Statek Rejsowy

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 32

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Jego zaklęcie zakończyło się niepowodzeniem. Na szczęście tylko tyle, bo charakterystyczna wibracja niebeziecznie zagroziła w okolicy. Bertie spiął się cały wiedząc, że to może oznaczać wszystko - jednak nie stało się nic. Zacisnął usta, w tej chwili spróbował także Alex, ale ich nieudolne próby tylko podburzyły szalejącą już i tak anomalię.
Woda zaczęła szaleć, ich oczom ukazały się olbrzymie fale. Bertie szarpnął Alexa i chciał uciekać, w tej jednak chwili tafla wody dosłownie wpadła na nich i wciągnęła do rzeki. Bott usiłował złapać powietrze, walczyć z wodą, wiercił się jednak nie potrafiąc pływać nie mógł zrobić nic - aż nadeszła ciemność.
Kiedy zbudził się na brzegu w centrum Londynu, zaczął kaszleć, stał nad nim jakiś człowiek, a Bertie nadal zaciskał dłoń na rękawie przyjaciela.
W sumie to dawno już Bertie nie cieszył się z tego że żyje tak bardzo.


zt x 2

18. listopada
Poprzedniego dnia z powodzeniem oraz ogromną pomocą Charlene (wręcz głównie za jej sprawą, wszak to zdolna panna Leighton uwarzyła prześliczny eliksir, mieniący się księżycową, bladą barwą oraz rozpracowała układ planet, czemu Sue tylko się przyglądała, udzielając nieznacznych wskazówek albo propozycji, aktywnie  uczestnicząc raczej w samym opanowaniu rozhulanej magii) niebezpieczeństwo w laboratorium astrologicznym zostało opanowane - podążając za trzecim już sukcesem, Lovegood nie zamierzała spoczywać na laurach. Mnóstwo miejsc czekało na podjęcie akcji, na wyciszenie i uspokojenie, podczas okropnej burzy wydawało się to zadaniem jeszcze ważniejszym.
Miała coś do tych statków - niecały miesiąc wcześniej do dzielnicy portowej zawitała z Rią. Pod osłoną nocy udało im się sprzeciwić czarnej magii i zdusić ją, a jakby wszystkiego było mało, na sam koniec białowłosej Zakonniczce przypadł zaszczyt okiełznania wspaniałej, najprawdziwszej Kelpie, wodnego demona. Do dziś wspominała to z entuzjazmem. Może idąc tym tropem natrafiła w swoich myślach na postać kojarzoną ze stworzeniami - mimowolnie wyobraźnia rozjaśniała od ciepłych obrazów z Hogwartu, kiedy jeszcze wszystko było przyjemne, miłe i nie tak bardzo bolesne. Dzieliły ze sobą pasję, pokój wspólny i czas - poświęcany nie tylko na nadrabianie zaległości panny Meadowes w transmutacji, ale na wspólne spożywanie ciepłych ciastek oraz popijanie herbatki przy wysokim oknie, z którego drzewa wydawały się mniejsze o ponad połowę.
Tym sposobem zjawiły się w magicznym porcie, razem, z miotłami w dłoniach - czy okropna pogoda mogła powstrzymać dwie dzielne Gryfonki przed przybyciem na miejsce właśnie w ten sposób? - w czasie krótkiego spaceru, oplecionego nadzwyczajną ostrożnością, w wymienianych półszeptem zdaniach Sue zdołała dowiedzieć się, że będzie to pierwsze podejście Elyon w anomaliach.
- Po pierwszej udanej ciężko jest przestać - przestrzegła ją z lekkim uśmiechem, wyciskając rękaw szaty. Dobre sobie, przy takiej ilości ciężkich kropel nic nie mogło pozostać suche. Spojrzała na statek, popalone maszty, w dodatku oddalił się od brzegu.
- Wygląda marnie - oceniła cicho, głos ledwo przebił się przez ulewę, ale zdołał tego dokonać, docierając do uszu towarzyszki - Szkoda statku. Musimy się tam dostać. Nie jestem zbyt dobra w zaklęciach, ale... Glacius - mruknęła skupiona, celując różdżką w wodę, a w pamięci mając lekcje u Bertiego - on się do tego nadawał. Bez prób nie było postępów.

| mam ze sobą różdżkę, fluoryt, koral zmiennokształtny, mały nóż (bez bonusów, nie ze sklepiku MG), zaczarowaną torbę, a w niej eliksiry z ekwipunku

The member 'Susanne Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 50

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Czerń bezgwiezdnego nieboskłonu raz po raz przecinały błyszczące smugi, echem niosły się grzmoty, ostrzeżenia szeptane przez owładniętą szaleństwem magię - fale od brzegów rozbijały się złowieszczo, zamieniając w alabastrowej barwy pianę. Postronny obserwator mógłby zaświadczyć o ponurej aurze emanującej od nieszczęsnego, prawdopodobnie również nawiedzonego zaświatową obecnością statku; co mądrzejsi trzymali się jednak z daleka, opowiadali tylko o pełnych żalu dźwiękach dochodzących z oddalonej od portu jednostki. Zbliżali się jedynie ci mający w swojej determinacji konkretny cel. Śmiałkowie pragnący położyć kres niepokoju i magicznym utrapieniom - śmiałkowie dwóch nawzajem zwalczających się organizacji, najczęściej, lub ci niezrzeszeni, mający w świadomości dobro dominium wszystkich czarodziejów - a tym razem i one, dwie uparte Zakonniczki noszące w sercach lwa.
Jak wynikało z poprzedniego rozeznania, Sue była już weteranem obcowania z chaosem takich miejsc. Dla Elyon był to pierwszy raz. Pragnąca udowodnić swoją wartość, swoją przydatność, swoją miłość do czynienia dobra obecnie zdeptanego przez okrutne czasy, korupcję i niezaspokojone, krwiożercze ambicje, zdecydowała się wyruszyć zanim jeszcze znajoma czarownica zakończyła opowieść o szczegółach misji; już dawno dobyła różdżki, zadeklarowała gotowość, ruszajmy już teraz, już dziś, zanim po naprawienie magii w tym miejscu sięgnie ktoś inny, nieproszony. Być może była w tym zbyt narwana - pozornie niezdradzająca świadomości konsekwencji jakie wiązały się z niepowodzeniem przedsięwzięcia, ale w rzeczywistości była na nie przygotowana; serce drżało w stłumionym zdenerwowaniu, owinięta wokół różdżki dłoń pociła się szybciej niż zwykle, słowa uciekały z ust zbyt gwałtownie. To było jednak jej powinnością. Jej obowiązkiem, jako członkini Zakonu Feniksa, jej obowiązkiem wobec pamięci Cecily - która za życia była aniołem, najpiękniejszym z pięknych. Bliźniaczka nie chciałaby, by jej siostra spoczęła na laurach wejścia do organizacji i w jej imieniu nie zrobiła już nic.
- To dobrze, bo nie zamierzam przestawać - odpowiedziała hardo, odwzajemniła uśmiech, choć lekko dygoczący, pełen zdenerwowania. Nawet gdyby ich przedsięwzięcie zakończyło się fiaskiem - nawet gdyby odniesione w tym wypadku obrażenia unieruchomiły ją na dłuższy czas - nie przyjmowała do wiadomości zaniechania prób. Była przecież lwem. Niepozornym, o przypiłowanych pazurach, ale wciąż lwem.
Śladem Susie, jej wzrok spoczął na kołyszącym się na falach statku, cieniu swej własnej świetności. Pluł przestrogą; nie podchodź bliżej, po co łamać sobie kości, po co narażać? Elyon wciągnęła więcej powietrza do płuc, a gdy zaklęcie rzucone przez Susanne nie odniosło żadnego skutku, uniosła własną różdżkę i skierowała ją na piętrzące się złowieszczo fale.
- Moja kolej - zdecydowała trochę zbyt cicho, jej słowa mogły ginąć wśród wściekłych kropel deszczu dudniących o chodniki portu, o utworzone kałuże. - Glacius!

| mam ze sobą różdżkę

The member 'Elyon Meadowes' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 57

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Poczuła chłód pod palcami, wspinający się po drewnie, uderzający pod paznokcie - gdyby nie natychmiastowy poryw wiatru, sprawiający, że musiała pochylić się i osłonić od niego, mogłaby pomylić efekt z udaną inkantacją - trochę wody rzeczywiście zmieniło stan skupienia, lecz strzępki lodu prędko pochłonęły fale. Sue momentalnie zdała sobie sprawę, że użyta magia wpłynęła na otoczenie, pogarszając warunki, a co gorsza - niosąc ze sobą ogromny niepokój, przenikający na wskroś.
Przed oczami zatańczył jej ogień, jak żywy znów trawił horyzont, odbił się nagłym błyskiem światła w tafli wody, zmuszając Lovegood do wycofania się o krok, zimną dłoń zaciskając na przedramieniu Elyon, tuż po tym, jak jej sprawne zaklęcie stworzyło im drogę do oddalonego statku. Mimowolne zaciśnięcie powiek i prędkie mrugnięcia pomogły odnieść się do rzeczywistości - tylko łuna złudzenia pozostała gdzieś na skrajach statku. Walczyła ze sobą, z obrazami spopielonych ciał, z wizją martwej rodziny, torturowanego Bertiego. Odetchnęła głęboko, uśmiechnęła się blado, nie chcąc obarczać Meadowes swoim lękiem. Nie wyglądało na to, że doznała podobnego efektu anomalii. To nie był czas na zwątpienie i trudne wspomnienia.
- Pięknie - pochwaliła efekt,  lekko drżącym głosem, po czym rozejrzała się, chcąc upewnić, że nikt im nie przeszkodzi - wokół było pusto, dobra wróżba. - Idźmy dalej, nim ktoś nas złapie - szepnęła, od razu brnąc naprzód, dopiero wtedy czując, z jaką opornością otępiałe mięśnie poddają się woli. Lód był mocny, ale strach nie ustawał.
- Ely? - mruknęła, starając się mówić na tyle głośno, by koleżanka mogła ją usłyszeć. - Nie czuję się zbyt dobrze, to ta burza. Dam radę, ale gdyby ktoś nas zaatakował, może być ciężko - poinformowała, czując się do tego zobowiązana. Pragnęła opuścić to miejsce jak najszybciej - teraz jednak nie tłumiła odwagi, starając się wysunąć ją ponad wszelkie wątpliwości i obrazy, wciąż stające przed oczami. Drewno łajby skrzypnęło pod stopami, po wejściu na pokład nietrudno było znaleźć ognisko anomalii. Nie zapowiadało się na towarzystwo wrogów.
- Zacznę - podjęła, unosząc różdżkę i skupiając się na dobrej mocy, która miała im umożliwić opanowanie szaleństwa.

| I poziom Zakonu - 1,5*20 = +30 do k100

The member 'Susanne Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 60

Pomyślnie rzucony Glacius, niespętany anomalią, pokrył lodową powłoką wierzch buchających niczym ogień w kominku fal - wzburzona woda uległa pod warstwą formującej się bieli, ścieżka rozpościerała się wprost do majaczącego przed nimi celu. Statek kołysał się nieprzychylnie. Jedna z jego ruf przylgnęła do krawędzi kry, niechętnie, podczas gdy Elyon w naturalnym odruchu przykryła chłodną dłoń ułożoną na jej ramieniu swoją własną. Czy Susanne źle się czuła? Czy to dlatego jej zaklęcie zakończyło się fiaskiem, nawet pomimo niedominujących umiejętności w urokach? Czarownica zerknęła kątem oka na swoją towarzyszkę, zmartwiona, zacisnęła palce wokół jej, chłodnych, zaczerwienionych od smagającego skórę wiatru, raptownych kropel deszczu pragnących pozostawić po sobie siniaki. Nad ich głowami rozpościerały się czarne chmury, burza szalała wniebogłosy; Elyon jednak nie traciła ducha. Kiwnęła tylko głową, gdy Lovegood wyjaśniła przyczyny swojego momentalnego zmartwienia.
- To nic. Obronię cię, jeżeli zajdzie taka potrzeba - zapewniła z przekonaniem, niczym lwica, stworzenie z godła ich hogwarckiego domu budzące się w sercu przyzwyczajonym do letargu; jej życie do tej pory nie wymagało tyle odwagi, nie obfitowało w trudne zadania jakie stały przed członkami Zakonu Feniksa. Wszystko to było zatem dlań nowe, nie do końca poznane, zrozumiane, płonące w żyłach słodką adrenaliną; pociągnęła dłoń Susanne w dół ze swoją własną, chwyciła ją zdecydowanie - acz łagodnie, po czym poprowadziła czarownicę w kierunku statku.
Rzeczywiście miały sporo szczęścia; żaden mag o złych zamiarach nie pojawił się jak dotąd na horyzoncie, próbując przejąć na swój własny użytek kotłującą się, zdestabilizowaną magię ukrytą gdzieś na okręcie. Ostrożnie stąpając po magicznej powierzchni, tak, by nie poślizgnąć się na niej i nie wpaść w zdradliwe objęcia fal, w końcu wspięły się przez burtę i dotarły na pokład. Z bliska wyglądało to jeszcze nędzniej, bardziej żałośnie. Zupełnie jakby łódź przedostała się wcześniej przez oko huraganu, podrzucona w powietrze, lizana płomieniami, o gdzieniegdzie wyrwanych deskach, zdezelowanym osprzęcie.
- Ostrożnie. Możemy nie być tu same - upomniała kobietę, zapomninała, że przecież była tylko młodzikiem pod okiem bardziej doświadczonej Zakonniczki. Ale chęć upewnienia się, że Susanne nic się nie stanie podczas wyprawy wygrywała ze zdrowym rozsądkiem; niebawem uniosła ręce ku górze, uniosła własną różdżkę, przymknęła oczy. Biel ich wspólnej magii tańczyła harmonicznie; starała się ujarzmić czerń skupiska anomalii, tego największego, najgroźniejszego.

| metoda zakonu feniksa, poziom zerowy, k100+1*21 (+21 do kostki k100)

The member 'Elyon Meadowes' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 80

W ciągu paru ostatnich miesięcy postępy stały się zauważalne - strata była bolesna, tęsknota ogromna, a sam proces podnoszenia się trwał długo i wymagał angażowania siły woli, nawet w najprostszych czynnościach. Wydostawała się już z najgorszego etapu, brnęła naprzód, przed oczami mając wizję powrotu do normalnego biegu świata, naturalnego przepływu magii. Wygrzebała się ze słabości, walczyła z lękami, nie dając im dojść do głosu - lecz teraz stały się silniejsze, pod postacią czarnych chmur przyciągały wszystko, co najgorsze. Mimo tego wyprostowała się, słysząc słowa Elyon, posyłając jej nieco pewniejszy uśmiech. Pokręciła przecząco głową.
- Dam radę. To tylko trochę wspomnień - historia nie mogła się już powtórzyć, nie w tej samej postaci - tego postanowiła się trzymać. Była też pewna, że niezależnie od wypadków, każda z nich postarałaby się pomóc drugiej. Palce mocniej chwyciły różdżkę, w której teraz doszukiwała się upewnienia. Gdyby nie ryzyko, że kolejne zaklęcia pogorszą stan - zarówno burzy, ogniska anomalii, jak i jej samej - podjęłaby się wyczarowania patronusa. - Po prostu nie wahaj się, jeśli ja się zawaham - poprosiła krótko, mimo lęków wciąż trzymają sie nadziei, że nic nie stanie im na drodze. Dała się prowadzić, choć już po paru sekundach szła na równi z koleżanką, stawiając pewne kroki.
Poza majaczącymi szczegółami podniszczonego statku, przytłaczająca okazała się wszechobecna ciemność. Na pierwszy rzut oka było zupełnie pusto, żaden podejrzany dźwięk nie wybił się ponad ciszę, przeciętą szumem fal i odległych grzmotów, a Lovegood udało się odsunąć zwątpienie, skupić wystarczająco na powstrzymaniu destrukcyjnej mocy anomalii - czuła, jak ta ustępuje pod naporem wspólnej pracy. Wszystko szło w dobrym kierunku, najtrudniejszą część miały za sobą, gdy odgłos ciężkich kroków zaalarmował czujne umysły.
Jasne brwi zbliżyły się do siebie, jeszcze zanim oczom ukazała się sylwetka, jak sądziła Sue, marynarza, nawołującego syrenę. Ciało drgnęło, na moment poddając się najokropniejszym wizjom - mimo tego pierwszą nutę jasnowłosa wydała z siebie szybko, podświadomie wybierając rozwiązanie, które mogło się sprawdzić. Dziewczętom do syren było daleko, lecz jeszcze dalej stały od miana oprawców, dlatego - widząc, że mężczyzna zatrzymał się na moment - ciągnęła pieśń, znaną jeszcze z domu rodzinnego.

The member 'Susanne Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 86

Jedynie widmo, demon lub człowiek owładnięty szaleństwem mógł wciąż tkwić w tym sercu magicznego, buzującego chaosu; anomalia wydawała się cienkim, czarnym strumieniem docierać do umysłów, wnikała przez uszy, zagnieżdżała się w mózgu na podobę chorych komórek, a owładniętym jej szponami nieszczęśnikom daleko było już do trzeźwości zmysłów. Dudniące kroki poniosły się echem po pokładzie. Ciężkie buty uderzały o deski, o zmoczone wgłębienia, rozbryzgiwały wodę zebraną z deszczu i fal uderzających o rufy - podczas gdy burza wydawała się uspokajać, być może dotknięta białą magią rozsiewaną przez dwie czarownice - a największe ognisko zostało uspokojone, unormowane, razem z pomniejszymi ogniwami rozsianymi po wnętrzu statku, one już niebawem miały zmierzyć się z jeszcze jednym wrogiem. Był marynarzem, lub nieszczęsnym mężczyzną wyplutym na pokład przez morze - kimkolwiek, bezimiennym wspomnieniem dawnego człowieczeństwa, w żałości nawołującym niezrozumiałe dla niej imię. Elyon cofnęła się o krok, zmarszczyła brwi, uniosła różdżkę, gotowa do ataku: jednak jego szarżę zatrzymał śpiew. Znajomy. Przepiękny.
Spojrzała w bok, zatrzymując wzrok na nucącej melodię Susanne. Jakim cudem zapomniała, że w gamie jej umiejętności znajdował się również anielski głos? Koił teraz obłęd mężczyzny; sprawiał, że złość zamieniała się w żałość, pełna agresji postawa w skuloną duszę opadającą na kolana w deszczu. Krople mieszały się ze łzami tęsknoty spływającymi po policzkach. Wypuścił z rąk drewnianą belę, jaką jeszcze chwilę temu zamierzał zamachnąć się na kobiety, poddał się.
- Anomalia musiała porządnie dać mu w kość - powiedziała cicho, przeznaczyła te słowa tylko do uszu Susie. - Zabierzmy go ze sobą. Powinni na niego spojrzeć uzdrowiciele, może odnajdziemy też jego krewnych; nie może zostać sam na takiej ruinie. - Gestem dłoni wskazując na zdezelowany pokład, Elyon zbliżyła się powoli do mężczyzny, ostrożnie, tak, by nie wybić go z momentalnej harmonii roztaczanej przez śpiew Susanne, pomogła wstać. Nie wiadomo, czy statek już niebawem nie miał schować się pod falami, wieńcząc tak historię swojego rozgrzeszonego żywota; nawet duma z pierwszej misji ujarzmiania magicznych wybuchów nie przysłoniła jej troski o ludzkie dobro, jedynie ją wzmocniła. Liczyła, że sam fakt przebywania z daleka od przeklętego obiektu byłby w stanie oczyścić umysł mężczyzny.

Od tej pory to ustabilizowane miejsce staje się terenem sprzyjającym rzucaniem czarów przez wszystkich członków Zakonu Feniksa. Sukces zagwarantował im bonus do rzutu kością w wysokości +5 dla Zakonników i +10 dla Gwardzistów podczas kolejnych gier w tej lokacji. Chwała wam za to, pewnego dnia świat za to podziękuje.

| Możecie kontynuować rozgrywkę.

Śpiewała, nie dając dojść zwątpieniu do głosu - ciągnęła te nuty, w pewnym momencie kompletnie zapominając o tekście - może dobiegł końca? - i odchodząc w czystą improwizację, niezrozumiałe słowa nieistniejącego języka popłynęły w przestrzeni, razem ze statkiem kołysząc się lekko na wodzie. Nie skupiała się na sensie i składaniu wersów; nutami snuła opowieść o bezpieczeństwie, o domu, miłości - wszystkim tym, co mogło ukoić zbolałe serce. Było w pieśni nieco tęsknoty, nie mogła uniknąć nostalgii i melancholii, przesiąkała ją przecież na wskroś przez ostatnie miesiące - mimo tego marynarz zatrzymał się i nie uniósł na nie ręki, zrezygnował z ataku. Susanne nie przestawała, mimo zasłyszanych słów. Kiwnęła ostrożnie głową, dając Elyon znać, że powinny zabrać mężczyznę z pokładu i zatroszczyć się o jego dobro - zgadzała się z koleżanką całkowicie, nie mogły go zostawić na pastwę losu, ryzykując, że szaleństwo ponownie zaciśnie lodowate szpony na nadszarpniętym anomalią umyśle. Nie ruszyła się jednak z miejsca, obawiając się, że gdy przestanie śpiewać, szaleństwo dorwie się do marynarza. Odważyła się dopiero po dłuższej chwili, upewniwszy, że oczy nieznajomego są przytomne - zamilkła, wyciszając spokojną nutę w naturalny sposób, po czym zerknęła na pannę Meadowes, nim zwróciła się do mężczyzny.
- Powinniśmy zejść na ląd - powiedziała spokojnie, mimo lęku, jak wciąż odczuwała przez burzę. Rozejrzała się, słysząc kolejny grzmot - ona także chciała już stąd iść. - Lód jeszcze wytrzyma, prawda? - zapytała, kierując te słowa do Zakonniczki, choć była prawie pewna, że wyczarowana przez nią tafla będzie wystarczająco silna na utrzymanie całej trójki. One były lekkie, z nieznajomym mogło pójść gorzej, ale tak czy siak - musieli sobie poradzić. - Mam nadzieję, że burza go nie zniszczyła - dodała półgłosem, ale zaraz wróciła wzrokiem do marynarza. - To tylko koszmar, trzeba go opuścić - podpowiedziała, korzystając z tego, jak podatny mógł być na sugestie po zasłuchaniu w jej śpiewie. Była naprawdę zaskoczona, że poszło tak gładko - zawsze wiedziała, że instynktowi i intuicji należy ufać.
- Nie mam pojęcia, gdzie szukać pomocy w porcie, Ely - rzuciła jeszcze, lekko zmartwiona tym faktem. Była to dosyć parszywa część miasta, podchodzenie do mieszkańców mogło skończyć się źle.