First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Cisowa różdżka nie zawiodła Avery’ego, a jego usta wygięły się w krótkim uśmiechu, gdy każde z trzech zaklęć zostało odparowane, a on sam wciąż stał w tym samym punkcie, zupełnie nietknięty. Przeniósł ciężar ciała na drugą stopę, palce prawej dłoni przesunął nieco na pokrytej runami rękojeści.
- Deprimo! - wyartykułował formułę wyraźnie, celując w swojego przeciwnika.

The member 'Perseus Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 95

Tylko brwi ledwo zauważalnie mu drgnęły, gdy Perseus skutecznie odparował wszystkie z trzech silnie lecących w jego kierunku zaklęć; na przekór oczekiwaniom Garretta rozproszyły się w kontakcie z wyczarowaną tarczą, dając Avery'emu możliwość rzucenia kolejnego uroku, który już na pierwszy rzut oka okazał się wyjątkowo silny.
- Protego Maxima! - krzyknął Garrett, raz jeszcze wierząc, że wyczarowana tarcza nie okaże się zbyt słaba. Nie mógł pozwolić sobie na błędy.

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 17

Niestety, tarcza nie wystarczyła; urok z łatwością się przez nią przebił, najpierw podrywając Garretta w powietrze, a potem z impetem trzaskając nim o posadzkę. Pozwolił sobie wyłącznie na lekkie skrzywienie, na cięższy oddech, ale nie na kapitulację.
Dopiero zaczynali zabawę, dopiero złość rozgrzewała mu krew.
Zręcznie i szybko się podniósł, ignorował ból. Teraz nie uciekał spojrzeniem, nie udawał przed sobą, że nie stoi przed osobą, którą pragnąłby zniszczyć - spojrzał na Avery'ego krótko, lecz przeszywająco, gdy kolejny raz unosił różdżkę.
- Colloshoo!

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 7

Cóż za miły widok, zobaczyć Weasleya podrywanego z podłoża niewidzialną siłą i rzucanego na podłoże przy akompaniamencie głuchego dźwięku, roznoszącego się echem po sali. Auror dźwignął się jednak momentalnie na nogi, swoją zaciętością nie wprawiając Perseusa w zdumienie - niechęć, o ile tak delikatnie można do określić, płynęła w tym przypadku obustronnie. Ani drgnął, podejmując spojrzenie, a jego usta drgnęły ledwie zauważalnie w powstrzymywanym wyrazie satysfakcji, gdy kolejne zaklęcie wymierzone w jego kierunku przemknęło bokiem, nawet nie zmuszając go do reagowania w jakikolwiek sposób.
- Duro! - wypowiedział dobitnie, unosząc różdżkę nieco wyżej w finezyjnym geście. Kończmy, Weasley, spotkamy się jeszcze w miejscu, w którym nie będziemy musieli przebierać w zaklęciach.

The member 'Perseus Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 29

Wyprostował się gwałtownie, maskując niezadowolenie wywołane faktem, że świetlisty promień wydobywający się z cisowej różdżki ominął Weasleya. To nie była odpowiednia pora na przejawy nadmiernej w klasyfikacji Averych emocjonalności. Phalanges, zaświtało mu z tyłu głowy, a ślina na język sama przynosiła cudowne formuły, które w mniej lub bardziej trwały sposób uniemożliwiłyby przeciwnikowi posługiwanie się różdżką.
- Concitus! - rzucił zamiast tego, kończąc na wyborze względnie nieszkodliwej inkantacji.

The member 'Perseus Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 73

Pierwsze z zaklęć przeleciało gdzieś nad ramieniem Garretta, nie wymagając reakcji - może to i dobrze, nie uśmiechało mu się zostać kamieniem - ale kolejne okazało się wystarczająco celne; nie mógł sobie pozwolić na bezczynność, więc od razu wykonał pionowy ruch różdżką.
- Protego Maxima - wypowiedział wyraźnie inkantację, bo nie chciał jeszcze kończyć pojedynku, a już na pewno nie chciał tak prędko przegrać.

The member 'Garrett Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 43

Obserwował uważnie świetlisty promień, jakby już instynktownie czuł, że ten przedrze się przez pojawiającą się dopiero tarczę i ugodzi Weasleya. Uśmiech triumfu zatańczył na ustach Avery'ego, chociaż szczerze żałował tego, że pojedynek kończy się tak mało wysmakowanym zaklęciem - o wiele chętniej ujrzałby aurora w wersji zastygłej w skamieniałym bezruchu. Podobno kluczem do szczęścia jest cieszenie się z rzeczy małych, dlatego też Perseus postanowił nie kręcić nosem na wygraną. Powtórzył manewr z najmniej uprzejmym ze wszystkich uprzejmych i wymuszonych skinięć, po czym skierował się do wyjścia, by teleportować się do domu. Teraz już miał miejsce, do którego chciało się wracać. I osobę, która na niego czekała.

| zt x 2

nie mam nic

Ostatni styczniowy pojedynek być może miał być przełomowym dla Corentina. To, że już dwukrotnie zdrowie stanęło mu na drodze do wygranej niesamowicie silnie godziło w jego dumę, a wiadomo jak to jest, gdy w grę wchodzi właśnie ona. Mimo, że wiedział, iż to nierozsądne, nie potrafił tak zwyczajnie wycofać się z klubu pojedynków. Chciał jeszcze ten jeden raz zawalczyć, aby zwyciężyć. Jeszcze wtedy nie był pewien czy będzie chciał zmagać się z kolejnymi przeciwnikami w lutowej turze losowań. Ta kwestia dopiero miała pozostać przemyślana, kiedy rodzina już zmyje mu głowę za bezsensowne narażanie się na jeszcze większy uszczerbek na zdrowiu, ale w tym momencie był niezwykle zmotywowany. Cóż, zapłaci za to w odpowiednim momencie. Teraz po prostu wmaszerował na arenę, czując się już nieco lepiej po kuracji medyków, jaką niestety musiała oglądać Darcy. Oczyszczając umysł ze zbędnych myśli, skłonił się przed przeciwnikiem i gotowił się do ataku.
- Deprimo - spróbował, chociaż z doświadczenia wiedział, że w klubie pojedynków silne zaklęcia z reguły nie są jego szczęśliwymi.