Krucza wieża

The member 'Alan Bennett' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 95

Obejrzał się za kruczym głosem. Wcześniej zdawało się, że byli tutaj całkiem sami, teraz - pokrakiwanie przybierało na sile, prędko zespalając się w chór, czy wcześniej ptaki nie dostrzegały ich obecności? Była w nich swojego rodzaju sroga tajemniczość, złowrogi cień, który padał na Brendana przepełnionym trwogą dreszczem, strach wokół był niemal namacalny. Fakt, że nie spłoszyli ich wcześniej, jedynie pokazywał, że to nie były zwyczajne ptaki - choć wolał odsunąć od siebie myśl, że mogły być, jak w legendzie przytoczonej przez Fredericka, po prostu inteligentne. Gęste, mleczne powietrze jasno pokazywało, że winni baczyć na każdy swój ruch. Pod klątwą nie znajdowała się tylko wieża, było całe to miejsce wokół nich, pagórek, może drzewa, na pewno kruki. Pokręcił głową, jeśli wyjdą stąd żywi, to tylko dzięki szczęściu, które mimo wszystko rzadko mu dopisywało - gdyby liczył na nie kiedykolwiek, zapewne przestałby w momencie, w którym pod jego stopy upadło ciało martwego kruka.
Doskonale.
Powiódł spojrzeniem za torem jego lotu, co go zabiło? Biała magia, słowa, niewidzialna siła, której... cóż, musieli stawić czoła? Utkwił spojrzenie na czarnej przestrzeni, z której nadleciał kruk, mocno zaciskając dłoń na wciąż trzymanej różdżce, gotów do reakcji. Spodziewał się zagrożenia od strony drzew, ale nie pomyślał o ich korzeniach, które nagle przyczaiły się na nich jak pełznące węże. Wszystko wskazywało na to, że zagajnik lubił ciszę - ale nie zdążył szepnąć ani słowa, gestem wyrazić swoje obawy, gdy korzenie zadrżały tuż obok niego. Chwilę odczekał, lecz nie mógł czekać wiecznie; oglądając się na Floreana i Foxa ruszył w górę pagórka, za Margie i Alanem. Wydawała się to jedyna sensowna droga ucieczki, jedyna zresztą, która prowadziła w przód ich wyprawy, ku wieży, nie odciągając ich od złowieszczej budowli. I miał szczerą nadzieję - że tam nie sięgną ich sękate ramiona drzew.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 89

Po wypowiedzeniu inkantacji do jego dłoni przyfrunęło wilgotne pióro, którego intensywny czarny kolor przywiódł mu na myśl nastrój tego miejsca. Zawiesił na sekundę na nim swój wzrok, ponieważ było na swój sposób fascynujące, jednak następne wydarzenia szybko przywróciły jego skupienie. Zacisnął mocniej dłoń na swojej zdobyczy, nie chcąc się już jej pozbywać, w drugiej wciąż dzierżąc różdżkę. Kruk padający martwo przed stopami Brendana tylko zagęszczał i tak już napiętą atmosferę. Cisza, która po tym zapadła, brzmiała jak cisza przed burzą. Drzewa zaszeleściły złowróżbnie i nikt nie musiał przekonywać Floreana, że czas się stąd zwijać. Ruszył za resztą, co jakiś czas zerkając za siebie, bo wciąż nie mógł pozbyć się wrażenia, że ktoś lub coś go obserwuje. To chyba przez te wszechobecne kruki, a krążące o nich legendy wcale nie pomagały w uspokojeniu szalejących myśli. Myślał o misji, o porwanych przyjaciołach, o Florence leżącej teraz w szpitalu i nie mającej pojęcia, że jej brat właśnie robi to co robi. W końcu przez to rozkojarzanie prawie się potknął, więc z trudem pozbył się niepotrzebnych myśli i zaczął skupiać się na nierównym podłożu, by jednak nie przerwać ich wyprawy w tak banalny sposób jakim jest przewrócenie się o wystający konar. Chciał już wyjść z lasu, choć z drugiej strony czuł, że poza nim może być jeszcze niebezpiecznej.

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 89

Chwilę zajęło mi uzmysłowienie sobie, że czarna niczym smoła trawa nie była wcale następstwem wynaturzenia: krucze pióra wyrastały z ziemi, pokrywając ją gęsto niczym rosa. Schyliłem się, by zebrać po jednym dla każdego, po czym pospiesznie wsunąłem talizmany do rąk Zakonników, ostatnie umieszczając w kieszeń własnych spodni. Ponure odgłosy ptaków nakazały mi sięgnąć pamięcią do ksiąg, które przeglądałem, ale nie przypomniałem sobie niczego więcej na temat kruków, co mogłoby okazać się przydatne. Wraz z zaklęciem rzuconym przez Brendana, powietrze stało się gęstsze i lepkie niczym miód, choć ze słodyczą nie miało nic wspólnego. Mleczna poświata, ledwo możliwa do odróżnienia w gęstej mgle, nie była zaskoczeniem, a jednak nadal nie mieliśmy pewności, z czym przyszło nam się zmierzyć.
Zakląłem cicho, gdy martwy ptak z łopotem uderzył o podłoże.
Trudno było oprzeć się wrażeniu, że nie jesteśmy obserwowani – z jednej strony liczyłem, że poza kruczą armią w okolicy nie było żywego ducha. Z drugiej – sądząc po tym, czego zdołaliśmy się dowiedzieć, ptaki wcale nie zamierzały nam być przyjazne. Podobnie, jak miejsce teleportacji. Krótkie uważajcie rzucone przez Alana błyskawicznie podniosło alarm, a ja odruchowo rzuciłem się do biegu za pozostałymi, choć dopiero po chwili uzmysłowiłem sobie, przed czym przyszło mi uciekać. Uśpiona przyroda ożyła, wysuwając ku nam swoje macki. Właściwy kierunek był tylko jeden - ku wzgórzu, w kierunku przeklętej wieży.
Z nadzieją, że było jeszcze kogo ratować.

The member 'Frederick Fox' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 36

Szybki zwrot akcji, choć na pewno nie był czymś spodziewanym, nie sprawił jednak Zakonnikom większych kłopotów niż parę potknięć w czasie ucieczki z zaklętego zagajnika. Wybiegli na otwartą przestrzeń, zostawiając za sobą sięgające po nich korzenie, które na szczęście ani na cal nie wychynęły poza granicę niewielkiego lasku, który wciąż trzeszczał i drżał, cicho szemrząc w nocy.
Nie dane było czarodziejom odpocząć. Zaraz po chwili, gdy stopy biegnącego na przedzie Brendana dotknęły ziemi wznoszącej się pagórkiem ku wieży, obrys budowli jakby zafalował, a następnie z krakaniem, szumem i łopotem oderwał się od niego cień - a był to cień składający się z wielu mniejszych plamek, połyskujących odbitym światłem księżyca. Zaraz też za Zakonnikami rozległ się wtórujący temu pierwszemu hałas. Obie chmury ptaków wzniosły się ku niebu, zataczając nad wieżą okrąg, nim nie zmieniły gwałtownie zwrotu, pikując w dół - prosto na zakłócających spokój wieży Zakonników. To, co Margaux wyczuła w zagajniku było ledwie ćwiartką wszystkich z kruków zamieszkujących okolice wieży. Pogłoski o mnogości tych zwierząt na wyspie Wight nie okazały się kłamstwem, a były wręcz okropnym niedomówieniem. Ptaków było jeszcze więcej, niż mówiono.

| ST dobiegnięcia do wieży wynosi 200. Poprawiona kolejność, rozpoczynając od postaci znajdującej się najbliżej wieży: Brendan (88), Alan (84), Florean (78), Margaux (37), Frederick (25).
Wykonujecie rzut kością k6 - wynik parzysty oznacza, że nie zgubiliście w czasie ucieczki kruczych piór, które trafiły do Waszych rąk; wynik nieparzysty świadczy zaś o tym, że nie posiadacie pióra przy sobie. W zależności od wyniku rzutu kością k6 Mistrz Gry określi dokładną sytuację Waszych postaci.
Oprócz tego możecie wykonać w poście standardowo jedną akcję wymagającą rzutu kością k100.
Na odpis macie 48 godzin.

Przed siebie: w stronę wieży. Nie dać się złapać gałęziom, wciąż oglądał się za siebie, wszystkim udało się wydostać z potrzasku. Ale nie powinni się zatrzymywać, przed nim jeszcze daleka droga - aż pod samą wieżę, pnącą się aż ku czarnemu od kruków niebu. Wieża miała swoje zalety: była wysoka i nie trzeba było jej szukać jak jaskini lub ukrytego w przejściu w lesie, wystarczyło dobiec do drzwi - przez które trzeba było jeszcze przejść, ale to był problem, który należało odłożyć na później; skoro w podaniach ludzie do środka wchodzili - to nie mogło być aż tak trudne. Znacznie trudniejsze będzie to wejście przeżyć. Nieważne. To, co ujrzał, prawdopodobnie było tym, co miało ich zabić już teraz. Prosto na nich pikowała chmara ptaków czarna i gęsta jak najplugawszy dym pozostawiony przez szatańską pożogę. Instynktownie zacisnął pięść na kruczy piórze, które wręczył mu Frederick: w sytuacji takiej jak ta był skłonny uwierzyć nawet w najgłupszy przesąd, jeśli istniał choć cień szansy, że to pomoże. Nie mógł go upuścić.
Obejrzał się przez ramię raz jeszcze, tuż przy nim znajdowali się Alan i Florean, dalej - Margie z Frederickiem. Poradzą sobie, nie mogli na nich czekać. Ruszył - ku wieży, gestem ponaglając pozostałych, niemal bezwiednie pochylając głowę - jak przed deszczem - choć nie mogło go to uchronić przed atakiem tego, czymkolwiek to w istocie było. Szybko. Biegiem. Uda się, to tylko kawałek stąd - musieli dostać się do środka.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 91

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k6' : 2

Jeżeli którekolwiek z nich miało nadzieję, że ich niespodziewane kłopoty skończą się zaraz po wydostaniu się poza zasięg zaklętych korzeni, nie mogło się bardziej pomylić; ledwie zostawili za sobą przesiąknięty złowrogą magią zagajnik, stało się to, co groziło im od samego początku – zostali dostrzeżeni, czarni, pierzaści strażnicy wieży poderwali się z miejsca jak na umówiony sygnał, poruszając się w ciemności jak jeden, myślący wspólnie organizm. Margaux, bez powodzenia starając się nadążyć za biegnącymi na przodzie Brendanem, Alanem i Floreanem, z rosnącym przerażeniem obserwowała falujące na niebie sylwetki, które zatoczywszy nad nimi szeroki krąg, rzuciły się w dół, szeleszcząc wściekle setkami par skrzydeł, sprawiając, że majacząca w mroku, strzelista budowla, wydała się nagle całkiem obiecującym schronieniem – nawet jeżeli ciążyła nad nią paskudna klątwa.
Pochyliła się odruchowo, unosząc wyżej ramiona i starając się osłonić głowę przed nadchodzącym atakiem, mimo że równocześnie zdawała sobie sprawę, że w starciu z ostrymi, ptasimi dziobami, miała niewielkie szanse; w prawej dłoni wciąż ściskała różdżkę, w lewej – pióro, które w ostatniej chwili przekazał jej Freddie, chociaż nie do końca wiedziała, po co; stado kruków zdawało się nie zważać za nic za wyjątkiem dosięgnięcia swoich ofiar i wątpiła, by w tym momencie cokolwiek było w stanie je zatrzymać. Jedyną opcją była ucieczka i właśnie tej nadziei kurczowo się chwyciła, wykorzystując całe pokłady silnej woli, żeby zmusić protestujące nogi do współpracy. Jeszcze kawałek, jeszcze kilkanaście metrów; myśl, że u celu mogli zastać zamknięte wrota, albo nie zastać ich wcale, zdusiła w zarodku, zostawiając sobie miejsce na zamartwianie się tylko jednym problemem jednocześnie. A w tej chwili to ten nad nimi wydawał się najbardziej naglący.

The member 'Margaux Vance' has done the following action : rzut kością

---

#1 'k6' : 1

--------------------------------

#2 'k100' : 74

Biegłem ostatni, za drogowskaz mając srebrzyste włosy Margaux, gotów pociągnąć ją za sobą, gdyby śliski i zdradziecki grunt podwinął jej nogę. Ale Margo już niejednokrotnie dowiodła, że była znacznie silniejsza, niż wskazywałoby na to jej wątłe ciało. Brendan zdawał się być już w połowie wzgórza, podczas gdy ja jeszcze przedzierałem się przez zagajnik. Chciałem jak najszybciej zostawić diabelskie drzewa za plecami, mierząc ku celowi, który majaczył na wzniesieniu. Skąpana w nocnej mgle wieża nagle zdawała się poruszyć; przez chwilę byłem przekonany, że miało to związek z rzekomymi zaklęciami mącącymi umysły, ale gdy kształt oddalił się od budowli, ukazując ją na swoim miejscu, niewzruszoną. Powiodłem wzrokiem za roztańczonym kształtem, uzmysławiając sobie, że to kruki rozpoczęły swoją wędrówkę po niebie, burząc się i unosząc, formując w dwie, oddzielne chmary, które niechybnie obrały za cel naszą piątkę. Chciałem wierzyć, że były tylko zwykłymi ptakami, nie mającymi nic wspólnego z klątwami, ani tym bardziej przekazami o porwanych duszach. Jeśli historie te były prawdziwe, wolałem również, aby i pióro, które przed chwilą wsunąłem do kieszeni miało uchronić nas przed przykrym losem. Mimowolnie zacisnąłem palce na rękojeści różdżki, nie zwalniając tempa. Jedno było pewne – nie mogliśmy się rozdzielić. I choć coraz ciężej przychodziło mi nabieranie powietrza w płuca, mięśnie naprężyły się, gotowe dokonać niemożliwego.

The member 'Frederick Fox' has done the following action : rzut kością

---

#1 'k100' : 63

--------------------------------

#2 'k6' : 5