Leśne mokradła

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 31

Nareszcie. Miałem ochotę klasnąć w ręce z radości, gdy w końcu udało nam się wyswobodzić uzdrowiciela z objęć oziębłego torfowiska. Jeden problem z głowy. Przemilczmy fakt, że można było tego uniknąć. Nie przejmuję się tym jednak, wzajemne obarczanie się winą nic nie da. Mamy misję do wykonania i będę niezmiernie zasmucony, jeśli przez takie plucie jadem nie udałoby się jej dokończyć. Kompleks bohatera albo tam zwycięscy. Wspominałem?
- Jesteś cały, Avery? - pytam, mierząc go wzrokiem. Wydaje się posiadać obie kończyny górne i dolne, bez odmrożeń, jedynie upstrzony błotem w iście artystyczny sposób. Jego matka chyba jest mecenasem sztuki, może zamiast mu je prać wywiesi jako dzieło sztuki?
Nie pora jednak na dywagacje. Musimy odnaleźć zagubioną część drużyny albo przynajmniej spróbować nie rozmienić na drobne naszej trójki. Rozglądam się po smętnie szarym, nawet w świetle dnia lesie. Chyba najbezpieczniej będzie wrócić na porzuconą drogę i poruszać się dalej do przodu. Czuję w brzuchu nieprzyjemne uczucie ssania, które przypomina mi jak wiele czasu już straciliśmy. Nie ma sensu, żeby marnować go jeszcze więcej.
- Proponuję ruszać dalej, bo w tym tempie noc nas zastanie w tym cholernym Stumilowym Lesie - rzucam do swojej niezwykle dziarskiej kompanii. Tylko obawiam się, że nie zastaniemy tutaj chatki misia lubiącego miodek. Prędzej niedźwiedzia. Kiwam głową na resztę, bezwiednie obejmując prowadzenie w naszej mini grupie i patrząc pod nogi ruszam tam skąd przyszliśmy, aby odnaleźć ślady reszty.
Hej ho, hej ho, do lasu by się szło.

The member 'Crispin Russell' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 53

Nareszcie, powinien był warknąć, iż tyle się z tym guzdrali, wciąż nie dopuszczając do siebie myśli, iż w całym tym zajściu, pierwiastek winy leżał minimalnie po jego stronie. Przypuszczenie wręcz niedorzeczne; Avery potrafił bowiem przyznać się do błędu. Ale tylko wtedy, jeśli takowy rzeczywiście popełnił.
Wahał się tylko chwilę, wybierając między Scyllą a Charybdą - problem jednak rozwiązał się niemal samoistnie i nie musiał ani korzyć się przed nimi, ani zdawać się wyłącznie na siebie. Mimo wszystko pozostawał racjonalnie (boleśnie) rozsądnym człowiekiem i zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa. I z konsekwencji, które jednak odpłynęły w mgliste przestworza, gdzie wysyłał każdy niespełniony lęk.
Ponownie skinął głową, niedbale, acz z pewnym uznaniem dla działań tej dwójki (rownocześnie udzielając odpowiedzi twierdzącej na pytanie Russela, bo chyba poraziłby go grom z jasnego nieba, gdyby zdobył się na krótkie t a k)  - paradoksalnie los pchnął go w ręce największych prostaczków, choć ich dusze niewątpliwie ważyły więcej, niźli ten strzęp wypełniający Lestrange'a. A ponoć Matka Natura nie popełnia błędów. Krótki wypoczynek - minuta, dwie na zaczerpnięcie oddechu (przecież odsapnął, tkwiąc uwięziony po pas w błocie) i był gotowy do dalszego marszu, zwłaszcza, że stracili z oczu integralną część zespołu. Mulicber i Nott mogli okazać się przydatni, a i Caesar również mógł odegrać dziś swoją życiową rolę (przynęty).
-Słyszycie Lestrange'a i tego drugiego? - spytał retorycznie, ostrożnie stąpając po grząskim podłożu tuż obok Crispina.

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 51

Nareszcie. Szlachcic wyciągnięty z bagna. Kolejne kiwnięcia głową, poważna rozmowa, zanegowanie istnienia sceny, która przed chwilą miała tu jeszcze miejsce. Tak, osoba z tak wysokim ego nigdy nie przyznałaby się do błędu, a już tym bardziej, że ktoś pomógł jej go rozwiązać. Po prostu Samael.
Ale wystarczy już o tym. Było, minęło. Mieli ważniejsze rzeczy na głowie. Nie minęło kilka chwil (w tym krótkim czasie po wyciągnięciu Averego z zamrożonego bagna, Samantha rozglądała się po okolicy) i podjęli rozmowę o kolejnym działaniu. Musieli znaleźć resztę ich ekipy i zająć się w końcu tym Bzikiem, który albo kontrolował ten las, albo bardzo dobrze wiedział, jak wykorzystać jego niebezpieczne tajemnice (w obu tych przypadkach miał pewnie spory ubaw, widząc ich pożałowania godne akcje), albo - co też było możliwe - ukrył się gdzieś głęboko i nadal nie wie o obecności wrogów. Nie... Prawdopodobnie wie. Musiałby mieć naprawdę duże kłopoty z odbieraniem sygnałów ze środowiska, by się do tej pory nie zorientować. Pytanie tylko - czy wie o ich zamiarach? O tym kim są i kogo reprezentują?
Nieważne. Nie warto odchodzić od tematu. Na razie nie ma pewności czy ta grupka Rycerzy w ogóle zetknie się z wyżej wymienionym.
- Nie. Może natkniemy się na nich, wracając tą samą drogą, którą zbiegłam przed tą rośliną... Jeśli będziemy mieć szczęście. Na co bym nie liczyła - wszystko co dzisiaj zrobiliśmy wskazuje, że go nie mamy.
Zasugerowała i kiwnęła głową w kierunku, o którym wcześniej wspomniała.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 56

Zwodnik wciągnął was na wyjątkowo grząskie trzęsawiska i zapewne Caesar stałby się jego kolejną ofiarą, gdyby nie reakcja Ramseya. Celowa czy też nie – okazała się skuteczna. Demon zawahał się na chwilę, wyraźnie odstraszony światłem bijącym z różdżki. Głos Mulcibera podziałał otrzeźwiająco na towarzysza, który wyrwał się spod wpływu zjawy – jednak wciąż pozostaje rozkojarzony. Zwodnik krążył wokół was, przesuwając się na boki, a z jego paszczy wydawały się dźwięki przypominające zawodzenie umierających ofiar, które zwabił na trzęsawiska. W końcu otworzył drzwiczki latarni, zdesperowany, by dorwać choć jednego z was – na wysokości jego głowy zaczęło unosić się ogniste światełko, które zostało ciśnięte z wielką siłą w najbliżej stojącego, wciąż lekko oszołomionego Caesara.

Pozostała część grupy, pomimo że wróciła na ścieżkę, którą biegła Samantha, nie natrafiła na część trzęsawisk, gdzie znajdował się Caesar wraz z Ramseyem - cały ten las zdawał się być ogromny - większy niż wam się początkowo wydawało, a mężczyźni, podczas gdy wy pomagaliście Samaelowi, najwyraźniej znacznie się oddalili. Czasochłonne przemierzanie różnych części lasu, nie przynosiło efektów. Widzieli opustoszałe siedlisko bahanek, kolejne grząskie tereny, na które bezpieczniej było się nie zapuszczać. W końcu trafili na niewielką, wyjątkowo suchą polanę, gdzie w pobliżu wejścia do jaskini wciąż tliły się pozostałości po ognisku. Być może to trop do znalezienia Bzika? Ktoś musiał być tutaj niedawno – być może wciąż znajduje się w czeluściach pieczary.


Caesar – otrzymujesz -1 pkt do kolejnego rzutu. W twoim kierunku została rzucona niewielka kula ognia – ST uniknięcia wynosi 58. Ramsey może ci pomóc w obronie.
Pozostała część grupy – może podjąć się jeszcze raz odnalezienia grupy – wchodząc w las (rzut kością k100) lub wykonując inne czynności ułatwiające odnalezienie, choć zdaje się, że trzęsawiska są większe niżeliby wam się początkowo wydawało. Możecie także zbadać jaskinię lub pozostać na polanie.

Na odpis macie 48h.

Wypuścił głośno powietrze z ust, gdy strach zniknął, spłynął z jego ciała otrzeźwiająco, choć nadal miał problem, aby unormować oddech czy zwolnić łomoczące z klatce piersiowej serce, które za moment miałoby przestać bić, gdyby nie niezawodna pomoc Mulcibera, który... odstraszył stworzenie pospolitym Lumos? Jak się jednak okazało - cóż za przewrotność losu - zwodnik zaczął krążyć po grzęzawiskach, które zdawały się być tak zwodnicze, że Caesar przestał ufać swojemu niezawodnemu przecież instynktowi. Śmiech na sali. Poszukiwać mieli księgi, a siłowali się ze zjawą tonąc po kostki w błocie. Wspaniale. Cudownie. Starał się uniknąć kuli ognia - nadal rozkojarzony, lustrujący obraz jak przez mgłę - i w tych błotnych akrobacjach nie utonąć po pas w jakimś bagnie przykrytym przez warstwę liści.

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 97

Więcej było w tym intuicyjnego działania niż jasnowidztwa Mulcibera, który nie był w stanie kontrolować swoejgo daru, lub przekleństwa. Gdyby tak było z pewnością od razu dotarliby do celu, bez zbędnych przygód w postaci cholernych pnącz, bagna i dziwnych światełek, które ustąpiły chwilowo pod napływem intensywniejszego światła. Światła bowiem nie można było zwalczyć ciemnością, a jedynie silniejszy blaskiem i tą prostą zasadą kierował się, gdy rzucał zaklęcie. Byli tu teraz obaj, on i Lestrange, który zdawał się być przez chwilę całkowicie sparaliżowany strachem, przed którym Mulciber się tak usilnie bronił. Oddychał głęboko, uważnie śledząc zwodnicze światło, które krążyło wokół nich. Liczył na to, że demon odpuści, że zniknie, ale zamiast tego rozpoczął swój potworny jazgot cierpiących. Nie były to dźwięki obce Mulciberowi, może dlatego nie przerażały go tak bardzo. Równie dobrze mogły być muzyką dla jego uszu, choć serce uderzało mu znacznie szybciej. Liczył jednak, że ten parszywy hałas sprowadzi resztę towarzystwa w serce tętniącej życiem imprezy.
Istota zaatakowała, a on mógł się tego spodziewać. Jego towarzysz zdążył odskoczyć i uchylić się przed ognistą kulą w niego wymierzoną, on sam również cofnął się, trzymając wyciągniętą różdżkę, w kierunku zmory.
—Lumos—— syknął ponownie, licząc na to, że demon ukorzy się i zostawi ich w spokoju.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 85

Wszystko co dzisiaj zrobiliśmy wskazuje, że go nie mamy.
Słowa Samanthy rezonują mi w głowie, odbijam się od czaszki niczym natrętne echo mające na celu upodlić moje morale. Rzeczywiście bardzo słusznie, bo z każdym krokiem tracę entuzjazm. Niby wróciliśmy na ścieżkę, z której zeszliśmy, niby obraliśmy właściwą drogę, ale wszystko co znaleźliśmy to figa z makiem. Duże nic, żeby nie powiedzieć wulgarniej. Oczywiście nasza wycieczka lasoznwacza zawierała wiele naprawdę wspaniałych elementów. Spotkaliśmy wiele drzew (może powinienem zacząć robić zielnik?), zwiedziliśmy rozległe bagniska, a nawet porzucone siedlisko bahanek! Doprawdy będzie co zapisywać w pamiętniczku. Niestety nie ma ani jednego śladu tego Bzika ani reszty naszej wesołej gromady.
Kiedy w końcu odnajdujemy na tym bagnisku kawałek suchego i twardego lądu, w którym but nie zatapia się po kostki mam ochotę tupać z bezsilności. Jednak nim zacznę uzewnętrzniać swoją frustrację moją uwagę przyciąga coś innego. Ślady bytowania tuż przed jaskinią. A więc dotarł przed nami jakiś człowiek, głupi lub zdesperowany, ale był. Podchodzę bliżej zafrasowany i bezwiednie sięgam po różdżkę. Tylko idiota po tym co przeszliśmy wszedłby do takiej jaskini. Od tego ma się magię.
- Homenum Revelio - mówię cicho kierując różdżkę wgłąb jaskini.

The member 'Crispin Russell' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 10

Błądzenie po lesie w poszukiwaniu jakiegoś dzikusa nagle zdało się Samaelowi pomysłem wręcz poronionym. Kilka godzin przedzierania się przez mokradła, walki z naturalnymi przeszkodami, której efekt wciąż pozostawał mocno niepewny. Nie ogarnął go jednak ani strach - choć niepodważalną prawdą jest, że tylko głupcy się nie boją - ani zdradliwe zrezygnowanie. Trwał w postanowieniu doprowadzenia sprawy do końca tudzież do wyciśnięcia z Bzika wszystkiego. Potem może załatwi mu dożywocie na oddziale zamkniętym. Lub od niego uratuje? Zastanawiał się, czy chodzą w kółko, gdyż powtarzalność lasu zbyt rzucała mu się w oczy. Przewrócone drzewo, zatopione w bagnie krzewy stanowiły punkt odniesienia, lecz wkrótce (na szczęście?) dotarli na dziką i suchą polanę. Dość zaskakujące w tym miejscu. I choć nadal nie wpadli ani na trop Bzika ani na ślad Mulcibera i Lestrange'a tuż przed nimi majaczyło wejście do jaskini i czuć było swąd dogasającego ogniska. Skinął głową z uznaniem na decyzję Crispina, wszak popełniliby ogromną głupotę, wchodząc do środka. Powstrzymał się od komentarza, który cisnął mu się na usta, gdy ten (zdenerwowanie?) niezbyt dokładnie użył zaklęcia, po czym ponowił je samodzielnie.
-Homenum Revelio - rzekł. Oby okazał się skuteczniejszy od tej aurorzyny. Którą jednak lubił i był coś winien.