First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Ciemne, wilgotne pomieszczenie - Wright przywykł do przebywania w takich podejrzanych miejscach, co oczywiście nie oznaczało, że polubił stęchłe zakamarki Nokturnu (zdecydowanie wolał świeże powietrze, wiatr we włosach, szum wodospadu i lejącej się Ognistej, a wszystko to przy akompaniamencie wesoło trzaskającego ogniska). Po prostu po przekroczeniu drzwi nie spanikował, ciągle pozostając w wesolutkim halloweenowym humorku, rozświetlającym mroki nieznanego na tyle, że mógł zaobserwować...cóż, właściwie nic.
Zrobił kilka kroków w przód, lecz zatrzymał się, gdy pod stopami wyczuł wodę, ochlapującą mu buciki jakąś podejrzaną substancją. Wodą? Whisky? Krwią poprzedniego nieszczęśnika, biorącego udział w świętowaniu wieczorku zmarłych? Niezbyt się tym przejął, mrużąc oczy i próbując cokolwiek wydobyć zza otaczającej go płachty ciemności. Bezskutecznie. Im bardziej skupiał się na zobaczeniu światełka w tunelu, tym mniej widział a więcej słyszał. Najpierw dziwny szum uznał za szepty, dobiegające zza znikających drzwi, ale kiedy wśród tej coraz głośniejszej kakofonii pojawił się znajomy śpiew, dla Wrighta stało się jasne, że dźwięki nie mogły dochodzić z plugawej imprezy na Nokturnie. Hatsy nigdy by się tutaj nie pojawiła a to właśnie jej perlisty głosik wybijał się coraz intensywniej z całego szumu, nucąc jakąś francuską piosenkę, której piękna Ben nie mógł nigdy zrozumieć.
Skrzywił się nieco, jakby ten narzucony grymas mógł zmienić rosnący niepokój i frustrację w zirytowanie obecnością Harriett, lecz wcale nie poczuł się lepiej. Mógł tylko dalej starać się wyłowić z ciemności coś, co nie byłoby smukłą, jasnowłosą półwilą. Straszniejszą niekiedy od najbardziej rozwydrzonego smoczyska.

- Des yeux qui font baisser les miens, un rire qui se perd sur sa bouche, voilà le portrait sans retouche de l'homme auquel j'appartiens - cichy, wdzięczny głos przybiera na sile z twoim każdym kolejnym krokiem.

Aczkolwiek piosenka urywa się raptownie, bez ostrzeżenia - ulotna melodia niknie wśród szmerów osób, które zdają się otaczać cię z każdej strony. Choć nikogo nie widzisz, słyszysz niewidzialny tłum; czujesz na sobie wzrok kilkunastu... a może nawet kilkudziesięciu osób.

- Jamie - tak dobrze znany ci głos rozbrzmiewa ponownie - masz wrażenie, że Harriett stoi za twoimi plecami. Utwierdzasz się w tym przekonaniu, gdy czujesz na swojej łopatce delikatny dotyk kobiecej dłoni. - Musisz tylko podać poprawną odpowiedź, a wskażę ci drogę - dodaje po chwili, nie przerywając kontaktu waszych ciał - jej palec wskazujący sunie powoli po twoich plecach, wspinając się w stronę karku. - Daj mi jedzenie, a przeżyję. Daj wodę, a umrę. Czym jestem?

(Masz dwa dni na odpis. Nie musisz rzucać kostką k100.)

Słodki śpiew równie słodziutkiej francuzeczki powinien od razu rozgrzać jego zaniepokojone serce, usuwając ze środka złogi alkoholu, nikotyny i jakiejś halloweenowej frustracji. Ta ostatnia pojawiła się w ciągu ostatnich kilku sekund: wchodził przecież do nieznanego pokoju z odważnym podekscytowaniem, gotów zmierzyć się z najwredniejszymi testralami, sklątkami wielkości rogogona węgierskiego i upojonymi morderczym eliksirem niuchaczami. Prowadzonymi na smyczy przez obrzydliwe trolle. Tak, spodziewał się czegoś takiego, co mogło napędzić mu konkretnego strachu, łatwego paradoksalnie do pokonania. Miał dość tego dziwnego niepokoju, nasilającego się z każdą chwilą przebywania w tym ciemnym pomieszczeniu, zwłaszcza, kiedy zamiast tupotu zwierzęcych stópek i ryku rozwścieczonych reem usłyszał te cudowne dźwięki.
Sen? Jawa? Sen? Jawa? Nie myślał w tych kategoriach, zwłaszcza kiedy drobne palce Hatsy dotknęły jego pleców. Powinien się odwrócić, ale nie był na siłach a spuszczenie wzroku z tej ciemnej masy, w której kryła się spora widownia niewiadomego pochodzenia także nie wchodziło w grę. Tkwił więc biernie jak nieśmiałek przy wiekowym dębie, bardzo powoli przetrawiając słowa Harriett. Przywykł do jej nieoczywistych peanów oraz poetyckich wzlotów słowotwórczych, ale teraz osiągnęła jakieś apogeum. Wysilił się jednak każdą wolną szarą komórkę, nie zajętą irytacją zmieszaną z niepokojem, i połączył słowa w zdania a zdania w jakąś sensowniejszą całość. Tam coś karmienie, coś pojenie, czym była. No, na to ostatnie pytanie akurat znał odpowiedź.
- Eee...jesteś półwilą? - zaczął z wyraźnym niezadowoleniem. - To znaczy harpią. Wiesz, tym potworem, co drapie i zieje ogniem, gdy tylko coś mu się nie spodoba. - dodał z ukontentowaniem, jakby mógł przelać swoją frustrację na ducha Hatsy. To przecież nie mogła być ona; nie znalazłaby się nigdy na Nokturnie, błąkając się w ciemnościach i zadając głupie pytania. Westchnął rozdzierająco a coś kliknęło pod rozczochraną burzą włosów, szybko kierując myśli Jaimie'go z powrotem do szalonej zagadki i intelektualnej potyczki. Z której musiał wyjść zwycięsko: przecież chodziło o ogień! Ewentualnie o chorą sklątkę tylnowybuchową, która świrowała po wypiciu ognistej. - A ta głupia zagadka...ogień - odpowiedział, coraz mocniej wmawiając sobie, że to wszystko jest jakąś smutną farsą, że fantomowa obecność Hatsy za jego plecami wcale go nie rusza i że nie czuje się nieswojo. Zdecydowanie wolał walkę na gołe klaty z trolem niż subtelne dogryzanki z nieobliczalną Harriett: nawet jeśli była tylko marą.

Palce Harriett coraz to mocniej wodziły w dół i w górę twojego karku, jakby niecierpliwiąc się z odpowiedzi, której pierwotnie udzieliłeś. Nie były to już pieszczoty troskliwiej kochanki, a zirytowanej półwili... Tylko czy na pewno? Odniosłeś wrażenie, że ból zadaje ci szponem, naruszającym ciągłość naskórka, aż do krwi. Czynność ustała w momencie prawidłowej odpowiedzi.
- Chodź ze mną - jej ton wciąż był miły i słodki, wręcz kuszący, jednak zaskakująco zimna dłoń zacisnęła się na twojej ze stanowczością godną zniecierpliwionego stwora. Czy to aby na pewno była twoja Harriett, a może to coś wykorzystuje jej głos, by cię omamić?

(Jeśli zechcesz wyrwać się z uścisku półwili, rzucasz kością k100. ST wynosi 43. Jeśli odpiszesz w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5).

Coś, co zapowiadało się miłą pieszczotą, taką pieszczotą przestało być w momencie, w którym słodkie paznokietki Harriett wbiły się w jego kark. A może były to już wielkie pazury potwornej harpii, czekającej tylko na odpowiedni moment, by rozciąć mu gardło? Tak jak wtedy próbowała ta dziwna wariatka, później dokonująca widowiskowego samobójstwa? Oj, nie podobało się to Benjaminowi zupełnie. Niepokój rósł z każdą chwilą, a gdy śpiewny ton Lovegood nakazał mu podążanie za nią, mózg Wrighta podjął szybką decyzję. Zimna, lodowata dłoń (topielca?) kurczowo trzymała jego rękę. Zbyt mocno, by mogła robić to delikatna Harriett. Niewiele myśląc gwałtownie spróbował wyrwać się z jej uścisku, zwiększając odległość od tego...czegoś.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

'k100' : 24

Z wielkim trudem udało ci się uwolnić, jednak ta Harriett, czymkolwiek by nie była, próbowała cię powstrzymać, w efekcie czego na zewnętrznej stronie twojej dłoni powstały krwawe zadrapania, na szczęście niezbyt głębokie. Gdy uwolniłeś się z uścisku kobiety, pomieszczenie wypełnił wrzask przypominający furię prawdziwej, pełnokrwistej wili, w swojej najgorszej, rozwścieczonej formie. Wkrótce rzuca się w twoim kierunku, tym razem na pewno nie możesz oczekiwać z jej strony nawet najdrobniejszych pieszczot - chyba, że szponów rozrywających twoją skórę.

(ST powstrzymania wili wynosi 70.
ST dla ucieczki wynosi 35.
Masz 2 dni na odpis, jeśli zmieścisz się w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.)

Ulga, jaką poczuł, gdy dłoń Harriett przestała kurczowo zaciskać się na jego ręce, nie trwała długo. I to nie z powodu przejmującego bólu rozoranej paznokciami skóry. Blondynka zamiast po prostu rozpłynąć się w otaczającej ich ciemności, pełnej szeptów i wilgoci, przybliżała się do niego. Ogłuszonego przejmującym wrzaskiem - zdecydowanie nie był to słowiczy śpiew - i zdezorientowanego. Wiedział, że ta przeklęta harpia (jednak miał rację co do tego, co kryje się pod tym ślicznym ciałkiem!) raczej nie zmierza w jego kierunku z miłą intencją. Przez sekundę rozważał, czy powinien ją popchnąć na ziemię, ale jakaś część jego duszy - ta wrażliwa i zakopana bardzo głęboko - nie wyobrażała sobie sytuacji, w której ją uderza. Mimo wszystko. Mimo podszeptów, że to tylko ułuda, n i e p o t r a f i ł. Zdecydował się więc na ucieczkę i spróbował po omacku jak najszybciej oddalić się od rozwścieczonej harpii.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

'k100' : 77

Coś cię powstrzymało; pomimo silnie zbudowanego ciała, kryła się w tobie nuta wrażliwości nie pozwalająca ci na odepchnięcie wili, która jeszcze przed kilkoma chwilami posługiwała się głosem Harriett. Jednak harpia pozostała niezrażona swoim niepowodzeniem - choć udało ci się uniknąć bolesnego spotkania z jej szponami, ruszyła ponownie za tobą. Mogłeś poczuć jej obecność, iście ognistą, zdawałoby się, że poparzy cię niczym smocza poczwara, jeśli ponownie wpadniesz w jej łapska. Trwało to dopóki nie udało ci się przekroczyć linii stworzonej przez dziwne szepty, z pośród których wyłowiłeś ten należący do byłej narzeczonej. Najwyraźniej to zagwarantowało ci bezpieczeństwo, wila odpuściła. Z każdym krokiem głosy były coraz to mniej słyszalne, aż w końcu zostałeś sam w ciemności zimnego pomieszczenia. Błądziłeś długo po omacku, zanim natrafiłeś na mocno zawilgocą ścianę - jeśli ruszysz wzdłuż niej, w końcu natrafisz na metalowe drzwi, którymi będziesz mógł wrócić na zaplecze.

(Masz dwa dni na odpis. To ostatni post w tym pomieszczeniu. W prywatnej wiadomości dostaniesz link do następnego pokoju, do którego wejdzie Benjamin. Możesz napisać również posta na zapleczu, ale nie jest to wymagane.)

Niemalże czuł ognisty oddech rozwścieczonej harpii na swoich plecach. Ratowanie się ucieczką nie było w stylu Benjamina - wolał załatwiać sprawy od razu, żelazną pięścią, zamieniającą przeciwników w proch - ale w tym przypadku była to jedyna opcja. Jak widać w miarę skuteczna, bo z każdym krokiem szepty cichły, pogrążając także w milczeniu głos Harriett. A raczej harpii, jaką stała się w jego koszmarach.
Serce biło mu jak szalone, gdy w końcu dotarł do wilgotnej ściany. Drżącymi dłońmi przesuwał po wypukłościach kamieni, raz po raz poprzetykanych mchem, a następnie z ulgą znalazł klamkę drzwi, przez które przeszedł, nie obracając się ani razu za siebie.
zt

Do pomieszczenia wchodzi Barry.

Postępujesz zgodnie z opisem tematu. Masz dwa dni na odpis. Nie musisz rzucać kostką k100.

Przeszedł przez drzwi, które po sobie zamknął i trzymał wyciągniętą różdżkę kierując jej koniec przed sobą. Nagle zamrużył oczyma i nie dostrzegł żadnej różnicy. Zrobiło się ciemno, a sam poczuł chłód, który przenikał najbardziej przez zmoczone wcześniej buty i nogawki. I jak teraz znów deptał zimną kałużę wody, dostał gęsiej skórki. Szedł przez siebie obawiając sie w sumie najgorszego. Nie było nic przyjemnego iść w ciemnościach i z uczuciem, jak jest się obserwowanym. Rozejrzał się na wszystkie strony, lecz było zbyt ciemno, by coś zauważyć. Zatem wyostrzył swój słuch. Brzmiał ono melodyjny, jakby wołało jego, albo i śpiewało. Nie potrafił tego określić, ale za to umiał określić ton, który należał do osoby, w której jest zakochany.
- Nora? To ty?- wyszeptał jednocześnie przestając maszerować i zaczął szukać wzrokiem rudych włosów, które może będą kontrastować z panującą tu ciemnością.

Był pewny, że coś musnęło jego policzek, a potem ramię. Czyjeś... palce?
- Mam dla ciebie zagadkę - Barry usłyszał głos Nory wyraźnie mimo iż szeptała. - Odpowiedz poprawnie, a będziesz mógł się stąd wydostać - dodała. - Słuchaj uważnie... jest malutki jak mrówka i wielki jak wieloryb. Tańczy do muzyki, choć jej nie słyszy. Nigdy od niego nie uciekniesz... co to jest? - mówiła cicho, spokojnie i wyraźnie przy tym wokół niego krążyła. Kiedy zadała mu pytanie, choć już go nie dotykała, wciąż wyraźnie czuł jej obecność.

(Masz dwa dni na odpis. Nie musisz rzucać kostką k100)

Początkowo poczuł nieprzyjemne mrowienie przy policzku, do którego zaraz przyłożył swoją dłoń. Jednak nie poczuł żadnej ręki. Czy to jest jakieś złudzenie? Jakaś narkotykowa zjawa? Nie był teraz naćpany, specjalnie przyszedł czysty wiedząc, że się tutaj pojawi. A może coś jemu dosypali?
Tańczy do muzyki, choć jej nie słyszy...- powtórzył jej słowa starając się dotrzeć do rozwiązania zagadki, gdy ona krążyła wokół niego. Coś związane z muzyką. Cholera, nie znał się na tym. To jakiś rodzaj muzyki? Nie to musiało być coś innego... Coś zarówno dużego jak i małego. Coś, co sięga każdego bez pytania o zgodę. Chwilę musiał pomyśleć, lecz jej obecność zbytnio nie pomagała. Ale chyba musiał spróbować coś odpowiedzieć, prawda?
- Jakieś brzmienie, coś z tym związane, prawda? Może... Nuta? Mówisz o nucie?- mówiąc, chciał spojrzeć na twarz Nory, ale za to obrócił się dookoła własnej osi i czekał na werdykt cały spięty.