Lasy Cairngorms

Kulturalna pogawędka z przepięknymi szlachciankami została brutalnie przerwana przez dźwięk myśliwskiego rogu. Benjamin ledwie zdążył zapoznać się z jakąś przemiłą brunetką - także i Katyi uścisnął dłoń, uśmiechając się do niej czarująco spod poplątanej brody już bez ozdoby gałązek - a już został wezwany na łono polowania. Zaskakująco zgrabnie wskoczył na Smoka, kontrolnie poprawił uzdę, po czym ruszył w głąb lasu za pierwszymi czarodziejami, mając nadzieję, że tym razem koń nie postanowi zrzucić go już w pierwszej rundzie. Czym innym był wspaniały upadek na miękki piaseczek - tuż przy szumie nadmorskich fal - a czym innym wyrżnięcie na twardą ziemię, poprzetykaną wystającymi korzeniami drzew. Czujnie obserwował otoczenie, by w odpowiedniej chwili schylić się przed gałęzią lub złapać kuszę i wymierzyć ją w kierunku jakiegoś szalonego bydlęcia - o ile napotkają na swojej drodze coś innego od rodziny nieśmiałków.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 84

Ostatnie chwile przed polowaniem Alice spędziła samotnie. Te nieliczne osoby, które znała, były pochłonięte rozmowami z innymi, a Alice jakoś nie miała ochoty wciskać się w to grono praktycznie samych czystokrwistych, wśród których najprawdopodobniej była jedyną szlamą. Stała więc na uboczu, cicho mówiąc do Minnie i przygotowując ją do polowania, ukradkiem obserwując towarzystwo. Później jej dosiadła, za pomocą jakiegoś pieńka zręcznie wskakując na jej grzbiet. Nie liczyła, że któryś z mężczyzn pomoże szlamie w potrzebie, więc musiała sobie radzić sama.
Gdy rozbrzmiał dźwięk rogu, nie pozostawało jej nic innego, jak spiąć konia i ruszyć w stronę zwartej ściany lasu, mocno przytrzymując lejce oraz ekwipunek. Miała nadzieję, że nie zahaczy o gałąź ani nie spadnie na ziemię, naprawdę nie chciałaby tak szybko zakończyć całej zabawy, zanim ta na dobre się rozpoczęła. Oby Minnie jej nie zawiodła. Żadnej zwierzyny jeszcze nie było widać, ale kto wie, co kryło się dalej w lesie? Tylko najpierw trzeba było tam dotrzeć.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 15

Przez parę sekund nosił się z zamiarem podejścia do Lilith, znajdującej się w towarzystwie Benjamina i panny Carrow, lecz tuż obok drogiej przyjaciółki Avery'ego zamajaczyła postać, która wydawała się być całkiem dobrze znajoma i z którą nie miał ochoty się uspołeczniać. Odetchnął więc z ulgą, gdy róg myśliwski obwieścił start polowania i nie czekając na nic więcej, skinął jeszcze głową pannie Greengrass, życząc jej tym samym powodzenia, z gracją baletnicy wskoczył na Hyperiona i łydkami ścisnął boki zwierzęcia, zachęcając je do przyspieszenia i podążenia w odpowiednim kierunku - doczekał się całkiem wdzięcznej reakcji, niezmuszającej go do bestialskiego wbijania pięt w końskie ciało ani uciekania się do stosowania palcata, co mile go zaskoczyło. Jeśli tylko polowanie okaże się mieć przyjemniejszy finał niż ostatnie wyścigi, Perseus będzie mógł spokojnie uznać ten dzień za udany.

The member 'Perseus Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 57

Parsknęłam śmiechem na dźwięk słów mojej drogiej przyjaciółki, kiwając jej przy tym nieznacznie głową. Ale zaraz zaraz, czy ona przed chwilą powiedziała n a r z e c z o n y? Uśmiech znikł z mojej twarzy równie szybko co się pojawił. Odwróciłam wzrok od migdalącej się parki i przeniosłam go na Katyę. Jak to narzeczony? I ona tak spokojnie do tego podchodzi? Spojrzałam jeszcze raz w stronę Cassiopeii i Ramseya, którzy w dalszym ciągu zabawiali się sobą. Na mojej twarzy pojawił się grymas zniesmaczenia. Skoro tak, ktoś musi nauczyć tą dwójkę jak należy się zachowywać w towarzystwie. Już sięgałam po różdżkę, kiedy właśnie w tym momencie rozległ się głośny dźwięk rogu, kończący wszystkie towarzyskie pogawędki i nawołujący do rozpoczęcia polowania. Westchnęłam cicho, niezadowolona z obrotu sprawy. Szybko jednak chwyciłam za lejce i skierowałam Pascala w odpowiednią stronę. Posłałam jeszcze łobuzerski uśmiech w stronę mojego drogiego przyjaciela Perseusa, po czym ruszyłam przed siebie.

The member 'Lilith Greengrass' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 10

Zdążyła tylko doskoczyć do grzbietu swej aetonatowej klaczki, a rozległ się sygnał rozpoczęcia polowania. Dźwięk rogu zatrzymał jej słowa, gdy z radością przywitała Katyę. Nie musiała tłumaczyć się, gdy poderwała Sayuri do ruchu, która pierwsza - jeszcze przed swoim jeźdźcem wyczuła początek wydarzenia, drepcząc niespokojnie w miejscu. Zacisnęła rękę na dłoni drugiej przyjaciółki i mrużąc jedno oko, życzyła jej powodzenia.
Pewnie trzymała wodze, utrzymując wierzchowca we względnych ryzach, bo mimo umiejętności czuła, że mógłby jej grozić upadek już na samym początku, gdyby poddała się rozleniwieniu. Nim jednak pognała w las, jej uwagę przykuła jedna twarz. Rosier. DRUGI Rosier, którego - za wszystkie skarby świata nie spodziewała się spotkać tutaj...w ogóle, w Londynie. Serce gwałtownie załopotało, w jakiejś zdradliwej przypominajce. Rozchyliła usta w zatrzymanym słowie, ale mężczyzna odwrócił się, nim uchwyciła jego spojrzenie, przygważdżając ją w miejscu. Zacisnęła gwałtownie usta i z lekkim drżeniem i zrywem, ruszyła do przodu, pojmując po chwili, że gdyby nie ten jeden moment zwłoki, już gnałaby pomiędzy drzewami. Musiałą się skupić. Teraz. A źródło swego rozkojarzenia uchwycić nieco później.

The member 'Inara Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 98

Pękłoby. Gdyby nie wróciła. I będzie mówił jej tak na ucho zgrabnie mijając się w okrutną prawdą, własnym egoizmem i obrzydliwą interesownością, choć - jako koneser kobiecego piękna - przyznać musiał, że panienka Ollivander cechuje się szczególnie przyjemną dla oka aparycją. Zgodzić się więc mógł i z samym sobą, że za tymi widokami tęsknić będzie dniami i nocami, byleby choć obdarowała go jeszcze chwilą złotą, drobinką wręcz, sekundą, podczas której napawałby oczy - i duszę - widokiem jej wdzięków. Wpatrzony więc był w jej lico z pochlebiającym jej uznaniem skrywanym za kurtyną ciekawości i kiełkującej irytacji.
-Ależ nie, niech panienka nie wyjeżdża - zaprzeczył gorliwie, wręcz kajając się u jej stóp w swej uległości, która była tylko grą pozorów - poświęcę się dla dobra sprawy - dla cudzej przyjemności, dla obcych dłoni obłapiających twoje kruche ciało. Cóż za okrutna nieprzystępność, cóż za duszące w mękach serce katusze - spoglądać na tort przyozdobiony przez najzręczniejszego cukiernika i nie móc go skosztować. Lecz bez trudu oderwał od niej wzrok, nie był wszak młodzikiem o maślanych oczach zwróconej ku jednej z tysiąca gwiazd tego wieczoru. I każda doprawdy wyjątkowa. Lecz żadna wyjątkowa w swej wyjątkowości. Uwagę swą zawiesił na Adrienie, którego obdarował śmiechem i nie wiadomo do końca, czy to wyborny dowcip Deimosa tak też go rozbawił, czy też starszy Carrow, którego nie od dziś na każdym kroku trzymały się żarty. Wzrok mu nieco spochmurniał podczas kolejnej, oddalającej się od niego skromnej wymiany uwag, w zamyśleniu wpatrując się tępo w przestrzeń i chwytając ciekawskie spojrzenie Inary, uśmiechnął się wyraźnie rozbawiony, lecz uśmiech ten dziwaczny i niedostępny nie sięgnął oczu.
-To zależy, jaką zwierzynę masz... - w tym właśnie momencie wszedł między nimi lord Shafiq - ...na myśli... - brwi jego zmarszczyły się, twarz zamarła z zdziwieniu, choć na serdeczne przywitanie odpowiedział już szerokim uśmiechem, szczerze rozbawiony nieporadnością Jaquana siedzącego dumnie na swym wierzchowcu, który w tym komicznym duecie, wiódł prym. I choć nie był w nastroju, rozpaczliwie chwytał się każdej okazji, aby odpędzić myśli od tematu śmierci Marie i malutkiej Celeste, a szczególnie Diany - dziewczyny o twarzy anioła i duszy krwiożerczej bestii - Jaquan! - zaśmiał się z powodu całkowicie sobie nieznanego, gdy nagle wśród skotłowanego towarzystwa zabrzmiał dźwięk rogu. Dłoń Lestrange'a spoczęła w przyjacielskim geście na ramieniu Shafiq'a, a usta ułożyły się w te ciche, niezłośliwe przecież słowa - Życzę szczęścia! Przyda Ci się - i posławszy Carrowowi jeszcze jedno spojrzenie mówiące tak wiele, pytające a zarazem pełne odpowiedzi, posławszy je więc, szarpnął za wodze i - mając nadzieję, że niecierpliwa kobyła usłucha się jego poleceń - ruszył w pogoń.

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 25

Przez las przetoczył się nagły huk - róg myśliwski, długi, cętkowany, kręty wydał z siebie świst, wystrzał; głęboki i poruszający ryk, jakby wydarty z piersi dogorywającego już zwierza, otworzył polowanie i uczestnicy mogli już ruszyć w pogoń. Avery spiął wodze swego wierzchowca, ścisnął piętami jego boki i ruszył z kopyta, przedzierając się przez knieje. Zerknął przez ramię, chcąc się upewnić, czy aby jego wierny giermek (a może raczej podły zdrajca - powinien zacząć zajmować się mieczem tego brudnego pólolbrzyma) podąża za nim. Pachołek istotnie wlókł się za nim - bał się o swojego drugiego przyjaciela? - a Avery przyzwalał na to, choć bezlitośnie popędzał swego rumaka, zagłębiając się coraz dalej w leśną głuszę. W kniejach musiały kryć się jakieś stworzenia, jeśli zaś Samaelowi nie uda się ustrzelić zwierzyny, zawsze istniała ogromna szansa na przypadkowe(?) trafienie któregoś z uczestników. W kilku przypadkach różnica miedzy zwierzęciem w istocie byłaby znikoma.

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 79

Powitał Thibauda, wciąż nieobecny, na pożegnanie gładząc szyję wierzchowca młodszej siostry; spojrzał na nią raz jeszcze, niemo życząc powodzenia, odruchowo przed odejściem, krótkim gestem, sprawdzając jeszcze siodło Darcy. Podobnież niemo życzył szczęścia Druelli, mimo wszystko rad, że dźwięk rogu, który właśnie się rozległ, odciągnął go od towarzystwa. Minęło zbyt mało czasu, nie potrafił tak łatwo zdystansować się od morderstwa dziewczyny - tak, jeszcze dziewczyny, jeszcze nie kobiety - która całe życie była mu przecież tak bliska. Zemsta smakowała słodko, ale gorycz zdrady ponurymi falami... przyćmiewała ten smak. Nie potrafił uwierzyć, jak mógł być tak głupi. Tak ślepy. Ani jak ona - jak ona mogła być tak fałszywa.
Odprowadził spojrzeniem kuzyna odchodzącego w kierunku stajni, po czym bez zbędnej zwłoki wskoczył w swoje siodło, konie wyczuwały takie emocje, dobrze o tym wiedział. Był dzisiaj nie tylko zamyślony, ale i poddenerwowany i niepewny siebie. Dobrze, że trafił na łagodnego konia - w jego dobrej woli leżała dziś cała nadzieja. Dopasowawszy strzemiona do jazdy, przygładził białą grzywę i obejrzawszy się jeszcze na pozostałych Rosierów, ruszył w końcu za myśliwymi, myślami wciąż i wciąż powracając do pamiętnej nocy, do jej krzyku, skamlenia, pogruchotanych kości.
Łudził się, że zapomni, że na polowaniu będzie w stanie skoncentrować się wyłącznie na celu, że natrętne myśli odejdą na drugi plan - liczyło się tylko oko, prędkość i współpraca ze zwierzęciem - ale nie potrafił się od odpędzić. Kątem oka dostrzegł mknącego tuż obok Enjolrasa. Nie czuł się dobrze.