Polana huhapaków

Zaklęcie ponownie się nie powiodło. Warunki w jakich w tej chwili czarowali były koszmarne. Duszący dym mieszał się z zimnem deszczu, woda sprawiała że różdżka ślizgała się w dłoniach, a obawa o to, czy efekt tego zamieszania nie dociera także do ludzi których mieli ratować była coraz silniejsza. Bott wiedział jednak, że póki nie pozbędzie się zagrożenia w postaci przeciwniczki, nic więcej nie może zrobić.
Widział, jak kolejne płomienie znikają, pozostawiając po sobie jedynie pogorzelisko. Przerażające, jednak co najważniejsze - pozbawione ofiar.
Nie opuszczał swojej różdżki, celując wciąż w ten sam punkt. Obawiał się, czy jego przeciwnik się nie przemieszcza, wykorzystywał więc zaklęcie działające na większy obszar.
- Bombarda Maxima. - powiedział już po raz trzeci, nadal usiłując celować pomiędzy drzewami. Wypowiedziawszy inkantację, sam przesunął się o kilka kroków w stronę Alexa.

|kratka w górę poproszę
|celuję zaraz pod ostatnim drzewkiem na prawo

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 46

Alexander odetchnął z ulgą: płomienie znajdowały się już dostatecznie daleko od nich, aby mógł chociaż pomyśleć o tym, po co tak właściwie tu przyszli. Woń spalenizny gryzła go w nos i przylegała do przemoczonych ubrań, nie pozwalając ani na moment zignorować zniszczeń, jakie niosła pożoga.
- Zostaw - powiedział Gwardzista do Botta, po czym machnął ręką na towarzysza, aby poszedł za nim. Sam podszedł bliżej zieleni i ruchem różdżki machnął w jej kierunku.
- Dissendium - wymówił inkantację, wzrokiem wodząc po zaroślach; gdzieś tu musiało być przecież wejście, po prostu musiało.

| Poproszę o pole do góry; chodzi mi o zarośla znajdujące się do góry i na prawo od Alexa

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 8

Czy powinna była zwątpić we własne umiejętności? Tak długo i wytrwale szlifowane, trenowane w mniej lub bardziej kontrolowanych warunkach, zawodziły ją w zbyt istotnym momencie. Rozproszona przez szum deszczu i gasnące płomienie szatańskiej pożogi Sigrun czuła się coraz bardziej sfrustrowana, co uniemożliwiało poprawne rzucenie czaru, ale wiedźma była uparta i nie zamierzała się poddawać. Działając w pojedynkę musiała odzyskać przewagę. Słyszała rzucane inkantacje, wciąż próbowali wysadzić ją w powietrze, ale Dissendium dało jej do myślenia. Czyżby ten, którego szukała miał tu gdzieś swoją kryjówkę?
Nie opuszczając różdżki wykonała nią ostrożnie odpowiedni gest, próbując rzucić wybrane zaklęcie.


| wysłane pw do MG przed postem

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 51

Coś wciąż zdawało się przeszkadzać walczącym na polanie czarodziejom w wystarczającym skupieniu myśli; czy była to bliskość pożogi, czy mieszający się z dymem deszcz, czy narastające poczucie zagrożenia, czy niepewność o losy sojuszników - nikt wszak nie wiedział, co stało się ze Sproutem i Mulciberem - trudno stwierdzić, faktem było jednak, że gdy Bertie, Alexander i Sigrun sięgnęli po magię, ta nie zdecydowała się ich usłuchać. Zaklęcie Alexandra nie odsłoniło przed nim żadnych ukrytych przejść, Gwardzista był jednak na tyle zaawansowany w dziedzinie białej magii, że mógł być pewien, że wynikało to z nieudanego czaru - a niekoniecznie z braku kryjówek dookoła niego; Bombarda posłana przez Bertiego ku drzewom rozproszyła się w powietrzu, nim zdążyłaby dotrzeć do celu. Żaden z członków Zakonu Feniksa nie wiedział z kolei, co właściwie próbowała uczynić ich przeciwniczka, ani czy w ogóle była jeszcze obok nich - z miejsca, gdzie po raz ostatni dostrzegł ją Alexander, nie dobiegał żaden dźwięk.

Bertie wykorzystał przysługującą mu możliwość przerzucenia kości tutaj.

Szatańska pożoga rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach, z prędkością 1 pola mapy na turę. Ogień nie rozprzestrzenia się do czasu trwania zaklęcia Pluviasso.

Ignotus – w sprawie ponownego dołączenia do rozgrywki, proszę o kontakt drogą prywatnej wiadomości.

Poniżej znajduje się mapa terenu. Żółtym kolorem zaznaczona jest żwirowa alejka; kolor ciemnozielony to bagniska zamieszkałe przez huhapaki – można poruszać się po nich tak samo szybko, jak po innym terenie, ale należy liczyć się z brodzeniem po kostki w błocie; kolor niebieski to woda, jaśniejszym zielonym oznaczona jest zagroda garborogów (silne zaklęcia powstrzymują garborogi przed wydostaniem się poza zabezpieczony teren, czarodzieje mogą jednak go przekroczyć – na własne ryzyko); kolorem brązowym oznaczona jest zagroda hipogryfów, od alejki oddziela ją niski murek, który bez problemu można przekroczyć. Głazów, drzew i krzewów objaśniać – mam nadzieję – nie trzeba.

Dodatkowo:

niebieska linia - Salvio Hexia
ogień - pożoga
ciemnoniebieski okrąg - Pluviasso


Obowiązują zasady poruszania się jak w trakcie pojedynku.

Aktywne zaklęcia:
Salvio Hexia
Szatańska Pożoga
Pluviasso (-10 do wszystkich rzutów)

Wykorzystane moce organizacji:
Sigrun - 2/4
Alexander - 1/4

Kolejka:
Sigrun - (z uwagi na sylwester i nowy rok) do 2.01 (czwartek) do godz. 23:59
Zakon Feniksa - do 3.01 (piątek) do godz. 23:59

Jeśli uda Wam się odpisać szybciej, ja również postaram się rozpocząć następną kolejkę wcześniej, ale tymczasem chciałabym Wam życzyć udanej zabawy sylwestrowej i szczęśliwego Nowego Roku - a w nim (hehe) trochę lepszych kostek niż do tej pory!

stan zdrowia:

ekwipunek:

Cicho wypuściła powietrze z ust, wpatrując się w obłoki zawieszone nisko nad ziemią, z których wciąż uparcie lał rzęsisty deszcz, utrudniający czarowanie i trzymający w ryzach płomienie szatańskiej pożogi. Świadomość, że zdołali o wiele słabszym zaklęciem chwilowo ją powstrzymać, była Sigrun ostrym kamieniem w bucie, lecz straciła już zbyt wiele czasu; przypuszczała, że Zakon Feniksa poszukuje ukrytego gdzieś tu Joya, skoro próbowali odsłonić ukryte przejścia - a skoro tak, to zamierzała im to utrudnić, nie chcąc, by uczyli to jeszcze przed nią. Obserwowała ich, próbowała dosłyszeć padające z ust słowa i inkantacje zaklęć; póki wciąż ich widziała wycelowała różdżką w byłego Selwyna, tego, który bronił się patronusem-krukiem (Alexandra), chcąc trafić promieniem czaru w kość prawej łydki. Wycedziła z mocą inkantację zaklęcia, licząc, że czarna magia okaże się jej bardziej posłuszna.
- Ictusosio!

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 29

--------------------------------

#2 'k10' : 2

Alexander zazgrzytał zębami, po cichu zastanawiając się, czy przypadkiem nie padali właśnie ofiarą jakiegoś bardzo słabego żartu. Prędko jednak odrzucił od siebie sarkastyczne myśli, biorąc głęboki oddech: jego puca wypełnił smród spalenizny i dymu, przemieszany z kryjącą się pod odorem wonią mokrej ziemi. Podszedł jeszcze parę kroków bliżej nadszarpniętej ogniem pożogi roślinności i ze świstem różdżki ponownie wykonał ruch nadgarstka.
- Dissendium - powtórzył inkantację, wytężając wzrok.

| A ja Mistrzowi Gry życzę szczęśliwego nowego roku i dużo cierpliwości do (hehe) tego wątku <3
Poproszę o pole do góry po skosie w prawo.

The member 'Alexander Farley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 33

Kolejne zaklęcia kończyły się niepowodzeniem, co frustrowało go z każdą chwilą bardziej i bardziej. Zaciskał palce na różdżce, nie szukając już przed sobą wyjaśnień w deszczu, lęku czy jakiejkolwiek innej niepogodzie. W tej chwili miał ochotę wejść w drzewa, odnaleźć przeciwnika i przejść do zwykłej mugolskiej bitki - może to miałoby większą rację bytu niż to nędzne machanie różdżkami?
Alex szukał wejścia, Bertie szedł w jego kierunku i mimo iż zostawienie przeciwnika także mu się nie podobało, wiedział że stracili na niego już za wiele czasu.
- Dissendium. - wypowiedział wyraźnie, uważnie wykonując przy tym gest różdżką.



|idę kostkę w górę
|ja się przyłączam do życzeń lepszych kostek po niebieskiej stronie ._. A poza tym to najszczęśliwszego!

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 95

Sigrun, wciąż obserwując poczynania dwójki czarodziejów z ukrycia, zdecydowała się zmienić strategię - tym razem skierowała różdżkę ku jednemu z wrogów, chcąc go osłabić, uniemożliwić swobodne poruszanie się. Wypowiedziana przez nią inkantacja była jej dobrze znana, ale korzystanie z czarnej magii miewało swoją cenę - i to był ten moment, w którym Sigrun musiała ją zapłacić. Śmierciożerczyni poczuła, jak jej zaklęcie, zamiast pomknąć posłusznie w stronę przeciwnika, obraca się przeciwko niej, a plugawa energia wspina się po paliczkach zaciśniętych na różdżce palców i nadgarstku, osłabiając ją samą, odbierając część sił życiowych; Sigrun zachwiała się, na moment przed oczami jej pociemniało - ale zaraz po tym incydencie odzyskała równowagę, a obraz wyostrzył się ponownie.

Alexander i Bertie usłyszeli padającą zza drzew inkantację, ale oprócz tego, że czarnomagiczne słowo rozbrzmiało mniej więcej z tej samej strony, gdzie były Selwyn dojrzał wcześniej magiczny poblask, nie byli w stanie stwierdzić wiele więcej. Żadna wiązka zaklęcia nie pomknęła w ich stronę, nie błysnęło światło. Obaj członkowie Zakonu Feniksa zaprzestali zresztą póki co ataków na niewidzialną przeciwniczkę, zamiast tego starając się dostrzec to, co - jak podejrzewali - było w tym miejscu ukryte. Zaklęcie rzucone przez Alexandra było prawie udane, w ostatniej chwili magię rozproszył wciąż spadający im na głowy deszcz - ale za to czar rzucony przez Bertiego okazał się bezbłędny. Obaj czarodzieje usłyszeli cichy trzask, a gdy podążyli spojrzeniem w jego kierunku, byli w stanie dojrzeć, skąd dobiegał.

Sigrun, choć usłyszała ciche trzaśnięcie, nie zobaczyła niczego podejrzanego - nie była też w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy pochodziło od pękniętej pod naporem buta gałązki, upuszczonego kamienia, czy czegoś jeszcze innego; nie wiedziała też, co wywołało dźwięk - mógł to być człowiek lub magiczne stworzenie.

Sigrun, na skutek nieudanego zaklęcia, straciła 30 punktów żywotności (psychiczne). Żywotności i kary do rzutów zostały zaktualizowane.

Alexander i Bertie otrzymają za moment dodatkowe mapki wraz z komentarzem, dotyczącym efektu rzuconego zaklęcia.

Bertie wykorzystał przysługującą mu możliwość przerzucenia kości tutaj.

Szatańska pożoga rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach, z prędkością 1 pola mapy na turę. Ogień nie rozprzestrzenia się do czasu trwania zaklęcia Pluviasso.

Ignotus – w sprawie ponownego dołączenia do rozgrywki, proszę o kontakt drogą prywatnej wiadomości.

Poniżej znajduje się mapa terenu. Żółtym kolorem zaznaczona jest żwirowa alejka; kolor ciemnozielony to bagniska zamieszkałe przez huhapaki – można poruszać się po nich tak samo szybko, jak po innym terenie, ale należy liczyć się z brodzeniem po kostki w błocie; kolor niebieski to woda, jaśniejszym zielonym oznaczona jest zagroda garborogów (silne zaklęcia powstrzymują garborogi przed wydostaniem się poza zabezpieczony teren, czarodzieje mogą jednak go przekroczyć – na własne ryzyko); kolorem brązowym oznaczona jest zagroda hipogryfów, od alejki oddziela ją niski murek, który bez problemu można przekroczyć. Głazów, drzew i krzewów objaśniać – mam nadzieję – nie trzeba.

Dodatkowo:

niebieska linia - Salvio Hexia
ogień - pożoga
ciemnoniebieski okrąg - Pluviasso


Obowiązują zasady poruszania się jak w trakcie pojedynku.

Aktywne zaklęcia:
Salvio Hexia
Szatańska Pożoga
Pluviasso (-10 do wszystkich rzutów)

Wykorzystane moce organizacji:
Sigrun - 2/4
Alexander - 1/4

Kolejka:
Zakon Feniksa - do 5.01 (niedziela) do godz. 23:59
Sigrun - do 6.01 (poniedziałek) do godz. 23:59

stan zdrowia:

ekwipunek:

Miał wrażenie, że magia pokazywała mu dzisiaj środkowy palec.
– Merde – fuknął cicho pod nosem francuski wulgaryzm, jednak wtedy doszedł do niego dźwięk wypowiadanego przez Botta zaklęcia, a po nim ich oczom ukazało się to, czego szukali.
– Idź i wracaj prędko, to nie koniec – mruknął Farley do Zakonnika wiedząc, że czekała na nich dalsza część zadania. Na szczęście ich przeciwniczka w tej chwili zdecydowała się schować gdzieś w mrokach nocy, a jej zaklęcia były najwyraźniej nieudane. – Będę osłaniał tyły – powiedział jeszcze, nim nie sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojej kruczoczarnej szaty. Smukłymi palcami wydobył fiolkę marynowanej narośli ze szczuroszczeta, odkorkował ją i opróżnił jednym haustem. Nigdy nie przepadał za posmakiem, który towarzyszył miksturom wykonywanym z tego konkretnego stworzenia, ale wiedział zbyt dobrze, że na wszelkie grymaszenie było przynajmniej o szesnaście lat za późno i dlatego ograniczył się tylko do lekkiego zmarszczenia nosa. Schował pusty flakonik na swoje miejsce i zacisnął mocniej palce na różdżce, starając się ignorować smagający go deszcz i okazjonalne chłodne dreszcze, które przebiegały przez jego ciało. Był prawie że pewien tego, że po tej eskapadzie nabawią się wraz z Bertem konkretnego przeziębienia.