Brama Zdrajców

Może była to karma, przewrotność losu, która postanowiła udowodnić im jak po niepewnym podłożu stąpali. Może była to kara, za przewinienia swoje i przodków, które splamiły tą ziemie. Za każdą zbrodnie, której byli sprawcami, za każdą krew, która została wylana za ich ideę; za każdą zagładę, której świadkami byli. A może była to zemsta starych bogów, którzy zniecierpliwieni byli zapomnieniem, chcieli poklasku i ofiar nawet wśród strachu. Niektórzy oskarżali naukę, astrologów, los i przypadek – trudno było jednoznacznie ocenić. Było za wcześnie na ostateczne diagnozy, zbyt mało danych posiadali. On sam nie wiedział i było to najgorsze z uczuć, które posiadał. Niemoc i niewiedza walcowały wspólnie po grobach ich bliskich, a oni nie mogli ich przepędzić. Zostali z nimi, słychać w oddali było ich śmiech. Ich żywot był dla nich źródłem rozrywki, ich niedola łutem szczęścia.
Uzdrowiciele i wolontariusze walczyli ze wszechobecnym cierpieniem i nieszczęściem, nie mając pewności, że nie przyjdzie kolejna fala. Żaden z nich nie miał, każdy dzień mógł przynieść kolejne zmiany. Posiadali magię, lecz ona nie wspierała ich w tej walce, niektórzy nawet sądzili, że w jakimś stopniu współwinna była ostatnim tragediom.
– Nie wybrałeś sobie najszczęśliwszego miejsca do tej czynności – zauważył, gdy krzyki kolejnego pacjenta wypełniły namiot. Donośne i wypełniające całą przestrzeń, a był to dopiero początek zabiegu. – Ludzie chyba tutaj ze swoich snów się nie budzą.
Nie wracają do świata jawy, zostają tam gdzie zabrały ich umysły. W odległe krainy, które winny przypominać Pola Elizejskie, lecz wszyscy obawiali się Tartaru. Ból jednak życia doczesnego zabierał wszelki rozsądek, niektórzy nie mieli już sił i pragnęli końca. Słysząc dźwięki, które kolejny raz docierały do jego uszu, mógł zrozumieć. Pojąć, jak łaknie się finalizacji wszelkich trosk i parszywego bólu. Gdy pielęgniarka ponownie zagoniła ich do roboty był nawet wdzięczny, że nie będzie musiał dłużej bezczynnie przysłuchiwać się tym okrzykom. Niczego pożytecznego nie można było z tej czynności wyciągnąć. Spojrzał na krótką chwilę niepewnie na namiot, mając pierwszą nieprzyjemność w życiu stawiać go samemu przy pomocy rąk. Najczęściej posiłkowali się magią w takich sytuacjach, lecz skazani byli na improwizacje. Powziął w dłonie jeden z końców namiotu, stwierdzając, że w praktyce okaże się, co należy począć.
– Może uznali, że przyda mi się takie doświadczenie – odpowiada, lecz delikatny miraż kwasowości mógł zostać odnaleziony na jego twarzy, gdyż podzielał zaskoczenie towarzysza. – Jednakże wszyscy stażyści od kilku dni mają zadania związane tylko z katastrofami. Po dzisiejszych zajęciach wracam do dokumentów, listów i zaleceń.
Gdyż będą na niego czekać, jak tylko wróci. Pracy w ministerstwie było dużo, pracowników było mało i wszystko razem nie zgrywało się w całość.
– Powiedz, czym zajmujesz się na co dzień? Zostaliście dotknięci przez katastrofy ? – zadał pytanie, spoglądając na Kennetha z boku. Nie wiedział prawie nic o mężczyźnie, nie żeby się wybitnie interesował. Jednakże był dosyć znużony, praca się nie kończyła i obawiał się, że jego jedyną rozrywką pozostawała rozmowa z Kennethem. I tak właśnie skończył.