First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Jeszcze z duszą na ramieniu pokonywał końcowe schodki, miękko opadając na drewnianą podłogę; rozejrzał się po okolicy z ostrożnością, trzymając się ścian podążył bliżej okien, by ledwie zauważalnie wychylić przez nie jedno oko, rzucając spojrzeniem na krajobraz za nim; szukał śladów policji, goniących go dzikich psów, ochroniarzy Blacków, kimkolwiek ci ludzie właściwie byli, najwyraźniej przybierający na sile deszcz zniechęcił ich do dalszego pościgu. Czy mieli po niego przyjść jutro rano, na Arenę? Czy odpuszczą, jak wtedy? W końcu się doigra, był tego pewien, ale sytuacje takie jak te sprawiały, że ogień jego buntu tylko płonął mocniejszym, silniejszym płomieniem. Już chyba niepowstrzymanym. Z oddali i nie wystawiając swojej sylwetki w całości wpatrywał się w dżdżyste krople deszczu i upewniwszy się, że przez żadne z okien nie dostrzegał żywej duszy, w końcu opadł na kanapę, wykładając się na jej porwanym, cuchnącym materiale. Wyciągnął szyję mocno w tył, zamykając oczy, choć ani ciało ani umysł nie odpoczywały ni trochę. Pozostał czujny, wyciszając pozostałe zmysły starając się wychwycić w powietrzu dźwięki inne niż uderzenia deszczu. Ale żadna ulewa nie trwa wiecznie, deszcz w końcu ustał, a pochmurne niebo zdawało się zapewniać suchą drogę do domu. Powinien wrócić od razu, czy jednak się wstrzymać? Czy będą go szukać na Arenie? Niewerbalne finite wróciło jego naturalny kolor włosów, napił się w kuchni wody, nim wyszedł na ulicę, na której zaczęli pojawiać się czarodzieje. Po raz kolejny od kwietnia tknęła go myśl, jak strasznie to miasto wyglądało bez mugoli.
- Marcel? Wyglądasz jak kocur, który spadł z dachu. - Przeniósł wzrok za znajomym głosem, odnajdując Freddiego; na pustych ulicach znacznie łatwiej było na siebie wpaść, niż wcześniej. Nie widzieli się jakiś czas, parę tygodni, odkąd ostatni raz wspólnie włamywali się do jednej z pobliskich kamienic. Wtedy naprawdę zleciał z dachu, ale w zasadzie nie miał czego żałować, bo kamienica okazała się pusta.
- Blisko - odpowiedział, kiedy uścisnął mu dłoń na powitanie i oboje zwrócili się w górę ulicy, z wolna kierując się w stronę portu. Tylko raz pobieżnie obejrzał się przez ramię, upewniając się, że nikt już za nim nie szedł. Że odeszli. Zniknęli, jak zły sen, który wcale nie był snem. Ta droga została spalona, jeśli chciał jeszcze kiedyś zobaczyć Celine - musiał poszukać innej. - Suka Blacków poszczuła mnie psami - odparł, po tym, jak upewnił się, że wokół nie było nikogo, kto mógłby ich usłyszeć. Szli sami. - Kojarzysz Celine? Każdy ją kojarzy, była... - była półwilą, to zmieniało wszystko. Zwracało na nią uwagę. - Tancerką - zakończył, pobieżnie spoglądając na jego twarz. Dostrzegł skinięcie głowy. - Ale nie tańczyła już od pewnego czasu, służyła u Blacków. Zgarnęli ją z Parszywego parę dni temu, myślałem, że... że ubłagam u niej łaskę dla tej dziewczyny. To głupie, wiem  - Nie sądził przecież, że naprawdę zmięknie jej serce. Nie spodziewał się, że jej zależało. Jak głupi trzymał się ostatniego cienia nadziei, bo innego nie potrafił już znaleźć. - Myślałem, że może jej pomoże. Ale ona poszczuła mnie psami na samo wspomnienie dziewczyny. Gonili mnie przez pół miasta, wygląda na to, że ich zgubiłem. Jak można być tak obłudnym, Freddie? - Ściągnął jasną brew z niedowierzaniem. - Ta suka chce nam się podlizać, słyszałeś? Organizuje akcje dobroczynne, myśli, że zdobędzie naszą wdzięczność. Uwagę. Oddanie. Ludzie się ich boją, bo opanowali całe miasto, ale przecież nie jesteśmy głupi, nikt z nas nie będzie się cieszył, kiedy tacy jak ona plują nam w twarz. Celine ją kochała, zawsze mówiła o niej tak dobrze. A ona... ona nie jest w stanie zdobyć się na choć jeden gest wobec tej dziewczyny, po czym idzie udawać dobroduszną, sądząc, że tacy jak my jej w to uwierzą. Jak bardzo trzeba być oderwanym od rzeczywistości? - Pokręcił głową, wbijając wzrok w płyty mijanego chodnika. Do jego uszu dotarło parę zniesmaczonych przekleństw Freddiego.
- Nie pozwólmy jej omamić sobie oczu, Freddie, nie tak jak omamiła je Celine. Wszyscy powinni wiedzieć. I trzymać się od niej z dala, bo inaczej wszyscy skończymy jak ona - doszedł do konkluzji, a dostrzegłszy skinięcie głowy znajomego, zamilkł, dalszą drogę pokonując zajęty własnymi myślami.

/zt

ps dziękuję mg!