Loch Morar

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 51

Wyczołgujesz się z ciasnego korytarza po którym ciągniesz się na czworaka. Noga cie napierdala, w głowie ci jeszcze mózg drga od wrażeń bo przecież pchasz się w nieznany pokój po którym coś krąży. Podnosisz się na równe nogi. Ostrożnie odsuwasz się tak, by reszta twoich towarzyszy niedoli miała gdzie stanąć. Rozglądasz się dookoła ale gówno widzisz. Odwracasz się więc by skontrolować czy wszyscy są i widzisz, że jeden chyba postradał zmysły, drugi telepie pierwszym żądając cukierka, trzeci zaś starał się załagodzić sytuację tabliczką czekolady. Ja pierdolę.
Nie zdążyłem jednak nic powiedzieć, a klekot nad głową sprawił, że krtań się zacisnęła. Nad głową wisiała ciemna plama, która niestety zyskała konturach. Obrzydliwe, składające się z wielu żyjątek oblicze z trzaskiem odwróciło ku nam puste oczodoły, a ja poczułem się jak u Cass na zapleczu. Ogień buchnął, w powietrzu znalazło się szkło. Telekineza...? Nie wiedziałem co mógłbym zrobić innego jak po prostu skupić na sobie uwag tego czegoś dając reszcie być może chwilę na ogarnięcie się. Złapałem w zęby różdżkę. Wiodącą ręka sięgnąłem zaś po nóż chcąc zatopić go silnym uderzeniem w głowę, w okolicę nosa. Drugą ręką byłem gotowy chwycić za zwisające kłaki tak by przyciągnąć do siebie twarz gnijącej istoty. W razie konieczności i stolika mogłem użyć by się wybić, zbliżyć.

|bije kobietę nożem z ekwipunku po twarzy I:

The member 'Matthew Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 1

Nie wiedział, w którym momencie to wszystko nadeszło. Dostrzegł jedynie mętny błysk zaklęcia zupełnie innego niż tego, które przywołał, po czym zniknął razem z resztą w tunelu i niemal natychmiast pogrążył się w dziwnej mgle, czując, jak przenika go na wskroś i wdziera się w najgłębsze zakamarki jestestwa, zsyłając na niego wizje, wyobrażenia jednego wymiaru. Śmierć, własne konanie w tym miejscu dopadło go razem z gorączką. Wprawiło w paraliż. Uniemożliwiło jakikolwiek ruch, choć dalej parł na przód, trzęsąc się jednocześnie z zimna i przerażenia. Był przekonany, że wąski tunel zawali się nim zdąży wydostać się po drugiej stronie; przyspieszył niemrawo. Nie chciał, nie zamierzał umierać – nikłe przeświadczenie, resztka ulotnej nadziei zdawała się trzymać go przy życiu, choć czuł, że nadciągał nieubłagany koniec.
Mamrotał pod nosem. Nie mówił w języku, który by zrozumieli. Z jego ust wydzierała się mieszanina arabskiego bełkotu, w której jedynie pobrzmiewało angielskie wyrażenie śmierci i unicestwienia. Gdzieś w tym słowotoku zapomniał, kim był i jakie sekrety w sobie nosił. Nie wiedział już, czy jeszcze znajdował się w tunelu, gdy wyrwał mu się pierwszy odgłos ptasiego języka. Przez jeden ulotny moment zahuczał, zakrakał, zagwizdał. Mnogość ptasich śpiewów przytłaczała go i sprawiła, że wydobywał z siebie niezrozumiały bełkot, dociskając dłonie do uszu, gdy tylko wydostał się z tunelu ulegającemu zawaleniu. Plecami przywarł do ściany tuż obok Edgara. Tylko jego obecności był w jakikolwiek sposób świadomy, walcząc z dusznością i zawrotami głowy, usilnie powtarzając nie na przemian po angielsku i po arabsku, parokrotnie uderzając potylicą o mur, jakby zadawanie sobie ulotnego bólu miało go upewnić, że wciąż jeszcze żył. Drastycznym podejściem, które widział zaledwie parę dni wcześniej u kogoś innego, próbował opanować własny lęk, aż zaprzestał i zaczął głośno i ciężko oddychać, próbując wyrwać z uciekającego z niego życia jeszcze trochę. Próbował zapanować na tym; odepchnąć uczucie ogarniającej go przepaści, przyjmując do świadomości słowa Edgara, machinalnie kiwając im głową, ledwo zapamiętując, że dopadło go straszne fatum szlachetnej krwi, zsyłając niemal na ten sam padół, na którym obecnie znajdował się Zachary.
Pokiwał raz jeszcze głową, chcąc odepchnąć od siebie uczucie beznadziejności, wciskając się plecami w ścianę, jakby ta miała stać się jego jedynym pocieszeniem, nikle doświadczając działań pozostałych, widząc tylko odłamki szkła unoszące się gdzieś w powietrzu. Nie miał w sobie dostatecznie dużo siły, lecz nie chciał umierać. Własne przekonanie o tym nie mogło sprowadzić na niego końca w tak absurdalny sposób. Nie tego chciał, ale przed tym musiał się bronić: przed szkłem, przed istotą tkwiącą na suficie ze spojrzeniem, w którym dostrzegał tylko własny swój koniec. Przed tym chciał uciec, uniknąć i zaznać spokoju.

|No to próbuję zapanować na histerią/paniką i unikam latającego szkła

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 3, 95

Dręczony przez nagłe mdłości i słabość Edgar wsunął kilka kostek czekolady do ust, zrobiło mu się cieplej i lepiej, ale wiedział, że słodycze nie odczarują wewnętrznych organów; zamiast wątroby wciąż miał drugą trzustkę, przez co nasilał się krwotok wewnętrzny. Musiała zostać przetransmutowana, nim mocniej zdewastuje organizm nestora rodu Burke.
Czarnomagiczne zaklęcie Magnusa wystrzeliło z jego różdżki, długowłosa istota była jednak zbyt szybka, promień Sectumsempry wyżłopał niewielką dziurę w ścianie. Także i Edgar podjął próbę unieszkodliwienia istoty, ale i jego zaklęcie chybiło celu.
Caelan dostrzegłszy zagrożenie pragnął ochronić silną tarczą zarówno siebie, jak i siostrę; plany pokrzyżowała mu jednak anomalia - zamiast wiązki światła, pojawiły się kolejne okruchy szkła, które trafiły każdego obecnego w komnacie czarodzieja. Do tego ostre naczynie uderzyło go z impetem w prawy bark, rozcinając szatę i skórę do krwi. Caley zdążyła uchylić się w porę. Zachary potrafił myślał jedynie o tym, że zaraz zginie, panicznie bał się śmierci i ta myśl zmusiła go do wykonania uniku; szkło rozbiło się o ścianę za nim, co wprawiło uzdrowiciela w jeszcze mocniejsze drżenie i płochość. Nie zdołał zapanować nad nerwami.
Matthew zdecydował się na odważny krok zaatakowania istoty nożem, jednakże wszechobecne, nawet w Avendon, anomalie pokrzyżowały mu plany. Nim zdążył się zorientować nóż wyrwał mu się z ręki i zawisł na ułamek sekundy w powietrzu. Po chwili wystrzelił w kierunku właściciela, z morderczym zamiarem wbicia się w lewe ramię.
Długowłosa istota z niebywałą szybkością wspinała się po ścianie, niczym owady, które wyłaziły z gnijących ran. Zatrzymała się w rogu komnaty, nad ogniskiem, znów zawisając do góry nogami i wykręcając głowę nienaturalnie w waszą stronę. Jej oczy płonęły czerwienią. Zaklekotała znów złowieszczo, odgłosy, które wydobywały się z jej ust mroziły krew w żyłach, a w tym samym czasie nieznana siła poderwała Magnusa i Caley w powietrze na wysokość niemal dwóch metrów; zaczęli obracać się coraz szybciej wokół własnej osi.

| Czas na odpis to 48h.

Zachary, w tej turze wykonujesz dodatkowy rzut na odporność psychiczną. ST zapanowania nad atakiem paniki wynosi 60, do rzutu doliczany jest bonus za odpornosć psychiczną. ST spadnie do 30, jeśli ktoś zdecyduje Ci pomóc - uspokajając cię. Niezbędny jego do tego rzut na retorykę (to akcja), ST wynosi 40. Dopóki nie zapanujesz nad atakiem paniki, nie możesz podjąć akcji innej, niż defensywnej.

Pugno Febris zatrzymało działanie czarnomagicznego zaklęcia na najbliższą turę.

Matthew, st uniku ataku noża wynosi 42. Możesz spróbować unieszkodliwić nóż także czarami, do tego czasu będzie atakował co drugą turę.


Przez wzgląd na krytyczny sukces Magicus Extremos wzmacnia także rzucającego.

Magicus Extremos Caelana - Zachary, Caley, Magnus, Matthew, Edgar, Caelan 7 1/3


Link do rzutu: tutaj

Żywotność istoty: ∞/∞

Informacje:

Mapa:

Udało jej się uchylić w ostatniej chwili; popękane naczynia minęły ją, trafiając jednak w Caelana i innych towarzyszy wyprawy. Sytuacja nie przedstawiała się optymistycznie i tym razem nie miało to nic wspólnego z ciężką, zniechęcającą mgłą, a trzeźwą oceną stanu faktycznego - zaklęcia nie wychodziły, istota wciąż pozostawała nieuchwytna i nawet bezpośredni atak obrócił się przeciwko nim.
Widząc reakcje Zacharego, Caley spróbowała postąpić krok w jego stronę, lecz zanim w ogóle zdążyła się odezwać, nieznana siła poderwała ją nad ziemię, a kobieta zaczęła obracać się dookoła własnej osi. Wiedziała, że nie ma czasu do stracenia, bo pokój wirował coraz szybciej i za moment zapewne nie będzie mogła się odezwać, jeśli nie będzie chciała zwrócić kolacji.
- Lordzie Shafiq! - krzyknęła więc, próbując zwrócić na siebie jego uwagę, jednocześnie przytrzymując mocniej swoją różdżkę oraz torbę - To wszystko jest tylko wytworem twojej wyobraźni. Jesteśmy w pracowni alchemicznej w Avendonie, potrzebujemy twojej pomocy, spróbuj zamknąć oczy i skupić się. Weź głęboki oddech, za chwilę będzie po wszystkim - mimo wirowania starała się brzmieć najspokojniej, jak tylko potrafiła.

| retoryka II

The member 'Caley Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 14

Spróbował ochronić nie tylko siebie, ale i stojącą obok siostrę - wtedy jednak kapryśna magia znów pokazała mu, na ile jest bezsilny. Już w chwili wypowiadania inkantacji poczuł, że coś jest nie tak. Ściskany w ręce przedmiot zaczął się niepokojąco rozgrzewać, a jego pamięć zaczęła wynosić wspomnienie wyprawy do Norwegii na powierzchnię świadomości, nim jednak do tego doszło, z końca różdżki trysnęła fontanna szkła. Goyle zaklął cicho; to jednak nie był koniec. Mimowolnie odwrócił wzrok, zamknął oczy, nie widział więc, gdy w jego ramię uderzyło naczynie, przed którym próbował się ochronić; zachwiał się i zaklął ponownie, tym razem głośniej. Spojrzał na zranione ramię i zacisnął mocniej zęby. Pamiętał, że kamienie po lewej wydały się Caley inne, jednak nie chciał im poświęcać teraz uwagi. Choć istota, z którą przebywali w pomieszczeniu, była szkaradna, to wolał nie spuszczać jej z oka. I znów, gdy zaczęła klekotać, zaczęły dziać się rzeczy. Magnus i Caley zostali poderwani w powietrze, zaś on stanął jak wryty. Co tu się działo? Czy była to wina dźwięków, jakie wydawała z siebie maszkara? A może był tutaj ktoś jeszcze, kto traktował ich kolejnymi zaklęciami?
- Carpiene - powiedział w końcu, celując różdżką w stronę środka komnaty. Czuł się bezsilny, nie wiedział, co mógłby zrobić, by pomóc porwanym współtowarzyszom. Ani co stanie się zaraz. Próbował ignorować pulsujące bólem ramię; jeszcze nie umierał.

The member 'Caelan Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 49

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Wiedział, że chybi. Nie było to ani trochę chwalebne, właściwie dość dokuczliwe - nieposłuszeństwo różdżki i własne kalectwo, przez co ich życie lada moment mogło zawisnąć na włosku. Shafiq już odchodził od zmysłów, doktorzyna słabo sobie radził na otwartej przestrzeni. Za co go nie winił, a próbował kpiną i fanfaronadą wyjść z tej sytuacji. Nieudolnie. Wiązka zaklęcia rzuconego przez Caleana rozproszyła się pod wpływem anomalii i ugodziła każdego z nich piekielnie ostrymi odłamkami szkła. Cudem ominęły oko Rowle'a, większość wbiła się w ramię, którym instynktownie poruszył, czując nieprzyjemne pieczenie. I właściwie tyle zdołał zrobić, bo jakaś niezidentyfikowana siła pochwyciła go za kostki i uniosła w górę, zupełnie, jakby ktoś z ukrycia rzucił na niego levicorpus. I dla zabawy kręcił nim, jak bąkiem, wirował coraz szybciej i zaczęło mu się autentycznie robić niedobrze. Szum w uszach, dziwaczne dźwięki wydawane przez stwora, miał wrażenie, że zaraz zwymiotuje.
-Arresto momentum - zaryzykował, kierując różdżkę na samego siebie, chcąc choćby powstrzymać tę niedorzeczną karuzelę. Dziwna wydawała mu się ta istota - może miała coś wspólnego z tutejszym alchemikiem, skoro zalęgał się akurat w jego komnatach?

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 36

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Z trudem powstrzymywał się od wołania o pomoc, o ratunek postaci obojętnej, zdolnej do wyrwania go z błędnego przekonania o nadciągającym końcu. Zamknięty w świecie własnego umysłu pogrążał się z każdą sekundą, z każdym oddechem widząc coraz wyraźniej to, co czekało na niego u samego końca drogi umierania. Strach przenikający go na wskroś zdawał się wzmacniać, gdy nieudolnie próbował nad nim zapanować, lecz nie zamierzał się poddawać. Słyszał głos; głos wołający bezpośrednio jego, próbujący przebić się przez grubą warstwę brutalnych, paraliżujących myśli. Nie wiedział, nie miał pewności, czy należał do kogoś z grupy, czy był kolejnym wytworem jego wyobraźni wystawionej na działanie magicznych anomalii. Zdołał jednak wsłuchać się weń, starając się wolno i głęboko oddychać, aby z każdym zaczerpnięciem powietrza spróbować opanować szalejącą w nim panikę. Próbował przemówić do własnej świadomości; sięgał po logikę i chłodną kalkulację, nie zaś po emocjonalne rozchełstanie, w którym się znajdował. Odpychał je od siebie, próbował, podejmując się wstania na własne nogi i wtłoczenia w rzeczywistość, która była dużo okrutniejsza od jego własnych wytworów, po czym drżącą ręką chwycił mocniej różdżkę i przycisnął ją do własnej skroni, sięgając po środek mogący przedłużyć jego egzystencję tutaj.
— Pugno febris — wymamrotał drżącym głosem w próbie zapanowania nad lękiem o własną śmierć, bojąc się, że i teraz, szczególnie teraz nie potrafił dokonać czegoś tak banalnego jak rzucenie czaru powstrzymującego gorączkę.

No to hop na panikę (Caley się udało obniżyć st) i próba na pugno febris w samego siebie

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 86, 39

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Nie wiem jaką miałem minę gdy mniej lub bardziej bezmyślnie wyrwałem się przed szereg, wybiłem od ziemi i z nożem zamachnąłem na poczwarz kiedy to zorientowałem się,że moja dłoń zaciska się na powietrzu, lecz ciesze się, ze nikt tego nie uwiecznił. Cieszyłem się też z tego, że stworzenie nie wykorzystało okazji, a się odsunęło by ponownie upiornie zaklekotać. Powalona akcja. Nie umiałem tego ogarnąć, jak również powodu dla którego dwójka czarodziei zaczęła niebezpiecznie wirować pod sufitem. Nie skupiałem się na tym. Próbowałem uniknąć ostrza własnego noża.