Zaczarowany Sad

Nie potaknęła mu jeszcze raz, bo chyba nie było już takiej potrzeby. Powód spaceru padł już tyle razy, że nic innego nie wchodziło w grę. Mimo to kącik jej ust drgnął nieco, trochę na pograniczu między uśmiechem a grymasem. Wątpił w jej wiedzę aż tak? Myślał, że szłaby po coś w ciemno, nie będąc pewną czy w sadzie znajdzie to, czego chciała? Nie była głupia i durna. Wiedziała, co robi. Nie powiedziała na głos tych przemyśleń, odpuściła sobie, nie zatrzymując się i myślami przy tym.
Obserwowała przez krótką chwilę uśmiech zdobiący jego usta. Wiedziała dobrze, że był łasuchem, który słodkościom nigdy nie odmówi. Potrafiła piec i gotować, wpisywać się w jego gusta, ale długo nie robiła tego specjalnie. Przez miesiące, gdy robił wszystko by być z daleka od domu, po prostu nie próbowała na siłę. Dziś też nie zamierzała, naszedł ją jednak pomysł, więc nawet dla siebie czy Marcela chciała upiec szarlotkę. On nie musiał w tym być, chociaż wyglądał na przekonanego i chętnego na coś słodkiego. Może tak naprawdę zdziwiłaby się, jakby było inaczej?
Nie spieszyła się, kiedy ruszyli chodnikiem ku sadowi. Przed nimi był całkiem długi spacer, ale nie brzmiało to jak coś złego. Przynajmniej dla niej, bo on w sumie nie wiedział, jak daleko go zabierała. Zerknęła ku niemu, gdy zapowiedział, że wieczorem wpadnie do Marcela. Skinęła tylko głową, po części akceptując to, że wybierał się gdzieś, a po drugi, że przekaże ów zaproszenie na ciasto Sallow’owi.
- No nie wiem, może ktoś, kto nie lubi jabłek? – zastanowiła się na głos. Pewnie były takie osoby, nawet jeśli takowych nie znała osobiście. No i nie należał do nich sam Marcel, co pamiętała. Widziała, jak James zarzucił na ramiona kurtkę. Sama nie miała nic, ponad długim rękawem sukienki. Tolerowała zimno, przyzwyczajona do niskich temperatur, przynajmniej do momentu, póki chodników nie otulał śnieg.
- To ja robię ciasto, a wy wybieracie miejsce.- zdecydowała, posyłając mu lekki uśmiech. Niech wybierają takie dogodne, skoro będzie ich dwóch.- We dwóch wpadniecie na jakieś odpowiednie.- dodała zaraz. Wsunęła dłonie w kieszenie, które wszyte były w sukienkę. Trochę nie wiedząc co z nimi zrobić, gdy zrezygnowała całkowicie z zamknięcia palców na jego dłoni.
- Będą tam jabłka. To nie jest taki zwyczajny sad, pilnują go skrzaty i nie pozwolą wykraść za dużo owoców. Jabłka są dobrem wspólnym, więc coś na pewno będzie jeszcze.- wyjaśniła, akurat, kiedy zeszli już na dróżkę prowadzącą do samego sadu.
Rozejrzała się z zadowoleniem, widząc gałęzie uginające się pod ilością jabłek. To ją uspokoiło, bo słowa Jamesa zasiały minimalne zwątpienie. Parsknęła cicho, gdy zagwizdał z uznaniem.
- Spadłam.- rzuciła, gdy w pierwszej chwili nie przywiązała uwagi, jak to zabrzmiało. Zaraz jednak obejrzała się na niego.- Dosłownie spadłam. Kiedy w styczniu codziennie kursowałam między Doliną a Londynem. W powietrzu strącił mnie jakiś większy ptak i trochę poturbowało mnie. Wtedy też trafiłam na małżeństwo, które wybrało się tutaj na spacer. Spytałam, co to za miejsce i powiedzieli, co wiedzieli- ostrzegli ją wtedy również, by nie próbowała kraść z rozstawianych koszy, bo konsekwencje nie są przyjemne.
Obserwowała, jak wypruł w kierunku kosza z czerwonymi jabłkami. Zebrane wcześniej, ładnie dojrzały w takich temperaturach. Uśmiechnęła się do niego z rozbawieniem, gdy rozsądek i ostrożność nadgoniły odruch.
- Śmiało. To żadna pułapka, a kosze zostawione, by się poczęstować. Nie bierz tylko więcej, bo ponoć zaboli.- zapewniła i zaraz ostrzegła. Sama też podeszła bliżej i sięgnęła po czerwone, soczyste jabłko.- Zerwać więcej możemy z gałęzi i to ich potrzebujemy. Tylko z rozsądkiem.- wyjaśniła, bo wiedział, że potrzebowała ich trochę.

The member 'Eve Doe' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 3

Przez dłuższą chwilę przyglądał się jabłku. Było takie czerwone i duże. Wyglądało też na soczyste i słodkie. Czy to w ogóle było możliwe? Wciąż trudu mu było w to uwierzyć. W takie owoce po tym wszystkim co się wydarzyło. Potarł je o koszulę, starając się, by z każda strony starł się ewentualny kurz i brud, może instynkt podpowiedział mu o zagrożeniu, choć wcale nie pomyślał o pyle i konsekwencjach sierpniowego zniszczenia komety. Pocierał je przez chwilę, aż nabrało połysku.
— Jak można nie lubić jabłek? — spytał i zaśmiał się, trochę z niegasnącym niedowierzaniem. Wgryzł się w jabłko, czując jak sok przecieka mu przez zęby i przysiadł przy koszu. Przez myśl przemknęło mu, że właściwie robotę mieli z głowy. Kosze były pełne jabłek, nie będą musieli zbierać z drzew. — Ale na śliwki to jest już chyba za późno, co? — spytał, spoglądając na dziewczynę. Przypomniał mu się smak powideł, którymi babcia smarowała pajdę suchego chleba. — To był świetny pomysł — przyznał, robiąc łapczywie kolejnego gryzą. Dopiero teraz, gdy patrzył na czerwone, lśniące jabłko, a w ustach zalegał sok zmieszany ze śliną, czuł jaki zrobił się przez ten spacer głodny. — Mówiłaś, że sadu pilnują skrzaty. Chowają się gdzieś? W liściach albo w krzakach? Na drzewach ich nie widzę — Uniósł głowę i uśmiechnął się szeroko. — Ale widzę za to mnóstwo jabłek. Ciekawe, czy Marcello wie o tym miejscu — zastanowił się przez chwilę, obracając jabłko w palcach by ugryźć je z drugiej strony. A potem zastanowił się na chwilę, zerkając na nią. — Czemu kursowałaś między Londynem a Doliną? — Dopiero kiedy wypowiedział to głośno, uzmysłowił sobie, co sam robił w styczniu. Z Doliny do Londynu, z Londynu do Irlandii, a stamtąd tygodniami wracał do domu. Niespełna miesiąc wydawał mu się wtedy wiecznością. I miał wrażenie, że nie przeżyje tej zimy. — Odwiedzałaś Marcela? — spytał, zakładając, że to musiał być jedyny powód. Co innego miałaby tu robić, po co miałaby tu wracać? Thomas wrócił do domu prędko, a on nie planował. Ani wtedy ani nigdy. Przeżuł jabłko powoli, gdy zrobiło mu się wstyd. Zostawił ją. Zostawił Marcela, gdy go najbardziej potrzebował. Zostawił Thomasa, siostrę. Nie potrafił im spojrzeć w twarz. Wgryzł się raz jeszcze w jabłko, milcząc przez chwilę w krępującej zadumie. Nie był pewien, czy powinni do tego wracać. Czy oboje chcieli. Popatrzył na owoc w swojej dłoni, częściowo już ogryzek, który przez chwilę obracał, by znaleźć ostatni, większy fragment. Nie zwykł wyrzucać resztek, gdy był głodny potrafił zjeść wszystko prócz pestek i ogonka i tak też robił teraz, zmierzając zjeść calusieńkie. — Eve... — zaczął, żując powoli. — Przepraszam za tamto. Że musiałaś się martwić. To było... — Wzruszył ramionami i oderwał ogonek, kończąc swoje jabłko. Po chwili chciał sięgnąć po następne, ale jej ostrzeżenie go powstrzymało. — Możemy zerwać jabłka z drzewa, ale tych z kosza wziąć już nie? — upewnił się ostrożnie i spojrzał w górę. Wypluł pestki na ziemię i wstał, otrzepując spodnie, a ruszył wolnym krokiem między drzewami, patrząc na pnie. W końcu zatrzymał się. — Może tu spróbujmy. Będę rzucał, złapiesz? — spytał, obracając się do dziewczyny. Zbliżył się do pnia, a potem wziął głęboki wdech i podskoczył do góry, by złapać się najniżej gałęzi. Podciągnął nogi do góry i zarzucił te na tą samą gałąź, a potem podciągnął się wyżej i usiadł da niej, lekko ją gnąc. Sięgnął po jabłka rosnące wyżej, były czerwieńsze i większe niż te, które można było dosięgnąć z ziemi. — Uwaga! Leci! — Ostrzegł, upuszczając jabłko w dół.


| Rzucam na efekt...

k1 - jabłko spadło prosto Eve na głowę
k2 - jabłko wpadło prosto w dekolt, dzięki czemu nie obiło się ani trochę
k3 - jabłko spadło na ziemię i trochę się obtłukło

The member 'James Doe' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 1