First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Znalazłam się przy lordzie Burke'u zupełnie przypadkiem, jednak musiałam przyznać, że całkiem miło było na nim zawiesić oko. Zapewne to popchnęło mnie od tego co robiłam, poza oczywiście zwyczajnym kaprysem i nudą - lubiłam wernisaże i oglądanie obrazów, jednak nie czerpałam z tego tak wielkiej przyjemności, by mogło być jedyną atrakcją wieczoru. Dopadły mnie nagle - nikłe trzeba przyznać - wyrzuty sumienia. Czy aby nie przesadziłam ze swoimi czarami? Nie zawsze jeszcze nad nimi panowałam, czasem nie działały wcale, a kiedy indziej aż za bardzo i miałam wrażenie, że tak właśnie jest w tym momencie. A może po prostu Quentin był wyjątkowo podatny na mój urok? Sprawnie odgoniłam poczucie winy, które próbowało przez chwilę stać się całkiem wyraźne. Z pewnością nie powinnam się przejmować odrobinę zbyt nachalnie wpatrującym się we mnie oczami. Sytuacja mnie bawiła, miałam wrażenie, że nigdy nie znudzi mi się wpływanie w ten sposób na mężczyzn. Jakim przykrym będzie dzień, kiedy będę musiała każde towarzyskie wyjście spędzać u boku męża! Wtedy podobne zabawy się skończą, a przynajmniej zostaną na tyle ograniczone, by nie zwracały uwagi skłonnego do plotek szlacheckiego grona. Ja również powinnam szukać sobie przyszłego męża, ale nie angażowałam się w to zadanie tak bardzo, jak powinnam. Niektórzy mogliby też mieć wątpliwości co do używanych metod i (słuszne) podejrzenia, że więcej w tym było zabawy niż poważnego podejścia.
Mimo pozytywnych stosunków między naszymi rodami, miałam przyjemność poznać bliżej, czy chociażby zamienić parę słów, ledwo z kilkoma Burke'ami. Również Rowan pochodziła przecież z tej rodziny, chociaż jeśli o mnie chodzi, traktowałam ją jak Yaxleya, zapominając, że sama się nim tak bardzo nie czuła. W jej przypadku ciężko było stwierdzić małomówność, jednak zdecydowanie było to spowodowane tym, że wystarczająco dobrze się znałyśmy. Cisza, nawet jeśli czasem trwała, nie była wcale krępująca. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że lord Burke rzeczywiście jakby przestał się denerwować i miał znacznie więcej do powiedzenia. Stałam więc obok, kontynuując rozmowę i będąc ciekawą jak to się rozwinie. Po początkowych wyrzutach sumienia, teraz nie miałam ich już wcale.
- Słusznie lord zauważył, to na pewno o szok chodzi - odparłam, wpatrując się w obraz, który tak bardzo krzyczał o swojej inności. To właśnie w nim ciekawiło najbardziej, początkowo przyciągało uwagę, żeby po dłuższych oględzinach jakby rozczarować. Zerkałam ukradkiem na mojego towarzysza, niby to przyglądając się dziełom wiszącym kawałek dalej na ścianie.
- O tak, z pewnością. Miałam już okazję zobaczyć kilka innych i stylem mocno odbiegały od tego tutaj. Ciężko sobie wyobrazić, żeby lady Nott pozwoliła na aż tyle kontrowersji. Może zechciałby mi lord dotrzymać towarzystwa przy ich oglądaniu? Zdaje się, że w pomieszczeniu przy wejściu widziałam piękne pejzaże - spytałam uprzejmie, chociaż wiedziałam, że nie zechce mi odmówić. Ruszyłam w tamtym kierunku, starając się utrzymać urok, równocześnie nie pozwalając na jakiego wzmocnienie, bo to by mogła być katastrofa!
- Przepada lord za wernisażami? Nie przypominam sobie byśmy widzieli się na jakimkolwiek. - Albo po prostu nie zwróciłam uwagi. Mimo mojego niezbyt wielkiego zamiłowania do sztuki, ostatnio częściej pojawiałam się na wystawach. Dotarliśmy do sali wypełnionej malunkami krajobrazów, chociaż moim zdaniem były przepiękne, nie wzbudzały chyba takiego podekscytowania jak nowoczesny obraz przy którym się z Quentinem spotkaliśmy, ponieważ było tutaj zdecydowanie bardziej pusto, ledwo kilka osób kręciło się, cicho rozmawiając.

Nie potrafię oprzeć się wilowemu urokowi - tak naprawdę żadnemu urokowi, zwłaszcza kobiecemu. Szybko tracę głowę w obliczu piękna, które tak trudno poskromić siłą własnego umysłu, niebędącego zbyt potężnym. Pomijając dorobek naukowy, gdyż nie uważam się za osobę głupią, ale właśnie część odpowiadającą za odpowiednie zachowanie w towarzystwie płci przeciwnej. Zaczynam się niepotrzebnie denerwować pocąc się, mając nerwowe tiki, nie mogąc wydobyć z siebie żadnego słowa. Szczęściem w nieszczęściu jest rzucony na mnie czar pozwalający nieco się wyciszyć, uspokoić. W oczach nadal czai się typowa dla mnie niepewność siebie, ale moje gesty są wyważone, wręcz wydają się naturalne, tak jak płynące z moich ust słowa. Potok słów, wodospad - wprawiający mnie w ciche zdumienie, które staram się zatuszować pod maską obojętności. Nie do końca wiem co się ze mną dzieje, dlaczego czuję potrzebę kłapania jęzorem, dlaczego wpatruję się w Lilianę jak w najpiękniejszy obraz nie czując przy tym fizycznego skrępowania. Wiem jedynie, że to skrajnie nieodpowiedzialne, ba, wręcz niekomfortowe kiedy tylko się nad tym zastanowić.
Co jeszcze dziwniejsze, gdzieś w środku tli się nadzieja, że moja niespodziewana towarzyszka nie zechce opuścić mnie zbyt szybko. Całkiem przyjemnie jest iść obok niej oraz wymieniać się spostrzeżeniami odnośnie sztuki. Wszystkie znaki na niebie oraz ziemi mówią, że mamy jednaki pogląd na temat dzisiejszej wystawy, chociaż niekoniecznie jednakową miarą mierzymy osobę lady Nott. Jak dla mnie to kobieta niemająca dużego pojęcia na temat granic, przynajmniej jeżeli chodzi o wścibstwo oraz wywoływanie plotek napędzanych skandalami. Obraz dobitnie ukazuje moją rację - jednak mieści się w skali dobrego smaku, a mimo to wywołuje kontrowersje. Ot, cała lady Adelaide; czy raczej ja ją tak odbieram.
Nie ośmielam się sprzeciwić, zamiast tego słucham uważnie wypowiedzi do końca, tylko czasem zerkając na rzeczone płótno. Głównie wpatruję się w Lilianę, niemal nabierając pogodnego wyrazu twarzy.
- Z miłą chęcią - odpowiadam jedynie. Stoję jeszcze tak zbyt długi czas zastanawiając się czy nie powinienem zaoferować swojego ramienia; jednak nie decyduję się na tak odważny krok stwierdzając, że wolę być gburem niż ośmieszony po raz wtóry - nie przez tę półwilę, naturalnie, ale tak ogólnie. Całościowo.
Wreszcie zatem ruszam do przodu, zatrzymując się przy poszczególnych obrazach, przy których można nieco pokontemplować nad ich jakością.
- To nawet zastanawiające, gdyż uwielbiam podziwiać dzieła sztuki. Często bywam w galeriach - przyznaję bez cienia fałszu. - Może po prostu odwiedzamy inne miejsca? - pytam, nie ośmielając się zasugerować, że Liliana zupełnie nie gustuje w podjętym przez nas temacie. - Te wszystkie okazy są uroczo zwyczajne - zauważam przechodząc obok kolejnego pejzażu.

Nie poświęcałam wiele uwagi zachowaniu mojego towarzysza, po części dlatego, że nie wiedziałam jaki jest zwyczajnie, ale również zdawałam sobie sprawę jak to przeważnie wyglądało. Mężczyźni nie różnili się od siebie aż tak bardzo. W drugiej sali było przyjemniej, ciszej, nasze słowa na ginęły w gwarze innych rozmów, przez co zdawały się być wyraźniejsze. Grupa elegancko ubranych osób w przeciwległym kącie zupełnie nie zwracała na nas uwagi, zajęta sobą.
- Zapewne, jest ich ostatnio tak wiele, że nie sposób być obecnym na wszystkich. Nie mówiąc o tym, że wystawy nie składają się z samych wernisaży - zauważyłam, chociaż prawdę mówiąc nie przypominałam sobie, żebym oglądała jakoś często obrazy nie na wernisażach. Bardziej mnie ciągnęło na te wydarzenia ze względu na ludzi, kontemplowanie sztuki w zupełnej ciszy i skupieniu było czasem interesujące... o ile niezbyt częste. Lubiłam rzeczy piękne, a sztuka w dużej mierze się do nich zaliczała, nie sposób więc było zaprzeczyć, że przyglądanie się jej było przyjemne. Znałam się na malarstwie na tyle, by potrafić rozpoznać najbardziej popularne style, tutaj na przykład, w salce z pejzażami wiele było takich, dobrze mi znanych. Nie miałam pojęcia czy w moim zachwycaniu się, że kilkoma pociągnięciami pędzla można było stworzyć bardzo realistyczne kształty, było coś profesjonalnego - raczej nie. O ile sytuacja nie wymagała chwalenia się swoją wiedzą (czy też udawania, że jest większa niż w rzeczywistości), wolałam tego nie robić.
- Uroczo zwyczajne? - powtórzyłam. Interesujący dobór słów. Nigdy nie myślałam o tego rodzaju pracach w ten sposób, jednak to określenie na pewno było trafne. Jednak z jakiegoś powodu mi się podobały, patrzenie na nie, wpatrywania się w ich głębię, przynosiło jakby spokój i ukojenie dla zmysłów. Może właśnie dlatego, że nie były specjalnie zaskakujące, a po prostu piękne i oddające na płótnie coś, co gdzieś naprawdę istniało. - Proszę mi powiedzieć, woli lord tego rodzaju uroczo zwyczajne okazy, czy może takie, które mają w sobie coś wyjątkowego? - dopytywałam się. Z jego słów ciężko było jednoznacznie to wywnioskować, chociaż brzmiały raczej pobłażliwie. - Nie mówię oczywiście o aż tak kontrowersyjnych ja ten, który mieliśmy okazję przed chwilą zobaczyć - dodałam i uśmiechnęłam się, zatrzymując na chwilę wzrok na Quentinie. Nie tylko sztukę miałam na myśli, jednak nie zdradziłam tego ani słowem. W końcu na dłużej spojrzałam na jeden z krajobrazów, przystanęłam przy nim - przedstawiała pokrytą różowo-białymi liliami sadzawkę, przy brzegu znalazła się nawet czapla, a w tle nierównomierne plamy farby tworzyły coś, co przypominało bagna. Podobne były do naszych terenów tylko odrobinę, gdzieś rzeczywiście musiała być sadzawka, jednak zdecydowanie bardziej zdziczała. Utworzono ją kiedyś z dala od posiadłości, ale zdążyła zarosnąć, pokrywało ją mnóstwo rzęsy wodnej i trzciny.
Pozwoliłam, by urok, który wcześniej rzuciłam na Burke'a powoli się rozmywał, czy też - nie robiłam nic by go podtrzymać. Sama nie wiedziałam co się w związku z tym stanie, ciężko było posługiwać się czymś, czego nigdy tak naprawdę mnie nie uczono.

Nie przebywam z wilami na co dzień, nie znam ich tak wiele właściwie. Spotykam się jedynie czasem z Harriett - i słowo daję, to straszna tortura dla kogoś tak nieśmiałego jak ja. Kojarzę jeszcze jedną w szeregach Rycerzy i to chyba tyle. Coś mi świta, że siostry Yaxley także posiadają ten gen, jednak w tłumie podczas uroczystości łatwiej jest unikać krępującego towarzystwa niż w momencie, kiedy się na kogoś wpada i spędza z nim czas praktycznie sam na sam. Jestem rozluźniony zgodnie z poleceniem, ale wewnętrznie się trochę stresuję zaistniałą sytuacją. Coś mi mówi, że powinienem uciekać jak najdalej stąd w celu zachowania twarzy, ale jest już za późno.
- To prawda. Chociaż obserwuje się już spadek tego typu wernisaży oraz przyjęć, większość czarodziei nie ma chęci na uczestnictwo w rozwoju kultury odkąd zapanowały te okropne anomalie - dodaję od siebie to, czego się ostatnio dowiedziałem. - Straszna szkoda, uważam, że w tak niepewnych czasach tym bardziej powinniśmy spróbować odnaleźć nieco sztuki - dopowiadam kręcąc przy tym głową. Może przesadzam z tym umiłowaniem malarstwa oraz dziedzin pokrewnych? Może powinienem całe życie siedzieć w pracowni i warzyć eliksiry z myślą o nadchodzącej wojnie?
To zastanawiające zważywszy na niezaprzeczalny fakt, że nie jestem żadnym wybitnym znawcą. Tak naprawdę mam niewielkie pojęcie o sztuce, wszystkie zamówienia realizują moi krewni lub inni profesjonaliści znający mój gust. Ostatnio nabrałem nieco więcej wiedzy, jednak nadal daleko mi do kogoś, kto mógłby dyskutować o stylach, autorach oraz interpretacji dzieł. Gdyby taka konwersacja zaczęłaby się między nami rozwijać chyba musiałbym zapaść się pod ziemię ze wstydu.
Uznaję to za odpowiedni dobór słów, ale pytanie Liliany trochę przełamuje moją pewność siebie. Odrywam wzrok od płótna spoglądając na nią trochę zdezorientowany, ale szybko doprowadzam się do porządku. Mrugam intensywnie i oddycham głęboko.
- Tak jak uroczo zwyczajne są pejzaże. Nie ma w nich nic niezwykłego, ale wieś może nam się wydać na swój sposób urokliwa - tłumaczę spokojnie. - O, albo jak szczeniaczki. Nie są niczym niezwykłym, ale pewnie większość ludzi zachwyca się nad ich słodyczą - stwierdzam jeszcze po krótkim namyśle.
Niestety kolejne pytanie nosi znamiona tak zwanej pułapki - wyczuwam to. Dlatego przez długie sekundy milczę starając się odpowiednio dobrać słowa, żeby nie musieć wstydzić się za swoją wypowiedź.
- Dobrze jest się otaczać okazami uroczo zwyczajnymi, ale dążyć do posiadania tego jednego wyjątkowego - odpowiadam wreszcie, ale nie patrzę wcale na stojącą obok kobietę. Znów policzki zapłonęłyby mi gorącym szkarłatem gdyby nie moja przypadłość. Coś mi podpowiada, że wcale nie rozmawiamy tylko o sztuce, dodatkowo słabnący urok powoduje powracanie do dawnego siebie - zagubionego w towarzystwie pięknej damy. Ściskam mocniej palce chcąc ukryć nawracające zdenerwowanie.

Jak na to, że byłam jedną z nich, mało wiedziałam o wilach. Nie byłam na przykład pewna w jaki sposób półwile są postrzegane przez osoby postronne, chociaż większość wydawała się nie zauważać, że różniłyśmy się czymś od zwykłych ludzi. Różnica była na tyle subtelna, że w zasadzie nie do określenia. Przecież wiele było pięknych kobiet, wręcz większość arystokratek za takie uchodziło. W moim (naszym) przypadku to było coś więcej - coś co przyciągało uwagę, jednocześnie nie będąc widocznym, kiedy już się przyjrzało. Byli też tacy, którzy od razu jakby wiedzieli, chociaż nie miałam pojęcia jak to możliwe.
- Szkoda - przytaknęłam. - Wciąż jednak można zauważyć, że wiele osób lubi tego rodzaju rozrywkę. Nie można wciąż tylko się zamartwiać. - Uśmiechnęłam się lekko, myślami wędrując gdzieś dalej, z dala od problemów, do bardziej beztroskich czasów. Moglibyśmy wypić toast za beztroskie spędzanie wolnych chwil, ale żadne z nas nie miało kieliszka szampana. Ostatnio zdarzało mi się to często, ale poza tym nie byłam stałym bywalcem wernisaży. Coś jednak było w tym co mówił lord Burke, jak się zastanowić, ludzi w ogóle było mniej w miejscach, które były typowo rozrywkowe. Może się bali? Anomalie brały się nie wiadomo skąd i chociaż nawiedzały nawet we własnej sypialni, to w jakiś dziwny sposób w domu wciąż można było czuć się bezpieczniej.
Zbytnie wdawanie się w szczegóły i dyskutowanie o malarstwie mogłoby przynieść wstyd również mi, dlatego nie poruszałam tych tematów szczegółowo, w zupełności zadowalając się tym o czym mówiliśmy. Zupełnie nie wiedziałam dlaczego Quentin tak dziwnie zareagował, więc kiedy spojrzał na mnie, uśmiechnęłam się delikatnie. Nie miałam na myśli nic złośliwego, może nie spodziewał się, że zwrócę na to uwagę? Nie czułam się jednak winna czy speszona, skinęłam głową, kiedy wyjaśniał co miał na myśli.
- Nie jestem przekonana czy nie ma w nich nic niezwykłego - odpowiedziałam, bo tylko częściowo się z nim zgadzałam. - To o czym lord mówi jest niezwykle, kiedy widzimy to po raz pierwszy. Z czasem niektóre obrazy mogą się opatrzeć, ale wciąż pozostają pięknie - powiedziałam, wyobrażając sobie to, co mi nigdy nie potrafiło się znudzić. Konie, a szczególnie podczas galopowania po bagnach zawsze były tak samo zachwycające, podobnie jak tereny Fenland. Myśląc o tym, ponownie spojrzałam na lorda Bure'a, kiedy on całkiem uciekał wzrokiem. Miałam wrażenie, że znacznie bardziej odbiegał w swoich słowach od mówienia o obrazach, niż ja to robiłam. Kąciki ust uniosły mi się lekko do góry, a w oczach było widać rozbawienie. Nie powiedziałam nic, chociaż moim zamiarem wcale nie było wprawienie Quentina w jeszcze większe zakłopotanie - chyba już dostatecznie to zrobiłam.
- Pozwoli lord, że już go opuszczę. Dostatecznie długo tutaj zabawiłam - powiedziałam, kiedy zorientowałam się, że bagienny pejzaż był ostatnim w tej sali. Miałam wrażenie, że spędziliśmy już na rozmowie dużo czasu i chociaż nie czułam tej samej niezręczności co on, to powinnam znać jakieś granice. Uśmiechnęłam się jeszcze raz, czarująco, i dygnęłam lekko.
- Bardzo miło było zamienić kilka słów - pożegnałam się, a potem odeszłam. Wróciłam do głównego pomieszczenia, gdzie spędziłam już niewiele czasu. Porozmawiałam jeszcze z kilkoma osobami, które do mnie podeszły, a potem wróciłam do Fenland.

zt x2

Kulig, ślub, sabat; wydawało mi się, że właśnie kończy się pewna era towarzyskich spotkań, ale wtedy przypomniałem sobie, że w świecie arystokracji to nigdy nie będzie mieć miejsca. Zawsze znajdą się jakieś choćby niewielkie przyjęcia, wernisaże, herbatki, spotkania gentlemanów oraz inne atrakcje bez których wyższe sfery nie potrafiłyby istnieć. Nie narzekałem, byłem ich częścią, lubiłem czasem oderwać się od obowiązków oraz pospotykać się z innymi przedstawicielami dumnych, szlacheckich rodów. O ile nie mieli w sobie pierwiastka odpowiadającego za zepsucie poglądów powodujących niszczenie tradycji, dobrego smaku oraz zwykłej, czarodziejskiej przyzwoitości nakazującej utrzymywanie krwi w czystości. To logiczne, że jeśli krew ulega rozrzedzeniu, talent magiczny zanika; niestety coraz więcej osób, w tym szlachciców, pozostawało ślepymi oraz głupimi na moc rzetelnych argumentów. Dlatego spotykanie niektórych z nich nie napawało mnie entuzjazmem, a wręcz wzbudzało odrazę. Dobrze, że część z nich postanowiła sama się wykluczyć z towarzystwa, ale niektórzy widocznie nie rozumieli, że powinni wybrać stronę. Albo jedną, albo drugą, bo nie ma nic pośrodku. Niektórzy wygodnie lawirowali między poszczególnymi barykadami przynosząc nam jedynie wstyd, ale może to była ich taktyka na zniszczenie wygodnego kokonu, w którym się mościliśmy?
Ubrałem się nadzwyczaj elegancko, stawiając jednak zamiast na czernie to na ciemny granat. Srebrne brosze oraz spinki były dopełnieniem wyglądu, jakim powinien charakteryzować się arystokrata. Zwłaszcza taki u boku olśniewającej Parkinsonówny, którą znów postanowiłem odwiedzić w Broadway Tower i stamtąd udać się do Hampton Court. Być może sprawiałem wrażenie nadopiekuńczego, ale coś mi podpowiadało, że powinienem wykorzystywać każdą chwilę w obecności narzeczonej. Musieliśmy się lepiej poznać, najlepiej jeszcze przed ślubem; w dodatku przyjaźniliśmy, warto było tę więź wzmacniać zamiast osłabiać. Czy nam się to podobało czy nie, zostaliśmy na siebie skazani. Spędzimy ze sobą resztę życia, a to nie byle co. I jasne, że mogę uciekać coraz intensywniej w pracę, ale nie widziałem w tym większego sensu. Nie na tym chyba miało polegać wspólne istnienie. Współistnienie, jakże to pięknie brzmiało.
Rozmawialiśmy trochę przed dotarciem do środka, a kiedy tylko przekroczyliśmy próg dworku, pomogłem Victorii zdjąć płaszcz. Oddałem go wraz z moim służbie, po czym poprowadziłem ją pod rękę w kierunku, w którym chciałem znaleźć się od początku uroczystości. Nie zawiodłem się, bo już w korytarzu słychać było delikatną muzykę, idealną do tańca. Kiedy znaleźliśmy się w przestronnej, przepięknej sali balowej, przywitałem się z kilkoma znajomymi osobami. Zdążyliśmy nawet ogłosić nasze niedawne zaręczyny, a potem mieliśmy już czas tylko dla siebie.
- Uczynisz mi ten zaszczyt i dasz się porwać do tańca? – spytałem po tych wszystkich powinnościach, jakie musieliśmy poczynić, nim mogliśmy oddać się wspólnemu spędzaniu czasu. Skłoniłem się lekko, podając czarownicy swoją dłoń. Ciekawe czy ona także przypomniała sobie nasz udział w konkursie na ślubie Nottów?

To wszystko szło tak szybko. Miałam wrażenie, że ledwie włożył mi zaręczynowy pierścionek na palec, a już minął ponad miesiąc od tego wydarzenia. Moment, w którym kobieta się zaręcza jest pewnego rodzaju przełomem, od tego momentu jej myśli zazwyczaj już krążą tylko wokół mężczyzny, z którym ma spędzić resztę swojego życia, wokół ślubu i przyszłości. Trochę bałam się, że to co Lupus pokazuje wcale nie jest tym, co myśli i że nie jest zadowolony z tego obrotu sprawy. Że mówi mi to, co chcę usłyszeć. Jeśli tak, to jest dobrym kłamcą. Ale czy potrafiłby mnie okłamać? Zawsze miałam wrażenie, że mnie lubi. Może niepotrzebnie wychodziłam tak daleko z myślami? Może niepotrzebnie się obawiałam i mój narzeczony jest tak samo usatysfakcjonowany, co ja? Otrzymał dobrze wychowaną, całkiem ładną i młodą pannę. O odpowiednich poglądach i zainteresowaniach. W dodatku siostrę swojego zmarłego przyjaciela. Aaron na pewno by chciał, by to Lupus się mną zaopiekował. Jestem pewna, że tego by właśnie chciał. Po za tym, gdyby tu był na pewno by mnie uspokoił. Zawsze potrafił to zrobić, ukoić moje myśli i zadbać o to, abym o nic się nie martwiła. Gdy budziłam się rano i spoglądałam na pierścionek zaręczynowy od razu moje myśli kierowały się w stronę Lupusa, jednak zawsze tuż obok niego stał mój brat. Nie było jego narzeczonej, był on sam. Taki jakiego go pamiętałam. Ujrzenie ich obojga o poranku zawsze poprawiało mi nastrój.
Dzisiaj był specjalny dzień, ponieważ to był pierwszy sabat, na którym mieliśmy zadebiutować jako narzeczeństwo. Przyznam szczerze, że dość się stresowałam. Starałam wyszykować się najlepiej jak potrafiłam, aby nie zawieść lorda Black i być jego ozdobą. Najpiękniejszą z pereł, które tak bardzo lubiłam nosić. Dumnie kroczyłam obok niego mając nadzieję, że dobrze odnajduję się w nowej roli. Rozmawialiśmy, jak zwykle na przeróżne tematy i tak szybko minął nam czas, że nawet nie zorientowałam się, kiedy znaleźliśmy się Hampton Court. Pozwoliłam ściągnąć z siebie płaszcz i chwytając Lupusa pod ramię wkroczyliśmy w głąb posiadłości. Tak jak i on, tak i ja zdążyłam przywitać się z paroma osobami, dzielnie jednak stałam obok narzeczonego przyjmując gratulacje od jego znajomych, których ja nigdy nie miałam okazji poznać. Po chwili kompletnie pogubiłam się, który z lordów jest którym. Aż zrobiło mi się głupio, więc przywdziałam na twarz uprzejmy uśmiech i starałam się w żaden sposób nie przeszkadzać w rozmowie. Być ozdobą, tak jak być powinno. Odetchnęłam z ulgą, gdy w końcu mogliśmy poświęcić czas tylko sobie. Na sali balowej przygrywała muzyka, parę par tańczyło już na parkiecie.
- Z miłą chęcią - odpowiedziałam bez większego zastanowienia.
Ostatni raz mieliśmy okazję zatańczyć na ślubie mojej bliskiej koleżanki lady Nott i poszło nam wtedy całkiem dobrze. Oczywiście to co wydarzyło się później nie było już godne zapamiętania. Miałam nadzieję, że i Lupusowi już wyleciało to z pamięci. Dygnęłam mu nisko w odpowiedzi na jego ukłon i podałam swoją dłoń przyozdobioną w zaręczynowy pierścionek i pozwoliłam się poprowadzić na środek parkietu, gdzie ułożyliśmy się do tańca. Poruszaliśmy się powoli w rytm aktualnej muzyki. Co jakiś czas nieśmiało spoglądałam na swojego narzeczonego, a gdy tylko nasze spojrzenia się skrzyżowały, uciekałam w bok. Mogło to wydawać się trochę dziecinne, ale ciągle nie mogłam przyzwyczaić się do nowej roli. Chwilę zajmie nim Lupus z łatki “przyjaciel Aarona” stanie się “narzeczonym”.
- Cieszę się z dzisiejszego dnia - powiedziałam w końcu, gdy przylgnęłam do niego po kolejnym obrocie. - Ci czarodzieje z którymi się witałeś, to twoi znajomi ze Świętego Munga? Wydawali się być zaskoczeni moją osobą.
Próbowałam wciągnąć go w jakąś rozmowę i stwierdziłam, że zapytanie o znajomych będzie najbardziej neutralnym pytaniem, jakie mogłam w tym momencie zadać i miałam nadzieję, że poprowadzi nas to do dalszych tematów w gładki sposób.

Lubiłem Victorię, darzyłem ją szczerą sympatią. Możliwe, że gdyby nie przyjaźń z jej bratem ta sytuacja nigdy nie doszłaby do skutku, ale to tylko oznaczało, że Aaron pośmiertnie miał swój udział w wyswataniu nas. I choć my nie mieliśmy na to wpływu, to widocznie los splótł tak nasze drogi, że wreszcie postanowił nas złączyć. Nie widziałem w tym nic złego, o ile małżeństwo bez miłości mogło zostać określone jako te dobre. Nie byliśmy pierwsi w takiej sytuacji; wiele arystokratycznych par zostało dobranych bez względu na prywatne emocje każdego z nich. Mieliśmy wiele szczęścia, że trafiliśmy na siebie. Na osoby, które wzbudzały w nas mimo wszystko ciepłe uczucia. Nierzadko było tak, że narzeczeni widzieli się po raz pierwszy na ślubnym kobiercu lub od początku nie potrafili znieść siebie nawzajem. Dlatego nie narzekałem, bo choć serce tęsknie wyrywało się ku innej, wiedziałem, że tkwiłem na straconej pozycji. Ona miała już swoje życie; ułożone odpowiednio, moja obecność w nim nie okazała się nawet zaplanowana. Zaprzestałem zatem starań oraz mrzonek, że coś mogłoby się kiedykolwiek zmienić. Starałem się dopasować do zaistniałej sytuacji, zbliżyć się do narzeczonej, ułatwić nam dalsze życie. Spędzimy je ze sobą aż do końca, warto się więc postarać, aby było nam lżej. Jasne, że mogliśmy się w kółko ze sobą użerać, kłócić się na każdym kroku i nienawidzić, ale emocje pochłaniały zbyt wiele energii, którą można poświęcić na coś dużo bardziej pożytecznego niż wieczne utarczki z partnerem. Najprostsze rozwiązania okazywały się najczęściej tymi najlepszymi, co z góry przesądzało o wybraniu łatwiejszej drogi. Wyściełanej odrobiną dobrej woli z obu stron.
Widocznej również na naszym pierwszym, wspólnym sabacie. Miło było otrzymywać gratulacje, nawet jeśli nie do końca były one szczere. Nie wnikałem w strukturę kłamstw oraz prawd, nie po to tu przybyłem. Ogłosiłem nasze narzeczeństwo, bo tak wypadało, bo nestor oraz ojciec tego ode mnie oczekiwali, bo było to w dobrym tonie. Jednocześnie uszczęśliwiło lady Nott, bardzo lubującą się we wszelakich miłosnych historiach arystokracji. Kobieta jednak szybko się zmyła, musząc uczestniczyć jako jury w organizowanym przez nią konkursie tańca na lodzie. Idiotyczny pomysł. Najlepiej tańczyło się po zwykłym drewnianym parkiecie, co zresztą szybko zostało przez nas potwierdzone empirycznie. Lady Parkinson zgodziła się na moją propozycję, dzięki której już po paru chwilach wirowaliśmy wśród innych par. Moje umiejętności od ostatniego ślubu Nottów nieco się polepszyły, prowadziłem partnerkę pewniej, z chęcią przyglądając jej się z tak bliskiej odległości. Teraz już mogłem.
- Ja również – potwierdziłem, całkowicie nieświadomy myśli kobiety. I jej obaw. Sam także wkrótce poznałem ich smak kiedy spytała o znajomość z tamtymi lordami. Nie mogłem jej powiedzieć, ze połączyła nas wspólna sprawa dotycząca idei czystości krwi pod przewodnictwem Czarnego Pana. Musiałem wymyślić coś innego. – Niewielu arystokratów pracuje w Mungu, choć niektórych znam właśnie stamtąd – odpowiedziałem po krótkiej pauzie. I kolejny obrót. – Część znam z czasów szkolnych – skłamałem, ale nie było wśród nas Aarona, który mógłby ewentualnie zaprzeczyć. – Nie jestem z żadnym blisko, może stąd to zaskoczenie – dodałem, nie chcąc, by Victoria martwiła się na zapas. To miał być wieczór wolny od wszelkich rozterek. – A jak zareagowały twoje przyjaciółki? – spytałem. Nie byłem wścibski, chyba nawet nie do końca mnie to interesowało, ale chciałem podtrzymać rozmowę. Sam taniec w ciszy mógłby wywoływać dość mieszane uczucia.

Bardzo chciałam darzyć swojego narzeczonego jakimś głębszym uczuciem. Czymś więcej niż tylko sympatią. Czuć te motylki w brzuchu na myśl o nim, tak jak określały to wszystkie panny, które miały to szczęście związać się z mężczyzną, którego naprawdę pokochały. Ja czułam obrączkę zaciskającą się na moim palcu i ciężar obowiązku, który na mnie spoczywał. Oczywiście, że lubiłam Lupusa, pokładałam w nim swoje nadzieje i ufałam mu. Nie mogło być inaczej w momencie, gdy zostałam jego narzeczoną. I cieszyłam się ogromnie z faktu, że to właśnie on, a nie nikt inny. I chociaż póki co nie czułam miłości tak miałam ogromną nadzieję, że pojawi się ona w trakcie naszego związku. Może magicznie spłynie w dniu naszego ślubu? Może obudzę się rankiem w jego łożu i stwierdzę, że już to czuję? Jakoś przecież te wszystkie małżeństwa ze sobą wytrzymywały, miały dzieci i gdy się na nich patrzyło czuć było coś głębszego. Bo chyba nie były to tylko wyuczone gesty, prawda? A nawet jeśli, nawet jeśli okazywałam tylko swoją dziecinną naiwność, do dopóki miałam ku temu okazję i nikt o moich myślach nie wiedział, to chciałam żyć nadzieją, że tak właśnie się stanie. I nikt nie miał prawa mi tego zabronić. Bardzo chciałam by i on widział we mnie kobietę swojego życia, patrzył na mnie z uczuciem, tęsknił i pragnął mojej obecności. Aby żadna inna kobieta nie zakradała się do jego myśli. Nie byłam już jednak dzieckiem, zdawałam sobie sprawę z faktu, że może być zgoła inaczej, ale i w tej kwestii chciałam pozostać niewinnie naiwna i nie odpuszczać do siebie prawdy. Chociaż jeszcze przez chwilę.
Nasze życie się zmieniało tak szybko, jak właśnie zmieniały się figury w tańcu. Nagle zbliżyliśmy się do siebie i nie było już odwrotu, z dnia na dzień byliśmy coraz bliżej momentu, gdy zostanę jego żoną i cała moja przyszłość będzie należeć do tego właśnie mężczyzny. Jeśli Aaron miał nawet po śmierci tak ogromny wpływ na to jak potoczyły się nasze życia, to czy i po ślubie będzie nad nami czuwał, abyśmy wiedli spokojne wspólne życie? Bardzo tego pragnęłam.
Cieszyłam się, że mogłam dzisiejszego wieczoru towarzyszyć przy jego boku. Chwalić się pięknym zaręczynowym pierścionkiem. Chociaż zieleń mej sukni nijak pasował do odcienia granatu kryształu, który błyszczał na moim palcu, tak nie wolno mi było ani ściągnąć pierścionka, ani przybrać innych kolorów sukni. Jeszcze przez chwilę, tak na rozdarciu dwóch różnych światów. Chciałam już przejść do tego nowego, wyrwać się spod władania mego ojca, jednocześnie drżałam ze strachu nie wiedząc co mnie czeka. Przeciwne uczucie.
Pozwalając się prowadzić, za każdym razem gdy się do siebie zbliżyliśmy, uważnie słuchałam jego słów w momencie gdy odpowiadał na moje pytanie. Tak mało wiedziałam o jego życiu, chociaż znaliśmy się tak długi okres czasu. Chciałam to zmienić, aby poznać go jeszcze lepiej nim wejdziemy w związek małżeński.
- Rozumiem - odparłam. - Mam nadzieję, że będę mogła w przyszłości bliżej poznać twoich bliskich znajomych.
Bardzo chciałam pokazać się z jak najlepszej strony. Chciałam, aby Lupus był ze mnie dumny i mógł się mną chwalić, niemal puszyć się jak paw, że posiada tak piękną i utalentowaną kobietę. A ja chciałam wtedy odwracać wzrok i dziękować za przemiłe komplementy. Tak to sobie wyobrażałam.
- Były bardzo zadowolone - odpowiedziałam po kolejnym obrocie. - Nie wiem czy miałeś okazję poznać lady Marine Lestrange? Dopiero skończyła Hogwart, ale spędzałam z nią miło czas gdy sama się jeszcze uczyłam. Nawet nie potrafię ci opisać jak bardzo była podekscytowana - zaśmiałam się cichutko.
Cóż, Lupus nie musiał wiedzieć, że była ona niemal pierwszą osobą, która się dowiedziała. Że dowiedziała się jeszcze zanim nasi rodzice ogłosili nam tą wiadomość.Ważne, że się cieszyła i w tej kwestii kłamać nie musiałam.
Spojrzałam na niego nie bardzo wiedząc co teraz powiedzieć, miałam wrażenie, że odkąd się zaręczyliśmy trudniej nam się rozmawiało. Chyba wpadliśmy w jakiś dziwny etap przejściowy i miałam nadzieję, że szybko minie, ponieważ chciałam znowu móc tak swobodnie z nim dyskutować.

Oblicza miłości były różne i nie zawsze kończyły się motylami w brzuchu oraz wariackim uczuciem. Czasem przychodziła jako stateczna pani pełna zrozumienia, niekiedy rodziła się z przyjaźni okraszona zaufaniem i zdarzało się, że nosiła tylko znamiona przywiązania oraz potrzeby bycia w pobliżu drugiej osoby. Tak sądziłem obserwując małżeństwa starszych czarodziejów z rodziny. U Blacków trudno było o porywy uczuć; od zawsze zasadniczy, konserwatywni i boleśnie pragmatyczni chętniej wydziedziczali członków swoich rodzin, chętniej poddawali się chłodnej kalkulacji z naciskiem na korzyści. Nawet jeśli targały nimi emocje, nigdy ich nie ukazywali, podążając ścieżką wytyczoną im przez nestora, słuchając tym samym rozsądku, nie zaś porywów serca. Myślałem oczywiście o tych zdrowych na umyśle, bo niestety zdarzały się jednostki szalone, które decydowały się na przyniesienie hańbie rodzinie, przez co byli odłączani od genealogicznego drzewa. Nigdy nie wpadłbym na tak absurdalny pomysł, ale na szczęście mogłem się cieszyć odpowiednio silną psychiką. Nie powinienem żywić pogardy do osób chorych przez wzgląd na moje wykształcenie, ale jeśli sprawa dotyczyła rodziny, byłem nieugięty i nie przebierałem w środkach.
I tak dość odbiegałem od stereotypowego Blacka, pozwalając sobie na wtargnięcie miłości do mojego serca. Nie wiem co mnie podkusiło, by rosnące uczucie zniweczyć najpierw szczeniackim zachowaniem, później wbijaniem gwoździa do trumny wyjazdem. Musiałem teraz układać swoje życie na nowo, z wybraną mi narzeczoną. Tym bardziej frustrująca była świadomość, że przecież jej niczego nie brakowało. Piękna, dobrze wychowana, o jedynych słusznych poglądach, wykształcona, posiadająca własne hobby nieuwłaczające damie. Nie sądziłem jednak, że przekształcenie uczuć może być procesem tak okropnie trudnym. Wykrzesać z siebie porywy serca w stosunku do przyjaciółki, zapomnieć wreszcie o widmie przeszłości, o tych emocjach, które już dawno powinny minąć. Zacząć nowy rozdział z Victorią u boku. Może potrzebowałem więcej czasu? Najdziwniejsze, że nie wiedziałem co ona czuła. Trudno się przebić przez otoczkę uśmiechów wprost do kobiecego serca oraz odgadnąć prawdziwe oblicze czarownicy. Owszem, ostatni obiad przed zaręczynami naświetlił mi nieco sytuację, ale ona dalej była niejasna, tak do końca. Cieszyła się, bo musiała się cieszyć, bo mogła trafić gorzej, bo… było wiele argumentów. Nie wierzyłem w jej zakochanie, choć równie dobrze mogła to skrzętnie ukrywać z powodu etykiety, jaka nadal nas obowiązywała. Mógłbym drążyć temat, pewnie doczekałbym się nawet odpowiedzi, ale nie chciałem naciskać. Wolałem, by nasze narzeczeństwo toczyło się spokojnym biegiem, z tym co przyniesie los. Może było to bardzo wygodne, bo nie wymagało ingerencji oraz starań, ale znów odzywała się we mnie potrzeba ułatwiania sobie życia. Czasem w takich chwilach wychodziło się na tym najlepiej.
Na pewno było to lepsze od naciskania na szczere zwierzenia. Zwłaszcza w tańcu, gdy grała muzyka, a wokół tańczyły inne pary. Uniosłem lekko kąciki ust zastanawiając się, czy miałem bliskich znajomych.
- Oprócz rodziny to nie utrzymuję z nikim bliższych relacji – odparłem jej na to. – Moich kuzynów, jeśli ich jeszcze nie znasz, poznasz na ślubie – stwierdziłem krótko później. Obrót, kroki i znów miałem ją w swoich ramionach. Poruszaliśmy się w rytm wygrywanej melodii, dostatecznie cichej, by prowadzić między sobą niezbyt głośną konwersację.
- Kojarzę lady Lestrange, ale raczej z widzenia na niektórych przyjęciach – odpowiedziałem, zastanawiając się przez krótką chwilę. Dzieliła nas zbyt duża różnica wieku, bym mógł wiedzieć o niej coś więcej. Uśmiechnąłem się lekko ponownie, może trochę pobłażliwie; kobiety zawsze ekscytowały się podobnymi wydarzeniami, a kiedy dodać do tego ich młody wiek, to sprawa robiła się najzupełniej jasna. Nie skomentowałem tego jednak w żaden sposób, nie chcąc nikogo urazić. To dobrze, że się cieszyły, lepiej tak niż płakać. – A jak twoje perfumy? Tworzyłaś coś przez ostatni miesiąc czy anomalie ci to uniemożliwiają? – spytałem, wchodząc na neutralny grunt. Ciekawszy niż damskie plotki.

Mój związek z lordem Black było bardzo dobrą inwestycją dla rodziny. Mocniejsze zacieśnienie więzów pozytywnych relacji, mój posag również nie należał do skromnych. Była to dobra transakcja, z której ja również mogłam czuć się zadowolona. Ponieważ skoro oddawano mnie w ręce przyjaciela, w dodatku lorda ze szlacheckiej rodziny mogłam uznać, że jednak byłam coś warta. Wiedziałam co myślał ojciec, chciał pozbyć się mnie już ze swojego domu więc przyjąłby chyba każdego szlachcica z pocałowaniem ręki. Dobrze, że rodzina Black zgłosiła się jako pierwsza. Nawet nie miałam zamiaru ukrywać, że wolałam Lupusa niż starego wdowca. Chociaż każdego musiałabym przyjąć z wdzięcznością, nie wolno było mi wyrazić niezadowolenia i sprzeciwić się woli ojca. Byłam dobrze wychowana. I Lupus o tym wiedział, dzięki czemu mógł być spokojny o moje posłuszeństwo. Jak sam zauważył miałam słuszne poglądy, dobre wykształcenie i hobby, którym nikomu nie wadziłam. Nie było między nami miłości i chociaż Lupus podchodził do tego w dość chłodny, realistyczny sposób, tak ja znajdując się w jego objęciach podczas tańca pozwoliłam sobie na chwilową naiwność wierząc w cud, że ten kiedyś nadejdzie i pojawi się pomiędzy nami głębokie uczucie.
Dlatego też nie chciałam w pełni ujawniać się ze swoimi odczuciami w stosunku do Lorda Black. Byłam mu niezwykle wdzięczna, że póki co nie naciskał. Może kiedyś przyprze mnie do muru i zdecyduje się zmusić do powiedzenia prawdy, będzie próbował wyciągnąć najskryciej chowane marzenia, uczucia. Ale czy wyjdzie nam to na dobre? Czy nie lepiej będzie jeśli postaramy się żyć wspólnie na tym poziomie na którym byliśmy teraz? Nie oszukujmy się, nie było nam pisane wspólne dzielenie łoża, o ile Lupus nie wyrazi takiej chęci. Nasze kontakty miały ograniczać się do wspólnych posiłków, brylowania na salonach, tak Lupus miał spędzać czas w Mungu, a ja w swojej pracowni. I nie potrafiłam ujrzeć tego inaczej. Może się myliłam? Może wcale nie będziemy od siebie aż tak oddaleni? Chciałabym być żoną w prawdziwym tego słowa znaczeniu, w jego sercu tą jedyną ale miałam wrażenie, że było już ono zajęte. A może mylnie?
- Z chęcią poznam twoich kuzynów, ale twojego rodzeństwa również nie miałam okazji poznać oficjalnie. Na naszych zaręczynach nie było wszystkich - zauważyłam.
Sam Lupus już w progu przepraszał mnie przecież za nieobecność paru osób. Praca, wyjazd, inne obowiązki. Nie miałam więc możliwości poznania wszystkich nad czym mocno ubolewałam. Chyba wtedy podawał mi nawet imiona, ale z tego całego zdenerwowania tamtejszego wieczoru akurat to musiało mi umknąć. Wolałam się jednak nie przyznawać do tego faktu, nie wyglądałoby to dobrze gdybym nie rozróżniała osób w rodzinie, do której niedługo miałam wkroczyć.
Kiwnęłam lekko głową. Faktycznie Lupus mógł nie znać lady Lestrange, młodziutka dopiero debiutowała, a ja cieszyłam się jej pierwszymi krokami na sabacie. Pamiętam jaki mi towarzyszył stres gdy wraz z matką oraz ojcem po raz pierwszy wkroczyłam na salony. Ile nasłuchałam się uwag na temat swojego wyglądu od ojca, ile rad od matki jak mam się zachowywać, gdzie patrzeć, aby dłużej na żadnym mężczyźnie nie zawiesić swojego spojrzenia, nie wypić zbyt dużo, pół lampki wina zdecydowanie miało mi wystarczyć. Bardzo stresujące dla tak młodej kobiety.
- Na razie nic nowego nie stworzyłam. Skupiłam się na dokończeniu badań nad eliksirem silnej woli dla ministerstwa. Razem z lady Inarą Nott zbliżamy się już naprawdę do końca - odpowiedziałam z wyczuwalną ulgą w głosie.
A potem lekko zmarszczyłam brwi, gdy po raz kolejny mój narzeczony okręcił mnie wokół własnej osi. Nie zbyt dobrze pamiętałam, czy wspominałam mu o tym, że przygotowywuję recepturę eliksiru, mającego dodać siły dla funkcjonariuszy Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów?

|z biblioteki

Wciąż czuł się w pewien sposób dotknięty tym krótkim spotkaniem w bibliotece i z tego też powodu był na siebie zły. Nie chciał, żeby cokolwiek mogło zaburzyć jego osąd nie tylko sytuacji, ale również stan ducha. Byłby jednak naiwny, gdyby sądził, że wszystko zostawił już za sobą. Teraz jednak mógł jedynie poczuć znieczulenie w stosunku do zajścia i mierzyć się z tym za każdym kolejnym razem. Jeśli miały one nastąpić - w końcu tak bliska Śmierciożercom wizja śmierci przylegała do nich od jakiegoś czasu niczym druga skóra. Stanięcie przed tym wyzwaniem, mimo że niepokojącym, wciąż było lepszym wyjściem niż znoszenie towarzystwa Lucindy i starania się zachowywać jakiekolwiek pozory normalności. Dla własnego i jej spokoju powinni się unikać jak robili do tej pory - nie rozumiał tylko, dlaczego zamierzała wciągnąć go w rozmowę skoro doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co czuł i jeśli twierdziła, że kiedykolwiek go znała, powinna odpuścić. Niesmak pozostał, a tym samym Morgoth stracił ochotę na jakiekolwiek przebywanie z innymi członkami arystokratycznej socjety. Uciekł od niej w ich grono, lecz szybko zrozumiał, że znów potrzebował się uwolnić z ich napierającej gromady. Wkroczył do posiadłości lady Nott chwilę przed rozpoczęciem głównej atrakcji wieczoru, jaką miał być taniec na lodzie, jednak nie zamierzał w nim uczestniczyć. Mama powiedziała mu, że Cyneric wraz z Rosalie planują się tam pojawić, lecz nie planował im kibicować, a przynajmniej nie swoją obecnością. Jakąś częścią siebie życzył im dobrej zabawy i pomyślności w ruchach na łyżwach, lecz musieli mu wybaczyć. Nie miał ochoty na jakiekolwiek spotkania wymagające udawania zainteresowanego czymś, co w żadnym wypadku go nie cieszyło. Ostatnia ilość wszelkich uroczystości zdominowała go na tyle, że nie czuł, by odetchnął od nich chociażby na moment. Czerwcowy sabat był do tego symbolem zbytków i brakiem zainteresowania sceną polityczną, co Morgotha wyjątkowo drażniło. Być może początek długiej nocy wytrącił go z równowagi na tyle, że już do końca jego humor miał być w takim stanie. Wyminął dlatego dość sprawnie wszystkich przechodzących w stronę sadzawki i zapowiadanej zabawy, by skierować się w stronę sali balowej, gdzie miał znaleźć chwilę spokoju przy akompaniamencie muzyki. Idąc korytarzami, nie oglądał się na wspaniałe zdobienia, które wydawały się wręcz bić blaskiem i krzyczeć o uwagę. W takich chwilach tęsknił za półmrokiem panującym w Yaxley's Hall i mgle meandrującej za oknem. Liczył na to, że sabat zleci mu szybko i już niedługo znów znajdzie się wśród znajomych ścian. Ostatnie przyjęcie skończyło się katastrofalnie, a czas nie zatarł ów wspomnień, dlatego Hampton Court zawsze miało kojarzyć się z tą jedną nocą. Dlatego gdy oparł dłonie na drzwiach prowadzących do sali balowej, drgnął na chwilę, wizualizując sobie ciała zabitych pod wielkim żyrandolem nestorów. Wciąż pamiętał ich zastygłe w grymasie śmierci twarze. Malcolm Avery, Iceni Albus Flint, Adam Lowell Travers. Haslett Salazar Yaxley. Ten, od którego śmierci jego ojciec zaczął zajmować stanowisko seniora wybrany przez starszyznę rodu. Morgoth nie zauważył pustek w jeszcze kilka chwil temu pełnej sali balowej, tylko skierował kroki do stojącego obok bufetu, z którego wziął jedno z czerwonych win i zajął jedno z miejsc na obitej miękko sofie, by przyjrzeć się tańczącym parom. Było ich naprawdę niewiele ze względu na zainteresowanie się tańcami przy sadzawce. Marna próba dorównania eleganckim ruchom na parkiecie nie interesowała go pod żadnym względem - uznawał ją wręcz za wyuzdaną pod niektórymi z aspektów i nieodpowiednią dla niezamężnych par. Obserwowanie wirujących materiałów w walcu było zdecydowanie czymś nieporównywalnym. Z pewną dozą zadowolenia zauważył na drugim końcu Lupusa wraz ze swoją partnerką. Nie wyglądał na przerażonego myślą o małżeństwie, chociaż Yaxley wciąż słyszał słowa, które padły na pomoście. Widząc jednak kuzyna z piękną lady Parkinson mógł czuć pewnego rodzaju ulgę i być może również i dumę z kolejnego, spełniającego wolę rodziny kuzyna.

Choć sprawa nieudanych zaręczyn Victorii z lordem Nott owiane były niezrozumiałą tajemnicą, nie sądziłem, by lord Parkinson zdecydował się oddać córkę w byle jakie ręce. To dlatego, że pozostawała ona piękną i wartościową kobietą, wepchnięcie je w ramiona starego wdowca lub co gorsza czarodzieja krwi zaledwie czystej byłoby ogromnym błędem i brakiem logicznego myślenia. Nie wątpiłem, że córki stały na przegranej pozycji; pozbywały się swojego nazwiska, w dodatku trzeba było im ofiarować ogromny posag, który uszczuplał rodowy skarbiec. Jednak wciąż pozostawały cenną inwestycją oraz kartą przetargową. W nielicznym gronie arystokracji każdy jej członek (pomijając ułomne jednostki, na przykład charłaków) był na wagę złota, by zachować szlachetną krew. Tak jak dla dam poszukiwano lordów, tak dla lordów poszukiwano godnych niewiast i jedno bez drugiego żyć nie mogło, o ile nie chciało się rozrzedzać krwi. Sama ta myśl napawała mnie niesmakiem. W każdym razie nie sądziłem, by ojciec mej narzeczonej mógłby sobie pozwolić na utracenie cennego nabytku jaką była latorośl płci pięknej. Dzięki niej był w stanie zawrzeć cenny sojusz, wzmocnić swoją pozycję w arystokratycznym świecie i podbić reputację własnego rodu, pokazując, że również wśród Parkinsonów znajdowały się cenne, wartościowe jednostki. Miałem wiele szczęścia móc natrafić właśnie na przyjaciółkę, siostrę Aarona; zapewniało mi to gwarancję spokoju w małżeństwie. Tego potrzebowałem po długim dyżurze spędzonym w szpitalu. Daleki byłem od masochistycznych myśli dotyczących lubowania się w nieustannych kłótniach lub urażonej dumy.
Moje serce było zajęte od kilku lat, choć bardzo starałem się sprawić, by tak nie było. Męczyłem się z nieodwzajemnionym uczuciem oraz faktem utraty czegoś cennego, dlatego starałem się spłaszczyć własne emocje i zacząć żyć od nowa. Nowy start, nowe życie; może przy Victorii ta śmiała wizja okaże się być realna?
- Tak, to była ceremonia zarezerwowana dla najbliższej rodziny. To dlatego, że oficjalnie do ogłoszenia zaręczyn miało dojść właśnie dziś – dodałem z lekkim uśmiechem. Nie wiedząc, że moja narzeczona nie spamiętała imion nawet tej garstki osób towarzyszących nam w tym uroczystym dniu. To raczej dobrze, bo nie byłbym z tego powodu zadowolony. W każdym razie przy stole znaleźli się jedynie Blackowie oraz Parkinsonowie, brakowało Flintów oraz dalszej rodziny, ale za to oni wszyscy będą mieli okazję wziąć udział w ceremonii zaślubin.
Tańczyliśmy dalej, to oddalając się od siebie, to przybliżając. Przy kolejnym, wolniejszym fragmencie spytałem właśnie o perfumy. Pokiwałem głową, doskonale rozumiejąc w czym rzecz. – Tak, wspominałaś, że przed wami jeszcze sporo pracy. Cieszę się, że ta zmierza już do końca. Obie jesteście naprawdę zdolnymi alchemiczkami – zauważyłem, po czym wykonaliśmy ostatni obrót. To właśnie wtedy zaproponowałem Victorii przerwę, w końcu nie można wirować na parkiecie bez końca.
Podałem jej swoje ramię kiedy schodziliśmy z tanecznego epicentrum. Prowadziłem nas w kierunku bufetu, aż przy stołach dostrzegliśmy mojego kuzyna. Co za przypadek!
- Morgoth – powitałem go uprzejmie. – Nie wiem, czy się znacie, ale wypada mi nadmienić, że to lord Morgoth Yaxley, mój kuzyn, a to lady Victoria Parkinson, moja narzeczona – przedstawiłem ich sobie, choć sądziłem, że raczej znali swoje personalia. – Nie bierzesz udziału w tańcu na lodzie? Konkurs będzie tylko miernym przedstawieniem jeśli ciebie tam zabraknie – pozwoliłem sobie na drobną uszczypliwość, to z powodu poprawiającego się humoru. Zanim jednak zacząłem zagajać rozmowę tej dwójki, musiałem zorientować się jak wiele o sobie wiedzieli.

Być może lord Black miał rację i być może przesadzałam. A być może nie. W końcu znałam swojego ojca i wiedziałam jaki jest, jak potrafi grać, co o mnie myśli i że nigdy nie był mną specjalnie zadowolony. Oczywiście nie zrobiłby niczego co mogłoby wpłynąć na jego dobre imię ale ja wiedziałam co mu w duszy gra i w sumie cieszyłam się, że już niedługo będę mogła opuścić jego dom i przejść spod jego skrzydeł pod skrzydła swojego narzeczonego. Byłam przekonana, że u boku Lupusa będę szczęśliwsza niż dotychczas. I nie spodziewałam się tego, że mogłabym się mylić. Oczywiście wiele kwestii mi nie pasowało, mieszkanie z jego rodziną na przykład albo sam fakt, że ich posiadłość znajdowała się w samym centrum Londynu co mnie wręcz odrzucało. W końcu przyzwyczajona byłam do wielkich komnat, szerokich korytarzy i cudownej okolicy, a nie mugolskich kamienic za oknem. Czy wraz ze zmianą koloru sukni na czernie miałam przestać wpuszczać promienie słoneczne do swojej sypialni odgradzając się od widoku za oknem, którego, już wiedziałam, że nie będę lubić? To w sumie było nawet trochę przykre, ale niestety nie miałam nic do powiedzenia i będę musiała to zaakceptować, przyzwyczaić się jakoś, ewentualnie nie cierpieć swojego nowego domu i być w nim nieszczęśliwa. Tak czy siak moje miejsce było obok Lupusa i jeśli on zdecyduje, że w posiadłości zostajemy, to zostaniemy.
Zarumieniłam się w podzięce za komplement. Naprawdę lubiłam gdy mnie chwalił, tym bardziej gdy dotyczyło to alchemii. Wszakże było to moje ulubione zajęcie, którym chciałam zajmować się dalej po ślubie i z tego co Lupus zdążył mi już powiedzieć, to nie miał nic przeciwko. Nie wiedziałam czy był to teraz odpowiedni moment, może nie koniecznie dlatego nie chciałam poruszać tego tematu, ale ciekawiło mnie, czy w jego rodowej posiadłości uda się wygospodarować pomieszczenie tylko dla mnie, moją własną pracownię, w której będę mogła spędzać czas gdy akurat nie będę w Domu Mody. Pozwoliłoby mi to częściej przebywać w domu i nie musieć codziennie udawać się właśnie tam. Moja praca nie wymagała mojej ciągłej obecności tam.
Zgodziłam się na chwilę przerwy, ponieważ również chciałam odetchnąć, upić kilka łyków pysznego ponczu albo białego wina. Gdy dotarliśmy do bufetu trafiliśmy idealnie na lorda Yaxley. Przyjrzałam mu się uważnie, wiedzieliśmy się przecież w zeszłym miesiącu i od tamtej pory nie zauważyłam, aby cokolwiek się u niego zmieniło. Gdy mój narzeczony nas sobie przedstawiał dygnęłam przed lordem Yaxley nisko schylając głowę. Byłam zdziwiona, że są rodziną, prawdę mówiąc się tego nie spodziewałam. Kto by pomyślał, że jeszcze przed chwilą wyrażałam chęć poznania bliższej rodziny swojego narzeczonego.
- Znamy się - poinformowałam Lupusa ciepłym głosem. - W zeszłym miesiącu skomponowałam perfumy dla matki lorda Yaxley’a. Czy pańska matka jest z nich zadowolona?
Zwróciłam się bezpośrednio do niego mając nadzieję, że uzyskam odpowiedź na swoje pytanie. Równocześnie lord Black zagadał do swojego kuzyna, a ja bez problemu wyczułam w jego głosie żartobliwy ton. Nie pamiętam kiedy ostatni raz miałam okazję widzieć Lupusa w takiej roli. Czy nie gdy po raz ostatni widziałam go wraz z moim bratem? Mieli przecież ze sobą bardzo dobre relacji, żaden z nich nie obrażał się na drugiego za lekkie uszczypliwości, wręcz były one wskazane i domyślam się, że język jakiego używali między sobą oraz temat ich wspólnych rozmów zdecydowanie odbiegały od tego jak to wyglądało w mojej obecności. Ale nic w tym dziwnego, mężczyźni zazwyczaj inaczej zachowywali się przy kobietach, tym bardziej gdy były one siostrami dla jednego z nich. Do lorda Black ani lorda Yaxley’a nie odezwałam się więcej, póki co. Nie byłam o to poproszona, a i nie miałam powodu dla którego miałabym się wtrącać w ich rozmowę. Miałam jedynie nadzieję, że lord Yaxley nie będzie urażony faktem, iż uprzedziłam go w wyjaśnieniach skąd się znamy pozwalając sobie na tę odrobinę swobody w towarzystwie mężczyzn.

Obserwowanie wirujących par pozwoliło mu chociażby na chwilę oderwać myśli od nieprzyjemnych spotkań dzisiejszej nocy i jeszcze mnie przyjemnych spraw, które zostawił za sobą w posiadłości. Troska o siostrę przebijała się przez wszystko - łącznie z lady Selwyn, której obraz został zagłuszony wizją osłabionej Lei. I chociaż uzdrowiciele mówili, że jej stan już się ustabilizował, Morgoth widział na twarzy młodszej z rodzeństwa, że wcale tak nie było. Marniała z dnia na dzień, a on nie mógł nic z tym zrobić. Mógł jedynie stać pod drzwiami komnaty i czekać. Jak dziwnym zrządzeniem losu był fakt, że już drugi raz, gdy jedna z ważniejszych kobiet w jego życiu podupadała na zdrowiu, trafiał na Lucindę. Tym razem jednak nie miała mu pomóc. Odsunął ją od siebie i nie zamierzał powtarzać błędów, które wtargnęły niespodziewanie do pełnego stoicyzmu i dystansu Yaxleya. Muzyka unosząca się po sali balowej przynosiła pewnego rodzaju przyjemne ukojenie, chociaż było to za dużo powiedziane. Morgoth nigdy nie miał zaznać pełnego spokoju, lecz utwór był jak odrobina ożywczego wiatru na rozpalonej twarzy rozbitka. Chwila nadziei, która zaraz znikała między kolejnymi prażącymi promieniami bezlitosnego słońca. Widział zbliżającego się Lupusa wraz z Victorią, którzy przerwali swój taniec najwyraźniej szukając chwili wytchnienia. Mógł z łatwością rozpoznać na twarzy kuzyna pewnego rodzaju zadowolenie, które wcześniej było przysłonięte zatroskaniem i znużeniem. A może Lupus tak dobrze się maskował i Yaxley najzwyczajniej w świecie się mylił? Gdy spojrzenia obu dziedziców się spotkały, młodszy z nich nie czekał i wstał z miejsca, które zajmował i wyszedł parze naprzeciw. Obecność kogoś znajomego i odpowiedniego była miłym elementem ciężkiego sabatu. Bez wątpienia życzył każdemu z przebywających na nim gości udanej zabawy. Na pewno lepszej niż tej, z którą sam się musiał zmierzyć. Nie był miłośnikiem podobnych spędów i nikt nie musiał go zbyt dobrze znać, by wiedzieć, że tak było. Wystarczyło na niego spojrzeć, by wiedzieć, że nie czuł się na miejscu. Zresztą jak na każdej uroczystości, której był uczestnikiem na swoje nieszczęście. Pojawienie się jednak było wyczekiwane i oznaczało o dobrym wychowaniu. Wewnętrzne opory na nic się zdawały i Morgoth był nauczony, by się im nie poddawać. Zagłuszał je, gdy nadchodził czas opuszczenia nowego Yaxley's Hall i wyruszenia na spotkanie z arystokratyczną socjetą. Teraz jednak pozwolił, by na jego twarzy pojawił się pewien delikatny, ledwie zauważalny grymas ulgi.
- Kuzynie - odpowiedział na powitanie, poprawiając marynarkę i przesuwając palcami po obu spinkach. Dopiero wtedy przeniósł uwagę na wyglądającą zjawiskowo towarzyszkę Lupusa, by odpowiednio zareagować na ponowne spotkanie. Tym razem na podłożu towarzyskim, nie jak poprzednio, gdy sprowadziła go do niej sprawa zawodowa. - Lady Parkinson. Gratuluję zaręczyn - mruknął po uprzednim powitaniu zgodnym z zasadami etykiety. Gdy ostatnio się widzieli, na jej palcu brakowało jeszcze pierścionka, chociaż wszyscy dokoła byli świadomi ruchu, który miał wykonać Black. Przy słowach gratulacji Morgoth uciekł na moment spojrzeniem w stronę kuzyna, zupełnie jakby ten temat wciąż wisiał między nimi. - Tak, dziękuję. Mamę urzekły zdolności twórcy - dodał, skinąwszy głową młodej damie. Lupus mógł być dumny z posiadania takiej szlachcianki u boku, która nie przynosiła wstydu, a kolejne słowa pochwały. I dopiero gdy tradycji stało się zadość, pozwolił sobie na odpowiedź na zadane wcześniej przez Blacka pytanie. Zauważył przy tym, że kuzyn świetnie się bawił ów przekomarzaniem się i gdyby nie był sobą, odpowiedziałby mu równie zgryźliwie. - Najwyraźniej w tym roku miernikiem zgranej pary jest jej obsceniczność - odpowiedział, a gdy mówił, blizna na oku uniosła się wraz z ruchem brwi sugerującym, że daleko było mu do zatwierdzenia podobnych, bardzo nieprzyzwoitych rodzajów atrakcji. - Proszę wybaczyć moje słowa - dodał, przenosząc spojrzenie na lady Parkinson, która mogła czuć się dotknięta tą bezpośredniością. Jednak docenienie prawdziwego, tradycyjnego tańca było teraz najwyraźniej niewystarczające, skoro nawet lady Nott pokusiła się o pruderyjne praktyki.