było, ale nie tylu ile by sobie życzył. To przez niego nachodził Lorraine, był tego pewien, dlatego uderzyły w niego ogromne wyrzuty sumienia i ciąg myśli czy było warto, chociaż to nie był na to odpowiedni moment. - Jesteś pewna, że jest jasnowidzem? - Zapytał ściszonym głosem, bo nie chciał zwracać na siebie uwagi, ale i tak czuł się odrobinę nieswojo - prawdopodobnie i tak ją zawrócił, skoro był jednym z głównych organizatorów. Nie mógł jednak czekać z tą rozmową. Na zebraniu przewijało się wiele nazwisk, ale nigdy nie padła żadna informacja o jasnowidzu. Może inni mieli o tym jakieś pojęcie; koniecznie musiał o to zapytać, może jeszcze dzisiaj mu się to uda, jeżeli tylko wpadnie na odpowiednią osobę. Cały się spiął ze złości i z pewnością wyrzuciłby z siebie wiązankę przekleństw gdyby tylko miał to w zwyczaju - wiedział jednak, że słowa nic tutaj nie zmienią. - Miriam i Edwin. Są z panią Picks? - Musiał się upewnić, że nie biegają gdzieś samopas. Szczególnie Winnie, który był zdolny do nieprzemyślanej ucieczki. Archibald tak czy siak zaraz ich odszuka i sprawdzi czy na pewno są pod opieką. Festiwal nagle stracił część barw, choć to wszystko było do przewidzenia, a tylko chęć zapomnienia uśpiła jego czujność. W obecnych czasach nigdy nie można było jej tracić, niby to wiedział, ale teraz dostał odpowiednią lekcję. Poczuł, że zadał Lorraine za dużo pytań, a nie powiedział nic co mogło ją uspokoić, chociaż podejrzewał, że w tej sytuacji takie słowa niestety nie istniały. - Zaraz pójdę do dzieci, nie przejmuj się, ogarniemy to - nie był jasnowidzem, nie mógł tak naprawdę pojąć powagi całej sytuacji, nieważne jak mocno by się nie starał. Ta część życia Lorraine na zawsze pozostanie dla niego tajemnicą.

Wyrzucenie Johnatana z mojego domu przez osoby nawet tam nie mieszkające było dla mnie niemałym szokiem, jednak nie za bardzo mogłam zareagować, gdy w tym sporze sama zostałam okrzyczana nie przez jedną, a całe trzy osoby. Słuchałam wtedy spokojnie każdego zarzutu, że jestem nierozsądna, niemądra, co, jeśli zrobiłby ci krzywdę, no i Leanne, jak to tak?, jednak nie odpowiadałam. Wiedziałam, że to po pierwsze nic nie zmieni, a po drugie poczułam się urażona brakiem zaufania do mojej intuicji, którą posiadałam. Nie znałam Bojczuka przecież od wczoraj, zaś od wielu lat i była to osoba, za którą dałabym sobie uciąć rękę – wiedziałam o nim wszystko, tak przynajmniej sądziłam. Westchnęłam więc, kiedy przytulając się policzkiem do jego ramienia, wpatrywałam się w ziemię pod swoimi butami.
– Niedobrze mi się mieszka. Wyszło głupio, przepraszam – odparłam, uznając, że jestem mu to winna, chociaż tak naprawdę niewiele miałam wspólnego z tym nagłym wysiedleniem. Nie byłam wtedy nawet obecna w domu. – Wszyscy traktują mnie jak dziecko, chociaż sami się tak zachowują – dodałam z przekąsem, nie uznając zachowania moich bliskich ani za dorosłe ani tym bardziej podparte odpowiednimi, porządnymi argumentami. Miałam wrażenie, że przebyte od tamtej pory rozmowy były czymś na zasadzie: nie, bo nie i tak, bo tak, koniec, kropka, a ja nie zamierzałam z czymś takim w ogóle polemizować. Urągało to mojej dumie, która wciąż pozostawała mocno urażona. Wreszcie postanowiłam rozejrzeć się dookoła, kiedy uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie mam pojęcia gdzie idziemy.
– Wierzę w fakty, Johny. – Odpowiedziałam smętnie, bo humoru nie miałam dzisiaj za grosz, a gdy mój przyjaciel zerwał się do krzaczka z jeżynami, brutalnie wyrywając mi swoją rękę z uścisku, przewróciłam oczami. Wstrzymałam się przed pytaniem, czy w życiu na oczy jeżyn nie widział, dziękując tylko kulturalnie. Nie miałam ochoty na jedzenie. Znowu. Z ogromną pobłażliwością potraktowałam zachowanie Bojczuka, przystając przy misie z wodą. – No, dalej, zobaczymy co ci się uformuje. – Uśmiechnęłam się zachęcająco, obrzucając spojrzeniem odbicie swojej twarzy w gładkiej tafli wody.

- To naprawdę rozkoszna wizja - odparła Maxine podobnie rozmarzonym, choć wyraźnie podszytym ironią tonem. - Pytanie tylko, czy mogłabym wyczarowywać nad głową liczbę przyznanych punktów i każdą figurę, oczywiście, wylewnie komentować ze łzami w oczach - uzupełniła wizję Rowan samą sobą w roli ckliwej jurorki; nie pasowało to do Maxine w najmniejszym calu, jednakże do absurdu sytuacji - jak najbardziej.
- Nigdy nie przepadałam za gęsiami. Jedna z nich dziabnęła mnie kiedyś w pośladek. Bolało - zdradziła im tę tajemnicę szeptem. Powróciła nagle wspomnieniem na arenę klubu pojedynków, gdzie zaledwie kilka dni wcześniej zmieniła znienawidzoną Hannah Wright w równie nielubianą gęś. Na pełne usta panny Desmond wychynął bardzo mściwy, pełen dziwnej satysfakcji uśmiech.
- Myślę, że nie doceniasz naszej drogiej, Red, Ria. Nawet na szczudłach biegłaby po tej polanie z wdziękiem łani - powiedziała Maxine, puszczając oczko do Sproutówny, aby zrównoważyć złośliwostkę młodszej Harpii. Zastanowiła się, czy wśród czarodziejów także używa się szczudeł i rude czarownice mają pojęcie, czym one w ogóle są. Nie słyszała jak dotąd o magicznym cyrku, lecz istniało duże prawdopodobieństwo, że jej to umknęło - jak wiele innych rzeczy. - Jeśli los będzie mi sprzyjał, mój wianek złapie książę z bajki, a później odlecimy na nowej miotle w stronę zachodzącego słońca i pucharu mistrzostw świata - zaśmiała się, wysnuwając kolejną absolutnie absurdalną, dlatego podszytą ironią wizję. Nie marzyła o księciu z bajki, tylko o zdobyciu pucharu ligi, pozycji szukającej w kadrze narodowej Walii i pełej skrytce w Gringoccie - a przynajmniej tak brzmiała oficjalna wersja dla niej samej.
Udała, że zastanawia się nad odpowiedzią na pytanie o duchy, jednakże naprawdę coś sobie przypomniała. Klasnęła energicznie dłońmi, znów zakłócając mistyczną atmosferę panującą w zagajniku i przyciągając do nich niepotrzebną uwagę. - Słyszałam kiedyś, że duchy urządzają polowanie bez głów. Tak mi powiedział Prawie Bezgłowy Nick. Jęczał, że niego nie zaprosili. Grają w wtedy w polo własnymi głowami, rozumiecie to? - mówiła podekscytowana; na niej - jako mugolaczce - robiło to ogromne wrażenie, na nich jako czarownicach czystej krwi najpewniej dużo mniejsze.
- Jesteś naszą ulubioną kibicką - dodała pieszczotliwie, bez zawahania wyciągając dłoń, by potargać nieco rude pukle Rowan.
Wpatrywała się dalej w świnię z naburmuszoną miną. Przegnały ją jednak słowa przyjaciółek, coraz bardziej absurdalne; nieco złośliwe, lecz nie potrafiła się nie roześmiać. - Tak właśnie myślałam, że to ten książę z bajki - zaśmiała się. - A więc to ostrzeżenie, aby nie iść upleść wianka - westchnęła w końcu ciężko. Uniosła ręce do nieba i zrobiła minę w stylu niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba.
- Ooo, będzie wyścig? - podpytała Rię z szerzej otwartymi oczyma. - Ugh, nie potrafię jeździć konno, szkoda. Najpewniej trafiłabym na najbardziej złośliwą kobyłę i zrzuciłaby mnie z grzbietu jeszcze przed startem - mruknęła niezadowolona. Pan Desmond posiadał w swym gospodarstwie konia, lecz nie był to wierzchowiec pod jazdę - był wykorzystywany do ciężkiej pracy na roli. - Ej, a może to ty jesteś tym lordem na białym aetonanie, co? Chcesz mnie zrobić w balona? Przyznawaj się - zażartowała Maxine, wymierzając Weasleyównie pieszczotliwą sójkę w ramię.
Niestety Rowan także nie miała szczęścia. Zdecydowanie nie wywróżyła sobie ponuraka.
- Och, nie, co ja teraz zrobię ze swoim życiem? - udała płaczliwy jęk; złapała Rię za rękaw i potrząsnęła nią lekko. Zaraz skupiła się jednak na Rowan, która w końcu wzięła się za to, przez co tu w ogóle przyszły. - Z tą świnią chyba - mruknęła w odpowiedzi na dramatyczny ton rudowłosej. - Nie, to nie jest gumchłon - potrasnęła głową Max. - To renifer, nie widzisz? Taki z czerwonym nosem. Rowan pewnego dnia wyjedzie na północ, do Laponii, gdzie spotka świętego Mikołaja i zostanie panią Mikołajową. Przesadzi ze słodyczami i zrobi się okrąglutka jak on, ale wtedy łatwiej będzie się turlać do kuchni po następną czekoladową żabę - swoją interpretację wróżby wygłosiła niezwykle poważnym tonem, starając się przy tym brzmieć bardzo enigmatycznie, niczym uliczna wróżbitka; mrużyła przy tym oczy i żywo gestykulowała. Nie potrafiła jednak powstrzymać drżących kącików ust - miała wielką ochotę parsknąć śmiechem.

Chyba nie spodziewał się po niej uprzejmości i nudnych pogawędek; nie sądziła, że go zna, tak jak i on niewiele tak naprawdę wiedział o niej, lecz zdążyli poznać się już dość, by wiedział jakie ma poczucie humoru - uszczypliwe, to z pewnością. Nie potrafiła się powstrzymać przed uszczypliwościami, uwiebiała się droczyć; nie traciła rezonu nawet wówczas, gdy ktoś z wyjątkowym refleksem odbijał tę pałeczkę.
- Ode mnie? - żachnęła się głośno, udając zdziwienie; uniosła wysoko brwi i teatralnie przyłożyła dłoń do serca. - A co ja mam z tym wspólnego? - dopytywała dalej, jakby wcale nie próbowała go wcześniej sprowokować do wzięcia udziału. Tak po prawdzie nie miała ku temu żadnych solidnych powodów; skoro sama nie mogła w tej konkurencji uczestniczyć (gdyby tylko mogła, to wykłóciłaby się o to z organizatorami, a awanturować się potrafiła niezwykle płomiennie), chciała, by chociaż oglądał się to ciekawie - i wreszcie przekonałaby się, czy Macnair jest tylko mocny w gębie, czy w czarach również. - Wszystkie panienki będą się wręcz prosić, byś na nie spojrzał, to mało? - Miała użyć słowa kobiety, lecz wówczas z pewnością złapałby ją za słówko i zasugerował, że ona także; a z grona panien została wykluczona już wiele lat temu - stan wdowy był niezwykle wygodny. Wyciągnęła władczo rękę w jego stronę, oczekując, że poda jej piersiówkę, gdy już zdrowo z niej pociągnął.
Rzeczywiście wyglądała zupełnie inaczej, niż podczas ich ostatniego spotkania; bardziej przypominała już dawną siebie, odzyskała energię i ochotę do żartów, droczenia się, właściwy jej kpiący uśmieszek szelmy na ustach. Z wolna powracała do względnej normalności (jak na nią), a Festiwal Lata miał swą zabawą jej w tym pomóc.
- A po co byśmy tam szli, gdybym nie miała zamiaru, ty tytanie intelektu? - zapytała kpiąco, robiąc przy tym taką miną, jakby była najbardziej oczywista rzecz na świecie, a Drew strzelił sobie właśnie klątwą w kolano. Oddała mu piersiówkę, a on zaczął pajacować. Przyglądała mu się przechylając lekko głowę, kąciki pełnych ust zadrżały. Pokiwała głową na znak, że rozumie powagę sytuacji. - Cudownie, ale to wciąż za mało wrażeń - westchnęła ciężko Sigrun. - Zaryzykujemy. Jeśli wywróżę sobie ponuraka, stawiasz mi kolejkę - zaproponowała figlarnie, tonem podszytym ironią. Całą tę zabawę traktowała z wielkim przymrużeniem oka, nie szła tam przecież na poważnie; postawa Rookwood, nieprzewrotny uśmiech, lekceważące spojrzenie jasno sugerowały co o tym sądzi.
Ufała jednak wizjom jasnowidzek Vablatsky, ufała wizjom Ramseya; zdążyła przekonać się już, że przyszłość naprawdę można było przewidzieć - a każde z nich znało także sztuki wróżbiarstwa. Ile był prawdy w dawnych gusłach? O tym nie miała pojęcia, lecz cóż szkodzi się jej o tym przekonać?
Najgorsze, co mogło ja spotkać, już przetrwała.
- Nie marudź, kwoko, chodź - zakomenderowała w końcu, bezpardonowo łapiąc jego ramię zupełnie tak, jakby jej je przed chwilą po dżentelmeńsku zaproponował. - Możemy też poudawać wróżbitów i przepowiedzieć komuś rychłą śmierć, to będzie dopiero ciekawe - zaproponowała konspiracyjnym szeptem, gdy znaleźli się już w zacienionym zagajniku. W nozdrza uderzył zapach wosku i kadzideł. Bez zwłoki podeszła do pierwszej wolnej misy i chwyciła za klucz, by przelać przez niego wosk. - Wszyscy umrzemy - przepowiedziała teatralnie niskim głosem, udając jasnowidzkę w transie.
Wosk zaczął kształtować się na chłodnej tafli wody.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'Wróżby' :

| 3 sierpnia

- Nie wiem po co mnie tutaj zabrałeś, naprawdę, Macmillan, nie sądziłem, że wierzysz w takie bzdety - Tym miłym akcentem Benjamin podziękował swojemu przyjacielowi na zaciągnięcie do zagajnika, by wziąć udział w dorocznej próbie odkrycia tajemnic przyszłości. Tak naprawdę nie miał mu tego za złe, czuł wdzięczność za każdą atrakcję, która odciągała go od niewesołych myśli, nawet jeśli musiał przy tym brudzić sobie palce woskiem oraz dopatrywać się nieistniejących kształtów w przypadkowych połączeniach materii. Z Anthony'm mógłby nawet wróżyć z pajęczych sieci albo kugucharzych odchodów, cenił towarzystwo szlachcica, właściwie nie zauważając pomiędzy nimi różnic w pochodzeniu. Cenił go, dzielił poniekąd podobne poczucie humoru oraz wierzył, że akurat ten przyjaciel nigdy nie postanowi wbić mu różdżki w plecy, by poczęstować go niewybrednym Zaklęciem Niewybaczalnym. Prostolinijny, pocieszny, wesoły, lubujący się w wyrafinowanym alkoholu a zwłaszcza ognistej whisky - czy mógł prosić o coś więcej? Ostatnio niestety nie mieli okazji, by spędzać ze sobą więcej czasu, Benjamin jakby zapadł się pod ziemię, zajęty innymi sprawami, o których nie mógł opowiedzieć Macmillanowi. Cieszył się więc, że udało im się wpaść na siebie podczas festiwalu lata, by wypić razem kilka szklaneczek ognistej whisky i nadrobić stracony czas. Przynajmniej połowicznie szczerze, Wright bowiem mówił mało, głównie potakując, wydając z siebie zachwycone bądź zdruzgotane odgłosy i kiwając głową. Nie lubił kłamać, lecz musiał to robić, ukrywając rozpacz ostatnich miesięcy. Powoli przywykał już do wyrzutów sumienia, pojawiających się za każdym razem, gdy temat rozmów zbaczał w rejony anomalii bądź tragicznie zaginionych członków rodzi znajomych. To on zawinił,  ale nie mógł przeprosić ani się wytłumaczyć; pozostawał zamknięty w coraz ciaśniejszej klatce własnego bólu, a chaotyczne próby wyrwania się z niej wcale nie pomagały.
Dawały tylko chwilową ulgę, taką, jaką czuł tego dnia, idąc ramię w ramię z bliskim przyjacielem, rozmawiając o rzeczach mniejszej wagi, oddychając pełną piersią specyficznym zapachem ognia, wosku i chłodnego lata. - Liczysz na to, że zobaczysz na wodzie jakieś serduszko? A może kwiatuszek? Symbolizujące rozwarte płatki dziewiczego kwiatu, który zerwiesz w noc poślubną? - zarechotał głośno, klepiąc Macmillana z całej siły w plecy. Wątpił, by ten stary kawaler kiedykolwiek dostąpił szczęścia posiadania żony, stracił nadzieję już wiele lat temu, co nie przeszkadzało mu w ciągłych, przyjacielskich dogryzaniach. - Chodź, tam niedaleko stoją jakieś ładne panienki - powiedział, popychając kompana w bok, tak, by zająć miejsce przy misie po prawej stronie polany, tuż obok grupki chichoczących dziewcząt, rozmawiających teatralnym szeptem o swych obiektach westchnień. - Zobaczymy najpierw, co przygotował dla mnie los - zaczął kpiąco, sięgając po świecę, by w odpowiedni sposób przelać wosk i poznać swoją przyszłość. Tak naprawdę obawiał się tego, co ukaże się na tafli chłodnej wody, ale skrywał lęk pod maską, której nie przybierał już od dawna; pod skórą zdartą z martwego już Benjamina, pogrzebanego pod gruzem wyrzutów sumienia i odpowiedzialności za całą ludzkość.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'Wróżby' :

3 sierpnia
Pojawienie się na Festiwalu Lata nie było dla Orpheusa sprawą oczywistą. Na samym początku w ogóle nie rozważał, że tutaj przyjdzie, bo i nie miał po co ani tak naprawdę z kim. Jednakże ostatecznie postanowił przybyć tutaj trzeciego sierpnia, aby zobaczyć, co tak właściwie się tutaj dzieje i jakie atrakcje mogły go ominąć. Tak naprawdę namówiła go do tego koleżanka z pracy, która dosłownie wypchała go za drzwi św. Munga, mówiąc, że powinien się przewietrzyć i trochę odpocząć od radzenia sobie z kolejnymi zatruciami. Nie od razu zgodził się na takie rozwiązanie, ale ostatecznie opuścił teren swojego miejsca pracy, a że niekoniecznie miał ochotę na powrót do domu, w którym i tak nic ani nikt na niego nie czekał, skierował się właśnie na Festiwal Lata, mając nadzieję, że znajdzie tutaj zajęcie przynajmniej na chwilę. Poza tym doszedł do wniosku, że dobrze zrobi, jeżeli spędzi trochę czasu w otoczeniu innych ludzi, żywych i oddychających, których nie dotknęła póki co żadna choroba, która wymagałaby interwencji uzdrowiciela, bo chociaż pracownicy Munga starali się zrobić wszystko, by utrzymać przy życiu swoich pacjentów, to nie zawsze im się to przecież udawało. W związku z tym dobrze było skąpać się w atmosferze radości, gdzie trudno było doszukiwać się jakichkolwiek nieprzyjemności. Naprawdę miał nadzieję, że podczas tego wydarzenia nie zdarzy się nic, co zakłóciłoby spokój uczestników Festiwalu. Chciał, aby cieszyli się szczęściem i ze spokojem mogli cieszyć się pokojem, który miał miejsce po drugiej stronie kurtyny, po której ludzie nie wiedzieli jeszcze może, w jak niepewnych czasach przyszło im żyć. Z drugiej strony nie mógł mówić za wszystkich tutaj zgromadzonych, a ponadto wolał odrzucić od siebie myśli o potencjalnym niebezpieczeństwie, bo wystarczyło mu ich podczas pracy czy w czasie spotkań Zakonu Feniksa, a także poza nimi. Dzisiaj miał za zadanie się odprężyć i na moment zapomnieć o wszystkim, co wzbudzało w nim niepokój.
Organizatorzy festiwalu bez wątpienia go nie zawiedli, jako że od samego początku zauważył wspaniałe dekoracje, otaczające uczestników tego wydarzenia. Atmosfera była wręcz magiczna, co właściwie dziwić nie powinno, ale Orpheus nie urodził się w tym świecie i dla niego używanie tego określenia nie było niczym dziwnym. Kiedy po raz pierwszy pojawił się w Hogwarcie, wszystko w ten sposób opisywał, nie umiejąc znaleźć lepszego przymiotnika na to, co działo się wokół niego, a były to rzeczy bez wątpienia wyjątkowe. Żałował jedynie, że nie wszyscy pozwolili mu się tym cieszyć, ale tamten rozdział w swoim życiu pozostawił za sobą i nie chciał do niego wracać. Nie oznaczało to, że całkowicie wyzwolił się od złośliwych komentarzy na swój temat, bo to w jego przypadku nie było możliwe, ale przynajmniej był w stanie sobie z nimi radzić. Nie był już tym samym przerażonym chłopcem, który nie potrafił wydobyć z siebie słowa, gdy ktoś nazywał go szlamą i musiał chować się za szatą brata. W każdym razie miał nadzieję, że nie jest już tamtą osobą i że znajduje się w nim więcej odwagi niż wtedy, bo tamten chłopak nie był kimś, z kim żyło się łatwo. Tamto życie bardziej przypominało duszenie niż oddychanie.
Liczył na to, że podczas swojego pobytu na terenie Festiwalu Lata nie spotka nikogo znajomego, ale nie mógł tak po prostu zignorować twarzy Jaydena, którą w pewnym momencie wypatrzył gdzieś w tłumie. Nie znajdował się tak blisko niego, jak Cyrus, ale wciąż byli bliskimi kolegami, a kiedyś walczyli także o tą samą sprawę, dopóki Orpheus nie spotkał go, wychodzącego ze spotkania Zakonu. Wciąż nie do końca wiedział, co takiego się tam dokładnie wydarzyło, ale wiedział dobrze, że mężczyzna nie należał już do szeregów tej samej organizacji, co on i nie pamiętał ostatnich kilku kluczowych miesięcy. Szczerze mówiąc, wciąż nie czuł się w towarzystwie Jaydena swobodnie, nie wiedząc, jak powinien się zachować, ale starał się nie dać po sobie poznać, że coś było nie tak. W końcu chodziło o interes Zakonu.
— Jayden, cześć — powiedział, kiedy mężczyzna znalazł się wystarczająco blisko niego, tak aby mógł usłyszeć jego słowa. Nie zdołał ukryć lekkiej niepewności, która pojawiła się w jego głosie, ale miał nadzieję, że Vane nie zwróci na to większej uwagi. Aby zamaskować swoją niepewność, uśmiechnął się, a chociaż nie był to szeroki uśmiech, to jednak bez cienia wątpliwości szczery. — Dobrze cię widzieć. Wszystko w porządku? — spytał orientacyjnie, nie mogąc pozbyć się zakłopotania, które ciągle odczuwał i którego nie był w stanie się wyzbyć od tego nieszczęsnego piątego lipca.

| 3.8.56. przed WM

Bzdety?! To znaczy… wróżenie z wosku zdawało się być głupotą i to wielką, tak samo jak inne wróżby, które często się nie spełniały. Taka była chyba ich cecha, że były zwykłym gdybaniem nad wszelkimi możliwościami jakie mogły się w życiu przytrafić. A mimo to, to znaczy nawet pomijając własną opinię, Anthony oburzył się na słowa swojego przyjaciela, co można było zauważył po jego twarzy i ganiącym spojrzeniu. Nawet jeżeli lanie wosku miało być najgłupszą rzeczą, jaką kiedykolwiek w życiu robił… przecież chodziło o świętowanie festiwalu! Chodziło o spędzenie razem odrobiny czasu, o szukanie nie wiadomo czego, ale czegoś przyjemnego! On sam chciał się po prostu zrelaksować przed Wiklinowym Magiem, na który zamierzał pójść później, wieczorem tego samego dnia. Może wosk da mu odpowiedź na to czy spali się żywcem, czy może przeżyje?… Ha, ha… tak, tak. Jak gdyby wosk miał być wyrocznią. Było to bezsensowne i niepotrzebne myślenie… ale co tam, przecież chodziło o frajdę! A dzięki tej głupocie miał możliwość porozmawiania z marudzącym Benem.
– Nie marudź – Mruknął w jego stronę, chcąc uciąć jego wyjątkowo negatywne gadanie. Miał dziwne wrażenie, że brunet zmarkotniał od ostatniego spotkania… ten… jakiś spory czas temu. Owszem, świat stawał na głowie. Tu paliło się Ministerstwo, wszędzie szalała anomalia, gdzieś tam mugole próbowali sprzedać trzy wiedźmy, jego ojciec rzucał sam w siebie zaklęcia, ale życie się nie kończyło! Świat też nie! Przynajmniej było ciekawie… czasami, bo to zależało od sytuacji… no i o ile wypiło się odpowiednią dawkę eliksiru szczęścia… którym był alkohol. – Sam dałeś się zaciągnąć – stwierdził po chwili szukania jakiegoś bezsensownego argumentu w głowie.
Nie zamierzał też chodzić na tak niby głupie zabawy z byle kim. To byłoby zbyt… krępujące. Musiałby dodatkowo zachowywać się według ściśle określonych zasad, udawać że poważnie podchodzi do zabaw w wosku, musiałby uważać na to co mówi. Najstarszy z Wrightów wydawał mu się najbardziej odpowiednim towarzystwem, nawet jeżeli niepotrzebnie marudził i narzekał od samego początku ich spotkania. Poza tym Benjamin był kimś, kogo Anthony naprawdę doceniał. Za co… za wiele rzeczy, trudno było je zliczyć. Wrightowie zawsze byli związani z Macmillanami. Oni sami znali się od samego dzieciństwa. Anthony traktował kiedyś starszego od siebie przyjaciela jak swego rodzaju idola, bo ten zawsze zdawał mu się chodzącym ideałem… Nawet w czasie kiedy latał dla Gołębi jako pałkarz… to znaczy dla Jastrzębi… wciąż był ideałem. To można mu było wybaczyć. Mężczyzna-złoto. Aż dziw, że nie kręciła się wokół niego żadna panna, ani on wokół żadnej. Ale i w tym była zaleta. Teraz miał przynajmniej możliwość wyciągnięcia go na wróżby, bo gdyby Wright był zajęty, to nie byłoby o tym mowy. Sam Macmillan, gdyby był odmiennej płci, to pewnie uganiałby się za Benjaminem, nawet za cenę wydziedziczenia (a co tam!). Zupełnie inną kwestią było to, że Anthony także chciał nadrobić nieobecność w życiu przyjaciela i to był jeden z wielu powodów wyciągnięcia go w środku nocy na takie zabawy.
– Serduszko… ech… – westchnął ciężko. Ukradkiem zdołał wypić łyczek ze swojej piersiówki, bo akurat nikt obok nich nie przechodził. W każdym razie… Miłość nie była mu chyba pisana. Nawet jeżeli Wright zachęcał go na randki w ciemno z panną Sprout (chociaż trzeba było przyznać, że była wyjątkowo ładna). Mimowolnie jednak się zaśmiał, szczególnie gdy usłyszał, że dryblas zamierza kontynuować swoje żarty o kolejnych możliwych kształtów wosku. Tak, tak, kwiatuszek i dziewicze płatki. – Ha, chyba za jakieś dwadzieścia lat – ledwo mu odpowiedział, bo zakrztusił się połykanym alkoholem w trakcie tego żartu. To chyba był znak, że nie powinien pić. Szybko więc schował piersiówkę i stwierdził, że nie będzie jej już tykać. – To znaczy… Nie miałbym nic przeciwko, oczywiście. – Dodał zaraz, uspokajając się trochę. Chętnie zobaczyłby jakieś miłosne kształty… ale one nic by nie znaczyły. Naprawdę nie wierzył w swoje miłosne powodzenie. Minęło wiele lat, a on był sam, z własnej woli, chcąc zachować wierność dawnej miłości… ale też czując brak możliwości porozumienia się z kobitami w ogóle. Nie mówiąc o jego braku powodzenia wśród kobiet.
W momencie kiedy Benjamin poklepał go z całej siły w plecy, jego śmiech zamienił się w głośny kaszel. Nie spodziewał się aż takiej mocy w jego dłoni…. Chociaż… czego innego można było spodziewać się po znacznie wyższej i bardziej umięśnionej osobie.
– Może obydwoje zobaczymy kieliszki, to przynajmniej mielibyśmy powód do świętowania, o ile przeżyję Maga. Niedługo będę żywą pochodnią, więc gdybym się spalił, to wypowiedz za mnie przemowę na meczu. – Niby żartował, a przynajmniej jego słowa brzmiały jak żart. Choć może nie do końca? Nie był optymistycznie nastawiony do swojego udziału w szykującej się dzisiaj zabawie, z drugiej strony tak długo nie brał udziały w Festiwalu Lata, że nie mógł się zwyczajnie powstrzymać.
Dał się popchnąć w stronę dziewczyn… właściwie to nie miał innego wyboru. On, w przeciwieństwie do Bena, był wyjątkowo wątły i chudy, w dodatku nie miał już takiej siły jak kiedyś. Poza tym, który facet nie chciałby stanąć w pobliżu grupki dziewczyn? Te, co prawda, zdawały się nieśmiało spoglądać tylko na Wrighta, ale to nie musiało przeszkadzać Macmillanowi w zerkaniu na nich.
– Nie gadaj i lej – ponaglił go. W ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego ile dla Wrighta znaczy to, co mógłby zobaczyć w wodzie. Ze zniecierpliwieniem więc przyglądał się jak ten przechylał świecę i celował w klucz, a z tym większym zaangażowaniem przyglądał się jak kształtuje się wosk… najpierw jedna laska, potem kółko… – Och… – wymsknęło mu się z ust, gdy tylko zobaczył uformowany kształt. Takiego czegoś się nie spodziewał. – Brawo. Masz drugi klucz do wróżenia – zaśmiał się. Nie znał się na symbolice wróżb. Znał znaczenie kilku ważnych symboli… ale wróżbiarstwo nie było jego ulubionym zajęciem w Hogwarcie. Zazwyczaj, na zajęciach z tej dziedziny magii, zwyczajnie śmiał się z Eileen z dziwnych kształtów, które pojawiały się w kulach, w filiżankach… z symboliki snów… ze wszystkiego. – A tak na poważnie… nie wiem, co sobie wywróżyłeś. Pewnie klucz do szczęścia. Albo do serca jakiejś panny… – tu uśmiechnął się i zerknął na chichoczące panny. – Hm?

- Nie marudzę, wyrażam swoją opinię - obruszył się odruchowo, łypiąc na Anthony'ego spode łba. Przesadnie, nie gniewał się wcale, przyjacielskie przytyki udowadniały, że ciągle są sobie bliscy, nawet pomimo bolesnej rozłąki ostatnich miesięcy. Wright stracił głowę dla Zakonu Feniksa, zapominając o życiu prywatnym, a jeśli już starał się je naprawić, to nieumiejętnie dobierał cele swych uczuć. Harriett i Percival stanowili tego najlepsze przykłady, liczba noży, które wbito mu w plecy, szokowała a sam Ben zaczynał przypominać człowieka-jeża, szczycącego się całym kompletem zdradzieckich ostrzy. Sprawiających mu ból i uniemożliwiających zwinne poruszanie się po świecie, utracił niewinność i ufność, stał się bardziej ponury i zgryźliwy. Zauważał tę zmianę dopiero przy dobrodusznym Anthony'm - ten nie zmienił się nawet o cal, pozostając tak samo dobrym kamratem niekoniecznie sensownych poczynań, jakim był od lat, gdy obydwaj nosili krótkie portki i ścigali się po ziemiach Macmillanów na dziecięcych miotełkach, nie mogąc się doczekać, gdy po raz pierwszy będą mogli wziąć udział w meczu podczas Festiwalu Lata, zbiegającego się z urodzinami Benjamina.
- Łaskawie pozwoliłem ci się zaciągnąć - sprostował od razu, bowiem nie byłby sobą, gdyby nie próbował obrócić sprawy na swą korzyść. Sprzeczanie się o motywację pojawienia się w zagajniku nie prowadziło do żadnych sensownych wniosków, ale Wright robił to z przyzwyczajenia, odgarniając z czoła czarne loki, przydługie już na tyle, że wpadały mu do oczu. Poświęcił temu urodowemu działaniu tyle uwagi, że prawie przegapiłby pazerne chluśnięcie zbawiennej wody z sekretnej skrytki Anthony'ego.
- Z przyjacielem się nie podzielisz? No wiesz, sknero? - oburzył się, łypiąc mało dyskretnie na schowaną przez momentem piersiówkę, teraz bezpiecznie tkwiącą za pazuchą towarzyszącego mu mężczyzny. Nie, żeby pojawił się tutaj o suchym pysku, ale częstowanie posiadanymi przysmakami uważał za podstawę szlacheckiej etykiety, jaką przecież Anthony powinien posiadać. - Jakim cudem nie miałeś jeszcze panienki? Marnujesz życie, stary - zagrzmiał bezkompromisowo, wywracając oczami. Dobrze było - dla odmiany - porozmawiać o czymś płytkim i prostym, wręcz rubasznym, niezwiązanym w żaden sposób z wyrzutami sumienia, martwymi dziećmi i zbliżającym się końcem świata. Potrzebował takiego wytchnienia, dlatego korzystał z niego pełnymi garściami. - Może nie jesteś tak przystojny jak ja, ale przecież wy, szlachcice, i tak dostajecie żony z polecenia, więc... - zawiesił niecierpliwie głos, naprawdę, nie rozumiał, jak Macmillan wytrzymuje ciśnienie i celibat. Niedorzeczne. Westchnął znów, rozdzierająco i głośno, aż kilka mijających ich osób odwróciło się z niedowierzaniem. Mało sobie z tego robił, już od dawna nie przejmował się opiniami innych ludzi.
Gdy już znaleźli się na polanie, Wright zatarł ręce, zerkając z niedowierzaniem na Macmillana. - Na Maga? Ty? Życie ci niemiłe? - spytał z beznadziejnie udanym przestrachem, po czym roześmiał się krótko. Sam nie wybierał się na tę konkurencję, nie ze strachu a z poczucia odpowiedzialności. Doskonale zdawał sobie sprawę z ryzyka obrażeń lub wręcz zgonu, a musiał poświęcić swoje życie i zdrowie dobru świata - a nie tracić obydwa na rzecz pijackiej zabawy. - Oczywiście, moja przemowa wzruszy wszystkich, i nadobne niewiasty i szlachetnych mężów - obiecał solennie, przykładając dłoń do piersi, okrytej elegancką, jasnogranatową koszulą, bardziej mugolską niż pasującą do czarodziejskiej mody.
Skupił się jednak na przelewaniu wosku i dopatrywaniu się w kształcie czegoś, co mógłby ująć słowami. Pochylił się nad misą tak nisko, że prawie zamoczył czubek krzaczastej brody w chłodnej wodzie. Z bliska wosk przypominał nic, z daleka - również nic. Przynajmniej dla niego, Anthony zdawał się posiadać jakieś ukryte, trzecie oko, pozwalające mu nadać tej bezkształtnej masie cech klucza. - Gdzie ty tu widzisz klucz, to jest...ucho igielne? - powiedział z powątpiewaniem, sięgając ręką do wody, by wyjąć swój odlew. Okręcił go kilka razy w dłoniach, starając się dopatrzeć w nim odpowiedniej perspektywy. Macmillan miał faktycznie rację, gdy przewrócił wosk do góry nogami, faktycznie dostrzegł zębatą krawędź oraz kółko. - Klucz do szczęścia i serca, dobre sobie - zaśmiał się głośno, lecz smutno; nic takiego na niego już nie czekało; klucz przypominał mu natomiast zamkniętą skrzynię z sercem Grindelwalda: dowód popełnionego błędu i morderstwa na niewinnych osobach. Zgarbił się nieco, lecz, żeby ukryć chwilowy smutek, popchnął Macmillana bliżej misy. - Twoja kolej. Jak z wosku ulepi ci się serduszko, będziesz musiał pocałować dziś jakąś ładną pannę - zakomenderował, spoglądając wyczekująco na przyjaciela, gotów w razie potrzeby popchnąć go do sprawniejszego przeprowadzenia procesu wróżenia.

- Daj spokój. - macham tylko ręką - Nie masz z tym nic wspólnego, no i faktycznie może się trochę zasiedziałem. - wzruszam delikatnie ramionami, ale tak to już jest, że jak ci gdzieś dobrze to nawet się nie chce myśleć o wychodzeniu. W domu Tonksów było mi na prawdę dobrze - Martwią się po prostu, to chyba nawet miłe, co? - puszczam do niej oczko. Nie dziwiłem się, że czuje irytację, ale przyjemnie było myśleć, że ktoś jednak dba o twoje zdrowie i samopoczucie i bezpieczeństwo przede wszystkim, a Leanne otoczona była wianuszkiem takich osób. To nawet dla mnie był swego rodzaju plus, bo sam również zwyczajnie się czasem zamartwiałem - my, czarodzieje pochodzący z rodzin mugoli wcale nie mieliśmy w tym świecie łatwo...
- Skąd w ogóle Bott w twoim mieszkaniu? - pytam, bo nie sądziłem, że Lea utrzymuje z nim jakiekolwiek stosunki i naprawdę myślałem, że śnię jak go tam spotkałem! No i to on pewnie krzyczał najgłośniej, a sam przecież miał niejedno za uszami. Co za ironia losu, że degenerat pozbywa się degenerata. Świat naprawdę bywał zabawny.
- A czy wróżby to nie są fakty zapisane gdzieś w gwiazdach i fusach, w liniach i kształtach, do których dostęp mają tylko ci, co potrafią otworzyć swoje trzecie oko? - pytam, unosząc obie brwi, ale i dla mnie to zwyczajna zabawa, nawet jeśli od pewnego felernego dnia wierzę, że dostrzeżenie ponuraka na dnie swojej filiżanki to nie przelewki. Jeszcze słyszę w uszach pisk opon jak o tym pomyślę.
- No dobra, jak wolisz, mam nadzieję, że to będzie złoty galeon. - aż zacieram ręce nad tą misą, bo ufam, że pisane mi jest bogactwo - Wiesz, że horoskop mi tak powiedział? Czeka cię deszcz galeonów! Będziesz bogaty, chłopie! No i gdzie to złoto ja się pytam? Od lipca już czekam i nic. - wywracam oczami, a zaraz sięgam po klucz i świecę, coby przelać przez otwór rozgrzany wosk. Kilka kropel zostaje na moich palcach, więc się nieznacznie krzywię, ale na gładkiej tafli wody zaczyna układać się jakiś kształt. Przekrzywiam głowę na jedną i drugą stronę, marszczę brwi oraz nos, starając się rozszyfrować symbol, to chyba...

The member 'Johnatan Bojczuk' has done the following action : Rzut kością

---

'Wróżby' :

Lorraine wiedziała, że teraz już i tak niewiele mogli zrobić. Stało się chociaż nigdy by się tego nie spodziewała. Taki właśnie był los i choć rozprawiała o nim z pewnością jeszcze chwile wcześniej to teraz już nie miała tak wiele pewności siebie. Wręcz odwrotnie. Straciła wszelką, którą miała. Była jeszcze w szoku, ale wiedziała, że musi się szybko pozbierać, bo tak naprawdę nic już nie mogła poradzić na zaistniałą sytuacje, a musiała wziąć się w garść. Nie należała do osób, które długo rozpamiętują krzywdę. Wolała działać i to właśnie robiła. O to też prosiła zwykle innych. Stanie w miejscu nie mogło ani nic zmienić, ani nie przynosiło niczego dobrego. Wiedziała, że przeszłość już się wydarzyła i teraz to jej głowa musiała odpuścić i ruszyć do przodu. Skupiła się na słowach męża nie ulegając już złości, a próbując zobrazować sobie mężczyznę, który jeszcze chwile temu stał obok niej. - Raczej średniego wzrostu brunet, ale nie przyglądałam się mu aż tak dobrze, Archie. Oczywiście jeśli zobaczyłabym go znowu to rozpoznałabym go bez dwóch zdań, ale nigdy wcześniej nie widziałam jego twarzy. Nie wiem czy może to być też ktoś kogo Ty znasz. - odpowiedziała rozglądając się jakby chciała znaleźć mężczyznę w tłumie. Była jednak pewna, że już go tu nie ma, a cały festiwal był tak duży i gościł tak wiele osób, że było to niemalże niemożliwe. Przeniosła znowu spojrzenie na męża, a po chwili na swoją dłoń. - Tak, jestem tego pewna. - w tym przypadku nie mogła się mylić. Takich rzeczy się nie pomijało. Wiedziała co zrobił z jej dłonią i dlaczego. Jej mąż nie mógł tego zrozumieć, bo chociaż próbował już tyle czasu to jej dar już zawsze miał dla niego pozostawać pewną niewiadomą. Nie było co się dziwić. Ona sama gdyby nie była jasnowidzem nie potrafiłaby w to wierzyć. Starła się jednak wszystkim uzmysłowić, że to nie jest bujda wyssana z palca i prawda. Teraz wiedziała, że musi mniej wierzyć ludziom, ale czasami się zastanawiała czy to jeszcze w ogóle jest możliwe. - Dam sobie radę – odparła starając się uśmiechnąć chociaż prawdopodobnie niezbyt dobrze jej to wyszło. - Idź proszę zobacz co z dziećmi. Ja tutaj skończę najszybciej jak będę mogła i zobaczymy się w domu. Chyba będzie trzeba postarać się dowiedzieć kim był mężczyzna i w czym to co ujrzał mogłoby mu się przydać. - dodała jeszcze chwytając męża za dłoń i delikatnie ściskając. Już i tak przecież rybka poszła pływać.

z.t x2

[bylobrzydkobedzieladnie]