Ogrody królewskie

Miękka kołdra nadchodzącej zimy malowała się absurdalnym paradoksem; w chłodzie dryfującego wiatru, w zmarzniętych opuszkach palców, w mżawce dreszczu, który osiadał na odsłoniętych płatach skóry — i nagle to wszystko wydawało się najnormalniejsze, choć nadal tak gryząco dziwne, jakby ktoś wrzucił ich raz kolejny w te same przecież role, kazał recytować te same kwestie, i jak gdyby teraz, dopiero po tym wszystkim dotarło do nich, że nic nie jest prawdziwe.
Niedopałek zginął gdzieś na przestrzeni żwirkowego chodnika, czerwień szminki błysnęła pomiędzy szarymi kamieniami i każdy zdążył o niej zapomnieć.
Zapomniano też o cieście, herbacie i angielskich zwyczajach, które swoją powagą przypominały raczej cyrkowe akrobacje w ich mniemaniu, spisane na straty wobec melancholijnych westchnień za wschodem i północą.
— Kiedyś myślałam zbyt mało. Tak było lepiej? — pytanie zadrżało w drobnej melodii ofiarowanych przez niego pocałunków; krótko zmarszczyła też nos, krótko się uśmiechnęła, krótko musnęła jego usta, gdy zbliżył je w okolice jej własnych — Nie myśleć wcale i robić wiele, nie myśleć nic i nie robić nic — i choć nawiązywał do spacerowania, zalecenia się ku sobie, randkowania tak, jak robili to zauroczeni i zakochani, ona niezbyt umyślnie rozszerzyła pole ich rozmowy o niczym.
Wszystkim?
Finezyjnie zdobioną ławkę i półnagi krzew róży zostawili za sobą, podobnie pozostawiali cichy szelest żwiru pod nogami; Tatiana splotła smukłe palce wokół ramienia Igora, zadzierając spojrzenie ku górze, do biało—szarych kłębów zachmurzonego nieba, zwłaszcza wtedy kiedy mówił o zagranicy.
— Jak na wakacjach? — mruknęła, choć bez większego przekonania, z drżącą imitacją uśmiechu gdzieś w kąciku ust — Na obczyźnie, na wygnaniu, na zsyłce? — moment rozbawienia mignął na tafli głosu i zniknął, wróciła znów spojrzeniem do jego twarzy i uniosła brew.
Bo wszystko było pozornie takie samo — takie samo jak przez ostatnie naście miesięcy, choć Anglia zmieniała się coraz drastyczniej, sprawiając wrażenie coraz bardziej wyniszczonej. Ale nagle sierpniowa katastrofa wydawała się czymś prawie nieistotnym.
— Pamiętasz swojego ojca? — kolejne pytanie było ostrzejsze od poprzedniego, kolejne pytanie pojawiło się nagle i odbiło się dziwnym echem w dole jej żołądka. Ona o swoim próbowała zapomnieć, potrzebowała, nie mogła, nie chciała.
Jaki był? Kim był? Jakim był ojcem?
I nagle wrażenie obcości uderzyło raz jeszcze, a rysy jego twarzy, choć wypisane w pamięci niemal permanentnie, wydawały się inne.
— Jaki był?