First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Wypowiedziana inkantacja przez Deirdre sprawiła, że ciemność w tym miejscu się zwiększyła, a powietrze się rozrzedziło. Chłód, który pojawił się w celi sprawił, że pojedyncze krople spływający ze ścian zastygły zmrożone, a wszyscy Rycerze Walpurgii zaczęli dygotać z zimna.
Sigrun sięgnęła po eliksir z torby Ignotusa, opisany jako uspokajający i opróżniła buteleczkę. Od razu poczuła się spokojniejsza, mikstura stworzona przez Valerija ukoiła jej nerwy. Rozejrzawszy się po celi dostrzegła to, co Morgoth wcześniej: skute lodem włazy, przedstawiające węże i mysz, na której plecach objawiała się maleńka runa. Wzmocnione anomalią zaklęcie Morgotha uderzyło w metalową powierzchnię, która na moment zajęła się ogniem. Ten szybko jednak zgasł, nie złapawszy niczego, co mógłby palić, znikał powoli. Podobnie jak zmarzlina, która otoczyła właz mokrą plamą.
Upierdliwe widmo wciąż dokucząło Craigowi. Nie pozwalało mu ani na chwilę odetchnąć, a uciążliwa paplanina stawała się z każdą chwilą coraz głośniejsza. Przykucnąwszy przed włazem Burke ujrzał runę Raidho, która była odpowiedzialna za ruch i drogę do celu. W głowie Craiga świtało, że mogła ona nawoływać do działania, za którym czaił się sukces, lub porażka, jeśli obrana droga będzie niewłaściwa. Runa wydawała mu się jednak trudna, nie potrafił przywołać z pamięci jej dokładniejszego znaczenia, ani przesłania.
Zaklęcie wspomagające drużynę Ignotusa wzmocniło całą jego drużynę. Choć on sam nie czuł skutków zaklęcia, wszyscy od razu poczuli się silniejsi i bardziej zdecydowani. Mulciber zaczął jednak tracić czucie w palcach, tuz po tym, jak rzucił zaklęcie. Dłoń, trzymająca różdżkę spowiła się ogromnym chłodem, jakby miała pokryć się lodem lata moment. Zrobiła się sina i skostniała, lecz różdżka nie upadła na podłogę, jakby wrosła w dłoń.

Żywotność:

Punkty poczytalności:

Magicus Extremos +5 (Sigrun) 3/3
Magicus Extremos +5 (Ignotus) 1/3
Anomalia: -5 do rzutu z wykorzystaniem rąk ( w tym czarowanie) — wszyscy
Anomalia: -5 do rzutu z wykorzystaniem ręki wiodącej - Ignotus


| Na odpis macie czas do godz. 20 w niedzielę; jeśli dacie radę odpisać wcześniej, Mistrz Gry również odpisze wcześniej.

Przepraszam za brak mapy, ale photoshop odmówił mi posłuszeństwa

Widział te zdziwione spojrzenia, które mu posyłali. Nie rozumiał tylko, czemu się tak na niego patrzą. Może oni nie widzieli tego przeklętego starucha? I nie słyszeli go? Czy duchy potrafiły objawiać się tylko jednej osobie a innym nie? Miał nadzieję że tak, bo w innym wypadku oznaczałoby to, że zwyczajnie stracił rozum...
- Do tej przeklętej zjawy! - odparł zaraz Ignotusowi - Gada i gada i gada!
Ciągnący się za Burkem duch podkopytwał i tak już beznadziejne samopoczucie mężczyzny. Coraz niższa temperatura otoczenia również nie napawała optymizmem. Craig zaczął dygotać, kiedy kucał przy włazie. Być może to paplanina widmowego próchna nie pozwoliła mu przypomnieć sobie wszystkich znaczeń oglądanej runy, jednak co to wyczytał, było obiecujące. Gorzej to jednak wyglądało w zestawieniu z wężami.
- Symbolizuje ruch, drogę do celu i nawołuje do działania... tak mi się wydaje... bo przez tego pieprzonego ducha nie mogę się skupić! - jeśli miałby zgadywać, była to ich droga ku tej rzekomej anomalii. Jeśli jednak otworzą właz i wejdą do środka, lepiej by trzymali różdżki w pogotowiu, bo cel ich podróży na pewno był strzeżony przez coś potwornego, przerażającego - coś symbolizowanego przez trzy węże.

W pomieszczeniu zrobiło się potwornie chłodno, jeszcze zimniej, niż przed chwilą; temperatura zdawała się spadać gwałtownie, ściany pokrył szron a Deirdre zaczęła dygotać. Objęła się ramionami, spoglądając prosto we właz, który nie otworzył się pod wpływem ciepła. Otaczający go lód roztopił się, ale poza tym ciężka pokrywa nawet nie drgnęła, zamykając im przejście do anomalii. Runy, o których wspominał Burke, niewiele jej mówiły - nie znała się na tej dziedzinie magii, nie potrafiła przywołać żadnych informacji na ten temat, a strzępy wiadomości, które przekazał Craig, nie rozjaśniły mroków niewiedzy. Podeszła bliżej włazu, czując narastającą bezsilność i zniechęcenie. Dotarli już tak daleko, mieli obok siebie więźnia, cel swojej misji, druga grupa Śmierciożerców przeżyła rozłączenie - a za sobą zostawili płonące w Szatańskiej Pożodze Ministerstwo Magii. I wszystko to: na próżno? Ciągle drżąc, uniosła różdżkę w stronę włazu. - Wingardium Leviosa - spróbowała, licząc na to, że zaklęcie uniesie ciężar metalu, przesuwając właz na bok lub unosząc całkiem do góry, co pozwoliłoby przejść im dalej.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 54

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Przytknąwszy fiolkę z eliksirem do ust, wypiła całą zawartość, już po chwili czując jego kojące działanie; fizycznie nie poczuła się lepiej, ból nie ustał, trzewia wciąż istniały boleśnie przez czarną magię, która obróciła się przeciwko niej. Opadły jednak nerwy, poczuła się spokojniejsza i bardziej pewna. W ciszy obserwowała jak jeden z włazów zajmuje się ogniem, a po chwili zaczęła żałować, że zgasł tak szybko; wszystkimi targnęło zimno tak wielkie, że zaczęli drżeć. Rookwood czuła, że dygoczą jej dłonie, a ciało pokrywa się gęsią skórą.
- Ona nie istnieje, opanuj się - powiedziała do Craiga; w pewnym sensie potrafiła go jednak zrozumieć, kiedy sięgała pamięcią do lat, gdy dręczyła ją plaga koszmarów - wtedy często nie potrafiła rozróżnić jawy od snu.
Deirdre zdecydowała się zaklęciem spróbować jeden właz, pozostawał jednak także drugi, do którego Rookwood podeszła, by przyjrzeć mu się uważnie z bliska.

| spostrzegawczość?

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 96

Nie zwracał już uwagi na Burke'a. Oni wszyscy mieli tak skończyć, jeśli ich misja się przedłuży. Nie było sensu wdawać się w niepotrzebne dyskusje - ich celem było otwarcie przejścia. Nawet jeśli chcieliby zawrócić, drzwi zostały zamurowane, a za nimi czaili się dementorzy. Rzucone przez niego Incendio dodało mu siły, chociaż nie chodziło o siłę fizyczną. Poczuł się jeszcze mocniej związany ze swoją różdżką, która go nie zawiodła mimo że czar nie był wymagający. Było to pokrzepiające nawet w minimalnym tego słowa znaczeniu. Z uwagą spojrzał jedynie na osłabionego Mulcibera, ale nic nie powiedział, zdając sobie sprawę, że sam nie chciałby żadnej litości. Złapał więc za dźwignię raz jeszcze, zdając sobie sprawę, że było to naiwne, wierząc w to, że lód stał na przeszkodzie odblokowania przejścia. Mimo wszystko co innego mogli teraz zrobić? Nie rozumiał run, chociaż wytłumaczenie Burke'a, pozornie pozytywne, wcale go nie uspokoiło. W tym miejscu nic nie działo się ot tak.

The member 'Morgoth Yaxley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 68

Najpierw zaczęły trząść mi się ręce, a następnie, tuż po rzuceniu zaklęcia, poczułem jak po mojej prawej ręce rozchodzi się trudne do opisania zimno. Jakby krew wewnątrz ręki zamieniała się w lód. Próbowałem rozprostować palce, przełożyć różdżkę do lewej dłoni, ale na nic, jakby wrosła w skórę.
- Nie ma zjawy, Burke. To Azkaban igra sobie z twoimi zmysłami - nie byłem pewien czy uświadamianie tego Craigowi cokolwiek da. Zrezygnowałem też na ten moment z rzucania zaklęć. Może gdybym znał jakiekolwiek lecznicze, może bym spróbował. Russel i Sigrun w dalszym ciągu nie wydawali się być w najlepszej kondycji. Unikałem słowa bezużyteczny, ale z każdą chwilą taki właśnie stawał się Crispin. Niczym Benett. Może to wina tej przeklętej różdżki, z której teraz korzystał nasz były przyjaciel. Wdzięczny za zignorowanie mojego osłabienia przez resztę drużyny spróbowałem pozbierać myśli.
- Wiadomość mówiła coś o tyglu. Russel, jesteś tu już trochę, co wiesz o tym miejscu, gdzie idziemy, czego oprócz dementorów możemy spodziewać się na dole?
Rozejrzałem się po pomieszczeniu próbując wypatrzeć tak naprawdę cokolwiek, co mogłoby nam pomóc.

|spostrzegawczość

The member 'Ignotus Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 31

Zaklęcie Deirdre nie przyniosło zamierzonych efektów, choć czarownica była przekonana o tym, że wypowiedziała inkantację bezbłędnie, a ruch jej dłoni był perfekcyjny. Pod wpływem anomalii po raz kolejny jej ręka pokryła się czarnymi żyłami, które pęczniały pod skórą. Tym razem zatrucie zajęło całe prawe ramię, pulsowało przez chwilę nieznośnie. Sigrun przyglądając się włazowi na suficie spostrzegła, że idealnie odzwierciedla ten właz na dole, lecz był jego lustrzanym odbiciem. Kiedy Morgoth pociągnął za dźwignię, w celi rozległ się szczęk metalu. Środkowy wąż na włazie ożył i połknął przerażoną mysz, a śluzy — zarówna ta na podłodze, jak i ta na suficie, przesunęły się w bok, chowając w kamieniu. Otwór na górze ujawniał, że piętro wyżej i wyżej i wyżej, znajdowały się w tym samym miejscu podobne otwory, które ciągnęły się jeden nad drugim. Przejście w podłodze nie ujawniało niczego, poza ciemnością. Dźwignia, którą trzymał Morgoth była ruchoma. Czuł pod dłońmi, że tak długo znajdowała się w dole, jak długo ją trzymał i wkładał siłę w jej otrzymanie w tej pozycji, a gdy odejmował od uścisku siły ponownie cofała się ku górze — jednocześnie włazy się przymykały.
— Nie wiem nic o żadnym tyglu — powiedział Crispin, powoli, niezdarnie, podnosząc się z ziemi. — Mówiłem jej już wszystko, co wiem — łypnął niechętnie na Sigrun. Po chwili zmarszczył brwi i spuścił wzrok.— Prawie wszystko. Odkąd dzieją się tu dziwne rzeczy dementorzy zaczęli się dziwnie zachowywać. Przybywają do miejsc, w których magia, jakby... zalewa wszystko. Kraty robiły się ciepłe, czasem ściany, czasem kamień. Zabierali więźniów, którzy byli obok, zabierali ich na dół. Tak sądzę, słyszałem po ich krzykach. Nie składali pocałunku, ściągali ich gdzieś na dół. A potem oni już nie wracali. Raz byli tu jacyś czarodzieje. Nie wiem, czy to byli aurorzy, czy pracownicy ministerstwa. Chcieli to badać, ale pewien człowiek, wyglądał trochę jak więzień, odradził im tego— wyjaśnił, patrząc znów na Mulcibera. Ten, rozglądając się po celi mógł zobaczyć, że była pozbawiona wszelkich śladów obecności więźniów, jakby od zawsze stanowiła przejście — być może ciągnące się od samej góry do samego dołu. Na jednej ze ścian znajdowała się dźwignia, nic nie wskazywało na to, by były jeszcze inne mechanizmy przy niej, a jeśli były to niewidoczne. Przypominała długi drąg umieszczony na ruchomym kole zębatym o wyraźnych, ostrych zębach. Poza tym wewnątrz celi nie było nic.

Żywotność:

Punkty poczytalności:

Magicus Extremos +5 (Ignotus) 2/3

| Na odpis macie czas do godz. 20 we wtorek; jeśli dacie radę odpisać wcześniej, Mistrz Gry również odpisze wcześniej.

Przepraszam za brak mapy, ale photoshop odmówił mi posłuszeństwa

Właz ani drgnął, natomiast zaklęcie ponownie ją osłabiło - zachwiała się gwałtownie, ledwie utrzymując równowagę, czując się coraz gorzej, jakby jej żyły znów wypełniała gorąca, czarna smoła, zastygająca powoli w pulsującej ręce. Wyraźnie zbladła; cóż z tego, że wypadające z nicości zaklęcie doprowadziło ją do estetycznego porządku, skoro fizycznie ciągle zmagała się ze słabością. Wolała jednak to, niż upiory, które najwyraźniej pojawiały się przed oczami Craiga. Zerknęła na niego, zastanawiając się, co - lub kogo - dokładnie widzi. Czy do reszty pomieszało mu się w głowie? Czy ją - ich - też to niedługo czeka? Wzięła głęboki, nieco chrapliwy oddech, powracając spojrzeniem do otwierającego się włazu. Dźwignia zadziałała dopiero teraz, być może wcześniej przykuwał ją lód; nieistotne, ważne, że przejście stało przed nimi otworem, tajemnicze, ciemne, skrywające nieznane niebezpieczeństwa.
- Coś musi przytrzymać dźwignię, gdybyśmy musieli stamtąd wrócić - zasugerowała oczywistość, samej przyklękając przy zejściu do włazu. - Lumos - skierowała różdżkę jak najgłębiej potrafiła w czarne przejście, chcąc dojrzeć jak wygląda wnętrze włazu i ewentualne pomieszczenie; czy znajdują się tam jakieś stopnie, drabina i czy pod włazem znajduje się kolejne przejście w dół, tak, jak te powyżej, układające się w ciąg otworów.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

'Azkaban' :

Różdżka Deirdre skierowana do dołu, w głąb włazu rozbłysnęła jasnym światłem. Dosłownie na kilka sekund rozświetliła wnętrze przejścia, które wyglądało jak środek betonowej lub kamiennej rury. Nikt nie zdołał dostrzec nic więcej, bo wypowiedziane zaklęcie wywołało wybuch mocy, który odrzucił wszystkich w tył. Tym razem wszyscy wylądowali na plecach, obijając sobie pośladki i lędźwie. Tsagairt wciąż trzymała w dłoni świecącą różdżkę.

| To jedynie post uzupełniający, termin pozostaje bez zmian.

- Taa, mówił coś o dziwnych wstrząsach z dołu, że dla nich dementorzy są w stanie rzucić wszystko i udać się gdzieś - przytaknęła Sigrun, kiedy Russell zwrócił uwagę, ze wszystko jej już powiedział; przez pojawienie się dementorów nie miała czasu, by się z nimi tym jeszcze podzielić.
Spojrzawszy w górę nie dostrzegła wiele więcej, niż we włazie na ziemi, prócz tego, ze stanowił od jego lustrzane odbicie; prędko przekonała się, że najwyraźniej było to przejście prowadzące na sam dół przez każde piętro, kiedy Morgoth pociągnął dźwignię, a włazy rozwarły się. Jednakże zamiast kolejnego, jeszcze niższego piętra przy tym, przy którym stali dojrzeli wyłącznie ciemność. Tsagairt zaklęciem je przepędziła, lecz jednocześnie pozbawiła ich kolejnych sił życiowych; niespodziewany wybuch magii odrzucił do tyłu Sigrun, która upadła boleśnie na pośladki i lędźwie. Syknęła cicho z bólu, lecz wstała na nogi, chwiejąc się lekko. Spojrzała w dół i zobaczyła dziwną, kamienną rurę, zamiast piętra.
- Jak tam zejdziemy? - zastanowiła się na głos, choć w rzeczywistości wcale nie miała ochoty tam złazić. Najpierw należało jednak rozwiązać problem dźwigni, a ponieważ zaledwie przed momentem wybuch magii zranił ich po raz kolejny przez zwykłe Lumos, nie zdecydowała się użyć czarów. Przypomniawszy sobie o torbie trzymanej przez Ignotusa, wygrzebała z niej kawał materiału, nie wiedziała skąd się tam wziął, ani po co, ale mógł teraz okazać się przydatny. Rookwood podeszła do dźwigni i starała się materiał ten upchnąć w niej tak, aby znajdowała się cały czas w tej samej pozycji, a włazy były wciąż otwarte.