Wyjałowiona ziemia

Zarówno Tristan jak i Morgoth przezwyciężyli pierwszą falę paraliżującego strachu - jasny umysł i umiejętność panowania nad przerażeniem, być może wynikająca z koszmarnych doświadczeń zupełnie innego, poważniejszego rodzaju, uchroniła ich od niebezpiecznego unieruchomienia. Mogli działać i stawić czoła ciągle szamoczącemu się smokowi: a raczej jego rozmytemu widmu. Wychylający się zza skarpy Rosier, dzięki ogromnej wiedzy na temat magicznych stworzeń, mógł już po pierwszym rzucie oka  uznać, że znajdująca się w zapadlisku istota z wielkim prawdopodobieństwem może być zaginioną wyspiarką. Kształt i rozmiar ciała, duże skrzydła, zwinne łapy, teraz zasypane w piasku - nie zgadzał się jedynie koloryt i niematerialność stworzenia; raz wydawało się jedynie odblaskiem światła, raz dymną marą, wibrującą z dużą częstotliwością. To także pokrywało się jednak z informacjami, które usłyszał od Melisande i innych badaczy - najwidoczniej odnaleźli upragniony Strach.

Yaxleyowi udało się wydostać na brzeg zapadliska - lecz jego gwałtowny ruch rozjuszył jedynie smoka, przysypywanego coraz intensywniej piaskiem. Ani Tristan ani Morgoth nie widzieli, dlaczego dokładnie jaźń nie może wydostać się z pułapki, lecz na razie mogli przypuszczać, że posiadają nad wyspiarką drobną przewagę. Ciągle czuli jednak silny niepokój, nakazujący im odwrócić się i odejść, zniknąć, znaleźć się w bezpiecznym miejscu; zapomnieć o tym, że natrafili na ślad widma.


| ST przezwyciężenia paraliżującego strachu w następnej turze wynosi 30, do rzutu dolicza się bonus wynikający z biegłości jasnego umysłu. Ponownie rzucacie dwiema kośćmi, pierwsza odpowiada za przezwyciężenie strachu, druga za podejmowaną akcję - możecie jednak swobodnie przesunąć się w stronę zapadliska i zejść po łagodnym zboczu. Morgoth może wykorzystać swoją akcję na przemianę w człowieka - jeśli uda mu się okiełznać strach, przemiana będzie udana.

Przez trzy następne kolejki smok jest uwięziony i nie będzie podejmował ataku. Żywotność jaźni wynosi 200 punktów.

Uprzejmie przypominam, że czas na odpis wynosi 48h.

Ruszył się. Jego ciało znów się go słuchało, chociaż wciąż nie mógł pozbyć się czającego z tyłu głowy głośnego alarmu z ostrzeżeniem. Wszak nie znał stworzenia, które czaiło się na dole - miało kształt i zachowanie smoka, ale nigdy nie miał z takim do czynienia. Zresztą nawet pod formą animaga nigdy nie zadarłby z rozwścieczonym panem przestworzy. Nie był głupi, a teraz jako zwierzę odczuwał proste, szybkie uczucia, kierując się instynktem. A ten kazał mu zdecydowanie uciekać z leju, który wciąż i wciąż zapadał się w sobie, być może mogąc zostać grobem dla nieuważnych ludzi czy stworzeń. Wydostanie się z powrotem na samą górę nie było takie proste, bo wiecznie zsypujący się piasek nie tylko utrudniał postawienie kolejnego kroku, ale również wpadał do pyska, w nos, oczy. Na szczęście chęci przezwyciężyły nieprzyjazny teren i po chwili Morgoth znajdował się u boku kuzyna, chociaż mięśnie drżały mu z wysiłku, ale również paraliżujące strachu, którego doświadczył. Będąc nieco dalej od niebezpieczeństwa, poczuł w powietrzu przypominające drgające struny charakterystyczne drobinki. Jeszcze się z tym nie spotkał, ale szybko instynkt podpowiedział mu, że miał do czynienia ze smrodem strachu. Nieco zgarbił się, kaszląc i starając się pozbyć piasku, który dostał mu się do pyska. Przejechał też niezdarnie łapą po nosie, aż w końcu podniósł spojrzenie na Tristana. On również wyglądał inaczej. Jakby bledszy niż wcześniej i zaniepokojony. Najwyraźniej i jego dotknął ten wybuch negatywnej siły, jednak nie mieli czasu na zbyteczne marnowanie czasu. Musieli działać, a do tego Yaxley nie miał już się przydać pod tą postacią. Problemem nie były jego umiejętności, ale paskudne, niemalże śliskie uczucie owijania się wokół jego szyi wciąż mu towarzyszyło. Żeby znów wrócić do ludzkiej części siebie, musiał to wpierw pokonać. Skupił się nie na strachu i zniechęceniu, by odejść jak najdalej, ale na towarzystwie kuzyna i na tym, że zostanie było jedynym słusznym wyborem. A on nie mógł sobie pozwolić na to, żeby uciec. Nigdy by sobie tego nie wybaczył.

|rzucam na zmianę w ludka

The member 'Morgoth Yaxley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 35

--------------------------------

#2 'k100' : 45

A więc to ona: w całej swojej okazałości, nie wymysł badaczy, nie jego niedoścignięte marzenie, a smoczyca, choć jeszcze nie do końca z krwi i kości. Piękna, nieznacznie różniąca się od ilustracji, które rekonstruowano na podstawie przekazów - czy zgadały się również inne założenia, których dokonali? Kątem oka zerknął na Morgotha - nie potrafił go zrozumieć, kiedy znajdował się w swojej wilczej postaci; nie potrafił odczytać jego reakcji. Wiedział, że jego kuzyn zrobi to, co będzie właściwe. Tristan mocniej zacisnął place na rękojeści różdżki, nie odejmując spojrzenia od starożytnej smoczycy. Wyglądała zaskakująco mało prymitywnie jak na stworzenie tak dawne. Wyspiarka jednak nie poruszała się w żaden sposób - on sam od razu pomyślał o najgorszym, że to anomalia, wir, ruchome piaski, szalona magia mogła wywołać dosłownie wszystko, trzymały bestię na uwięzi. Być może nie powinni podchodzić zbyt blisko - a być może zostawienie jej tam byłoby większym błędem. Brawura nie miała znaczenia, musiał zrobić wszystko, żeby doprowadzić tę wyprawę do efektywnego skutku. Wyszedł więc zza osłony - ostrożnym krokiem zbliżając się w kierunku gada z wciąż uniesioną przed siebie różdżką. Ostrożnie. Powoli. Nie tracąc stworzenia z oczu, doskonale wiedział, że musiał zachować ostrożność; nie mógł mieć pewności, jakie były mozliwości widma wyspiarki.
- Ablepsia - wypowiedział formułę zaklęcia z niezachwianą stanowczością, nie mógł wszak pozwolić sobie na błędy; nie w tym momencie, ale i nie w tej podróży w ogóle, to wszystko było zbyt ważne. Zaklęcie ociemniające wymagało skupienia i spokoju, wytłumionej myśli, koncentracji, korzystał z przewagi, którą wciąż mieli, chwili nieuwagi bestii, z nadzieją, że zdoła osłabić stworzenie, wyrywając dla siebie - dla nich, dla siebie i Yaxleya - nieco więcej czasu. Oślepiona smoczyca prawdopodobnie byłaby znacznie słabszym przeciwnikiem i dużo mniej zagrażającym agresorem, nawet, jeżeli nie mógł mieć pewności, czy to zaklęcie zadziała na pradawnego smoka.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 49

--------------------------------

#2 'k10' : 1

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 39

Zarówno Morgothowi jak i Tristanowi udało się pokonać strach. Yaxley bez problemu przemienił się w człowieka, mogąc już czarować i mówić. Rosier odważnie wyszedł zza skarpy, celując w szamoczącą się wyspiarkę - jego czarnomagiczne zaklęcie okazało się jednak nieudane, z różdżki wydobyła się biaława mgła, nie czyniąca krzywdy widmu. Zadziałała jednak na arystokratę: Tristan mógł poczuć ogarniającą go słabość, z nosa pociekła mu strużka krwi.

Poza tym - ciągle ogarniał was strach, mącący w głowie, przyśpieszający bicie serca. Morgoth poczuł go jeszcze mocniej, gdy przemienił się ponownie w człowieka. Zwierzęce lęki różniły się od tych ludzkich: przeszedł go chłodny, nieprzyjemny dreszcz, kątem oka wydawało mu się, że coś go śledzi, że jest obserwowany, że zaraz napadnie go coś niemożliwego do powstrzymania. Tristan natomiast - ujrzał w kącie zapadliska dziwny cień, przypominający wilkołaka, kulące się stworzenie,, czające się do skoku, do zranienia kogoś mu bliskiego. Poczuł w ustach gorycz, gardło zacisnęło się, utrudniając oddychanie.
Smok dalej szamotał się w dole, bezskutecznie próbując się uwolnić.

Na odpis macie 48h. Smok pozostaje unieruchomiony jeszcze przez 2 kolejki. ST przezwyciężenia strachu ciągle wynosi 30.

Zaklął szpetnie, przecierając nos rękawem szaty; krwawa strużka odjęła mu siły, uniemożliwiła skupienie się na zaklęciu, a co najgorsze - zabrała zapłatę za sięganie po mroczne czarnoksięskie sztuki. Wiedział, że to go osłabiło - i było ostrzeżeniem przed kolejnym krokiem w przód, krokiem, przed którym nieustannie powstrzymywała go siła, której nie potrafił zidentyfikować. Przeciwstawiał się temu, dziwnemu lękowi dobiegającego z nieznanego źródła - co pozwalało mu przeanalizować sytuację i zastanowić się nad jej sensem. Strach, ucieleśnienie strachu, mieli przed sobą gada, który był właśnie tym: żyjącą emocją. Próbował ich spłoszyć, uratować siebie - przetrwać - czym było stworzenie, które dostrzegł kątem oka? Wilkołak, zagrożenie: chciał atakować, był gotów skoczyć na bliskie mu kobiety, jak niegdyś na Marianne - ale przecież żadnej z nich tutaj nie było. Starał się myśleć trzeźwo - odnaleźć jasną myśl w labiryncie nieuzasadnionych lęków, czy to możliwe, że strach przyciągał boginy? Czy to możliwe - że sam generował podobne iluzje? Pokręcił głową, to szalone, ale wiedział, że nie dowie się, póki tego nie sprawdzi - stał naprzeciw smoka zrodzonego z anomalii pomimo tego, że jego gatunek wymarł przed setkami lat; wszystko zaczynało być możliwe. Zastanawiał się nad rzuceniem riddiculusa, który - być może - mógłby przerwać tę falę strachu. Nie zrobił tego jednak, ponawiając poprzednią inkantację - wyspiarka znajdowała się w pułapce? uwięzi? Wciąż szedł przed siebie, bliżej smoka, powoli, z ostrożnością i uwagą, nie odejmując spojrzenia od gadziej postaci i zwracając uwagę na szczegóły - gdzie były jego łapy? ogon? w jakiej pozycji się szamotał?
- Ablepsia - nie mógł wiedzieć, ile jej zajmie wydostanie się z tej pułapki, jeśli wciąż miał szanse przedłużyć ten moment - chciał po niego sięgnąć, nagła ociemniałość z cała pewnością wzbudzi u niej popłoch, a ostatecznie o to w tym wszystkim chodziło. Starał się ignorować kształt, którego nie potrafił całkiem spuścic z oka; budził niepokój, lęk, z którym musiał sobie poradzić, wiedząc, że to tylko iluzja.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 59

--------------------------------

#2 'k100' : 99

--------------------------------

#3 'k10' : 5

Przeszedł go paskudny dreszcz, gdy stał już na dwóch nogach wyprostowany i obserwujący swojego kuzyna. Coś było tutaj bardzo nie tak - czegoś, czego nie czuł, będąc pod postacią wilka. Czy właśnie wtedy nie powinien był być bardziej na to wyczulony? Skrzywił się, zupełnie jakby coś materialnego osiadło na jego ramieniu i zaczęło ciążyć. Przez dobrą chwilę ciężko było mu złapać oddech, ale w końcu postąpił jeden krok, chociaż gdy to zrobił, wydawało mu się, że ktoś mu towarzyszy. Niedaleko. Jednak nie było to dobre towarzystwo, a wręcz przeciwnie. Wywoływało negatywne emocje, chociaż Morgoth starał się pamiętać o słowach, które padły wcześniej - wieczoru dnia poprzedzającego. Nie chciał się odwracać, chociaż nie było to takie proste. Najważniejsze było powiedzenie Rosierowi, co działo się na dole, chociaż wszystko dokoła działało przeciwko im. Powinien coś z tym zrobić?
- Dwa, trzy metry. Duże skrzydła. Silny ogon - powiedział jedynie do Tristana, wciąż czując się obserwowanym, a paskudne ciśnienie wzrastało nie tylko w jego żyłach, ale również i umyśle. Zupełnie jakby jakieś dziwne fale dźwiękowe zamierzały rozsadzić mu czaszkę od środka. To wszystko, razem z dziwną obawą przed byciem śledzonym, tworzyło paskudną mieszankę. Mieszankę, z której znaczenia i istnienia zdawał sobie sprawę, ale chciał to przezwyciężyć, by zająć się tym, po co tu przyszli. - Aquassus - mruknął, mierząc w stronę ich smoka. Jeśli uda im się cokolwiek zdziałać, wyspa Wight już nigdy nie będzie tak samo spokojna w jego wspomnieniach jak wcześniej. Wydawać by się mogło, że z tej perspektywy wszystko się układało w większą, spójną całość.

|aquassus -10ST

The member 'Morgoth Yaxley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 93, 6

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :


--------------------------------

#3 'k10' : 7

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :

Tristan, pomimo nadwyrężenia sił witalnych nieudanym użyciem czarnej magii, odważnie kierował się w stronę wyspiarki, przezwyciężając paranoiczny strach. Tym razem jego zaklęcie nie tylko okazało się udane - a wyjątkowo potężne. Ostry promień magii uderzył prosto w smoczycę, wywołując jej dziki, wręcz ogłuszający pisk. Mocniej szarpnęła się w swej niewidocznej pułapce, czarne skrzydła zatrzepotały, wywołując podmuchy gorącego wiatru i unosząc w górę drobinki piasku. Rosier był jednak w stanie ocenić, że jego zaklęcie okazało się celne i choć ślepia widma pozostawały przeźroczyste, to istota bez wątpienia cierpiała, a jej chaotyczne ruchy były wynikiem potwornego dyskomfortu. Utknęła bokiem do schodzącego w dół mężczyzny; jej łapy ugrzęzły w wysokim, ciągle osypującym się piachu, ogon wił się nerwowo wzdłuż wiru - najwidoczniej smoczyca wpadła w piaskowy lej, z którego nie mogła się wydostać - a do którego zbliżał się Tristan. Jeśli postanowi zbliżyć się jeszcze bardziej, by przyjrzeć się zwierzęciu, zapewne sam będzie mieć problem z ustaniem na nogach.

Morgoth również bez problemu zrzucił z siebie okowy przerażenia, odzyskując jasność umysłu prawie natychmiast - lecz gdy uniósł różdżkę, wydobył się z niej jedynie słaby promień, nietrafiający w szamoczącą się smoczycę.

To ostatnia kolejka, w której smoczyca pozostaje unieruchomiona. Przypominam o rzutach na anomalię. Poważnie zraniona smoczyca nie wywołuje już nienaturalnego strachu, nie musicie rzucać kośćmi na jego przezwyciężenie. Na odpis macie 48h.

żywotności:

Kątem oka dostrzegł Morgotha; ledwie kątem, nie spuszczał z oka stworzenia, które wciąż plątało się w piaskach przed nimi, upragnionej wyspiarki, której potęgi nie mógł się nawet próbować domyślać - mogła być wszystkim i niczym jednocześnie. Skinął spokojnie głową Morgothowi, szepcząc, może bardziej do siebie, może wprost do niego, fakt oczywisty:
- To ona - Ona, prehistoryczna prastara bestia wywodząca się z dawno wymarłego gatunku, ona, która pozwoli im się wpisać już na zawsze w karty magizoologicznych, smokologicznych ksiąg. Ona, która pozwoli zyskać mu szacunek i zrehabilitować się w rezerwacie po ostatnich porażkach. Ona - która miała uczynić tę wyprawę absolutnie niezapomnianą.
Wszystko wskazywało na to, że ich domysły - póki co - odnajdowały pokrycie w rzeczywistości. Choć kiedy promień jego zaklęcia ugodził stworzenie - nie był pewien, czy wiązka Yaxleya również sięgnęła wyspiarki - dziwne wrażenie zniknęło, podobnie jak oczywista iluzja bogina, przełamywał to uczucie, które niewątpliwie było właśnie strachem. Tym miało być widmo: ucieleśnieniem lęków, które zgodnie z ich raportami należało pokonać tym samym - wpędzając w stan lęku budzący u smoczycy szaleństwo, pokonując ją jej własną bronią. Przy kuzynie mógł spokojnie sięgnąć po klątwę Cruciatusa, nie chciał tego jednak robić; żaden z ich badaczy nie ośmielił się wszak wysnuć wniosku, co się stanie z obrażeniami wyspiarki, kiedy wróci już do swojego dawnego ciała. O ile wróci. Stawiane przez nich hipotezy był cały czas tylko hipotezami, niesprawdzonymi i wymagającymi weryfikacji. Tristan zaczął się cofać - widział już dość, by wyrobić sobie własne zdanie, dość, by przyjrzeć się smoczycy i wreszcie dość, by utwierdzić się w przekonaniu, że to wszystko działo się naprawdę. Nie chciał znajdować się w zasięgu jej paszczy - różdżką mógł się wszak posługiwać nawet na dalekie odległości.
- Myocardii dolor - wyartykuował cicho, spokojnie, lekko drżącym z przejęcia i chorej fascynacji nowoodkrytym gatunkiem głosem; klątwa była tak naprawdę niegroźna, wywoływała jedynie poczucie śmierci, nie śmierć samą w sobie - musieli unieszkodliwić gada zanim on zrobi to z nimi. Nie mogli wiedzieć, jakie moce posiadał.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 35

--------------------------------

#2 'k10' : 5

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :