Niebieski las

Cała szóstka zdawała sobie sprawę, aż za dobrze, że zamieć była naprawdę blisko. Na krótką chwilę wiatr przestał wiać i wyć; raptem na kilka sekund, po których zmienił nieco swój kierunek i jeszcze mocniej przybrał na sile. W oddali, ponad linią drzew, czarownice były w stanie dostrzec wielką białą, nacierającą w ich stronę plamę. Śnieg, który uderzał w twarze wszystkich, był znacznie bardziej wilgotny. Nie stanowił przyjemnego, miękkiego puchu, a środek, który na dłuższą metę miał zaszkodzić. Pojedynek jednak trwał.

Sigrun postanowiła wziąć kwestię ciążącego im Deserpes we własne ręce. Biegła nie tylko w klątwach, ale i magii obronnej Śmierciożerczyni bez trudu zdołała skupić myśli i przełamać zaklęcie transmutacyjne. Ziemia unieruchamiająca stopy aż po kostki przestała naciskać na kończyny i pozwoliła czarownicy przemieścić się bliżej Tatiany. Dolohob, nim doznała ulgi w nogach, poświęciła kilka chwil na rzucenie siostrzanego zaklęcia na ziemię pętającą oddaloną od nich uzdrowicielkę. Skupiła myśli, przelała je w czyn, lecz i tym razem nie wydarzyło się nic niezwykłego. Elvira wykorzystała moment bycia niezauważoną na sięgnięcie po jedną z zabranych ze sobą fiolek. Zmarzniętymi, drżącymi dłońmi przysunęła buteleczkę do ust i wychyliła jej zawartość. Momentalnie poczuła, jak zimny płyn przenika ją na wskroś, urzeczywistniając swoje działanie. Skrzywiając się na cały ten chłód, w oczach pozostałych jej sylwetka zaczęła blednąć, aż znikła, stając się niewidzialną.

Wolny od zasięgu delikatnych rąk przeciwniczki, Keat postanowił skierować różdżkę w najsilniejszą z nich. Inkantacja zaklęcia ściągającego ładunki elektrycznego padła, a on sam tak jak Sigrun, przez chwilę poczuł jak powietrze elektryzuje się wokół, kiedy wiązka magii opuściła różdżkę, by nagle zniknąć w połowie drogi. Nie włożył dość mocny, by wytworzyć potencjał, który mógłby zagrozić wrogowi. Julien również obrał Śmierciożerczynię za cel, raz jeszcze próbując sięgnąć ją różową galaretą. Powietrze poczęło gęstnieć przed wiedźmą, lecz siła włożona w czar przez czarodzieja była niewystarczająca. Silny wiatr zamieci z łatwością rozwiał to, co miało być więzieniem, a promień zaklęcia pomknął zdecydowanie za wysoko. Nie podjął on obrony przed odbitą Impedimentą. Zaklęcie uderzyło w klatkę piersiową czarodzieja, a ten poczuł, jak jego ruchy zwalniają i wymagają więcej czasu niż normalnie. Jedynie Alexandrowi z całej trójki udało się osiągnąć zamierzony efekt. Wyrównawszy się z dwoma towarzyszami, wymierzył różdżkę ponad krzewem w kierunku Tatiany. Bez problemu utkał kilka ostrych sztyletów i celnie posłał je w stronę czarownicy.

| Czas na odpis wynosi 24 godziny.
Rycerze odpisują w tym temacie.
Zakonnicy odpisują w tym temacie.
Keat jest w posiadaniu różdżki Elviry.

Sigrun - przemiana we mgłę (1/3)
Alexander - Expecto Patronum (3/3)
Julien - kryształ (tura 3.), Impedimenta (1/2)
Elvira - Eliksir numer 3 (tura 1.)

Tur do zamieci śnieżnej (5/5)

Żywotność:

Dobrowolne opuszczenie mapy (wyjście poza jej krawędź) jest jednoznaczne z opuszczeniem pojedynku.
Mapka nie będzie już powiększana.


[Post edytowany 21, 1.03.21] Mistrz Gry zapomniał o Impedimencie, którą oberwał Julien.

Szlag. Cholera. Kurwa mać. Miała całą masę przekleństw – tych angielskich, rosyjskich i norweskich – które bardzo, coraz natarczywiej pojawiały się gdzieś z tyłu gardła, chętne wydostać się spomiędzy jej ust. Ale nawet na nie nie było czasu; starała się nie otwierać ust, bo krążący wokół śnieg i mroźny wiatr wkradał się do środka natychmiastowo. Zimno przywierało do ciała, odrętwiało palce, utrudniało skupienie się; po raz kolejny niewerbalne zaklęcie nie powiodło się, a panna Multon, jak stała, tak stała nadal, uwięziona w falującej, zapadniętej ziemi. Później po coś sięgnęła – Tatiana obserwowała ją raz po raz, dostatecznie rozpraszana śnieżną zamiecią i kolejnymi zaklęciami przecinającymi rzeczywistość – a potem zniknęła całkiem z pola widzenia.
Próbowała jeszcze przez chwilę wyłapać jasne pasma włosów kobiety, odnaleźć się w sytuacji, zrobić cokolwiek; jedyne co zdążyła, to zorientować się, że ziemia pod jej stopami w końcu wypuściła ją ze swego uścisku.
Pospieszne spojrzenie posłane Rookwood było ostatnim, nim nie musiała machnąć różdżką, machinalnie, odruchowo, chcąc osłonić się przed nadciągającym zaklęciem.
– Protego maxima!

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 72

W twarz Sigrun uderzył śnieg. Lepki, lodowaty, ciężki. Zdecydowanie nie wróżył nic dobrego i nie miał wiele wspólnego z rozkosznym puchem jak z obrazka o idealnym, zimowym dniu. Nadciągała zamieć, lecz ani ona, ani najwyraźniej Farley nie zamierzali odpuścić. Chciała ich zabić. A jeśli to się miało nie powieść, to zranić - jak najboleśniej i jak najdotkliwiej. Czuła, że wiele zależy od niej. Multon straciła swoją różdżkę, Tatiana razem z nią tkwiła uwięziona w Deserpes, którego ostatecznie Sigrun udało się pozbyć. Musiała się skupić. Skoncentrować na palącej nienawiści jaką czuła do Farleya. Gniew wzmacniał czarną magię.
Przez ułamek sekundy rozważała sięgnięcie po zaklęcie tarczy, gdy powietrze wokół zaczęło gęstnieć i wibrować jednocześnie - dwóch nieznajomych próbowało ją zaatakować, lecz bezskutecznie. Usta Sigrun wygięły się tym razem w uśmiechu. W stronę Dolohov pędziły noże, musiała sobie jednak z nimi poradzić. Rookwood miała zamiar wyeliminować jednego sukinsyna. Wymierzyła różdżką w złodzieja (Keat) i tym razem spokojniej i ostrożniej wyrzekła:
- Malesuritio Maxima.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 24

--------------------------------

#2 'k10' : 2

--------------------------------

#3 'k8' : 8, 5, 4, 4, 4, 7, 7, 8, 6, 7

Poczuł jak świat przyspiesza, a on sam zwalnia. Czyżby znał to zaklęcie? Czy sam był jego autorem? Myśli plątały się w jego głowie, po kolejnym nieudanym zaklęciu i wiedział, że musiał darować sobie roztaczanie różowej galaretki na polu walki. Wilgoć muskająca jego policzki, drażniła skórę, a chwilowa cisza od wycia wiatru, napawała go niejasnym wrażeniem, że coś zaraz się wydarzy. A mogłem przewidzieć pogodę, dlaczego tego nie zrobiłem… Lecz na narzekanie i marudzenie przyjdzie jeszcze pora, kiedy rozsiądzie się w Kurniku w otoczeniu przyjaciół. Tak, taka wizja go pocieszała – ciepło uczuć, które żywił do bliskich mu osób. Przemknął spojrzeniem po Keatcie, a w końcu zatrzymał się na Alexie. Przecież to było oczywiste, mógł mu pomóc. Przecież zawsze chciał pomagać. Przesunął się powolnym krokiem, ostatecznie decydując się na wzniesienie różdżki w kierunku Alexandra. Skoro on miał być wolniejszy, to jego przyjaciel mógłby być szybszy, prawda? Powoli, wyrzekł trudną inkantację, był to ostatni moment na jej wypróbowanie. – Cito Horribilis – wyrzekł, a potem przymknął oczy. To wcześniejsze zaklęcie, które odbiła blondwłosa wiedźma… to musiało być jego zaklęcie; felerne, prześladujące go zaklęcie. Finite Incantatem, wyrzekł w myślach chcąc przerwać zaklęcie, które odbiło się od tarczy wiedźmy.  

| Cito Horribilis celuję w Alexa oraz przechodzę na pole w lewo i nie wiem czy tak to działa, ale skoro Impedimenta to było moje własne zaklęcie to według opisu, mogę je przerwać i zdjęcie takiego zaklęcia nie jest jedynym ruchem, jaki mogę podjąć podczas swojej tury. Jeśli nie mogę tego zrobić, proszę o zignorowanie Finite.

The member 'Julien de Lapin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 3

Wiązka magii buchnęła z różdżki Alexandra, w locie przekształcając się w kilka zabójczo ostrych sztyletów, które pomknęły wprost na nieznaną mu przeciwniczkę. Nie do końca interesowało go, przeciw komu posłał to szalenie niebezpieczne zaklęcie: wiedział, że to wróg, a dla nich nie miał już litości. Widział, jak Julien nie próbuje się bronić przed własnym zaklęciem i zdawał sobie sprawę z tego, że będzie musiał przez chwilę odgrodzić przyjaciela od dwóch wiedźm, które wciąż próbowały coś czarować, mimo że nie rozbrzmiewały żadne inkantacje. Atmostefa była napięta a powietrze gęstniało, dosłownie i w przenośni: wokół nich śnieg zdawał się wirować coraz wścieklej, aż na moment wszystko nie zamarło. Cisza przed burzą. Mieli ostatnie chwile.
– Fontesio! – wymówił inkantację, zwinnym gestem wycelowując ponad krzakiem w ziemię trochę przed stopami Rookwood. Jego zaklęcia były jedynym, co miało zniżyć się do poziomu jej pięt, tak długo jak miał cokolwiek w tej sprawie do powiedzenia.

| dopisek do wiadomości MG

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 80

--------------------------------

#2 'k8' : 5, 6, 8, 8, 4

W chwili, gdy wiatr ucichł ledwie na chwilę, lodowata cisza osiadła na myślach; jak długo jeszcze będą mogli ignorować zew zimy? Wprawdzie przywykł do zimna oszraniającego każdy skrawek ciała; do nocy spędzonych na ganku swojej chaty w Oazie - odkąd jego kąt do spania zajmowały osoby, dla których wciąż brakowało miejsc noclegowych - to jednak nadciągająca zamieć nie miała nic wspólnego z nieznacznym mrozem, z wyziębionym kocem i zziębniętą nadzieją. Ale o tym pewnie przyjdzie przekonać się mu już wkrótce.
Uwięziona w miejscu wiedźma rozpłynęła się w powietrzu; zupełnie tak, jakby jeden z silniejszych podmuchów rozmył jej sylwetkę; spojrzenie Keata osiadło na gruncie, tam, gdzie widoczne powinno być wgłębienie w piaskach poświadczające, iż choć niewidzialna, wciąż tkwiła w miejscu.
Nie był pewien, czy nie słyszy inkantacji rzucanych przez pozostałe czarownice, czy może sięgają po magię niewerbalną - pewne było jednak to, że i one nie ustawały w próbach zyskania przewagi w toczącym się pojedynku.
Jeśli miał trwać dłużej, musieli osłonić się przed zawiewanym na twarz opadem, przed szarpiącym ich ciałami wiatrem, wzmagającym się już nie z minuty na minutę, a z sekundy na sekundę.
- Caelum - wyinkantował starannie, chcąc ochronić całą trójkę.

| próbuję objąć zaklęciem pola, na których stoi także Julek oraz Alex

The member 'Keat Burroughs' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 84

Mnogość zaklęć świszczących między drzewami zlewały się w jeden olbrzymi szum, spośród którego Elvira nie była w stanie rozróżnić czarów rzucanych przez wrogów i tych, które miały na celu odparcie ataku bądź pomoc uwięzionej uzdrowicielce. Jeżeli nawet któraś z towarzyszek próbowała, nic z tego nie wyszło, nadal pozostawała unieruchomiona, spętana gęstym piaskiem okalającym kostki. Skoro nie mogła liczyć na różdżkę, musiała sięgnąć po eliksiry - co do nich miała przynajmniej pewność, że zadziałają, wyszły wszak spod dłoni wprawnej alchemiczki. Wraz z cierpkim smakiem mikstury wzdłuż ciała Elviry spłynął chłód - odczuła go głęboko w przełyku i kościach, choć po niedługich sekundach nie wiedziała już, co jest działaniem eliksiru, a co efektem nadchodzącej zamieci. Mimo ograniczonej ruchomości, spróbowała znaleźć odpowiednią pozycję do czujnej, bezpiecznej obserwacji.

akcja wysłana na pw do MG

Tatiana już po raz kolejny wykazywała się niezwykłą, jak na jej umiejętności, sprawnością w przywoływania tarcz. Raz jeszcze podniosła silną, szeroką tarczę w porę. Ostrza wyczarowane przez Alexandra uderzyły z impetem w barierę, a różdżka czarownicy drżała, emanując przyjemnym ciepłem. Przez chwilę miała wrażenie, że nie zdoła jej utrzymać długo w tym zimnie, lecz podołała zadaniu. Sztylety utraciwszy swój pęd opadły głucho na ziemię kilka kroków przed nią. Stojąca tuż obok Sigrun postanowiła raz jeszcze sięgnąć po czarną magię, tym razem ku odzyskaniu części utraconych sił, i raz jeszcze poniosła tego konsekwencje. Pulsowanie w skroniach przerodziło się w silny, dokuczliwy ból głowy, nie do końca zrozumiałe spięcia mięśni, które jeszcze bardziej dekoncentrowały Śmierciożerczynię na osiągnięciu celu. Promień wywołanej klątwy pomknął w stronę Keata, lecz finalnie miał minąć go w zbyt dużej odległości i nie trafić.
Niewidzialna dla wszystkich Elvira zrobiła to, co mogła zrobić i nikt poza nią nie wiedział, co takiego uczyniła.

Osłabiony własną Impedimentą Julien, podjął decyzję, by przekazać część swoich transmutacyjnych talentów na rzecz Alexandra. Był jednak zbyt osłabiony, przemieszczając się, niedostatecznie skupiony, aby osiągnąć zamierzony efekt. Z końca trzymanej w dłoni różdżki posypały się jedynie nieznaczne iskry. Kryształ, który spożył, przestał działać. Dodatkowe siły opuściły Juliena bezpowrotnie. Alexander mając otwarte pole do działania, skierował swoje wysiłki w stronę swojej Nemezis. Inkantacja padła głośno i dobitnie, a wiązka magii wystrzeliła z dużą mocą w stronę Sigrun. Zgodnie z życzeniem rzucającego biegła nieco w bok, jakby jego intencją było uczynienie krzywdy jedynie Śmierciożerczyni.
Keat, nie zdecydował się ponownie zaatakować przeciwniczek. Zamiast tego podjął krok ku wsparciu swoich towarzyszy. Bez trudu przywołał barierę otaczającą całą trójkę, chroniącą przed nadciągającą zamiecią i miała trwać tak długo, jak długo ją podtrzymywał.

Śnieżna wichura nadeszła. Biała plama rosła nieustannie, zbliżając się ponad linią wysokich drzew, stopniowo obniżając się, aż sięgnęła podłoża niebieskiego lasu. Silne wiatry naniosły ogrom śniegu w przestrzeń między pojedynkowiczami. Wirujące płatki nieustannie zmieniały swój kierunek, utrudniały widoczność, skuteczne utrzymanie różdżki w dłoni. Czarownice poczuły przejmujące zimno, gdy lodowaty wiatr uderzył. Po ciałach przebiegł niebezpieczny dreszcz. Nie chroniły się w żaden sposób, a im dłużej stały wystawione na działanie zdradliwej pogody, tym ich siły miały stać się coraz słabsze. Czarodzieje znajdujący się za barierą pozostawali bezpieczni od przeraźliwego zimna. Zaklęcie Caelum nie zatrzymywało jednak naturalnego, grudniowego chłodu.

| Czas na odpis wynosi 24 godziny.
Rycerze odpisują w tym temacie.
Zakonnicy odpisują w tym temacie.
Keat jest w posiadaniu różdżki Elviry.

Sigrun - przemiana we mgłę (1/3)
Alexander - Expecto Patronum (3/3)
Julien - Impedimenta (2/2); Julien nie podejmuje w tej turze żadnych akcji.
Elvira - Eliksir numer 3 (tura 2.)

Zamieć (tura 1. - faza 1.) utrudniać będzie rzucanie zaklęć bądź przedmiotów (-5 do rzutów kością), oraz zadawać 5 (odmrożenia) obrażeń co turę. Wszystkie efekty będą liczone od kolejnej tury.

Żywotność:

Dobrowolne opuszczenie mapy (wyjście poza jej krawędź) jest jednoznaczne z opuszczeniem pojedynku.
Mapka nie będzie już powiększana.

Pojawiwszy się w Derbyshire niemal każdy czar rzucała z dziecinną łatwością, nawet te naprawdę mocne, trudne, wymagające. Miały wielką moc, ale czy mogły wyczerpać jej magiczny potencjał? Rookwood wierzyła, że nie, że stać ją było na znacznie więcej, wystarczyłoby, aby mocniej się skupiła i nie pozwoliła, by nadciągająca zamieć wytrąciła ją z równowagi. Tracona przewaga i ból w skroniach znów nie pozwoliły na poprawne rzucenie czaru, który ponownie pociągnął za sobą wyjątkowo bolesne konsekwencje. Sigrun czuła się coraz słabsza, mięśnie drgały, napinając się i rozluźniając w małych odstępach czasu. Poczuła zimno i śnieg na twarzy, gorzej widziała, ale nie na tyle źle, by nie dostrzec, że pędzi w jej stronę zaklęcie. Obróciła się tak, aby wyczarowana tarcza osłoniła ją całą i zatrzymała silny strumień wody, lecący w kierunku Tatiany.
- Protego maxima - wyrzekła z mocą Rookwood, dbając o ostrożny ruch nadgarstka, lecz na tyle pewny, aby rozpostrzeć przed sobą szeroko tarczę.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 80