First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Miriam Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 66

--------------------------------

#2 'k20' : 7, 9

Większość poradziła sobie z zagadkami, jedynie dwie pary poniosły porażkę - lecz tylko propozycja Archibalda tak rozbawiła Ollivandera, że nie mógł powstrzymać chichotu. Zakrył prędko usta dłonią i odchrząknął, usiłując zachować powagę mimo tak zabawnej pomyłki - nie umknęła ona także tabliczce, która zrobiła się cała czerwona i roześmiała lordowi Prewettowi w twarz, niczym rasowy wyjec - po czym z trzaskiem zniknęła; tabliczka Heatha i Elory zaczęła kurczyć się stopniowo, aż nie zniknęła całkowicie.
- Proszę wybaczyć, lordzie Prewett, czasem je ponosi - Dante odezwał się przepraszająco, zaraz przenosząc spojrzenie na resztę. - Jeśli wasze tabliczki nie zniknęły - gratulacje, za moment powinniście otrzymać kolejną zagadkę - zasada jest ta sama, ukaż mi sprowokuje je do odkrycia tajemnic - wyjaśnił pokrótce. Kategorie wypisane na drewienkach rozbłysły, zmieniając się na nowe.

Mechanicznie:
Zależnie od ilości zdobytych puzzli, maleje ST odgadnięcia wylosowanej zagadki:
1 puzzel - ST 80
2 puzzle - ST 60
3 puzzle - ST 40
4 puzzle - ST 20

Uwaga - co turę ST wzrasta o 5 - zagadki są trudniejsze. Do rzutu dodaje się bonus przysługujący z biegłości dedykowanej zagadce. Każda z postaci ma jedną próbę odgadnięcia, rzuty nie sumują się.

Forma zagadki może być dowolna, możecie sami zdecydować, co pojawia się na puzzlach, mogą być to propozycje domyślne (literatura - fragment dzieła literackiego; muzyka - tabliczka wygrywa melodię, im więcej puzzli, tym dłużej trwa; rzeźba - tabliczka pokazuję rycinę rzeźby; malarstwo - obraz; historia magii - postać historyczna), a może coś innego, chociażby zapis nutowy zamiast melodii, rebus, wierszyk na temat. Macie dowolność, byle trzymać się wylosowanej kategorii.

W tej kolejce każda para, która przeszła dalej, dostaje kolejną zagadkę według poniższego losowania kością k3:
1 - literatura (wiedza)
2 - muzyka (wiedza)
3 - malarstwo (wiedza)

Puzzle i numeracja do losowania kategorii:
#1 Anthony* i Ria - 3/4
#2 Rory i Miriam  - 4/4
#3 Lucan* i Melania - 4/4
#4 Charlene* i Samuel - 4/4
* +5 do dowolnego rzutu za krytyczny sukces

Lorraine i Archibald - 1/4
Heath i Elora - 1/4

| opóźnienie na prośbę; czas na odpis w aktualnej kolejce - czwartek, 7.02 o 9:00 (tak, rano), chyba że uda Wam się do 8:00 we środę (8.02), to odpiszę z pociągu <3

The member 'Ain Eingarp' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3

--------------------------------

#2 'k3' : 1

--------------------------------

#3 'k3' : 3

--------------------------------

#4 'k3' : 2

Chłopiec motyl.
Utkany z magii i czyichś wyobrażeń, a teraz również z ich wspomnień. Skinął Miri głową, aprobując imię, które nadała ich leśnemu znajomemu. – Chłopiec motyl – powtórzył, smakując na języku, jak brzmi to wypowiedziane przez niego na głos. Podobało mu się.
- To raczej nie należy do podstawy ich diety, ale nie martw się, bez wątpienia ta landrynka nie ma prawa się zmarnować, Pan Dąb przekaże ją któremuś ze swoich przyjaciół, może jakaś wiewiórka zechce skosztować cukierka, albo odłoży go razem z orzechami do skrytki… w końcu powoli zaczynają już przygotowywać zapasy na zimę.
Kiedy siedzieli już pochyleni nad zagadką, sam również sięgnął po pasztecik, po czym nalał Miri i sobie herbaty, intensywnie pachnącej pomarańczą. Ze zdumieniem podniósł wzrok, rzucając Biedroneczce pełne podziwu spojrzenie, gdy wspomniała o Ketteridge. – Masz absolutną rację, skąd… ach, opowieść papy. Odkryła właściwości skrzeloziela… ledwie uszła zresztą z życiem, gdy spożyła roślinę w swoim mieszkaniu, musiała ratować się trzymaniem głowy w wiadrze – dopowiedział historię nierozerwalnie związaną z tym odkryciem, w kręgach zielarskich tak charakterystyczną jak powszechnie znana opowieść o jabłku Newtona. Z rozentuzjazmowania nie pomyślał o tym, że mógł darować sobie wtrącenie o zagrożeniu życia.
Miriam miała rację – odpowiedź okazała się poprawna; tabliczka nie zniknęła, nie wyśmiała ich też szyderczo tak jak ta należąca do Lorrie i Archie’ego (Rory bardzo starał się zachować powagę, ale nie mógł ukryć rozbawienia, widząc minę brata).
- Miri, jesteś geniuszem, przysięgam  - wtrącił jeszcze, jednocześnie sekretnie mrugając do niej okiem. Nie mógłby mieć lepszej partnerki do zmierzenia się z tymi wszystkimi zagadkami.
Ukaż mi rozpoczęło kolejną rundę zmagań.
I może nawet tym razem uda mu się odpowiedzieć całkiem pewnie?
Odchrząknął, poprawiając tabliczkę w dłoni i na szybko czytając bezgłośnie fragment, który się na niej znajdował, po czym nachylił się w stronę Miriam, żeby – być może odrobinę za bardzo wczuwając się w deklamowany tekst – przeczytać jej wersy wiersza.
- Na szlak moich blizn poprowadź palec,
By nasze drogi spleść gwiazdom na przekór,
Otwórz te rany, a potem zalecz,
Aż w zawiły losu ułożą się wzór – zmieszał się odrobinę, docierając do kolejnych wersów, które ostatecznie zdecydował się pominąć, żeby czasem nie przyszło mu się zmierzyć z ich interpretacją, gdyby Miri zrobiła się ciekawa ich nieco bardziej dosłownego znaczenia.
- Za wilkołaczym śladem podążę w zamieć,
I twoje serce wytropię uparte.
Przez gniew i smutek, stwardniałe w kamień,
Rozpalę usta smagane wiatrem.
Zamilknął, uśmiechając się pod nosem. Ten wiersz był również wykonywany jako ballada – Rory kojarzył go doskonale, choć nie miał pojęcia, czy jest w stanie bezbłędnie zapisać nazwisko czarownicy, która go stworzyła.
Wilkołacza zamieć Priscilli – napisał ostatecznie, niecierpliwie oczekując na drewniany werdykt.

literatura (I)

The member 'Rory Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 47

Wyglądało na to, że pierwsze skojarzenia bywają najlepsze. Chociaż Samuel zamilkł, zapewne zatapiając się we własnych myślach, Charlie napisała na dole tabliczki nazwisko założycielki swojego dawnego szkolnego domu i okazało się to poprawną odpowiedzią, skoro ich tabliczka nie zniknęła. Jak się po chwili okazało, przed czteroma parami nadal pozostawały tabliczki, co znaczyło, że wszyscy rozwiązali swoje zagadki i dla wyłonienia zwycięzcy zapewne potrzebna była dogrywka. Ich zabawa w tym miejscu jeszcze się nie skończyła, ale wyglądało na to, że przynajmniej nie musieli już tańczyć między filiżankami ani biegać po ruchomych piaskach. Zagadki odpowiadały jej zdecydowanie bardziej niż taniec.
- No cóż, i z tym sobie jakoś poradzimy, prawda? – rzuciła do Samuela, próbując ściągnąć na siebie jego uwagę. Znowu napiła się herbaty i zjadła ciasteczko, choć mina jej nieco zrzedła, gdy okazało się, że teraz będą musieli zmierzyć się z zagadką muzyczną, a wiedza o muzyce również nie była mocną stroną Charlie. – Ten ślub uświadamia mi po raz kolejny, jak duże mam braki we wszelkich artystycznych dziedzinach. Szkoda, że nie mogą dać czegoś z jakiejś dziedziny naukowej, najlepiej z astronomii lub alchemii – szepnęła do Sama. To nie tak, że narzekała, po prostu naukowe dziedziny były dla niej dużo bardziej interesujące i czuła się w nich pewniej niż na obcym sobie gruncie sztuki. Jako że sporo czytała miała jakieś rozeznanie w literaturze, choć głównie tej naukowej, bo książki poświęcone eliksirom, astronomii, transmutacji czy w ostatnich tygodniach zielarstwu pochłaniała w ogromnych ilościach, i gdyby zagadki dotyczyły tych dziedzin, pewnie nie miałaby z nimi najmniejszego problemu. A muzyka? To już gorzej. W literaturze pięknej i rozrywkowej już tak obeznana nie była, ale coś tam wiedziała. Jeśli chodzi o muzykę, było kiepsko, podobnie jak z malarstwem, choć tam dopisało jej szczęście, więc może i teraz dopisze, kto wie?
Znów napisała na pergaminie „ukaż mi”. Tabliczka zaczęła wygrywać melodię, którą Charlie próbowała rozpoznać. Czy gdzieś już mogła to słyszeć? Coś jej się obijało o uszy, więc niewykluczone, że melodia nie była jej zupełnie obca. Zamyśliła się.
- Rozpoznajesz to? – zapytała aurora. – Czy to może być eee... Celestyna Warbeck? Melodia do „Kociołka pełnego gorącej miłości”? Pewnie się zbłaźnię, jak to napiszę, ale mam takie przeczucie – rzuciła nieco głupio; krótka melodia kojarzyła jej się właśnie z tą piosenką, ale mogła się mylić, bo nie była w tych kwestiach specjalnie obeznana, zwłaszcza że była osobą lubiącą pracować w ciszy i skupieniu, i grająca muzyka tylko by ją rozpraszała.

| brak biegłości, -50 do rzutu, wykorzystuję bonus +5 za krytyczny sukces

The member 'Charlene Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 88

Ria wierzyła w odwagę dzielnego Macmillana, jednak taniec z nią, jego największą przeciwniczką kopiącą kostki partnerów bez skrupułów, uznała za bagaż zbyt ciężki na barki uczynnego czarodzieja. Spodziewała się raczej gentlemańskiego wycofania się z rzuconej spontanicznie propozycji - nie miałaby mu tego za złe. Przekonana o swojej beznadziejności w tanecznych pląsach Weasley nie chciała narażać ukochanego na tak ogromne poświęcenie względem niej; szczególnie w okolicznościach sprzyjających do powzięcia nauk w towarzystwie kogoś innego. Na przykład nieszczególnie lubianego, tudzież profesjonalisty. Mama na pewno ucieszyłaby się z chęci córki - przecież od dawien dawna zabiegała o ugrzecznienie ognistego temperamentu czarownicy, która wolała raczej męskie lub nieprzystające kobiecie zajęcia, jak bieganie po polach i lasach oraz wdrapywanie się na drzewa. Dobrze, że Elaine rozumiała porywy dzieciństwa i nie ingerowała zbyt mocno w te zabawy - dopóki dziewczynka pozostawała pod czujnym okiem opiekuńczego brata. Na pewno później żałowała braku stanowczości kiedy obserwowała u Rhiannon dwie lewe nogi do zgrabnego poruszania się na parkiecie. Z drugiej strony, ta umiejętność nie była nigdy potrzebna w ich domu, na pewno zgoła inne cechy trapiły kobietę dużo mocniej.
Natomiast Harpia widocznie zaczęła przeklinać w duchu swą upartość widząc, że obracając się w pewnych kręgach powinna znać przynajmniej podstawowe kroki tych wszystkich walców i innych figur. Westchnęłaby nad wspólną niedolą nieudanego zadania, ale obecność Tony’ego skutecznie podnosiła morale. Wręcz sprawiała, że piegowata buzia cieszyła się nawet z porażki - przynajmniej po jakimś czasie. Upewniwszy się, że nie miał rudowłosej za złe tej, poniekąd, drobnej wpadki. Uśmiechnęła się szeroko, a uśmiech ten obejmował iskrzące oczy. - Nie spodziewałam się tego po tobie - rzuciła z pozornym wyrzutem, ale zdanie nie brzmiało ani trochę poważnie. Z ust wydobył się cichy, krótki chichot. - Nie mów hop, mogę sprawić, że znów go znienawidzisz - mruknęła całkiem pogodnie.
Zresztą, spieszyli się do kolejnej zagadki. Okazała się ona nadzwyczaj przyjemna kiedy tak ślizgali się po lodzie. Szkoda, że tak krótko. Ria właściwie żałowała, że zima minęła w czerwcu - choć niedługo miała pojawić się kolejna, ta kalendarzowa. Na razie powinni cieszyć się końcówką lata; pewnie zimą za nim zatęsknią.
Nie była pewna odpowiedzi, nie mogła. Muzykę znała ledwie w stopniu podstawowym, a pewnie brakowało w tym zbiorze wiedzy o dystyngowanych, klasycznych kawałkach wielkich kompozytorów. Tym dziwniejsze było odnalezienie w nutach piosenki odbiegającej od obowiązujących trendów. Mimo wszystko Weasley klasnęła zadowolona w momencie odczytania na tabliczce poprawnej odpowiedzi. Obejrzała się zdziwiona na Macmillana, jakby w ogóle nie odnotowując, że i on mógł mieć podobny gust muzyczny. Szlachcice raczej gustowali w symfoniach, ariach i innych tego typu melodiach. - Znasz go? - spytała zdziwiona, po czym zerknęła na filiżankę pełną herbaty. - Dziękuję - powiedziała wdzięcznie do mężczyzny. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale uwagę rudowłosej skradł lord Ollivander oraz śmiech tabliczki Archibalda. Rhiannon uśmiechnęła się pod nosem, zaraz ostrożnie upijając kilka łyków gorącego napoju. Potrzebowała lekkiej rozgrzewki po mroźnej zabawie. Kilka sekund później tabliczka ukazała kolejne zadanie - fragment obrazu. Rdzawe brwi powędrowały wysoko do góry; kobieta zerknęła niepewnie na towarzysza. - Nie znam się na malarstwie - przyznała szczerze. Harpia zrobiła myślicielską minę, głowiąc się dobre kilka minut, aż napisała imię i nazwisko podejrzanego o stworzenie tego dzieła artysty. Musieli liczyć na ślepy traf, przynajmniej w przypadku rudowłosej. Ona od razu oddała cały osprzęt Pogromcy, sądząc, że odpowiedź była nieprawidłowa, z kolei on podzieli się z tabliczką tą właściwą. - To chyba nie moja tematyka - zaśmiała się na koniec, kwitując właściwie większość konkurencji. Co rusz trafiała na dziedziny, w których nie była dobra ani trochę, aczkolwiek i tak bawiła się wspaniale.

The member 'Ria Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 60

Nie da się ukryć, że i Melanii podobało się rozwiązywanie kolejnych zagadek wspólnymi siłami. Mimo wszystko, w ich związku to Lucan był zazwyczaj górą – i to nie tylko tam, gdzie sztywno narzucały to małżeństwu normy społeczne obowiązujące w arystokracji. Lucan był lepszym czarodziejem, choć adekwatniejsze byłoby tu określenie dobrym czarodziejem, skoro osiągnąć poziom wyższy od lady Abbott nie stanowiło żadnej sztuki. Lucan był również zdecydowanie śmielszą, barwniejszą personą niż zdawała się jego małżonka, toteż możliwość udowodnienia pewnej równowagi sił – nawet jeśli przez większość wieczoru oglądały ich głównie drzewa – bardzo Melanię satysfakcjonowała. Zdobywanie kolejnych puzzli stanowiło ich wspólny wysiłek, bawiąc przy tym dużo bardziej niż mogłoby o wiele szybsze i efektowniejsze działanie Lucana solo. Ale tylko przez chwilkę, kiedy usłyszała o planowanej po weselu zabawie, obawiała się, że tak to będzie wyglądać. Na szczęście niepotrzebnie.
– Masz na myśli rodzaj herbaty czy zagadki? – zażartowała w odpowiedzi na słowa męża, posyłając mu lekki uśmiech znad tabliczki. Nim domyśliła się rozwiązania, jej wzrok mimowolnie wędrował również na twarz męża, po której domyślała się, że i jemu również świta gdzieś skojarzenie – i skłamałaby, twierdząc, że w żaden sposób nie pomogło to jej myślom skierować się na odpowiednie tory. Roześmiała się szczerze, słysząc, jak Lucan podsumowuje jej jednoosobową burzę mózgów: – Dziś czy w ogóle? Bo zdaje mi się, że w obu przypadkach wyczerpałeś limit. – Upiła łyk herbaty, trzymając wolną dłoń na wierzchu dłoni małżonka, po czym pocałowała go w policzek, gładząc jego skórę kciukiem. – Aczkolwiek to niezwykle miłe, nie przeszkadzaj sobie proszę.
Gdy większość uczestników zdołała się najwyraźniej uporać z rozwiązaniem swych zagadek, Melania rozejrzała się dyskretnie po sąsiednich stolikach. Mimowolnie, choć przecież sama o coś prosiła męża, zadrżał jej kącik ust, dostrzegłszy, co zaszło u Prewettów.
– Wygląda na to, że z Lorraine już wygrałeś – zwróciła się do Lucana, nim Dante Ollivander zabrał głos wraz z kolejnymi wskazówkami. Niemalże wraz z ostatnią postawioną przez mężczyznę kropką, z tabliczki leżącej przed lady Abbott zniknął fragment obrazu. – Rozumiem, że ponieważ ładniej piszę, zadanie ponownie należy do mnie? – spytała teoretycznie, gdyż już strzepywała okruszki, których niechcący naniosła w swej jednoosobowej gonitwie myśli, po czym ponownie nakreśliła z lekkością ruchów nadgarstka słowa ukaż mi. Nie musieli długo czekać, aby ujrzeć kolejną zagadkę, a Melania prawie parsknęła śmiechem.
– Znów malarstwo? Mamy dziś niebywałe szczęście – skwitowała rozbawiona, po czym pochyliła się nieco, aby lepiej przyjrzeć widocznemu na tabliczce fragmentowi portretu. Czy raczej, tym razem, całości, której brakowało najważniejszego fragmentu – głowy. Mimo tego charakterystyczny, gruby sznur pereł oraz surowa, czarna suknia uwiecznionej czarownicy natychmiast wydały się Melanii znajome. Oczywiście, swego czasu taka moda była dosyć powszechna, jednak lady Abbott kojarzyły się z tylko jednym obrazem. Również z czasów szkolnych. Który zwykł ją krytykować, ilekroć go mijała. Kobieta zmarszczyła nos, prostując się, i spojrzała na Lucana. – Wygląda mi to na portret lady Elizabeth Burke, również znajdujący się w Hogwarcie. Jak wiele portretów z tamtego okresu, niestety nie jest znany ze względu na autora, ten pozostał anonimowy. Lub, jak głoszą niektóre plotki, lady Burke wymazała jego nazwisko z historii najlepiej, jak umiała, gdy okazał się nie być czystej krwi – zakończyła swój wywód z niewielką dozą złośliwości w głosie. – Oczywiście, zawsze mogę się mylić i wyżywam się właśnie na Merlinowi ducha winnej modelce, aczkolwiek obstawiałabym własną rację – dodała, czekając na werdykt tabliczki, gdy już zapisała odpowiedź.

| Malarstwo (wiedza) – poziom I
[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Melania Abbott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 91

Nie mógł ponownie znienawidzić tańca. W końcu to jedyna czynność, z której naprawdę można się cieszyć. Taniec z panną Weasley na pewno nie mógł być nieprzyjemny, wręcz przeciwnie. Jeżeli miała go kopać i deptać, nic by się nie stało. Najważniejsze, żeby przełamała tę nienawiść względem tańca.
Cieszył się, że rudowłosa odgadła tę część zagadki. Nie miałby nic przeciwko, gdyby nawet nie udało im się odgadnąć wszystkiego. Szkoda tylko, że z zabawy wykluczeni zostali zarówno Archibald, jak i jego żona, a także mały Heath z panną Wright. Szkoda, wolałby oddać swoje miejsce małemu synowi Aydena, choć przegrana powinna być dla niego także swego rodzaju nauką.
– Chyba nie masz mnie za typowego szlachcica z kijem w… – miał już dokończyć swoje zdanie, wyjątkowo wulgarne, ale na całe szczęście powstrzymał się. Na chwilę zapomniał zresztą o tym, że powinien przestrzegać etykiety, chociaż był przecież Macmillanem. Może ludzie do tego nawykli. Tak czy siak, oczywiście, że znał utwory Ricka Charliego. Nie był przecież na tyle sztywny, żeby słuchać przez cały dzień wyłącznie oper. Nic wobec nich nie miał, ale ruchliwa muzyka bardziej mu odpowiadała.
Kolejne zadanie wcale nie zdawało się być takie proste, szczególnie biorąc pod uwagę jego wiedzę. Miał więc nadzieję, że panna Weasley jakoś sobie ponownie poradzi… miał. Sama zresztą przyznała, że o malarstwie wie faktycznie tyle samo co on… czyli nic. Spoglądał tępo na układankę, to na swoją wyjątkowo uroczą towarzyszkę. Westchnął jedynie ciężo.
– Mmm… Ani ja się nie znam – odpowiedział w końcu, wyraźnie zawstydzony swoimi brakami w wiedzy. Nigdy nie zajmował się tego typem sztuki… w końcu nie bardzo go to obchodziło. Nie był w stanie zapamiętać nawet nazw portretów, które znajdywały się w rodzinnej posiadłości Macmillanów… a co dopiero miałby wiedzieć kto jest autorem obrazu i jak się ten nazywa. – Nie mam pojęcia… może to jeden z tych wyjątkowo poważnych naukowców… – zamyślił się, a i przyjrzał bardziej obrazowi, który pojawił się na układance.
Naprawdę, było mu głupio, szczególnie zdając sobie sprawę z własnej niewiedzy. Wzruszył aż ramionami i uśmiechnął się głupkowato. I tak nie uda mu się przecież trafić.


| Wychodzi na to, że przypada mi tak właściwie -45

The member 'Anthony Macmillan' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 45

Nim sie obejrzeli, zakończyła się wędrówka przez nietuzinkowy las. Po spotkaniach z duchem, rzeźbami i znikającymi ludźmi, po tańcach i bieganiu po piaskach, przyszło im w końcu na chwile usiąść. Skamander zdążył zabrać rozłożony wcześniej płaszcz, po którym tak sprytnie przebiegła animagiczna forma Charlie. Kilka razy uderzył w poły materiału, zrzucając sypkie drobiny, które wniknęły, w niewidoczne zakamarki ubrania.
Siadając przy stoliku miał wrażenie, że za chwile wychyli się ku nim kolejna, niematerialna sylwetka, która przedstawi im pomysł na szukanie nowego elementu. Zamiast tego, pozwolono im odpocząć. Samuel musiał nauczyć się wyłączać nawyki, które kazały mu szukać kryjącego się gdzieś w pobliżu zagrożenia. Odetchnął, by przez moment skupić się na mówiącym Olliwanderze, potem sunąc spojrzeniem po zebranych. Zarejestrował, jak Charlie, sprawnie poradziła sobie z pierwszą zagadką. Pokiwał tylko głową, gdy okazało się być zgodne z prawdą - Radzisz sobie świetnie - uśmiechnął się kącikiem warg, potwierdzając słowa towarzyszki. Nachylił się nad stołem i tabliczką, ale oddał w dłonie alchemiczki. Jeśli było trzeba, sam spróbuje, tym bardziej, że melodia wydawała mu się być znajoma. Tylko skąd? - Nigdy nie przykładałem aż tak dużej roli do artystycznych dziedzin. Raczej nie mam do tego ręki - zdecydowanie wolał praktykę od zapamiętywania teoretycznych wykazów i historii związanej z muzyką, czy malarstwem. Prędzej nauczyłby się grać na instrumencie, niż dałby się namówić na długi wykład o znaczeniu nut w historii królewskich pokoleń... - Cóż, to mimo wszystko miejsce osób, które maja za sobą długą tradycję. Taka wiedza świadczy o ich... przynależności? - mówił ciszej, bardziej samemu poddając się refleksji - Alchemia, jest raczej bardzo szczególną dziedziną. Kiedyś nawet lubiłem te zajęcia - w gorącej wodzie kąpany (przynajmniej w młodzieńczych latach szkolnych) Skamander i warzenie eliksirów? A zdarzyło się.
- Cóż, jak widać, chyba masz rację. Raczej nie wymyśliłby czegoś nowego w tej materii - na pewno gdzieś już słyszał melodie i słowa. Gdzieś, gdzie było dużo śniegu. Czy nie to śpiewali, podczas letniej bitwy na śnieżki, an którą wyciągnął go Matt?

Tylko tabliczka Rii i Anthony'ego zaczęła się zmniejszać, sugerując, że nic więcej nie zdziałają. Reszta otrzymała kolejne zagadki.

Mechanicznie:
Zależnie od ilości zdobytych puzzli, maleje ST odgadnięcia wylosowanej zagadki:
4 puzzle - ST 25

Uwaga - co turę ST wzrasta o 5 - zagadki są trudniejsze. Do rzutu dodaje się bonus przysługujący z biegłości dedykowanej zagadce. Każda z postaci ma jedną próbę odgadnięcia, rzuty nie sumują się.

Forma zagadki może być dowolna, możecie sami zdecydować, co pojawia się na puzzlach, mogą być to propozycje domyślne (literatura - fragment dzieła literackiego; muzyka - tabliczka wygrywa melodię, im więcej puzzli, tym dłużej trwa; rzeźba - tabliczka pokazuję rycinę rzeźby; malarstwo - obraz; historia magii - postać historyczna), a może coś innego, chociażby zapis nutowy zamiast melodii, rebus, wierszyk na temat. Macie dowolność, byle trzymać się wylosowanej kategorii.

W tej kolejce każda para, która przeszła dalej, dostaje kolejną zagadkę według poniższego losowania kością k3:
1 - rzeźba (wiedza)
2 - malarstwo (wiedza)
3 - literatura (wiedza)

Puzzle i numeracja do losowania kategorii:
#1 Rory i Miriam  - 4/4
#2 Lucan* i Melania - 4/4
#3 Charlene i Samuel - 4/4
* +5 do dowolnego rzutu za krytyczny sukces

Anthony* i Ria - 3/4
Lorraine i Archibald - 1/4
Heath i Elora - 1/4

| wybaczcie ponownie opóźnienie, życie intensywnie mnie przeżuwa aż do poniedziałku; czas na odpis w aktualnej kolejce - poniedziałek, 11.02 o 11:00