Kuchnia

W pewnym momencie odczuła jak bardzo chce jej się spać a fakt, że leży na zimnej posadzce między szafkami w kuchni wydawał jej się teraz najmniej istotny. Westchnąwszy, zamknęła oczy i gdy tylko przekręciła się na bok, wsuwając sobie rękę pod głowę, podjęła próbę zaśnięcia. I udało się, prawie, bo znieczulone zmysły nie wyłapały dochodzących z korytarza kroków. Natomiast to, że ktoś jest w pomieszczeniu poza nią zarejestrowała dopiero wtedy, kiedy Matthew potknął się o nią, zahaczając ją stopą o twarz. Zabolało a Aria puszczając na głos wiązankę przekleństw wbiła paznokcie w stopę chłopaka, by potem podjąć próbę podniesienia się do siadu. W swojej nieudolnej próbie zdążyła stracić równowagę, wywrócić się jeszcze raz prosto na Botta, kiedy jednocześnie unosząc się próbowała odnaleźć różdżkę w kieszeni.
A kiedy już tak leżała podbródkiem na jego plecach zadowolona, że znalazła swoje magiczne drewienko przypomniała sobie o tym, że chyba leży na człowieku. Lub przynajmniej czymś miękkim, ciepłym i średnio pachnącym.
- Kto normalny chodzi po kuchni o tej godzinie? - zaczęła niezbyt inteligentnie. Pominęła naturalnie to, że to przez nią oboje teraz leżeli na ziemi. W  gruncie rzeczy nie wiedziała nawet na kim leżała, bo nie zdawała sobie sprawy, że mieszka ze swoim byłym-niedoszłym chłopakiem pod jednym dachem - w ostatnim czasie średnio szło jej małemu móżdżkowi łączenie faktów. "Zapaliła" światełko a kiedy jasna poświata oświetliła pomieszczenie na tyle, by mogła ujrzeć jego niezadowoloną i zdezorientowaną minę z głośnym "NA MERLINA JASNEGO" poderwała się do góry, w efekcie po raz kolejny uderzając się tyłem głowy o otwartą szufladę. Tyle niemiłych zdarzeń w przeciągu niecałych pięciu minut, czy to kogoś jeszcze potrafiło zaskoczyć? Roots chwyciła się za tył głowy chowając ją między podkurczonymi kolanami.
- Następnym razem zapal sobie światło, nie mieszkasz tu sam - wybełkotała spomiędzy swojej twierdzy. Różdżka leżała gdzieś dwa metry od niej, ale nie przejmowała się teraz jej brakiem.

Dobrze, raz, dwa... i do dziesięciu, wdech i wydech. Przecież nic wielkiego się nie stało! Ona po prostu straciła grunt pod nogami a Matthew jej nie zauważył, wielki problem. Z jej perspektywy prawdziwy problem pojawił się dopiero wtedy, kiedy złapał ją za rękę, zmuszając by na niego spojrzała. Tak niefortunnie zahaczył stopą, że podrapał dziewczynę w podbródek zostawiając na niej nieprzyjemny, piekący i widoczny ślad.
W związku z tym, że Aria była trochę wstawiona, dłuższą chwilę zajęło jej przetrawienie faktu, że Matthew właśnie ją trzymał. I chociaż do tej pory wykazywała się niesamowicie wielką pewnością siebie, być może nawet nienaturalną, wobec płci przeciwnej, manipulując i bawiąc się chłopcami, w tym przypadku trochę zgłupiała, dziękując w duchu najsłodszej Rowenie, że pomieszczenie pogrążone jest w znacznej części w ciemnościach. Oblała się bowiem żywym rumieńcem, patrząc to na twarz bruneta, to na chwiejną rękę, którą wyrwała z jego uścisku.
- Trochę boli mnie głowa i podbródek, który zdeptałeś przed chwilą - odparła spokojnie. Nie była zachwycona swoją reakcją na jego osobę - przecież to jej były chłopak, pierwsza miłość, największa i jak do tej pory jedyna! W normalnych warunkach prawdopodobnie by jej to nie wzruszyło szczególnie, teraz jednak wraz z ilością procentów we krwi powrócił jakiś... sentyment? Bliżej nieokreślone uczucie, które sprawiało, że czuła się skrępowana w towarzystwie Matthewa.
- Co do Bertiego to nie, najwidoczniej specjalnie pominął tę kwestię, bo wiedział, że odmówiłabym zamieszkania z wami - zaczęła, dotykając palcem mocno zaczerwienionej skóry w okolicy żuchwy, w efekcie czego syknęła, zaciskając na moment zęby.
- A przez tę płukankę alkoholową jeszcze tutaj z tobą przebywam i rozmawiam - przecież ci nie powiem, że się stęskniłam! nawet na to nie licz - rzekła, siląc się na poważny ton a w myślach dodając swoje. Chociaż kto jak kto, Bott całkiem nieźle ją znał i jeśli pamiętał ją sprzed paru lat, tak wiedziałby kiedy udaje. O ile oślepiłby ją teraz światłem, żeby dostrzec jej twarz. Po alkoholu kłamanie wychodziło najmniej.
- Dość długo udawało nam się unikać. Zrobiliśmy postęp przez lata - przerwała nieco zniecierpliwiona ciszę, która zapadła, myślami powracając do czasów szkoły. Pamiętała, że po zerwaniu ich unikanie się kończyło się tak, że spotykali się średnio co drugi dzień w najmniej odpowiednich momentach a teraz jak na ironię losu mieszkali prawie pokój w pokój.

Czemu on ją dotykał? Przecież go o to nie prosiła i nie chciała... chyba nie chciała lub tak sobie tylko wmawiała, że jest taka niedotykalska i nawet najmniejsze przesunięcie palcem po jej policzku traktowała jako coś wielkiego w tym przypadku.
- Drzewko przed domem mnie zaatakowało - stwierdziła, spoglądając gdzieś w bok. Nie rozumiała czemu unikała jego spojrzenia. Czuła się w tym momencie tak dziwnie nieswojo a gdy ponownie złapał ją za rękę, mrucząc coś pod nosem, Aria pacnęła go wolną dłonią. Co on sobie wyobrażał? To była jej twarz i mogła sobie ją dotykać kiedy chciała. Poza tym Eileen? Jaka Eileen? Och, to chyba jej współlokatorka, z którą nie miała jeszcze do czynienia. W każdym razie przyćmiona alkoholem obruszyła się, demonstrując to wyjątkowo obrażonym wyrazem twarzy - przecież sama sobie mogła zrobić maść, skoro znała się na zielarstwie i umiała warzyć eliksiry a proszenie się kogokolwiek nie leżało w jej naturze. Zresztą, w jej naturze nie leżało też rumienienie się na widok Matthewa, czy innego mężczyzny, a póki co natura wystawiała ją na bliżej nieokreśloną próbę. Chociaż przez chwilę wykazywała się jasnością myślenia (spowodowaną chyba tym uderzeniem w szafkę i niczym więcej), tak w ułamku sekundy wstąpiło w nią istne licho nieusłuchania. Nie skomentowała znacznej części jego słów, wywracając młynka oczami, z drugiej strony zaś przyjemnie było go znowu posłuchać. Z tego co zdążyła wyłapać w marnym świetle było to, że Matthew znacznie wyprzystojniał (albo po takiej ilości procentów we krwi miała takie wrażenie). Nie wiedziała tylko jak się to ma do zmiany jego ciężkiego charakteru i zachowań wobec ludzi.
- Nie wiem. Pewnie ten obok ciebie, słyszałam ostatnio dziwne odgłosy, więc jestem prawie pewna - parsknęła rozbawiona, a zaraz po tym usta dziewczyny wykrzywiły się w kolejnym lekkim grymasie niezadowolenia. Nie rozumiała czemu nie wyciszył ścian za pomocą zaklęcia, czy coś podobnego, ale ona nie miała ochoty spędzać bezsennych nocy na słuchaniu koleżanek Botta i samego zainteresowanego resztą też. Fuj, fuj i fuj. Z pomocy jednak skorzystała: zacisnęła na jego ręce obie swoje drobne dłonie i podciągnęła się do góry, ale nie na długo. Gdy robiła lot na podłogę w trakcie ściągania butów, jeden z nich spadł a drugi, no cóż, trzymał się dalej na stopie przez co zachwiała się, wpadając nosem prosto w klatkę piersiową Matthewa. I nie ruszyła się nawet o centymetr, zamykając oczy. Znowu chciało jej się spać, nawet na stojąco a skoro teraz było miękko i ciepło, z punktu widzenia dziewczyny wygodnie, to nie widziała powodu, by nie uciąć sobie krótkiej drzemki.
- Jakich piw? Nie pijam piwa - wybełkotała prosto w jego koszulkę. - Dużo wypiłam, żeby znieczulić swoje zuchwalstwo, czy coś takiego... i chyba trochę przesadziłam - bawiła się wyśmienicie, dopóki nie musiała wrócić do domu. Nie wiedziała nawet jak to uczyniła. - Mattheeew, źle się czuję... - westchnęła ciężko, opuszczając ręce wzdłuż tułowia.

Nie oczekiwała przecież od niego żadnych przeprosin, bo nie miał za co jej przepraszać i nie wiedziała czemu tak odebrał jej słowa. Mężczyzna był tylko mężczyzną z prostymi potrzebami, a kobiety miewały swoje dziwne zachowania. Jak na przykład takie, że nie lubiły wysłuchiwać nocnych jęków swoich współlokatorów.
- Gdzie twoje poczucie humoru, Matthew? - spytała zaniepokojona tym nagłym obruszeniem się. Przecież Bott, którego dane jej było poznać, nie bardzo przejmował się tak marnymi docinkami, zwłaszcza ze strony nietrzeźwych osób. Czyżby spoważniał przez te lata?
- Kobiety nie wymiotują i nie chodzą do toalety, pamiętaj o tym. Jestem tylko trochę śpiąca - westchnęła cicho. I prawie zasnęła, dopóki do jej uszu nie dobiegł ten głupi komentarz, przez co przez moment nie wiedziała jak zareagować. Nie miała zamiaru krzyczeć na niego za bezczelność jaką się wykazał, bo jedno i drugie w gruncie rzeczy było siebie warte a ona z pewnością dalej była na bakier z jakąkolwiek moralnością. Wreszcie jednak zadarła głowę do góry, a ze względu na to, że dzieliła ich niewielka różnica wzrostu, bo zaledwie dziesięć centymetrów, swoim czołem stykała się z podbródkiem Matta. Kilka sekund później odchyliła się nieznacznie, przechwytując po raz pierwszy tego wieczoru jego spojrzenie. Nie poprzestając na tym ujęła chłodną dłonią policzek Botta, świdrując go swoimi wielkimi oczami.
- A ja sobie zdałam sprawę, że w ogóle się nie zmieniłeś - uśmiechnęła się pobłażliwie, przesuwając opuszkami palców wzdłuż linii jego żuchwy, z pewnością delikatniej niż on wcześniej. Jak na złość nie zabrała dłoni, w zasadzie sytuując ich w nieco niezręcznym położeniu.
- Ale dalej masz taki sam ładny uśmiech - nie dała rady tego nie zauważyć z tak bliskiej odległości, a skoro już się komplementowali to musiała go o tym poinformować.

Aria nie była pijana do tego stopnia, żeby się nie kontrolować ani tym bardziej, żeby jutro nie pamiętać tego co robiła w tym momencie. Była rozentuzjazmowana, faktycznie, a jednak ona nie stawiała tego na równi z alkoholowym upodleniem. To, że była nieporadna też nie było żadnym wyznacznikiem - Roots na co dzień robiła sobie sama krzywdę, więc nie było nic dziwnego w tym, że się wywróciła, a potem uderzyła w szafkę. Na trzeźwo zdarzało jej się to średnio raz na tydzień.
Uśmiechnęła się, kiedy przesunął dłońmi po jej ciele, jednak uśmiech ten szybko ustąpił miejsca wielkiemu oburzeniu.
- Czy ja ci wyglądam na worek kamieni?! - jęknęła uderzając Matthewa pięściami w granicę pleców a pośladków demonstrując mu tym samym, że nie przypadła jej do gustu ta forma transportu. - Mogłeś mnie odprowadzić, umiem chodzić. A jak koniecznie chciałeś mnie wziąć na ręce to znam kilka innych sposobów - chłopak najwidoczniej miał w głębokim poważaniu jej lamenty, z kolei ona idąc za resztą rozsądku przestała się wierzgać. Westchnęła ciężko, opierając się kościstymi łokciami o jego plecy a potem zamilkła zastanawiając się, w którym momencie się wywrócą lub zupełnie przypadkowo jej głowa spotka się ze ścianą albo framugą drzwi. O dziwo obyło się bez tego i nawet podniesienie różdżki wyszło Bottowi całkiem sprawnie, jak i wędrówka do jej małego piekiełka.

zt oboje

|23.04

Ariadna nie miała wyrzutów sumienia po wspólnie spędzonej z Matthewem nocy; w końcu byli dorośli i wiedzieli co robią, a tak samo nie umawiali się na nic. Bynajmniej nie pamiętała, żeby się na cokolwiek umawiali albo najzwyczajniej w świecie go nie słuchała, kiedy próbował jej zasugerować, żeby nie robiła sobie nadziei. Jedno i drugie potrzebowało najwidoczniej bliskości drugiej osoby, a że trafili akurat na siebie... cóż, kiedyś ich coś ze sobą łączyło. Z jej perspektywy było to dość silne uczucie, które powodowało, że dalej coś ją ciągnęło do Botta. Nie umiała określić co to konkretnie było- i pomimo fascynacji jego fizycznymi atutami, czuła się dość swobodnie w jego towarzystwie. Byli do siebie bardzo podobni; być może dlatego właśnie miała pewność, że Matthew nie będzie jej w żaden sposób oceniać ani strofować, skoro sam wcale czystego sumienia nie miał.
I chociaż było jej po prostu dobrze i uznawała, że wcale jej to nie rusza, tak teraz - po całkowitym pozbyciu się alkoholu z krwiobiegu - nie wiedziała jak ma go traktować. Postanowiła udawać, że nic się nie wydarzyło i zresztą chciała z nim wreszcie normalnie porozmawiać. Kiedy więc pojawił się w kuchni, tuż za jej ramieniem i blisko jej twarzy, drgnęła niepewnie, szybko jednak się opanowując.
- Takie to życie jest zabawne dopasowując ludzi tam, gdzie z pozoru najmniej pasują - nigdy się nad tym nie zastanawiała czy pasuje do roli kucharki, czy nie, ale gotowanie stanowiło jej ucieczkę od świata. Poza tym radziła sobie całkiem dobrze w swojej roli, a marzenie o założeniu własnego lokalu wydawało jej się wcale nie tak niemożliwe, jak jeszcze dwa lata temu. Wreszcie odwróciła się przodem do chłopaka, nie odbierając mu swojej bliskości.
- A ty Matthew? Gdzie byś mnie dopasował? - uśmiechnęła się, nie kontrolując naleśnika, który wesoło dochodził właśnie na patelni.

Bynajmniej nie przestraszyła się tego, że ktoś może ją zaatakować we własnym domu. Zareagowała tak na nagłą bliskość Matthewa i jego oddech, który poczuła na swoim karku - uważała, że skoro jedna noc była tylko jedną nocą, to nie powinni w taki czy inny sposób się prowokować, a teraz - na świeżo - nawet taki pusty gest był dla niej niezręczny. Jeśli jednak chłopak tego chciał... skąd miała wiedzieć, że najpewniej później to ona na tym ucierpi? Po chwili pożądania, sentymentu i chęci bliskości drugiej osoby, która w damskim traktowaniu miała trochę inny wymiar, nie wiedziała jak ma reagować, by przypadkiem znowu się nie odsłonić tak, jak zrobiła to trzy dni temu. Bo u kobiet zazwyczaj po czymś takim planowano już wspólne życie, imię zwierzątka, wygląd mieszkania i ona chcąc nie chcąc miała małą nadzieję na to, że może uda jej się odzyskać Matthewa.
Skrzywiła się na dźwięk swojego imienia, za którym nieszczególnie przepadała. Kojarzyło jej się z dzieciństwem i ojcem, który chyba nigdy nie zwrócił się do niej w żaden pieszczotliwy sposób, ukazując tym samym trochę rodzicielskiej miłości. Ale chłopak o tym nie wiedział, więc nie miała prawa teraz zwracać mu uwagi. Nie skomentowała tych słów, na kolejną kwestię uśmiechając się pod nosem.
- Znacznie bardziej odnajduję się w kuchni, niż w pogoni za tłuczkami, którymi możesz oberwać. Gotowanie mnie relaksuje - odparła. Wprawdzie latała na miotle, jednak nie sprawiało jej to tyle radości co wymyślanie kolejnych przepisów, a potem wcielanie ich w życie. A gdy złapał naleśnika, pacnęła go w rękę. - Nie podjadaj, nie skończyłam jeszcze - któż normalny jadał suche naleśniki, gdy pod ręką miał masę owoców, dżemów i kremów czekoladowych?
- Dżem, czekolada, miód, czy stawiasz na owoce? - spytała zachęcająco, skupiając się przez moment na nalewaniu odpowiedniej ilości masy na patelnię. Mogła użyć zaklęcia, ale cóż to byłaby za frajda? Dużą przyjemność sprawiało jej brudzenie się w składnikach i samo dotykanie ich, jakkolwiek dziwnie by to brzmiało. Gdy skończyła, odsunęła się od Matta do blatu obok, by pokroić jedno z czerwonych jabłek.
- No dobra, Matt... - zaczęła, zjadając w międzyczasie plasterek owocu. Ta krótka pauza miała na celu wzbudzenie w nim chwilowej niepewności. - Nie mieliśmy ostatnio okazji, żeby porozmawiać, a sporo się jednak nie widzieliśmy. Opowiadaj, co się u ciebie zmieniło? - zarządziła, nie chcąc przechodzić od razu do kwestii więzienia. Co prawda planowała o to zapytać, ale niekoniecznie teraz, w takich warunkach.
Gdy zadecydował, Aria zaczęła przybieranie usmażonych wcześniej naleśników składnikami, które miała do dyspozycji, z wielkim namaszczeniem i skupieniu zresztą. Jeśli teraz próbowałby ją tknąć, to istniała szansa, że rzuciłaby się na niego z rękoma wyraźnie niezadowolona z faktu, że przerywa jej pracę.

Zaśmiała się cicho, ale jakże szczerze, na wspomnienie tamtej kary, kiedy nauczycielowi nie spodobał się jej przepis na tort wysmarowany zgrabnymi literkami na okładce podręcznika. Nie, żeby ów tort był wielkim odkryciem w świecie cukierników, jednak w jej przepisie były dwa składniki-niespodzianki, które podczas próby okazały się w połowie porażką, a w połowie sukcesem. Żeby tylko jedną taką karę odbywała... ale mimo to była dobrą uczennicą i skończyła szkołę z bardzo dobrymi wynikami, chociaż po drodze spotkało ją kilka nieprzyjemności rzutujących na jej późniejsze życie. Uśmiech długo nie rozświetlał twarzy Ariadny, bo wkrótce po tym jej mina zrzedła. Skarbie... och, Matt, czemu mi to robisz? Nie wiedziała czy robił to nieumyślnie, czy specjalnie ją prowokował, ale nie była zadowolona. Jednak nie dała tego po sobie poznać, wypuszczając nosem zatrzymane na dłużej w płucach powietrze, które zatrzymała na samo to określenie.
- Z dwoma, mój drogi, z dwoma. Chciałam zauważyć, że w pakiecie z cukiernikiem jestem jeszcze kucharzem - poprawiła go, urażona tym niedopatrzeniem. Oczywiście nie chciała rozstrzygać, które z nich było lepszym wirtuozem kulinarnym, wszak współpracowała z Bertiem i do głowy by jej nie przyszła jakaś niezdrowa rywalizacja. Zresztą, ostatni pomysł dziewczyny o połączeniu ciastek z gruszką, korzennymi przyprawami i oblanymi warstwą grubego lukru przypadło tej-lepszej-wersji-Botta do gustu.
Wedle życzenia zaczęła przeszukiwać szafki za masłem orzechowym, jednak miała problem z odnalezieniem tego smarowidła w czeluściach szafki. Sama jeszcze nie do końca wiedziała co posiadają w swoim małym królestwie, więc szybko się poddała wracając do naleśnika. Owoców nie nałożyła co prawda na placek, a raczej zrobiła z nich dekorację obok na talerzyku. Jej podejście do kwestii jedzenia było dość specyficznym; nie liczył się sam rytuał gotowania i zjedzenia potrawy w pięć minut. Jedzenie musiało być przygotowane od początku do końca, a delektowanie się nim było kolejnym krokiem do szczęśliwego brzucha. Nie wyobrażała sobie rzucenia danej potrawy ot tak, na talerz i podania jej w takiej formie. I sama czymś takim czułaby się urażona. Słuchała Matthewa w skupieniu, w międzyczasie robiąc swoje - kiedy porcja ciasta się skończyła, a ostatni naleśnik właśnie robił się na patelni posprzątała zaklęciem miejsce zbrodni, by potem wszystko ładnie poukładać na stoliku.
- Mam rozumieć, że jesz ze mną? Chcesz kawę? - spytała, wcinając mu się w słowo. Przyrządzanie napoju (lub napojów) przyszło jej o wiele szybciej, niż smażenie naleśników, a gdy skończyła odetchnęła zadowolona. Zdecydowanie mogła przejść do tej najlepszej części - czyli delektowania się tak błahą rzeczą jak placek, czy kawałki owoców.
- Czyli nic się nie zmieniło. To przez to trafiłeś do Tower? - chcąc jak najdłużej odwlekać od siebie pytanie "co zmieniło się u niej", postanowiła uczepić się tej kwestii. Ale nie wyszło, tak jak planowała. Skrzywiła się, czego chyba chłopak nie zauważył.
- Niewiele się wydarzyło, z pewnością nic fascynującego. Podjęłam po szkole pracę. I tyle - a w życiu! Chyba mi w to nie uwierzysz? Chociaż umiała kłamać, nie miała wpływu na to, że Matthew całkiem dobrze ją znał. I wiedział kiedy kłamała, bo przeważnie zaczynała zachowywać się dość nerwowo, tak jak teraz, gdy prawie oblała się kubkiem z gorącą kawą. - Jemy? - szybka zmiana, ucieczka od tematu i kłamliwy uśmiech wymalowany na jej bladoróżowych wargach czasem działał cuda. Czy teraz też tak miało być?