Brzeg Tamizy

Coraz bardziej zniecierpliwiona, zastanawiała się, czy nie prościej byłoby znowu uciec - tym razem (jeszcze) nikt przez nią nie zginął. Różdżkę bezpiecznie zaciskała w dłoni za swoimi plecami, z kolei wolną trzymała oczarowanego mężczyznę za przedramię, głaszcząc go delikatnie palcami.
- Pomyśl skarbie ile nas razem czeka. - Mówiła dalej, bo im więcej z siebie wyrzucała podobnych słów, tym była większa szansa, że nikt i nic nie przerwie uroku: zorientowała się, że i jeden i drugi porwał się z motyką na słońce, nie podejrzewając nawet tak kruchej kobiety o wprawne manipulowanie i obrócenie sytuacji przeciwko nim. Zresztą, dopóty była w pobliżu chyba nie musiała się o to martwić, dopóki nie usłyszała wymierzonego w nią zaklęcia. Wcisnęła się więc jeszcze bardziej za mężczyznę, jednocześnie z tym zabrała dłoń, szepcząc mu do ucha:
- Broń mnie, proszę, nie pozwól żeby stała mi się krzywda. - Nie miała wyrzutów sumienia, że żywy człowiek posłużył jej za tarczę; wiedziała, że chcieli jej zrobić o wiele gorsze rzeczy, niż porażenie prądem. Liczyła, że Tobias przyjmie na siebie atak, a Anthony odnajdzie różdżkę i wreszcie pozbędzie się i tego drugiego.

Z każdą kolejną chwilą z trudem powstrzymywała się przed taktyczną ucieczką, szczególnie, że teraz miała do tego możliwość - mężczyzna zrobił to, co kazała, drugi najwidoczniej też tracił nerwy, widząc jak sprawnie nimi manipuluje i zwraca przeciwko sobie. Dostrzegła, że Anthony odnalazł swoją różdżkę, a chcąc mu pomóc i przy okazji sprawdzić, czy urok działa dalej, nawet po tak dużej dawce prądu, zerknęła na Tobiasa.
- Właśnie tak, kochanie, jesteś bardzo dzielny. - Zaczęła znowu. - Ale twój kolega dalej chce zrobić mi krzywdę. Proszę, pomóż! Zrobisz to dla mnie? - Nieudane zaklęcie Skamandera spowodowało, że coraz mocniej zaciskała dłoń na różdżce, gotowa do samodzielnego ataku. Póki co jednak czekała na to, aż owinięty wokół palca porywacz odbierze drugiemu różdżkę.
- Zabierz mu różdżkę, najmilszy. - Nakazała delikatnym głosem; nie zwróciła uwagi na znajome uczucie pieczenia w dłoniach, dopóki była w stanie jeszcze kontrolować swoje emocje i urok.

Sprawy przybrały niezbyt przyjemny i oczekiwany obrót, a ona z każdą kolejną chwilą odczuwała coraz większe wyrzuty sumienia z powodu sposobu, w jaki potraktowała jednego z porywaczy. W gruncie rzeczy akurat on jej nic nie zrobił, a grzecznie poddał urokowi, z kolei ten drugi zasługiwał na ognisty policzek, kopniaka i spotkanie ze stadem rozwścieczonych półwili, które rozszarpałyby go żywcem na miejscu.
Łamała się z każdą kolejną chwilą; nie nadawała się do robienia ludziom krzywdy, a jednak świadomość, że zaraz może zakończyć swój żywot dalej motywowała ją do działania. Może John odpuści, widząc jak jego kompan traci zdrowie przez zadawane mu obrażenia? Wiedziała, że jeśli jakimś cudem uda jej się przetrwać to spotkanie, to później będzie je bardzo długo odchorowywać. Mimo to nie dawała niczego po sobie poznać, wciąż wymuszając grzeczne uśmiechy, słowa i miłe gesty. Z początku plan zadziałał, dopóki expelliarmus nie powrócił do Tobiasa.
- Kochanie... musisz mnie obronić. Proszę, on mnie przeraża. Boję się go! - Mówiła dalej, jeszcze nim zauważyła wymierzoną w jej kierunku różdżkę. Tę dostrzegła po chwili. - Zrób coś! - Liczyła, że i tym razem urok zadziała a chłopak przyjmie zaklęcie na siebie, bo sama nie miała pojęcia jak zareagować i czy w ogóle powinna używać zaklęć, a zaklęcia Anthony'ego nie okazywały się zbyt skuteczne, co chyba było odpowiedzią samą w sobie. Dłonie piekły coraz mocniej, choć jak na razie jeszcze była opanowana, ignorując to.

/podtrzymuję urok cały czas

Widząc ból, jaki sprawiła mężczyźnie coś faktycznie się w niej łamało. Nie wiedziała co za bardzo ze sobą zrobić, a słowa Anthony'ego zignorowała. Chyba oszalał, jeśli myślał, że ucieknie i go tu zostawi. Po raz kolejny nie zniosłaby wyrzutów sumienia i nocy spędzonych na zastanawianiu się, czy przeżył, czy może coś mu się stało - o tym jednak wiedzieć nie musiał. Spojrzała na niego jak na przygłupa, a kiedy wreszcie rzucił się na drugiego z porywaczy, niemal klasnęła w dłonie. Wreszcie.
Nie wiedziała jak się potoczy ich bójka, zaś przez myśl przemknął jej nawet pomysł, by napuścić na Johna leżącego na ziemi Tobiasa.
- Słońce... - zaczęła, szybko jednak zmieniła zdanie. Obraz żałości ludzkiej leżący kilka metrów dalej nie nadawał się do niczego. Nie sądziła zresztą, że w ogóle by ją usłyszał, będąc otumanionym po uderzeniu w ziemię. Podjęła więc wreszcie męską decyzję, wymierzając w Johna różdżką.
- Colloshoo! - Inkantowała odpowiednio. Nie mogła - chyba - chybić i trafić przypadkowo w tego drugiego. Cel był spory, ona z kolei miała bardzo dobry wzrok; nie bez powodu przyszywała ręcznie malutkie guziki, cekiny i inne ozdóbki oraz nawlekała nici w małe oczka igieł.