Ben Nevis

przychodzimy

Zimy w Wielkiej Brytanii były różne. Czasami przez te kilka miesięcy padał jedynie deszcz, a czasami przez zaspy należało się dosłownie przedzierać. Jak wszystko w tym kraju, nawet zima przechodziła ze skrajności w skrajność. W tym roku jednak była miło zaskoczona. Śnieg delikatnie prószył, a mróz jedynie szczypał w odkryte policzki. Chociaż i tak nie przepadała za tymi zimnymi miesiącami, to patrząc na to co dzieje się za oknem czuło się magię. Lucinda żałowała tylko, że w ostatnim czasie przyszło jej patrzeć przez to okno w samotności. Może to zbyt górnolotne słowa, bo nigdy nie była całkowicie sama, ale jednak. Odkąd Marcella postanowiła wyjechać i przeprowadzić się do siostry, Lucinda czuła się o wiele bardziej samotna niż wtedy, gdy mieszkała sama. Może to dlatego, że wcześniej doskonale znała smak samodzielności. W momencie, gdy zamieszkała z przyjaciółką dostrzegła plusy wspólnego życia i to ją zwyczajnie zaskoczyło. Nie fakt, że tęskni za Figg, ale to, że brakuje jej kontaktu innych ludzi.
Skryta pod dużym, czarnym kapturem, oczekiwała przyjścia przyjaciela. Znała go wystarczająco dobrze by wiedzieć, że jej nie wystawi. To nie leżało w jego zwyczajach, mało tego, to częściej ona była osobą w ich relacji, która zawodziła. Jeżeli ktoś miałby wystawić kogoś to byłaby to właśnie Lucinda. Dawna ona, nie ta dzisiejsza. W końcu na dzień dzisiejszy naprawdę wiele się zmieniło.
Choć w swym zachowaniu była bardzo czujna, to nie usłyszała skrzypiącego pod butami Lovegooda śniegu. Odwróciła się od razu, gdy do jej uszu dotarł szept i przez chwilę, jedynie przez sekundę na jej twarzy wymalowało się zaskoczenie pomieszane z przerażeniem. Po chwili jednak usta ułożyły się w delikatny uśmiech, a wzrok powędrował w stronę delikatnego bukietu goździków. – Lubię, ale nie trzeba było – dodała powracając spojrzeniem do twarzy mężczyzny.
Nie lubiła niespodzianek, ale to dlatego, że to zawsze ona była osobą, która wszystko planuje. Bardzo to lubiła, sprawiało jej satysfakcje, to, że wszystko idzie zgodnie z planem. Już dawno tego nie robiła, ale dziś nie miała zamiaru narzekać. Pamiętała jeszcze ich wspólne wyprawy i wiedziała, że nie będzie się nudzić. Tym bardziej, że wciąż była go ciekawa, chciała wiedzieć jakim człowiekiem się stał, jak bardzo się zmienił. Słowa to jedynie początek. – To już brzmi ciekawie – powiedziała i podała mu dłoń by mógł ją poprowadzić.
Gdy dotarli na miejsce, Lucinda rozejrzała się po okolicy. – Pozmieniało się tutaj – zaczęła robiąc krok w stronę krawędzi. Poślizgnęła się lekko i od razu stanęła w miejscu. – Uważaj, to nie jest dobry dzień na naukę latania. – dodała z uśmiechem i odwróciła się w stronę mężczyzny. – Przygotowałeś postanowienia noworoczne? – zapytała całkowicie poważnie.

Doceniał niewypowiedziane zaufanie, jakim obdarzyła go, pozwalając na to, by w tajemnicy zaplanował przebieg podróży. Zdawał sobie sprawę, że Lucinda nie jest typem kobiety, która pozwala się biernie prowadzić z punktu A do punktu B, czuła się znacznie lepiej, gdy przejmowała przysłowiowe stery - miał to na uwadze, przygotowując im ten wspólny sylwester w taki sposób, aby wciąż pozostawić jej wybór. Nie istniała tylko jedna droga do osiągnięcia celu wyprawy, na dobrą sprawę mogli modyfikować ją w miarę wędrówki i to chyba właśnie ta wolność zapewniała najprzyjemniejsze poczucie swobody. Teleportowali się na pasmo górskie, nieco odbijając od miejsca, które zaplanował; nie pojawili się na zboczu, ale nieco wyżej, niemal przy szczycie. Powinni chyba dziękować jednomyślności, że nie zgubili się po różnych stronach Ben Navis, zwłaszcza, że zapadający wieczór spowijał już niskie lasy iglaste błękitnawym cieniem osiadającym na połyskującej gwiazdami warstwie śniegu.
Również przejechał się kawałek na oblodzonym stoku, ale instynktownie zmusił mięśnie do wykonania ostrego skrętu stopami, dzięki czemu utrzymał równowagę. Zupełnie bezwiednie odnalazł też dłoń Lucy, ściskając ją pokrzepiająco i przypominając o tym, że cokolwiek by się nie działo, byli tutaj razem, więc będą sobie pomagać do ostatniej chwili.
- Latać może nie polecę, ale kości też mi szkoda, te kamienie wyglądają na twarde - skwitował żartobliwie, ugniatając pod stopami bardziej kruchą warstwę śniegu, aby znaleźć pewny grunt. Kiedy już unieśli głowy, widok, jaki się przed nimi otwierał, zapierał dech w piersi. Elric kochał góry, kochał pojawiające się tylko tutaj poczucie miałkości człowieka w porównaniu z ogromem świata i natury. A teraz, w najmroźniejszy miesiąc roku, cała ziemia mieniła się srebrzyście, doprowadzając do bólu pod powiekami. Odwrócił uwagę od bieli, żeby spojrzeć przyjaciółce w oczy. Wyglądała tak poważnie, mimo że jej wystający ponad szalem nos już stał się różowiutki na czubku. - Postanowienia...? - Zbiła go z tropu. Po prawdzie, nie przygotował sobie żadnych, zbyt zajęty organizowaniem noworocznej wycieczki, nie chciał jednak obdarzyć jej tak obojętną odpowiedzią, więc prędko pomyślał o tym, co mogłoby być mu drogie. - Dożyć do końca roku - rzucił trochę nieprzemyślanie, bo przecież nie o wojnie mieli rozmawiać. - Dożyć z godnością. Nie pozwolić się zmanipulować. Być dobrym opiekunem smoków, dobrym przyjacielem. Wybrać się choć raz za granicę... odłożyć trochę grosza? - Uśmiechnął się niewesoło, gdyż dwa ostatnie życzenia były obecnie wyjątkowo trudne do zrealizowania. - A jakie są twoje życzenia? Jeżeli jakieś masz? - Poprawił plecak i skinął głową w kierunku ścieżki prowadzącej w dół Ben Navis. Po części miała to być dla nich ścieżka wspomnień, choć kto wie na co nowego można się natknąć, gdy powróci się po latach w to samo miejsce. Wyruszyli, trzymając się blisko. Raz na jakiś wyciągał ramię, aby po dżentelmeńsku wspomóc ją na bardziej stromych fragmentach, choć gdy marszczyła brwi, przekonywał ją, że to dla jego własnego bezpieczeństwa.
[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Elric Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

'k10' : 3

Nie chciała być ponura. Nie chciała być poważna. Tak naprawdę miała nadzieje, że po części będzie postrzegał ją tak jak dawniej. Nie przez wzgląd na ich relacje, ale przez fakt, że ona sama za właśnie taką sobą tęskniła. Otwartą, ufną, lekką. Kiedy wracała wspomnieniami do tych dni czuła się tak jakby zderzała się ze ścianą. Inne życie, inna Lucinda. To wyglądało tak jakby teraz zachorowała na jakąś mugolską chorobę odbierającą jej pamięć. Niby wiedziała, że to wszystko miało miejsce, niby potrafiła odtworzyć swoje uczucia, a jednak nie mogła znaleźć ku temu drogi powrotnej. Dziś jednak nie miała zamiaru nad tym rozprawiać. Żyli tu i teraz, byli tacy jacy powinni być w danym momencie ich życia, a przecież nawet nie przyszłoby jej do głowy, że mogą spotkać się w takim miejscu, po tylu latach. Przynajmniej ona się tego nie spodziewała.
Słysząc zdziwienie mężczyzny w jego głosie uniosła kącik ust w figlarnym uśmiechu. Chyba doskonale wiedziała, że będzie to pytanie dość problematyczne. Nie dlatego, że ludzie przestali marzyć, ani dlatego, życzenia nigdy się nie spełniają. Ona bowiem wierzyła, że nie spełniają się jedynie te, nad którymi wystarczająco się nie pracuje. Choć żyli w świecie magii, to jednak nie istniała siła, która mogłaby przynieść im to o czym tak bardzo marzyli. Wsłuchała się jednak w wykreowane przez mężczyznę, możliwe, że na poczekaniu, postanowienia. Skinęła głową, bo chyba sama miała podobne. – Uważasz, że się spełnią? – zapytała z uśmiechem. Co do wielu miała pewność. Nie mógł być złym przyjacielem, tak jak nie mógł być złym opiekunem smoków. Jego osobowość na to nie pozwalała. Był dobrym człowiekiem, a przynajmniej takie na dzień dzisiejszy miała o nim przekonanie i nie chciała tego zmienić.
Blondynka zastanowiła się w duchu nad swoimi postanowieniami, gdy ruszyli po stromych kamieniach w górę. – Mam zamiar poćwiczyć uniki, aby nikt nie mógł już we mnie wycelować śnieżką – zaczęła spoglądając na Lovegooda wymownym spojrzeniem. – Wiesz… chyba w ostatnim czasie wiele swoich postanowień spełniłam. Uniezależniłam się od toksycznej rodziny, od toksycznych relacji, przestałam pokładać w ludziach kilogramy zaufania. Dałeś mi ostatnio do myślenia. Tym co powiedziałeś – przerwała, gdy nagle temperatura spadła, a po jej plecach przebiegł mroźny dreszcz. – Nie umiem rozmawiać o niczym innym niż o wojnie, bo nie umiem żyć niczym innym. Chce to zmienić, chce jeszcze trochę pożyć. – dodała. Nie chodziło o czas, który jej pozostał, bo wbrew wszystkiemu nie bała się śmierci. Chodziło o korzystanie z tego co jej pozostało.
Czarownica zarzuciła sobie kaptur ponownie na głowę, ale wichura, która się rozpętała sprawiła, że ten niemal od razu opadł jej na kark. Blondynka zatrzymała się w miejscu i jedną ręką chwyciła za rozwiane na wszystkie strony włosy. – Zamawiałeś taką pogodę? Planujesz morderstwo? – zapytała podnosząc głos. Nie była pewna czy w ogóle ją słychać. Lucinda chwyciła mężczyznę mocniej za dłoń i pociągnęła go w górę. Może to taki moment? Może znaleźli się na trasie tego cholernego wiatru? Roześmiała się. – Stary rok chyba się wynosi. Chodź, bo nie zdążymy go pożegnać. – dodała. Nie wiedziała, że to dopiero początek ich przygody.

Zbyt mało czasu spędzili razem w tym nowym roku, nowej rzeczywistości, aby Elric zdawał sobie sprawę z tego jak rozległe zmiany zaszły w psychice jego niegdyś najlepszej przyjaciółki. Owszem, była ostrożniejsza, może trochę bardziej ponura, zamyślona, ale w jej oczach nadal widział tę samą dziewczynę, która kiedyś zupełnie zawirowała jego światem - w znaczeniu tak niewinnym, jak tylko można pomyśleć, bo przecież najlepiej wspominał te dni, gdy razem wyruszali na mniej lub bardziej spektakularne przygody. Liczył na to, że o tak wyjątkowej porze, w miejscach przywołujących dobre skojarzenia, zdoła wykrzesać z niej trochę tego płomienia, który - w to wierzył - nie był jedynie śladem dawnego nazwiska, ale jej własną naturą, jej charakterem. Nie zastanawiał się nad tym, co będzie, jeżeli się nie uda. Jeżeli nadal będzie bardziej ostrożna niż szczęśliwa. Chyba nie chciał o tym myśleć; cokolwiek by się nie stało, na pewno by jej nie winił.
- Niektórych jestem pewien, inne... - Westchnął wymownie, wichrząc palcami czarne włosy i spoglądając w górę, na ścieżkę, którą wkrótce przyjdzie im pokonać. - Zobaczymy jak to będzie z tym groszem - podsumował, uśmiechając się krzywo. Nie wstydził się wcale, że w ostatnich miesiącach zubożał, w tak burzliwych czasach człowiek doceniał, że miał dach nad głową i jedzenie w spiżarce.
Wspinaczka była trudna, ale tego rodzaju trud przyjmował z satysfakcją. Nie było czasu się zamartwiać, trzeba było patrzeć pod nogi, by nie stanąć nieuważnie na zbyt oblodzonym kamieniu, poza tym z każdym metrem nad poziomem morza powietrze stawało się chłodniejsze i rzadsze. Czuł mróz już nawet pod grubym podszyciem kurtki, oddech nie tylko zmieniał się w parę, ale osiadał na wargach cieniutką warstewką lodu. Instynktownie poprawił dźwigany bagaż i zbliżył się do Lucindy, aby mieć ją w zasięgu ramienia i pomagać w przejściu co trudniejszych odcinków.
- Uniki, ha? - powiedział zdyszany, odwracając się i z uśmiechem spoglądając na świat w dolinie. - To dobre postanowienie. Jeśli będziesz potrzebować towarzystwa to wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Spojrzał na nią poważniej, gdy nawiązała do rodziny. - Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że udało ci się uwolnić z tej klatki - mruknął, machinalnie poprawiając jej kaptur. Dał jej do myślenia? Nie do końca taki miał zamiar, jego uwaga była zdawkowa, powodowana chwilą, cieszył się jednak, że może jej wyjść ona na dobre. - Jeśli tak, to najlepszy początek - Uśmiechnął się mimo ścierpniętych z chłodu policzków.
Rozpętał się wiatr, niebezpiecznie ściągając ich w dół. Słabo się słyszeli; próbował odnaleźć dłoń Lucindy, ale uprzedziła go, pierwsza splatając ich palce.
- Nie! - odpowiedział, gdy zadała mu pytanie, choć nie do końca usłyszał ostatnią część. - Zejdźmy w boczną ścieżkę, to nie pogoda na zdobywanie szczytów - stwierdził, subtelnie zmieniając pierwotny plan podróży i odhaczając jeden z jej pomniejszych punktów. - Jeżeli odbijemy w lewo, za jakiś czas wyjdziemy przy wodospadach! - Wyszczerzył zęby, widząc jak walczy z włosami i kapturem, jak rwie się do tego, by prowadzić. Mimo mrozu i wiatru, czuł, że zmierzają w dobrym kierunku.

/zt tutaj, idziemy tu