Wybrzeże

Słuchała uważnie słów Sophii o runach oraz Samuela powtarzającego to, co wyszeptał mu Piers. Widok chłopca dawał jej nadzieję, że ich misja jeszcze może się udać, że pomimo obrażeń mogą wypełnić swoje zadanie. Musieli jednak pamiętać, że nie przybyli tutaj, by ocalić dziecko, a wręcz przeciwnie, by przyprowadzić je niemalże na rzeź. Czy radość na widok żywego jeszcze Piersa była wyrachowaniem, czy też miała w sobie choć odrobinę autentyczności? Rudowłosa wolała się nad tym dłużej nie zastanawiać. Skinęła głową, słysząc polecenie Samuela i korzystając z przewagi, jaką wciąż dawał ją eliksir, pobiegła w stronę, w którą udał się wcześniej Gabriel. Musiała go wesprzeć, musiała odnaleźć kwiat i zmusić anomalie do wycofania się; tylko wtedy mogli iść dalej.

Poproszę o post uzupełniający - czy udało mi się dotrzeć do kwiatu bez szwanku?

Eliksir sprawiał, że Jessa mogła poruszać swoimi mięśniami szybciej i sprawniej od pozostałych. Opuściła komnatę i pognała za Gabrielem - wspięła się wzwyż schodów i znalazła się pośrodku komnaty stanowiącej rozwidlenie. Oprócz schodów, które pokonały, po bokach rozciągały się kolejne i jeszcze jedne, od samej komnaty odchodziło pięć innych korytarzy, większość z nich ciemna. Gabriel pobiegł przodem już jakiś czas temu, a Jessa nie wiedziała, którędy, musiała go odnaleźć. Zdawało jej się, że  w jednym z tuneli dostrzegła błysk podobny do błysku patronusa - nim jednak ruszyła w tamtą stronę, uderzyło ku niej pnącze anomalii (ST uniku - 60)

Odnalezienie Gabriela okazało się nie być wcale takim prostym zadaniem. Dzięki działaniu eliksiru Jessa mogła poruszać się szybciej, lecz liczne rozwidlenia utrudniały sprawę - cóż z tego, że byłaby w stanie go dogonić, jeśli nie wiedziała, w którą stronę poszedł? To miejsce nie sprzyjało racjonalnemu myśleniu i chłodnej analizie faktów, a i czasu wcale nie mieli tak wiele. Liczyła się każda sekunda, a paskudna anomalia pulsowała coraz mocniej, dając o sobie znać przy każdym kroku.
Na całe szczęście w pewnym momencie Diggory wydawało się, że widzi błysk tonksowego patronusa, ruszyła więc w tamtą stronę, po drodze próbując uskoczyć przed pędzącym w jej stronę pnączem.

wykonuję unik, (+ eliksir kociej zwinności, statystyka 20)

The member 'Jessa Diggory' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 25

Jessa i bez eliksiru była zwinna i szybka, ale to jego działanie pozwoliło jej umknąć przed szaleńczo pędzącym pnączem. Pobiegła korytarzem za światłem, w jego oddali rzeczywiście dostrzegając Gabriela, którego w tym czasie dopadły macki anomalii. Zatrzymana przez labirynt nie zdążyła go dogonić, ale mogła zareagować z oddali.

Nie musiałem nawet nic mówić przy zagadce, reszta sobie sprawnie z nią poradziła. Nadal jednak pnącza atakowały, skutecznie utrudniając jakiekolwiek ruchy. Dalej przydałby się też kolejny patronus.
Moją uwagę skupiły krzyki Piersa.
- Spokojnie, jaka ona? - spytałem najłagodniej jak w takiej sytuacji potrafiłem.
Spróbowałem ponownie uskoczyć przed atakującym mnie pędem, po czym, gdy już uda mi się w miarę pewnie ustać na nogach, wzniosłem różdżkę, mając nadzieję, że uda się przegnać mrok.
- Expecto Patronum - wyskandowałem.

| znów unik, potem Expecto Patronum

The member 'Artur Longbottom' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 79, 23

--------------------------------

#2 'Anomalie - Azkaban' :

Niestety jak się okazało nawet unik okazał się ponad jej siły. Pnącze owinęło się wokół jej nogi, rozszarpując materiał spodni i rozcinając skórę pod nimi, wywołując nieprzyjemny ból. Opisała jednak runy i Samuel najwyraźniej zrobił z tej wiedzy odpowiedni użytek, uderzając w drzwi i rozmazując na runach swoją krew. Najwyraźniej postąpił jak należało, bo drzwi zaczęły się uchylać, jednak nadal były blokowane przez pnącza, przez co nie mogli przedostać się na drugą stronę. Przez szparę mogła jednak dostrzec kolejny pogrążony w mroku korytarz, a także wyczuć narastającą moc, której towarzyszył odrażający smród zgnilizny dobywający się z przejścia. Anomalia była blisko i groziła wybuchem, a pnącza pod ich nogami stawały się coraz bardziej ożywione, zupełnie jakby usilnie próbowały powstrzymać ich przed ruszeniem dalej. Więżące ją pnącze oplotło już całą nogę i sięgało do biodra, było zakończone przyssawką podobną tym, które wcześniej trzymały Piersa. Na ten widok ogarnęło ją obrzydzenie. Jako że była osłabiona i nie była pewna, czy da radę wyrwać się siłowo z macek oplatającego ją coraz silniej pnącza, postanowiła znów spróbować metody naprawczej, wiedząc, że z tym miała większe szanse. Skierowała różdżkę w dół, na trzymające ją pnącze i znów skupiła się na użyciu białej magii i odegnaniu czegoś, co było częścią anomalii. Chciała odzyskać wolność, choć podejrzewała, że póki drugi kwiat nie zostanie zniszczony, pnącza wciąż będą ich atakować i blokować drzwi. A czasu zapewne nie pozostało im wiele, zaś Piers wyczuwał anomalię i wydawał się coraz bardziej przerażony.

| próbuję się uwolnić, korzystam z metody naprawczej na pnącza i w miarę możliwości proszę o informację zwrotną, czy mi się powiodło

The member 'Sophia Carter' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2

Udało jej się uniknąć uderzenia bądź nawet porwania przez paskudne macki; pobiegła dalej w kierunku, który uznała wcześniej za właściwy i w duchu modliła się, by tak właśnie było. Błądzenie korytarzami Azkabanu pomiędzy aktywnymi efektami ubocznymi złowrogiej anomalii, nie było przecież wymarzonym zajęciem.
Na całe szczęście dostrzegła w oddali Gabriela i nawet uśmiechnęłaby się na jego widok, gdyby nie kłopoty, w jakich się znajdował. Wyciągnęła więc różdżkę przed siebie, celując w mackę oplatającą jego łydkę.
- Diffindo - wykrzyknęła, mając nadzieję, że zaklęcie zadziała bez żadnych reperkusji i oboje będą mogli ruszyć dalej.


| post dozwolony przez MG

The member 'Jessa Diggory' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 57

--------------------------------

#2 'Anomalie - Azkaban' :

Świetnie, udaje mi się uskoczyć. Mógłbym wręcz powiedzieć, że ze mnie zwinna gazela. Przynajmniej ten jeden, jedyny raz, bo nie wierzę w swoje umiejętności. Azkaban dobitnie pokazuje mi na każdym kroku, że nic nie umiem. Nie byłoby w tym nic złego, w końcu nie boję się krytyki, gdyby nie to, że od między innymi mojego sukcesu zależy powodzenie naszej misji. Całej grupy. Więc tak, jestem trochę wewnętrznie sfrustrowany i rozgoryczony, chociaż wyjątkowo staram się tego nie pokazywać. Zwykle marudzę na głos, denerwując wszystkich wokół, ale no aktualna sytuacja jest poważniejsza niż cokolwiek innego.
Zerkam przelotnie na Longbottoma, trochę zdziwiony tymi podziękowaniami, skoro nic nie zrobiłem; nic nie mogłem tak naprawdę zrobić. Nie mogłem pozwolić, żebyśmy zginęli oboje, bo osłabilibyśmy grupę jeszcze mocniej. Chociaż patrząc na siebie nie jestem co do tego przekonany, ale powiedzmy, że jest jakaś logika w tym rozumowaniu. No ale nie ma teraz czasu na osobiste wycieczki i dyskusje, więc wbrew rozsądkowi kiwam krótko głową, zaraz rozglądając się wokół. Obserwując otwarcie tajemniczych drzwi i ożywienie kolejnych pnączy. Świetnie. Jeszcze krzyk Piersa, nie no robi się prawdziwa impreza. Zwłaszcza, że zaraz doskakują do mnie dwie kolejne gałęzie. Odnoszę wrażenie, że tym razem nie da mi się uskoczyć, no ale głupi jestem i próbuję, co mi innego pozostaje. Więc staram się uniknąć tych paskudztw i widzę, że Sophia nie miała tyle szczęścia, więc po prostu staram się pomóc, nawet jeśli moja pomoc jest nic niewarta, no ale może jak razem połączymy siły, to białą magią nieco osłabimy to dziadostwo. Zwłaszcza, że za chwilę pewnie to ja będę potrzebował pomocy z tym cholerstwem, co mnie atakuje. Więc póki jeszcze mogę, to ściskam mocno różdżkę w dłoni i usiłuję chociażby chwilowo naprawić tę cholerną anomalię. Na Merlina, niech to się wreszcie skończy.

Pierwsza jest próbą uniku, druga magią

The member 'Randall Lupin' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 43, 58

post uzupełniający

Artur umknął przed pnączem, jednak brak równowagi nie pozwolił mu przywołać patronusa. Piers nie odpowiedział na jego pytanie, zdawał się go wcale nie słyszeć, ogarnięty wzbierającą się paniką; w jego oczach zalśniły łzy, a Samuel mógł poczuć, jak chłopiec zaciska drobne piąstki na jego obolałym ramieniu.

Sophia usiłowała zogniskować swoją moc ponownie, musiała jednak wyczuć, że moc wyziewająca z otwartego korytarza niesamowicie wzmacniała anomalię. Broń, którą posiadaliście, była skuteczna, należało jej jednak użyć na źródle anomalii - a źródło niewątpliwie czaiło się w głębi korytarza. To samo mógł wyczuć Randall moment po tym, jak dwie gałęzie jęły wspinać się wzwyż jego ciała, po obu nogach, mocno i ciasno oblepiając jego ciało.

Zaklęcie Jessy trafiło czarodzieja znajdującego się w głębi korytarza - Gabriel mógł rozpoznać głos czarownicy - po chwili pnącze pękło, a on mógł bez przeszkód dobiec do celi, w której z wolna ożywał pominięty wcześniej kwiat. Auror pamiętał, że przed nim powinien leżeć spetryfikowany więzień. Nie leżał.

Sokół dumnie zapikował nad jego głową w swojej świetlistej postaci. Skoncentrowany na rzuceniu zaklęcia nie do końca skupił się na tym co znajdowało się pod jego stopami i zbyt późno zareagował na pnącza owijające się wokół jego nogi. W efekcie runął jak długi na kamienną posadzkę, rzuciwszy kilka nieprzyzwoitych słów pod nosem, odczuwając kolejny ból w nodze. Czy anomalia próbowała zrobić z niego jednonogiego pirata? A może brak jednej nogi miał być znakiem rozpoznawczym Tonksów? Zaklęcie powędrowało w stronę pnączy. Obejrzał się w tamtym kierunku i w blasku rzucanym przez patronusa zarysowała się sylwetka kobiety, której głos rozpoznał. Wstał, wyswobodzony z uścisku pnączy i pobiegł w stronę celi. Był już blisko... Właściwie był na miejscu, tylko więzień, który leżał spetryfikowany zniknął. Po raz kolejny zaklął pod nosem. Musiał wiedzieć co go może czekać. - Carpiene - powiedział formułę zaklęcia, po czym wszedł do celi, w której znajdował się kwiat niezależnie od powodzenia zaklęcia.