First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przecież nie robił tego specjalnie. Wiedział, że jego ukochana prawie siostra mu wybaczy, a co ważniejsze znajdzie. Z tym jej nosem do rozwiązywania zagadek i spraw, których na pewno rozwiązała całe stosy. Zresztą zawsze jakimś cudem go znajdowała. Czy to w Hogwarcie, czy gdziekolwiek indziej. Zupełnie jakby nałożyła jakiś namiar na Jaydena i podążała za nim, gdy tylko czuła, że znowu stracił drogę. Z tym wszystkim kojarzyło mu się pewne wydarzenie, gdy za karę za włóczęgostwo po nocy, Vane trafił do lochów, żeby posprzątać tamtejsze korytarze. Stary woźny wcale nie widział nic złego w zostawieniu ucznia samemu sobie bez mapy czy wskazówek jak wrócić z powrotem do właściwych schodów, które zaprowadziłyby Krukona na górne piętra zamku. Trzynastoletni wtedy Jay zdążył wszystkim się zająć, ale nie mógł znaleźć drogi powrotnej. Zupełnie jak wepchnięci do labiryntu Minotaura nieszczęśnicy krążył, mając za towarzystwo jedynie ciemność i chłód bijący od kamieni. Nie miał pojęcia, ile spędził tam czasu, chociaż już był głodny, spragniony i przemarznięty. Przez nieznane otoczenie nie chciał zasypiać - może gdzieś w oddali dojrzałby płonący ogień oznaczający przechodzącego nauczyciela albo woźnego? Niespecjalnie się bał, chociaż o podziemiach krążyły przeróżne legendy. W końcu niezauważenie przysnął, a gdy się ocknął patrzyła na niego Lia ze spojrzeniem zmieszanym ze strachem i ulgą. Oczywiście że go wtedy skrzyczała, bo zaginął na dwa dni i nikt nie wiedział, gdzie był! Dopiero później jakiś Gryfon podpytał woźnego czy widział gdzieś szalonego astronoma. Mężczyzna kompletnie o nim zapomniał, ale później okazało się, że Howell postawiła cały Hogwart na nogi, żeby znaleźć zgubę. Od tamtego czasu Jay wiedział, że gdziekolwiek pójdzie, Evey będzie za nim.
Dzisiejszy dzień nie różnił się specjalnie od każdego innego. Po prostu było pochmurnie, ale nawet to nie umniejszało całkiem ładnie prezentującemu się miastu. Latarnie świeciły nad jego głową, przypominając mu o pochodniach płonących w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Osobiście wolał jak cień nie skakał po ścianach jak szalony, a utrzymywał się w jednym miejscu. Dlatego te wszystkie wynalazki mugoli były niezwykle przydatne. Będzie musiał podpytać o nie Evey. Co to było za cudo, które przypominało balonik i świeciło bez ognia? W końcu ona wiedziała wszystko. A skoro o wilku mowa...
- Lia! - zawołał, odwracając się z szerokim uśmiechem w stronę znajomego głosu. Widział jak nadchodziła, głośno stukając obcasami i nieświadomy jej humoru po prostu na nią czekał zamiast uciekać. Słysząc jej kolejne słowa i czując na sobie gromiący wzrok, lekko się skulił sam w sobie. - Szukałem naszego miejsca spotkania, ale zupełnie się zgubiłem. Więc chciałem podpytać tę kobietę, gdzie jestem.
Umilkł na chwilę, rozglądając się na boki i udając, że ta uwaga wcale go nie dotyczy.
- Ale skoro już się znalazłaś to gdzie idziemy? - spytał, ignorując słowa o dziewczynie i uśmiechnął się ponownie szeroko. Nie chciał, żeby Evey się złościła za to, że znowu pomylił jedną drogę z drugą. Nie było jego winą, że niebo było całe zachmurzone.

Przewróciła oczami słysząc jego wytłumaczenie, które przecież nie było dla niej żadną tajemnicą. Wiedziała, że nie przyszedł na umówione miejsce nie ze swojej złośliwości, której przecież w sobie nie miał, lecz przez fakt, iż się zgubił. Nie było to niczym nowym dla niej, bowiem już w Hogwarcie jej rolą było ratowanie go z podobnych opresji. To jednak w jakiś sposób było jednym z ogniw tworzących ich relacje, którą trudno było nazwać przyjaźnią, bowiem wydawało się być to słowo zbyt błahe. Jayden i Evey byli dla siebie jak najbliższa rodzina, a Howell traktowała chłopaka jak młodszego brata, którym należy się opiekować. I robiła to szukając go w ulicach, korytarzach, domach i innych miejsc potencjalnie atrakcyjnych do zagubienia. Na dłuższą metę było to zajęcie dość stresujące, a i odrobinę męczące, lecz w momencie odnalezienia Vane'a zawsze wiedziała, że wszystkie te negatywne uczucia są warte tej chwili. Naturalnie nigdy nie mówiła tego na głos, a i nie starała się tego zbytnio okazywać. Reprymenda wydawała się o wiele bardziej odpowiednia.
Na chwilę podniosła głowę ku górze, by jej wzrok padł na ciemne chmury kłębiące się pod sklepieniem. To wszystko tłumaczyło - Jayden bowiem korzystał głównie z naturalnej mapy jaką było niebo. Było to dość imponujące, ale w przypadku niesprzyjających warunków pogodowych - niewygodne.
- Słowo daję, muszę Ci kupić jakąś mapę - skomentowała jedynie, tym samym zamykając temat. Jej wzrok ponownie padł na przyjacielu. Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Howell nie potrafiła długo gniewać się na Vane'a, aczkolwiek były sytuacje w których niejednokrotnie długo milczała w jego towarzystwie. Jednak zagubienie nie było sytuacją wartą jakichkolwiek nerwów czy nieporozumień, bowiem nie zaistniała z winy przyjaciela.
- Po całym dniu pracy miałam nadzieję na zjedzenie normalnego posiłku - odpowiedziała. - Problem w tym, że nie wiem czy w okolicy jest miejsce serwujące dobre jedzenie.
Evey najczęściej jadła w pośpiechu. Pracując jako auror często tonęła w niezliczonej ilości zadań do wykonania, papierków do przeczytania, raportów do napisania i innych tym podobnych rzeczy. Najczęściej jej posiłek stanowiły jakieś szybkie przekąski, które mogły jej towarzyszyć w godzinach pracy, a więc cały czas. Porządny obiad czy kolacja były zatem miłymi odskoczniami od codzienności, a dzisiaj potrzebowała właśnie czegoś takiego.

|ztx2

Pub Pod Roztańczonym Czartem, mimo przyjemnego i eleganckiego wnętrza znajdował się na liście miejsc, których nie odwiedzał dla przyjemności. Kręciło się tam sporo mugoli, których towarzystwa wciąż nie potrafił docenić, ale poza niechęcią i stale przypominającą o sobie żądzą mordu nie czuł względem nich nic więcej. Nie znalazłby się tam, by wypić szklaneczkę Ognistej Whisky lub skosztować nowego rumu; tkwiąc na ostatnim w kolejce barowym stołku, tyłem do brykającej klienteli, obserwował w odbiciu witryny przed sobą pewną osobę, za którą tu wszedł. Nie zwracał na siebie uwagi, trzymał też nerwy na wodzy, nie angażując się w pijackie potyczki słowne z obcymi czarodziejami. Odkąd widział ją po raz ostatni minęło kilka długich lat, w czasie których zdołał już zapomnieć, a raczej zepchnąć w odmęty nieświadomości minione zdarzenia, nie zamierzając zawracać sobie nimi głowy. Ale gdy go minęła na ulicy z nieruchomym, nieobecnym wzrokiem nie mógł się powstrzymać, aby nie poświęcić jej kilka cennych chwil.
Obserwował ją dłuższą chwilę, by nie wyciągnąć za szybko pochopnych wniosków. Nie przypominała dziewczyny, którą poznał. Co dziwne, stroniła od zabawy, wydawała się zamknięta w sobie, a choć jej uroda wciąż zachwycała, niegdyś bijący od niej blask znacząco przygasł. Niewiele widział ze swojego miejsca, co chwilę ktoś przysłaniał mu widok na siedzącą w kącie kobietę, ale nie wysilał się, by to zmienić. Wystarczyło mu to niezobowiązujące zerkanie w odbicie. Dopóki nie wstała, i on zajmował swoją pozycję, leniwie bawiąc się papierosem w dłoniach. Nie od razu zauważył jej zniknięcie, szalejąca w tańcu para stanęła mu na drodze, dlatego gdy dostrzegł opuszczone miejsce obrócił wolno głowę przez ramię, przeglądając pełną gości salę. Dostrzegł ją w tłumie, z jakimś mężczyzną, który nie podzielał jej pozornego spokoju i dziwnego strachu, który wymalował się nagle na jej twarzy; wręcz przeciwnie, był bardzo zaangażowany w dogłębne poruszenie jej swym samczym godowym tańcem. Nie zamierzał na to reagować, z większym zainteresowaniem wyczekiwał wybuchu złości, poparzenia natarczywego delikwenta, ataku wściekłości, a może zmiany strategii, a jednak nic podobnego się nie wydarzyło. Czuł się zawiedziony nierozegraną scenką rodzajową, zdając sobie sprawę, że sytuacja prędzej, czy później będzie wymagała jego interwencji.
Solene opuściła adoratora dość nagle i gwałtownie; a może próbowała, zmierzając do wyjścia. Widząc w tym szansę na opuszczenie tego lokalu również zsunął się ze stołka i ruszył w tamtym kierunku. Bokiem ominąwszy ludzi, z którymi nie chciał mieć nic wspólnego, dotarł do niej, gdy natręt po raz kolejny próbował swych sił. Nie zamierzał go powstrzymać z powodu nagle obudzonego po trzydziestu latach heroizmu, lecz zatrzymał go ręką.
— Wystarczy— powiedział wyraźnie i wystarczająco głośno, aby go usłyszał, świadom, że amant raczej tego nie zrozumie. Może nie od razu. Nie zamierzał jednak wchodzić z nim w dyskusje, a zbyt długa zwłoka generowała ryzyko awantury, podczas, której nie zawahałby się sięgnąć po różdżkę, skrytą pod połami czarnej peleryny. Nie był z natury ani agresywny ani konfliktowy, chciał po prostu, by się ulotnił. Nim ten zdążył zareagować, chwycił niską blondynkę za przedramię i pociągnął ją w stronę drzwi, zaledwie kilka kroków dalej. — Zabawne — podjął, odwracając się przez ramię do tyłu. Tam, gdzie się znaleźli było ciszej, ustronniej, ciemniej i z pewnością na razie nikt im nie przeszkadzał. — Solene — powitał ją, przyjmując na twarz uśmiech, gdy znów na nią spojrzał, puszczając jej ramię.

Historia zatoczyła koło, los lubił być przewrotny i płatać takim jak oni niezłego figla. Tak właśnie myślał, gdy po pierwszym przypadkowym spotkaniu natrafili na siebie po raz kolejny. Tak mogła dziś myśleć i ona, dzięki niemu, gdy znów wybawił ją z opresji, tym razem świadomie i zupełnie celowo, wstrzymując się z reakcją do samego końca, nie mogąc już dłużej cierpliwie czekać na rozwój sytuacji. Zostanie świadkiem widowiska, jakie miało szanse się rozegrać na tej pełnej ludzi sali mogło mu poprawić humor; uznał jednak, że wypicie drinka w jej towarzystwie zaspokoi o wiele bardziej jego potrzeby na ten wieczór. Zrobił to dla zabawy, pchnięty poczuciem chwili i deficytem rozrywki, nie budując oczekiwań, a tym bardziej konkretnych planów względem dziewczyny. Potrafił sobie wyobrazić, że był ostatnią osobą, którą chciała w tej chwili zobaczyć i właśnie dlatego zdecydował, że musi się tak stać. Ta cała gra nie byłaby warta świeczki, gdyby pozwolił jej odejść, choćby bez kilku słów, bez gwałtownego i aroganckiego przypomnienia jej o swoim istnieniu, choć wcale nie zamierzał jej przepraszać za to, co zrobił. Nie miał skrupułów, zarówno wtedy jak i teraz, a poczucie winy za złamanie jej serce nigdy go nie dopadło.
Zaskoczenie, jakie wymalowało się na jej twarzy wzmocniło siłę jego uśmiechu, oczy mu błysnęły, a rysy twarzy wygładziły się. Na komentarz westchnął teatralnie i pokręcił głową ze zmęczeniem wynikającym z nieustannego ratowania całego świata.
— Jak zawsze, cały ja. Tęskniłaś? — spytał uszczypliwie; wiedział, że tak. Listy, na które nigdy nie odpowiedział, a które przeczytał dopiero, gdy przestały nadchodzić kolejne wyrażały tęsknotę, frustrację, ale i zmartwienie nagłym milczeniem i nieobecnością. A przecież wciąż był w Londynie, wciąż chadzał tymi samymi ulicami, tylko ogrom spraw, które go zaabsorbowały nie uwzględniły jej w napiętym terminarzu. Wyobrażał sobie już wtedy, że spali go żywcem, gdy tylko go spotka po raz kolejny, choć wtedy nie podejrzewał, że stanie się to dopiero po tylu latach.
— Oczywiście, nie wątpiłem w to ani przez chwilę. Jednak wizja, zostania bohaterem wydała mi się za bardzo kusząca— wyjaśnił jej przyczyny swojego zachowania, nie próbując nawet brzmieć szczerze. Splótł ręce na piersi i oparł się bokiem o ścianę z nonszalancją, przyglądając jej się — wreszcie — z bliska. Analizował jej twarz cal za calem, zestawiając aktualny widok z tym, co pamiętał, a choć stali w półmroku, zauważył, że czyniła to samo. Nie miał nic przeciwko temu, wręcz przeciwnie. Bawiło go niepewne spojrzenie, zupełnie jakby sytuacja, w której się znaleźli z jakiegoś niezrozumiałego powodu wydawała się mało realna.
— Więc jednak wychodzimy?— spytał retorycznie, oglądając się przez ramię, w kierunku miejsca, w którym siedziała. Jeszcze nie zdążył złożyć jej żadnej propozycji, a już nieświadomie wyraziła chęć opuszczenia z nim tego miejsca, co było mu bardzo na rękę; roiło się tu od ludzi, z którymi nie chciał mieć nic do czynienia; nie miał nastroju na krwawą masakrę. Lewy kącik ust uniósł się nieco wyżej, gdy powrócił do niej spojrzeniem. — Poczekam — obiecał, nie udzielając jej odpowiedzi na kolejne pytanie, jakby zamierzał to robić dopiero wtedy, gdy wróci do niego gotowa do opuszczenia tego nędznego lokalu. Pogoda na zewnątrz nie zachęcała do spacerów; po wczorajszej nawałnicy wiatr wciąż był silny, zimny i nieprzyjemny, alejki mokre, zabrudzone, pokryte drobnymi gałązkami i śmieciami wytarganymi z okolicznych koszów. Nie zniechęcało go to.

Wile geny wydawały się widoczniejsze teraz niż kiedykolwiek wcześniej, gdy kolor jej warg ciemniał z każdą chwilą, a z oczu niebieskich jak niebo o świcie sypały się iskry. Patrzyła na niego gniewnie; w pełnym negatywnych emocji wzroku dostrzegł jednak dawny żar, który wywołał na jego twarzy szelmowski, odbierający lat uśmiech. Stojąc nieruchomo w tym samym miejscu, opierając o ścianę, przyglądał jej się z ukosa, pokornie przyjmując gradobicie spojrzeń, które powinny wywołać w nim najprawdziwszą skruchę. Bez wątpienia wciąż miał z tym uczuciem problem. Mimo wielu lat starań i intensywnych praktyk, wciąż nie umiał go szczerze okazać. Nie obrażał się, ani za sprowadzenie go do rangi niedojrzałego emocjonalnie chłopca, którym z pewnością był, choć wisiało nad nim widmo starego kawalera koło trzydziestki, ani za mianowanie go zuchwałym. Zadziwiająco trafnie potrafiła go określić po tych wszystkich latach, a precyzja, jaką się mogła pochwalić wprawiła go od razu w lepszy humor. Mógłby przysiąc, że po takim czasie ledwie go rozpozna.
— Gorszy niż kiedyś — ostrzegł ją pogodnie, jakby kierowały nim prawdziwe i dobre intencje. Ale nie mogła go oszukać, od zawsze była lekkomyślna. Jak każdą słodką dziewczynę o dobrym sercu kierowały nią pragnienia poznania tego, co zakazane, sięgania po to, co nieodpowiednie i próbowania tego, co poza zasięgiem. Czas nie mógł jej zmienić aż tak — choć wydawała się bardziej wycofana, skryta i zamknięta. Nie był tak skupiony na sobie, aby taką rolę przypisać sobie — co się więc wydarzyło w międzyczasie?
Gdyby miał w sobie choć odrobinę z natury podrywacza odpowiedziałby jej zapewne firmowym uśmiechem, a jednak całkiem w swoim stylu tkwił nieruchomo, prawie nie mrugając i przyglądając jej się uważnie, nie zdradzając przy tym ani odczuć ani zamiarów. Zamierzał przetestować jej cierpliwość tego wieczora. Wydawała się na granicy opanowania; nie mógł się doczekać aż straci nad sobą panowanie.
— Bez płaszcza?— zdziwił się. Dziwił się już wcześniej, kiedy zmierzała w stronę drzwi, by dopiero teraz w jego obecności przypomnieć sobie o tak niewiele znaczącej części gareroby. Zmierzył ją wzrokiem, a następnie uniósł brwi wysoko, jakby domagał się wyjaśnień, choć wcale nie obchodziło go, co zamierzała zrobić. Stał się nieplanowaną anomalią, niechcianym gościem, a rola uciążliwego cienia niezwykle mu pasowała. Nadeptywanie na odciski leżało w jego naturze.
Wbrew jej oczekiwaniom, nie ruszył się z miejsca. Nie ganiał za dziewczynami, a one nie ganiały za nim, co tworzyło dobrą równowagę. Tkwiąc w bezruchu niczym marmurowy posąg, przyglądał jej się z lekkim niedowierzaniem, który ustapił wreszcie fałszywemu rozczarowaniu.
— Rzeczywiście, fantastyczna potańcówka. Nie wiem, co sobie myślałem, przerywając taką zabawę.— Zerknął znacząco na parkiet i wzruszył ramionami, powstrzymując się od teatralnego westchnięcia. Wiedział, że bawiła się źle, widział, jak czuła się w towarzystwie — jego, nie jego, obojętnie.— Szkoda. W takim razie nie będę czekał.— Obrócił się w końcu tak, by oprzeć o ścianę plecami i pośladkami. — Twój chłopak — rzucił znacząco, wskazując głową na mężczyznę, który zaczepiał ją chwilę wcześniej. Bardzo w jej typie. Mógł opuścić to miejsce samotnie, lub spędzić w cieniu kolejne pół godziny, nie przejmując się niczym.

Wiedział, że nie odejdzie, bo nie podobało jej się tutaj, to miejsce nie pasowało do jej dawnych preferencji, nie zaspokajało potrzeb towarzyskich, nie sięgało wytyczonych standardów, a skład klienteli budził jej wątpliwości; wiedział to również dlatego, że mu powiedziała. Nie dosłownie. Patrzyła na niego w sposób, który kazał ją zatrzymać, chwycić za rękę, zmusić do odwrotu, aby w rozpaczliwym geście mogła próbować się wyrwać, dając upust złości, jakby go nie chciała, nie kochała, nie tęskniła. Ale to nieprawda, oboje mieli tego świadomość. Te błękitne, anielskie oczy zdawały się mówić, że wszystko wciąż jest aktualne, a on nie wychodził stąd bo zamierzał z tego skorzystać. Wiele rzeczy się zmieniło, odkąd widzieli się po raz ostatni, ale to, co zaczęło go mierzić w ostatnim czasie, jak twardy kamień w za ciasnych butach było co najmniej dla niego niepokojące. Morze wokół nie uspokajało się, a burzyło z niewiadomych przyczyn, choć nie wzmagał się żaden wiatr. Możliwe, że to wpływ anomalii? Wstrząsały nim od środka? On sam stał się zbyt statyczny, niebezpieczne reakcje, odczucia nie mogły przejąć nad nim kontroli. Rodziły się gdzieś głęboko, odzywały niechciane w najmniej oczekiwanym momencie. Musiał je uciszyć, przypomnieć sobie jak było kiedyś, doprowadzić stan do tego, czego oczekiwał od samego siebie.
— Potrafiłabyś ruszyć w ciemną noc z nieznajomym?— spytał w odwecie, zupełnie jak ona, unosząc brew. Nie wyglądała już tak pewnie jak kiedyś. Próbowała go oszukać — szło jej beznadziejnie, zupełnie nie potrafiła kłamać, ukrywać tego, co kryło się głęboko w niej. Zdradzała się całą sobą. Przypominała szarą myszkę, choć nigdy nią nie była, przed którą stanął bardzo głodny kot.
Nie zawsze robił ludziom na przekór, tak jak jej w Pubie pod Roztańczonym Czartem. Chcąc coś osiągnąć musiał umieć patrzeć dokładnie tam, gdzie trzeba, umieć kłamać, a w związku mówić ludziom dokładnie to, co w danej chwili chcieli usłyszeć. Ich relacja była krótka, bajkowa, ale zupełnie nieprawdziwa, zupełnie tak jakby tworzyła jedną z tych miłosnych historii, które opowiada się małym dziewczynkom. Był taki jak chciała — chciała naprawdę, w głębi siebie aby był, mówił jej słowa, które chciała usłyszeć, robił rzeczy od których drżało całe jej ciało, spragnione dotyku, bliskości, głodne i ostatecznie nigdy nie zaspokojone. Mógł być jej senną marą, w rzeczywistości był koszmarem. Wykorzystywał ją, bo dobrze bawił się w jej towarzystwie, a jej zadziwiająca uroda przez pewien czas nie pozwalała mu jej po prostu skreślić. Przez pewien czas było wygodnie, ale zajął się czymś innym, jak zwykle, gdy stanął u podnóża schodów. Prowokował ją, bo to lubiła. Mili chłopcy, szaleni, dobrzy składali jej kwiaty, kłaniali się nisko, przemycali czułe słówka w grzecznych propozycjach. Była wilą, męski świat zawsze patrzył na nią inaczej, a ona nie chciała tej uległości od niego. Drażniła się z losem, bo potrzebowała bodźców, czekała na jego odzew, a ten zjawił się w postaci Mulcibera.
Przechylił głowę, by spojrzeć na typa, za którym się odwróciła. Mimo pewnego tonu, wciąż niezbyt zainteresowana. Uśmiechnął się szerzej.
— Skąd takie przykre wnioski, świetnie się czuję.— Oderwał się od ściany, którą przez chwilę podpierał i podszedł do niej. — Nie kłam.— Ujął jej brodę i odwrócił w swoją stronę. To, co się działo na parkiecie wcale nie było interesujące. Nigdy nie była typem osobowości zadowalającym się tym, co miała wokół siebie. To wszystko ją nudziło, szukała wrażeń. Nie mniej zuchwała od niego, filuterna. — Moglibyśmy wypić drinka. Opowiedziałabyś mi co robiłaś przez kilka ostatnich lat — zaproponował, po chwili wznosząc wzrok nad jej ramię. — Ale nie tutaj. Przychodzą tu mugole, tu nie jest bezpiecznie.— W każdej chwili którykolwiek z gości mógłby zrobić coś, czego nie chciała być świadkiem, a on nie zamierzał dostać rykoszetem. I tak zbyt dużo czasu już tu spędził.

Oczywiście, że pamiętał — gdyby zapomniał, nie zmarnowałby w tej parszywej dziurze ani minuty. Wątpił w jej dzisiejszą odwagę, choć wciąż zdradzała skłonnoścć do skrajnej głupoty. Nic nie zmądrzała — gdyby tak było minęłaby go bez słowa, trzymałaby się z daleka. Musiała wiedzieć, że tacy jak on nie wyrastają z pewnych zachowań; pewne braki na zawsze pozostaną nieuzupełnione, a ułomności społeczne czynią ich niezdolnymi do relacji ignorantami. A jednak brnęła w to, głupio, beznadziejnie, wdawała się w dialog, prowokację — zupełnie tego chciała; chciał i on, widział w tym jakiś mądry sposób, lekarstwo, którego potrzebował na już, natychmiast. Lecz nigdy nie był desperatem, do niczego nie była go w stanie zmusić. A jeśli nie ona tego wieczoru, to każda inna, każda chętna, która będzie stawiać mniej oporu. Miał dość wyzwań, prób i testów, miał dość dziwnych zależności i wymagań.
— Zmieniłaś się — stwierdził, wciąż patrząc jej w oczy. Arogancko uniósł brwi wysoko, a wraz z nimi opuścił brodę, pogłębiając łączące ich spojrzenie. Uśmiechnął się szeroko; próbowała, starała się i dobrze jej to wychodziło. Zupełnie tak, jakby się mylił, ona była wciąż tą samą Solange, która wciągnęła go do jeziora, uznając za przypadkowego chłopca, którym się zabawi, któremu zawróci w głowie. Nawet przez moment miała tą samą iskrę w oku, ale to nie była prawda. — Ja wiem, Solene — dodał melodramatycznie, głaskając jej ramię, jakby chciał jej dodać otuchy. Obserwował ją tego wieczoru wystarczająco długo, by dostrzec te wszystkie zmiany, które w niej zaszły. Nie mogła przed nim tego ukryć, zataić. Może gdyby nie przyglądał jej się z ukrycia przyćmiony niebanalną urodą, wciąż tak samo uderzającą do głowy, budzącą pożądanie, dałby się nabrać. Ale gdy sądziła, że nikt nie patrzy, ktoś patrzył. I dojrzał w niej słabość, której nie widział nigdy wcześniej.
Uraczył ją dotykiem, który nie był natarczywy. Gdy odsunęła głowę, przekrzywił swoją, analizując ją jak interesujący przypadek, nie podążył jednak za nią, nie od razu. Ale uczynił niewielki krok w przód, zmniejszając odległość między nimi, bawiła go ta zabawa.
— Oczywiście — odparł z całą swoją pewnością, zupełnie poważniejąc w ułamku sekundy. Ironiczny uśmiech spłynął po nim w jednej chwili, choć drwina rozbrzmiała w tonie głosu.— Jesteś porządną kobietą. Gdybym nie był, nosiłabyś pierścionek, lub obrączkę.— Ujął jej dłoń i uniósł. Smukłe, delikatne palce pozbawione symbolu przynależności. Cień tryumfu spełzł na jego oblicze, ale nie zamierzał się tym chełpić. I tak nie zamierzał tego stanu rzeczy zmieniać. Pozwolił jej się obrócić plecami do siebie, nie ruszywszy się z miejsca. Zerkał na jej ramię, gdzie spodziewał się po chwili ujrzeć jej twarz. Nie skwitował absurdalnej propozycji postawienia drinka, jak i nie odniósł się do kwestii oddalonego od nich płaszcza. Pociągnął spojrzenie w tamtą stronę.
— Jeśli będzie ładna mogę nie wrócić — przyznał otwarcie, usprawiedliwiając swoją możliwą nagłą zmianą zdania. Pochylił się nad nią, opierając policzkiem o głowę i szepnął jej kilka słów na ucho. — Będę czekać na zewnątrz.
Opuścił ją i ten lokal, w którym nie chciał już dłużej przebywać. Było zbyt tłoczno — wolał z nią spędzić czas w odosobnieniu, nie odpowiadał mu tu ani klimat ani towarzystwo mugoli. Nie był wybredny, a skoncentrowany na celu.

| 08.06

Tegoroczny czerwiec postanowił powitać ich wszystkich prawdziwie zimową pogodą. Tyle śniegu Jocelyn nie widywała w Londynie nawet w styczniu, a czerwiec był już zawsze czasem, gdy wiosna ustępowała miejsca latu. Jak to w Londynie bywało – często deszczowemu, ale ciepłemu i przyjemnemu, tak wyczekiwanemu po zimniejszych miesiącach. Anomalie miały jednak inny plan i tym sposobem od kilku dni cały kraj zasypywany był śniegiem, a Josie musiała przeprosić się ze swoimi zimowymi płaszczami i innymi ciepłymi elementami garderoby, i wydobyć je z czeluści szafy.
Tego dnia po zakończeniu dzisiejszych obowiązków z ulgą zdjęła uzdrowicielską szatę i założyła długi, ciemnoszary płaszczyk. Kto by się spodziewał, że będzie musiała nadal nosić go w czerwcu? Niestety anomalie prócz komplikacji w magii i większej niż zwykle liczby pacjentów wymagających uwagi uzdrowicieli, spowodowały także niezwykłą kapryśność pogody i sytuacje takie jak śnieżyce w czerwcu, czy mające miejsce w drugiej połowie maja wahania temperatur i burze.
Opuściła mury Munga i rozejrzawszy się dyskretnie, aportowała się w bezpiecznym zaułku. Ale nie teleportowała się do domu, jak czyniła to zazwyczaj. Udała się natomiast w pewne miejsce, gdzie umówiła się na spotkanie z kobietą, z którą niedawno nawiązała korespondencyjną znajomość w związku z pewnym interesującym artykułem z zagranicznej gazety naukowej, dotyczącym anatomii. Niestety z racji nieznajomości języka oryginału nie mogła zgłębić go samodzielnie i potrzebowała pomocy kogoś, kto mógł przełożyć treść artykułu na zrozumiały dla niej angielski.
Raczej nie była częstą bywalczynią tego typu miejsc. Zwykle preferowała bardziej eleganckie lokale, chociaż ten też wydawał się przyzwoity. Nie przepadała zbyt mocno za podrzędnymi miejscami, a te szemrane omijała szerokim łukiem. Jak przystało na dobrze wychowaną pannę, której wpojono pewne nawyki przykładała wagę do tego, gdzie i z kim się pojawia. Matka zawsze podkreślała jak ważne są odpowiednie znajomości i dbanie o swoją renomę, a Josie zawsze chłonęła słowa Thei jak gąbka, nawet jeśli wraz z wiekiem coraz częściej zdarzało jej się nad tymi kwestiami zastanawiać i coraz bardziej zauważała, że matka wcale nie jest tak idealna i nieskalana, na jaką starała się zawsze pozować i jak wyobrażała ją sobie Jocelyn jako dziewczynka. Ale choć podświadomie coraz bardziej pojmowała fakt toksycznej osobowości swojej matki i tego, że Thea tak naprawdę nie była zdolna prawdziwie kochać nikogo poza samą sobą, nadal pragnęła jej uwagi i aprobaty, i chciała spełniać jej wygórowane oczekiwania, by ujrzeć na jej twarzy wyraz dumy, zanim z tego świata zabierze ją nieubłagany i nasilający się Dotyk Meduzy.
Zdjęła płaszcz, odsłaniając długą, granatową sukienkę o staromodnym kroju. Włosy miała upięte z tyłu głowy; wyglądała dokładnie tak, jak przystało na pannę z dobrej i szanowanej, choć nieszlachetnej rodziny. Usiadła przy jednym ze stolików na uboczu. Nie lubiła rzucać się w oczy, zresztą liczyła na chwilę spokojnej rozmowy ze swoją rozmówczynią, na którą oczekiwała.

Miłą odmianą było skupienie się nad tłumaczeniami, które nie zawierały w sobie słów typu paragraf, obwieszczenie, czy wchodzi w życie z dniem publikacji. Zamiast tego Caley poświęciła swój dzień na odkrywaniu zawiłości anatomicznych, wyłożonych w norweskim miesięczniku naukowym – angielscy uzdrowiciele i stażyści musieli się wszakże rozwijać i nie czynili tego wyłącznie z wzrokiem skierowanym na własne podwórko. Czeparnie od kolegów i koleżanek po fachu pochodzących z innych krajów była godna pochwały, dlatego pani Spencer-Moon chętnie wzięła na siebie ponadprogramowe zlecenie, które niosło ze sobą także perspektywę korzyści dla niej samej.
Gdy skończyła już tłumaczyć i upewniła się, że wszystkie skomplikowane procedury zapisała poprawnie, przepisała artykuł na pergamin swoim schludnym, kobiecym pismem. Matka dbała o edukację córki w wielu aspektach, więc nauka kaligrafii z nastoletnich czasów nie poszła w las. Zwinęła pergamin w rulon i zawiązała na nim ciemnozieloną wstążkę – elegancji musiało stać się zadość. Zamówienia zawsze traktowała z należytą powagą i nie robiła niczego na pół gwizdka; ewentualne kleksy szybko eliminowała, a estetykę niekiedy poprawiała zaklęciami, jednak tym razem nie było jej to potrzebne.
Tegoroczny czerwiec niczym nie zapowiadał lata; śnieg i nawałnice dawały o sobie znać niemal codziennie, a Londyn był mroźny jak dawno kiedy. Caley przywdziewała więc długie, szczelnie zabudowane suknie oraz ciepłe peleryny; te pierwsze stanowiły także doskonałą osłonę dla gojących się siniaków, a kobieta przegapiła moment, w którym zaczęła kupować tylko takie stroje. Narzuciła na głowę kaptur, upewniła się, że ma przy sobie różdżkę oraz niewielką torebkę, po czym wyszła z domu na umówione spotkanie. Przed pub teleportowała się z cichym trzaskiem i rozejrzała się dookoła odruchowo; nie zauważyła niczego podejrzanego, dlatego pewnym krokiem przekroczyła próg lokalu i zajęła się lokalizowaniem swojej dzisiejszej rozmówczyni. Zauważyła ją przy jednym ze stolików na uboczu, do którego niespiesznie podeszła.
- Witaj, Jocelyn – darowała sobie tytułowanie ją panią; Vane była młodsza i posiadała taki sam status, a Caley nie miała ochoty na farsę – Zamówiłaś już coś? Jeśli nie, polecam goździkówkę, jest naprawdę rozgrzewająca – spojrzała przez okno na zaspy otaczające pub, lecz daleka była współczucia dla osób, które musiały poruszać się londyńskimi uliczkami na piechotę.
Zdjęła kaptur i rozpięła płaszcz, po czym przewiesiła go przez siedzenie i usiadła naprzeciwko Jocelyn. Przyjrzała się jej przez chwilę i oceniła, że młoda kobieta na pewno ma już za sobą dzisiejszy dyżur. Chociaż ciasny koczek z tyłu głowy upięty był perfekcyjnie, Caley potrafiła odróżnić czarownicę zmęczoną, od pełnej życia.
- Proszę, oto Twój artykuł – wyciągnęła zwinięty pergamin z torebki i przesunęła go w stronę swojej towarzyszki; doceniała ambicję młodej stażystki, która przypominała jej coś, co kryło się w zamglonej przeszłości dawnej panny Goyle – Posiłkowałam się atlasem anatomicznym, lecz jestem pewna, że wszelkie skomplikowane nazwy i procesy zostały przetłumaczone dobrze. Niech ci służy.
Już prawie się uśmiechnęła, lecz wtedy do ich stolika zbliżył się kelner, a Caley zamówiła kieliszek wspomnianej wcześniej goździkówki, choć mając w perspektywie wieczór spędzony z mężem powinna chyba od razu zamówić całą butelkę.