Posąg kochanki

Lady Slughorn w ostatnim czasie bardzo ceniła sobie świeże powietrze i budzącą się do życia roślinność, nic więc dziwnego, że każdego dnia odkrywała nowe miejsca do samotnych spacerów. Wiosna niewątpliwie sprawiała, że coraz częściej wychodziła z małej, zakurzonej pracowni, z korzyścią dla swojego wadliwego zdrowia. Chociaż nie mogła się zbytnio forsować, tak zafascynowana piękną pogodą i błogą ciszą zdążyła przespacerować przez pół lasu, by ostatecznie znaleźć się w pobliżu zapomnianego pomnika, którego historię znała chyba każda choć raz zakochana w życiu dziewczyna. Jednak dziś nie miała nastroju na romantyczne uniesienia i zachwycanie się pięknem osamotnionej rzeźby.
Głównie ten specyficzny nastrój starszej z sióstr sprawiał, że nie zabawiłaby w tym miejscu na dłużej, niż to konieczne. Przyglądała się w tym momencie jednemu z drzewek, jednocześnie odpoczywając po dość wyczerpującym marszu, gdy w pewnej chwili usłyszała dziwne szmery i coś, co przypominało plusk wody. Początkowo nie zwróciła na to uwagi, jednak z każdą chwilą odgłosy były coraz wyraźniejsze a następnie ustały. W jej głowie niemal od razu ukazała się projekcja wielkiej akromantuli, którą kiedyś spotkała i przez którą spędziła kolejne dwa tygodnie przywiązana do łóżka. Zboczyła wtedy z drogi, odłączając się od rodziny, a kiedy odsłoniła jeden z krzaczków ku jej oczom ukazał się widok wielkiego, czarnego pająka. Potem już nic nie pamiętała i  nie wiedziała w jaki sposób odnalazł ją brat.
Chciała zawrócić, jednak coś, jakaś niewidzialna siła sprawiła, że wyraźnie zaciekawiona zbliżyła się do źródła dziwnego szmeru. Stojąc w bezpiecznej odległości wyszukała wzrokiem prowokatora całego zamieszania i zaskoczona widokiem Quentina schowała się z powrotem za drzewo, zatykając sobie dłonią buzię. W towarzystwie tego mężczyzny zawsze zachowywała się nadzwyczaj irracjonalnie, jakby właśnie ktoś odebrał jej resztki rozumu i zdrowego rozsądku. Przy okazji od pewnego czasu Estelle czuła się w jego towarzystwie dość skrępowana. Nie potrafiła znaleźć powodu dlaczego tak się działo, bo znali się prawie od dziecka i odkąd sięgała pamięcią, tak zawsze się ze sobą potrafili porozumieć. Ale kiedy zaczęli dorastać, zwracając nawet nieświadomie uwagę na fizyczne aspekty u drugiej osoby, zaczęła zauważać, że w jego towarzystwie rumieniła się coraz częściej, równie często wodząc za nim wzrokiem na rodzinnych spotkaniach. Nie mogła zaprzeczyć, że była oczarowana jego urodą, niemniej jednak nie miała zamiaru się do tego przyznawać. W końcu był szczęśliwie zaręczony - pozostawała jej nadzieja, że kiedyś ktoś zauroczy ją równie mocno, co najdroższy Quentin.
Zerknęła ponownie, gdy wzięła się w garść i zaraz, zaraz... dlaczego on był nagi od pasa w górę? Och głupie pytanie, to przecież było całkiem logiczne skoro przed paroma sekundami skąpał się w okrutnie zimnej wodzie sadzawki. Jednak lady Slughorn nie chciała mu przeszkadzać, ani tym bardziej peszyć swoją obecnością, w związku z czym próbowała zainteresować się rozkwitającą wokół roślinnością. Taka była piękna... z pewnością nie tak ciekawa jak ładnie zarysowana klatka piersiowa Quentina. A może by zebrała nowe ingrediencje? Ostatnio miała małe braki w swoich zbiorach. Ale szlachcianki też były ludźmi, czasami zbyt ciekawskimi, tak jak ona teraz. Pokusa wygrała, więc stojąc w bezpiecznej odległości rozchyliła krzaczek, ale z jej umiejętnościami ukrywania się równymi absolutnemu minimum nadepnęła suchą gałązkę, przerywając tym samym martwą ciszę wokół. Z pewnością zwróciła na siebie też uwagę lorda Burke, dlatego chcąc pozostać niezauważoną odwróciła się, żeby po krótkiej chwili zahaczyć stopami o korzeń i wywrócić się prosto w leśne runo, skutecznie zadrapując sobie delikatną dłoń oraz drąc rękaw bordowej sukienki.

Jestem niewidzialna, CHCĘ być niewidzialna, proszę, nie podchodź tutaj... nie było ucieczki, ani szans, by pozostać niezauważoną, dlatego zdążyła pogodzić się w duchu z porażką, która teraz była jej drugim imieniem. W końcu która szlachcianka cieszyłaby się z tak absurdalnej sytuacji? Jej miłość stojąca w połowicznym negliżu nieopodal, a ona tarzająca się w runie leśnym jak parszywy podglądacz. Cóż ten biedny lord Burke teraz o niej pomyśli? Morgano, czemu mi to robisz?! Usłyszała kroki, zaraz potem ten cudowny, męski głos, a kiedy się odwróciła, zdębiała. Wgapiała się w jego nagi i wyrzeźbiony tors, z kolei jej oczy zabłysnęły niebezpiecznie w świetle przebijającego się przez gałęzie słońca. Jeszcze chwila, moment nieuwagi, a z jej ust padłyby karygodne słowa, czy mogę cię dotknąć? Nim zdążyła się odezwać i zasłonić oczy, w geście zwyczajnego szacunku wobec mężczyzny, jeszcze kilka razy przesunęła wzrokiem po jego pięknym ciele, przypominającym jej zdecydowanie rzeźbę, którą kiedyś zobaczyła w sali lekcyjnej. Później skorzystała z pomocy, podnosząc się, jednak wraz z tym zapomniała, że jej stopa była zaplatana w gałązki; w efekcie poleciała wprost na niego, a blade dotychczas lico lady Slughorn przybrało kolor wściekłego różu, kiedy tak przyjemnie zetknęła się policzkiem z ramieniem mężczyzny.
- Wybacz... to jest... dość niezręczna sytuacja - wydusiła z siebie; jak na złość wcale nie miała ochoty się odsuwać: przecież całe życie o tym marzyła! O tym, żeby chociaż raz spojrzał na nią jak na kobietę, a nie jak na dziewczynkę, z którą spędzał dzieciństwo; o tym, by mogła go dotknąć, przytulić, pocałować... tak jak w tych tomikach powieści, w których tak mocno się kiedyś zaczytywała, być może nieświadomie wizualizując sobie jej przyszłego księcia jako Quentina, skrępowanego równie mocno co ona. - Poszłam na spacer, potknęłam się, a potem przyszedłeś ty - pośpieszyła z wyjaśnieniem, odrobinę przekłamanym. Bo to przecież przez niego leżała w krzakach i to jego podglądała, za co została bardzo szybko ukarana.
Wreszcie odsunęła się, odchrząknęła i z wielkim trudem próbowała utrzymać wzrok na wysokości twarzy lorda Burke.
- W każdym razie, miło cię zobaczyć, Quentinie. Nie rozumiem tylko powodu, dla którego jesteś w połowie nagi. Wśród lordów to dość... niespotykane - uśmiechnęła się, próbując nadać sytuacji żartobliwy wydźwięk.

Sama Estelle nie wiedziała co powiedzieć, ani jak zareagować, żeby łagodnie zakończyć ten festiwal farsy i absurdu, który się tutaj rozkręcił i chyba nie miał zamiaru prędko skończyć. Gdy tak stykała się policzkiem z jego ciałem, zdołała poczuć ciepło i miękkość jego skóry, usłyszeć bicie serca, ale przy okazji poczuła jak ciało Quentina napina się, a on sam próbuje ją od siebie odsunąć. I nici z romantycznej wizji wyjętej żywcem z powieści miłosnych oraz spełnienia jej wielkiego marzenia! Co prawda odsunęła się, ale analiza tego wszystkiego tak ją pochłonęła, że z początku nie zrozumiała czego chciał się pozbywać i czemu ją o to pytał; dopiero później zrozumiała i aż wzniosła oczy ku niebu. Czemu tak boisz się bliskości? Przecież nikt tu nikomu nie robi krzywdy, ani tym bardziej nikogo poza nami tu nie ma.
- W porządku - odparła lakonicznie. Nie miała problemu z utrzymaniem równowagi, dopóki nie zorientowała się, że w wyniku upadku jej suknia również ucierpiała, rozrywając się i nieznacznie ukazując kawałek zgrabnej łydki, którą ów gałązki właśnie nieprzyjemnie smyrały. Z zaciekawieniem przyglądała się mężczyźnie, zastanawiając się, czy i teraz potraktuje ją jak trędowatą nie-kobietę.
A ta opowieść, o wandalach, przywołała na jej usta zmieszany uśmiech. Przecież wiedziała, że to nieprawda, więc jak miała udawać, że uwierzyła w bajeczkę wyssaną z małego palca?
- Wandale, powiadasz... - powtórzyła za nim niemal szeptem; ich głowy chyba połączyły się na chwilę, bo i kobieta zwróciła uwagę na mokre spodnie, które zresztą wskazała podbródkiem. - To wyjaśnia czemu chociaż spodnie masz na sobie - uznała odkrywczo, po czym jakby nigdy nic wyszła z zarośli i krzaków, kierując się do miejsca zbrodni i mokrej koszuli.
- Mogę pomóc. Krępuje mnie ten dość niespotykany widok - mogła brzmieć pewnie siebie i normalnie, a tak naprawdę rumieńce nie schodziły z jej policzków od dłuższego czasu, z kolei język plątał się, gdy chciała powiedzieć jedno dobrze złożone zdanie. Dotychczas raczej nie widywała półnagich mężczyzn, bo nie miała ku temu możliwości. A te - jak widać - czasami spadają prosto z nieba. Koszulę osuszyła raz dwa, podając ją Quentinowi. Nie powstrzymała się przed ponownym zerknięciem na jego tors. Morgano, za jakie grzechy? - Idealne - westchnęła cicho dalej przeżywając ten widok, nawet nie zdając sobie sprawy, że powiedziała to na głos. A potem szybko odwróciła wzrok.

Zaciekawiła ją reakcja Quentina, bowiem trzęsące się dłonie i pot ukazujący się na jego czole wskazywały, że bardzo stresował się tym, by aby przypadkiem nie spojrzeć na jej łydkę, a tym bardziej jej dotknąć. Gdyby dotknął, to pewnie padłby tu na zawał serca - całe szczęście w tym, że była uzdrowicielem i potrafiłaby go uratować. Od zawsze czuła do ów lorda Burke fizyczny pociąg, dziwiąc się, jakby było inaczej, ten jednak nigdy nie odpowiadał na jej sugestie i niewinne aluzje, najwidoczniej będąc niezbyt pewnym siebie. Przynajmniej tak to interpretowała, bo przecież ona jako piękna dama chyba nie była tu problemem!
- Quentinie, nie gryzę - westchnęła, kiedy podniósł się, ale szybko pożałowała swoich słów uznając, że wpędziła go w jeszcze większe zakłopotanie. Jaki on był uroczy, gdy się wstydził! Mogłaby obserwować jego reakcje jeszcze przez resztę dnia, jeśli miałaby na to tylko czas i odpowiednio dużo złośliwości. Zresztą, mężczyzna był wyjątkowo oporny na jej kiepskie komplementy lub faktycznie była tak w nie marna, że nie zrozumiał co było idealne w tej chwili.
Bez słowa usiadła na skraju sadzawki, wskazując miejsce obok siebie; przecież nie wypadało, by lord wisiał lady nad głową, gdy ta potrzebowała chwili odpoczynku dla bolącego kręgosłupa. Na zadane pytanie westchnęła, gryząc się w język. Tak, mój drogi, anatomia męskiego ciała jest bardzo absorbująca. - Same krzewy i drzewa polujące na biedne arystokratki - skłamała; przecież z pełną premedytacją podglądała go zza tego przeklętego drzewa. - A później ci przeszkodziłam - zwróciła wzrok na Quentina, jeszcze raz ukradkiem zerkając na jego skryty pod materiałem tors. - A ty? Co cię tu sprowadza? - znajdowali się niedaleko pomnika kochanki, jak na ironię losu, ale Estelle z początku nie zwróciła na to uwagi.

Roślinność zdziczała, ona zdziczała i zresztą sam lord Burke zdziczał, wpadając do tej przeklętej sadzawki. Znała jego sekret, którego nie zamierzała wyjawiać - po co miała narażać go na kolejne zapowietrzenie i wstyd w oczach lady, gdy mogła z uśmiechem na ustach kłamać w żywe oczy.
- Jakich składników? - spytała zaciekawiona i wyraźnie rozbawiona, wszak dzisiejsza pogoda na szukanie nowych ingrediencji była dość przeciętna. Z pewnością sprzyjała spacerom, na pewno nie szukaniu dorodnych roślin - tych najlepiej i najrozsądniej było szukać w pochmurne, deszczowe dni, chłodne, kiedy każda zielenina nie wyglądała jak sąsiadka obok. Ale i tego nie śmiała mu wypomnieć widząc, jak bardzo się stresował. Nie rozumiała czemu. Nie zrobiła mu od dłuższej chwili nic, żeby tak się jej bał; a może w ogóle bał się kobiet? Mimo sympatii do Quentina (i jego pięknej twarzy), czasami miała problem ze zrozumieniem tego, co siedziało mu w głowie. Przecież miał żonę, a skoro miał żonę - nie powinien się wstydzić obecności kobiety, szczególnie tej, którą znało się prawie od małego.
Poprawiła się na niewygodnym murku sadzawki, spoglądając nań. Nie zdążyła jednak nic powiedzieć, gdy jej towarzysz ruszył nagle, zostawiając ją nietaktownie w tyle - bez słowa sprzeciwu, a z jawnym zdziwieniem, ruszyła wprost za nim, trochę męcząc się po drodze.
- Słyszałeś, że podobno wrzucenie monety do sadzawki przyniesie tej osobie miłość? - zagaiła, kiedy wymijali pomnik. Znała jego historię, choć chyba przekłamaną i była niemal pewna, że była bardziej legendą, niż faktem. W końcu ktoś musiał dorobić ideologię do wstawienia pomnika w środek lasu, inaczej takie działanie nie miało przecież sensu.
Nie wyjawiła swoich myśli, maszerując dzielnie ramię w ramię z lordem, zaś z jakiś czas każde oddaliło się w swoim kierunku.

zt oboje