Wybrzeże

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 51

--------------------------------

#2 'k10' : 1

--------------------------------

#3 'Azkaban' :

Morgoth czuł wzrastającą złość, chociaż nie była ona równie trzeźwa, gdyż przebywanie, coraz dłuższe przebywanie w Azkabanie nie służyło nikomu z nich. Ogłuszenie ustąpiło, pozostawiając ponowne uczucie zrezygnowanie i pewnego strachu. Niepewności. Jeśli miało im się udać stamtąd wydostać, nigdy już chyba nie miał pozbyć się tego chłodu. Skierował się ku wyjściu z celi, wcześniej upewniając się, że Mulciber zdoła samodzielnie się wykaraskać z niefortunnego obrotu sprawy, której przyczyną był po raz kolejny już Bennett. Rozejrzał na boki, próbując znaleźć cokolwiek - drogę w rozjaśnionych potężnym patronusem korytarzach. Szczególną uwagę przykuł do odszukania czegokolwiek przed sobą i po lewej - z daleka od dementorów, ale również i te kierunki wskazywały strzałki na mapie, które zapamiętał. Warknął też w kierunku Dei, machnąwszy łbem, zupełnie jakby starał się jej przekazać, że Ignotus wkrótce do nich dołączy.

|szukamy czegoś

The member 'Morgoth Yaxley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 24

Ignotusowi udało się bez większych problemów pochwycić różdżkę. Spoczywała w jego dłoni, lecz on wciąż częściowo wisiał nad przepaścią — nie wiedział, jak głęboko sięgała dziura i jak daleko będzie spadał, jeśli nie uda mu się utrzymać lub wczołgać do obcej celi. Więzień, który stał nad nim, pochylił się, przyglądając mu uważnie. Wyciągnął do niego rękę, lecz nie po to, by mu pomóc, a dotknąć jego głowy raz, a potem drugi, tykając go palcem wskazującym. Wisząc, Ignotus mógł bez trudu omieść wzrokiem pomieszczenie, celę, która wyglądała zupełnie tak, jak ta, z której spadł, choć była o wiele mniejsza.
Tsagairt wypowiedziała inkantację zaklęcia, ledwie odczuwszy cenę, jaką miała zapłacić za używanie czarnej magii, bo od razu życiodajna moc urzędnika wypełniła ją od środka. Deirdre wyssała z Camerona wszystkie siły witalne, nim dementorzy wyssali z niego duszę. Tsagairt mogła dojrzeć, że było już ich nie trzech, a czterech i spowici mgłą czyhali na właściwy moment. Patronus Alana słabł z każdą chwilą, aż w końcu zniknął całkowicie, nie stanowiąc już żadnej bariery pomiędzy czarownicą, a dementorami.
Morgoth stając w progu celi, dzięki szerokiemu polu widzenia i bez rozglądania się mógł zobaczyć dementorów we mgle, jeszcze trzymających się od nich na dystans, bezwładnie leżące na ziemi ciało Camerona, tuż pod nimi i korytarz z lewej stronu, ku któremu skierował czujny wzrok. Z jego perspektywy korytarz wydawał się ogromny — wysoki, szeroki, choć znacznie mniej ciemny. Widział jednak niewiele dalej, brak ruchu w korytarzu, jednostajny obraz zlewały się w jedno. Kraty po lewej stronie i gładka ściana po drugiej. Mógł dzięki temu jednak wyciągnąć wniosek, że korytarz po lewej stronie jest zupełnie pusty i nikogo na horyzoncie nie było, choć ilość zapachów powoli zaczynała go rozpraszać. Czuł wszystko, co wydawało mu się interesujące, przyciągało jego uwagę, lecz nie skupiało na niczym konkretnym — prowadziło we wszystkie strony. Jego dobry słuch wychwytywał szelesty i pomruki, a także coś dziwnego, głuche, niejednostajne dudnienie połączone z szumem.

Mapka Dei, Morgo:

Mapka Ignotus:

Symbol:

Pula życia:

Punkty poczytalności:

| Na odpis macie 48h.
Ignotus, ST wydostania się z dziury wynosi 50, do rzutu należy doliczyć sprawność. Jeśli nie przekroczysz 25, spadniesz.


[bylobrzydkobedzieladnie]

Zacisnąłem palce na uchwyconej rączce różdżki z siłą i desperacją, świadom, że w niej spoczywa własnie moje życie. Utrata różdżki była równoznaczna z utratą życia. Nie zamierzałem jej więcej wypuszczać.
- Jestem sługą Czarnego Pana - przedstawiłem się odpowiadając na powtórzone po mnie pytanie więźnia. Nie czekałem aż powie kolejne mądre słowa ignorując macające mnie ręce. Był wyraźnie pomylony.
- Ascendio - skierowałem różdżkę w stronę kraty celi, która znajdowała się wyżej. Nie zamierzałem unieść się na kilka metrów, a następnie runąć w przepaść. Znacznie bardziej uśmiechałoby mi się wylądowanie na posadzce. Nawet jeśli miałoby być niezbyt przyjemne.

The member 'Ignotus Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 70

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Gdy jego spojrzenie trafiło na dementorów, przez całe jego ciało przeszedł drastyczny dreszcz, który sprawił, że sierść na grzbiecie mocno się zjeżyła. Wyczuwał pod tymi płaszczami coś mroźnego, niebezpiecznego, lecz zarazem pustego i pozbawionego materii. Byli niczym zjawy, które gdy tylko tego zapragnęły stawały się namacalnym dowodem szaleństwa. Tuż przed nim znajdowało się ciało Camerona lub to co z niego pozostało. Koniec człowieka mógł nadejść w kilka minut - od Ministerstwa Magii po Azkaban i nikt nawet nie przejął się ostatnim westchnięciem, które wydobyło się z jego klatki piersiowej. Nie mieli na to zwyczajnie czasu. Yaxley przeniósł z trudem uwagę z wiszących w powietrzu dementorów na lewy korytarz. Z tej perspektywy był ogromny, a oświetlenie lepsze niż gdziekolwiek indziej nęciło jego zmysły, chociaż wszystko w tym przeklętym miejscu było zaprojektowane ku niesieniu śmierci. Z jego wnętrza wydobył się cichy pomruk niezadowolenia, gdy zdał sobie sprawę, że nie widzi nic więcej; nie wyczuwa żadnego ruchu; za to był bombardowany niezliczonymi odgłosami, których źródła nie mógł zlokalizować. Wyczulony zmysł był idealnie mylony, chociaż w końcu wysłuchał coś godnego uwagi - dudnienie. Nieregularne i niepokojące? Skupił się na nim, próbując odrzucić pozostałe dźwięki. Zapachy tylko go rozpraszały. Głównie zapachy śmierci, ale nie krwi. Potrząsnął głową jakby chciał się pozbyć ich nadmiaru i dopiero wtedy ruszył ostrożnie w lewo, trzymając się ściany. Nie wychodził zbyt daleko, by nie rozłączyć się z grupą. Postąpił jednak parę kroków w przód, zamierzając dojrzeć dalej w głąb korytarza, którym zmuszeni byli pójść.

Zaklęcie się powiodło, ubiegła dementorów, lecz nie poczuła znaczącej różnicy - i choć różdżka tym razem jej nie zawiodła, nie potrafiła się tym cieszyć. Patronus Alana przestał chronić ich przed dementorami, nie wiedziała, jak długo koszmarne stwory będą zajmować się bezwładnym ciałem urzędnika, czasu mieli coraz mniej. Zerknęła na mijającego ją wilka, niezbyt rozumiejąc, co też chce jej przekazać. Deprymował ją brak komunikacji, fizyczne zagrożenie w postaci szalejącego Camerona zniknęła, znacznie wolała więc mieć u boku czarodzieja, gotowego w krytycznej sytuacji pochwycić różdżkę, niż nawet najbardziej rosłe zwierzę. Podejrzewała jednak, że mógł widzieć więcej - a musieli się stąd ruszyć, jak najszybciej.
- Gdzie Ignotus? - spytała, siląc się na spokój; zamarudził w celi? Chciał uważniej przyjrzeć się mapie? - Trzymaj się mnie. Kilka kroków za mną. Gdy Ignotus do nas dołączy, wyczarujesz patronusa w kierunku tych zjaw - poleciła Alanowi, samej postanawiając ruszyć kilka kroków do przodu, za Morgothem, rozglądając się jednocześnie dookoła, starając się dostrzec jakieś oznaczenia cel lub pomieszczeń, które znajdowały się wzdłuż ścian. Czy szli w dobrą stronę? Czy to tam kierowały ich strzałki? Czy przeklęty Bennett jeszcze raz ich zawiedzie? Na sekundę zmniejszyła dystans z uzdrowicielem, odbierając mu torbę - nie ufała mu na tyle, by w jego ręce powierzyć wszystkie eliksiry oraz inne potrzebne przedmioty - i przewiesiła ją przez ramię, tak, by nie ograniczała ruchów i w razie ewentualnego upadku nie narazić jej na większe uszkodzenia.

| spostrzegawczość?

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 50

Kiedy więzień tykał palcami Śmierciożercę, Ignotus, wypowiedziawszy inkantację zaklęcia poczuł jak jego różdżka niespokojnie drży. Wibracje, jakie wywoływało rzucenie zaklęcia, szybko przeniosło się na jego przedramię, a tuż po tym olbrzymia siła pociągnęła Mulcibera w górę. Gwałtowne szarpnięcie na chwilę przyprawiło go o lekkie żołądkowe niedogodności, lecz nie tylko dotarł na wyższe piętro pod kraty celi, a wyleciał tuż przed nią, lądując na nogach, choć jego równowaga została mocno zachwiana.
Dementorzy nie zwracali uwagi na pozostającego w skórze wilka Morgotha, zaś jego słuch był o wiele lepszy niż ludzki, wciąż słyszał to same dudniegoe, które cichło, potem się na chwilę wzmagało wraz z szumem, a później znowu cichło, nieregularnie, chaotycznie, bez głębszej logiki. Nie mógł jednak rozpoznać czym było. I choć chciał wyrzucić z głowy to, co zbędne, doskonały węch zbierał najwięcej informacji o tym miejscu — smród śmierci, potu, brudu. Wszystko pachniało podobnie, a jednocześnie inaczej i docierało do niego głównie z lewej strony korytarza, tam gdzie były cele, a nie z jego środka. To osadzeni tam więźniowie, to ich czuł. Każdy z tych zapachów nieco się różnił. Gdyby tylko znał zapach Burke'a, z pewnością by go wytropił.
Dementorzy nie zadowolili się duszą Camerona. Gdy wyssano z niego życie, ich kaptury zwróciły się w kierunku Deirdre. Zaczęli się do niej znów zbliżać, szybko, lecz to Ignotus, który niespodziewanie pojawił się bliżej zainteresował ich bardziej. Tsagairt, ignorując ich obecność, ujrzała przed sobą ciemny, długo i niemalże niekończący się korytarz. Po jego lewej stronie znajdowały się niewielkie cele; przy niektórych mogło jej się wydawać, znaleźli się więźniowie; po prawej chropowata, wilgotna ściana z nieco pożółkłych kamieni. Była dość równomierna, choć dalej, w ciemności, dostrzegła  spory uskok.Alan, zgodnie z poleceniem Deirdre zrobił wszystko, by skupić się na swoim szczęśliwym wspomnieniu — udało się, tym razem bez wybuchów. Między nimi, a dementorami pojawił się świetlisty koń, który w ostatniej chwili zatrzymał zakapturzone istoty przed wysysaniem duszy z Mulcibera. Nie wystraszyły się lecz cofnęły nieznacznie, a cała czwórka, mogła poczuć to znajome okropne zimno. Chłód przemykał po plecach, wywoływał gęsią skórkę i przykre dreszcze. Wszyscy odczuwali niepokój i obawy, lęk przed tym, co ich — prawdopodobnie, lada chwila spotka.

Mapka:

Pula życia:

Punkty poczytalności:

Eliksir wielosokowy: 16/20
| Na odpis macie 48h.


[bylobrzydkobedzieladnie]

Kamienny mur, szarość stali zamykającej prętami cele, ciągnący się w nieskończoność korytarz - i żadnych dodatkowych wskazówek, nic nie przykuło jej wzroku na dłużej, tylko czerń, chłód i strach, ponownie przepływający przez jej ciało bolesnym prądem. Oddychała ciężej, jakby szron osiadał w tyle jej gardła, zsuwając się do przemarzniętych płuc. Sądziła, że zdoła do tego przywyknąć, że pierwszy szok, związany z pojawieniem się w murach Azkabanu, już minął, pozwalając jej podejść z względnym spokojem do kontaktu z dementorami, umożliwiając skupienie się na zadaniu, na rozkazach zdrowego rozsądku, sugerującego jak najszybsze ruszenie na poszukiwanie Craiga. Boleśnie się myliła, zniechęcenie i strach wzmagały się z każdą sekundą - osiągając jeszcze wyższy poziom, gdy odwróciła się, natrafiając akurat na otoczonego przez dementorów Ignotusa. Zdrętwiała na ułamek sekundy, przerażona koszmarnym widokiem i własną bezsilnością - na szczęście Bennett tym razem nie zawiódł, posyłając patronusa, ratującego sytuację. Było to jednak rozwiązanie tymczasowe, potrzebowali kupić sobie jeszcze trochę czasu. Nie marnowała go na pytanie Mulcibera co na tak długo zatrzymało go w celi, mocniej ścisnęła w dłoni różdżkę. - Ruszamy się, już - wycedziła ponaglająco w stronę Bennetta, po czym, gdy wszyscy sojusznicy już ją minęli, ruszyła szybko za nimi, odwracając się na sekundę, by przez ramię rzucić zaklęcie, w tył, tuż przed dementorów a w bezpiecznej odległości od uciekającej grupy. - Protego Kletva - Palce zaciśnięte na różdżce zbielały, nie mogła pozwolić sobie na błąd - ani na igranie z anomalią.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 33

--------------------------------

#2 'k10' : 1

--------------------------------

#3 'Azkaban' :

Wydostanie się z dziury poszło mi zaskakująco sprawni. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności poszło mi wspaniale. W sam raz, żeby stanąć twarzą w twarz z dementorami. Jedyne, o czym potrafiłem w tym momencie myśleć to różdżka, którą ściskałem z całej siły. Choć nie miało to najmniejszego sensu. Nic nie miało sensu. Byłem o tym całkowicie przekonany. Przynajmniej do czasu aż nie pojawił się patronus (tym razem niepowodujący trzęsienia Azkabany, dziękujemy, panie Benett) odganiający na chwilę zarówno dementorów jak i nieprzyjemne myśli. Odwróciłem się od nich z dłonią zaciśniętą na rączce i ruszyłem w korytarz po lewej stronie, zgodnie z tym, co odszyfrowałem na mapie.
- Jeśli się nie mylę musimy dojść na minus dwunasty poziom - rzuciłem do prowadzącego nas Morgotha ciekaw czy jego obserwacje mapy przyniosą podobne wnioski. - Magicus Extremos - wyinkantowałem po drodze.
- Benett, znasz się na leczeniu, wzmocnij Deirdre - Morgoth byl wilkiem, a ja dżentelmenem, najpierw należy zająć się kobietami. - I na Saazara, ruszaj się i niczego nie wybuchnij, bo będziesz się bił z dementorami na pięści.

The member 'Ignotus Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 86

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Morgoth nie mógł wyodrębnić żadnego znajomego zapachu, chociaż na pewno znalazłby Burke'a, gdyby tylko znalazł właściwy trop. Wyrwanie z pamięci czegokolwiek związanego ze Śmierciożercą było wręcz awykonalne, ale mimo to wilk wciąż nie przestawał w szukanie czegoś, co mogłoby mu się wydać czymś znanym. Szedł na początku, słysząc za plecami swoich towarzyszy, przy okazji rozglądając się uważnie, by nie przegapić żadnych ważnych szczegółów mogących świadczyć o poszukiwanych przez nich więźniach. Starał się również dostrzec oznaczenia cel czy znaczniki korytarzy. Z tego co pamiętał strzałki wyraźnie kazały iść na lewo, a później odbić w prawo przy iksie zarysowanym na prowizorycznej mapce. Czy przejście znajdowało się gdzieś tutaj? Musiało.

|spostrzegamy