- Akcje mają konsekwencje, Kerrie. Przekonasz koleżankę, żeby się z tobą zamieniła. Może w zamian to ona będzie mogła pójść na cygańską imprezę, na którą ty znalazłaś czas. - powtórzył z naciskiem. Był gotów wziąć ją w obronę gdy siedemnastoletnia siostra Brendana próbowała wyjaśniać sprawiedliwość choć była tak samo ukarana i gdy Liddy próbowała ją wyzywać, ale nie gdy dolewała oliwy do ognia. Nie współczuł jej tej sytuacji i nie rozumiał dlaczego jego siostra litowała się nad dzieciakami. Kiedyś wrócił do domu pijany i potrafiła urządzić jemu awanturę, nie wątpił, że gdyby chciała to byłaby zdolna powstrzymać krzykiem również resztę. A gdyby to zrobiła, nie byłaby dzisiaj w tej sytuacji.
- Chyba wszystko zostało już ustalone. Skoro potrafiłyście bawić się całą noc, to tym bardziej potraficie samodzielnie umówić spotkania. - zwrócił się do reszty. Musiał jeszcze porozmawiać z Kerrie na osobności o tym całym Freddiem, ale kochał siostrę, więc nie miał nic więcej do dodania przy jej młodszych koleżankach.

Poczułam spojrzenie Liddy, zerknęłam na nią, usta mi drgnęły ale postaram się utrzymać powagę. Zła nadal byłam to jakoś się udało. Ale pan Tonks miał rację. Czyny mają konsekwencje.
- Oczywiście, potrafimy. - zgodziłam się. To była kwestia tylko tego czy mamy to zrobić czy już to za nas załatwili. - Możemy zacząć już planować te ulotki? - zadałam kolejne z pytań nie bardzo przejęta zniknięciem Kerstin chciałam pogadać z Liddy

Miał ochotę westchnąć, ale niczym nie dał po sobie poznać zniecierpliwienia, z tą samą kamienną miną przyglądając się to dziewczętom to swoim przyjaciołom. Decyzją Michaela Kerstin pozostała w projekcie, więc nie mówił nic. Nie miały pytań i chciały przejść do planowania, a jemu podobał się ten entuzjazm, więc wzruszył ramieniem.
- Macie czas zostać dłużej? - zwrócił się do Billa i Mike'a, byli tu mile widziani, a dziewczyny mogły zająć się sobą. - W razie czego pomogę im wrócić - Jeśli woleli je tu zostawić. Miał mniej obowiązków od nich, jeszcze zdrowiał. Skrzyżował spojrzenie z Nealą, nie mówiąc nic. Chciał z nią jeszcze porozmawiać sam na sam - nie myślała chyba, że to wszystko - ale to mogło poczekać, aż pożegnają gości. Wyciągnął z kieszeni papierosy, kiwając głową na wyjście, mogli chyba kończyć.

Zerknęła na dziewczyny, zastanawiając się, jak Liddy i Neala dadzą radę współpracować z Kerstin. Maisie nic do niej nie miała, mogła współpracować z każdą z nich, ale miała nadzieję, że unikną konfliktów i że pozostałe dziewczęta nie będą się na każdym kroku kłócić. Maisie nie lubiła przebywać wśród kłócących się i rzucających się sobie do gardeł ludzi.
- Co ma być na tych ulotkach? Coś konkretnego? Tylko zaproszenie na tę... prelekcję? - Bo jeśli chodzi o jakieś materiały edukacyjne czy coś, to najpierw musiałyby zdobyć jakąś wiedzę. Bo na ten moment Maisie potrafiłaby powiedzieć tylko tyle, że wróżkowy pył ładnie się błyszczy i że po nim chce się bawić i tańczyć, a potem pojawiają się mniej przyjemne skutki uboczne... No cóż. - Umiem trochę rysować, więc mogę je jakoś ozdobić. Albo po prostu możemy wypisać na nich datę i miejsce spotkania. Rozumiem, że będą rozpropagowane tylko na terenie Półwyspu? - Maisie wolałaby, żeby nikt niebezpieczny nie trafił do Plymouth, a czarodziejom mieszkającym w antymugolskiej części kraju nie można było w pełni ufać. No i Maisie jako szlama bez papierów nie za bardzo mogła się poza Półwysep ruszać, jeśli jej było życie miłe.

Okej, czyli wychodziło na to, że spotkanie dobiegało końca. Kerstin trochę utarto nosa (choć moim skromnym zdaniem wciąż za mało), a emocje znacznie opadły. Generalnie nie było źle. Przynajmniej póki nie myślałam o tym, że wisiała nad nami wizja współpracy z kapusiem. Teraz jednak nie zamierzałam się tym martwić.
Sprawa była zamknięta, teraz ulotki, edukacja i prelekcja… Działamy!
No i dobra… może miałam jakieś masochistyczne zapędy i nie przemyślałam tego ani przez moment, ale… to naprawdę było silniejsze ode mnie.
Nachyliłam się w stronę brata Neali, żeby spojrzeć na paczkę fajek, którą właśnie wyciągnął z kieszeni.
- A diablego pan nie ma? – zapytałam z lekkim zawodem w głosie, jakbym chciała go poprosić o fajka.
Umrę. Zabiją mnie jak nic, ale przynajmniej w zabawnych okolicznościach…
Zanim dotarło do nich tak do końca o co pytam (przynajmniej taką miałam nadzieję), odskoczyłam już do Neali.
- Żartowałam! – zawołałam czym prędzej starając się uśmiechnąć niewinnie, ale po prostu szczerzyłam się jak głupi do sera, przednio rozbawiona własnym żartem. – To my idziemy ogarnąć te ulotki! – dodałam natychmiast już łapiąc przyjaciółkę za rękę i w pośpiechu ruszając do drzwi, żeby jak najszybciej ewakuować się z pomieszczenia. - Chodź, Maisie! - zawołałam jeszcze do kuzynki, żeby jej się jeszcze rykoszetem nie oberwało.
Jak nie umrę teraz, to prędzej czy później dopadnie mnie Billy...
Ale chyba było warto...
Bo to naprawdę było zabawne...

...Nie?

Właściwie stracił już zainteresowanie dziewczętami, słysząc, jak Maisie zebrała dziewczyny do pracy, ale wtedy...
Brew mu drgnęła, spojrzał na Liddy, tą samą przed chwilą zarzekającą się, że o żadnych narkotykach nie miała pojęcia, wśród dziewcząt równie żarliwie zarzekających się, że nie miały pojęcia o tym, czym był wróżkowy pył, no proszę, a jednak pamięć się odświeżyła i nazw znają więcej. Ależ był tym zaskoczony...
- Stać! - zawołał krótko, jak wołało się przyłapanych na kradzieży obszczymurków, jeszcze nim odeszły. - Diable ziele było na tej imprezie, czy poprzedniej? - spytał ich wszystkich, ale jego wzrok padł na Nealę.

Nie. Szlag.
Zatrzymałam się w pół kroku, a uśmiech zaczął mi spełzać z twarzy. No dobra, to se nawarzyłam piwa…
Puściłam rękę Neali i postąpiłam krok w stronę Brendana niejako ją zasłaniając.
- To naprawdę tylko żart, panie Weasley – powiedziałam ze skruchą. Na Billa nawet nie spojrzałam. Teraz to na bank mnie zabije.
- Na imprezie były tylko papierosy, słowo honoru.

-Przysięgasz na honor, że na tej imprezie były tylko papierosy? - upewnił się z pokerową twarzą.

Spojrzałam na Brendana, a potem na Lidkę, na Lidce zostajac na dłużej, kiedy zadała pytanie, czując jak otwieram usta. Widać, że nie znała Brendana. Miał raczej inne poczucie humoru, choć żart był nawet zabawny. Zatrzymałyśmy się kiedy kiedy krótkie zawołanie przecięło powietrze - no cóż, przewidzieć można było Brendan tak nie żartuje. A spojrzenie na mnie znaczyło, że to ja powinnam odpowiedzieć. Lidka wyrwała się wcześniej, a ja milczałam, splatając dłonie na piersi żeby się zastanowić na tej nie było, na następnej też chyba nie.
- Nie było. - potwierdziłam słowa Lidki odpowiadając za nią ze wzrokiem jeszcze tkwiącym w zastanowieniu, bo musiałam pomyśleć która właściwie była poprzednią. Był mocarz, jak zawsze i fajki palili. Mnie podobały się one średnio. - Papierosy były. - potwierdziłam skinieniem głowy wykrzywiając usta. - Choć nie wiem co w nich takiego. - obrzuciłam oceniającym spojrzeniem paczkę w dłoni brata. - Na wszystkie sasanki, panie Tonks, możemy przysięgnąć na co pan zechce. - zapewniłam, mając co do tego pewność. Na tej imprezie za którą nas właśnie sądzili diablego nie było na pewno.

Wsparł się plecami o ścianę, nie ściągając skrzyżowanych ramion z piersi, gdy wzrok uciekł na krótko w kierunku Tonksa, formującego dodatkowe pytanie, dziewczęta przeczyły. Pokiwał głową, tylko papierosy. Nic więcej.
- Jak wyglądały te papierosy? Jaki miały zapach? - pytał dalej, a pytania padały szybko, jedno po drugim, krzyżując się z pytaniami Tonksa i nie dając ni chwili na zastanowienie się nad odpowiedzią.

- Śmierdziały jak te twoje i jak one wyglądały. - odpowiedziałam bratu bez zastanowienia wzruszając ramionami.

-Kto przyniósł papierosy? - dodał, ciekaw, czy zrzucą to znów na karb Marcela czy może na enigmatycznego Freddiego.

Przeniosłam wzrok na Michaela. Już miałam odpowiedzieć, ale Nela mnie ubiegła, więc tylko jej przytaknęłam. Diable ziele w teorii ktoś mógłby przynieść... Ale to by się przecież podzielił, cnie? Albo bym wyczuła, że ktoś pali, a sobie nic takiego nie przypominałam.
- To były zwykłe, mugolskie szlugi - odpowiedziałam jeszcze ze zrezygnowaniem. Ech, mieli zero poczucia humoru, serio.
- Ja. Ja je przyniosłam - weszłam niemal w słowo pana Tonksa. Kłamałam. Ale jakie to miało znaczenie? To tylko szlugi.

- W sensie to ma znaczenie? - - zapytałam, przesuwając spojrzenie od brata do pana Tonksa. - Każdy może je kupić, nie? - upewniłam się spoglądając na Lidkę.

- Skąd je panna wzięła, panno Moore? - pytał dalej, ni trochę łagodniej, ignorując Nealę.