Dom Horacego Slughorna

The member 'Michael Tonks' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 28

Coś tu było nie tak. Zdecydowanie było źle. Zdemolowane wnętrze mieszkania. I jeszcze on. Męska sylwetka oparta o ramę. Na widok jego klatki piersiowej z której została jedna wielka paćka chciało się wymiotować, a to jednak te puste oczy przerażały Pottera najbardziej. No przynajmniej przez kilka sekund, zanim na schodach nie pojawiła się kolejna sylwetka odziana w czarne szary i z maską na twarzy. Serio? Umysł Pottera działał szybko. A przynajmniej starał się. Nie wiedział, czy rzucanie zaklęć było dobrym pomysłem, tym bardziej, że jego ręce zawodziły. Jednakże był czarodziejem, był aurorem do jasnej cholery i musiał spróbować. Rzucanie zaklęć było tak samo ryzykowne, jak próba uniku przed zaklęciem, dlatego wyciągnął różdżkę przed siebie.
-Protego Maxima!-krzyknął, mając nadzieję, że jego różdżka go nie zawiedzie. Oczywiście podjęcie decyzji przez Pottera trwało zaledwie ułamki sekund. Nie była to pierwsza sytuacja kiedy ktoś celował w niego różdżką.

The member 'Charlus Potter' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 97

Zacząłem nerwowo podrygiwać przed domem, chcąc odpędzić od siebie przenikający chłód. Wbijający się nieustannie w skórę. Zerkałem to na parę wodną tworzącą się przy każdym oddechu, to na tereny wokół budynku. Przestąpiłem z nogi na nogi, ścisnąłem mocniej różdżkę. W końcu przerzuciłem wzrok na drzwi prowadzące do dawnego mieszkania lorda Slughorna. Zacząłem się martwić o wchodzących do środka czarodziejów. Co jeśli to właśnie tam czeka na nich niebezpieczeństwo, kiedy ja tak beztrosko stoję sobie na czatach? Zaklęcie wydawało się dalej utrzymywać, świetlista, niewidoczna dla mugoli łuna otaczała kamienicę. Westchnąłem nie będąc pewnym tego, co powinienem zrobić; w końcu postanowiłem spróbować wejść do środka.
Okręciłem się na pięcie w kierunku frontu. Stawiałem na dróżce pospieszne kroki kiedy właśnie usłyszałem harmider dochodzący z wnętrza budynku. Przyspieszyłem, chcąc czym prędzej dostać się do pozostałej części grupy. Wydawało mi się, że mają nie lada problem, a ja nie znałem jego przyczyny, nie domyślałem się nawet co się tam dzieje. Z tego miejsca i tak nie mogłem nic zrobić. Musiałem szybko podjąć decyzję: zostać lub przedostać się do źródła hałasu. Oczywiście wybrałem opcję drugą.

The member 'Glaucus Travers' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 12

Kiedy tylko zobaczyła Grahama, zastygła w bezruchu. Patrzyła szeroko otwartymi oczami na mężczyznę. Na brata Ramseya i na kogoś, kto przecież początkowo wdrażał ją w świat aurorstwa. Przygląda mu się, a ucisk w gardle dal o sobie znać w chwili, w której chciała zemdleć, bo minęły ledwie dwa miesiące od śmierci Reagana, a teraz kolejna osoba, która przeszła przez jej życie była... Martwa. Spuściła wzrok mimowolnie, a następnie uniosła je na schody, by dostrzec zarys trzech sylwetek. Wypuściła powietrze ze świstem, a kiedy tylko Charlus ochronił ich przed czarnomagicznymi zaklęciami, odetchnęła z ulga. Emocje jednak w niej szalały, a smutek przelewał się przez wątłe ciało czarownicy, która nie miała dostatecznie dużo siły, by się z tym zmierzyć. Raz jeszcze spojrzała na Mulcibera, a zdrowe zmysły odeszły do reszty i pojawiła się dziwna chęć rozszarpania napastników. To musieli być oni. Skinęła głową w stronę Pottera i wycelowała różdżka w nieznajomych. -Bombarda Maxima! - chciała żeby schody się zawaliły i wierzyła, że udało jej się to osiągnąć.

The member 'Katya Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 91

Może to i dobrze, że zwlekała z wejściem do środka? Pewnie teraz leżałaby już pół przytomna na brudnej podłodze albo zemdlałaby na widok martwego ciała jakiegoś biedaka. Pytanie tylko co gorsze. Powtórzyła ruchy Katyi, profesora i Pottera chwilę przed tym jak zaczęły dochodzić ze środka odgłosy walki. W porę schowała się w cieniu mając nadzieję, że przeciwnik jej nie dostrzegł. Próbowała wymyśli co powinna zrobić. Do głowy przyszło jej pewne zaklęcie, które ochroni ją a przez co będzie mogła pomóc swoim towarzyszą. Jeśli się nie uda to zdradzi swoją pozycję i pewnie w końcu wyląduje na tej ziemi. Raz się żyje prawda?
-Amicus - wycelowała w zamaskowanego przeciwnika. Na zastanawianie się z jakiej organizacji pochodzi ten osobnik przyjdzie czas później.

The member 'Megara Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 44

Kto jest bez grzechu niech pierwszy rzuci kamień.
Wprawdzie nie chodzi zapewne o rzucanie w dom - albo raczej przerzucanie przez płot - ale sam fakt działania skłonił Cornelię do krótkich rozważań nad sensem życia i moralnością ogólnie pojętą. Krótkich (na szczęście, Merlin jeden raczy wiedzieć, co by z tej refleksji wynikło), bo nim z uporem godnym maniaka sięgnęła po kamień kolejny, posłyszała za sobą niepokojący szelest.
Niedobrze.
Ledwo zdołała się odwrócić, nie zdążyła nawet znaleźć w głowie odpowiedniego zaklęcia, by pozbyć się zwierzaka - do cholery jasnej, co to za okolica, żeby człowieka atakował kuguchar, to jakaś k p i n a. Zaskoczenie robiło swoje, więc zamiast kotopodobnego jakkolwiek przepłoszyć, rzuciła się na bok, by umknąć przez przerośniętymi pazurami.

The member 'Cornelia Ingisson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 66

Gdyby nie zaklęcie tarczy Charlusa, Zakonnikom mogłaby stać się poważna krzywda. Zaklęcie było na tyle potężne, że ochroniło Michaela przed przemianą w kamienny posąg, a Katyę przed gryzącym dymem wypełniającym płuca.
Megara chciała pomóc, jednak jej nie wyszło. Zaklęcie zderzyło się z innym zaklęciem w momencie, gdy oba dotarły do tarczy. Jej Amicus wystrzeliło na powrót w stronę Megary, trafiając jednak w Glaucusa, który w tym momencie stanął w progu. Momentalnie Traversowi pociemniało przed oczami, a powietrze przez chwilę ciężej przechodziło mu przez gardło. Zaraz jednak wzrok powrócił do dzielnego marynarza, czego nie można powiedzieć o łatwości oddechu.
Katya wymierzyła w schody idealnie za ciałem Grahama, a przed napastnikami, jednakże odbite chwilę wcześniej przez tarczę Pottera Duro weszło w interakcję z Bombardą panny Ollivander. Siła wybuchu odepchnęła zamaskowanych czarodziejów w górę, poza zasięg wzroku Zakonników, drewno zaś zamarło, tworząc poskręcaną rzeźbę z tego, co przed chwilą było wypolerowanymi stopniami w odcieniu ciemnej wiśni. Schody wyglądały teraz jak klatka z filmu w czasie kręcenia efektów specjalnych - pośrodku stopni ziała dziura, ukazując wnętrze skrytki pod schodami, wystrzeliwszy przed siebie odłamki różnych kształtów, które tworzyły chmurę drewnianego pyłu, drzazg jak i większych fragmentów - niczym trójwymiarowa ekspozycja w galerii sztuki. Barierka rozłożyła się wpół jak skrzydła, jednak zarówno im bliżej do niej od środka schodów, jak i bliżej od środka w kierunku ściany, bryły drewniane wciąż stanowiły w miarę jednolite stopnie. Przejście po nich było więc możliwe, lecz ryzykowne.

Zaś poza granicami posesji Cornelii nie udało się umknąć przed pazurami kuguchara. Zwierzę przejechało nimi po plecach kobiety, pozostawiając w okryciu osiem długich rozcięć w poprzek pleców, w tym dwa sięgające aż do skóry, z której wyciekło kilka kropli krwi. Teraz zwierzak patrzył się na nią, z nerwowo podrygującym ogonem. Szykował się do kolejnego skoku.

| Przepraszam za wyjątkowo długą nieobecność.
Żeby wejść na piętro musicie pokonać schody, częściowo wysadzone przez Katyę - w tym celu rzucacie kością k100. Charlus, dzięki adrenalinie chwilowo zapominasz o poszkodowanych palcach - na najbliższą kolejkę nie masz minusu do rzutów. Glaucus, po przyjęciu odbitego zaklęcia "na klatę" do tego rzutu liczy Ci się jedynie połowa bonusu ze statystyk sprawności. Cornelia - by pozbyć się kuguchara musisz z powodzeniem rzucić jakiekolwiek zaklęcie, które unieszkodliwi zwierzę.
Na odpis macie 36 godzin.

To naprawdę jakaś kpina.
Kuguchar. Dziki, magiczny kot, który postanowił zaatakować człowieka (dokładniej - Cornelię) i ozdobić jej zimowy płaszcz wzorami pazurów. Aż na myśl przyszedł jej ukochany kot pozostawiony niegdyś Grahamowi, który uwielbiał męczyć kanapę i nogi stołu, aż postanowiła przycinać mu pazury dla dobra ludzkości. Graham się nie zgadzał, Graham oponował, wykazując się zupełnym brakiem rozsądku, ale czego było się spodziewać po mężczyźnie, który podrzucał kotu tłuste kąski poza porami karmienia, by potem robić niewinne miny przy pytaniu, czemu, do cholery, to bydle jest tak grube.
Na całe szczęście nie miała pojęcia, co działo się w domu Slughorna, bo pewnie ręka nie wyciągnęłaby się tak pewnie do zaklęcia, które odstraszało mniejsze zwierzęta, nie czyniąc im krzywdy.
- Aquamenti. - Proste, ale (miała nadzieję) skuteczne. W końcu kuguchar to taki ulepszony kot, nieprawdaż? Nie przypominała sobie, żeby stosunek do wody poróżniał te dwa gatunki. A z ONMSu była przecież wybitna.

The member 'Cornelia Ingisson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 27

Miał dużo szczęścia. Choć jego tarcza okazała się zbyt słaba, Charlus zareagował błyskawicznie, osłaniając ich wszystkich. W takich sytuacjach jak ta dobrze było mieć obok aurorów, bo sam niestety nie był tak biegły w magii obronnej. Poważny brak, biorąc pod uwagę członkostwo w Zakonie Feniksa i tę misję, która nagle jeszcze bardziej się skomplikowała, choć wydawałoby się, że nic bardziej skomplikowanego niż bariery nie powinno ich spotkać. Tak czy inaczej, udało mu się uniknąć przemienienia w kamienny posąg, ale nie zdążył nic powiedzieć do Pottera, kiedy zaklęcie Katyi uderzyło w schody, niszcząc sporą ich część i odrzucając zamaskowane sylwetki, które chwilę wcześniej ich atakowały. Powietrze wypełnił głośny trzask oraz fragmenty drewna, przed którymi Tonks w ostatniej chwili osłonił twarz dłonią wolną od różdżki. Okazałe schody zmieniły się w stertę potrzaskanych desek otoczonych połamaną poręczą, ale zniszczony był tylko środek, przy ścianie oraz poręczy znajdowały się jeszcze w miarę całe fragmenty, po których, przy dużej ostrożności, może dałoby się dostać na górę. Gdzie jednak wciąż z pewnością czaili się nieznani napastnicy. Wiedział, że to było ryzykowne, że powinni odpuścić. Nie mogli jednak wezwać nikogo, gdyż ich samych również nie powinno tutaj być.
- Nie wiem, jak długo wytrzymają te schody, ale myślę, że powinniśmy spróbować dostać się na górę, póki jeszcze się trzymają - rzekł po chwili. Czuł niepokój, ale chciał dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodziło, kto wdarł się do domu Slughorna i dlaczego ich atakował, a wcześniej najprawdopodobniej zabił tego nieszczęśnika, który wcześniej był oparty o schody, a teraz Michael nie potrafił tak łatwo dostrzec jego ciała.
- Pójdę pierwszy - zaoferował się, zerkając jednak na aurorów. Będą ich osłaniać, gdyby napastnicy pojawili się podczas wspinaczki po resztkach schodów? Tonks miał jednak nadzieję, że tamci są w tej chwili na tyle oszołomieni wybuchem, że jeszcze przez przynajmniej kilka minut nie zdecydują się na ponowienie ataku. Dlatego musieli się pospieszyć, żeby wykorzystać ten czas.
Wciąż trzymając różdżkę, zaczął ostrożnie wchodzić po pozostałościach stopni przylegających do ściany, której przytrzymywał się wolną ręką, by nie spaść.