First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Diabelskie sidła. "Oczywiście, że to diabelskie sidła!" Caileen wzięła głęboki wdech, przymknęła na moment oczy i zacisnęła mocniej dłoń trzymającą Tuilelaith. Podeszła do sprawy jak do wyczarowywania Patronusa, myśląc o bliskości swojej żony i ostatecznie będąc w stanie rozluźnić się na tyle, aby mordercza roślina odpowiedziała na ów manewr pozytywnie. Niestety, zwykle będąca tą rozsądną w ich związku Irlandka nie poradziła sobie z opanowaniem emocji. Kajka spojrzała na nią, nieco zmartwiona, choć nie mogła sobie pozwolić na rozstrojenie.
– Sama mówiłaś, ej! – starała się zwrócić jej uwagę – Nie szarp się!
Nie była w stanie zobaczyć, czy jej porady w ogóle dotarły do rudawej głowy, bo sama została już całkowicie pochłonięta i wyrzucona przez następne drzwi. Wiedziała co się działo – och, z pewnością hotel po prostu przemieszczał je obie do następnej atrakcji – ale i tak czuła się nieco dziwnie. Nie spojrzała nawet przed siebie, zrywając się na równe nogi i czekając, aż Tujka zostanie "wypluta" zaraz za nią. Tyle dobrego, że nie musiała długo czekać, ale nie można powiedzieć, żeby jej ukochana dobrze poradziła sobie z otarciem się o śmierć. Kajka wzięła ją czym prędzej w objęcia, pogłaskała i ucałowała w czoło, robiąc wszystko, żeby tylko pozbyć się paniki z poprzedniego etapu. Mimowolnie obróciła się w miejscu, odwracając Meadowes plecami do jeszcze większego zagrożenia, niż to poprzednie. Wytrzeszczyła oczy, orientując się, co spało nieopodal. Pełnia księżyca oświetlała dwa futrzaki w niemal artystyczny sposób.
Serce Szkotki przyspieszyło, a jej oddech stał się nieco nieregularny. Z trudem przełknęła ślinę, po czym odkleiła od siebie Tuile i momentalnie zakryła jej usta dłonią. Następnie spojrzała kobiecie znacząco w oczy i pomogła jej obrócić się w stronę wilkołaków, pokazując je, a potem kolejne drzwi palcem. Bez słowa.
Cóż: przynajmniej zadania były prostolinijne i nie pozostawiały wiele do interpretacji. Kaja ruszyła naokoło, podejmując odważną próbę przedostania się na drugą stronę. Wszyscy doskonale wiedzieli, jak daleko było jej do subtelności i skrytości, ale stanie w miejscu jak ten słup też niedużo by w tej chwili pomogło. Pokazała jeszcze Tujce gestem, żeby ruszyła za nią, ale nie miała całkowitej pewności, czy szok po sidłach zupełnie z niej już zszedł.


Ukrywanie się 0, Zwinność 2 (końcowe ST 35 i -40 do kostek
[*])

The member 'Caileen Findlay' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 98

--------------------------------

#2 'k15' : 9

Nie chciała mieć mu tego za złe i nie miała. Miała szansę zaprotestować czy też namówić go do zmiany planów. Nie zrobiła tego. W trakcie ich rozmowy, ani razu nie wspomniała chociażby o tym, że nie chce zbadać tajemnic zamczyska. Nie mogła więc go za nic winić, bo podjęła świadomą decyzję. Czy była mądra i rozsądna… To już była inna kwestią, którą z pewnością miała zamiar przeanalizować dopiero po opuszczeniu hotelu. Aktualnie jej myśli były zbyt zajęte walką o przetrwanie. Chociaż zdawało jej się, że zna Układ Słoneczny na pamięć, obawiała się że jest w stanie popełnić jakikolwiek błąd, który mógłby wpłynąć na powodzenie zadania. Ten osobliwy budynek zdawał się stawiać przed nimi zadania i mieli szansę sprawdzić czy zostaną wynagrodzeni za ich dobre wykonanie.
Chociaż brakło jej powietrza, adrenalina sprawiła że zaśmiała się nerwowo, słysząc entuzjastyczne wykrzyknienie profesora. Wiedziała, że im się udało. Wyciągnęła rękę w stronę Jaya, by móc się go złapać. Za nic w świecie nie chciałaby zostać tutaj sama.
Dziwna, unosząca ich siła postawiła ich na nogach. Znów wszystko stało się normalne. Uderzył w nich zapach stęchlizny i kurzu. - Na to wygląda - odparła mu, dotykając przesiąkniętych brudem i starością ciężkich, podartych kotar.
Zmarli nadciągali w ich stronę, a Rose postąpiła krok do tyłu. Spojrzała na Jaya. On znikał. Przestraszyła się nienażarty. Jej wyciągniętą dłoń przybrała nienaturalny odcień szarości. Przez chwilę wpatrywała się w nią oniemiała, a następnie dla porównanie spojrzała na tą drugą. Przypatrywała się z boku tej przedziwnej sytuacji, a jej usta wygięły się w geście zdziwienia. Miała wrażenie jakby obserowała całą sytuację z boku. - On mówi prawdę - zrobiła krok do przodu, stając ramię w ramię z przyjacielem, zaalarmowana tym że jeden z duchów poklepał go po ramieniu. Zdawali się być niegroźni. - Mamy koniec tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego. Przełom października i listopada, a Hogwart istnieje już od wieków. Ukończyliśmy naukę tam ponad dziesięć lat temu. I - zająknęła się, bo czuła że mówiła więcej niż pozwalała jej na to pojemność jej płuc. - jesteśmy żywi, a wy niestety już nie. Bardzo mi przykro - zakończyła dość niezgrabnie.

| brak biegłości retoryki i szlacheckiej etykiety

The member 'Roselyn Wright' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 71

--------------------------------

#2 'k15' : 5

Nałożone na siebie pytania rozbawiły jasnowłosą, prowokując krótki śmiech i błysk w jasnych oczach - uśmiech powiększył się na chwilę, lecz zgodnie z niewerbalnym, bez trudu zrozumianym gestem, nie rwała się do odpowiedzi, bardzo ciekawa tego, czy zgadła i czy Åsbjørn faktycznie przeistoczył się w śmierciotulę.
- Hmm, brakuje ci rogów - stwierdziła, nie wyobrażając sobie wikinga bez rogów - dopiero po wypowiedzeniu tych słów zorientowała się, że trochę skróciła myśl. To nie były same rogi. - To znaczy hełmu. O Błyskotce nie mogę powiedzieć nic więcej - pokręciła stanowczo głową. Nie ma tak, jak już słuchać końca, to trzeba przebrnąć przez całą opowieść. - Nie można pomijać całej historii żeby poznać jej koniec. A śmierciotula, brr - mruknęła, wzdrygając się na samą myśl. Była tak potworna, jak dementory, może nawet w jakiś sposób pozostawała z nimi spokrewniona - Lovegood jakoś odkładała dokładniejsze zainteresowanie się sprawą. - Wygląda ponoć jak peleryna, jest może troszkę grubsza, skrada się w nocy i atakuje śpiących czarodziejów. Nie zostawia po sobie żadnych śladów - ponoć chroniło przed nią zaklęcie Patronusa, ale wolała nigdy nie dostać okazji do sprawdzenia tego. Mówiła o tej sprawie z taką powagą i respektem, prawdziwym lękiem.
- Och, wcale? - zdziwiła się, coś tam kojarząc z astronomicznych prawd, ale niewiele. - Więc niedługo będzie tam całkowicie ciemno... Nic dziwnego, że świętujecie światło - uznała, wyobrażając sobie, na jakie sposoby można było obchodzić takie uroczystości. - Jak świętuje się światło? - informacje z pierwszej ręki były jednak bardziej wiarygodne niż wyobraźnia. Ugryzła się w język, nie pytając o noszenie słońc na głowach.
Łopot niewielkich skrzydeł i przeraźliwe piski nie wyrwały Susanne z rzeczywistości - oczywiście na nagły hałas serce drgnęło, lecz prędko upewniła się w swoim przypuszczeniu. Mieli do czynienia z nietoperzami, całą chmarą prześlicznych ssaków. Nie były groźne, wywołując w białowłosej więcej instynktu opiekuńczego niż odrazy czy lęku. Chciała unieść dłoń i pogłaskać je uspokajająco, ale posiadała sporą wiedzę na temat zwierząt oraz stworzeń - wstrzymała się, czekając, aż zauważą, że nie są w niebezpieczeństwie.
- Nie odganiaj ich! - poprosiła Norwega, wodząc wzrokiem po rozbłyskach światła pomiędzy czernią. Wkrótce nietoperze rozproszyły się, odsłaniając jasną tarczę Księżyca - którą oczywiście się zachwyciła, wlepiając spojrzenie na dobre parę sekund niczym nawiedzona, ale w końcu drgnęła, potrząsając lekko głową. - Biedactwa, chyba się nas wystraszyły - chyba nie na tym miało polegać to zadanie. Musiała zgłosić organizatorom, że wystawianie Merlinowi winnych nietoperzy na stres było niepotrzebnym zabiegiem. Anomalie pewnie i tak utrudniały im życie.
S k r z y p .
- Oooo! - mruknęła pod nosem, podekscytowana obecnością mrocznego dźwięku, tym razem wydobywającego się samoistnie - prędko spojrzała na jego źródło. Już była gotowa, już mogła tam iść. - Wołają nas! - hej, przygodo! Ruszyła tanecznie przez jaskinię, docierając do drzwi prędzej niż towarzysz, ale poczekała tam cierpliwie, dopiero z nim przekraczając próg - natychmiast do uszu dotarły odgłosy zegarów, których nawet nie próbowała zliczyć. Skrzywiła się lekko, prędko odczuwając dyskomfort.
- To będzie trudne - męczące echo i jakieś dziwne konstrukcje na środku nie wróżyły dobrze. Westchnęła, zaglądając do środka pudeł. - Bertie pewnie by sobie poradził, lubi majsterkować... ale spróbujmy. Znasz się na zegarach? - zapytała, już zbierając części. Była szybka. Aż zakręciło jej się w głowie, kiedy podniosła się znad podłogi, w materiale lekko uniesionej szaty trzymając już większość elementów. Ponownie pochyliła się nad zagadką, próbując ją rozpracować.

| zręczne ręce I, mugoloznawstwo brak, szczęście I + dorzucam k15 na zadanko

The member 'Susanne Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 93

--------------------------------

#2 'k15' : 15

Nie była zaskoczona tym, że z pierwszym zadaniem udało im się uporać szybko i sprawnie. Gdy wszystkie planety zostały dopasowane do odpowiednich miejsc, na miejscu jaśniejącego wcześniej świetlika pojawiły się otwarte drzwi i w ciągu ułamka sekundy obie kobiety porwane zostały w ich kierunku, aby sprawnie wylądować w kolejnym pomieszczeniu. Esther nie musiała rozglądać się zbyt długo, by uświadomić sobie, że pokój będący miejscem ich kolejnego zadania był raczej fragmentem lasu, który zdawał się nie być ograniczony czterema ścianami.
Miejsce wyglądało realistycznie; srebrzysty blask księżyca na czystym niebie rozświetlał otoczenie oraz twarze obu kobiet, które teraz mogły cieszyć się świeżym, rześkim powietrzem. Jesienne noce należały do jednych z jej ulubionych, z lekkim wiatrem szumiącym w koronach drzew oraz zapachem nadchodzącego powoli chłodu. Esther wzięła głęboki oddech, przez moment delektując się obecną chwilą i robiąc kilka kroków w przód w stronę drzwi, które znajdowały się kilka stóp przed nimi. Nie spieszyła się, zachowując ostrożność i przypuszczając, że kolejne zadanie nie mogło wymagać od nich jedynie przejścia przez las. Coś czaiło się pomiędzy drzewami i cokolwiek to było, Esther nie zamierzała dać się wystraszyć.
- Mam wrażenie, że stanowimy dobrą parę - powiedziała melodyjnym głosem, uśmiechając się do Caley. W momencie, w którym zamierzała dodać, iż po wszystkich opowieściach, które słyszała o Hotelu Transylvania spodziewała się czegoś więcej, do jej uszu dobiegł dźwięk, który nie był ani szelestem liści ani hukaniem sów. Przypominał raczej ciężkie oddechy i gardłowe chrapanie, oba należące raczej do zwierzęcia niż człowieka. Zatrzymała się w miejscu, rozglądając się wokoło. Po krótkiej chwili jej wzrok spoczął na dwóch spoczywających na ziemi cielskach, które unosiły się rytmicznie wraz z wydawanymi dźwiękami. Pogrążone we śnie wilkołaki przypominały przerosłe wilki, jednak pani Trelawney dobrze wiedziała, że są one o wiele bardziej niebezpieczne niż zwyczajne zwierzęta. Potrafiła doskonale wyobrazić sobie los, który mógłby je spotkać gdyby stworzenia nagle zbudziły się ze swojego snu. W starciu z ciężkimi ciałami i niemożliwym do pohamowania instynktem, dwie kobiety niemogące używać magii nie miały najmniejszych szans.
- Spójrz - powiedziała przyciszonym, wskazując dłonią śpiące wilkołaki, choć coś podpowiadało jej, że Caley nie potrzebowała jej pomocy w ujrzeniu kolejnej przeszkody. Musiała przyznać, na widok potężnych kształtów, które byłyby w stanie rozerwać ją na strzępy w ciągu zaledwie kilku sekund, jej żołądek ścisnął się boleśnie, a wzdłuż kręgosłupa przebiegł jej zimny dreszcz. Sekundy zdawały się ciągnąć w nieskończoność i Esther wiedziała, że stanie w miejscu nie zmieniało faktu, iż prędzej czy później będą musiały podjąć próbę dotarcia do drzwi - Jeśli wydarzy się coś złego, wiedz, że prawdziwą przyjemnością było cię poznać, Caley Goyle - zażartowała i chociaż w tej sytuacji nie powinno być jej do śmiechu, w jej słowach nie było ani odrobiny kłamstwa. Zagryzając wargę zrobiła pierwszy krok, przez ramię rzucając krótkie spojrzenie na Caley. Tak naprawdę nie miała żadnej strategii; zamierzała jedynie iść przed siebie, starając się nie wydawać żadnego dźwięku. Bez względu na to jak bardzo chciała pomóc swojej towarzyszce, w tym zadaniu każda z nich skazana była na samą siebie.

The member 'Esther Trelawney' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 15

--------------------------------

#2 'k15' : 13

Pnącza nie zwalniały uścisku, za to ja słabłem z każdą kolejną sekundą, w końcu nie mając już nawet siły żeby dalej walczyć. Każda ręka, każda noga, a z czasem nawet umysł zaczęły mi odmawiać posłuszeństwa, zaś świadomość osuwała się gdzieś w cień. To nie prawda, że kiedy umierasz całe życie przelatuje ci przed oczami... A może wcale nie umierałem? Pogrążyłem się w całkowitym bezruchu, nie wiem kiedy dokładnie poczułem szarpnięcie, a kiedy moje ciało uderzyło o posadzkę. Trochę się przy tym poobijałem, ze strachu zaschło mi w ustach, zaś serce waliło jak oszalałe - miałem wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z piersi i stanie obok. Zamrugałem kilka razy, odgarniając mroczki przed oczami. Powoli podniosłem się do siadu, a później, lekko zataczając, na równe nogi. Oddech wciąż miałem przyspieszony, być może właśnie otarliśmy się o śmierć, ale i tak w całej tej sytuacji najbardziej było mi szkoda samej Gwen, bo ostatecznie wcale nie chciała tu być. Podbijam do niej, by pomóc jej pozbierać się z ziemi.
- Słyszysz to?... - pytam szeptem. I nagle olśnienie! Całkiem dosłownie zresztą, bo oto w centrum sali rozbłysły błękitne płomienie. Ich chłodny blask rozświetlił okolicę ukazując naszym oczom dziesiątki szkieletów. Ruchomych szkieletów. Drgnąłem, dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie i sam mocniej złapałem Gwen. Wszystko wokół zaczęło wirować, do uszu dotarła przerażająca muzyka, a nasi martwi towarzysze wstawali raz po raz, rzucając się w wir tańca. Od tego całego zamieszania zakręciło mi się w głowie i nawet nie zauważyłem, kiedy zacząłem pląsać wraz z nimi. Coraz szybciej i szybciej, w rytm przyspieszającej muzyki! Znowu zaczynało brakować mi tchu, ale gdzieś w całym tym chaosie dostrzegłem w końcu kolejne drzwi, w dodatku zachęcająco uchylone. No ok, dotarcie do nich nie mogło być wcale takie trudne, wystarczy po prostu złapać odpowiedni rytm! Dobrze, że w ostatnich miesiącach podłapałem kilka fajnych kroków, to teraz była okazja żeby z nich skorzystać. Najpierw jednak, zanim celem staną się drzwi, postanowiłem dotrzeć do Gwendolyn, by pochwycić ją w ramiona i zamknąć w nieprofesjonalnej ramie. Po prostu nie mogliśmy się rozdzielić.
- Mam cię! - śmieję się, wciąż trochę słabo, ale jednak, po czym stawiając kolejne taneczne kroki ruszamy razem do ostatnich wrót. To był naprawdę zaskakujący dans macabre - połączenie współczesności z typowo balowymi krokami. Zdecydowanie powinniśmy to opatentować.

The member 'Johnatan Bojczuk' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 47