Loch Morar

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 81

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Wiatr zawył głośno, potępieńczo, niebo jaśniało od błyskawic raz po raz, a szum zwiastował, że deszcz za chwilę runie na ziemię jak z cebra. Zaklęcie Caelana przyniosło efekt. Zamek w drzwiach szczęknął cicho, rozchyliły się lekko. Matthew szarpnął za klamki, pchnął skrzydła, torując wszystkim wejście. Wejście do zamku wydawało się banalnie wręcz proste.
Zachary z powodzeniem rzucił zaklęcie. Rany po ukąszeniu zasklepiły się całkiem, a ból przeminął, nie przeszkadzał już Magnusowi.
Wszyscy przekroczyli próg twierdzy, schronili się przed toksycznym deszczem, niebezpieczną burzą w środku - i zapadła nienaturalna cisza. Drzwi zamknęły się za Magnusem z hukiem. Szóstka śmiałków znalazła się w sześciokątnej, pogrążonej w mroku komnacie. Przez wąskie okiennice nad waszymi głowami sączyło się blade światło, lecz nie rozproszyło ciemności. Edgar obejrzawszy się jednak na lewo dostrzegł w nim zarys zakurzonej, złotej ramy obrazu, zawieszonego na ścianie. Uwagę czarodziejów zwrócił jednak smród. Smród rozkładu, gnijącego ciała, zapach śmierci.
Jedynie Magnus, rzuciwszy zaklęcie, nie dostrzegł wszystkiego, co kryła ciemność, jednakże ujrzał w oddali litery układające się się w słowa Amor źle gna rdzy pór. Nie miał pojęcia co mogły oznaczać, nic nie przychodziło mu do głowy, nie przywodziły mu na myśl żadnej legendy, czy historii.
- Co tu robicie?! - wrzasnął donośnie męski, głęboki głos; dochodził gdzieś z prawej strony. - Jakim prawem zakłócacie spokój tego miejsca?! - ciągnął dalej, rozgniewany i zniecierpliwiony.


| Na odpis macie 48h.

Magicus Extremos: Caley, Magnus, Edgar, Matthew, Zachary +7 2/3

Informacje:

Mapa:

Drzwi trzasnęły za moimi plecami. I całe szczęście! Rozluźniłem się nieco mając w świadomości, że żrący deszcz, mordercze pioruny i powalone zwierzęta miałem już za sobą. Co prawda prawdopodobnie zrobi mi się gorzej, jak zacznę myśleć o tym, że jakoś jednak będę musiał wrócić przez to wszytko do wyjścia tak jednak na razie tak daleko w przód (a właściwie w tył) nie wybiegałem.
- Ciemno jak w dupie... - zauważyłem tak, jakby koś miał z tym trudność. Oparłem ręce na biodrach marszcząc jednocześnie nos po tym, jak postawiłem kilka kroków przed siebie - i śmierdzi jak w dupie... - niezłe szambo. Dobrze, że mi chociaż za to płacili.
Zaraz się jednak nieco uniosłem słysząc z ciemności jakąś pretensję o to, że śmiem egzystować konkretnie w tym miejscu. Tak się składało, że w tym momencie na zewnątrz nie dało się uskuteczniać życia.  
- Prawem uczulenia na kwas i pioruny, kurwa - zmarszczyłem brwi zaskoczony obcym głosem, lecz nie odebrało mi to jakieś specjalnego rezonu. A przynajmniej do momentu w którym to nie przypomniałem sobie, że Długi i Krótki coś wspominali o tym, że od chuj długo nikt tu nie stawiał stopy w tym dziwnym zamku.
- Kim ty do cholery jesteś? Właściciele są ponoć już martwi. Od trochę. Ponoć - wkradła się jakaś niepewność w ostatnie słowo. No ale nic - uniosłem różdżkę pod sklepienie z zamiarem oświetlenia całej sali - Lumos maxima

The member 'Matthew Bott' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 77

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

W chwili, gdy Matthew rzucił czar Lumos Maxima pojawiła się spora kula jasnego światła; uniosła niemal pod sufit i rozgoniła ciemność w komnacie. Była ona przestronna, wysoko sklepiona, na planie sześciokąta. Bardzo stara, brudna, zakurzona. Gdzieniegdzie walały się po posadzce kości drobnych gryzoni: szczurów i myszy.
Na wszystkich ścianach, za wyjątkiem tej z drzwiami, wisiały spore obrazy w złotych ramach, one wydawały się zakurzone i brudne, lecz samych płócien nie nadszarpnął czas.
- Ponoć - powtórzył kwaśno za Bottem męski głos.
Jeśli spojrzał na prawo, mógł dostrzec, że pierwszy z obrazów to portret - a utrwalony na nim mężczyzna, wysoki, szpakowaty czarodziej w ciemnej szacie i wysokiej tiarze w gwiazdki, wymachiwał wściekle różdżką, jakby im groził.
- Przyszliście tu kraść? - spytał ostro, a prawą rękę wyciągnął w bok, wskazywał jednak na to, co znajdowało się poza ramami jego obrazu. - Tak kończą złodzieje - oświadczył z dumą, zadzierając wysoko brodę.
Pomiędzy jego obrazem, a następnym, w jednym z pięciu kątów sali, leżały zwłoki w zaawansowanym stadium rozkładu. W pierwszej chwili pomyśleliście, że może być to dziecko - ze względu na niski wzrost, drobną sylwetkę, jednakże po dokładniejszym przyjrzeniu się byliście pewni, że to goblin.
Lśniące słowa, które widział jedynie Rowle, znajdowały się wymalowane na ścianie naprzeciw niego.

| To tylko post uzupełniający.

Zdołał schronić się przed nawałnicą, wszyscy zdążyli, nim drewniane drzwi zatrzasnęły się za nimi z donośnym hukiem. Zapewniając bezpieczny azyl lub grzebiąc żywcem w zapomnianym przez Merlina miejscu - jeszcze nie wybiegał w tak daleką przyszłość. Istotne, że za nimi zostały trujące opady i rozwścieczone węże; zamek stanowił dość oczywisty cel ich wędrówki, zatem na tym etapie mógłby nawet otwierać szampana. Przed czym się wstrzymał, chociaż czuł się znacząco lepiej.
-No proszę, a już myślałem, że uzdrowicielem zostałeś za twarz - zakpił prawie czule, a w drobnej złośliwości Zachary zdołałby odczytać przemyconą wdzięczność. Opuścił nogawkę spodni, zakrywając świeżą bliznę - ilu jeszcze dzisiaj się dorobi? - i dziarsko, choć ostrożnie ruszył naprzód, wytężając wzrok. Nie było to proste, otaczała ich ciemność, a wąskie strużki światła sączące się z małych okien nie wystarczały, aby choć odrobinę ją rozproszyć. Wraz z zamknięciem wrót do nozdrzy Magnusa dotarł porażający, obrzydliwy zapach, po tysiąckroć gorszy niż rynsztok Nokturnu, odór zgnilizny, smród zepsutego, gnijącego ciała. Rowle skrzywił się - padlina musiała leżeć tu naprawdę długo, a on nie zamierzał przez przypadek wdepnąć w półpłynne mięso. Zatrzymał się, nie zwracając uwagi na to, co robi reszta - poprawnie rzucone zaklęcie dało mu pewien wgląd w zmienioną rzeczywistość zauważył na jednej ze ścian błyszczący napis. Amor źle gna rdzy pór - odczytał, na razie w myślach, intensywnie wpatrując się w nabazgrane litery, jakby spodziewał się, że od samego patrzenia c o ś się wydarzy. W głowie miał kompletną pustkę, nie kojarzył kompletnie tych słów, które tworzyły dla niego niezrozumiały bełkot. Anagram? Być może, ale wciąż wiedział zbyt mało, aby zastanawiać się nad jego rozwiązaniem. Wtem usłyszał donośny głos, głos pozwalający sobie na zbyt wiele, zwłaszcza w stosunku do szlachcica. Mimo absurdalnej sytuacji umiejscowionej w zaklętym zamku, Magnus nie utracił właściwej sobie buty. Byle parch nie miał prawa zwracać się do niego w ten sposób; błyskawicznie wyjął zza pazuchy różdżkę, lecz... ubiegł go chłopiec na posyłki Edgara, popisując się manierami rodem z ulicy. Prócz przekleństw, rzucił przynajmniej na sprawę nieco światło, dzięki czemu Magnus ujrzał dokładniej sześciokątną komnatę, w jakiej się znajdowali, źródło potwornego odoru - gobliny? - a także mówcę, wciąż obrzucającego ich obelgami.
-Nie odpowiedziałeś na pytanie naszego towarzysza - zauważył chłodno Rowle, zbliżając się do obrazu - nie jesteśmy złodziejami - założył ręce na piersi, mimo braku rodowych insygniów prezentował się wystarczająco dostojnie, by mężczyzna mógł dostrzec, że złota mu nie trzeba - za to ty, panie, pięknie respektujesz święte prawo gościnności - wytknął mu, kopiąc stosik kości, najprawdopodobniej szczurzych, walających się u jego nóg - dokładnie naprzeciw ciebie wymalowano słowa, których nijak nie potrafię zinterpretować. Amor źle gna rdzy pór - wyłuszczył swoją sprawę całkiem grzecznie i jeszcze cierpliwie, gładząc swoją zmierzwioną i popaloną brodę - wiesz, może, co to znaczy, panie? - spytał, rozglądając się dookoła. Jeśli ten szalony mąż nie udzieli im satysfakcjonującej odpowiedzi, będą musieli szukać rozwiązania na własną rękę. Veritas Claro nie działało wiecznie, zatem Magnus korzystał z tego ułatwienia, póki mógł i dopóki cokolwiek jeszcze widział. Może w pomieszczeniu znajdowało się więcej śladów, przeoczonych na początku?

|rzucam na spostrzegawczość, rozglądam się po całym pomieszczeniu, jeśli mogę, to zwracam też uwagę na ciała i na pozostałe portrety

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 54

Z ulgą przyjął fakt, że wrota otwarły się przed nimi bez większych problemów, tym samym pozwalając im na ucieczkę przed szalejącą na dworze burzą. Nie zwlekał z wejściem do środka, choć nie wiedział, co ich tam czeka i czy nie pchają się wprost w paszczę lwa; miał nadzieję, że rzucone nie tak dawno zaklęcie, które winno wykrywać pułapki, ostrzegłoby ich przed ewentualnym zagrożeniem, gdyby czaiło się ono tuż przy wejściu do twierdzy. Trzymał w dłoni różdżkę, gdy przekraczał próg skrytego w mroku przedsionka; kątem oka upewniał się, czy Caley jest obok, czy wszystko z nią w porządku. Wtedy też drzwi zamknęły się za nimi z głośnym hukiem; no cóż, będą się tym martwić później.
Zmarszczył brwi, gdy dotarł do niego ten charakterystyczny zapach, którego z początku nie mógł zidentyfikować; dopiero gdy Bott zareagował jako pierwszy i rozświetlił salę, jego oczom ukazało się leżące na podłodze ciało. Jego twarz wykrzywił przelotny grymas, nie skomentował tego jednak ani słowem. Mimo zapewnień ludzi Delaneya, że od dawien dawna nikogo tu nie było, gdzieś tam, z tyłu głowy, ciągle miał myśl, że - prędzej czy później - znajdą jakieś trupy. Najwidoczniej komuś udało się odnaleźć rzeczony zamek, po prostu nigdy nie udało mu się go opuścić, by o tym opowiedzieć.
Puszczał słowa Matta mimo uszu, choć wolałby, żeby nie rozpoczynał tej rozmowy w taki sposób. Nie reagował też na decyzję arystokraty, gdy ten zbliżył się do przemawiającego do nich obrazu. Czy był to ten alchemik, Envirius? Albo jego krewniak? Rozglądał się dookoła z uwagą, zastanawiając się nad tym, co zabiło leżącego na posadzce goblina - bo po dłuższych oględzinach tym właśnie okazało się truchło, goblinem. Nastąpił na pułapkę? Czy może wcale nie byli tutaj sami?
- Dissendium - wymruczał cicho, do siebie, celując różdżką w kierunku przeciwległej ściany. Nie dostrzegał żadnego przejścia, które mogłoby ich poprowadzić dalej, w głąb zamczyska. Musieli więc odnaleźć jakieś, które najwidoczniej skryte było przed ich wzrokiem magią; Caelan nie wierzył zbytnio w pomoc obrazu, z którym inni członkowie wyprawy próbowali pertraktować, dlatego wolał zabrać się za rzucanie zaklęć, nawet jeśli ryzykował w ten sposób wywołaniem anomalii.

The member 'Caelan Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 64

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Popędziła przed siebie, uciekając przed toksycznym deszczem i usiłując schronić się pod dachem starej twierdzy. Dość już miała czekania, natykania się na kolejne drzwi, badania ich czy wreszcie forsowania. Chciała działać i choć wiedziała, że na takiej wyprawie cierpliwość będzie przydatną cechą, ta uleciała gdzieś zapomniana, przytłoczona przez nerwowe usposobienie Caley.
Udało jej się wreszcie dostać do środka, lecz ciemności skutecznie odebrały jej możliwość napawania się kolejnym widokiem. Zamiast tego poczuła smród tak okropny, że ledwo powstrzymała odruch wymiotny. Zasłoniła nos i usta ręką, lecz na niewiele to się zdało. Dopiero myśl, że trup Cedrika śmierdzi teraz zapewne tak samo, przyniosła jej pewnego rodzaju satysfakcję i pozwoliła skupić myśli na czymś innym.
Znajdowali się w sporym pomieszczeniu, a dopiero sprawne zaklęcie Matta rozgoniło mrok i pozwoliło wszystkim obecnym ujrzeć przestronność sali, jak i truchło goblina, leżące nieopodal. Caley skrzywiła się i szybko odwróciła wzrok, a jej uwagę przykuło coś innego. Ktoś inny.
Z portretu oprawionego w złotą ramę przemawiał do nich czarodziej w tiarze w gwiazdki, ewidentnie niezadowolony z gości. Kimkolwiek był, jako jedyny mógł uchylić przed nimi tajemnic zamku, dlatego Goyle wolała nie robić sobie w nim wroga i zareagowała, gdy mężczyźni przestali mu już pyskować.
- Nie przyszliśmy tutaj kraść – zaprzeczyła pewnym głosem, występując przed szereg i spoglądając postaci z malowidła w oczy. Kłamanie przychodziło jej z łatwością, dlatego sięgnęła po nie bez zawahania – Badaliśmy anomalie w okolicy, skryliśmy się tu przed jedną z nich, toksycznym deszczem – uniosła rękę, ukazując niewielką dziurkę wypaloną na rękawie szaty – Kim pan jest? Gdzie dokładnie jesteśmy? Bardzo chętnie zostawimy pana w spokoju, ale bez wskazówek powrót do domu zajmie nam zbyt dużo czasu – uśmiechnęła się zachęcająco, starając się brzmieć i wyglądać jak osoba godna zaufania.

| rzucam na kłamstwo (III)

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Ulga wypisana na jego chłodnej i poważnej jak dotąd twarzy malowała się wyraźnie w spojrzeniu, którym obdarzył Magnusa. Było niemal ciepłe, zabarwione rozbawieniem w odpowiedzi na dość cierpkie i sarkastyczne słowa, gdy sam przytakiwał mu w milczeniu, prawie nie mając za złe tego, co usłyszał. Chęć prychnięcia zdołał jednak powstrzymać i cicho ruszył ku obcemu mu Bottowi, wiedząc, że jako jedyny z nich wszystkich znajdował się w najgorszym stanie. Jeśli niewiele potrafił zdziałać na bieżące problemy, na które się napotykali, to mógł chociaż doprowadzić wszystkich w znośnym stanie do samego końca, pomimo bolesnej świadomości, że zabranie ze sobą eliksirów byłoby dużym ułatwieniem.
— Zachowuj się — wymamrotał krótko, nie mając najmniejszej ochoty na powtarzanie incydentu sprzed pierwszej bramy. — Curatio Vulnera Horribilis — wyrecytował formułę zaklęcia, gdy wreszcie przytknął koniec różdżki do rany po ukąszeniu, przymykając na chwilę oczy i skupiając się jedynie na celu, który chciał osiągnąć.

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 44

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Całe szczęście, że zdążyli schować się w środku zanim kwaśna burza rozpętała się na dobre. Nie wiedział czy istnieje wystarczająco silne zaklęcie parasola, żeby odbić te niszczące krople. Co prawda wewnątrz mogło czekać na nich jeszcze więcej zagrożeń, ale nie miał zamiaru martwić się na zapas. Wciąż był podekscytowany wizją przygody, nawet jeżeli niebezpiecznej. Miło było oderwać się na chwilę od sygnetu nestora, biorąc udział w wyprawie po zaklęte przedmioty.
O dziwo Bott okazywał się całkiem przydatny. Jego półgłówkowość podsuwała mu przydatne pomysły jak chociażby rzucenie światła na to tajemnicze pomieszczenie. Edgar zauważył kątem oka ramę obrazu, ale faktycznie to smród wybijał się na pierwszy plan.
Wszyscy zabrali się za rozmowę z obrazem, do której Edgar nie miał zamiaru dołączać. Zamiast tego rozejrzał się dookoła, próbując wykryć pewne nieprawidłowości. Martwe ciało goblina nie zwiastowało niczego dobrego - A ten jak zginął? - Zapytał jednak, bo przecież obraz nie był w stanie pozbawić go życia. Coś tu było nie tak. Postanowił zdać się na odpowiednie zaklęcie. Wyciągnął przed siebie różdżkę, rzucając cicho - Carpiene

The member 'Edgar Burke' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 76

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :