Podziemia

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 19

Zielona trwa wciąż usilnie kontrastowała z pogodą, z którą pożegnaliście ląd. Chłód był ledwie odczuwalny. Znajdowaliście się na środku polany, którą otaczają skały. Szum drzew i wodospadu, nie będącego w zasięgu wzroku,  tworzyły miłą dla ucha melodię. A mimo wszystko atakujące was nieśmiałki czuły zagrożenie. W tych okolicach na pewno nie były przyzwyczajone do rodzaju ludzkiego. Elsie skutecznie zrzuciła z siebie nieśmiałka, lecz swoim krzykiem poddenerwowała kolejne stworzenia. Te kolejno zeskoczyły na Lorna, który odstawał od grupy. Czyż nie zauważył, że spotkało ich realne zagrożenie? Nieśmiałek podrapał jego policzek i chciał zrobić wszystko, aby odciągnąć tę trójkę od drogocennych drzew. Małe stworzenie wciąż daleko znajdowało się od jego oczu, lecz może dzieliła go zaledwie sekunda, dwie? Póki nie pojawi się jakikolwiek pomysł na unieszkodliwienie nieśmiałków, czarodzieje mieli marne szanse. Stworzenia będą bronić swego do utraty sił. Dzięki staraniom Deimosa, zwierzę, sprawiające wrażenie jakby było zbudowane tylko z kory, przekrzywiło głowę w prawo, a następnie w lewo. Czyżby próbowało go zrozumieć? Niewiele to na razie wniosło. Może miał jeszcze jakiegoś asa w rękawie? Inne stworzenia schowały się z powrotem do korony drzewa. Została ich dokładnie trójka na trójkę dorosłych czarodziejów.  

Znajdujący się po drugiej stronie polany Tristan nie widział swoich towarzyszy. Nie dołączyła do niego ani Isolda, ani Ascellus. Niepewność dotycząca realności całego otoczenia była nieznośna. A co jeśli to tylko sen? Wszak bahanka pojawiła się jakby znikąd i z całych sił nie chciała pozwolić, aby Tristan przeszedł dalej. Zaklęcie szlachcica, choć dobrane prawidłowo, nie trafiło w małe stworzenie. Uderzyło kilka centymetrów od ciałka bahanki, rażąc prądem jakiś kamień opodal.  Ta zdenerwowana nierówną walką, zaczęła okrążać ciało Tristana, szukając dogodnego momentu na ugryzienie.

Lorne ST zrzucenia z siebie nieśmiałka wynosi 30. Przy wybraniu konkretnego sposobu na odwrócenie uwagi stworzeń bądź przekonanie ich do siebie rzucacie kością k’100’.  
Tristan, bez względu na to, jaki sposób wybierzesz do pokonania bahanki, rzucasz kostką k’100’.
Na odpis macie 48 h, a gdy pojawią się jakieś pytania, wiecie, gdzie je kierować!
Życzę Wam powodzenia, a przede wszystkim miłych kostek. ♥

Przeklął szpetnie pod nosem, kiedy smużka zaklęcia minęła irytujące stworzenie. Ta wizja, sen, baśń; otaczająca go przestrzeń tak dalece inna i... dziwna w tym miejscu przerażała go i fascynowała zarazem. I choć wiedział, że ta wizja mogła być tylko błędnym ognikiem, iluzją pragnącą zatrzymać go tutaj na dłużej, to jednak wolał wierzyć, że jego wędrówka dokądś zmierzała. Nie oglądał się już za siebie, Asellus na pewno miał się dobrze: gdziekolwiek nie był, poradzi sobie. Był zdolnym czarnoksiężnikiem, a gdyby nie miał sobie poradzić, nie byłoby go tutaj z nimi. A Isolda - sama chciała wyruszyć na tę próbę. O niej wolał nie myśleć wcale. Lorne, Elsie i Alfred, dokąd trafili oni? Zepchnął myśli na tył głowy, te wspomnienia wcale mu nie pomagały. Musiał skupić się na swoim zadaniu i na tym, co miał przed sobą, choćby szedł na spotkanie samej śmierci.
Rezygnując z bardziej wysublimowanych metod, odwinął się, żeby trzepnąć bahankę ręką  - jak wyjątkowo dużą i jeszcze bardziej upierdliwą muchę.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 89

- Nieśmiałek? - zapytała zdziwiona zrzucając z siebie stworzenie.
I właśnie w tej chwili pożałowała, że nie była bardziej aktywna na Opiece nad Magicznymi Stworzeniami. Może wtedy wiedziałaby jak postąpić. Chyba pierwszy raz posłuchała Carrowa i chociaż na chwilę się uciszyła. Co jak co, ale on się znał na zwierzętach. Zaczął coś do nich mówić, część z nieśmiałków się schowała, została trójka, która chyba nie była przekonana jego słowami.
Elsie zmarszczyła lekko brwi. Zastanawiała się jak to się stało, że trafili akurat tutaj i czy podziemia swoimi poczynaniami chciały, aby właśnie tutaj dotarli?
- Może te nieśmiałki nie pilnują tylko drzew? - zapytała chyba o to, co każdemu z nich chodziło po głowie.
Widząc, jak na nich patrzyły te dziwne stworzenia i powoli zaczynając rozumieć o co im chodzi, Elsie uniosła lekko ręce do góry, aby dać im jakoś gestem znać, że nie chcą ich atakować, a tym bardziej nie chcą ruszać drzew.
- Jesteśmy tu przypadkiem, puśćcie nas, nie chcemy zrobić ani wam, ani waszym drzewom krzywdy - powiedziała już spokojnie, mając nadzieję, że to pomoże.

The member 'Elsie Rookwood' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 41

Nie wiem czy dobrze to robię, bo nieśmiałki wcale nie chcą nas zostawić w spokoju. To znaczy, zostalo ich nagle o wiele mniej, więc dobrze, że ch przekonywaniem zajęła się Elise. Kobiety mają jakąś chyba większą umiejętność kłamania. Mi to nawet wychodzi, ale żaden z nieśmiałków nie przypomina kobiet mego życia, które nieustannie są karmione mymi kłamstwami.
Rozglądam się, chciałbym znaleźć inny kierunek, ale nic mi nie przychodzi do głowy. Dlatego staram sięjakoś pomóc Rockwood i powtarzam te same słowa co wcześniej i te, które ona i dodaję - My tylko przechodzimy tędy - bo chyba chcemy iść dalej? Sam nie wiem czy mamy jakikolwiek plan, ale jedno jest pewne, stanie tutaj nie ma sensu.

The member 'Deimos Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 34

Tristan

Wyjątkowa siła powaliła bahankę na ziemię. Ta przez długi czas nawet nie poruszyła skrzydełkami. Żadna już przeszkoda nie stała na drodze Tristanowi. Nawet po odczekaniu kilku minut przy dogorywającym ciele bahanki, nie widział kolejnych nieprzyjemnych magicznych stworzeń. Po tej stronie polany nie znajdowało się wiele drzew. Istotne były trawy, tańczące z szumem wodospadu. Tristan wciąż również widział skały, wyznaczające granice polany, uświadamiające go w przekonaniu, że nadal znajduje się w podziemiach. Tuż przy jego stopach rozciągała się wydeptana ścieżka wśród traw. Dokładnie po trzydziestu sekundach, niezależnie od tego, czy zdążył nią ruszyć, zmieniła ona swój bieg, skręcając lekko w lewo. Po kolejnym upływie czasu, wiła się już w zupełnie innym kierunku. Pozostawiony sam sobie stanął przed wyborem, cóż robić dalej? Skały skrywały w sobie tajemnicę, iluzję, w której nieustanie tkwił. Nadszedł czas rozglądać się za wskazówkami.

Elsie i Deimos

Chociaż głos lorda Carrowa mógł wydawać się czarujący, nie on odpowiadał za schowanie się pozostałej części nieśmiałków. Te, jak sama nazwa wynika, posiadały dość wycofaną naturę. Jednak jakby każdy się przyjrzał, wciąż potrafiłby je odróżnić od kory drzewa, w której się kryły. Gotowe do ataku, czekające chociażby na piśnięcie jednego ze swoich. Staną się jeszcze bardziej agresywne, gdy jedna z osób będzie chciała minąć drzewo, którego strzegły. Nieśmiałki nie posiadały własnej inteligencji, nie rozumiały więc słów czarodziejów. Mogły odczytać ton wypowiedzi, ale on wcale nie zmienił ich zachowania. Wciąż szukały najlepszego sposobu, aby wskoczyć na Deimosa, wplątać się we włosy Elsie czy wydłubać oczy Lorna. Dwójka mężczyzn miała największe pojęcie o magicznych stworzeniach, więc potrzebowali tylko skupienia, aby znaleźć sposób na pokonanie nieśmiałków.


Stopień trudności zrzucenia z siebie nieśmiałka w przypadku Lorna wzrasta do 35.
Bez względu, co postanawiacie zrobić, rzucacie kostką k’100’.
Tristan, stopień trudności znalezienia znaków wynosi 25.
W razie jakichkolwiek pytań, czekam na Wasze PW! Na odpis jak zwykle macie 48 h.
Życzę powodzenia, a przede wszystkim miłych kostek ♥

Powiódł spojrzeniem za leżącą już bahanką - i bez zawahania ruszył przed siebie pamiętając, by po drodze, na wszelki wypadek, a może z czystej złośliwości, nadepnąć zranione stworzenie. Ruszył ścieżką, uznając, że skoro skądś ta ścieżka się tutaj wzięła, bez wątpienia dokądś musiała też prowadzić - ale czy na pewno? Wciąż drażniła go przejmująca otaczająca go zewsząd cisza, wciąż nie wiedział, gdzie był, ani, co gorsza, gdzie znajdowali się jego towarzysze, a każdy kolejny stawiany przez niego krok, miał wrażenie, zbliżał go do nieuchronnego końca. Ale Tristan był Rosierem: nie poddawał się łatwo i jeśli miał zginąć, to na stojąco. Ścieżka, którą obrał, nie była jednak zwyczajną ścieżką; wiła się przed nim, zmieniała trasę - potrzebowała klucza? a może, jak cała ta przestrzeń, była jedynie iluzją? Chciał wierzyć, że ta iluzja była dobrym znakiem, że czegoś strzegła, że znajdował się już bliżej... celu, czymkolwiek ten cel miał być. Odrzucał czarniejszy scenariusz, ten, zgodnie z którym mogła być to tylko pułapka mająca zatrzymać go tutaj na zawsze.
Rezygnując ze ścieżki, zbliżył się do kamiennej ściany otaczającej polanę, wyciągając dłoń w kierunku jednego z głazów - ostrożnie, powoli, w poszukiwaniu rozwiązania tej przedziwnej zagadki. Może powinien ruszyć w kierunku drzew, może ten las krył w sobie więcej tajemnic niż ta polana?

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 88

Rzeczywistość wciąż była niczym mętny sen, dlatego Lorne przez dłuższą chwilę nie robił sobie nic z nieśmiałków. Zdawał się ich nie zauważać. Te jednak stały się wyjątkowo agresywne - strzegły swych drzew, szalone istoty! Tym samym oczy Rycerzy były zagrożone. Doświadczył tego na własnej skórze, gdy jedno ze stworzeń drapnęło go w polik. Nie chcieli chyba postradać gałek? Pora na działanie, choć sił wyjątkowo brakowało. Lorne wzdrygnął się, ale wytężył swe zmysły, by spróbować czegokolwiek. Zrób coś! Pamiętał, że nieśmiałki uwielbiają korniki - ale skąd, u licha, wziąć korniki? Co prawda znajdowali się w okolicy drzew, ale niemożliwym jest szukanie robactwa, gdy te patyczakowate stwory zaciekle atakują.
- Incendio - zawołał, celując różdżką w nieśmiałka łażącego po jego facjacie. Płomień powinien wystraszyć i innych. Niechże płoną, nędzne pomioty!
Jakże Lorne był zmęczony. Miał jednak niewypowiedzianą nadzieję, że zaklęcie się powiedzie. Nie miał siły szarpać się z przerośniętymi patyczakami.
- Weźże się odczep - warknął, nim jeszcze wypowiedział zaklęcie.

Zgodnie z regulaminem nie wolno zmieniać postów podczas rzucania kością. Przy kolejnej takiej sytuacji, post nie będzie w ogóle brany pod uwagę.

The member 'Lorne Bulstrode' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 99

- No to utknęliśmy - jęknęła Elsie.
Mimo że starała się jakoś pokazać tym stworzonkom, że wcale nie są agresywni, że nie chcą im nic zrobić, to te absolutnie nie miały zamiaru odpuścić i chyba tylko czekały na to, aż je sprowokują. Rookwood nie znała się na magicznych zwierzętach, nie miała pojęcia co właściwie powinna zrobić i jak się zachować, oraz jak sobie z nimi poradzić tak, aby ich przepuścili. Atakowanie nie było zbyt mądrym pomysłem, może jakoś by je powstrzymać, aby nie mogły ich zaatakować i przejść dalej? Albo może ich zmylić i stworzyć coś, co odciągnęło by ich uwagę, kiedy oni czmychnęli by dalej do przodu?
- Zaryzykujmy - powiedziała w końcu.
Była trochę zdesperowana, zmęczona, zmarznięta i naprawdę chciała już iść dalej. Skoro Nieśmiałki nie chcą ich puścić z własnej woli, to może powinni je jakoś przechytrzyć?
- Salvio Hexia - powiedziała wyciągając różdżkę przed siebie z nadzieją, że zaklęcie się powiedzie.

The member 'Elsie Rookwood' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 10