Szachy czarodziejów

Artur spóźniał się już od ponad dwóch dobrych godzin, co zaczynało mnie coraz bardziej frustrować. Nie zamierzałem poświęcać swojego całego wolnego dnia na bezcelowe czekanie za swoim starszym bratem, który najprawdopodobniej znów pomylił ustalone godziny. Jedynie list wciśnięty na samo dno kieszeni, trzymał mnie jeszcze na krześle i nie pozwalał odejść. Z treści jasno wynikało, że moja matka ma problemy, a te musiały być na tyle poważne, że Artur nie opisał ich wprost. W duchu obiecałem sobie, że jeżeli nie pojawi się w przeciągu najbliższych dwóch kwadransów, wieczorem odwiedzę go w jego mieszkaniu. 

 

Słońce przyjemnie grzało ostatnimi promieniami lata, z ulicy dochodził gwar rodzin, które rozpoczynały zakupy na nadchodzący rok szkolny. Tuż obok szachownicy zostawiłem nietknięty egzemplarz Proroka. Z tego co zdążyłem usłyszeć od przechodniów, na dwóch pierwszych stronach opisano festiwal w Weymouth. Nie miałem humoru, by ponownie odtwarzać zdarzenia z tegorocznej imprezy. Partię ciągnąłem bez celu, nie mogąc zdecydować się czy czarne czy białe powinny tym razem wygrać. W pobliżu nie znalazłem nikogo chętnego do gry. Bez celu ciągnąłem pojedynek skazany na porażkę. Wygrana ze samym sobą przestawała mnie już bawić.

 

Z początku zignorowałem kobiecy głos, przekonany, że nieznajoma zwraca się do kogoś innego. Dopiero po chwili zorientowałem się, że słowa skierowała do mnie. Nie zauważyłem jak pozostali gracze opuszczają stoliki. Najwyraźniej byłem zbyt zajęty wściekaniem się na własnego brata. Zbyt gwałtownie podniosłem się z krzesła, by odsunąć dla niej krzesło naprzeciwko.

 

- Zapraszam, proszę usiąść - odparłem, jak zwykle zdziwiony, że ktoś nieznajomy rozpoczyna ze mną rozmowę. Kobieta uśmiechała się delikatnie, a ja zastanawiałem się, jak bardzo mam głupią minę. - Ignatius Prewett - powiedziałem, głośno przełykając ślinę. Uścisk miała pewny, o wiele mocniejszy niż sądziłem.

W myślach karcę się za to, że tak bezczelnie taksuję ją wzrokiem. Wszystkiemu winna jest jej turkusowa sukienka, którą starannie wygładza z drobnych zmarszczek. Choć kreacja nie jest identyczna, to do złudzenia przypomina komplet, który tamtego dnia miała na sobie moja matka. Nie muszę przymykać powiek, by odtworzyć jej idealnie zaciśnięte usta, gdy krew z moich poranionych pleców, plami jej jedwabną bluzkę, kupioną w drogim paryskim butiku. Nie przytula mnie, nie płacze, nie próbuje uspokoić. Z niechęcią odsuwa i przekazuje nerwowemu ojcu. Zanim znikniemy, by pojawić się w jednym z pomieszczeń szpitala, mokrymi od łez oczami zapamiętuję, jak podnosi się dumnie z kolan i z odrazą trzyma przed sobą swoje wypielęgnowane i brudne od krwi dłonie.
 
Spuszczam wzrok i przez chwilę patrzę na planszę, na której figury posłusznie wracają na swoje miejsca. Nie chcę jej urazić, to tylko złe wspomnienie wytrąca mnie z równowagi. Nie często pozwalam sobie, by drobne rzeczy przywoływały widma z przeszłości. Tracę przez nie opanowanie, dopuszczam do głosu panikę i lęki małego chłopczyka, co jest zupełnie śmieszne w moim przypadku. Auror, który zamiera ze zgrozy, na widok sukienki. Powinni mnie zwolnić. Nabieram powietrza i liczę, by uspokoić kołatanie serca i poczucie, że małe szpony kaleczą na nowo zrośnięte blizny. Trwoga zamienia się w frustrację, bo gdyby nie nagląca wiadomość od brata, nie snułbym od rana ponurych refleksji o matce. W dodatku jego krnąbrność! Zapomnieć o ustalonym spotkaniu!
 
Odrywam wzrok od konia, którego misternie wyrzeźbione chrapy nerwowo drgają, z gniewem nabierając powietrza. Blednę na myśl, że mogę wyglądać tak samo rozsierdzony. Dopiero teraz rejestruję, że gram białymi, a Eileen Wilde obdarza mnie jednym z najbardziej czarujących i szczerych uśmiechów, jakie widziałem w przeciągu ostatnich kilkunastu dni. Odruchowo zastanawiam się, czy znam kogoś o takim samym nazwisku. Uważnie lecz bardziej subtelnie przyglądam się twarzy kobiety. Rysy nic mi nie mówią. Jak to możliwe, że jeszcze nie wpadliśmy na siebie? Ganię się i przywołuję na usta uśmiech, jak zawsze zdążyłem już zniszczyć pierwsze wrażenie.

- Czekam na brata - mówię, by po chwili zreflektować się, że zabrzmiało to dość nieuprzejmie. - Wybacz, nie chciałem ująć tego w ten sposób. Jestem nieco zdeprymowany jego spóźnieniem. Od kilku godzin przestawiam figury, a on nawet nie raczy poinformować mnie, czy pojawi się tutaj. - Gdy kończę, mam ochotę zapaść się pod ziemię. Permanentnie nieprzystosowany do życia w społeczeństwie, taką diagnozę powinni dopisać do mojej karty pacjenta. - Z reguły można tu spotkać starą Miriam, jest jednak chora od tygodnia i nie mam partnera - czuję jak krew znów gwałtowniej zaczyna płynąć w moich żyłach. Ze zgrozą wyobrażam sobie, jak pięknie czerwienieją moje policzki. Nabieram powietrza, podejmując ostatnią próbę wyjścia z twarzą z rozmowy. - Tak, to zestaw, który jeszcze dostałem od dziadków na święta. Nie wiem ile mogłem mieć... może dwanaście, trzynaście lat? - Pytam sam siebie na głos. Zupełnie nie wiem, które to mogły być święta. - Jest trochę zniszczony... - zaczynam, próbując wytłumaczyć liczne otarcia i wybraki w komplecie - ...ale mam do niego ogromny sentyment.

Czy nudzę ją? Zastanawiam się, nie wiedząc co powinienem dokładnie zrobić ze swoimi dłońmi. Nagle nigdzie nie mogę znaleźć dla nich miejsca na blacie. Nerwowo pocieram je o siebie, jakbym próbował je ogrzać. - Och - dźwięk sam wymyka się z moich ust. Potakuję nie potrzebnie głową, znów nabieram więcej powietrza do płuc niż potrzebuję. Udzielanie rad wydaje się dla mnie łatwiejsze niż ciągniecie niezobowiązującej rozmowy. O wiele łatwiej dobierałem słowa, gdy przedmiotem dyskusji były sprawy, o których miałem szerokie pojęcie. - W każdej chwili - zapewniam już o wiele bardziej opanowanym tonem.

Spytała na tyle cicho, że bardziej odczytałem pytanie z jej ruchu warg, niż faktycznie usłyszałem poszczególne słowa. Przez chwilę zastanawiałem się, co powinienem powiedzieć, by zatrzeć negatywne wrażenie. W ostateczności przywołałem na usta uśmiech, chcąc rozproszyć cienie niechcianego wspomnienia. Obawiałem się, że jakiekolwiek tłumaczenia nabiorą negatywnego wydźwięku, panna Wilde była na tyle uważną obserwatorką, że bez większych trudności odkryłaby kłamstwo, które mogłem jej jedynie podarować. Nie chciałem opowiadać o obrazach, które przed chwilą podsunęła mi pamięć. I choć zmieniliśmy temat, a atmosfera stała się mniej krępująca, jej niespodziewana troska przykuła moją uwagę, nie pozwalając skupić się na planszy.

  

Pogląd, szczególnie kultywowany przez arystokrację, choć nadwyrężony, równie wyraźnie funkcjonował w całej społeczności czarodziejów. Mogliśmy zmieniać pewne reguły, tradycji jednak pozostawaliśmy uparcie i ślepo wierni. Bo o ile często opisywano w prasie sukcesy kobiet, robiących oszałamiającą karierę, były to przypadki marginalne. Wystarczyło wybrać się na Festiwal Lata, by zrozumieć, jak bardzo byliśmy naiwni. Przyjęcia organizowane dla szerszego grona, były doskonałym momentem dla każdej rodziny, by zaprezentować córki, które debiutowały w towarzystwie już nie jako dziewczęta, lecz kwitnące kobiety. Wydawano wówczas niebotyczne kwoty na okazałe suknie i drogą biżuterię. Nikt nie oszczędzał, prześcigano się w pomysłach, jak skuteczniej wyeksponować majętność danej panny. Miały jeden wieczór, by nie tylko olśnić wyglądem ale również swoją ogładą. Dyskretni rodzice omawiali potencjalne kontrakty zaręczynowe, planując nie tyle szczęści swych dzieci, co lukratywne kontakty jakie mogli zdobyć. Obserwatorzy już wtedy zaczynali omawiać affaires de coeur, który był warunkiem koniecznym, jeśli chodziło o wyższe sfery. Na giełdzie pojawiały się nazwiska przyszłych kochanków, możliwych rozwodników i głupców, którzy będą wiernie trwali w małżeństwie. Młoda kobieta była w tym wszystkim jedynie przedmiotem, a o jej wartości świadczyło nazwisko. Musiała młodo wyjść za mąż, mieć nieposzlakowaną opinię, wydać dzieci na świat i dbać o za wielkie posiadłości. Jej jedyną ambicją było własne podwórko. Nic więcej.

  

Nie do pomyślenia był fakt, że kobieta może bez skrępowania wygłaszać swoje poglądy, rozwijać karierę i mieć inne cele, niż te narzucone jej wieki temu. Okaz nieujarzmiony w cugle zwyczaju traktowano nieufnie, jakby fakt, że posiada mózg i z niego korzysta, oznaczał niebezpieczną i niezrozumiałą zdradę. Wilde, Wilde, Wilde… dlaczego to nazwisko nic mi nie mówi? Patrzę jak drobna kobieta przede mną poprawia się na krześle, gotowa do gry. Nie mogę zaprzeczyć. Panna Eileen zaimponowała mi swoją odwagą, wręcz brawurową postawą. Jeszcze nigdy żadna nieznajoma kobieta nie rozpoczęła ze mną własnej inicjatywy rozmowy. Podobno tak nie uchodzi, podobni jest to w złym smaku. Tymczasem ja siedziałem oczarowany jej osobą. Przyglądałem się jej drobnym dłonią w poszukiwaniu pierścionka czy też obrączki. Choć niczego takiego nie widzę, biorę poprawkę, że to jeszcze o niczym nie świadczy. Jej delikatne pukle rozwiewa wiatr, a Eileen z gracją zakłada je za ucho. Podziwiam niezwykle symetryczną twarz. Powiedzieć o niej, że jest piękna, to spore niedopowiedzenie. W oczach widzę beztroskę, zastanawiam się czy to ciekawość skłoniła ją do rozmowy ze mną. Coraz bardziej intryguje mnie jej osoba. Artur mógłby nie pojawić się do końca dzisiejszego popołudnia.

  

- Mój brat nie przestrzega zasadę – mówię, pochylając się nad szachownicą. – Dla niego ważniejsze od poprawnej gry jest widok walczących ze sobą pionków. Popatrz, twój koń kuleje, bo siłą, niezgodnie z regułami przesunął go przez cztery pola, by tylko zobaczyć jak będzie fechtować się z królem. Większość obrażeń to jego zasługa – z troską poprawiam wieżę, która po chwili znów się pochyla. – Chciałem cię zapytać od czego mamy zacząć ale coś nie daje mi spokoju… - urywam, by spojrzeć w jej oczy, okolone długimi, zawiniętymi uroczo rzęsami. – Mam wrażenie, że spotkaliśmy się już wcześniej. Czy to możliwe?   

Gdy pyta mnie o Artura, pragnę zaprzeczyć, nie robię tego jednak, powoli układając swoją odpowiedź w głowie. Nie jest okrutny, to wiem na pewno. Szachy złościły go, nie miał cierpliwości do gry. Patrząc na pionki, zawsze z pogardą tłumaczył, że jesteśmy tym samym dla naszej rodziny, a najstarsi decydują, gdzie nas ustawić by wygrać swoje bitwy z innymi lordami. O ile ja żywiłem do naszej matki pewien żal, o tyle Artur bezgranicznie ją kochał. Był wściekły, gdy Prewettowie instruowali go, jak powinien zachować się, co zrobić i co założyć, by godnie reprezentować rodzinę. O wiele bardziej utożsamiał się z rodem Rosierów, u których mieszkał prawie przez całe swoje życie. - Czasami mam wrażenie, że czekają, aż weźmie je ręki, gdyby nie jego strategia, połowa z nich nigdy nie stanęłaby naprzeciwko siebie w polu. Same figury są bardziej brutalne niż wyobraźnia mojego brata, to mentalny dwunastolatek - zapewniam, przywołując z pamięci nieco infantylny obraz Artura. - Mój przyjaciel twierdzi, że to wina drewna, podobnie jak w różdżkach. Jeszcze nigdy nie przyniosły mi wstydu, mam nadzieję, że teraz też nie zawiodą. - Nie wiem po co złożyłem ostatnią deklarację. Wrócił mi humor, poprawiam się na krześle, by wygodniej usiąść.

- Nie będę przeczył, czasami mam wrażenie, że więcej traciłem niż zdobywałem punktów dla Gryfonów. Tego szlabanu nie pamiętam, musiałbym zapytać Garetta, zazwyczaj we dwójkę ponosiliśmy konsekwencje głupoty jednego - uśmiecham się na myśl, ile godzin po lekcjach spędzaliśmy nad odpracowaniem kary. - Zielarstwo? Jesteś medykiem? - Pytam i myślę, że jeśli to prawda, to zmienię swojego uzdrowiciela.

Uważnie patrzę jak jej smukłe palce opierają się o nieco zaróżowiony policzek. Wygląda uroczo, a w jej oczach kryje się ciekawość. Moje początkowe zdenerwowanie zupełnie znika, odprężam się i zaczynam rozmawiać z Eileen jakbyśmy znali się trochę dłużej, niż te kilkanaście minut. – Z początku nie byłem pewny, wydawało mi się, że są wykonane z głogu. Dopiero znajomy uzmysłowił mi, że to tarnina – mówię i jednocześnie wysuwam swojego króla do przodu, który zaczyna protestować. Jest oburzony, że przestawiłem go o nieregulaminową ilość pól. Swoje obie małe dłonie zaciska na mieczu, którym próbuje ukłuć mnie w palec. Następnie wyciągam swoją krzywą wieżę, ta z kolei posłusznie wędruje na wyznaczone miejsce. Król przez chwilę zastanawia się, nie trwa to jednak za długo. Jego broń uderza o figurę, która pada po dwóch ciosach na planszę. – Tak to wygląda, gdy gram z Arturem – odpowiadam na nieme pytanie Eileen. – Fascynuje go głupota, tak to przynajmniej nazywa. Twierdzi, że nawet szachy kierują się bezmyślną przemocą, skoro potrafią powalić pionka tego samego koloru. Próbowałem kiedyś tego na innym komplecie i nic się nie stało. Nie wiem dlaczego ten reaguje w ten sposób. Obwiniam dlatego drewno, podobno różdżki wykonane z niego mają skłonności do czarnej magii.
 
Przez twarz Eileen na chwilę przemyka cień. Myślę, że popełniłem nietakt pokazując jej sposób gry mojego brata. Ze wstydem odstawiam figury na miejsce. Wieża jednak nie wstaje, akceptując swoją porażkę. – Zielarstwo w Hogwarcie? – Powtarzam jej słowa, z uznaniem kiwając głową. – Jestem aurorem – te słowa wypowiadam dość cicho. Pionek jednak powraca do skrzywionej pozycji.
 
 
 
 

Uważnie słucham jej słów, gdy przestawia jednego z pionków do przodu. Mam ochotę zapytać, czy miała już doświadczenia z tarniną. Jak do tej pory, nie poznałem nikogo, kto posiadałby różdżkę wykonaną z tego rodzaju drewna. Ciekawi mnie, czy to prawda - czy jest aż tak wierna, że słucha zaklęć czarnomagicznych. Przez pierwszy semestr swojego kursu omawiałem specyfikę niektórych przedmiotów, między innymi zastanawialiśmy się w grupie, jak to się dzieje, że niektóre różdżki pokornie rzucają niedozwolone czary, a inne odrzucając przez to swojego właściciela. Chciałem zapytać, czy Eileen ma jakieś własne doświadczenia z tarniną, w ostatniej chwili jednak gryzę się w język. Nie chcę popełnić wobec niej nietaktu, zrażając do siebie przez niezdrową ciekawość. Spoglądam na nadal chwiejącą się wieżę, chcąc ukryć zakłopotanie na swojej twarzy. Patrząc na krzywą konstrukcję zastanawiam się, czy gdyby jednak wyrzeźbiono ją z głogu, nie pozwoliłaby swojemu królowi na tak jawne zhańbienie.
  
- Te szachy był zupełnie nowe, gdy dostałem je w prezencie. Zrobiono je na zamówienie mojego dziadka - mówię biorąc do ręki wyniosłego króla. - Sprawdzałem, czy nie są... przeklęte? - Pytam, nie mogąc znaleźć lepszego słowa. - W biurze nic stwierdzono, dlatego nie zdecydowałem się na wymianę.   - Odkładam hebanowego monarchę na właściwe pole. - Chociaż w zeszłym tygodniu widziałem egzemplarz, gdzie figury były podobiznami smoków. Uwielbiam te stworzenia, gdyby nie wystarczająca liczba galeonów w skrytce, zrujnowałbym się co do sykla. - Stwierdzam rozbawiony na wspomnienie hipnozy i pożądania w jakie popadłem w sklepie na Pokątnej.
 
Jej gwałtowne zainteresowanie moją pracą wprawia mnie w onieśmielenie. Jeszcze nikt nie reagował tak pochlebnie na zawód, jaki wybrałem. - Głównie to kłamstwa, że zostanę bohaterem w randze międzynarodowej. W Hogwarcie wraz z przyjaciółmi do ostatniego dnia egzaminów, siedziałem w bibliotece. To było marzenie, by dostać się na kurs - ...którego o mało nie zaprzepaściła twoja choroba. Dokańczam dość gorzko w myślach. Mój głos jednak nie zmienia się, gdy kontynuuję. - Jeszcze pierwszego dnia wierzyliśmy, że będziemy robić coś ciekawego, ważnego... a potem okazało się, że zadania to mała cząstka pracy. Najważniejsze jest zgodność w papierach. Żałuję, że nie wyrobiłem lepszego charakteru pisma. Nasz przełożony potrafi odsyłać tak długo raport, aż rozszyfruje napisane przeze mnie dwa pierwsze słowa. - Myślę o trzech arkuach papieru, na których granatowym atramentem stanowczo proszono o wyraźniejsze litery. Jeszcze rano przy biurku kaligrafowałem wstęp z podsumowania ostatniej akcji, na dostarczenie gotowych meldunków miałem czas do jutrzejszego popołudnia. Gdyby nie Artur zaczynałbym wstęp. Gdyby nie Artur nie poznałbym Eileen. Uśmiecham się jeszcze szerzej. Jeśli pojawi się, będę zmuszony mu podziękować, czego nie robię za często.

- Zazdroszczę ci możliwości pracy w Hogwarcie - odpowiadam szczerze. - Zdecydowanie chciałbym tam wrócić. Czy wiele zmieniło się w czasie, gdy szkoła ma nowego... dyrektora? - Pytam z wahaniem, bo co prawda polityka nie jest pierwszą sprawą o której myślę po przebudzeniu, to jednak ostatnie wydarzenia zmienił w niej sporo. Przekształcenia na scenie dotknęły również i Hogwart. Czy jednak tak bardzo jak opisywała to prasa? Do teraz nie znałem nikogo z kadry pracujących tam obecnie nauczycieli.