First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Valerij Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 7

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Wróciła mu siła, krew żwawiej krążyła w żyłach, tłocząc rumieniec wprost w pobladłe policzki, rozświetlając puste oczy żądzą mordu. Intensywnie, wręcz elektrycznie: zostali w tyle, siłując się z parszywymi produktami mugolskich ścierw dotkniętych magią, ile jeszcze mieli tu tkwić? Sparaliżowany stwór miotał się wściekle, machając szponiastymi rękami, należałoby mu je odciąć, rozczłonkować parszywą hybrydę. I - właściwie dlaczego nie? - zabrać na pamiątkę, odtworzyć w pamięci i zademonstrować przed szeroką publiką, czym stają się mugole po obcowaniu z magią.
-Sectumsempra - zawołał, szarpiąc różdżką i celując nią w pierś wolnego mutanta, przemykającego po ścianach jak jakaś pierdolona krzyżówka człowieka z pająkiem. Oby otworzenie tych drzwi było tego warte, oby nie okazało się, że jedyne co znajdą w tajemniczym pomieszczeniu to zgliszcza dokumentów, przypalone tosty i inne śmieci. Nieadekwatna nagroda do wysiłku, ale najpierw musieli jeszcze pozbyć się tych paskudztw, co szło jak po grudzie, choć teoretycznie mieli przewagę, siłując się nad nimi w czwórkę.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 64

--------------------------------

#2 'k10' : 10

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Postępowałem wedle poleceń Valerija, zawierzając całkowicie jego osądowi, to on myślał jakby miał w głowie jakieś magicznej wielkości biblioteki i to jemu wychodziło lepiej łączenie wniosków i faktów. Moja natura skłaniała się ku filozoficznym rozważaniom natury ludzkiej, czasu i świata, nie miała w sobie jednak poręczności w momentach takich jak ten. Więc robiłem co mówił, nie kwestionując niczego, bowiem niewiele z tego co próbował zrobić rozumiałem - znaczy zrozumiałem, ale gdy już udało mi się zobaczyć całość jego działań. Stęknięcia zza ściany przypominały ludzkie, a słowa Valerija i przeciągająca się nieobecność reszty grupy sprawiała, że zaczynałem lekko powątpiewać iż znak wykrzyknika na mapach oznaczał cokolwiek innego niż zagrożenie. Mugole tylko w teorii nie byli groźni, ale ze swoimi długimi pałkami i Merlin wie czym jeszcze mogli skutecznie wstrzymać całość naszych działań.
- Valerij, idziemy do celu, możliwie najkrótszą drogą. Reszta nas dogodni. - stwierdziłem spokojnie, choć byłem tego coraz mniej pewien. - Musimy dotrzeć do piwnic i zająć się anomalią.] - złapałem jego spojrzenie na krótką chwilą. Musimy. Nawet, jeśli mielibyśmy zrobić to sami, musimy chociaż spróbować. Nigdy nie byłem rozentuzjazmowanym optymistą, ale daleko mi też było do czarowidzącego pesymisty,[ lawirowałem raczej gdzieś pomiędzy, skrajne emocje pozostawiając za sobą. Dostaliśmy zadanie od Czarnego Pana, zadanie, które mieliśmy wykonać. Rozpraszanie się, czy sprawdzanie kolejnych pomieszczeń z wykrzyknikami niepotrzebnie zabierało czas - a jeśli w poprzednim reszta znajdzie coś wartościowego, wtedy będę mógł napluć sobie w brodę, ale poza wzruszeniem ramion niewiele więcej pozostanie mi do zrobienia.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu, dostrzegając łom w momencie w którym alchemik rzucał zaklęcie, obróciłem głowę obserwując jego poczynania.
- Tam jest łom. - powiedziałem do niego, wskazując lewą dłonią w  której nadal ściskałem szmatkę, miejsce w którym dostrzegłem przedmiot. Sam odwróciłem się w stronę beczki i w jej kierunku  skierowałem różdżkę rzucając zaklęcie trwałego przylepca. Musieliśmy zabezpieczyć to miejsce, wciąż miałem w głowie myśl, że wchodzimy coraz głębiej, potem jednak będziemy musieli się jeszcze z tego ludzkiego ustrojstwa wydostać - możliwie najszybciej.

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 80

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Widział strach w jego oczach. Dostrzegł paskudną iskrę paniki, niezrozumienia mieszanej z istną chęcią mordu, która wówczas stała się coraz mniej możliwa. Patrzyli na siebie – wbijali wzrok, jakoby ta bitwa przerodziła się w grę psychologiczną, która nie miała żadnego, prawdziwego fundamentu, bowiem ów kreatura nie mogła mieć w głowie nic więcej, jak kocią karmę.
Odwróciwszy momentalnie głowę, kiedy to drugi z potworów wślizgnął się na regały zaczynając wzdłuż nich dosłownie… podążać rozszerzył szerzej źrenice uświadamiając, iż chyba nic go już dzisiaj nie zaskoczy. Spodziewał się wszystkiego – uzbrojonych po zęby mugoli, niezrozumiałych i silnych anomalii, jednakże tego, co spotkało ich w zaledwie drugim pomieszczeniu nie wyśniłby w najgorszych koszmarach. Co zatem będzie dalej? Jakie kolejne niespodzianki przygotowano na ich przyjście?
Czar Magnusa wyrwał go z krótkiego zamyślenia. Trzymając różdżkę wciąż skierowaną w stronę stwora obserwował jak ten upada na ziemię z łoskotem wciąż machając niezrozumiale kończynami. -Commotio!- powtórzył w nadziei, że tym razem nic nie stanie na drodze do kolejnego ciosu. Reszta grupy ciągle się przemieszczała i jeśli przyszłoby im zmierzyć się z podobnymi przeciwnikami we dwójkę to musieliby mieć więcej szczęścia niżeli umiejętności.

The member 'Drew Macnair' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 65

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Wdech i wydech. Wraz z uspokajaniem się sytuacji i wzrastającą przewagą sama zaczęła się uspokajać. Patrzyła jak zaklęcia uciekają z różdżek tworząc prawdziwą wymianę ognia. Wiedziała, że to tylko kwestia czasu nim ruszą do przodu; do prześlizgującym się ku celu towarzyszom. Kiedy ostatnie zaklęcia dotknęły ich wrogów Antonia postanowiła nie ignorować całkowicie tego co mogło znajdować się za drzwiami, przez które przeszły stwory. Niepewnym krokiem ruszyła w stronę framugi drzwi, a nadal unoszący się dym wcale jej ten pewności nie dodawał. Uniosła jednak różdżkę wyżej by być przygotowaną na każdą z ewentualności. Przekroczyła próg pomieszczenia rozglądając się dokładnie mając nadzieje, że to wszystko nie było tylko zbędną walką, a za drzwiami znajdowało się coś więcej prócz zmutowanych mugoli czy czymkolwiek oni byli lub się stali.

rzucam na spostrzegawczość

The member 'Antonia Borgin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 34

Zaklęcie Cynerika nie sięgnęło celu, lecz wyręczył go Magnus, ciskając straszliwą klątwę prosto w przemykającego mutanta; jego pierś trysnęła krwią, powietrze przeciął jego krzyk, krzyk bólu - stworzenie wciąż stało o własnych siłach, było wyraźnie osłabione i złożyło dłonie w dziwnym geście, kierując je na Magnusa, który zadał obrażenia: lecz nie stało się nic. Rowle poczuł osłabienie - nie było wywołane czarną magią, potrafił to rozpoznać, po raz kolejny zadziałały drgające w powietrzu anomalie. Zaklęcie Drew zatrzęsło drugim ze stworów; krótko po tym, jak ugodziła go elektryczność, mugol zniknął - i pojawił się przy drzwiach tuż obok Drew z charakterystycznym dla teleportacji pyknięciem, wciąż targany spazmami. Antonia przemknęła ku pomieszczeniu, z którego stwory wyszły: w ciemnościach, które tam panowały, nie widziała zbyt wiele - tliły się ostatnie iskry przyduszonego pożaru, a nadpalone szafki znajdujące się w zasięgu światła padającego od sąsiedniego pomieszczenia wyglądały jak coś w rodzaju archiwum wypełnionego teczkami oznakowanymi datami.

Valerij przezornie usiłował przymocować beczkę tak, żeby ochronić ją przed przyszłymi skutkami niezidentyfikowanych trzęsień ziemi - niestety, jego różdżka się omsknęła. Zaklęcie zostało jednak skutecznie poprawione przez Sauvaterre'a - konstrukcja wydawała się stabilna i byliście niemal pewni, że beczka nie stanowiła już zagrożenia.

W całej elektrowni nagle wybrzmiał dziwny, głośny, drażniący dźwięk - mogliście się domyślać, że mógł - nie musiał - być czymś w rodzaju alarmu.

(nie)życie:

Przepraszam Was za opóźnienie, wyskoczyły mi sprawy, których nie mogłam przewidzieć. W związku z moim poślizgiem czas na odpis wynosi 72h (ale pamiętajcie, że im szybciej odpiszecie, tym szybciej ruszymy dalej), a jeżeli odpiszecie w przeciągu 48h, w ramach zadośćuczynienia, do kolejnego rzutu otrzymacie bonus +20 i +40 jeżeli odpiszecie jeszcze z datą 18 listopada. Kolejkę Waszych przeciwników przeznaczoną na obronę potraktowałam jako przepadłą.

Silna wola skupiła energię, która skumulowała się w strugę czarnej magii, pędzącej skondensowanym promieniem wprost w człekokształtnego stwora, trafiając go wprost w bladą pierś. Raz jeszcze trysnęła czarna krew, rozległo się upiorne wycie, umilające Magnusowi dalszą walkę, niosące nadzieję, że monstrum jest na skraju wyczerpania, że ledwo zipie, że wystarczy jeszcze jedna celna klątwa, by je unieszkodliwić. Otarł wierzchem dłoni krew spływającą z jego nosa - tym razem to nie efekt piekielnych inkantacji, był tego diabelnie pewny - a szalejących anomalii, które już powinni mieć po swojej, jedynej słusznej stronie. Rowle nie opuścił różdżki ani na moment, wciąż mierząc nią w najbliższego stwora (2) i wyraźnie sycząc przez zaciśnięte wargi:
-Malesuritio Maxima - wybrzmiało, a wraz z zaciekłym szeptem Magnusa rozległ się kolejny przenikliwy dźwięk, daleko odmienny jednak od jęku ranionego mugola. Wysoki, ostry, drażniący, przypominający bicie na alarm - musieli się pośpieszyć, nawet, jeśli ów hałas nie był zwiastunem nadchodzących posiłków i wykryciem intruzów w elektrowni.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 20

--------------------------------

#2 'k10' : 5

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Zaklęcie poszybowało w stronę beczki i zdawało się zadziałać poprawnie. Przez kilka sekund stałem obserwując ją ze zmarszczonymi brwiami, by w końcu westchnąć lekko. Reszta nadal nie nadchodziło i miałem parszywe przeczucie, że nie jest dobrze. Wiedziałem jednak, że nie możemy się zatrzymać, nawet jeśli do piwnic mielibyśmy dotrzeć sami - musiałem wierzyć, że jesteśmy w stanie poradzić sobie z postawionym przed nami zadaniem.
- Powinno wytrzymać. - zwerbalizowałem na głos, spoglądając na Valerija, ale wiedziałem, że myśli podobnie. Nie czekając dłużej ruszyłem do miejsca w którym dostrzegłem łom i łapiąc go zabrałem się za otwieranie drzwi. Choć jedno działało na naszą korzyść, torowaliśmy drogę, może nie tak szybko jak szło by nam to w szóstkę, jednak w jakiś sposób niwelując czas, który będą musieli poświęcić na dogonienie nas.
- Daleko mamy do piwnic? - zapytałem spokojnie zastanawiając się, jak daleko jeszcze będziemy musieli iść i ile dziwnych przypadłości losu pokonać nim zejdziemy piętro niżej. Zdawało mi się, że byliśmy juz stosunkowo niedaleko, jednak w tej kwestii ufałem alchemikowi mocniej niż sobie. Dźwięk który rozległ się w całym budynku sprawił, że mimowolnie się krzywiłem. - To nie może świadczyć o niczym dobrym. - mruknąłem wzdychając cicho. Kolejny problem i ani śladu po reszcie, na razie nie szło zbyt gładko

|rzucam na otworzenie drzwi chyba

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 92

Cynericowi znów się nie powiodło. Obserwował jak nikły promień zaklęcia opuścił jego bzową różdżkę i o całą kulę ziemską ominęło potwora. Zmarszczył rozgniewany czoło, z trudem powstrzymując wściekłe drżenie dłoni. odczuwał gniew rozlewający się po całym organizmie wprawiając go w rozdygotanie. Zacisnął szczękę tak mocno, że aż zabolały go zęby. Uratowało go zaklęcie Magnusa, chociaż wstrętny szlam okazywał się być nadzwyczaj wytrzymały. Nic mu dziś nie wychodziło, popadał już w paranoję gubiąc się w myślach. Przecież potrafił się skoncentrować. Wziął kilka głębokich wdechów, przymknął oczy usiłując rozluźnić napięte mięśnie. Odzyskać równowagę. Jednocześnie z całych sił starał się to zrobić możliwie szybko, ponieważ czas nie stał po ich stronie. Musieli działać, tymczasem miotali się w swoich działaniach jak chorągiewki targane silnym podmuchem wiatru, bez składu oraz ładu. Chaos zaczynał się rozprzestrzeniać, kreatury winny być już dawno pokonane, zaś czarodzieje podążać śladem dwóch mężczyzn przecierających szlaki. Oni zaś uparcie walczyli, chociaż Yaxley nie wierzył już, że cokolwiek w tej misji pójdzie po jego myśli.
To właśnie napędzało jego wściekłość. Świadomość, że zawodził właśnie Czarnego Pana oraz wszystkich Rycerzy. Swój ród. Presja była silna, dociskająca jego postawne barki do podłoża, odbierająca swobodę ruchu. Dzielnie przeciwstawiał się własnym słabościom nawet ze świadomością, że to wszystko na próżno. Musiał wziąć się w garść, stawiać czoła lawinie porażek oraz trawiącego upokorzenia.
- Lamino - zażądał tym razem, ponownie kierując swoje działania w stronę trzeciego potwora. W tym celu ominął strażnika zbliżając się nieco bardziej do pokoju, w którym zniknęli wcześniej Valerij oraz Apollinare. Ładunki elektryczne najwidoczniej nie zaliczały się do jego topowych zaklęć, może zatem udałoby mu się wyczarować ostre noże. Urok ten należał do zdecydowanie trudniejszych, lecz w obecnej sytuacji nic nie było oczywiste. Magia działała jak chciała lub nie działała wcale, szlamy okazywały się być ponadprzeciętnie uzdolnione, zaś on zawodził na całej linii. Mógł się w związku z tym spodziewać wszystkiego jak i niczego. Podobno los nagradza odważnych, chociaż w innej okoliczności prychnąłby śmiechem słysząc coś podobnego w swojej głowie.