Dawny dom rodziny Dumbledore

The member 'Lilith Greengrass' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 82

Czy to z powodu rozparzającego bólu czy może nieprzyjemnej tęsknoty, która przyćmiła jasność wspomnienia mającego być medium dla zaklęcia. Nie było to taki istotne. A przynajmniej ni teraz, gdy czasu na rozmyślanie nie było. Dwójka towarzyszy pomknęła w przejcie, przejcie zanikał, rośliny nie ustępowały...
Adrien uśmiechnął się cierpko. A mógł siedzieć przed kominkiem! Ale nie!
Gdy magia go zawiodła postanowił tym razem próbować się wyszamotać siłą z pnączy.

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 82

Cisza, żadnych głosów - to musiało już być niedaleko. Krzyknęła cicho, kiedy coś skoczyło jej na stopę - ropucha? - i odsunęła się pół kroku, nasłuchując wijących się ponad jej głową pnączy. Zdawało się jej, że podjęła słuszną decyzję. Nic jej tutaj nie atakowało - jeszcze - ale rośliny nie przestawały się ruszać, nie mogła zwlekać. Zaklęcie rzucone przez Samaela mogło w każdej chwili przestać działać, a rośliny - w każdym momencie ją pochłonąć. Obejrzała się przez ramię, lecz widziała już tylko ciemność. Niezmąconą, czarną i cichą. Ale wiedziała, że jej towarzysze gdzieś tam byli i niebawem do niej dołączą.
- Lumos - szepnęła, unosząc różdżkę w nadziei, że cień światła pomoże jej odnaleźć drogę przed sobą, ten korytarz nie mógł już ciągnąć się długo. Powoli stawiała kroki przed siebie, starając się nie myśleć o skaczących wśród jej stóp żabach.

The member 'Minnie McGonagall' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 11

Nie do końca o to mu chodziło. Słodki zapach prowadził jego kroki, a blask świetlistego Patronusa rozjaśniał mu drogę nawet, gdy miał zamknięte oczy. Dziwne, ale to w końcu magia i to taka płynąca z wnętrza, głębsza. Inaczej nie mógłby tego nazwać.
Niezależnie od swoich odczuć, stracił poczucie czasu, a głosy jego towarzyszy - umilkły. Nie mieli iść za nim? Zatrzymał się w pół kroku, odwracając głowę w stronę wejścia. Oczywiście otwierając oczy, by dostrzec, jak przejście się zamyka. Z drugiej strony, gdzieś za zakrętem, w ciemności była mała Minnie. Szybka analiza. Aż takiego rozdzielania nie przewidywał, ale stać w miejscu też nie miał zamiaru. Westchnął cicho. Wierzył że mężczyźni do niego dołączą, że zdążą do przejścia. Wierzył w nich na tyle mocno, że postanowił iść dalej. Nie mógł zostawić jasnowłosej istotki, która przecież wbiegła w ciemność sama. Nikt nie powinien być w niej sam.
- Znajdź ją, znajdź Minnie proszę - szepnął i chociaż wydawało się, ze mówił sam do siebie, słowa kierował do jaśniejącej sylwetki Patronusa - poprowadź mnie do niej - dodał jeszcze przypominając sobie drobną sylwetkę dziewczyny i uśmiech, które ostatnio tak poprawił mu nastrój. Nosiła w sobie światło, którego w ostatnim czasie - bardzo mu brakowało. Może będzie mógł się odwdzięczyć. I z niejasnym wygięciem warg, z naturalną dla siebie wiarą w to co dobre,i ze to dobre własnie wybierał - ruszył pośpiesznie dalej. Musiał najpierw ją znaleźć.

Szpaler zamykał się powoli. Cierniowe pędy miały za zadanie zamknąć drogę Zakonnikom, nie wpuścić do środka już nikogo poza Samuelem, którego różdżka wymusiła na tych wybrykach natury posłuszeństwo. Lecz zarówno Leonard jak i Adrien szczęśliwie wydostali się z sideł bluszczu. Byli wolni, dzięki czemu mogli jeszcze przejść przez gałązki do środka i ruszyć za przyjaciółmi, którzy jeszcze chwilę wcześniej zniknęli w ciemności, lub zmienić plan i dołączyć do dziewczyn po drugiej stronie domu.

Blask jasnego światła zabłysł w gąszczu roślin. Minnie mogła przed sobą zobaczyć niekończącą się ścieżkę, co wydawało się zupełnie niemożliwe w obliczu odległości jaka dzieliła ich od domu. Droga kierowała się jednak nieco w dół i bardziej na południe. Rośliny szczelnie splatały się ze sobą, nie pozwalając na dostrzeżenie czegokolwiek po drugiej stronie. Za plecami młodej czarownicy rozniosło się echo szybko stawianych kroków, jednak poza jasną wiązką wydobywającą się z jej różdżki nie mogła dostrzec nic innego. Droga przed nią wydawała się równie "obiecująca". I już po kilku krokach mogła dostrzec pod nogami puste kolorowe pudełeczka po czekoladowych żabach, które mknęły w tę samą stronę, w głąb korytarza. W jednym z nich znajdowała się karta z podobizną Albusa Dumbledore'a. Ale przed Minerwą leżały jeszcze dwa inne pudełeczka, na skraju oświetlonego zaklęciem lumos obszaru. Aby je dosięgnąć, Minnie musiała jeszcze bardziej oddalić się od wejścia.  

Samuel w heroicznym akcie zadecydował ruszyć za młodą czarownicą, gnając swojego Patronusa do przodu. Koziorożec galopował w powietrzu, a kiedy minął zakręt Skamander na chwilę stracił go z oczu — pozostał po nim jedynie słaby blask. Szybko jednak dojrzał go ponownie, lecz ten nie mknął już przed siebie, a stał w miejscu, ryjąc kopytem w powietrzu, jakby przygotowywał się do biegu. Przed nim jednak coś się znajdowało, coś co posturą i sylwetką przypominało człowieka. Gdy Samuel się zbliżył mógł dostrzec wyraźniej. W miejscu, w którym powinien zobaczyć Minnie stał czarodziej, celujący różdżką w Patronusa. Jego niewyraźna, słabo oświetlona twarz wykrzywiała się w szyderczym uśmiechu. Wyglądał na gotowego do walki.

Po drugiej stronie domu Magrit i Lilith mogły liczyć jedynie na siebie, szczególnie, że w krzakach za drewnianym ogrodzeniem niewątpliwie coś się czaiło. Chrapliwy pomruk zamienił się w cichy warkot, lecz nie przypominał on sygnałów żadnego drapieżnika. Kiedy Lilith wytężyła wzrok, pomiędzy deskami mogła ujrzeć wielkie żółte ślepia. Błyszczały w ciemności nieustannie w nią wpatrzone. Dopiero po chwili, kiedy jej oczy przywykły już do panującej w tej części domu ciemności, mogła dostrzec całą sylwetkę stworzenia. Widmowy pies o czarnej, gęstej sierści znacznie przewyższał rozmiary domowego pupila. Sięgał Lilith co najmniej do pasa i kiedy został zauważony ruszył wzdłuż ogrodzenia, zbliżając się w ich stronę. Dziewczęta mogły spróbować się zmierzyć z tym, co lada chwila stanie tuż przed nimi, zawrócić lub ruszyć w kierunku domu, gdzie ukryte w zaroślach znajdowały się schody prowadzące do piwnicy.

| Rzucacie kością k100. Na odpis macie 48h! Adrien, bolące ramie wciąż ci doskwiera. W tej kolejce masz -2 oczka do rzutu. Nieobecności: Lilith, Magrit.

Nie spodziewała się, że ropucha, która nastąpiła jej na nogę, mogła być czekoladowa - to znacznie zmieniało postać rzeczy. Jej usta wygięły się w uśmiechu, jakby na krótki moment zupełnie zapomniała, gdzie się znajdowała i po co albo że jeszcze przed momentem otaczające ich rośliny chciały zniszczyć ich wszystkich. Uniosła wzrok znad różdżki wyżej, w dal korytarzu, gdzie spodziewała się ujrzeć już drzwi do rezydencji Dumbledore'a, ale gdzie nie widziała nic - a jedynie dalszą ciemność. Przeszedł ją zimny dreszcz, cokolwiek się tutaj działo - było przerażające. Ale to nie strachem miała się wykazać, przecież była w tym tunelu w miarę bezpieczna - odwaga się jej popłaciła. A przynajmniej tak się jej wydawało - przez bardzo krótki moment.
Szybkim, nerwowym ruchem odwróciła się za siebie, kiedy usłyszała kroki, ale to przecież nic, powtarzała sobie w myślach, to na pewno jej kompani, którzy zaraz do niej dołączą. To przecież nic. I nikt. Odwagi, Minnie, to nią masz się wykazać.
Przesunęła różdżkę tak, by oświetlić sobie jedną z kart, Albus Dumbledore. Więc szła dobrą drogą - to był ten, który miał ją poprowadzić. Minnie podeszła bliżej, oświetlając pozostałe karty i od razu chwytając pudełeczko, w którym leżała podobizna czarodzieja - z zamiarem dokładnego przyjrzenia się zarówno karcie, jak i wnętrzu pudełeczka. Może to wewnątrz niego kryły się jakieś wskazówki? A może miała podążyć za tą z żab, która wyskoczyła z tego pudełeczka prosto w mrok wciąż roztaczający się przed nią? Być może - ale i tak nie wiedziała, która z nich mogła nią być, a wszystkie zdawały się skakać w tym samym kierunku.
Lecz wtedy - coś w niej drgnęło, czy wciąż miała przy sobie żaby, które wzięła na tę wyprawę?

The member 'Minnie McGonagall' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 45

Może to niekoniecznie była rozsądna decyzja, lecz gdy tylko uzdrowicielowi udało się oswobodzić, to skierował swoje kroki za Skamanderem w głąb korytarza. Być może popychała go przyjacielska troska, a może to ta tajemnicza woń pociągnęła go ku ciemności? Innych rola w tym by go potem z tego rozliczyć.
- Lumos - Mruknął, chcąc pozyskać jakiekolwiek źródło światła, które pomoże mu podróżować w tych ciemnych korytarzach.

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 54

Droga była właściwa. To wiedział, ale...miał świadomość, ze na tych właściwych, zazwyczaj wyskakują niewłaściwe niespodzianki. I kłopoty. I niebezpieczeństwa i...Merlin wie, co jeszcze. A Skamander uparcie przez te przeszkody się przebijał. Może daleko mu było do taranu, ale nie umiał odpuszczać. Tak jak teraz, gdy świetlisty Koziorożec prowadził go przez ciemność. Tak jak w momencie, gdy roztaczany blask przysłonił zakręt, a u wylotu dostrzegł sylwetkę, której bynajmniej się nie spodziewał znaleźć. I zdecydowanie nie przypominał mu Minnie.
Mechanicznie, zacisnął dłoń na różdżce, wzmacniając uścisk palców, na jego twarzy - jeśli ktoś patrzył - można było odnotować rysujące się na czole zmarszczki. Usta zwarł ze sobą a w oczach zapaliła się wroga iskra. Może było to niecodziennie głupio, ale nie miał zamiaru pozwolić, by ktokolwiek przeganiał jego Patronusa i niosącą się z nim wizualizację, tego co w nim było dobre.
Nie zastanawiał się długo, chociaż nie miał pewności, czy szyderczy uśmiech i cała postać nie była tylko mrocznym złudzeniem. Pierwsze zaklęcie, które zawitało na jego języku, miało go w tym uświadomić.
- Planta auscultatoris - skoro szpaler, który utworzył pośród roślin, nadal obrastał bujną zielenią, niech tym razem wchłonie parszywca, którego miał nadzieję wyprzedzić w ewentualnym ataku. Jeśli okaże się iluzją, będzie walczył inaczej- Wracaj skąd cię przywiało - dodał zaraz po tym, jak wymówił inkantację.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 91

Przełknęłam ciężko ślinę, dokładnie w tym samym momencie w którym z ciemności wyłonił się ogromnych rozmiarów widmowy pies. Ponurak Przeszło mi przez myśl, kiedy w ciągu kilku sekund mój wzrok wodził po vielsku zwierzęcia. To nie mogło się dobrze skończyć. Nie dla nas. Miałyśmy mało czasu na podjęcie decyzji, za mało. - Cholera. - Syknęłam pod nosem, nie spuszczają wzroku ze zwierzęcia. - Magrit przygotuj różdżkę. - Nakazałam a w moim głosie słychać było nutę zdenerwowania. Jeden fałszywy ruch, zła inkantacja i to bydle rozszarpie nas na kawałki. Zasłoniłam zakonniczke sobą, koniec różdżki celujac w zjawę. Cóż miałam do stracenia? Męża? Nowe życie? Czyż nie na to były przygotowani? Czyż nie do tego się zglosiliśmy? Jeszcze nigdy śmierć nie zdawała się być tak blisko.
- Expecto Patronum! - Krzyknęłam, przywołując swe najszesliwsze wspomnienie i błagając w duchu, by mój mglisty wilk odstraszył widmo.

The member 'Lilith Greengrass' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 4