- Też tak mówię, dlatego chłopców nazywam od kwiatków, bo wam się trzeba zajmować, chociaż mówicie, że nie i upieracie się, że jesteście niezależni. Ale potem widzę, jak wszystkim trzeba prać, gotować i sprzątać, dlatego  jesteście jak kwiaty. Piękni, ale jak się nie zajmiesz, to robi się problem. – Parsknęła lekko, patrząc w tym momencie na Marcela. Oczekiwała, że się oburzy i zaprotestuje, że powie coś jeszcze, ale ona znała prawdę. Nawet jeżeli dziadek był kochany, tak widziała, jak wraca do wozu i po prostu oczekuje gotowego posiłku. Chłopcy z Hogwartu nie byli cyganami, ale podejście mieli niemal identyczne.

Niewielu rzeczy nie potrafił puścić w niepamięć. Był w stanie wybaczyć wiele, każdą krzywdę zadaną sobie. Ale nie krzywdę zadaną Celine. Nie mógł wiedzieć, do kogo Thomas porozsyłał te listy, a jego słowo przestało dla niego cokolwiek znaczyć w momencie, w którym dowiedział się o jego braterskiej zdradzie od Zakonu Feniksa. Thomas doskonale wiedział, że Marcel do niego należał. Doskonale wiedział, że był w kontakcie z tymi ludźmi. Więc - dlaczego chciał rozegrać to na własnych zasadach? Co próbował w ten sposób ugrać? Dlaczego to przed nim ukrywał? Nie było żadnej racjonalnej potrzeby, dla której Thomas musiałby donieść Skamanderowi - Skamanderowi z listów gończych! Chciał zgarnąć za niego nagrodę? Był pewien, że nie o Celine tutaj chodzilo, a o Skamandera - Doe najwyraźniej próbował zmanipulować doświadczonego aurora. Nigdy nie posądzałby go o sukces, więc o rozmowę ze Skamanderem był spokojny. Wszystko pozostałe - budziło narastający niepokój.

Otworzył szerzej oczy, kiedy dostrzegł szkliste spojrzenie Celine. Zawiódł ją? Oczywiście, że tak, nic go nie usprawiedliwiało. Nie znał całej prawdy. Niewiele wiedział. Popełniał błędy. Opuścił spojrzenie, kiedy zakryła usta dłońmi, nie potrafiąc spojrzeć jej w oczy. Pamiętał spojrzenie tamtego człowieka, kiedy patrzył na portret Sheili. Na kolejne przewracane między oślizgłymi palcami portrety pięknych dziewczyn. Przerażała go myśl, co by się z nią stało, gdyby pociąg sięgnął celu. Kiwnął głową, kiedy poprosiła, żeby więcej tak nie robił. Nie, nie chciał. Nie chciał mieć nic wspólnego z tymi ludźmi. Było mu wstyd, że wplątał się w to w ten sposób. Nie odsunął dłoni od jej dłoni, choć nie miał odwagi pochwycić jej własnej. Zgiął palce, splatając je razem z jej, odczytując ten gest jak gest przebaczenia. Nie odsunęła się od niego, nie przestraszył jej, nie wzgardziła nim. Nie znaczyło to wcale, że nie czuł się z tym źle - a jednak jej słowa niosły ulgę.

Różnił się od dzieci z bogatych domów, którzy na pieniądzach rodziców mogli robić wielkie kariery. To z niechęcią, z pogardą, z uprzedzeniami stykał się co dnia. Zadarł gniewnie brodę, gdy podkreślił jego brak doświadczenia - spoglądał na niego z dołu, był od niego niższy. Niższy, drobniejszy, młodszy. Z pewnością mniej doświadczony. Ale czy wszyscy musieli traktować go jak dziecko?

Pokiwał głową ze zrozumieniem i westchnął, kiedy ze złością powtórzyła jego imię; więc jednak rzeczywiście chodziło o Thomasa, nie mógł być tym ni trochę zaskoczony, gdzie był James, tam kręcił się i on, kręcił, węszył, a na końcu pstrykał palcem, żeby zrujnować wszystko, co go otaczało. Nieprzerwanie od lat, od momentu, w którym zniszczył życie wszystkim swoim krewnym, a wielu z nich to życie odebrał. Kiwał głową ze zrozumieniem wciąż, gdy zaczęła wyzywać Thomasa, z zaskoczeniem przenosząc na nią spojrzenie, kiedy stwierdziła, że jednak chodziło jej o coś innego. O niego? Wyprostował się, ściągając brew i spojrzał na nią bez zrozumienia. Powiódł dłonią za jej dłonią, wskazując na siebie. Prawie ze sobą nie rozmawiali, co takiego uczynił? Jej słowa były miłe dla ucha, nikt dotąd nie mówił o nim tak ładnie: że można mu zawierzyć życie, że będzie bronił, nie bacząc na koszty. Wiedział, że nie był takim, ale robił, co mógł, by stać się takim. Dopiero, kiedy nazwała go macho uwodzicielem, Marcel zakrztusił się, nie mogąc złapać oddechu i spędził dłuższą chwilę, odkasłując ślinę, która stanęła mu w gardle. Jasne, że podobały mu się dziewczyny, ale było to równie jasne jak to, że on nie podobał się im. Nie potrafił uwieść nawet żaby, a co dopiero dziewczyny. Brakowało mu pewności siebie w relacjach, nie bardzo miał gadane. I chyba sam gubił się w tym, co czuł.

- Udało nam się! - zawołał, zarzucając ramię na szyję Jamesa, nic nie robiąc sobie z niebezpieczeństwa tego gestu tak wysoko nad ziemią. - Wygraliśmy! Żyjemy! - wołał dalej, taka przygoda - kiedy byli już bezpieczni - była lepsza od jakiejkolwiek urodzinowej imprezy. - Nie dotknę whisky już nigdy. - Prawdopodobnie nie wywiąże się z tego postanowienia. - Co z twoją nogą, Jim? - upewnił się, choć wyglądała na zdrową, gdy razem odlatywali już w kierunku jasnego księżyca.

- Po prostu uważaj, Celine. Obiecaj mi, że będziesz uważała - poprosił, unosząc ku niej spojrzenie. Nie miał nic na obronę Thomasa, a prawda dźwięczała wystarczająco dosadnie. Komentarz wydawał się zbędny. Niebo powoli zaczynało zachodzić chmurami, a z nich - opadały pierwsze krople deszczu, Marcel leniwie wstał, podając Celine dłoń, by pomóc powstać również jej. - Chodźmy już - rzucił, zanim zmokną. - Pani Baudelaire będzie się martwiła - W oddali rozległ się grzmot wiosennej burzy.

- Wal się, dewiancie - odparował szybciej, niż pomyślał, gwałtownie obracając się przez ramię; odnalazł twarz mężczyzny, właściwie młodzieńca, dostrzegając w nim coś przedziwnie znajomego, lecz w pierwszej chwili nie był w stanie dostrzec co konkretnie. Przewinął się przez cyrkową trupę? Różni ludzie, różne istoty przewijały się przez Arenę. Również tacy.

- Pom... Oom... Uom... To jakiś rebus? - zapytał, próbując rozczytać pismo Steffena. - Oom rao jez... tam jest chyba jezioro. Steffen, poważnie? - Ściągnął brew, a jego czoło przecięła pionowa zmarszczka. - Przecież tu są same jeziora! Rozumiecie coś z tego? - Obejrzał się na chłopaków.

Na potańcówkę i tak się wybierał, ale nie miał partnerki - zamierzał zaprosić kogoś do pary na miejscu, potańczyć, zapomnieć. Wiedział, że z Eve będzie się dobrze bawił, świetnie się ruszała - a może trochę czasu spędzonego razem lepiej im zrobi. Może pozwoli przełamać to, co zostało zbudowane przez ostatnie tygodnie, po dzisiejszej rozmowie czuł, że mur wcale nie zniknął. Z twardego i silnego, kamiennego, przeobraził się w kruchy i szklany. A on wahał się, czy powinien próbować go pokonać - czy jednak odsunąć się i zadbać, by nie runął, bo wolała pozostać nim odcięta. Nigdy nie chciał dla niej źle, nigdy nie pozwoliłby nikomu jej skrzywdzić - i tym bardziej nigdy nie skrzywdziłby jej sam. Fakt, że nie wiedział, jak to robił, sprawiał, że każdy gest stawał się bardziej niezręczny.

Skrzynia musiała być naprawdę ciężka, bo karmazyn obejmujący policzki chłopaka miał wyjątkowo mocny odcień. Choć na pierwszy rzut oka nie sprawiał wrażenia zbyt wytrzymałego i silnego ― był szczupłej budowy, wpisywał się w opis pozostawiony przez Maeve ― to Adda nauczyła się patrzeć poza to, co oferuje pierwszy plan. Bez większego trudu dostrzegła więc inny rodzaj siły drzemiący w sylwetce, zarys mięśni grających pod skórą, kiedy usiłował się rozciągnąć. Przypominał jej trochę geparda ― majestatyczne koty Afryki prezentowały się podobnie: smukła, szczupła sylwetka, nastawiona na wysoką zwinność i szybkość, nie ordynarną siłę.

- Walczył pan o swoją rodzinę, a ja o swoją - odpowiedział, bez przekonania. Czy istniał jednak sens wypierać się tego, kim był? Naiwnym chłopcem znikąd, który swoich bliskich szukał wśród Cyganów, dla których sam był nikim. Ale innych bliskich nie miał. Pięknej i walecznej siostry, gotowej oddać życie za ideę Zakonu Feniksa. Doświadczonego brata, poznał przecież też Gabriela. Cała trojka gotowa była rzucić się w obronie najmłodszej, pewnie dlatego była taka rozpieszczona. Nie znał tego. Sam nigdy tego nie miał. Mamił się ułudą czegoś, co było tylko snem, złudzeniem, a może wspomnieniem czasów sprzed tragicznych wydarzeń. O Tonksie nie wiedział nic prócz tego, co widział na plakatach i tego, co sam sobie do nich dopowiedział. Informacja o tym, że i on zaufał kiedyś niewłaściwemu człowiekowi czyniła go bardziej ludzkim. Dotąd wszyscy pouczali go jak martwe posągi, które zapomniały już, czym są uczucia, a wykonane z brązu nigdy nie popełniały błędów. Spojrzał w inna stronę, kiedy mówił dalej. Nie szukał przecież zemsty na Thomasie, miał w niej pomóc Michaelowi? Umówić się na cmentarzu, zwabić tam Thomasa? I co dalej? Billy już o niego pytał. Coraz więcej ludzi o niego pytało. Wydawało mu się, że tak powinno być, że powinni go odnaleźć. Ale nie chciał brać w tym udziału. Choć w pierwszym odruchu kusiło, wykrzyczeć wszystko, powiedzieć wszystko, to zanim usiadł, żeby odpisać na list Billy'ego, uświadomił sobie: że nie był jak Thomas. Nie chciał tez zgubić się w ślepej zemście po to tylko, by stać się taki jak on. Gardził tym przecież. Możemy to zrobić po mojemu, co miał na myśli? Po jego: Marcel nie wiedział, co mógłby zrobić z Thomasem. Zawiódł go, jako człowiek, jako ktoś, kogo niegdyś miał za przyjaciela. Ale nic nie sprawi, że czas się cofnie, ani że Doe się zmieni.

Listy od Steffena były... dziwne. Chaotyczne, przypominały raczej w pośpiechu sporządzane notatki, których Marcel wciąż albo nie do końca rozumiał, albo których rozumieć nie chciał. Czy on naprawdę pisał, że Isabella... odeszła? Brzmiało to strasznie ponuro, niezrozumiale, jak, dlaczego, kiedy, więcej pytań niż odpowiedzi, pewien był jednego: Steffen ich teraz potrzebował. Nie tylko jego, potrzebował swoich przyjaciół.

Dopiero, kiedy Steffen wspomniał o Oazie, Marcel otworzył szerzej oczy i spojrzał na przyjaciela. Poczuł, że robi mu się gorąco, a serce pulsuje jak oszalałe. Czy to możliwe? Tamte mroczne korytarze, ledwie pamiętał ten straszliwy krajobraz. Pochylił się do przodu, przykładając dłoń do skroni, by uspokoić nerwy, wsparł głowę na łokciu wbitym w kolano. To... to niemożliwe.

Światła przyciemniały, ukrywając ich w mroku, dźwięki melodii weszły w łagodniejsze i bardziej dźwięczne tony, gdy Michelle-Persefona wraz z orszakiem ptasząt przejęły uwagę widowni i rozpoczęły swój zachwycający, idealnie zsynchronizowany taniec, błyszczący kolorowymi cekinami, sztucznymi światełkami przywołanymi przez magię i drobnymi elfami, które zostały wypuszczone pomiędzy nie; boginka wykonała salto wraz z wierzchowcem, w powietrzu, kończąc je wyskokiem, z którego przeszła na ramiona a na koniec zajęła miejsce w siodle, z promiennym uśmiechem rozpościerając ramiona na boki - wraz z jej gestem po widowni przeszedł łagodny wiatr, jak morska bryza, podobnie też pachniał, a niesione tym wiatrem elfy, rozpierzchnięte przez ten wiatr, zaleciały nad widownie, skrząc nad głowami gości, niektóre przysiadały na dłoniach i ramionach, inne umykały przed pochwyceniem.

I dziewczęta, dziewczęta na festiwalu wyglądały pięknie, z kwiatami w rozwianych bryzą włosach, bosymi stopami tańczącymi w morskiej wodzie i w letnich sukienkach odsłaniających nogi, gdy zawiał silniejszy wiatr.

I patrzył. Masochistycznie, krwawiąc, patrzył, jak żałowała Benjamina, jak się o niego martwiła. O niego, dryblasa wielkiego jak dąb i szerokiego jak pieprzone drzwi od stodoły. Marcel walczył o jej honor. Próbował ją odnaleźć. Pomóc jej, jak zawsze wtedy, kiedy potrzebowała pomocy. Czy to nie on zawsze stał przy niej? Nieważne w jakie tarapaty się wpakowała, zawsze stał po jej stronie.

Musiała wiedzieć, dziewczyny zawsze rozmawiały o takich sprawach. Byli tu sami, z namiotu nikt nie odpowiadał. Ale dlaczego właściwie miałaby mu wyznać prawdę, zamiast pozostać wierną przyjaciółce?

- Ależ piękna - westchnął, wskazując ją dłonią Jamesowi. Ale tu i teraz wołało, przyjaciel nie pozwolił mu stracić czujności. I dobrze. Bo miał rację. Nie mów. Nie rozmawiaj. Nie patrz, bo zamieni cię w kamień. Pokiwał głową. Będzie pamiętał. Wiedział, że Jim miał rację. - Dzięki, stary - wyznał ze wzruszeniem, otaczając go ramionami w silnym uścisku.

iedział, jak trudno było pomyśleć o krzywdzie kogoś bliskiego. On sam nie zdążył pożegnać matki. Wojna nie była czasem na rodzinne sprzeczki. Wojna była czasem na pożegnania z tymi, których się kochało. Tak chyba najłatwiej było rozpoznać, kto kochał naprawdę. Szybko uciekł od niej wzrokiem, by nie spostrzegła szklistego spojrzenia i zniknął gdzieś w pobliskim tłumie.

Nie zbliżył się do nich, kiedy wspinała się na grzbiet rumaka, niemo pokręcił głową chcąc poprosić ją, żeby została, ale tego nie mogła już widzieć - pognali przed siebie, a ona nie obejrzała się za siebie. - Yulia! - krzyknął dopiero teraz, ale krzyknął - jak zawsze on - za późno, usłyszeć już go nie mogła.

Poczuł się mały, nic nie znaczący. Niepotrzebny. Porzucony. Niechciany. Sam. Nic w życiu nie przerażało go tak jak wizja samotności, samotności, którą właśnie na sobie poczuł. Wspinała się wzdłuż jego pleców, chwytała kark, dreszczem przemykała wzdłuż jego kręgosłupa, wiła się wokół szyi jak ciężki szal, jak kajdany. Zawiał zimny wiatr.

- Ja... chyba nie chcę już tutaj być, Jim. Chcę wracać do domu. - Podał mu papierosa, drugiego zachowując w dłoni. Lidds kursowała z rodziną, Neala dalej była obok. - Tęsknię za Areną. - Dawno go tam nie było. Musiał zmienić otoczenie. Nie chciał obudzić się rano i dalej patrzeć na ten sam las, w którym został porzucony. Spoglądać na kwiaty i widzieć w nich te, które plotły wianek Celine. Nie wyłowił go, bo był zły. Był zły, bo został zraniony. Został zraniony, bo ją kochał, choć nie do końca chyba zdawał sobie z tego sprawę. Nie chciał patrzeć się w to samo morze, w którym Jim... Spojrzał na niego, starając się uśmiechnąć - nie chciał wywierać na nim presji. Nie chciał, żeby zostawiał Eve z jego powodu, nie życzyła sobie tego. Było prościej dawniej, kiedy wszyscy mieszkali w mieście.

Chciał o niej zapomnieć, nie rozpamiętywać. Zapomnieć o innej. - Pokażę ci wolność - wolność prawdziwą, pełną śmiechu, ludzi bliskich sobie jak rodzina, obiecał szeptem kierowanym do jej ucha. Pociągnął ją pomiędzy tańczące pary, pomiędzy wszystkich, na sam środek, nie poświęcając uwagi kwiatom, które wypadły z jej włosów, tam wziął ją w kolejne obroty, w taniec, w który dał z siebie wszystko, w taniec, w którym szukał zapomnienia, tańcz, szalej, jak dziki ogień, jak huragan, śmiej się i tańcz, baw się i pij, ciesz, życiem, chwilą, bo to te krótkie i ulotne chwile szaleństw sprawiają, że jest tak piękne. I że warto było wciąż o nie walczyć.

– No co ty, serio? – Już uniosła dłoń żeby zetrzeć resztkę pyłku, ale parsknęła gdzieś w połowie ruchu, przewróciła się na plecy. – To takie specjalne piegi, pojawiają się tylko pod wpływem wróżkowego, słowo daję. Ty też teraz takie masz – znów się przekręciła, tym razem na bok; wsparła się na łokciu, spojrzała na niego z góry – tu na przykład – wskazała palcem ledwo widoczną siatkę piegów na nosie – i trochę tu. O, zobacz, tutaj też.

Krew z nosa zrosiła wilgotną ziemię, otoczył ją ramieniem, znów, osłaniając głowę, gdy rozległ się upiorny odgłos gwiazdy, która spadła. Dźwięk uderzenia przypominał mu ryk zarzynanego smoka, którego nigdy nie słyszał. Zakaszlał - przez złamany nos i tak nie mógł oddychać - wpadający do ust pył niczego nie ułatwiał.

Wyjście z tuneli metra był jak kubeł lodowatej wody wylanej na twarz - niebo nad nimi nie było ni trochę spokojniejsze, a kamienice w zasięgu wzroku zdążyły obrócić się w ruinę. To niemożliwe, niemożliwe, drażniący pisk w uszach stłumił odgłosy kolejnych eksplozji. Jego myśli pomknęły w kierunku Areny, pozostałych cyrkowców, Carringtonów, zwierząt, czy ktokolwiek, czy cokolwiek tam jeszcze przetrwało? Jego wzrok instynktownie przeniósł się na drogę prowadzącą do portu - wiodącą przez centrum, między wysokimi budynkami, z których każdy stanowił teraz śmiercionośną pułapkę. Czuł się bezradny. Obezwładniająco i przemożnie bezradny, bo nawet, gdyby znalazł się na miejscu - co mógłby zrobić? Zatrzymać pędzące meteoryty? Może pomoże choć jednej osoby, zbierze ją z gorejących gruzów.

Objął ją mocniej, chcąc być dla niej wsparciem. W milczeniu, nic więcej zrobić się już nie dało. Czuł jej ciepłe łzy, ponad jej ramieniem spojrzał raz jeszcze na ciało staruszka. Na wylaną z niego krew. I wierzył, że widzi na jego twarzy spokój, bo wierzył, że staruszek zupełnie jak on cieszył się z tego, że to Yulia, nie stary Rosenthal, przeżyła tę noc. Łzy zdawały się jeszcze cieplejsze, gdy chłodny dreszcz przeszywał jego ciało boleśnie za każdym razem, gdy w półmroku gruzowiska zdawało mu się, że nogi subiekta okrywa jej spódnica, a siwe włosy pobłyskują płomiennym blaskiem, jakby jej obecność w jego ramionach była tylko podstępnym zwidem przemęczonego umysłu. Nie, to mogła być ona, ale nie była. Nie była i nie będzie, już nie.

Wpatrywał się w jej opuszczone powieki, zawstydzony, że nie potrafił zrobić, powiedzieć więcej. Dobrze znał miejsce, w którym stała teraz Maria, pamiętał własny ból, a teraz przeszło mu nawet przez myśl, że może przez to, że stracił przytomność, było mu łatwiej. Nie miał na to czasu, żeby zatrzymać się, zebrać własny żal, oddać żałobę, powiedzieć ostatnie słowo. To bolesne, widział po niej. Obserwował łzy wymykające się spod gęstych wachlarzy rzęs, nie płacz, chciał powiedzieć, ale kiedy był czas na łzy, jeśli nie teraz?

Nie chciałam ci przeszkadzać, mówiła, patrzył na nią z uśmiechem, rzadko słyszał podobne słowa. Ci, którzy go znali, wiedzieli, że zwykle nie było mu w czym przeszkadzać, a tych, którzy go nie znali, w ogóle to nie obchodziło. Nie mówiła nic więcej, a on uznał, że mówić nie chciała, więc nie próbował ciągnąć ją za język. Widział, co przeszła, wiedział, jak trudne to było. Patrzeć na rozczłonkowane ciało matki.

Spuścił się gałąź niżej, potem kolejną i jeszcze jedną, rozhuśtał się na drzewie, a w końcu puścił i z - na oko - pięciu metrów zeskoczył prosto na ziemię. I wylądował doskonale, na ugiętym kolanie, lekko amortyzując zderzenie z ziemią na wyciągniętych w przód dłoniach - choć gest ten właściwie był mu już zbyteczny. Skok był cichy, jak szelest wiatru poruszający malinowymi liśćmi, z których kilka wzbiło się w powietrze. Nieobcięte przydługie włosy na krótko zakryły jego twarz - nim nie uniósł ku niej spojrzenia jasnych oczu, tak niepodobnych do oczu własnego ojca. Wstał z gracją, lekko, jakby skok ten nie kosztował go nic. Wyprostował sylwetkę, bez słowa spozierając na kobietę - nieprzyjaźnie i nieufnie. I ruszył przed siebie, powoli, jak nieufne zwierzę obchodząc ją okręgiem.

Wykonanie prześwitu przed zmierzchem brzmiało co prawda karkołomnie, ale ludzi zebrano więcej. Był przyzwyczajony do surowych twarzy i suchych instrukcji, traktowania go jak popychadła, nie robiło to na nim wrażenia. Kiwnął głową, na znak, że zrozumiał rozkazy, mięśnie jego twarzy zadrżały, gdy tak obcesowo kazał się uśmiechać Marii, Marii ubranej dziś w żałobną czerń. Skończony dupek. Nerwowość towarzysząca mu jeszcze w Ministerstwie opadała powoli, gdy z wolna odnajdywał w tej przestrzeni własne miejsce.

Dziewczynka nosiła po nim drugie imię, uśmiechnął się, kiedy wybrzmiało w ustach Eve. Nie zaskoczyła go, Jim mu o tym powiedział wcześniej. I chyba to imię - wypowiedziane na głos - sprawiło, że po raz pierwszy rzeczywiście poczuł się bliżej. Gilly, dla niego, dziwnego wujka spoza jej świata, pozostanie małym kwiatkiem. Jeszcze nie była śliczna. Ale pewnego dnia będzie, piękna jak jej mama. Za wiele dni, wiele miesięcy i wiele lat. Chciałbym ci dać prezent, Gilly, odmienić dla ciebie świat. Zrobić wszystko, żebyś nie poznała nigdy zła, które dotyka nas wszystkich dzisiaj. Wiedział, że bransoletki jej przed tym nie ochronią, ale oni, oni mogli. On mógł.

- Przepraszam za nią - odpowiedział w końcu, bo ktoś to musiał zrobić, a Eve tego nie zrobi. Nie miał na nią wpływu, ale było mu głupio. Za to, co zrobiła, za to, co usłyszał i za wszystko, o czym on jeden przecież wiedział. Nie zamierzał jej zapewniać, że nie jest moralnie wątpliwa, bo tak samo ona, jak on, jak i wszyscy pozostali, doskonale wiedzieli, że tak nie było. Nie dało się obrazić dziewczyny takiej jak ona mocniej, niż sugerując jej rozwiązłość, nie miał odwagi z nią o tym rozmawiać. Dziewczyna taka jak ona zasługiwała na szacunek.

A dziś - Michael Tonks zamierzał zostawić go na śmierć w środku lasu. Skutego, żeby nie mógł uciec, bez różdżki, żeby nie mógł się bronić. Wilki nie przejdą przez te kraty, chyba, szacował, czy było za nimi dość miejsca, żeby usunąć się przed przerzuconym przez nie pyskiem wściekłego zwierzęcia. Przed szmalcownikami nie uchroni go tutaj nikt. Nawet na więzienie nie zasługiwał, co? W końcu doprowadził biedną małą Kerstin do płaczu. Chciałby przed śmiercią chociaż usłyszeć te bzdury, które mu naopowiadała. Chciałby, żeby spojrzała mu w oczy i powtórzyła te wszystkie brednie. Szum w uszach przybierał na sile, czuł, że jego dłonie drżą, sparaliżowane strachem. Dygotały. Odwodnione, zmęczone, przerażone.

Yulia poruszała się lekko, był pewien, że sobie poradzi. W coraz śmielszych podskokach pociągnął ją za sobą, przesuwając się wraz z nią bliżej środka dachu, raz czy dwa stopa prześlizgnęła się zamiast wylądować lekko, ale nie zważał na to wcale, bo ciało odnajdywało balans. Wzmocnił uścisk, nim okręcił ją wokół jej osi, raz w jedną, raz w drugą stronę, trzymając ją dostatecznie mocno, by sama równowagi szukać nie musiała - wolne ramię wisiało w powietrzu bez ruchu, gotowe ją pochwycić - pochwyciło, gdy ją na nie zepchnął, z zamiarem przerzucenia jej na kalenicę po przeciwnej stronie siebie.