First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

- Też jestem ciekawa. Czasem myślę, że mógłby być równie zdezorientowany, co ja przerażona. - uśmiechnęła się lekko. Nie mogła zdecydować, czego boi się najbardziej, nie potrafiła, kiedy się zastanawiała do jej głowy wpadało coraz więcej i więcej pomysłów. Choć może bogin faktycznie by to z niej wydobył? Cóż, raczej się tego nie dowiedzą. Przynajmniej taką miała nadzieję.
Uśmiechnęła się lekko na jego słowa. Miała wrażenie, że domyśla się jaki był kulminacyjny punkt tej znajomości, ale nie odzywała się, bo i to nie jej sprawa i może to tylko tak jej się wydawało, że tak to wszystko zabrzmiało. No i nie miało to w gruncie rzeczy żadnego znaczenia, więc na chwilę tylko zajęła się sernikiem zamiast rzucać domysłami.
- Może i racja. Choć dyskusja z kimś, kto ma identyczne poglądy to nudne przytakiwanie. - puściła mu oczko trochę rozbawiona jego spostrzeżeniem. Na kolejne pytanie trochę się skrzywiła. Lubiła swoje zajęcie, na prawdę wręcz je uwielbiała! A jednak miała ochotę na trochę wolnego, kiedy tego miała coraz mniej i mniej, im bardziej zbliżał się występ.
- Praca. Mam być w teatrze i pracować nad swoimi zabawkami. Sam wiesz, występ blisko, a na nim wszystko musi być dopięte na ostatni guzik. - uniosła swoją kawę, by jeszcze trochę się napić. - A ty? Zbieramy się? - dodała widząc, że i Nell się przygotowywał do wyjścia.

- Czasem lepiej sobie poprzytakiwać niż liczyć połamane kości. Szczególnie w ostatnich dniach. Nie wszyscy o odmiennych poglądach potrafią poprzestać na żywej konwersacji- odparł, mając na myśli chociażby głośne popieranie sprawy mugoli.
Wiadomo, że to było ryzykowne. Można było oberwać albo nawet i przypłacić to życiem. On sam znalazł swój złoty środek. Ani nie był wielbicielem urodzonych w niemagicznych rodzinach ani też ich nie dyskryminował. Oceniał ich po tym jacy byli.
Tym bardziej był zadowolony, że pewnego dnia zwrócił uwagę na pewną wystraszoną dziewczynę, puchonkę jak się okazało, o nietypowym zajęciu.
- Nie chce cię więc dłużej zatrzymywać. Tylko pamiętaj o wysłaniu mi sowy, proszę- przypomniał jej tak na wszelki wypadek. - Ja na dzisiaj mam zaplanowany wypoczynek w domu. Skorzystam z wolnego dnia, bo jutro już znowu trzeba wracać do pracy. A znając życie zjawi się ktoś, żeby wyjść gdzieś razem, czy z prośbą o pomoc, dzień za dniem leci jak z bicza strzelił. Pewnie nim się obejrzę a już będę cię na scenie oglądał.
Nie miał już nic do wypicia, a na dojadanie ciasta nie miał ochoty, bo zabijało swoją słodyczą, więc zaczął się pomału zbierać. Skinął na obsługę z prośbą o rachunek, płacąc za nich oboje.
Następnie pomógł Lily wciągnąć płaszcz na ramiona, dopiero wtedy biorąc swoje okrycie. Wyschło mu już, ale zaraz się to zmieni, bo z tego co było widać przez okno, ulewa nie dawała za wygraną.
Kolejny powód, aby zrobić sobie dzień urlopu.
- Aha, bo zapomniałbym. Gdybyście razem z przyjacielem potrzebowali kogoś do sparingów, to daj znać. Może i ja bym się czegoś nauczył?- mrugnął do niej wesoło i zarzuciwszy torbę na ramię, ruszył w stronę drzwi, puszczając ją przodem.- Chodź to podprowadzę cię do Dziurawego.
Po chwili obydwoje zniknęli za drzwiami, ginąc w strugach lodowatego deszczu.
Ztx2

14 marca

Dzień był jak co dzień, pogoda nie była najpiękniejsza, chociaż robiło się coraz cieplej. Chociaż nawet gdyby miało lać, i tak nic nie mogło zepsuć dzisiejszego popołudnia. Nie, kiedy dwójka mężczyzn razem wkroczyła do cukierni. Siłą rzeczy jeden z nich podbiegł do witryny, a później do lady z dużo większym entuzjazmem niż drugi - ale nie było się co dziwić, skoro miał zaledwie sześć lat.
Craig nie spuszczał z chrześniaka wzroku, w końcu obiecał Rowan, że nic się chłopcu nie stanie. A trudno było przekonać nadopiekuńczą mamę, że może puścić swojego małego księcia gdzieś tylko z nadzorem wujka. Na samą myśl Craig pokręcił z niedowierzaniem głową.
Podszedł za chłopcem do lady. Ich oczom ukazywały ustawione za szkłem słodkości i przepyszne specjały - ciasta duże i małe, "na sucho", z polewami, nadzieniami i posypkami. O wszystkich smakach i kolorach tęczy. Samemu Craigowi ślinka pociekła do ust na taki widok, a domyślał się, e Tobias już nie myśli o niczym innym.
- No, to co sobie wybierasz? Tylko pamiętaj, że nie możemy wykupić całej cukierni. Połowy też nie. - uśmiechnął się do siostrzeńca. I tak zamierzał go trochę rozpieścić, jako wynagrodzenie długiego czasu nieobecności. Oczywiście znał jednak granicę.

- Z orzechami włoskimi - podpowiedział, zerkając na ciastka, które upatrzył sobie Tobias. Pochylił się lekko, by dojrzeć, jakie wypieki stoją na wystawie. Była tu doprawdy ogromna różnorodność. O cenę też się nie musieli martwić, dziś wujek stawiał, haha. Nie przywykł co prawda do wydawania pieniędzy na słodycze, ale hej! od czasu do czasu można, tak?
Na jego twarzy cały czas utrzymywał się serdeczny, ciepły uśmiech. Craiga w tak dobrym humorze można było zobaczyć chyba tylko podczas tych krótkich chwil, które spędzał z rodziną. Ich szczęście było dla niego najważniejsze, tym większa była jego radość kiedy w końcu powrócił z Francji.
- To które wybierasz? To jagodowe? A może czekoladowe? Zobacz, tam są jeszcze migdałowe. - zapytał, wskazując po kolei na konkretne wypieki. Bezy akurat go nie pociągały, wolał czuć konkretny smak na języku, nie przepadał za cukrem samym w sobie.
Widok Tobiasa, pożerającego już te ciastka wzrokiem, przypomniał mu jego samego w dzieciństwie. Kiedy był dużo młodszy rodzice zabierali tutaj jego oraz jego rodzeństwo. Zachowywali się dokładnie tak samo. Czyli jednak wszystkie dzieci miały tę specyficzną słabość do słodyczy i uroczych wypieków!
- Twoja mama najbardziej lubiła malinowe ciastka - uśmiechnął się, czochrając lekko fryzurę Tobiasa.
Zastanawiał się jak dużo czasu dadzą im Yaxleyowie. Z tego co pamiętał, byli nieco przewrażliwieni na punkcie chłopca, ale w sumie zupełnie im się nie dziwił. W końcu Tobias był jedynym dziedzicem Loinginusa.
- Ja chyba wezmę tę apetycznie wyglądającą, dyniową muffinkę.

O, Craig mógłby z Tobiasem poprowadzić bardzo długie rozmowy na temat słodyczy! To, ze nie jadł ich tak często, wcale nie znaczyło, że się na nich nie znał. Ha, a o ciastkach z Francji, których w Anglii nie można było dostać, mógłby opowiadać chłopcu bardzo długo! Jeśli zdarzy mu się znów tam zawitać, z pewnością przywiezie mu trochę makaroników.
Mężczyzna ukucnął, żeby dokładnie obejrzeć ciastka, którymi tak zachwycał się Tobias.
- Faktycznie, jak płatki śniegu. Ale na pewno nie są zimne - w sumie to wszystkie ciasteczka były chyba odrobinę magicznie, dzięki czemu rozpływały się na języku, kiedy w końcu się je konsumowało. A tak swoją drogą... co to za stwierdzenie, że ciastko może być niedobre? Ha! Nawet taki jagodowy wypiek z orzechami był na pewno pyszny. Mężczyzna także miał słabość do słodyczy, chociaż bardzo dobrze ją maskował. W końcu nie wypadało by lord zachwycał się jakimiś łakociami.
- Udaje dorosłą? - zaśmiał się, słysząc stwierdzenie chrześniaka. Co też ten chłopak sobie wymyślił? Pokręcił głową z rozbawieniem. - Te są truskawkowe. Widzisz, zobacz jakie mają duże kawałki truskawek. Malinowe są tam, tuż obok.
Kochany był z niego chłopak, że tak dbał o Rowan. Craig w sumie sam chciał zaproponować, żeby kupić coś mamie Tobiasa, ale jak widać, uprzedzono go. Kobieta na pewno się ucieszy, że jej mały książę chciał jej sprawić radość kilkoma ciastkami.
- Ale myślę, że truskawkowe też będą jej smakować, je też bardzo lubiła - odezwał się jeszcze na temat prezentu dla jego siostry. Cóż, na temat smaku ciastek dla Rowan mogli jeszcze pomyśleć kiedy będą już pałaszować swoje wypieki, prawda? Craig poklepał więc siostrzeńca po ramieniu i poprowadził ich do lady za którą stała ekspedientka. - Pani nam poda tamte ciastka. Więc jak chcesz tamte z migdałami? Jeśli nie będzie ci smakować, najwyżej weźmiemy inne. I tak, ja wezmę dyniowe, dam ci spróbować.
Już odwrócił się do kobiety za ladą, żeby złożyć zamówienie na swoją dyniową muffinkę i kubek herbaty oraz migdałowe ciastka dla chłopca, kiedy padło pytanie o powód rzadkiej częstotliwości spożywania słodyczy przez starszych. Słysząc jak Tobias nazwał między innymi jego i Rowan "staruszkami"... po prostu nie mógł nie parsknąć śmiechem. Nawet ekspedientka pozwoliła sobie na cichy chichot.
- "Staruszki"? Lepiej nie nazywaj tak swojej mamy. Wiesz, że wcale nie jest taka stara? Ja też nie - wyjaśnił mu, ocierając łezkę rozbawienia. - Myślę, że nie skłamię, jeśli powiem, że nawet dorośli bardzo lubią słodycze. Problem polega na tym, że kiedy się je ich za dużo... to się zamienia w balon! Taki okrągły. Poza tym, spróbuj wyobrazić sobie wujka Quentina w otoczeniu kolorowych ciast. Może masz lepszą wyobraźnię ode mnie, bo ja nie umiem przywołać takiego obrazu w mojej głowie. Do poważnego lorda bardziej pasują filiżanka herbaty i jakaś wykwintna zupa - mrugnął mu, nadal rozbawiony - Niemniej, wcale nie musisz porzucać ciasteczek kiedy już będziesz duży!

Ach, gdyby tylko Craig wiedział co sie dzieje w małej głowie Tobiasa. Chłopiec był rozkoszny z tą swoją pewnością siebie dotyczącą spraw takich jak smak ciastek albo mama tylko udająca dorosłą.
- Nie miałbyś wtedy z czego wybierać - przypomniał mu, słysząc tę pretensję w jego głosie. Ach te dziecięce problemy. Sam tęsknił za czasami kiedy twoim największym zmartwieniem było jaki smak ciastek wybrać dzisiejszego dnia. Craig westchnął z rozbawieniem i wyłożył na blat pieniądze, a kobieta za kontuarem oddaliła się, by przynieść im zamówione ciastka i zrobić herbatę dla mężczyzny. - Nie kładź proszę głowy na ladzie, to nieładnie.
Nie byli w domu, tylko w miejscu publicznym. Cóż, musiał chłopca delikatnie upomnieć, by zachowywał się godnie jak na młodego dziedzica rodu. Pokładanie sie na ladzie nie było mile widziane. Craig zdołał nawet wyłapać spojrzenie ekspedientki, zadowolonej że zwrócił chłopcu uwagę.
- To wcale nie jest bajka, to szczera prawda! - odpowiedział, biorąc od kobiety ich zamówienie. Machnął różdżką a talerze z ciastkami i kubek herbaty poszybowały za nimi do stolika przy oknie. Usiedli a smakołyki gładko wylądowały na blacie. Craig wskazał ręką za szybę i pokazał palcem mijającego cukiernię czarodzieja - Widzisz tamtego pana? On na pewno jadł za dużo ciastek. I widzisz jaki ma balon na brzuchu?
Chwycił swoją muffinkę i spróbował jej. Tak jak większość ciastek w "Słodkiej Próżności" także i ta okazała się delikatna i pyszna. Uśmiechnął się do siebie, czując wyraźny dyniowy smak. Słysząc kolejną tyradę Tobiasa, mężczyzna nie mógł się nie uśmiechnąć. Mały strażnik dziecięcej strony, ukrytej głęboko w każdym dorosłym!
- Och, dziękuję ci Tobiasie. Ale na pewno nikomu nie powiesz? - zrobił poważną minę, jakby faktycznie bardzo zależało mu by chłopiec dotrzymał tej tajemnicy. - W takim razie może faktycznie zamówię więcej niż jedno... Skoro te ciastka dają szczęście...
Jemu tam wiele do uśmiechu nie potrzeba było. Ot, na przykład taki Tobias zajadający się ciastkami. Już wywoływał radosny grymas na twarzy. Cieszył się jednak, że chłopiec tak się nimi przejmuje. Nie każde dziecko było tak troskliwe względem swojej rodziny.
- I jak ci smakują migdały?

Tobias co chwila zaskakiwał go swoimi pomysłami, analizami i teoriami. A Craig tylko śmiał się pod nosem, obserwując pasję i determinację w oczach chłopca. Zdecydowanie młody Yaxley był skarbem. A Craig próbował sobie przypomnieć, czy w dzieciństwie też taki był. Hmm... prawdopodobnie tak a w kwestii ciastek to nawet na pewno, niestety już tego nie pamiętał za dokładnie.
Zajadał się powoli swoją muffinką, obserwując z jakim zaangażowaniem chłopiec wcina swoje ciastko. Kolejne jego słowa, już po raz kolejny rozbawiły jego wujka. Ale w sumie nawet niespecjalnie dziwił się pomyłce chłopca. Bo przecież nikt nie wymagał od sześciolatka wiedzy na temat tego, czym zajmował się koroner. Pomijając już fakt, że samo to słowo było trudne do zapamiętania.
- O, mogę cię zapewnić, że konie na pewno lubią cukier. Ale nie sądzę, by mama wytrenowała się w znajdywaniu łakoci na nich. Myślę, że to jednak na tobie ćwiczy. Bo się o ciebie troszczy - iii wracamy do kwestii balona, ale Craig już o tym nie wspominał. Skoro i tak Tobias uważa to za bajki...
- Tak myślałem, że ci zasmakują. A które ciastka lubisz najbardziej? I w sumie co wolałbyś wybrać - ciągle jeden, swój ulubiony smak, czy może próbować różnych? - niby błahe pytanie a mogło powiedzieć o dziecku całkiem sporo. Ci, którzy co chwila chcieli próbować czegoś nowego, nawet w kwestiach kulinarnych, z pewnością musieli być dużo bardziej żądni przygód.
Craig zwrócił spojrzenie na hałasujący tłumek w tym samym momencie co Tobias. Faktycznie, dzieciaki wyglądały na wiek, kiedy jest się w Hogwarcie. Jemu samemu przypomniały się lata, kiedy biegał po tamtych korytarzach z zielonym szalikiem owiniętym wokół szyi.
- Nie wiem jak jest u dziadków, ale mogę cię zapewnić, że w szkole jest zupełnie inaczej - zaczął swoją opowiastkę, zwracając spojrzenie znów na chrześniaka - Przede wszystkim, w Hogwarcie spotkasz mnóstwo kolegów. Będziesz spać w pokoju z czterema innymi chłopcami. Dobrze by było, gdybyś się z nimi zaprzyjaźnił, bo wtedy fajniej się spędza czas. Dostaniesz też w końcu swoją różdżkę i będziesz się uczył jak robić takie małe cuda - to powiedziawszy, wyciągnął swoją własną różdżkę i prostym zaklęciem sprawił, że talerzyki i sztućce uniosły się delikatnie w powietrze i zaczęły ganiać po stole. Po chwili ponownie legły na blacie - To na początek. A z czasem zaklęcia będą coraz trudniejsze i ciekawsze. Będziesz chodził na stadion oglądać mecze quidditcha, a jeśli bardzo się postarasz, może dostaniesz się do drużyny. Widzisz więc, że musisz dużo trenować z wujkiem. I samemu też! Mam też dla ciebie dobrą i złą wiadomość. W szkole nie będzie mamy ani dziadków, żeby cię pilnowali. Można zatem sobie trochę poszaleć. Ale nie za bardzo, bo będą za to nauczyciele. A tak swoją drogą, do którego domu chciałbyś należeć? Mama opowiadała ci na pewno, jakie są.

- Ravenclaw? - uniósł brew. Cóż, z jednej strony w sumie mógł chłopca pochwalić za taki wybór. Głód wiedzy zawsze był mile widziany, no a Tobias był przecież niezwykle zdolnym i pojętnym chłopcem. A okres gdy jego głównym zmartwieniem jest wybór nowego smaku ciastka do spróbowania, niedługo odejdzie w zapomnienie. A z czasem chłopiec będzie stawiać sobie coraz trudniejsze pytania i zadania. Craig zamierzał mu kibicować z całych sił. Nie dało się jednak ukryć, że byłby nieco bardziej rad, gdyby Tobias wybrał dom posiadający węża w godle.
- Cóż, Ravenclaw to całkiem dobry dom. Żona wujka Edgara, ciocia Ziva tam była. Chociaż ona raczej nie grała. Nie znaczy to jednak, że Krukoni nie umieją grać w quidditcha, w końcu każdy dom ma swoją drużynę podczas szkolnych rozgrywek. A jeśli pytasz o pozycje to są cztery, zapamiętaj. Kim byś chciał być najbardziej? Ścigającym? Obrońcą? Pałkarzem? A może szukającym? - podsunął mu pozycje zawodników w drużynie.
Skończył jeść swoją muffinkę i otarł usta chusteczką. Chwycił swój napój i upił łyk.
- Cóż, niestety istnieje ryzyko, że trafisz do jednego domu z jakimiś szlamami. Ryzyko to zmniejszyłoby się jednak drastycznie, jeśli Tiara przydziału umieściła cię w Slytherinie.- pocieszył go. - Wiesz jak brzmi zwrotka jednej z jej pieśni?
"Slytherin nagle oświadcza,
Że ani mu się śni,
Nauczać magii takich,
Co nie są czystej krwi.
Chociaż Craig nie przepadał za Yaxleyami przez sytuację w jakiej znalazła się Rowan oraz mały, nieświadomy Tobias po śmierci Longinusa, musiał im zwrócić honor w jednej kwestii - wpoili chłopcu właściwy stosunek do mugoli. Kiedy szlamy próbowały czarować, nie wynikało z tego nic dobrego. Takie szkodniki należało jedynie wytępić. Między innymi dlatego Craig sprzedał się w całości, można powiedzieć - ciałem i duszą, Czarnemu Panu. Temu, który miał siłę i możliwości by wytępić brudną krew co do kropli. By następne pokolenia, a w szczególności Tobias, nie musiały w przyszłości żyć tuż obok szlam.
- Wiem, że do tego momentu jeszcze sporo czasu, ale musisz mi obiecać, że kiedy już pójdziesz do szkoły, będziesz często pisać do mamy. Na pewno będzie się bardzo cieszyć, że masz możliwość nauki i zostania bardzo potężnym czarodziejem, ale pewnie będzie jej też bardzo smutno, że zostanie sama w domu na tak długo.
Skończył pić swój napój i odstawił szklankę na talerzyk. Sprawdził czy pakunek z ciastkami dla Rowan jest bezpiecznie schowany a potem kiwnął głową siostrzeńcowi.
- No, widzę że też już skończyłeś. Chodź więc, mama na pewno szybko dobierze się do tych łakoci które jej wybrałeś.

zt x2

Z Hertford Road.

Lubiła to miejsce. Wydawało jej się urocze i przytulne. Nie sądziła, żeby tutaj mogło stać się coś złego - w jakiś może dziecinny sposób nie wierzyła, żeby osoby dręczące innych zachodziły w podobne okolice.
Uparła się, żeby pojechać Rycerzem. Nie chciała się teleportować, wybitnie nie lubiła tego robić, przerażała ją myśl o rozczłonkowaniu. Egzamin zdała z resztą cudem i tylko dzięki namowom przyjaciół, którzy przekonali ją, że może jej się to przydać. Chociażby i do uciekania, prawda? A jednak jeśli tylko była szansa, nie robiła tego.
Kiedy wchodzili do środka, była jeszcze dosyć blada, choć powoli - bardzo powoli - dochodziła do siebie. Zdjęła płaszcz i odwiesiła na jeden z wieszaków. Zajęli miejsce przy oknie, już po chwili dostali menu. Nadal była dość skulona, choć już panowała nad głosem. Ucieczka z tamtego koszmarnego miejsca bardzo jej pomogła.
- Często zdarzają się podobne rzeczy?
Spytała cicho, bo i Brendan jako auror pewnie wiedział dość sporo. Trochę bała się odpowiedzi. Długo próbowała sobie wmawiać, że tylko jednostki mają ją za gorszą i, że to nie ma znaczenia, jednak tych jednostek robiło się coraz więcej i stawały się coraz silniejsze. I nie chodziło tylko o nią. Takich osób było mnóstwo.
Bo chyba nikt o zdrowych zmysłach nie wziąłby tego oskarżenia na poważnie choćby po dwóch minutach rozmowy z nią?
- Mogli mnie kojarzyć ze szkoły. Nie wiem. - dodała po chwili, bo i nie miała pojęcia skąd tamta dwójka ją znała. Choć to nie miało znaczenia. Czasem miała wrażenie, że słowo szlama ma wyryte na czole. Wpasowywała się w niezbyt chlubny stereotyp. Z reguły wcale jej to z resztą nie przeszkadzało, bo i źle na nią patrzyli tylko nieliczni.
- Nie ważne z resztą. - przygryzła wargę, kuląc się w sobie jakby trochę mocniej. Warga robiła się lekko nabrzmiała od ciągłego przygryzania, ale Lil nie mogła się pozbyć odruchu. Im bliżej przesłuchania tym bardziej nerwowa była. Po kłótni z Mattem było tylko gorzej, a ta sytuacja to kolejny cios. Na przesłuchanie pewnie stawi się z podkrążonymi od braku snu oczami i blada jak straszydło. I wychudzona, już straciła na wadze.
- Dziękuję. Mogłeś narobić sobie przeze mnie problemów. - dodała, zerkając w końcu w kartę, na część z herbatami. Nie potrzebowała podnosić sobie kawą ciśnienia, a nerwy ciskały jej żołądek. - Co u ciebie poza tym?
Wiedziała, że źle wygląda i, że ludzie się o nią martwią. Nie chciała wszystkich spotkań układać wokół użalania się nad swoim losem. Starała się nie myśleć o tym, co złe jeśli tylko potrafiła przestać się nakręcać.
W innym wypadku rozmówca był zmuszony wysłuchiwać jej nieraz irracjonalnych problemów, ale to całkiem inna sprawa.

Próbując sobie przypomnieć, kiedy właściwie po raz ostatni wsiadł do Błędnego Rycerza, musiał powrócić wspomnieniem aż do okresu dzieciństwa, kiedy nie miał jeszcze zdanego egzaminu teleportacyjnego. Nie miał jednak zamiaru oponować na propozycję Lily, jeśli miało to sprawić, że poczuje się bardziej komfortowo - wiele dzisiaj przeszła, a dla niego - była to ciekawa i przyjemna, niecodzienna odmiana. Niecodzienny był zresztą sam fakt poświęcenia komuś tyle czasu - już nie tylko praca aurora spędzała mu sen z powiek, ale i oddanie się gwardii, które dokonał przed dwoma tygodniami - o czym wciąż przypominała mu świeża blizna na wnętrzu dłoni widoczna mimo zakrycia pozostałych grubymi warstwami zimowych czarodziejskich szat. Słodka Próżności, od skończenia kursu tutaj nie był - już ponad trzy lata, aż dziw, jak mocno porwała go lawina nieszczęść spadających na czarodziejski świat. Nim odwiesił swój płaszcz, wyjął z jego kieszeni różdżkę w aurorskim nawyku, stała czujność, i schował ją do szaty - choć cukierniana okolica wydawała się spokojna i bezpieczna, jako auror nie mógł ryzykować - tutaj też mogli trafić na tę cholerną policję antymugolską.
- Coraz częściej - odpowiedział wprost, bo choć wiedział, że Lily lepiej zareagowałaby na uspokajające panujemy nad tym, nie potrafił kłamać. Nie potrafił też ukryć w głosie obawy, policja antymugolska była bezwstydna, bezprawna i spod prawa wyjęta, robiła co chciała, a jej nadużycia nikogo nie interesowały. A jemu - nie podobało się to od samego początku. Westchnął, odnajdując jej źrenice przepraszającym spojrzeniem - wciąż było mu wstyd za nich wszystkich. Miał nadzieję, że miała rację - że jej nie śledzili, a jedynie kojarzyli z dawnych lat. Że nigdy więcej na nią nie trafią, a przynajmniej nie w najbliższym czasie. I że nikt nie dowie się, że to on ich spłoszył. Nie odpowiedział nic, nieważne to nieważne - nie zamierzał na nią naciskać.
- To nic, Lily - choć może wiarygodniej byłoby powiedzieć: to mój obowiązek. Jestem aurorem, reprezentuję Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Nawet, kiedy ten departament zaczyna się walić, kiedy rządzi nim szaleństwo, kiedy całe Ministerstwo staje na głowie: on zamierzał tego prawa przestrzegać. A prawo było niczym innym jak sztuką czynienia tego, co dobre i sprawiedliwe. - Byłbym zdziwiony, gdybym już ich nie miał - kłopotów. W czasach takich jak te trudno jest powściągnąć język, a Brendan należał do ludzi, którzy nie zwykli siedzieć cicho wtedy, kiedy powinni. - Na co masz ochotę? - niezręcznie zmienił temat, dostrzegłszy, że sięgnęła po kartę.
- Spędzam dnie i noce i w pracy - odparł, po dłuższej chwili milczenia, tylko trochę mijając się z prawdą; działo się u niego bardzo wiele, ale o większości z tych rzeczy nie mógł jej powiedzieć. Umarłem, Lily. Umarłem i narodziłem się na nowo z własnej krwi, by móc stanąć naprzeciw wyzwaniom, które stawia nam dzisiaj świat. - Akurat wracałem z... - z miejsca zbrodni, odchodząc od ciała brutalnie zamordowanego mugolaka. Jesteś taka płochliwa, Lily, masz potwornego pecha, że przyszło ci żyć w tak okrutnych czasach. - Występujesz jeszcze? - lekko zmieszany, znów odbił rozmową w inną stronę. - Wydaje mi się, że powinnaś zrobić sobie przerwę. Niepotrzebnie zwracasz na siebie uwagę.